Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Εκείνο που θυμάμαι από το Γιάννη είναι η εκμυστήρευσή του στην πρώτη κιόλας συνάντησή μας, όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τη συνεργασία μας και για τα μικρά δοκίμια χριστιανικού προσανατολισμού που γράφω. «Ξέρεις, δεν είμαι άσχετος με το χριστιανικό προσανατολισμό σου» είπε « είμαι παπαδοπαίδι.»
Ήταν η πρώτη μας ουσιαστική συνάντηση στην οποία μας είχε καλέσει οικογενειακώς και μας έκανε το τραπέζι σε κάποιο κέντρο στην παραλία, στο Ενετικό λιμάνι, στο Ρέθυμνο. Στη συνάντησή μας αυτή ο Γιάννης με ευγενικό τρόπο έβαλε τα θεμέλια της συνεργασίας μας.
Ο Γιάννης διέθετε το σπάνιο χάρισμα να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σημαντικός γι΄ αυτόν. Συνήθως αυτός που γράφει για θέματα που δεν είναι της καθημερινότητας νιώθει κάπως παραπανίσιος σε μια εφημερίδα. Ο Γιάννης σ' έκανε να νιώθεις ότι είσαι απαραίτητος. Δεν με εκπλήττει το γεγονός ότι οι συνεργασίες στα Ρεθυμνιώτικα Νέα αυξάνουν κατά γεωμετρική πρόοδο.
Το πνεύμα αυτό της αποδοχής υπήρχε και στις θέσεις των αρθρογράφων, που συχνά ήταν διαφορετικές από το όλο πνεύμα της εφημερίδας ή και αντίθετες. Αυτό έκανε σε όλους μεγάλη εντύπωση. Ίσως μερικοί να ενοχλήθηκαν. Ο Γιάννης όμως έμεινε πιστός στην «αμεροληψία» του, πράγμα που επαινέθηκε όχι μόνο από τους συνεργάτες του, αλλά και από τον ίδιο τον πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Συντακτών, που τον συνεχάρη με επιστολή του δημοσιευθείσα στα «Ρ.Ν.».
Η αποστολή του δημοσιογράφου και του εκδότη ήταν σπουδαιότερη για τον Γιάννη από αυτήν του επιχειρηματία. Συνήθως οι επιχειρηματίες διατηρούν έναν ενδόμυχο φόβο και είναι επιφυλακτικοί με τους συνεργάτες τους. Δεν θέλουν να δείξουν ότι τους χρειάζονται, ότι είναι απαραίτητοι μήπως προβάλλουν υπερβολικές απαιτήσεις. Έτσι έχουν πάντα μια επιφύλαξη. Η στάση αυτή είναι σαν παγωμένο νερό στη ραχοκοκαλιά. Η έλλειψη αγάπης είναι αυτή που μας πληγώνει σε κάθε συμπεριφορά.
Ο Γιάννης είχε ένα πατρικό ενδιαφέρον απέναντί μου που με ενθάρρυνε να γράφω. Απόδειξη ότι έξη χρόνια δεν παρέλειψα ούτε μια φορά να του στείλω τη συνεργασία μου. Ακόμα κι όταν βρισκόμουν στις διακοπές κι όταν δεν υπήρχε τρόπος να το στείλω. Μια φορά στις Σπέτσες με είχε χάσει η οικογένειά μου όλη μέρα και έψαχναν να με βρουν, γιατί δεν έβρισκα μέσον να στείλω το άρθρο μου εγκαίρως. Ο Γιάννης όταν το έμαθε γελούσε με το πάθημά μου.
Του χρωστώ ευγνωμοσύνη γιατί υπήρξε ένας ιδανικός εκδότης για κάποιον σαν εμένα που γράφει για τον ιδανικό αναγνώστη. Το ίδιο πιστεύω ότι υπήρξε και για τους άλλους που του εμπιστεύθηκαν τα κείμενά τους. Απόδειξη η μεγάλη κίνηση της αρθρογραφίας στα Ρεθεμνιώτικα Νέα.
Ο γέρων Πορφύριος είπε στα πνευματικά του παιδιά, πως όταν φύγει θα είναι πιο κοντά τους. Οι φίλοι μας και οι δικοί μας που έφυγαν και προστέθηκαν στους πατέρες τους έρχονται στη σκέψη μας την ώρα της προσευχής.
Αξίζει να μνημονεύει κανείς τα ονόματά τους. Είναι μεγαλύτερη χαρά της προσευχής για τους δικούς μας στον ουρανό παρά για τους ζώντες. Ευτυχώς η Εκκλησία προσεύχεται πάντοτε, μέρα και νύχτα, για όλους, ακόμα και για κείνους που δεν τους θυμάται κανείς.
29.9.10
ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
"Εγώ που έχτισα την Αλικαρνασσό,
μέσα σε δύο μέρες
δεν υπάρχω."
(Επίγραμμα στον τάφο του Σαρδανάπαλου
τελευταίου βασιλιά της Ασσυρίας)
Η προσωπική μας στάση στη ζωή και στον κόσμο απορρέει απ' τη φιλοσοφίας μας, από αυτό που πιστεύουμε, ότι είναι η ζωή και ο κόσμος. Ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού, ενός Σοφού, Πανάγαθου και Παντοδύναμου Όντος ή δεν είναι δημιούργημα του Θεού και ο άνθρωπος δεν λογοδοτεί πουθενά, ακόμα κι όταν καταστρέφει τη γη; Τί είναι ο άνθρωπος; Έχει ελπίδα να επιβιώσει μετά θάνατον ή όχι; Η σκέψη πώς ο θάνατος είναι οριστική και αμετάκλητη εξαφάνιση μας γεμίζει απελπισία. Μόνο το παράδειγμα του Σωκράτη δασώζει ένα κατάλοιπο προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τι είναι ο Ιησούς; Είναι ο Θεάνθρωπος ή η πίστη αναρίθμητων ψυχών σ' Αυτόν είναι μάταιη;
Τι είναι η ζωή; Τίνος είναι η ζωή του ανθρώπου; Ανήκει η ζωή του ανθρώπου στο Θεό ή ανήκει στον ίδιο τον άνθρωπο; Μόνοι μας γεννηθήκαμε; Εμείς δώσαμε τη ζωή στον εαυτό μας; Ο άνθρωπος, ισχυρίζονται οι εξελικτικιστές, δεν είναι θεϊκή δημιουργία, αλλά φυσική. Δεν είναι η «φυσική δημιουργία» του Θεού; Δεν ανήκει η ζωή μας στο Θεό; Δεν τη δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας για το καθετί; Είναι αυτά ερωτήματα, στα οποία αξίζει να δώσουμε μια απάντηση ιδίως όλοι εμείς που βρισκόμαστε στην ηλικία της αρτηριοσκλήρυνσης και της χάρη σ' αυτήν απελευθέρωσης από τη σκλαβιά των ενστίκτων; Η στάση μας γενικά απέναντι στα μυστήρια του κόσμου, της ζωής, του ανθρώπου και ιδίως στο μυστήριο του Θεού, δεν μπορεί να είναι άλλη εκτός από την πίστη και τον αγνωστικισμό. Μπορείς να πεις για το Θεό «Πιστεύω ότι υπάρχει» ή «Δεν ξέρω». Δεν μπορείς να πεις «Ξέρω ότι δεν υπάρχει». Το ανθρώπινο είδος από τότε που υπάρχει, λαμβάνει γνώση του φαινομένου του θανάτου. Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι πεθαίνουμε.
Οι φιλόσοφοι κι αυτοί που τους αρέσει να ζουν φιλοσοφημένα, προσπαθούν να διατηρούν αδιάλειπτη μνήμα θανάτου. Επινοούν διαφόρους μεθόδους για να μην ξεχνούν το θάνατο. Η μνήμη θανάτου είναι ο σοφός διδάσκαλος για τις ματαιότητες της γης.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καίσαρ, είχε μάθει στον ψιττακό του (παπαγάλο), να επαναλαμβάνει: Καίσαρ, μέμνησο θνητός ει» - «Καίσαρ, να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις». Πώς ο άνθρωπος δε «μαθαίνει» να μην επιθυμεί την επιβίωση; Όταν κάτι δε χρησιμοποιείται, ατροφεί. Αν η προσαρμογή ισχύει και για τη συμπεριφορά, διερωτάται κανείς πώς ο άνθρωπος δεν προσαρμόστηκε στον αδυσώπητο νόμο του θανάτου; Πώς αναζωπυρώνεται μέσα σε κάθε άνθρωπο ο πόθος της επιβίωσης, ενώ η ανθρωπότητα εμπλουτίζεται αδιαλείπτως με την εμπειρία του θανάτου; Η πνευματική ουσία, το πρόσωπο του ανθρώπου, επιβιώνει πέραν του θανάτου. Αυτό πιστεύουμε κι αυτό συμπεραίνουμε από διάφορες ενδείξεις. Ακόμα και η θεωρία της εξελίξεως συνάδει προς την πίστη μας αυτή.
Κατά τη συνθετική θεωρία της εξελίξεως, η οποία γίνεται σήμερα δεκτή από την Επιστήμη, ο πόθος της επιβίωσης δεν θα υπήρχε, θα είχε ατροφήσει και εξαφανισθεί, αν ο άνθρωπος δε «γνώριζε» ενδόμυχα, πώς η ζωή επιβιώνει μετά θάνατον. Αυτός είναι ο λόγος που η λαχτάρα για τη ζωή δεν εξαλείφεται, αλλά παραμένει βαθιά ριζωμένη μέσα μας. «Δε θα ήθελα», λέει ο Γκαίτε, «να στερηθώ την ευτυχία που μου δίνει η πίστη σε μια μελλοντική ζωή, και μάλιστα θα έλεγα μαζί με το Λαυρέντιο των Μεδίκων, ότι εκείνοι που δεν ελπίζουν σε μια άλλη ζωή είναι ήδη νεκροί σ' αυτήν. Η σκέψη του θανάτου με αφήνει σε πλήρη γαλήνη, διότι πιστεύω ακλόνητα ότι το πνεύμα μας έχει μια ουσία απολύτως άφθαρτη. Εξακολουθεί να υφίσταται από αιωνιότητα σε αιωνιότητα. Μοιάζει με τον ήλιο που αφανίζεται μόνο από τα θνητά μας μάτια. Στην πραγματικότητα δεν αφανίζεται, γιατί εξακολουθεί να ακτινοβολεί.» (Μάξ, Σέλλερ, Θάνατος και μετά θάνατον ζωή, μετάφραση Κ. Παπαγιώργη, Εκδ. Καστανιώτη).
(ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ,Εκδόσεις των Φίλων,ISBN 960-289_071-1)
Λέξει-Κλειδιά:
Θάνατος-Σαρδανάπαλος-Σωκράτης-ΙΗΣΟΥΣ-Θεάνθρωπος-Εξελικτιστές- Θεϊκή δημιουργία- μνήμη θανάτου- Καίσαρας - Γκαίτε - Λαυρέντιος των Μεδίκων - Μαξ Σέλλερ)
"Εγώ που έχτισα την Αλικαρνασσό,
μέσα σε δύο μέρες
δεν υπάρχω."
(Επίγραμμα στον τάφο του Σαρδανάπαλου
τελευταίου βασιλιά της Ασσυρίας)
Η προσωπική μας στάση στη ζωή και στον κόσμο απορρέει απ' τη φιλοσοφίας μας, από αυτό που πιστεύουμε, ότι είναι η ζωή και ο κόσμος. Ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού, ενός Σοφού, Πανάγαθου και Παντοδύναμου Όντος ή δεν είναι δημιούργημα του Θεού και ο άνθρωπος δεν λογοδοτεί πουθενά, ακόμα κι όταν καταστρέφει τη γη; Τί είναι ο άνθρωπος; Έχει ελπίδα να επιβιώσει μετά θάνατον ή όχι; Η σκέψη πώς ο θάνατος είναι οριστική και αμετάκλητη εξαφάνιση μας γεμίζει απελπισία. Μόνο το παράδειγμα του Σωκράτη δασώζει ένα κατάλοιπο προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τι είναι ο Ιησούς; Είναι ο Θεάνθρωπος ή η πίστη αναρίθμητων ψυχών σ' Αυτόν είναι μάταιη;
Τι είναι η ζωή; Τίνος είναι η ζωή του ανθρώπου; Ανήκει η ζωή του ανθρώπου στο Θεό ή ανήκει στον ίδιο τον άνθρωπο; Μόνοι μας γεννηθήκαμε; Εμείς δώσαμε τη ζωή στον εαυτό μας; Ο άνθρωπος, ισχυρίζονται οι εξελικτικιστές, δεν είναι θεϊκή δημιουργία, αλλά φυσική. Δεν είναι η «φυσική δημιουργία» του Θεού; Δεν ανήκει η ζωή μας στο Θεό; Δεν τη δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας για το καθετί; Είναι αυτά ερωτήματα, στα οποία αξίζει να δώσουμε μια απάντηση ιδίως όλοι εμείς που βρισκόμαστε στην ηλικία της αρτηριοσκλήρυνσης και της χάρη σ' αυτήν απελευθέρωσης από τη σκλαβιά των ενστίκτων; Η στάση μας γενικά απέναντι στα μυστήρια του κόσμου, της ζωής, του ανθρώπου και ιδίως στο μυστήριο του Θεού, δεν μπορεί να είναι άλλη εκτός από την πίστη και τον αγνωστικισμό. Μπορείς να πεις για το Θεό «Πιστεύω ότι υπάρχει» ή «Δεν ξέρω». Δεν μπορείς να πεις «Ξέρω ότι δεν υπάρχει». Το ανθρώπινο είδος από τότε που υπάρχει, λαμβάνει γνώση του φαινομένου του θανάτου. Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι πεθαίνουμε.
Οι φιλόσοφοι κι αυτοί που τους αρέσει να ζουν φιλοσοφημένα, προσπαθούν να διατηρούν αδιάλειπτη μνήμα θανάτου. Επινοούν διαφόρους μεθόδους για να μην ξεχνούν το θάνατο. Η μνήμη θανάτου είναι ο σοφός διδάσκαλος για τις ματαιότητες της γης.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καίσαρ, είχε μάθει στον ψιττακό του (παπαγάλο), να επαναλαμβάνει: Καίσαρ, μέμνησο θνητός ει» - «Καίσαρ, να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις». Πώς ο άνθρωπος δε «μαθαίνει» να μην επιθυμεί την επιβίωση; Όταν κάτι δε χρησιμοποιείται, ατροφεί. Αν η προσαρμογή ισχύει και για τη συμπεριφορά, διερωτάται κανείς πώς ο άνθρωπος δεν προσαρμόστηκε στον αδυσώπητο νόμο του θανάτου; Πώς αναζωπυρώνεται μέσα σε κάθε άνθρωπο ο πόθος της επιβίωσης, ενώ η ανθρωπότητα εμπλουτίζεται αδιαλείπτως με την εμπειρία του θανάτου; Η πνευματική ουσία, το πρόσωπο του ανθρώπου, επιβιώνει πέραν του θανάτου. Αυτό πιστεύουμε κι αυτό συμπεραίνουμε από διάφορες ενδείξεις. Ακόμα και η θεωρία της εξελίξεως συνάδει προς την πίστη μας αυτή.
Κατά τη συνθετική θεωρία της εξελίξεως, η οποία γίνεται σήμερα δεκτή από την Επιστήμη, ο πόθος της επιβίωσης δεν θα υπήρχε, θα είχε ατροφήσει και εξαφανισθεί, αν ο άνθρωπος δε «γνώριζε» ενδόμυχα, πώς η ζωή επιβιώνει μετά θάνατον. Αυτός είναι ο λόγος που η λαχτάρα για τη ζωή δεν εξαλείφεται, αλλά παραμένει βαθιά ριζωμένη μέσα μας. «Δε θα ήθελα», λέει ο Γκαίτε, «να στερηθώ την ευτυχία που μου δίνει η πίστη σε μια μελλοντική ζωή, και μάλιστα θα έλεγα μαζί με το Λαυρέντιο των Μεδίκων, ότι εκείνοι που δεν ελπίζουν σε μια άλλη ζωή είναι ήδη νεκροί σ' αυτήν. Η σκέψη του θανάτου με αφήνει σε πλήρη γαλήνη, διότι πιστεύω ακλόνητα ότι το πνεύμα μας έχει μια ουσία απολύτως άφθαρτη. Εξακολουθεί να υφίσταται από αιωνιότητα σε αιωνιότητα. Μοιάζει με τον ήλιο που αφανίζεται μόνο από τα θνητά μας μάτια. Στην πραγματικότητα δεν αφανίζεται, γιατί εξακολουθεί να ακτινοβολεί.» (Μάξ, Σέλλερ, Θάνατος και μετά θάνατον ζωή, μετάφραση Κ. Παπαγιώργη, Εκδ. Καστανιώτη).
(ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ,Εκδόσεις των Φίλων,ISBN 960-289_071-1)
Λέξει-Κλειδιά:
Θάνατος-Σαρδανάπαλος-Σωκράτης-ΙΗΣΟΥΣ-Θεάνθρωπος-Εξελικτιστές- Θεϊκή δημιουργία- μνήμη θανάτου- Καίσαρας - Γκαίτε - Λαυρέντιος των Μεδίκων - Μαξ Σέλλερ)
28.9.10
Γράμμα στο ιστολόγιο Hippos
Αγαπητέ φίλε,
Είναι αλήθεια ότι ήταν πολύ <<κυριλέ>> το άρθρο ώστε δεν είναι
εντελώς αδικαιολόγητη η <<καζούρα>> που δέχτηκε.
Δεν πειράζει η όποια κριτική του κειμένου, ακόμα και οι ύβρεις.
Εκείνο που πειράζει είναι η χλεύη προς το πρόσωπό του συγγραφέα.
Σε κανέναν δεν αρέσει να τον χλευάζουν.
Δεν φαντάστηκα ότι θα σας προβλημάτιζε η διαγραφή του.
Το διέγραψα για να μην ενοχλούνται οι αναγνώστες σας.
Πρέπει να σας πω ότι με παραπλάνησε η ύλη του ιστολογίου σας
στην οποία, όπως γράφετε, περιλαμβάνεται και η λογοτεχνία
γύρω από το άλογο. Μια πολύ ωραία ιδέα. Υπάρχουν πλείστα
κείμενα με θέμα το άλογο.
Εσείς όμως , όπως φαίνεται, θέλετε να περιορίσετε το
περιεχόμενο του ιστολογίου στη μεταξύ σας επικοινωνία.
Δεν πειράζει. Να μη χαλάμε τις καρδιές μας.
Είμαι κι εγώ φίλος του αλόγου και έχω γράψει πολλά
κείμενα για το αγαπημένο αυτό περήφανο πλάσμα.
Πιστεύω ότι αυτοί που το αγαπούν βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους
σ¨ αυτό.
Δε γίνεται να θαυμάζεις κάτι και να μην έχεις κάτι από
αυτό που θαυμάζεις μέσα σου.
Ζητώ συγνώμην που χωρίς να το θέλω έγινα αφορμή
για δυσάρεστες σκέψεις.
Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος
Είναι αλήθεια ότι ήταν πολύ <<κυριλέ>> το άρθρο ώστε δεν είναι
εντελώς αδικαιολόγητη η <<καζούρα>> που δέχτηκε.
Δεν πειράζει η όποια κριτική του κειμένου, ακόμα και οι ύβρεις.
Εκείνο που πειράζει είναι η χλεύη προς το πρόσωπό του συγγραφέα.
Σε κανέναν δεν αρέσει να τον χλευάζουν.
Δεν φαντάστηκα ότι θα σας προβλημάτιζε η διαγραφή του.
Το διέγραψα για να μην ενοχλούνται οι αναγνώστες σας.
Πρέπει να σας πω ότι με παραπλάνησε η ύλη του ιστολογίου σας
στην οποία, όπως γράφετε, περιλαμβάνεται και η λογοτεχνία
γύρω από το άλογο. Μια πολύ ωραία ιδέα. Υπάρχουν πλείστα
κείμενα με θέμα το άλογο.
Εσείς όμως , όπως φαίνεται, θέλετε να περιορίσετε το
περιεχόμενο του ιστολογίου στη μεταξύ σας επικοινωνία.
Δεν πειράζει. Να μη χαλάμε τις καρδιές μας.
Είμαι κι εγώ φίλος του αλόγου και έχω γράψει πολλά
κείμενα για το αγαπημένο αυτό περήφανο πλάσμα.
Πιστεύω ότι αυτοί που το αγαπούν βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους
σ¨ αυτό.
Δε γίνεται να θαυμάζεις κάτι και να μην έχεις κάτι από
αυτό που θαυμάζεις μέσα σου.
Ζητώ συγνώμην που χωρίς να το θέλω έγινα αφορμή
για δυσάρεστες σκέψεις.
Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος
Μικρός διάλογος με αναγνώστη για το γράψιμο
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μ.Λ.Ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μιλάει για το γράψιμο. Δεν πρέπει, λέει, να γράφεις από ματαιοδοξία, δήθεν για να ωφελήσεις ψυχές που είναι άρρωστες, ενώ εσύ είσαι πιο άρρωστος από αυτούς που προτίθεσαι να ωφελήσεις. Ότι δεν είσαι ασθενέστερος από αυτούς πρέπει να το δείξεις με τα έργα σου.
Ο ι άγιοι δεν έγραφαν ούτε μια σειρά , αν δεν την είχαν βιώσει στο πετσί τους. ΟΙ άγιοι δεν φιλοσοφούσαν. Άγνιζαν και αγίαζαν τη ζωή τους. Αυτό είναι το κεντρικό σημείο που διαφέρει η Ορθοδοξία από τον Δυτικό Κόσμο. Έγραψαν μόνο απαντήσεις στους αιρετικούς. Εμείς τώρα έχουμε τους βίους των αγίων για να προσεγγίσουμε το Θεό και να τον αγαπήσουμε και όχι τις θεωρίες της σχολαστικής φιλοσοφίες των Δυτικών με τους οποίου μας χωρίζει ΧΑΣΜΑ ΜΕΓΑ.
Αναγνώστης:
ΤΟΤΕ ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ;ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΩΦΕΛΗΣΕΤΕ ;Η ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΠΟ ΜΑΤΕΟΔΟΞΙΑ;ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!
Μ.Λ. Ευχαριστώ για το ουσιώδες ερώτημά σας. Το ερώτημα αυτό με απασχολεί και μένα από τότε που άρχισα να γράφω και να δημοσιεύω. Δεν ξέρω αν είναι από ματαιοδοξία, δηλαδή χάριν επίδειξης ή για την απόκτηση φήμης ή αν είναι από πραγματική ανάγκη. Για χρήματα δε γίνεται λόγος, γιατί αυτού του είδους το γράψιμο δεν δεν αποδίδει χρήματα και δεν κάνεις φίλους, αλλά μόνο εχθρούς.
Αν γράφω από ματαιοδοξία ή όχι αυτό θα ήθελα να το πει κάποιος άλλος.
Μπορεί να γράφω από ματαιοδοξία.
Αν είναι ματαιοδοξία το ότι γράφω γι΄αυτά που προσπαθώ να τα καταλάβω. Γιατί δεν γράφω για να διδάξω κανέναν, αλλά για να αναζητήσω την αλήθεια, αυτή που ισχύει για μένα και για να απευθυνθώ στον ιδανικό αναγνώστη.
Αναγνώστης:
ΑΚΟΥΣΤΕ, ΕΜΕΝΑ ΠΑΝΤΟΣ ΜΕ ΩΦΕΛΕΙΤΕ!ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΛΕΤΕ ΤΑΠΕΙΝΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΔΙΟΤΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΣΤΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Η ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ.ΕΑΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΑΣ..ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΔΕΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΠΑΡΟΛΕΣ ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ,ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ,ΠΕΡΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ Κ.Λ.Π ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΩ ΜΠΛΟΓΚΣ... ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΝΕΨΩ,ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΥΝ ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΛΟ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ.ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΣΑΣ..ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΤΣΙ...Μ.Θ
Μ.Λ. Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.Συμφωνώ μαζί σας. Είναι πιθανόν να ωφελείται κάποιος όχι βέβαια από εμάς που γράφουμε ως αναμεταδότες,( όχι ως αυθεντίες,προς Θεού), αλλά από τις πηγές, δηλαδή το Ευαγγέλιο, τον Απόστολο, την Παλαιά Διαθήκη και τους αγίους Πατέρες, με ένα λόγο από τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας.
Όσο γι’ αυτόν που γράφει όχι ως αναμεταδότης, αλλά μετά φιλοσοφικής αυθεντίας, ισχύει αυτό που γράφει στον Ν’ Λόγο του ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος:
Είναι εύκολο να λες ότι αυτό το ψωμί έγινε από σιτάρι.Αλλά να πεις με λεπτομέρειες πως κατασκευάστηκε, αυτό δεν είναι του καθενός να το ξέρει, αλλά μόνο των πεπειραμένων.
Οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Άγιοι διαφέρουν γιατί δεν γράφουν όπως οι φιλόσοφοι που λένε απ΄ το μυαλό τους τί είναι κάτι, αλλά μιλούν από την πείρα τους πως γίνεται κάτι.
Αυτή είναι η διαφορά, γι΄ αυτό και έχει σημασία το να δίνεις κανείς με τη φιλοσοφία αυθεντικές απαντήσεις ενώ είναι "γεύσεώς τε και πείρας εκτός".
‘ Όσοι λόγους πνευματικούς, γεύσεως τε και πείρας εκτός,φθέγγονται, τούτους εοικέναι, φημί,(....) ανθρώπω μέλιτος μεν ουδέ βραχύ γευσαμένω, ετέροις δε όπως έχει γλυκύτητος πειρωμένω διασαφείν.
Όσοι λόγους πνευματικούς φθέγγονται
ενώ είναι άγευστοι και άπειροι λόγων πνευματικών μοιάζουν με αυτούς που ενώ δεν έχουν ούτε λιγάκι δοκιμάσει το μέλι προσπαθούν, να πείσουν τους άλλους για τη γλυκύτητά του.
Με άλλα λόγια είναι καλύτερα να δοκιμάσεις λίγο μέλι παρά να διαβάσεις όλα όσα έχουν γραφεί για το μέλι.
Επαναλαμβάνω ότι πιστεύω ότι γράφω ως αναμεταδότης ή ώς κάποιος που υπογραμμίζει κάτι για να το καταλάβει καλύτερα, ώσπου να αποκτήσει, αν θέλει ο Θεός και την πείρα του πράγματος, που νοητικά τον ενδιαφέρει.
Αξίζει να διαβάσει κανείς τους Λόγους του Αγίου Μακαρίου. Μιλάει για τον έσω άνθρωπο.
Μ.Λ.Ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μιλάει για το γράψιμο. Δεν πρέπει, λέει, να γράφεις από ματαιοδοξία, δήθεν για να ωφελήσεις ψυχές που είναι άρρωστες, ενώ εσύ είσαι πιο άρρωστος από αυτούς που προτίθεσαι να ωφελήσεις. Ότι δεν είσαι ασθενέστερος από αυτούς πρέπει να το δείξεις με τα έργα σου.
Ο ι άγιοι δεν έγραφαν ούτε μια σειρά , αν δεν την είχαν βιώσει στο πετσί τους. ΟΙ άγιοι δεν φιλοσοφούσαν. Άγνιζαν και αγίαζαν τη ζωή τους. Αυτό είναι το κεντρικό σημείο που διαφέρει η Ορθοδοξία από τον Δυτικό Κόσμο. Έγραψαν μόνο απαντήσεις στους αιρετικούς. Εμείς τώρα έχουμε τους βίους των αγίων για να προσεγγίσουμε το Θεό και να τον αγαπήσουμε και όχι τις θεωρίες της σχολαστικής φιλοσοφίες των Δυτικών με τους οποίου μας χωρίζει ΧΑΣΜΑ ΜΕΓΑ.
Αναγνώστης:
ΤΟΤΕ ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ;ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΩΦΕΛΗΣΕΤΕ ;Η ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΠΟ ΜΑΤΕΟΔΟΞΙΑ;ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!
Μ.Λ. Ευχαριστώ για το ουσιώδες ερώτημά σας. Το ερώτημα αυτό με απασχολεί και μένα από τότε που άρχισα να γράφω και να δημοσιεύω. Δεν ξέρω αν είναι από ματαιοδοξία, δηλαδή χάριν επίδειξης ή για την απόκτηση φήμης ή αν είναι από πραγματική ανάγκη. Για χρήματα δε γίνεται λόγος, γιατί αυτού του είδους το γράψιμο δεν δεν αποδίδει χρήματα και δεν κάνεις φίλους, αλλά μόνο εχθρούς.
Αν γράφω από ματαιοδοξία ή όχι αυτό θα ήθελα να το πει κάποιος άλλος.
Μπορεί να γράφω από ματαιοδοξία.
Αν είναι ματαιοδοξία το ότι γράφω γι΄αυτά που προσπαθώ να τα καταλάβω. Γιατί δεν γράφω για να διδάξω κανέναν, αλλά για να αναζητήσω την αλήθεια, αυτή που ισχύει για μένα και για να απευθυνθώ στον ιδανικό αναγνώστη.
Αναγνώστης:
ΑΚΟΥΣΤΕ, ΕΜΕΝΑ ΠΑΝΤΟΣ ΜΕ ΩΦΕΛΕΙΤΕ!ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΛΕΤΕ ΤΑΠΕΙΝΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΔΙΟΤΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΣΤΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Η ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ.ΕΑΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΑΣ..ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΔΕΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΠΑΡΟΛΕΣ ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ,ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ,ΠΕΡΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ Κ.Λ.Π ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΩ ΜΠΛΟΓΚΣ... ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΝΕΨΩ,ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΥΝ ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΛΟ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ.ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΣΑΣ..ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΤΣΙ...Μ.Θ
Μ.Λ. Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.Συμφωνώ μαζί σας. Είναι πιθανόν να ωφελείται κάποιος όχι βέβαια από εμάς που γράφουμε ως αναμεταδότες,( όχι ως αυθεντίες,προς Θεού), αλλά από τις πηγές, δηλαδή το Ευαγγέλιο, τον Απόστολο, την Παλαιά Διαθήκη και τους αγίους Πατέρες, με ένα λόγο από τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας.
Όσο γι’ αυτόν που γράφει όχι ως αναμεταδότης, αλλά μετά φιλοσοφικής αυθεντίας, ισχύει αυτό που γράφει στον Ν’ Λόγο του ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος:
Είναι εύκολο να λες ότι αυτό το ψωμί έγινε από σιτάρι.Αλλά να πεις με λεπτομέρειες πως κατασκευάστηκε, αυτό δεν είναι του καθενός να το ξέρει, αλλά μόνο των πεπειραμένων.
Οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Άγιοι διαφέρουν γιατί δεν γράφουν όπως οι φιλόσοφοι που λένε απ΄ το μυαλό τους τί είναι κάτι, αλλά μιλούν από την πείρα τους πως γίνεται κάτι.
Αυτή είναι η διαφορά, γι΄ αυτό και έχει σημασία το να δίνεις κανείς με τη φιλοσοφία αυθεντικές απαντήσεις ενώ είναι "γεύσεώς τε και πείρας εκτός".
‘ Όσοι λόγους πνευματικούς, γεύσεως τε και πείρας εκτός,φθέγγονται, τούτους εοικέναι, φημί,(....) ανθρώπω μέλιτος μεν ουδέ βραχύ γευσαμένω, ετέροις δε όπως έχει γλυκύτητος πειρωμένω διασαφείν.
Όσοι λόγους πνευματικούς φθέγγονται
ενώ είναι άγευστοι και άπειροι λόγων πνευματικών μοιάζουν με αυτούς που ενώ δεν έχουν ούτε λιγάκι δοκιμάσει το μέλι προσπαθούν, να πείσουν τους άλλους για τη γλυκύτητά του.
Με άλλα λόγια είναι καλύτερα να δοκιμάσεις λίγο μέλι παρά να διαβάσεις όλα όσα έχουν γραφεί για το μέλι.
Επαναλαμβάνω ότι πιστεύω ότι γράφω ως αναμεταδότης ή ώς κάποιος που υπογραμμίζει κάτι για να το καταλάβει καλύτερα, ώσπου να αποκτήσει, αν θέλει ο Θεός και την πείρα του πράγματος, που νοητικά τον ενδιαφέρει.
Αξίζει να διαβάσει κανείς τους Λόγους του Αγίου Μακαρίου. Μιλάει για τον έσω άνθρωπο.
25.9.10
Ίππος μέλας
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Ιδού ίππος μέλας και ο καθήμενος επ' αυτόν
έχων ζυγόν εν τη χειρί αυτού »
Αποκάλυψη ΣΤ',5
Το μαύρο άλογο (ίππος μέλας) ως σύμβολο, κατά τη λαϊκή θυμοσοφία σημαίνει θάνατο. Αλλά μη φοβηθείς αγαπητέ αναγνώστη, αν δεις στον ύπνο σου άλογο μαύρο. Υπάρχει καλύτερη ερμηνεία.
Στο έκτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης το μαύρο άλογο δεν είναι σύμβολο του Θανάτου. Ο καβαλάρης του μαύρου αλόγου είναι ο καβαλάρης με το ζυγό στο χέρι. Το άλογο που συμβολίζει το θάνατο είναι ο «χλωρός ίππος».Ο θάνατος είναι ο καβαλάρης που έρχεται επάνω σε ίππο χλωρό. «Ιδού ίππος χλωρός και ο καθήμενος επάνω αυτού, όνομα αυτώ ο θάνατος και ο άδης ηκολούθει μετ' αυτού» Άρα το μαύρο άλογο δεν συμβολίζει το θάνατο, αλλά την εποχή που προηγείται από αυτόν, την εποχή της διάλυσης, όταν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι χάνουν την αίσθηση του μέτρου και δεν είναι κανένας σωστός όπως και να τους μετρήσει κανείς.
Τι να κάνουμε όμως, αν είναι το πεπρωμένο μας αυτό; Συνήθως τηρούμε μοιρολατρική στάση, όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να υποβάλουμε στον έλεγχο τις παρορμήσεις μας και προτιμούμε να αφεθούμε σ' αυτές αντί να εξαγνίζουμε κάθε φορά τη ζωή μας. Όταν ερμηνεύουμε κάποιο δυσοίωνο σημάδι δε σημαίνει ότι θα συμβεί, αν καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα μιάσματα και τα πάθη και γίνουμε αγνοί, λογικοί και σοβαροί. Έτσι θα αποτρέψουμε κάθε κακό.
Πολλοί πιστεύουν ότι το Ευαγγέλιο δεν χρησιμεύει στην καθημερινή ζωή και είναι μόνο ένα είδος συνταγματικού χάρη του Ουρανού. Κι όμως το Άγιο Ευαγγέλιο περιέχει τη σοφία, που μας βοηθάει και μας οδηγεί κάθε στιγμή. Δεν υπάρχει πιο πρακτικός οδηγός στη σημερινή ζωή, ούτε πιο επίκαιρο ανάγνωσμα από το Ευαγγέλιο και από την Αγία Γραφή γενικά για τις δυτικές κοινωνίες της σύγχρονης εποχής. Ο σύγχρονος αναγνώστης θα εύρισκε μεγάλη βοήθεια στο Ευαγγέλιο και στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα μάθαινε να εφαρμόζει την Εντολή του Ιησού να μην είμαστε φτειαγμένοι από τα υλικά του κόσμου τούτου. Να ζούμε στον κόσμο, αλλά να μην είμαστε εκ του κόσμου.
Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζουμε το αδιέξοδο του συστήματος σήμερα; Ένα ζωντανό παράδειγμα είναι η Δανέζικη ταινία του Νταγκόρ Κάρι «Το σκούρο άλογο». Η ταινία μιλάει για τον Ντανιέλ (Δανιήλ) ένα δυσλεξικό που θυμίζει τον ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, Το συμπέρασμα της ταινίας είναι ότι το σύστημα δεν λειτουργεί παρά μόνο γι' αυτούς που είναι του συστήματος. Το σύστημα μοιάζει με τον πατέρα των αρχαίων θεών Κρόνο, που έτρωγε τα παιδιά του. Κανένας δεν μπορεί να μας βλάψει, αν δεν συνεργαστούμε μαζί του. Το Δανιήλ δεν τον πείραξαν τα λιοντάρια, γιατί δεν ήταν μέσα του άγριο θηρίο.
Το σύμβολο του μαύρου αλόγου λοιπόν δεν προοιωνίζει θάνατο, αλλά προειδοποίηση, ότι δεν έχουμε την αίσθηση του μέτρου και ότι οδηγούμαστε στη διάλυση σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι γι' αυτό πρέπει αφού συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας, να εξαγνίσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας.
(Από το βιβλίο Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ Λάρισας, τηλ.2410. 239038 και 284304)
_________________
Υπάρχει μια αόρατη ζωή, η ζωή της ψυχής
«Ιδού ίππος μέλας και ο καθήμενος επ' αυτόν
έχων ζυγόν εν τη χειρί αυτού »
Αποκάλυψη ΣΤ',5
Το μαύρο άλογο (ίππος μέλας) ως σύμβολο, κατά τη λαϊκή θυμοσοφία σημαίνει θάνατο. Αλλά μη φοβηθείς αγαπητέ αναγνώστη, αν δεις στον ύπνο σου άλογο μαύρο. Υπάρχει καλύτερη ερμηνεία.
Στο έκτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης το μαύρο άλογο δεν είναι σύμβολο του Θανάτου. Ο καβαλάρης του μαύρου αλόγου είναι ο καβαλάρης με το ζυγό στο χέρι. Το άλογο που συμβολίζει το θάνατο είναι ο «χλωρός ίππος».Ο θάνατος είναι ο καβαλάρης που έρχεται επάνω σε ίππο χλωρό. «Ιδού ίππος χλωρός και ο καθήμενος επάνω αυτού, όνομα αυτώ ο θάνατος και ο άδης ηκολούθει μετ' αυτού» Άρα το μαύρο άλογο δεν συμβολίζει το θάνατο, αλλά την εποχή που προηγείται από αυτόν, την εποχή της διάλυσης, όταν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι χάνουν την αίσθηση του μέτρου και δεν είναι κανένας σωστός όπως και να τους μετρήσει κανείς.
Τι να κάνουμε όμως, αν είναι το πεπρωμένο μας αυτό; Συνήθως τηρούμε μοιρολατρική στάση, όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να υποβάλουμε στον έλεγχο τις παρορμήσεις μας και προτιμούμε να αφεθούμε σ' αυτές αντί να εξαγνίζουμε κάθε φορά τη ζωή μας. Όταν ερμηνεύουμε κάποιο δυσοίωνο σημάδι δε σημαίνει ότι θα συμβεί, αν καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα μιάσματα και τα πάθη και γίνουμε αγνοί, λογικοί και σοβαροί. Έτσι θα αποτρέψουμε κάθε κακό.
Πολλοί πιστεύουν ότι το Ευαγγέλιο δεν χρησιμεύει στην καθημερινή ζωή και είναι μόνο ένα είδος συνταγματικού χάρη του Ουρανού. Κι όμως το Άγιο Ευαγγέλιο περιέχει τη σοφία, που μας βοηθάει και μας οδηγεί κάθε στιγμή. Δεν υπάρχει πιο πρακτικός οδηγός στη σημερινή ζωή, ούτε πιο επίκαιρο ανάγνωσμα από το Ευαγγέλιο και από την Αγία Γραφή γενικά για τις δυτικές κοινωνίες της σύγχρονης εποχής. Ο σύγχρονος αναγνώστης θα εύρισκε μεγάλη βοήθεια στο Ευαγγέλιο και στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα μάθαινε να εφαρμόζει την Εντολή του Ιησού να μην είμαστε φτειαγμένοι από τα υλικά του κόσμου τούτου. Να ζούμε στον κόσμο, αλλά να μην είμαστε εκ του κόσμου.
Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζουμε το αδιέξοδο του συστήματος σήμερα; Ένα ζωντανό παράδειγμα είναι η Δανέζικη ταινία του Νταγκόρ Κάρι «Το σκούρο άλογο». Η ταινία μιλάει για τον Ντανιέλ (Δανιήλ) ένα δυσλεξικό που θυμίζει τον ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, Το συμπέρασμα της ταινίας είναι ότι το σύστημα δεν λειτουργεί παρά μόνο γι' αυτούς που είναι του συστήματος. Το σύστημα μοιάζει με τον πατέρα των αρχαίων θεών Κρόνο, που έτρωγε τα παιδιά του. Κανένας δεν μπορεί να μας βλάψει, αν δεν συνεργαστούμε μαζί του. Το Δανιήλ δεν τον πείραξαν τα λιοντάρια, γιατί δεν ήταν μέσα του άγριο θηρίο.
Το σύμβολο του μαύρου αλόγου λοιπόν δεν προοιωνίζει θάνατο, αλλά προειδοποίηση, ότι δεν έχουμε την αίσθηση του μέτρου και ότι οδηγούμαστε στη διάλυση σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι γι' αυτό πρέπει αφού συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας, να εξαγνίσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας.
(Από το βιβλίο Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ Λάρισας, τηλ.2410. 239038 και 284304)
_________________
Υπάρχει μια αόρατη ζωή, η ζωή της ψυχής
24.9.10
Τι δεν μπορεί να καταλάβει ο Χώγκινγκ
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ο Χώκινγκ δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Θεός έκαμε τη Δημιουργία για τον άνθρωπο.
Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ήταν <<υποχρεωμένος>> να την κάνει. Σαν τον υπηρέτη του βασιλιά Φιλίππου, ο οποίος δεν μπορούσε να καταλάβει τη γενναιοδωρία του βασιλιά προς έναν υπηρέτη, όπως αυτός. Η ιστορία λέει, πως μια φορά ο βασιλιάς Φίλιππος έδωσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σε κάποιον υπηρέτη του για μια εκδούλευση που του έκαμε. Ο υπηρέτης δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του:
« Βασιλιά, γιατί μου έδωσες τόσα χρήματα; Εγώ σου έκανα μια εκδούλευση σαν υπηρέτης», είπε.
«Εσύ μου έκανες μια εκδούλευση σαν υπηρέτης κι εγώ σε ανταμείβω σαν βασιλιάς» είπε ο Φίλιππος.
Ο Χώγκινγ σκέφτεται ,όπως είναι διαδεδομένο στους Αγγλοσάξωνες, ωφελιμιστικά.
Βλέπει το Θεό ως ωφελιμιστή. Ωφελιμιστής ήταν ο βασιλιάς της ιστορίας που ακολουθεί. Ένας βασιλιάς, λέει η ιστορία, είχε έναν σοφό υπηρέτη και τον ρώτησε να μάθει το ποιόν της γυναίκας που επρόκειτο να νυμφευτεί. Ο υπηρέτης πήγε ως απεσταλμένος του βασιλιά στην κατοικία της εν λόγω γυναίκας και της ζήτησε να γδυθεί. Εκείνη χωρίς την παραμικρή αιδώ, που είναι έμφυτη σε κάθε γυναίκα, γδύθηκε μπροστά του. Μετά από αυτό ο υπηρέτης είπε στο βασιλιά ότι η γυναίκα που θέλει να παντρευτεί είναι κόρη πόρνης και του είπε τα καθέκαστα. Ο βασιλιάς για να δοκιμάσει την αξιοπιστία του υπηρέτη του τον ρώτησε :
«Εγώ τίνος γιος είμαι;».
«Εσύ, είσαι γιος φούρναρη», είπε ο υπηρέτης.
«Πώς το ξέρεις;» ρώτησε ο βασιλιάς.
« Κάθε φορά που σου κάνω μια εκδούλευση μου δίνεις ένα κουλούρι», είπε ο υπηρέτης.
Βασιλιάδες τον παλιό καιρό στη δική μας Παράδοση μπορούσαν να γίνουν όλοι, αν το άξιζαν. Η κληρονομική βασιλεία είναι επινόηση της φεουδαρχίας. Ουδέποτε είχαμε φεουδαρχία στον τόπο μας πριν τη φραγκοκρατία. Απόδειξη ότι έχουμε ακόμα φραγκοκρατία στην Ελλάδα είναι η κληρονομική πρωθυπουργία. Στην Παράδοσή μας ο καθένας ,αν ήταν άξιος, μπορούσε να γίνει βασιλιάς. Σε κάθε βάφτιση η ευχή ήταν: «Και βασιλιάς στην Πόλη».
Ο Όμηρος κλείνει το έπος της Οδύσσειας με ένα υπέροχο επεισόδιο. Είναι η στιγμή που ο Οδυσσέας με δέκα πιστούς του αναμένει να αναμετρηθεί με το πλήθος των οπλισμένων που έρχονται να εκδικηθούν το θάνατο των μνηστήρων. Ο Οδυσσέας καλεί τον Τηλέμαχο κοντά του:
<<Έλα να δεις γιατί είμαστε βασιλιάδες>>, λέει.
Ο Λαέρτης, που βλέπει τη σκηνή λέει στον εαυτό του:
<< Πόσο ευτυχισμένος είμαι να βλέπω το γιο μου με τον εγγονό μου, να ανταγωνίζονται στην αρετή!>>
Έτσι κλείνει το έπος της Οδύσσειας ο Όμηρος, που κατά μία άποψη είναι ο ίδιος ο Οδυσσέας.
Διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη, <<Ποια δύναμη εμποδίζει τον ήλιο να μας κάψει>> έγραψα ένα μικρό δοκίμιο με τίτλο <<Γιατί όλος αυτός ο απέραντος κόσμος>> που περιέχεται στο βιβλίο μου <<Ένας ήσυχος άνθρωπος>>. Παραθέτω το απόσπασμα αυτό απ΄ το εν λόγω βιβλίο μου , γιατί είναι σχετικό με το θέμα μας: << Ο Χώγκινγ δέχεται ότι όλος ο γαλαξίας έπρεπε να υπάρχει, αφού στις πρώτες γενιές των αστέρων του δημιουργήθηκαν τα βαρύτερα στοιχεία της ύλης, τα απαραίτητα για τη δημιουργία της ζωής. Τι χρειάζονται όμως όλοι οι άλλοι γαλαξίες; ρωτάει ο Χώγκινγκ. Για ποιο λόγο υπάρχουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων ηλίων και των άλλων αστρικών σωμάτων, που κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τόσο αρμονικά, μέσα στο σιωπηλό και μυστηριώδες Σύμπαν; Όλη αυτή η ασύλληπτα θαυμαστή και μεγαλοπρεπής κατασκευή, έγινε χάριν του ανθρώπου; <<Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψει κανείς>>, ομολογεί ο Χώγκινγκ.
Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι η εξής: Το Σύμπαν εκφράζει την υπερβολή της σοφίας και της δυνάμεως του Δημιουργού. Την υπερβολή της σοφίας και της δυνάμεως του Δημιουργού εκφράζει επίσης και η κατασκευή του ανθρώπου. Ο εγκέφαλός του, με τις θαυμαστές του ιδιότητες υπερβαίνει το μέτρο, που είναι αναγκαίο για τη ζωή.
Δεν υπάρχουν τα κατάλληλα όργανα για να μετρηθούν οι δυνατότητες του ανθρωπίνου νου. Εντούτοις ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτήν την υπερβολή. Όπως το Σύμπαν το ίδιο και τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει η αυτή υπερβολή στην κατασκευή του. Αλλά μήπως δεν είναι πέραν παντός ορίου η σοφία και η δύναμις του Θεού; Αν υπάρχουν στο Σύμπαν, καθώς είναι λογικό να υπάρχουν αποτυπωμένα τα ίχνη του Δημιουργού, πως δεν θα είναι τα ίχνη αυτά εντελώς ακατανόητα, για τον περιορισμένο ανθρώπινο νου;>> (Ένας ήσυχος άνθρωπος, Εκδόσεις των Φίλων, ISBN 960-289-058-4).
Ο Χώκινγκ δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Θεός έκαμε τη Δημιουργία για τον άνθρωπο.
Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ήταν <<υποχρεωμένος>> να την κάνει. Σαν τον υπηρέτη του βασιλιά Φιλίππου, ο οποίος δεν μπορούσε να καταλάβει τη γενναιοδωρία του βασιλιά προς έναν υπηρέτη, όπως αυτός. Η ιστορία λέει, πως μια φορά ο βασιλιάς Φίλιππος έδωσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σε κάποιον υπηρέτη του για μια εκδούλευση που του έκαμε. Ο υπηρέτης δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του:
« Βασιλιά, γιατί μου έδωσες τόσα χρήματα; Εγώ σου έκανα μια εκδούλευση σαν υπηρέτης», είπε.
«Εσύ μου έκανες μια εκδούλευση σαν υπηρέτης κι εγώ σε ανταμείβω σαν βασιλιάς» είπε ο Φίλιππος.
Ο Χώγκινγ σκέφτεται ,όπως είναι διαδεδομένο στους Αγγλοσάξωνες, ωφελιμιστικά.
Βλέπει το Θεό ως ωφελιμιστή. Ωφελιμιστής ήταν ο βασιλιάς της ιστορίας που ακολουθεί. Ένας βασιλιάς, λέει η ιστορία, είχε έναν σοφό υπηρέτη και τον ρώτησε να μάθει το ποιόν της γυναίκας που επρόκειτο να νυμφευτεί. Ο υπηρέτης πήγε ως απεσταλμένος του βασιλιά στην κατοικία της εν λόγω γυναίκας και της ζήτησε να γδυθεί. Εκείνη χωρίς την παραμικρή αιδώ, που είναι έμφυτη σε κάθε γυναίκα, γδύθηκε μπροστά του. Μετά από αυτό ο υπηρέτης είπε στο βασιλιά ότι η γυναίκα που θέλει να παντρευτεί είναι κόρη πόρνης και του είπε τα καθέκαστα. Ο βασιλιάς για να δοκιμάσει την αξιοπιστία του υπηρέτη του τον ρώτησε :
«Εγώ τίνος γιος είμαι;».
«Εσύ, είσαι γιος φούρναρη», είπε ο υπηρέτης.
«Πώς το ξέρεις;» ρώτησε ο βασιλιάς.
« Κάθε φορά που σου κάνω μια εκδούλευση μου δίνεις ένα κουλούρι», είπε ο υπηρέτης.
Βασιλιάδες τον παλιό καιρό στη δική μας Παράδοση μπορούσαν να γίνουν όλοι, αν το άξιζαν. Η κληρονομική βασιλεία είναι επινόηση της φεουδαρχίας. Ουδέποτε είχαμε φεουδαρχία στον τόπο μας πριν τη φραγκοκρατία. Απόδειξη ότι έχουμε ακόμα φραγκοκρατία στην Ελλάδα είναι η κληρονομική πρωθυπουργία. Στην Παράδοσή μας ο καθένας ,αν ήταν άξιος, μπορούσε να γίνει βασιλιάς. Σε κάθε βάφτιση η ευχή ήταν: «Και βασιλιάς στην Πόλη».
Ο Όμηρος κλείνει το έπος της Οδύσσειας με ένα υπέροχο επεισόδιο. Είναι η στιγμή που ο Οδυσσέας με δέκα πιστούς του αναμένει να αναμετρηθεί με το πλήθος των οπλισμένων που έρχονται να εκδικηθούν το θάνατο των μνηστήρων. Ο Οδυσσέας καλεί τον Τηλέμαχο κοντά του:
<<Έλα να δεις γιατί είμαστε βασιλιάδες>>, λέει.
Ο Λαέρτης, που βλέπει τη σκηνή λέει στον εαυτό του:
<< Πόσο ευτυχισμένος είμαι να βλέπω το γιο μου με τον εγγονό μου, να ανταγωνίζονται στην αρετή!>>
Έτσι κλείνει το έπος της Οδύσσειας ο Όμηρος, που κατά μία άποψη είναι ο ίδιος ο Οδυσσέας.
Διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη, <<Ποια δύναμη εμποδίζει τον ήλιο να μας κάψει>> έγραψα ένα μικρό δοκίμιο με τίτλο <<Γιατί όλος αυτός ο απέραντος κόσμος>> που περιέχεται στο βιβλίο μου <<Ένας ήσυχος άνθρωπος>>. Παραθέτω το απόσπασμα αυτό απ΄ το εν λόγω βιβλίο μου , γιατί είναι σχετικό με το θέμα μας: << Ο Χώγκινγ δέχεται ότι όλος ο γαλαξίας έπρεπε να υπάρχει, αφού στις πρώτες γενιές των αστέρων του δημιουργήθηκαν τα βαρύτερα στοιχεία της ύλης, τα απαραίτητα για τη δημιουργία της ζωής. Τι χρειάζονται όμως όλοι οι άλλοι γαλαξίες; ρωτάει ο Χώγκινγκ. Για ποιο λόγο υπάρχουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων ηλίων και των άλλων αστρικών σωμάτων, που κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τόσο αρμονικά, μέσα στο σιωπηλό και μυστηριώδες Σύμπαν; Όλη αυτή η ασύλληπτα θαυμαστή και μεγαλοπρεπής κατασκευή, έγινε χάριν του ανθρώπου; <<Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψει κανείς>>, ομολογεί ο Χώγκινγκ.
Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι η εξής: Το Σύμπαν εκφράζει την υπερβολή της σοφίας και της δυνάμεως του Δημιουργού. Την υπερβολή της σοφίας και της δυνάμεως του Δημιουργού εκφράζει επίσης και η κατασκευή του ανθρώπου. Ο εγκέφαλός του, με τις θαυμαστές του ιδιότητες υπερβαίνει το μέτρο, που είναι αναγκαίο για τη ζωή.
Δεν υπάρχουν τα κατάλληλα όργανα για να μετρηθούν οι δυνατότητες του ανθρωπίνου νου. Εντούτοις ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτήν την υπερβολή. Όπως το Σύμπαν το ίδιο και τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει η αυτή υπερβολή στην κατασκευή του. Αλλά μήπως δεν είναι πέραν παντός ορίου η σοφία και η δύναμις του Θεού; Αν υπάρχουν στο Σύμπαν, καθώς είναι λογικό να υπάρχουν αποτυπωμένα τα ίχνη του Δημιουργού, πως δεν θα είναι τα ίχνη αυτά εντελώς ακατανόητα, για τον περιορισμένο ανθρώπινο νου;>> (Ένας ήσυχος άνθρωπος, Εκδόσεις των Φίλων, ISBN 960-289-058-4).
23.9.10
Πολιτική ανυπακοή
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Πολιτική ανυπακοή δεν είναι η βία και η αναρχία, η οποία είναι ακόμα χειρότερη κι απ’ το χειρότερο καθεστώς του κόσμου. Η πολιτική ανυπακοή προϋποθέτει ότι ο πολίτης κυριαρχεί στα πάθη του και είναι ελεύθερος , ιδίως απ΄ το ανθρωποκτόνο πάθος της οργής και της βίας.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος της πολιτικής ανυπακοής Χένρυ Ντέϊβιντ Θορώ άσκησε το δικαίωμά του της πολιτικής ανυπακοής αρνούμενος να πληρώσει τους φόρους στην πολιτεία, που έκανε κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας και δεν καταργούσε τη δουλεία. Πίστευε πως , όταν η πολιτεία κάνει κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας, ο πολίτης μόνο μέσα στη φυλακή είναι ελεύθερος! Ο Θορώ προτίμησε να κλειστεί στη φυλακή και να έχει ελεύθερο το πνεύμα του και καθαρή τη συνείδησή του, παρά να δεχθεί τη συμπαιγνία με αυτούς που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας!
Ας κάνουμε μια υπόθεση, αν και έπρεπε αυτή να είναι η πραγματικότητα: Ας υποθέσουμε ότι στη δημοκρατία κανείς δεν είναι πάνω από το νόμο, ούτε οι άρχοντες. Αυτό σημαίνει, πως τόσο οι πολίτες όσο και τα όργανα του κράτους, πρέπει να ασκούν τα δικαιώματα που τους παρέχουν οι νόμοι , χωρίς να κάνουν κατάχρηση. Αν κάνουν κατάχρηση οι πολίτες υποχρεώνονται να αποζημιώσουν τα θύματά τους, το ίδιο και τα όργανα του κράτους. Τα θύματα της κατάχρησης δικαιώματος ή της κατάχρησης εξουσίας δικαιούνται να προσφύγουν στη δικαιοσύνη και να ζητήσουν δικαστική προστασία. Μπορούν οι πολίτες που υπέστησαν ζημία ή ηθική βλάβη να ζητήσουν την επανόρθωση της ζημίας ή χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη.
Πότε γίνεται κατάχρηση; «Η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται εάν αύτη υπερβαίνει προφανώς τα όρια τα επιβαλλόμενα εκ της καλής πίστεως ή των χρηστών ηθών ή εκ του κοινωνικού ή οικονομικού σκοπού του δικαιώματος».
Η δημοκρατία, όταν υπάρχει, φυλάει τον εαυτό της από την κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας. Όταν δεν υπάρχει τα όργανα του κράτους είναι πάνω από τους νόμους, τους οποίους εφαρμόζουν με ελαστικό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή η μόνη άμυνα του πολίτη είναι η πολιτική ανυπακοή. Όταν τα άμεσα όργανα του κράτους κάνουν κατάχρηση δημοκρατικής εξουσίας , αν και ορκίζονται να εφαρμόζουν το Σύνταγμα και τους νόμους, η ανυπακοή του πολίτη είναι νόμιμη.
Στην αρχαία Αθήνα η θητεία του άρχοντος ήταν υποχρεωτική σε όλους τους πολίτες. «Αρχή άνδρα δείκνυσι». Στην Κίνα ήταν τόσο μεγάλη η ευθύνη του άρχοντα, που η πρόταση σε κάποιον να γίνει άρχοντας ήταν ίσως η πιο επικίνδυνη είδηση που άκουσε ποτέ στη ζωή του. Όταν ο Κίτρινος Αυτοκράτορας κάλεσε τον ασκητή Χαν Σαν , να αναλάβει αυτός τη διοίκηση της αυτοκρατορίας, ο Χαν Σαν έτρεξε γρήγορα να ξεπλύνει τ΄ αυτιά του στην πηγή . Στην αρχαία Κίνα η ενοχή ήταν συλλογική. Δεν τιμωρούνταν μόνο αυτός που έσφαλε, αλλά και όλη η οικογένειά του. Στην Ινδία επίσης. Όταν κάποιος άρχοντας έκανε λάθος δεν έχανε μόνο αυτός το ψωμί του , την ελευθερία του ή τη ζωή του, αλλά και ολόκληρη η οικογένειά του.
Έτσι γινόταν στα απολυταρχικά και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. «Όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα /και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Δεν είναι έτσι στη δημοκρατία. Η δημοκρατία, όταν υπάρχει, φυλάει η ίδια τον εαυτό της από τις καταχρήσεις της δημοκρατικής εξουσίας και εγγυάται η ίδια την ειρήνη και τη δικαιοσύνη.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Πολιτική ανυπακοή δεν είναι η βία και η αναρχία, η οποία είναι ακόμα χειρότερη κι απ’ το χειρότερο καθεστώς του κόσμου. Η πολιτική ανυπακοή προϋποθέτει ότι ο πολίτης κυριαρχεί στα πάθη του και είναι ελεύθερος , ιδίως απ΄ το ανθρωποκτόνο πάθος της οργής και της βίας.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος της πολιτικής ανυπακοής Χένρυ Ντέϊβιντ Θορώ άσκησε το δικαίωμά του της πολιτικής ανυπακοής αρνούμενος να πληρώσει τους φόρους στην πολιτεία, που έκανε κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας και δεν καταργούσε τη δουλεία. Πίστευε πως , όταν η πολιτεία κάνει κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας, ο πολίτης μόνο μέσα στη φυλακή είναι ελεύθερος! Ο Θορώ προτίμησε να κλειστεί στη φυλακή και να έχει ελεύθερο το πνεύμα του και καθαρή τη συνείδησή του, παρά να δεχθεί τη συμπαιγνία με αυτούς που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας!
Ας κάνουμε μια υπόθεση, αν και έπρεπε αυτή να είναι η πραγματικότητα: Ας υποθέσουμε ότι στη δημοκρατία κανείς δεν είναι πάνω από το νόμο, ούτε οι άρχοντες. Αυτό σημαίνει, πως τόσο οι πολίτες όσο και τα όργανα του κράτους, πρέπει να ασκούν τα δικαιώματα που τους παρέχουν οι νόμοι , χωρίς να κάνουν κατάχρηση. Αν κάνουν κατάχρηση οι πολίτες υποχρεώνονται να αποζημιώσουν τα θύματά τους, το ίδιο και τα όργανα του κράτους. Τα θύματα της κατάχρησης δικαιώματος ή της κατάχρησης εξουσίας δικαιούνται να προσφύγουν στη δικαιοσύνη και να ζητήσουν δικαστική προστασία. Μπορούν οι πολίτες που υπέστησαν ζημία ή ηθική βλάβη να ζητήσουν την επανόρθωση της ζημίας ή χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη.
Πότε γίνεται κατάχρηση; «Η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται εάν αύτη υπερβαίνει προφανώς τα όρια τα επιβαλλόμενα εκ της καλής πίστεως ή των χρηστών ηθών ή εκ του κοινωνικού ή οικονομικού σκοπού του δικαιώματος».
Η δημοκρατία, όταν υπάρχει, φυλάει τον εαυτό της από την κατάχρηση της δημοκρατικής εξουσίας. Όταν δεν υπάρχει τα όργανα του κράτους είναι πάνω από τους νόμους, τους οποίους εφαρμόζουν με ελαστικό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή η μόνη άμυνα του πολίτη είναι η πολιτική ανυπακοή. Όταν τα άμεσα όργανα του κράτους κάνουν κατάχρηση δημοκρατικής εξουσίας , αν και ορκίζονται να εφαρμόζουν το Σύνταγμα και τους νόμους, η ανυπακοή του πολίτη είναι νόμιμη.
Στην αρχαία Αθήνα η θητεία του άρχοντος ήταν υποχρεωτική σε όλους τους πολίτες. «Αρχή άνδρα δείκνυσι». Στην Κίνα ήταν τόσο μεγάλη η ευθύνη του άρχοντα, που η πρόταση σε κάποιον να γίνει άρχοντας ήταν ίσως η πιο επικίνδυνη είδηση που άκουσε ποτέ στη ζωή του. Όταν ο Κίτρινος Αυτοκράτορας κάλεσε τον ασκητή Χαν Σαν , να αναλάβει αυτός τη διοίκηση της αυτοκρατορίας, ο Χαν Σαν έτρεξε γρήγορα να ξεπλύνει τ΄ αυτιά του στην πηγή . Στην αρχαία Κίνα η ενοχή ήταν συλλογική. Δεν τιμωρούνταν μόνο αυτός που έσφαλε, αλλά και όλη η οικογένειά του. Στην Ινδία επίσης. Όταν κάποιος άρχοντας έκανε λάθος δεν έχανε μόνο αυτός το ψωμί του , την ελευθερία του ή τη ζωή του, αλλά και ολόκληρη η οικογένειά του.
Έτσι γινόταν στα απολυταρχικά και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. «Όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα /και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Δεν είναι έτσι στη δημοκρατία. Η δημοκρατία, όταν υπάρχει, φυλάει η ίδια τον εαυτό της από τις καταχρήσεις της δημοκρατικής εξουσίας και εγγυάται η ίδια την ειρήνη και τη δικαιοσύνη.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Στις 8 Οκτωβρίου, ημερομηνία σταθμός για τα Ελληνικά δικαστικά χρονικά, θα διεξαχθεί δίκη δεκάδων επαγγελματικών ομάδων και συνταξιούχων κατά του μνημονίου που θα γίνει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Καθημερινά οι προσφυγές αυξάνονται με… γεωμετρική πρόοδο αφού όλο και περισσότεροι κλάδοι και κοινωνικές ομάδες (δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι,
δημόσιοι υπάλληλοι συνταξιούχοι, στρατιωτικοί, διπλωμάτες Σύλλογοι συνταξιούχων της ΑΤΕ, του ΗΣΑΠ και της ΔΕΗ, η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, και πολλοί άλλοι) πλήττονται βάναυσα από τη λαίλαπα του μνημονίου. Έτσι, η μοναδική ελπίδα πλέον είναι μια θετική απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου που θα κρίνει σαν αντισυνταγματικές τις επιταγές του μνημονίου που μετουσιώθηκαν σε νόμους του ελληνικού Κράτους με τηνανοχή-συνενοχή των Ελλήνων ιθυνόντων και σύμφωνα με τις οποίες οι περικοπές αποδοχών και συντάξεων αναμένεται (στο αισιόδοξο σενάριο) να κριθούν αντισυνταγματικές γιατί παραβιάζουν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και αντιτίθενται στις αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Τίθεται όμως το εύλογο και καίριο ερώτημα: γιατί να καταφεύγουμε εναντίον το μνημονίου και όχι εναντίον των διαχειριστών του Ελληνικού Κράτους από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα οι οποίοι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη μας και υποθήκευσαν το μέλλον μας -μέσω της Εθνικής οικονομίας- στις βάναυσες επιταγές του μνημονίου;
Ο Ελληνικός λαός, ψηφίζοντας τις εκάστοτε Κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα, έδινε την εντολή στον εκάστοτε διαχειριστή του να τον οδηγήσει στην ευημερία. Αντ’ αυτού όμως, ο εκάστοτε εντολοδόχος καταχρώνταν την εμπιστοσύνη του εντολέα του και χρησιμοποιούσε την εξουσία που του εκχωρούνταν προς ίδιον όφελος (βλέπε περιουσιακά στοιχεία πολιτικών στο σημερινό τύπο).
Συνεπώς, αν κάποιος πρέπει να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου αυτός είναι το Κράτος, με άλλα λόγια όλοι οι Πρωθυπουργοί που -είτε επί σκοπού ή από ανικανότητα- με άστοχες ενέργειες και ανάθεση των οικονομικών σε ακατάλληλους Υπουργούς, χρησιμοποίησαν την εξουσία του Κυβερνήτη για να μας οδηγήσουν στο σημερινό σημείο αποτελμάτωσης και απόλυτης φτώχειας.
Η προσφυγή κατά του μνημονίου, μπορεί να φαντάζει σαν λύση αλλά είναι απλά μια κίνηση απελπισίας, μια μάλλον χαμένη υπόθεση, επειδή είναι απρόσωπη ως προς τον κατηγορούμενο (πως θα δικαστεί Δ.Ν.Τ. και οι πρακτικές του;).
Άρα, ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να στραφούμε δικαστικά εναντίον συγκεκριμένων ατόμων που είναι γνωστό ότι απέτυχαν στο διαχειριστικό έργο που τους αναθέσαμε σύμφωνα με όλες τις σύννομες δημοκρατικές διαδικασίες, και αντί να φροντίσουν για την ευμάρεια τη δική μας και του Έθνους, έπραξαν τα εντελώς αντίθετα εις βάρος μας……
Read more: http://www.pentapostagma.gr/2010/09/blog-post_7477.html#ixzz10Mfp6JlG
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Στις 8 Οκτωβρίου, ημερομηνία σταθμός για τα Ελληνικά δικαστικά χρονικά, θα διεξαχθεί δίκη δεκάδων επαγγελματικών ομάδων και συνταξιούχων κατά του μνημονίου που θα γίνει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Καθημερινά οι προσφυγές αυξάνονται με… γεωμετρική πρόοδο αφού όλο και περισσότεροι κλάδοι και κοινωνικές ομάδες (δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι,
δημόσιοι υπάλληλοι συνταξιούχοι, στρατιωτικοί, διπλωμάτες Σύλλογοι συνταξιούχων της ΑΤΕ, του ΗΣΑΠ και της ΔΕΗ, η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, και πολλοί άλλοι) πλήττονται βάναυσα από τη λαίλαπα του μνημονίου. Έτσι, η μοναδική ελπίδα πλέον είναι μια θετική απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου που θα κρίνει σαν αντισυνταγματικές τις επιταγές του μνημονίου που μετουσιώθηκαν σε νόμους του ελληνικού Κράτους με τηνανοχή-συνενοχή των Ελλήνων ιθυνόντων και σύμφωνα με τις οποίες οι περικοπές αποδοχών και συντάξεων αναμένεται (στο αισιόδοξο σενάριο) να κριθούν αντισυνταγματικές γιατί παραβιάζουν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και αντιτίθενται στις αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Τίθεται όμως το εύλογο και καίριο ερώτημα: γιατί να καταφεύγουμε εναντίον το μνημονίου και όχι εναντίον των διαχειριστών του Ελληνικού Κράτους από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα οι οποίοι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη μας και υποθήκευσαν το μέλλον μας -μέσω της Εθνικής οικονομίας- στις βάναυσες επιταγές του μνημονίου;
Ο Ελληνικός λαός, ψηφίζοντας τις εκάστοτε Κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα, έδινε την εντολή στον εκάστοτε διαχειριστή του να τον οδηγήσει στην ευημερία. Αντ’ αυτού όμως, ο εκάστοτε εντολοδόχος καταχρώνταν την εμπιστοσύνη του εντολέα του και χρησιμοποιούσε την εξουσία που του εκχωρούνταν προς ίδιον όφελος (βλέπε περιουσιακά στοιχεία πολιτικών στο σημερινό τύπο).
Συνεπώς, αν κάποιος πρέπει να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου αυτός είναι το Κράτος, με άλλα λόγια όλοι οι Πρωθυπουργοί που -είτε επί σκοπού ή από ανικανότητα- με άστοχες ενέργειες και ανάθεση των οικονομικών σε ακατάλληλους Υπουργούς, χρησιμοποίησαν την εξουσία του Κυβερνήτη για να μας οδηγήσουν στο σημερινό σημείο αποτελμάτωσης και απόλυτης φτώχειας.
Η προσφυγή κατά του μνημονίου, μπορεί να φαντάζει σαν λύση αλλά είναι απλά μια κίνηση απελπισίας, μια μάλλον χαμένη υπόθεση, επειδή είναι απρόσωπη ως προς τον κατηγορούμενο (πως θα δικαστεί Δ.Ν.Τ. και οι πρακτικές του;).
Άρα, ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να στραφούμε δικαστικά εναντίον συγκεκριμένων ατόμων που είναι γνωστό ότι απέτυχαν στο διαχειριστικό έργο που τους αναθέσαμε σύμφωνα με όλες τις σύννομες δημοκρατικές διαδικασίες, και αντί να φροντίσουν για την ευμάρεια τη δική μας και του Έθνους, έπραξαν τα εντελώς αντίθετα εις βάρος μας……
Read more: http://www.pentapostagma.gr/2010/09/blog-post_7477.html#ixzz10Mfp6JlG
22.9.10
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ
του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Οι Σκοπιανοί θυμίζουν τον Ίβυκο και τους Γέρανους καθώς έχουν παντελή άγνοια της φοβερής δύναμης του ονόματος. Αντίθετα με τους Εβραίους που προσέχουν τα ονόματα (το όνομα του Θεού δεν το προφέρουν ποτέ) οι Σκοπιανοί χρησιμοποιούν με το σκοπό της οικειοποιήσεως το όνομα Μακεδονία! Ελπίζουν ότι ο αληθής κύριός του θα κουραστεί κάποτε η θα καμφθεί απ΄ τις διάφορες πιέσεις εις βάρος του και θα παραιτηθεί από αυτό υπογράφοντας συνθήκη με την οποία παραχωρεί το όνομα σ΄ αυτούς!!
"Να οι γέρανοι του Ιβύκου" είπε ένας απ΄ τους αρχαίους φονιάδες του, την ώρα που οι Γέρανοι πετούσαν στον ουρανό, για να καταδικαστέί αυτός και οι λοιποί σενένοχοί του για το έγκλημα του φόνου που διέπραξαν. Ένα απλό όνομα που ειπώθηκε σε ένα ανύποπτο χρόνο, την ώρα που το πλήθος παρακαλουθούσε μια παράσταση στο θέατρο, οδήγησε στο θάνατο αυτών που είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν για μια στιγμή ένα ακατάληλο γι΄ αυτούς όνομα!
Τη δύναμη του ονόματος περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεπαγίτης στο βιβλίο του "Περί Θείων Ονομάτων". "Όπως ο φυσικός ήλιος " γράφει στο τέταρτο κεφάλαιο " χωρίς σκέψη και προαίρεση αλλά με το ίδιο το είναι του φωτίζει όλα όσα μπορούν να κοινωνούν στο φως που τους αναλογεί, όμοια και το όνομα σκορπά σε όλα τα όντα τη θετική ( ή αρνητική γι' αυτούς που κακώς το χρησιμοποιούν) επιρροή του. Κι όπως η παρουσία του νοητού φωτός είναι δύναμη που συνάγει και ενώνει όσους φωτίζονται, όμοια και η άγνοια προκαλεί τη διαίρεση όσων βρίσκονται στην πλάνη ή χρησιμοποιούν το δόλο και το ψεύδος.
Δεν είναι ωραίο λοιπόν αυτό που κάνουν οι Σκοπιανοί, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Το ωραίο, συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει μέσα του κατά υπεροχή την ωραιότητα κάθε ωραίου και την προβάλλει. Χάρη στο ωραίο υπάρχουν οι συνάψεις όλων και οι φιλίες και οι σχέσεις. Το ωραίο ένωσε τα πάντα. Αυτό είναι το τελικό αίτιο, γιατί όλα γίνονται για χάρη του. "Όλοι αγαπούν το αγαθό" ( Διοτίμα). Εκτός απ΄ τους πονηρούς, επιτήδειους και αχαρίστους , όπως καλή ώρα οι Σκοπιανοί, οι οποίοι ενώ την δωρεάν χρηματική βοήθεια της Ελλάδος και τις άλλες διευκολύνσεις τις θέλουν και τις επιζητούν, την αλήθεια την προδίδουν και τολμούν να χρησιμοποιούν με το σκοπό της ιδιοποιήσεως το όνομα της Μακεδονίας!
Αλλά όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τους Έλληνες, ούτε τη Χριστιανική Ορθόδοξη Παράδοση και τον ομαδικό ενοχικό αρχέτυπο του Ιούδα! Διαφορετικά δεν θα τολμούσαν να το κάνουν. Θα γνώριζαν οπωσδήποτε τις φοβερές συνέπειες της προδοσίας που συνδέεται χωρίς άλλο με την ονομασία της Μακεδονίας είτε ως νόσφιση από μέρους τους είτε ως ακατανόητη, απίστευτη ,εγκληματική ( αν γινόταν ποτέ) παραχώρηση (!) από μέρους των Ελλήνων.
Όπως κανένας Έλληνας δε θα δεχόταν ποτέ να ονομαστεί ο γιος του Ιούδας, για να τον στιγματίζει σε όλη του τη ζωή το βάρος της ομαδικής ενοχής του Ιούδα , όμοια δεν θα δεχόταν κανένας Έλληνας πολιτικός να συνδεθεί το όνομά του με παρόμοια ενοχή υπογράφοντας τη συνθήκη της παραχώρησης, γιατί περί αυτής πρόκειται, της ονομασίας της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί, όπως είναι γνωστόν τοις πάσι, επιφυλάσσουν δικαίωμα εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος!
Τελικά ίσως το όνομα της αγαπημένης μας Μακεδονίας να συμβάλει στο να προσέξουν επί τέλους οι Έλληνες πολιτικοί την ανανέωση των ονομάτων, ώστε αρχίζοντας από το δικό τους όνομα οι πολιτικοί να είναι πολιτικοί!
Τη δύναμη των ονομάτων και την τιμωρία αυτών που την αγνοούν πρέπει να προσέξουν επίσης οι νεωτεριστές κληρικοί που μέσα στον οικουμενισμό τους έπεσαν θύματα της εωσφορικής μανίας να καταργήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα και να επιβάλουν αντί αυτής τη γλώσσα των λαϊκών στην εκκλησία! Αυτοί οι αδαείς κληρικοί έχουν τεράστια άγνοια ! Δεν αγνοούν μόνον ότι είναι ανάγκη για να μη χαθεί η γλώσσα να υπάρχει προφορική και γραπτή γλώσσα, αγνοούν επίσης ότι είναι ανάγκη να υπάρχει εκκλησιαστική γλώσσα και γλώσσα των λαϊκών. Τα έθνη που έχασαν την γραπτή γλώσσα είναι καθηλωμένα αιωνίως σε χαμηλό πνευματικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, ακόμα και οικονομικό επίπεδο. Ούτε πατρίδα έχουν, ούτε αυτοδιάθεση. Η πατρίδα των Ελλήνων είναι η Ελληνική γλώσσα.
Λέξεις - ΚΛειδιά:
Το όνομα, η γραπτή γλώσσα, η προφορική γλώσσα, η εκκλησιαστική γλώσσα, η γλώσσα των λαϊκών, ο Ιούδας, η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας, εσχάτη προδοσία, οι εδαφικές διεκδικήσεις των Σκοπιανών, Η διακινδύνευση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (εσχάτη προδοσία).
Οι Σκοπιανοί θυμίζουν τον Ίβυκο και τους Γέρανους καθώς έχουν παντελή άγνοια της φοβερής δύναμης του ονόματος. Αντίθετα με τους Εβραίους που προσέχουν τα ονόματα (το όνομα του Θεού δεν το προφέρουν ποτέ) οι Σκοπιανοί χρησιμοποιούν με το σκοπό της οικειοποιήσεως το όνομα Μακεδονία! Ελπίζουν ότι ο αληθής κύριός του θα κουραστεί κάποτε η θα καμφθεί απ΄ τις διάφορες πιέσεις εις βάρος του και θα παραιτηθεί από αυτό υπογράφοντας συνθήκη με την οποία παραχωρεί το όνομα σ΄ αυτούς!!
"Να οι γέρανοι του Ιβύκου" είπε ένας απ΄ τους αρχαίους φονιάδες του, την ώρα που οι Γέρανοι πετούσαν στον ουρανό, για να καταδικαστέί αυτός και οι λοιποί σενένοχοί του για το έγκλημα του φόνου που διέπραξαν. Ένα απλό όνομα που ειπώθηκε σε ένα ανύποπτο χρόνο, την ώρα που το πλήθος παρακαλουθούσε μια παράσταση στο θέατρο, οδήγησε στο θάνατο αυτών που είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν για μια στιγμή ένα ακατάληλο γι΄ αυτούς όνομα!
Τη δύναμη του ονόματος περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεπαγίτης στο βιβλίο του "Περί Θείων Ονομάτων". "Όπως ο φυσικός ήλιος " γράφει στο τέταρτο κεφάλαιο " χωρίς σκέψη και προαίρεση αλλά με το ίδιο το είναι του φωτίζει όλα όσα μπορούν να κοινωνούν στο φως που τους αναλογεί, όμοια και το όνομα σκορπά σε όλα τα όντα τη θετική ( ή αρνητική γι' αυτούς που κακώς το χρησιμοποιούν) επιρροή του. Κι όπως η παρουσία του νοητού φωτός είναι δύναμη που συνάγει και ενώνει όσους φωτίζονται, όμοια και η άγνοια προκαλεί τη διαίρεση όσων βρίσκονται στην πλάνη ή χρησιμοποιούν το δόλο και το ψεύδος.
Δεν είναι ωραίο λοιπόν αυτό που κάνουν οι Σκοπιανοί, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Το ωραίο, συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει μέσα του κατά υπεροχή την ωραιότητα κάθε ωραίου και την προβάλλει. Χάρη στο ωραίο υπάρχουν οι συνάψεις όλων και οι φιλίες και οι σχέσεις. Το ωραίο ένωσε τα πάντα. Αυτό είναι το τελικό αίτιο, γιατί όλα γίνονται για χάρη του. "Όλοι αγαπούν το αγαθό" ( Διοτίμα). Εκτός απ΄ τους πονηρούς, επιτήδειους και αχαρίστους , όπως καλή ώρα οι Σκοπιανοί, οι οποίοι ενώ την δωρεάν χρηματική βοήθεια της Ελλάδος και τις άλλες διευκολύνσεις τις θέλουν και τις επιζητούν, την αλήθεια την προδίδουν και τολμούν να χρησιμοποιούν με το σκοπό της ιδιοποιήσεως το όνομα της Μακεδονίας!
Αλλά όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τους Έλληνες, ούτε τη Χριστιανική Ορθόδοξη Παράδοση και τον ομαδικό ενοχικό αρχέτυπο του Ιούδα! Διαφορετικά δεν θα τολμούσαν να το κάνουν. Θα γνώριζαν οπωσδήποτε τις φοβερές συνέπειες της προδοσίας που συνδέεται χωρίς άλλο με την ονομασία της Μακεδονίας είτε ως νόσφιση από μέρους τους είτε ως ακατανόητη, απίστευτη ,εγκληματική ( αν γινόταν ποτέ) παραχώρηση (!) από μέρους των Ελλήνων.
Όπως κανένας Έλληνας δε θα δεχόταν ποτέ να ονομαστεί ο γιος του Ιούδας, για να τον στιγματίζει σε όλη του τη ζωή το βάρος της ομαδικής ενοχής του Ιούδα , όμοια δεν θα δεχόταν κανένας Έλληνας πολιτικός να συνδεθεί το όνομά του με παρόμοια ενοχή υπογράφοντας τη συνθήκη της παραχώρησης, γιατί περί αυτής πρόκειται, της ονομασίας της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί, όπως είναι γνωστόν τοις πάσι, επιφυλάσσουν δικαίωμα εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος!
Τελικά ίσως το όνομα της αγαπημένης μας Μακεδονίας να συμβάλει στο να προσέξουν επί τέλους οι Έλληνες πολιτικοί την ανανέωση των ονομάτων, ώστε αρχίζοντας από το δικό τους όνομα οι πολιτικοί να είναι πολιτικοί!
Τη δύναμη των ονομάτων και την τιμωρία αυτών που την αγνοούν πρέπει να προσέξουν επίσης οι νεωτεριστές κληρικοί που μέσα στον οικουμενισμό τους έπεσαν θύματα της εωσφορικής μανίας να καταργήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα και να επιβάλουν αντί αυτής τη γλώσσα των λαϊκών στην εκκλησία! Αυτοί οι αδαείς κληρικοί έχουν τεράστια άγνοια ! Δεν αγνοούν μόνον ότι είναι ανάγκη για να μη χαθεί η γλώσσα να υπάρχει προφορική και γραπτή γλώσσα, αγνοούν επίσης ότι είναι ανάγκη να υπάρχει εκκλησιαστική γλώσσα και γλώσσα των λαϊκών. Τα έθνη που έχασαν την γραπτή γλώσσα είναι καθηλωμένα αιωνίως σε χαμηλό πνευματικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, ακόμα και οικονομικό επίπεδο. Ούτε πατρίδα έχουν, ούτε αυτοδιάθεση. Η πατρίδα των Ελλήνων είναι η Ελληνική γλώσσα.
Λέξεις - ΚΛειδιά:
Το όνομα, η γραπτή γλώσσα, η προφορική γλώσσα, η εκκλησιαστική γλώσσα, η γλώσσα των λαϊκών, ο Ιούδας, η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας, εσχάτη προδοσία, οι εδαφικές διεκδικήσεις των Σκοπιανών, Η διακινδύνευση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (εσχάτη προδοσία).
21.9.10
Στην αποθάρρυνση συμβαδίζει ο Ιησούς
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Σήμερα το πρωί πήγα στη μικροβιολόγο για εξέταση του αίματος. Ήμουν νηστικός και ένιωθα τα γόνατά μου λυμένα. Με έκοψε κρύος ιδρώτας απ΄ το φόβο μου. Θυμήθηκα τα λόγια του Πάκη στο τηλέφωνο: Το επόμενο βήμα, είπε, είναι το μπαστούνι.
Στην Κεντρική Πλατεία ο Κοσμάς μόλις με είδε από μακριά, σηκώθηκε απ΄ το παγκάκι και με πλησίασε. Κοιτάζοντας μακριά είπε: ΅Δεν κουνιέται φύλλο. Του έδωσα δυο ευρώ για να πιει μια μπύρα στην υγειά μου. ΅΄Εγινε΅, είπε και έφυγε χαρούμενος.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, συνάντησα τον Πέτρο, έξω από το Δημαρχείο. Του είπα ότι επιστρέφω απ΄ το γιατρό. Στην ηλικία μας, του είπα, πρέπει να έχουμε μπαστούνι. Είμαστε εβδομηντάρηδες πια. Ο παππούς μου ο Αγγελάκης είχε μπαστούνι από τα εξήντα. Ήταν και λίγο μεγάλο για το μπόϊ του (ήταν κοντός)και φαινόταν σαν να σηκώνει αυτός το μπαστούνι, αντί να τον σηκώνει αυτό.
Θα μπορούσαμε να είμαστε ογδοντάρηδες και να μη χρειαζόμαστε μπαστούνι, είπε ο Πέτρος. Θαύμασα το θάρρος του. Είσαι μια χαρά στην υγεία σου, είπα. Έχεις γερή κράση. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο άνθρωπος ζει εβδομήντα χρόνια. Αν όμως έχει γερή κράση φτάνει και στα ογδόντα και πιο πολύ.
Εμφανώς είμαι καλά, είπε, όσο να εκδηλωθούν αυτά που έχω μέσα μου, το πάχος που εμποδίζει το συκώτι, κάτι κύστες στα νεφρά , κάποια στένωση 90%....
Με πειράζει να σκέφτομαι ότι πρέπει να πεινάσω για να χάσω βάρος. Πεινάσαμε όταν είμαστε παιδιά το Σαράντα, να πεινάσουμε και τώρα;
Ένιωσα θαυμασμό για το ακμαίο ηθικό και για την καλή διάθεση του Πέτρου.
Σύγκρινα τη δική μου αποθάρρυνση και ένιωσα λύπη για τον εαυτό μου.
Πόσα μαθήματα πρέπει να μας δώσει η ζωή για να μάθουμε το μέγιστον μάθημα, που είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια. Ο Δημιουργός μας δεν μας έπλασε και άφησε κατόπιν το δημιούργημά του στην τύχη του.
Ο άγιος Ιώάννης ο Καρπάθιος φέρνει ως παράδειγμα την αράχνη που δεν περιπλανάται εδώ κι εκεί και ο εν υψηλοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών Κύριος (ουδέν γαρ αράχνης εστί ταπεινώτερον) και μέχρις αυτής εκτείνων την πρόνοιαν, της στέλνει το καθημερινό φαγάκι της, τα απαραίτητα για την ανάγκη της ζωύφια.
Αλλ΄ίσως θα πει κανείς από αυτούς που είναι υπόδουλοι στη λαιμαργία, ότι εγώ πρέπει να φάω πολύ και έχω ανάγκη να μπλέξω με τις φροντίδες της ζωής. Λοιπόν, και τον πολλά τρώγωντα και τον βραχυδίαιτον, ο Θεός εστιν ο τρέφων. (Φιλοκαλία τ.Α΄, σ.286).
Προσέλθετε εις τον Θεόν και προσκολληθήτε με αυτόν. Διατί χωρίς τον Θεόν δεν είναι τίποτες εις τον κόσμον. Όλα τα πράγματα είναι ουδέν όταν λείπει ο Θεός (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος).
Τόσα πολλά μαθήματα, και πολλά επώδυνα μας δίνει η ζωή! Δεν είναι απλώς το ανώτερο σχολείο, αλλά και το μεγαλύτερο κολαστήριο. Έτσι αν δεν μάθαμε το σπουδαιότερο μάθημα να εμπιστευόμαστε με όλη την καρδιά μας τον Κύριο τίποτα αξιόλογο δεν μάθαμε.
Ένιωσα θαυμασμό για τον Πέτρο. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα φέρνει έτσι ο Θεός, να με εμψυχώνουν άνθρωποι που είναι σε δυσκολότερη θέση απ΄ τη δική μου.
Κύριε σ΄ ευχαριστώ για την ενθάρρυνσή σου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου Κύριε ζήσεις με. Αμήν
Σήμερα το πρωί πήγα στη μικροβιολόγο για εξέταση του αίματος. Ήμουν νηστικός και ένιωθα τα γόνατά μου λυμένα. Με έκοψε κρύος ιδρώτας απ΄ το φόβο μου. Θυμήθηκα τα λόγια του Πάκη στο τηλέφωνο: Το επόμενο βήμα, είπε, είναι το μπαστούνι.
Στην Κεντρική Πλατεία ο Κοσμάς μόλις με είδε από μακριά, σηκώθηκε απ΄ το παγκάκι και με πλησίασε. Κοιτάζοντας μακριά είπε: ΅Δεν κουνιέται φύλλο. Του έδωσα δυο ευρώ για να πιει μια μπύρα στην υγειά μου. ΅΄Εγινε΅, είπε και έφυγε χαρούμενος.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, συνάντησα τον Πέτρο, έξω από το Δημαρχείο. Του είπα ότι επιστρέφω απ΄ το γιατρό. Στην ηλικία μας, του είπα, πρέπει να έχουμε μπαστούνι. Είμαστε εβδομηντάρηδες πια. Ο παππούς μου ο Αγγελάκης είχε μπαστούνι από τα εξήντα. Ήταν και λίγο μεγάλο για το μπόϊ του (ήταν κοντός)και φαινόταν σαν να σηκώνει αυτός το μπαστούνι, αντί να τον σηκώνει αυτό.
Θα μπορούσαμε να είμαστε ογδοντάρηδες και να μη χρειαζόμαστε μπαστούνι, είπε ο Πέτρος. Θαύμασα το θάρρος του. Είσαι μια χαρά στην υγεία σου, είπα. Έχεις γερή κράση. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο άνθρωπος ζει εβδομήντα χρόνια. Αν όμως έχει γερή κράση φτάνει και στα ογδόντα και πιο πολύ.
Εμφανώς είμαι καλά, είπε, όσο να εκδηλωθούν αυτά που έχω μέσα μου, το πάχος που εμποδίζει το συκώτι, κάτι κύστες στα νεφρά , κάποια στένωση 90%....
Με πειράζει να σκέφτομαι ότι πρέπει να πεινάσω για να χάσω βάρος. Πεινάσαμε όταν είμαστε παιδιά το Σαράντα, να πεινάσουμε και τώρα;
Ένιωσα θαυμασμό για το ακμαίο ηθικό και για την καλή διάθεση του Πέτρου.
Σύγκρινα τη δική μου αποθάρρυνση και ένιωσα λύπη για τον εαυτό μου.
Πόσα μαθήματα πρέπει να μας δώσει η ζωή για να μάθουμε το μέγιστον μάθημα, που είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια. Ο Δημιουργός μας δεν μας έπλασε και άφησε κατόπιν το δημιούργημά του στην τύχη του.
Ο άγιος Ιώάννης ο Καρπάθιος φέρνει ως παράδειγμα την αράχνη που δεν περιπλανάται εδώ κι εκεί και ο εν υψηλοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών Κύριος (ουδέν γαρ αράχνης εστί ταπεινώτερον) και μέχρις αυτής εκτείνων την πρόνοιαν, της στέλνει το καθημερινό φαγάκι της, τα απαραίτητα για την ανάγκη της ζωύφια.
Αλλ΄ίσως θα πει κανείς από αυτούς που είναι υπόδουλοι στη λαιμαργία, ότι εγώ πρέπει να φάω πολύ και έχω ανάγκη να μπλέξω με τις φροντίδες της ζωής. Λοιπόν, και τον πολλά τρώγωντα και τον βραχυδίαιτον, ο Θεός εστιν ο τρέφων. (Φιλοκαλία τ.Α΄, σ.286).
Προσέλθετε εις τον Θεόν και προσκολληθήτε με αυτόν. Διατί χωρίς τον Θεόν δεν είναι τίποτες εις τον κόσμον. Όλα τα πράγματα είναι ουδέν όταν λείπει ο Θεός (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος).
Τόσα πολλά μαθήματα, και πολλά επώδυνα μας δίνει η ζωή! Δεν είναι απλώς το ανώτερο σχολείο, αλλά και το μεγαλύτερο κολαστήριο. Έτσι αν δεν μάθαμε το σπουδαιότερο μάθημα να εμπιστευόμαστε με όλη την καρδιά μας τον Κύριο τίποτα αξιόλογο δεν μάθαμε.
Ένιωσα θαυμασμό για τον Πέτρο. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα φέρνει έτσι ο Θεός, να με εμψυχώνουν άνθρωποι που είναι σε δυσκολότερη θέση απ΄ τη δική μου.
Κύριε σ΄ ευχαριστώ για την ενθάρρυνσή σου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου Κύριε ζήσεις με. Αμήν
17.9.10
Tο ελληνικό κράτος υπό κατοχή και αυτοκατάργηση! Υπό διακινδύνευση η κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας
Του Κώστα Χρυσόγονου
καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συνταγματολόγου
Η Ελλάδα εισέρχεται με ταχύτητα στη πιο επικίνδυνη στροφή της μεταπολεμικής της Ιστορίας. Τα επόμενα χρόνια προμηνύονται για τον ελληνικό λαό τα δυσκολότερα από την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Στην πραγματικότητα, άλλωστε, η χώρα από τον Μάιο και μετά τελεί υπό μία μετανεωτερική εκδοχή οικονομικής ξένης κατοχής, που είναι η περιβόητη «τρόικα» και ο «μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας», που για μένα δεν είναι μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας, είναι μηχανισμός στήριξης των ξένων δανειστών.
Ας μου επιτραπεί εδώ, εν είδει παρενθέσεως, να πω ότι όση ευθύνηγια την υπερχρέωση φέρουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, που αλόγιστα και ανεύθυνα δανείζονταν, και άρα και οι ψηφοφόροι, οι οποίοι τις ανεδείκνυαν, άλλη τόση φέρουν οι διοικήσεις των ξένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που εξίσου αλόγιστα και ανεύθυνα δάνειζαν και συνεπώς και οι μέτοχοί τους.
Άρα δεν είναι λογικό - και δεν είναι και βιώσιμο βεβαίως - να επιδιώκεται μέσω αυτού του μηχανισμού, ασύμμετρης κατ' ουσίαπτώχευσης, να επιρριφθούν όλες οι συνέπειες της υπερχρέωσης και της διαγραφόμενης παύσης πληρωμών εις βάρος του ελληνικού λαού και αντιθέτως να επιχειρείται να ικανοποιηθούν στο ακέραιο οι δανειστές. Αυτό δεν είναι το κύριο αντικείμενο της εισήγησής μου, απλώς το λέω εισαγωγικά. Το κύριο αντικείμενο είναι η Δανειακή Σύμβαση.
Η Δανειακή Σύμβαση που υπογράφτηκε στις 8 Μαΐου 2010 μεταξύ, αφενός, της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και, αφετέρου, των κρατών μελών της Ευρωζώνης, εκτός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και του γερμανικού πιστωτικού ιδρύματος για την ανοικοδόμηση, όπως λέγεται, το οποίο τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, είναι μία διεθνής σύμβαση, η οποία υποβλήθηκε στη Βουλή για κύρωση με νόμο και το σχετικό νομοσχέδιο, εξ όσων γνωρίζω, ακόμη εκκρεμεί, δεν έχει περάσει από τη Βουλή.
Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο η ψήφιση του Ν. 3845/2010, που επιγράφεται «Μηχανισμός Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας». Ειρήσθω εν παρόδω, αυτή η έκφραση δεν υπάρχει σεκαμία από τις δηλώσεις των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης που προηγήθηκαν, είναι έκφραση για εγχώρια κατανάλωση. Οι δηλώσεις αυτές κάνουν λόγο για στήριξη της Ευρωζώνης και όχι για στήριξη της ελληνικής οικονομίας.
Τι προβλέπει η Δανειακή Σύμβαση
Εν πάση περιπτώσει, είναι διαφορετικό το ζήτημα της ψήφισης του Ν. 3845/2010 και διαφορετικό το ζήτημα της δανειακής σύμβασης, η οποία, επαναλαμβάνω, εκκρεμεί προς κύρωση και θα κυρωθεί προφανώς με νόμο από τη Βουλή. Τι λέει αυτή η Σύμβαση:
1. Σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 4 α «η χορήγηση και εκταμίευση οποιασδήποτε δόσης του δανείου» (ήδη έχει δοθεί η πρώτη δόση) «τελεί υπό την προϋπόθεση της υποβολής "γνωμοδοτήσεων"» - ουσιαστικά πρόκειται για προκατασκευασμένες δηλώσεις, το κείμενο των οποίων εμπεριέχεται αυτούσιο στη Δανειακή Σύμβαση - «από τους νομικούς συμβούλους των υπουργείων Δικαιοσύνης καιΟικονομικών».
2. Το άρθρο 4 παρ. 1β προσθέτει: «Ο δανειζόμενος, η Ελληνική Δημοκρατία, εγγυάται ότι οι γνωμοδοτήσεις αυτές είναι ορθές και ακριβείς». Τι λένε οι γνωμοδοτήσεις; Σημασία έχει κυρίως το σημείο «12», το οποίο διαβεβαιώνει τους δανειστές, δηλαδή τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ότι ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας, ή για άλλο λόγο, από τη δικαιοδοσία και τηνεκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή διαδικασία σχετική με τη Σύμβαση.
3. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 5 της συμβάσεως, «ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει, ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του, στον βαθμό που δεν το απαγορεύει δεσμευτικό δίκαιο» - «mandatory law» λέει το πρωτότυπο κείμενο της Δανειακής Συμβάσεως στην αγγλική γλώσσα.
Παράβαση καθήκοντος
Σε τι συνίσταται αυτό το δεσμευτικό Δίκαιο είναι προς το παρόνάδηλο. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι υφίσταται διεθνές έθιμο,απαγορευτικό της αναγκαστικής εκτέλεσης σε περιουσιακά στοιχεία του κράτους προορισμένα για δημόσιους σκοπούς.
Ωστόσο φαίνεται να γίνεται γενικά αποδεκτό στη θεωρία του Διεθνούς Δικαίου ότι το κράτος - οφειλέτης μπορεί να παραιτηθείαπό την ασυλία του αυτή έναντι εκτέλεσης με ρητή πράξη του. Και ασφαλώς θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως τέτοια ρητή πράξη είναι η υποβολή των γνωμοδοτήσεων των νομικών συμβούλων των δύουπουργείων και η διαβεβαίωση της ελληνικής κυβέρνησης για την ακρίβειά τους.
Παρενθετικά επιτρέψτε μου να πω ότι κατά την άποψή μου ηυπογραφή των γνωμοδοτήσεων αυτών - χωρίς να είμαι ποινικολόγος και χωρίς να θέλω να παραστήσω τον εισαγγελέα - μου μοιάζει τουλάχιστον να εμπίπτει στη νομοθετική μορφή τηςπαραβάσεως καθήκοντος. Όταν δηλαδή διαβεβαιώνεται ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να προβάλει ενστάσεις απορρέουσες από την κυριαρχία της κατά της εκτελέσεως που πρόκειται να επισπεύσει κράτος - δανειστής, αν δεν καταφέρουμε να αποπληρώσουμε εγκαίρως, έστω και μία από τις δόσεις του δανείου.
Δυσμενές το αγγλικό Δίκαιο
Σημειωτέον μάλιστα ότι εφαρμοστέο δίκαιο για την παραπάνω σύμβαση είναι - σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 1 - όχι το ελληνικό, αλλά το αγγλικό Δίκαιο και αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο για όλες τις διαφορές που προκύπτουν από αυτή τη Σύμβαση, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Λουξεμβούργου, σύμφωνα με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου 14. Στο αγγλικό Δίκαιο θέματα ασυλίας κρατών ρυθμίζονται από τη state immunity act του 1978, όπως έχει τροποποιηθεί έκτοτε.
Στο πεδίο της αναγκαστικής εκτέλεσης τα άρθρα 13 παρ. 2-4 του νόμου αυτού επιτρέπουν την εκτέλεση κατά του αλλοδαπού Δημοσίου μόνο για περιουσιακά στοιχεία χρήσης jure gestionis. Θα διαβάσω την έκφραση στα αγγλικά: «property in use or itendy for use for commercial purposes», δηλαδή για εμπορικούς σκοπούς.
Το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι αν η διάταξη αυτή της state immunity act υπερισχύει του σημείου «12» των γνωμοδοτήσεων και περαιτέρωπώς ακριβώς θα οριοθετηθεί ερμηνευτικά η εκτέλεση. Με άλλες λέξεις, είναι σαφές ότι π.χ. το Μέγαρο τη Βουλής, ή τα κτήρια στα οποία στεγάζονται τα υπουργεία, ή τα πολεμικά αεροσκάφη της Ελληνικής Αεροπορίας, ή τα πολεμικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού συνιστούν τους απαραίτητους φιλικούς όρους για την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εκεί είναι σαφές ότι πρόκειται για περιουσία, η οποία, όχι απλώς είναι προορισμένη για δημόσιο σκοπό, αλλά συνιστά, επαναλαμβάνω,προϋπόθεση της άσκησης κυριαρχίας εκ μέρους του κράτους, αν και βεβαίως οι γνωμοδοτήσεις λένε ότι το κράτος παραιτείται. Αλλά, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η παραίτηση αυτή δεν είναι έγκυρη, ερωτάται:
Ο Πώς θα ερμηνευτούν τα όρια από το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο φαίνεται να είναι αρμόδιο;
Ο Δηλαδή αυτά είναι στοιχεία εθνικής κυριαρχίας;
Ο Ο Παρθενώνας τι είναι; Από πού προστατεύεται ο Παρθενώνας;
Ο Το Μουσείο της Ακρόπολης τι είναι;
Ο Ο αρχαιολογικός χώρος της Ολυμπίας τι είναι;
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι εδώ ανοίγει πεδίο, όπου παίζουμε εν ου παικτοίς. Εξάλλου το εφαρμοστέο αγγλικό Δίκαιο παρέχει στο κράτος - οφειλέτη ελάχιστες άμυνες για τη μη εκτέλεση, ιδίως στην εξαιρετικά εξασθενημένη πλέον act of state doctrine.
Δεν πρόκειται να επεκταθώ περισσότερο, δεν είμαι ειδικός σε θέματα αγγλικού Δικαίου, αλλά γενικά εκείνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι το αγγλικό Δίκαιο σε τέτοια θέματα ακριβώς, επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έδρα χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και επειδή τίθενται κατ' επανάληψη θέματα τέτοια σε σχέση με αλλοδαπά κράτη - οφειλέτες έναντι των ιδρυμάτων αυτών, είναι το χειρότερο δυνατό Δίκαιο για τον οφειλέτη.
Δεν επιλέχθηκε τυχαία το αγγλικό Δίκαιο, όπως δεν επιλέχθηκε τυχαία και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο, ως γνωστό, πλειοψηφούν δικαστές προερχόμενοι από τα κράτη - δανειστές. Δεν είναι καν δηλαδή αμερόληπτο Δικαστήριο το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν προτιμότερο από την άποψη αυτή π.χ. το Δικαστήριο της Χάγης.
Αντισυνταγματική η δανειακή σύμβαση
Το σημείο «12» των γνωμοδοτήσεων φαίνεται εν πάση περιπτώσει ναανατρέπει τη βασική αρχή του Δικαίου της εκτέλεσης κατά του δημοσίου - που θετικοποιείται στο άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3068/2002 - ότι δηλαδή αυτή γίνεται σε βάρος μόνο της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου, των ΟΤΑ, των ΝΠΔΔ κατ' αποκλεισμό της δημόσιας περιουσίας τους.
Εξάλλου η δανειακή σύμβαση, μετά την κύρωσή της με νόμο, που φοβάμαι ότι θα συμβεί, αποκτά την κατά το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος τυπική ισχύ και συνεπώς υπερισχύει του Ν. 3068/2002. Είναι βέβαια προφανές ότι η ύπαρξη ακατάσχετων δημοσίων πραγμάτων, όπως ο οπλισμός και οι εγκαταστάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, τα κτίρια όπου στεγάζονται και λειτουργούν τα άμεσα όργανα του κράτους κ.ο.κ., καθώς και απαιτήσεων, ή χρηματικών διαθεσίμων π.χ. για τη μισθοδοσία του προσωπικού τους, είναι αναγκαίο για να διασφαλιστεί η ύπαρξη και η κυρίαρχη υπόσταση ενός κράτους.
Εφόσον το κράτος δεν επιτρέπεται, ενόψει των θεμελιωδών διατάξεων των άρθρων 1 και 26 του Συντάγματος (λαϊκή κυριαρχία και διάκριση των εξουσιών) να απαλλοτριώσει ή να εκχωρήσει με οποιονδήποτε τρόπο σε ιδιώτες ένα πυρήνα αρμοδιοτήτων που συνιστούν άσκηση κατ' εξοχήν δημόσιας εξουσίας και έκφραση κυριαρχίας, όπως έχει κρίνει στο παρελθόν η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, αντίστοιχα δεν επιτρέπεται να στερηθεί και από τα υλικά μέσα που καθιστούν πρακτικά εφικτήτην άσκηση της κυριαρχίας του τουλάχιστον.
Θα έλεγα ότι δεν επιτρέπεται να αποστερηθεί και από τα υλικά μέσα που του επιτρέπουν την εκπλήρωση άλλων αποστολών του, όπως είναι π.χ. η κατά το άρθρο 24 του Συντάγματος υποχρέωσή του για προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.
Άρα, για μένα, ως συνταγματολόγο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κυρωτικός της δανειακής σύμβασης νόμος είναι στο σημείο αυτόαντισυνταγματικός και - προσθέτω - τέτοιες διατάξεις ούτε με εφαρμογή των παρ. 2 και 3 του άρθρου 28 του Συντάγματος θα μπορούσαν θεμιτά να θεσπιστούν - δηλαδή έστω και με αυξημένη πλειοψηφία με τις προϋποθέσεις εκείνες - διότι θίγουν πρόδηλα τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως και για τον ίδιο λόγο δεν θα μπορούσαν να θεσπιστούν, ούτε καν με αναθεώρηση του Συντάγματος κατά το άρθρο 110.
Υπό διακινδύνευση η κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι για τις διαφορές που τυχόν ανακύψουν από τη δανειακή σύμβαση ιδρύεται, όπως προείπα, αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μπορεί, λοιπόν, από τώρα να πιθανολογήσει κανείς ότι το Δικαστήριο αυτό θα προσανατολιστεί με βάση το άρθρο 27 της Σύμβασης της Βιέννης του 1969 για το Δίκαιο των Συνθηκών, που ορίζει ότι τα κράτη δεν μπορούν να επικαλεστούν διατάξεις τουεσωτερικού τους δικαίου, άρα ούτε και του εθνικού τους Συντάγματος, για να αποφύγουν την εκπλήρωση των διεθνών τους υποχρεώσεων, όπως προδήλως είναι οι υποχρεώσεις με βάση τη Δανειακή αυτή Σύμβαση που θα κυρωθεί με νόμο.
Το μόνο που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς εδώ βέβαια είναι ότι, αν θεωρηθεί πως η Δανειακή Σύμβαση εκχωρεί στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Λουξεμβούργο, την αρμοδιότητα να κρίνει επί ανακοπών του Ελληνικού Δημοσίου κατά της κατασχέσεως π.χ. του Μεγάρου της Βουλής ή των πολεμικών αεροσκαφών της Ελληνικής Αεροπορίας, τότε αυτό συνιστά αναγνώριση σε διεθνές όργανο, ή σε όργανα εν πάση περιπτώσει υπερεθνικού οργανισμού, όπως είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρμοδιοτήτων κατά το Σύνταγμα, γιατί σαφώς πρόκειται για αρμοδιότηταάσκησης δικαιοδοτικού έργου που καλύπτεται από άρθρα 94 επόμενα του Συντάγματος και άρα τουλάχιστον ως προς αυτό ειδικά το σημείο θα απαιτείτο η πλειοψηφία των 3/5 για την κύρωση της Δανειακής Σύμβασης, αν υποθέσουμε πως υπονοείται κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε και αυτό είναι βεβαίως ξεκάθαρο από το κείμενο του νόμου.
Μετατροπή της Ελλάδας σε διεθνές προτεκτοράτο
Η περαιτέρω έρευνα του κύρους και της ερμηνείας του σημείου «12» των γνωμοδοτήσεων και των άρθρων 4 και 14 της Σύμβασης από την οπτική γωνία του διεθνούς, ή και του εφαρμοστέου αγγλικού Δικαίου, εκφεύγει από τα πλαίσια της εισήγησης αυτής.
Παρά ταύτα, χωρίς καμία διάθεση της δραματοποίησης της κατάστασης, θα μπορούσε να διατυπωθεί το συμπέρασμα πως η Δανειακή αυτή Σύμβαση θέτει μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον σεδιακινδύνευση ακόμη και τα αναγκαία μέσα άσκησης της εθνικής μας κυριαρχίας, δηλαδή στην πραγματικότητα θέτει σε διακινδύνευση την ίδια την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Άλλωστε, δεν λείπουν τα ιστορικά παραδείγματα κρατών που υποχρεώθηκαν αν απορροφηθούν από άλλα ή να μετατραπούν σε προτεκτοράτα, ως συνέπεια τηςπτώχευσής τους.
1. Το 1928 η Μεγάλη Βρετανία υποχρέωσε το ουσιαστικά ανεξάρτητο κράτος της Νέας Γης - είναι ένα μεγάλο νησί στα ανοικτά των ακτών του Καναδά στον Ατλαντικό, με έκταση όση η Ιρλανδία - νααπορροφηθεί από τον Καναδά, διότι δεν μπορούσε να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Έγινε μία συγχώνευση κρατών.
2. Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, το 1870, και πάλι η Μεγάλη Βρετανία, στηριζόμενη στην ισχύ του στόλου της, μετέτρεψε σεπροτεκτοράτο την Αίγυπτο, διότι δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τοδημόσιο χρέος της.
Δεν βρισκόμαστε βεβαίως στην εποχή των κανονιοφόρων, αλλά φαίνεται πως οι διεθνείς κεφαλαιαγορές έχουν εξίσου αποτελεσματικά μέσα για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στα εθνικά κράτη.
Φοβάμαι ότι όλα αυτά δεν έχουν γίνει αντιληπτά στην πραγματική διάσταση από τον ελληνικό λαό. Δεν έχουν γίνει αντιληπτά διότι υπάρχει ένα οργανωμένο σύστημα παραπληροφόρησης καιαποσιώπησης της αλήθειας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το οποίο δεν αφήνει τον ελληνικό λαό να αντιληφθεί τι πρόκειται νασυμβεί τα επόμενα χρόνια στη χώρα αυτή.
Η εφαρμογή του Μνημονίου και του Μηχανισμού Στήριξης, με όλα όσα συνεπάγεται, φοβάμαι ότι παραπέμπουν στη μετατροπή της χώρας μας - στο όχι πολύ μακρινό μέλλον - σε ένα οικονομικά εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο, όπως είναι π.χ. τοΚοσσυφοπέδιο, όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται αυτό.
Απαλλαγή της χώρας από την «τάξη» των επαγγελματιών πολιτικών
Επιτρέψτε μου καταληκτικά να προσθέσω ότι, κατά την άποψή μου, βεβαίως και θα υπήρχε άλλος δρόμος, βεβαίως και θα υπήρχε άλλη λύση. Και ο άλλος αυτός δρόμος θα ήταν να υπάρξειαναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, η οποία να ξεκινήσει από τώρα, διότι στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι ότι μεταθέτουμε ελαφρώς κατά δύο έτη το πρόβλημα, αλλά και ταυτόχρονα το επιδεινώνουμε.
Και βεβαίως η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συνδυαστεί και με μία ευρεία συνταγματική μεταρρύθμιση, η οποία να βοηθήσει προς την κατεύθυνση τηςαπαλλαγής της χώρας από την «τάξη» των επαγγελματιών πολιτικών, οι οποίοι και μας οδήγησαν στο σημείο αυτό. Στην ουσία η «τάξη» των επαγγελματιών πολιτικών είναι σήμερα για την Ελλάδα ό,τι ήταν στον μεσαίωνα η τάξη των ευγενών γαιοκτημόνων.
Τότε οι ευγενείς γαιοκτήμονες επιβάλλονταν στον πληθυσμό με τηχρήση της βίας. Σήμερα η πολιτική τάξη επιβάλλεται στο λαό μέσω του πελατειακού εξανδραποδισμού του. Αυτός ο εξανδραποδισμός επιτεύχθηκε, όμως, με δανεικά χρήματα. Τώρα που τελειώνουν τα δανεικά, θα σημάνει η ώρα της αλήθειας.
Στο πλαίσιο μια τέτοιας συνταγματικής μεταρρύθμισης, πιστεύω ότικαίριο σημείο θα έπρεπε να είναι η θεσμοθέτηση κωλύματος εκλογιμότητας μετά τη συμπλήρωση ορισμένου χρόνου βουλευτικής θητείας. Θέλετε να είναι 10, 12, 15 χρόνια; Πρέπει να υπάρχει ένα κώλυμα εκλογιμότητας, ώστε να αποφεύγεται η μετατροπή των ανθρώπων σε επαγγελματίες πολιτικούς, γιατί οι επαγγελματίες πολιτικοί καταλήγουν να αποζούν από την πολιτική τους δραστηριότητα, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η ουσία του ελληνικού προβλήματος.
http://anemogastri.blogspot.com/
καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συνταγματολόγου
Η Ελλάδα εισέρχεται με ταχύτητα στη πιο επικίνδυνη στροφή της μεταπολεμικής της Ιστορίας. Τα επόμενα χρόνια προμηνύονται για τον ελληνικό λαό τα δυσκολότερα από την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Στην πραγματικότητα, άλλωστε, η χώρα από τον Μάιο και μετά τελεί υπό μία μετανεωτερική εκδοχή οικονομικής ξένης κατοχής, που είναι η περιβόητη «τρόικα» και ο «μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας», που για μένα δεν είναι μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας, είναι μηχανισμός στήριξης των ξένων δανειστών.
Ας μου επιτραπεί εδώ, εν είδει παρενθέσεως, να πω ότι όση ευθύνηγια την υπερχρέωση φέρουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, που αλόγιστα και ανεύθυνα δανείζονταν, και άρα και οι ψηφοφόροι, οι οποίοι τις ανεδείκνυαν, άλλη τόση φέρουν οι διοικήσεις των ξένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που εξίσου αλόγιστα και ανεύθυνα δάνειζαν και συνεπώς και οι μέτοχοί τους.
Άρα δεν είναι λογικό - και δεν είναι και βιώσιμο βεβαίως - να επιδιώκεται μέσω αυτού του μηχανισμού, ασύμμετρης κατ' ουσίαπτώχευσης, να επιρριφθούν όλες οι συνέπειες της υπερχρέωσης και της διαγραφόμενης παύσης πληρωμών εις βάρος του ελληνικού λαού και αντιθέτως να επιχειρείται να ικανοποιηθούν στο ακέραιο οι δανειστές. Αυτό δεν είναι το κύριο αντικείμενο της εισήγησής μου, απλώς το λέω εισαγωγικά. Το κύριο αντικείμενο είναι η Δανειακή Σύμβαση.
Η Δανειακή Σύμβαση που υπογράφτηκε στις 8 Μαΐου 2010 μεταξύ, αφενός, της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και, αφετέρου, των κρατών μελών της Ευρωζώνης, εκτός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και του γερμανικού πιστωτικού ιδρύματος για την ανοικοδόμηση, όπως λέγεται, το οποίο τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, είναι μία διεθνής σύμβαση, η οποία υποβλήθηκε στη Βουλή για κύρωση με νόμο και το σχετικό νομοσχέδιο, εξ όσων γνωρίζω, ακόμη εκκρεμεί, δεν έχει περάσει από τη Βουλή.
Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο η ψήφιση του Ν. 3845/2010, που επιγράφεται «Μηχανισμός Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας». Ειρήσθω εν παρόδω, αυτή η έκφραση δεν υπάρχει σεκαμία από τις δηλώσεις των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης που προηγήθηκαν, είναι έκφραση για εγχώρια κατανάλωση. Οι δηλώσεις αυτές κάνουν λόγο για στήριξη της Ευρωζώνης και όχι για στήριξη της ελληνικής οικονομίας.
Τι προβλέπει η Δανειακή Σύμβαση
Εν πάση περιπτώσει, είναι διαφορετικό το ζήτημα της ψήφισης του Ν. 3845/2010 και διαφορετικό το ζήτημα της δανειακής σύμβασης, η οποία, επαναλαμβάνω, εκκρεμεί προς κύρωση και θα κυρωθεί προφανώς με νόμο από τη Βουλή. Τι λέει αυτή η Σύμβαση:
1. Σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 4 α «η χορήγηση και εκταμίευση οποιασδήποτε δόσης του δανείου» (ήδη έχει δοθεί η πρώτη δόση) «τελεί υπό την προϋπόθεση της υποβολής "γνωμοδοτήσεων"» - ουσιαστικά πρόκειται για προκατασκευασμένες δηλώσεις, το κείμενο των οποίων εμπεριέχεται αυτούσιο στη Δανειακή Σύμβαση - «από τους νομικούς συμβούλους των υπουργείων Δικαιοσύνης καιΟικονομικών».
2. Το άρθρο 4 παρ. 1β προσθέτει: «Ο δανειζόμενος, η Ελληνική Δημοκρατία, εγγυάται ότι οι γνωμοδοτήσεις αυτές είναι ορθές και ακριβείς». Τι λένε οι γνωμοδοτήσεις; Σημασία έχει κυρίως το σημείο «12», το οποίο διαβεβαιώνει τους δανειστές, δηλαδή τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ότι ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας, ή για άλλο λόγο, από τη δικαιοδοσία και τηνεκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή διαδικασία σχετική με τη Σύμβαση.
3. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 5 της συμβάσεως, «ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει, ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του, στον βαθμό που δεν το απαγορεύει δεσμευτικό δίκαιο» - «mandatory law» λέει το πρωτότυπο κείμενο της Δανειακής Συμβάσεως στην αγγλική γλώσσα.
Παράβαση καθήκοντος
Σε τι συνίσταται αυτό το δεσμευτικό Δίκαιο είναι προς το παρόνάδηλο. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι υφίσταται διεθνές έθιμο,απαγορευτικό της αναγκαστικής εκτέλεσης σε περιουσιακά στοιχεία του κράτους προορισμένα για δημόσιους σκοπούς.
Ωστόσο φαίνεται να γίνεται γενικά αποδεκτό στη θεωρία του Διεθνούς Δικαίου ότι το κράτος - οφειλέτης μπορεί να παραιτηθείαπό την ασυλία του αυτή έναντι εκτέλεσης με ρητή πράξη του. Και ασφαλώς θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως τέτοια ρητή πράξη είναι η υποβολή των γνωμοδοτήσεων των νομικών συμβούλων των δύουπουργείων και η διαβεβαίωση της ελληνικής κυβέρνησης για την ακρίβειά τους.
Παρενθετικά επιτρέψτε μου να πω ότι κατά την άποψή μου ηυπογραφή των γνωμοδοτήσεων αυτών - χωρίς να είμαι ποινικολόγος και χωρίς να θέλω να παραστήσω τον εισαγγελέα - μου μοιάζει τουλάχιστον να εμπίπτει στη νομοθετική μορφή τηςπαραβάσεως καθήκοντος. Όταν δηλαδή διαβεβαιώνεται ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να προβάλει ενστάσεις απορρέουσες από την κυριαρχία της κατά της εκτελέσεως που πρόκειται να επισπεύσει κράτος - δανειστής, αν δεν καταφέρουμε να αποπληρώσουμε εγκαίρως, έστω και μία από τις δόσεις του δανείου.
Δυσμενές το αγγλικό Δίκαιο
Σημειωτέον μάλιστα ότι εφαρμοστέο δίκαιο για την παραπάνω σύμβαση είναι - σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 1 - όχι το ελληνικό, αλλά το αγγλικό Δίκαιο και αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο για όλες τις διαφορές που προκύπτουν από αυτή τη Σύμβαση, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Λουξεμβούργου, σύμφωνα με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου 14. Στο αγγλικό Δίκαιο θέματα ασυλίας κρατών ρυθμίζονται από τη state immunity act του 1978, όπως έχει τροποποιηθεί έκτοτε.
Στο πεδίο της αναγκαστικής εκτέλεσης τα άρθρα 13 παρ. 2-4 του νόμου αυτού επιτρέπουν την εκτέλεση κατά του αλλοδαπού Δημοσίου μόνο για περιουσιακά στοιχεία χρήσης jure gestionis. Θα διαβάσω την έκφραση στα αγγλικά: «property in use or itendy for use for commercial purposes», δηλαδή για εμπορικούς σκοπούς.
Το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι αν η διάταξη αυτή της state immunity act υπερισχύει του σημείου «12» των γνωμοδοτήσεων και περαιτέρωπώς ακριβώς θα οριοθετηθεί ερμηνευτικά η εκτέλεση. Με άλλες λέξεις, είναι σαφές ότι π.χ. το Μέγαρο τη Βουλής, ή τα κτήρια στα οποία στεγάζονται τα υπουργεία, ή τα πολεμικά αεροσκάφη της Ελληνικής Αεροπορίας, ή τα πολεμικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού συνιστούν τους απαραίτητους φιλικούς όρους για την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εκεί είναι σαφές ότι πρόκειται για περιουσία, η οποία, όχι απλώς είναι προορισμένη για δημόσιο σκοπό, αλλά συνιστά, επαναλαμβάνω,προϋπόθεση της άσκησης κυριαρχίας εκ μέρους του κράτους, αν και βεβαίως οι γνωμοδοτήσεις λένε ότι το κράτος παραιτείται. Αλλά, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η παραίτηση αυτή δεν είναι έγκυρη, ερωτάται:
Ο Πώς θα ερμηνευτούν τα όρια από το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο φαίνεται να είναι αρμόδιο;
Ο Δηλαδή αυτά είναι στοιχεία εθνικής κυριαρχίας;
Ο Ο Παρθενώνας τι είναι; Από πού προστατεύεται ο Παρθενώνας;
Ο Το Μουσείο της Ακρόπολης τι είναι;
Ο Ο αρχαιολογικός χώρος της Ολυμπίας τι είναι;
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι εδώ ανοίγει πεδίο, όπου παίζουμε εν ου παικτοίς. Εξάλλου το εφαρμοστέο αγγλικό Δίκαιο παρέχει στο κράτος - οφειλέτη ελάχιστες άμυνες για τη μη εκτέλεση, ιδίως στην εξαιρετικά εξασθενημένη πλέον act of state doctrine.
Δεν πρόκειται να επεκταθώ περισσότερο, δεν είμαι ειδικός σε θέματα αγγλικού Δικαίου, αλλά γενικά εκείνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι το αγγλικό Δίκαιο σε τέτοια θέματα ακριβώς, επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έδρα χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και επειδή τίθενται κατ' επανάληψη θέματα τέτοια σε σχέση με αλλοδαπά κράτη - οφειλέτες έναντι των ιδρυμάτων αυτών, είναι το χειρότερο δυνατό Δίκαιο για τον οφειλέτη.
Δεν επιλέχθηκε τυχαία το αγγλικό Δίκαιο, όπως δεν επιλέχθηκε τυχαία και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο, ως γνωστό, πλειοψηφούν δικαστές προερχόμενοι από τα κράτη - δανειστές. Δεν είναι καν δηλαδή αμερόληπτο Δικαστήριο το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν προτιμότερο από την άποψη αυτή π.χ. το Δικαστήριο της Χάγης.
Αντισυνταγματική η δανειακή σύμβαση
Το σημείο «12» των γνωμοδοτήσεων φαίνεται εν πάση περιπτώσει ναανατρέπει τη βασική αρχή του Δικαίου της εκτέλεσης κατά του δημοσίου - που θετικοποιείται στο άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3068/2002 - ότι δηλαδή αυτή γίνεται σε βάρος μόνο της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου, των ΟΤΑ, των ΝΠΔΔ κατ' αποκλεισμό της δημόσιας περιουσίας τους.
Εξάλλου η δανειακή σύμβαση, μετά την κύρωσή της με νόμο, που φοβάμαι ότι θα συμβεί, αποκτά την κατά το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος τυπική ισχύ και συνεπώς υπερισχύει του Ν. 3068/2002. Είναι βέβαια προφανές ότι η ύπαρξη ακατάσχετων δημοσίων πραγμάτων, όπως ο οπλισμός και οι εγκαταστάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, τα κτίρια όπου στεγάζονται και λειτουργούν τα άμεσα όργανα του κράτους κ.ο.κ., καθώς και απαιτήσεων, ή χρηματικών διαθεσίμων π.χ. για τη μισθοδοσία του προσωπικού τους, είναι αναγκαίο για να διασφαλιστεί η ύπαρξη και η κυρίαρχη υπόσταση ενός κράτους.
Εφόσον το κράτος δεν επιτρέπεται, ενόψει των θεμελιωδών διατάξεων των άρθρων 1 και 26 του Συντάγματος (λαϊκή κυριαρχία και διάκριση των εξουσιών) να απαλλοτριώσει ή να εκχωρήσει με οποιονδήποτε τρόπο σε ιδιώτες ένα πυρήνα αρμοδιοτήτων που συνιστούν άσκηση κατ' εξοχήν δημόσιας εξουσίας και έκφραση κυριαρχίας, όπως έχει κρίνει στο παρελθόν η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, αντίστοιχα δεν επιτρέπεται να στερηθεί και από τα υλικά μέσα που καθιστούν πρακτικά εφικτήτην άσκηση της κυριαρχίας του τουλάχιστον.
Θα έλεγα ότι δεν επιτρέπεται να αποστερηθεί και από τα υλικά μέσα που του επιτρέπουν την εκπλήρωση άλλων αποστολών του, όπως είναι π.χ. η κατά το άρθρο 24 του Συντάγματος υποχρέωσή του για προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.
Άρα, για μένα, ως συνταγματολόγο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κυρωτικός της δανειακής σύμβασης νόμος είναι στο σημείο αυτόαντισυνταγματικός και - προσθέτω - τέτοιες διατάξεις ούτε με εφαρμογή των παρ. 2 και 3 του άρθρου 28 του Συντάγματος θα μπορούσαν θεμιτά να θεσπιστούν - δηλαδή έστω και με αυξημένη πλειοψηφία με τις προϋποθέσεις εκείνες - διότι θίγουν πρόδηλα τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως και για τον ίδιο λόγο δεν θα μπορούσαν να θεσπιστούν, ούτε καν με αναθεώρηση του Συντάγματος κατά το άρθρο 110.
Υπό διακινδύνευση η κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι για τις διαφορές που τυχόν ανακύψουν από τη δανειακή σύμβαση ιδρύεται, όπως προείπα, αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μπορεί, λοιπόν, από τώρα να πιθανολογήσει κανείς ότι το Δικαστήριο αυτό θα προσανατολιστεί με βάση το άρθρο 27 της Σύμβασης της Βιέννης του 1969 για το Δίκαιο των Συνθηκών, που ορίζει ότι τα κράτη δεν μπορούν να επικαλεστούν διατάξεις τουεσωτερικού τους δικαίου, άρα ούτε και του εθνικού τους Συντάγματος, για να αποφύγουν την εκπλήρωση των διεθνών τους υποχρεώσεων, όπως προδήλως είναι οι υποχρεώσεις με βάση τη Δανειακή αυτή Σύμβαση που θα κυρωθεί με νόμο.
Το μόνο που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς εδώ βέβαια είναι ότι, αν θεωρηθεί πως η Δανειακή Σύμβαση εκχωρεί στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Λουξεμβούργο, την αρμοδιότητα να κρίνει επί ανακοπών του Ελληνικού Δημοσίου κατά της κατασχέσεως π.χ. του Μεγάρου της Βουλής ή των πολεμικών αεροσκαφών της Ελληνικής Αεροπορίας, τότε αυτό συνιστά αναγνώριση σε διεθνές όργανο, ή σε όργανα εν πάση περιπτώσει υπερεθνικού οργανισμού, όπως είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρμοδιοτήτων κατά το Σύνταγμα, γιατί σαφώς πρόκειται για αρμοδιότηταάσκησης δικαιοδοτικού έργου που καλύπτεται από άρθρα 94 επόμενα του Συντάγματος και άρα τουλάχιστον ως προς αυτό ειδικά το σημείο θα απαιτείτο η πλειοψηφία των 3/5 για την κύρωση της Δανειακής Σύμβασης, αν υποθέσουμε πως υπονοείται κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε και αυτό είναι βεβαίως ξεκάθαρο από το κείμενο του νόμου.
Μετατροπή της Ελλάδας σε διεθνές προτεκτοράτο
Η περαιτέρω έρευνα του κύρους και της ερμηνείας του σημείου «12» των γνωμοδοτήσεων και των άρθρων 4 και 14 της Σύμβασης από την οπτική γωνία του διεθνούς, ή και του εφαρμοστέου αγγλικού Δικαίου, εκφεύγει από τα πλαίσια της εισήγησης αυτής.
Παρά ταύτα, χωρίς καμία διάθεση της δραματοποίησης της κατάστασης, θα μπορούσε να διατυπωθεί το συμπέρασμα πως η Δανειακή αυτή Σύμβαση θέτει μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον σεδιακινδύνευση ακόμη και τα αναγκαία μέσα άσκησης της εθνικής μας κυριαρχίας, δηλαδή στην πραγματικότητα θέτει σε διακινδύνευση την ίδια την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Άλλωστε, δεν λείπουν τα ιστορικά παραδείγματα κρατών που υποχρεώθηκαν αν απορροφηθούν από άλλα ή να μετατραπούν σε προτεκτοράτα, ως συνέπεια τηςπτώχευσής τους.
1. Το 1928 η Μεγάλη Βρετανία υποχρέωσε το ουσιαστικά ανεξάρτητο κράτος της Νέας Γης - είναι ένα μεγάλο νησί στα ανοικτά των ακτών του Καναδά στον Ατλαντικό, με έκταση όση η Ιρλανδία - νααπορροφηθεί από τον Καναδά, διότι δεν μπορούσε να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Έγινε μία συγχώνευση κρατών.
2. Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, το 1870, και πάλι η Μεγάλη Βρετανία, στηριζόμενη στην ισχύ του στόλου της, μετέτρεψε σεπροτεκτοράτο την Αίγυπτο, διότι δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τοδημόσιο χρέος της.
Δεν βρισκόμαστε βεβαίως στην εποχή των κανονιοφόρων, αλλά φαίνεται πως οι διεθνείς κεφαλαιαγορές έχουν εξίσου αποτελεσματικά μέσα για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στα εθνικά κράτη.
Φοβάμαι ότι όλα αυτά δεν έχουν γίνει αντιληπτά στην πραγματική διάσταση από τον ελληνικό λαό. Δεν έχουν γίνει αντιληπτά διότι υπάρχει ένα οργανωμένο σύστημα παραπληροφόρησης καιαποσιώπησης της αλήθειας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το οποίο δεν αφήνει τον ελληνικό λαό να αντιληφθεί τι πρόκειται νασυμβεί τα επόμενα χρόνια στη χώρα αυτή.
Η εφαρμογή του Μνημονίου και του Μηχανισμού Στήριξης, με όλα όσα συνεπάγεται, φοβάμαι ότι παραπέμπουν στη μετατροπή της χώρας μας - στο όχι πολύ μακρινό μέλλον - σε ένα οικονομικά εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο, όπως είναι π.χ. τοΚοσσυφοπέδιο, όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται αυτό.
Απαλλαγή της χώρας από την «τάξη» των επαγγελματιών πολιτικών
Επιτρέψτε μου καταληκτικά να προσθέσω ότι, κατά την άποψή μου, βεβαίως και θα υπήρχε άλλος δρόμος, βεβαίως και θα υπήρχε άλλη λύση. Και ο άλλος αυτός δρόμος θα ήταν να υπάρξειαναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, η οποία να ξεκινήσει από τώρα, διότι στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι ότι μεταθέτουμε ελαφρώς κατά δύο έτη το πρόβλημα, αλλά και ταυτόχρονα το επιδεινώνουμε.
Και βεβαίως η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συνδυαστεί και με μία ευρεία συνταγματική μεταρρύθμιση, η οποία να βοηθήσει προς την κατεύθυνση τηςαπαλλαγής της χώρας από την «τάξη» των επαγγελματιών πολιτικών, οι οποίοι και μας οδήγησαν στο σημείο αυτό. Στην ουσία η «τάξη» των επαγγελματιών πολιτικών είναι σήμερα για την Ελλάδα ό,τι ήταν στον μεσαίωνα η τάξη των ευγενών γαιοκτημόνων.
Τότε οι ευγενείς γαιοκτήμονες επιβάλλονταν στον πληθυσμό με τηχρήση της βίας. Σήμερα η πολιτική τάξη επιβάλλεται στο λαό μέσω του πελατειακού εξανδραποδισμού του. Αυτός ο εξανδραποδισμός επιτεύχθηκε, όμως, με δανεικά χρήματα. Τώρα που τελειώνουν τα δανεικά, θα σημάνει η ώρα της αλήθειας.
Στο πλαίσιο μια τέτοιας συνταγματικής μεταρρύθμισης, πιστεύω ότικαίριο σημείο θα έπρεπε να είναι η θεσμοθέτηση κωλύματος εκλογιμότητας μετά τη συμπλήρωση ορισμένου χρόνου βουλευτικής θητείας. Θέλετε να είναι 10, 12, 15 χρόνια; Πρέπει να υπάρχει ένα κώλυμα εκλογιμότητας, ώστε να αποφεύγεται η μετατροπή των ανθρώπων σε επαγγελματίες πολιτικούς, γιατί οι επαγγελματίες πολιτικοί καταλήγουν να αποζούν από την πολιτική τους δραστηριότητα, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η ουσία του ελληνικού προβλήματος.
http://anemogastri.blogspot.com/
Περί Θρησκείας, Πατρίδας, Οικογένειας
του Στρατή Ανδριώτη
Στις ημέρες μας, παρατηρείται μια παρανοϊκή εμμονή μερικών συνανθρώπων μας, που αποβλέπει στην κατάλυση βασικών αξιών και θεσμών, οι οποίοι απορρέουν μέσα από την μακραίωνη ζωή και τον πολιτισμό του λαού μας. Συγκεκριμένα, βλέπουμε να γίνεται συχνά μια υποτιμητικά ειρωνική, υποκριτική και δυσφημιστική προσπάθεια παραπληροφόρησης και αρνητικού επηρεασμού, κυρίως των νέων, μέσω διαφόρων «φερέφωνων» των ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων μέσων, σε ότι αφορά τα ιδανικά της Θρησκείας, της Πατρίδας και της Οικογένειας, θέλοντας προφανώς να περάσουν καταστρεπτικά μηνύματα, ώστε να δημιουργηθούν άναρχες κοινωνίες για ακόμα πιο χειρότερες και προβληματικές καταστάσεις από αυτές που βιώνουμε, διότι ίσως σε κάποιους δεν αρκεί η σημερινή γενική παραλυσία που διαλύει ανθρώπους, αλλά επιθυμούν κάτι το τελείως εωσφορικό!...
Συχνά αποκαλύπτεται σε μερικούς ανθρώπους, πλανεμένους από διάφορα εποχικά «ρεύματα», ότι δεν αρέσει η Θρησκεία-Ορθοδοξία, δηλαδή το να πιστεύει κάποιος στον Αληθινό Θεό και να είναι φιλόθεος, κατά συνέπεια και φιλάνθρωπος, τουτέστιν ιδανικός και ωφέλιμος άνθρωπος για την κοινωνία που ζει. Επίσης, δεν θέλουν να υπάρχει Πατρίδα-Ελλάδα, δηλαδή να σέβεται κανείς τη χώρα στης οποίας την επικράτεια ζει, και επιβάλλεται να διαφυλάσσεται η ακεραιότητά της από όσους την επιβουλεύονται διαρκώς. Ιδιαιτέρως δε να την αγαπά επειδή προσέφερε τα μέγιστα στην ανθρωπότητα και μέσα στους κόλπους της αναπτύχθηκαν ιδεώδη, ηθικές αρχές, επιστήμες και τέχνες που υιοθετήθηκαν από όλο τον κόσμο ως εξέχον πολιτισμός. Ομοίως, φανερώνονται και μερικοί άνθρωποι που δεν τους αναπαύει η ιδέα της Οικογένειας-Γένους, δηλαδή ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέλφια, οι πρόγονοι και οι απόγονοί τους, κατά συνέπεια το ίδιο τους το αίμα, παραβλέποντας ότι σε κάθε Οικογένεια που αναθρέφει σωστούς ανθρώπους, βασίζεται η δημιουργία ιδανικών κοινωνιών.
Άραγε, σε τι είδους κοινωνίες οραματίζονται να ζήσουν οι τοιούτοι ακοινώνητοι μηδενιστές, που το «παίζουν» ελεύθεροι, αν και δέσμιοι των αθεράπευτων δαιμονιωδών παθών τους; Μήπως σαν και αυτές που βλέπουμε καθημερινά στους χώρους των εγκληματιών και απατεώνων που λυμαίνονται την ανθρωπότητα, με θύματα τα αθώα παιδιά του καθενός; Στις περιπτώσεις αυτές είναι εμφανές ότι όλοι οι αντιρρησίες του ορθού και φυσιολογικού τρόπου ζωής, που στην ουσία υπερασπίζονται την καταστροφή και διάλυση παντός επιστητού, δεν αποδέχονται την ίδια τους τη φύση και είναι αντιφατικές έως καταστροφικές οι «ιδέες-θεωρίες» τους. Διότι ενώ γεννήθηκαν από κάποια οικογένεια στην Ελλάδα και βαπτίσθηκαν Ορθόδοξοι από τους γονείς που τους έφεραν στην ζωή, αποποιούνται στη συνέχεια κάτω από περίεργες και ακατανόητες συνθήκες όλα αυτά, φυσικά κάνοντας χρήση του κάθε σεβαστού δικαιώματος να αναζητούν νέες καταστάσεις, νομίζοντας μάταια όμως, ότι ικανοποιούν τα υπαρξιακά τους κενά, ζώντας αντίθετα με ότι είναι αποδεδειγμένα ιδανικό.
Αν κάποια ψυχικά τραύματα αναγκάζουν τους ανθρώπους να απαρνηθούν τη ζωή, που ορθά εφαρμόζεται και βιώνεται από το υγιέστερο και ωφελιμότερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας μας, δεν σημαίνει ότι έφταιγαν οι θεσμοί και ο πολιτισμός μας. Βεβαίως και είναι προσωπικό θέμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο που επιθυμεί να ζήσει. Μπορεί κάλλιστα να προφασισθεί ότι δεν ερωτήθηκε αν επιθυμεί να λέγεται Έλληνας ή να βαπτισθεί Ορθόδοξος και να ανήκει στη συγκεκριμένη οικογένεια. Αψηφά όμως, ότι αποκλειστικά υπεύθυνοι που ήρθε στη ζωή είναι οι γονείς του, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να τον ρωτήσουν πριν τον κάνουν, πριν τον ταΐσουν, πριν τον βαπτίσουν, πριν τον γιατρέψουν, πριν τον μάθουν γράμματα. Με δική τους επιλογή ήρθε στον κόσμο και δέχθηκε την αγωγή και την παιδεία που εκείνοι θεώρησαν ιδανική και σύμφωνη με τις παραδόσεις του Γένους μας, που δεν αμφισβητούνται με ψεύτικα νεομοδίτικα επιχειρήματα που δεν αντέχουν στο χρόνο.
Αν ο οποιοσδήποτε σήμερα, θα ήθελε να είχε γεννηθεί από γονείς που δεν θα ήξεραν ο ένας τον άλλον, ή θα είχαν περιστασιακή και τυχαία σχέση, οραματιζόμενος μια κοινωνία όπου ο καθένας θα έχει ασύδοτη σεξουαλική επαφή με όποιον θέλει, και θα ζει σε έναν χώρο που δεν θα υπάρχουν σύνορα και ο καθένας θα μπορεί να επιβάλλει τα όποια πιστεύω του στους πιο αδυνάτους, αδιαφορώντας ότι υπάρχουν σήμερα επικίνδυνα φανατισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν δια της βίας να επιβάλλουν τον δικό τους πατριωτισμό-οικουμενισμό στους άλλους, και τα σύνορα δημιουργήθηκαν για να προστατευτούν οι φιλήσυχοι, ειρηνικοί και προοδευτικοί άνθρωποι από τους βαρβάρους που δεν υπολογίζουν και δεν σέβονται τίποτα. Και τέτοιου είδους βάρβαροι δεν υπήρχαν μόνο στα παλαιά χρόνια, αλλά υπάρχουν και σήμερα. Αγνοώντας ότι όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να ζουν και να αυτοδιοικούνται δημοκρατικά στον τόπο τους από τους ικανότερους και γνωστικότερους συμπολίτες τους, και κανείς δεν θέλει να εξουσιάζεται από αγνώστους με αντίθετα και «μυστήρια» πιστεύω.
Παρόλα αυτά μπορεί ο καθένας εφόσον το επιθυμεί να ζει χωρίς αρχές, αρκεί να μην προσηλυτίζει προκλητικά τις πλάνες του, να μην παρανομεί εις βάρος των συνανθρώπων του, και προπάντων να σέβεται τη ζωή και τον πολιτισμό του άλλου. Μπορεί να γεννηθεί και να πορευθεί στην πολιτεία (αφού του το επιτρέπει η χαλάρωση εφαρμογής των νόμων) άναρχα και παράνομα και να ασεβεί στα θεία, αν νομίζει ότι αυτή η ζωή αντισταθμίζει τα προβλήματά του και τον κάνει άνθρωπο. Αλλά έστω και αν έχει διδαχθεί με λάθος τρόπο το τι είναι ζωή και πορεύεται χωρίς σκοπό, πρέπει να κατανοηθεί από όλους ότι το ζητούμενο εν τέλει, είναι το να γίνει κανείς ΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι να ζει με ζωώδη και αφύσικα ένστικτα. Αν ψάξουμε σε όλες τις κοινωνίες θα διαπιστώσουμε ότι πλείστα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο, προέρχονται από άτομα που δεν βγήκαν από σωστή οικογένεια, ή αυτή που έχουν δεν είναι ότι το ιδανικότερο. Δεν πιστεύουν στον Θεό και δεν έχουν καμία απολύτως ευαισθησία όσον αφορά τον πλησίον συνάνθρωπό τους, με τον οποίο ζουν στον ίδιο τόπο και οφείλουν να διαφυλάττουν ώστε να διαμορφωθούν υγιείς δομές στην κοινωνία τους.
Είναι απόλυτα κατανοητό, να μην ξέρουν μερικοί άνθρωποι τι είναι η Θρησκεία, η Πατρίδα και η Οικογένεια και τι σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν αυτές οι αξίες στην διαμόρφωση μιας σωστής και ιδανικής κοινωνίας. Επίσης, είναι δικαιολογημένο για κάποιους που έζησαν σε οικογένειες παρωδίες να μην θέλουν να ζήσουν ως άνθρωποι, αλλά εν ονόματι μιας επινοούμενης διαφορετικότητας στον τρόπο ζωής που επιλέγουν, για να ικανοποιούν τα αμαρτωλά πάθη τους και για λόγους ιδιαζουσών καταστάσεων και άρρωστων εμπειριών, επιδιώκουν να διαμορφώσουν έναν δικό τους «κόσμο» που τα συντρίμμια του είναι ορατά παντού.
Σχετικά με την Θρησκεία-Ορθοδοξία μας, την Πατρίδα-Ελλάδα μας και την Οικογένεια-Γένος μας, ας μην ξεχνάμε ότι όσοι πολέμησαν δίνοντας τα πάντα για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι, αγωνίσθηκαν για αυτά τα ιδανικά που διαφυλάχτηκαν με τους ηρωϊκούς αγώνες τους. Εν ονόματι αυτών των ιδεωδών διατράνωναν ότι: «Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας …όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ… Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της… Γιὰ νὰ ἰσάσετε τὴν πατρίδα, πρέπει νὰ ἔχετε θεμέλια τῆς πολιτείας, τὴν Ομόνοια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Φρόνιμη Ἐλευθερία ...καὶ μὴ στηρίζεστε στοὺς ξένους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸν Θεό» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης). «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος… δια να υψώσωμεν το σημείον δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…» (Αλέξανδρος Υψηλάντης). «…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού» (Γρηγόριος - Δικαιος Παπαφλέσσας). «Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν… αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας… κι’ ο Θεός βοηθός…» (Στρατηγός Μακρυγιάννης). «Ορκίζομαι… να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου ή να αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν…» (Όρκος των Ιερολοχιτών). «...διὰ νὰ λάμψη πάλιν ὁ Σταυρὸς καὶ νὰ λάβη πάλιν ἡ Ἑλλάς... τὴν ἐλευθερίαν της» (Ἄνθιμος Γαζῆς). «Ελπίζω… με την βοήθειαν του Τιμίου Σταυρού και των θεοπειθών της πατρίδος ευχών…» (Ανδρέας Μιαούλης). «Ἐλᾶτε μ᾿ ἕνα ζῆλο σ᾿ ἐτοῦτον τὸν καιρό, νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον ἐπάνω στὸν Σταυρόν». (Ῥήγας Βελεστινλῆς). «Η Ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς» (Παλαιών Πατρών Γερμανός).
Για την Θρησκεία-Ορθοδοξία μας, την Πατρίδα-Ελλάδα μας και την Οικογένεια-Γένος μας, την φιλόθεη και φιλάνθρωπη, καθώς και για το μέγεθος αυτών των ανυπέρβλητων αξιών ομιλούν, αν και εχθρευόμενοι, όσοι γνωρίζουν το πόσο μεγάλη είναι η αξία αυτών των εννοιών για έναν λαό. Ο Αμερικανοεβραίος Κίσινγκερ θέτει στόχο να καταστραφεί η Ελλάδα και λέει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί…»!!!
Βλέπουμε λοιπόν, που στοχεύουν όλοι οι «προοδευτικοί» της εποχής μας και αντί να πολεμήσουν τα ναρκωτικά, τη βία, την εγκληματικότητα, την πορνεία, την ανηθικότητα, να δουν την φτώχεια, την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, εκείνοι επεμβαίνουν στα εσώτερα ενός λαού που έχει μεγαλουργήσει και χαράσσουν «γραμμή»! Χτυπώντας ιδανικά και αξίες. Χτυπώντας την Αλήθεια. Είναι προφανές, ότι όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά τι κρατάει όρθιο το Γένος των Ελλήνων και γι’ αυτό το πολεμούν με μανία, παρασέρνοντας τα θύματα των εποχών μας, που έχουν πέσει στις παγίδες τους και χτυπούν ότι είναι Ελληνικό, Ορθόδοξο και έχει σχέση με τον λαμπρό πολιτισμό μας, που όμοιός του δεν υπάρχει. Ας δει ο καθένας την καθημερινή ζωή ενός ανθρώπου που συνειδητά πιστεύει στον Θεό, έχει υγιή πατριωτισμό και είναι σωστός οικογενειάρχης, και ας την συγκρίνει με την ζωή ενός άθεου, μηδενιστή, απομονωμένου (με όλα τα παρεμφερή και συνακόλουθα) σε ένα δικό του κόσμο.
Στις ημέρες μας, παρατηρείται μια παρανοϊκή εμμονή μερικών συνανθρώπων μας, που αποβλέπει στην κατάλυση βασικών αξιών και θεσμών, οι οποίοι απορρέουν μέσα από την μακραίωνη ζωή και τον πολιτισμό του λαού μας. Συγκεκριμένα, βλέπουμε να γίνεται συχνά μια υποτιμητικά ειρωνική, υποκριτική και δυσφημιστική προσπάθεια παραπληροφόρησης και αρνητικού επηρεασμού, κυρίως των νέων, μέσω διαφόρων «φερέφωνων» των ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων μέσων, σε ότι αφορά τα ιδανικά της Θρησκείας, της Πατρίδας και της Οικογένειας, θέλοντας προφανώς να περάσουν καταστρεπτικά μηνύματα, ώστε να δημιουργηθούν άναρχες κοινωνίες για ακόμα πιο χειρότερες και προβληματικές καταστάσεις από αυτές που βιώνουμε, διότι ίσως σε κάποιους δεν αρκεί η σημερινή γενική παραλυσία που διαλύει ανθρώπους, αλλά επιθυμούν κάτι το τελείως εωσφορικό!...
Συχνά αποκαλύπτεται σε μερικούς ανθρώπους, πλανεμένους από διάφορα εποχικά «ρεύματα», ότι δεν αρέσει η Θρησκεία-Ορθοδοξία, δηλαδή το να πιστεύει κάποιος στον Αληθινό Θεό και να είναι φιλόθεος, κατά συνέπεια και φιλάνθρωπος, τουτέστιν ιδανικός και ωφέλιμος άνθρωπος για την κοινωνία που ζει. Επίσης, δεν θέλουν να υπάρχει Πατρίδα-Ελλάδα, δηλαδή να σέβεται κανείς τη χώρα στης οποίας την επικράτεια ζει, και επιβάλλεται να διαφυλάσσεται η ακεραιότητά της από όσους την επιβουλεύονται διαρκώς. Ιδιαιτέρως δε να την αγαπά επειδή προσέφερε τα μέγιστα στην ανθρωπότητα και μέσα στους κόλπους της αναπτύχθηκαν ιδεώδη, ηθικές αρχές, επιστήμες και τέχνες που υιοθετήθηκαν από όλο τον κόσμο ως εξέχον πολιτισμός. Ομοίως, φανερώνονται και μερικοί άνθρωποι που δεν τους αναπαύει η ιδέα της Οικογένειας-Γένους, δηλαδή ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέλφια, οι πρόγονοι και οι απόγονοί τους, κατά συνέπεια το ίδιο τους το αίμα, παραβλέποντας ότι σε κάθε Οικογένεια που αναθρέφει σωστούς ανθρώπους, βασίζεται η δημιουργία ιδανικών κοινωνιών.
Άραγε, σε τι είδους κοινωνίες οραματίζονται να ζήσουν οι τοιούτοι ακοινώνητοι μηδενιστές, που το «παίζουν» ελεύθεροι, αν και δέσμιοι των αθεράπευτων δαιμονιωδών παθών τους; Μήπως σαν και αυτές που βλέπουμε καθημερινά στους χώρους των εγκληματιών και απατεώνων που λυμαίνονται την ανθρωπότητα, με θύματα τα αθώα παιδιά του καθενός; Στις περιπτώσεις αυτές είναι εμφανές ότι όλοι οι αντιρρησίες του ορθού και φυσιολογικού τρόπου ζωής, που στην ουσία υπερασπίζονται την καταστροφή και διάλυση παντός επιστητού, δεν αποδέχονται την ίδια τους τη φύση και είναι αντιφατικές έως καταστροφικές οι «ιδέες-θεωρίες» τους. Διότι ενώ γεννήθηκαν από κάποια οικογένεια στην Ελλάδα και βαπτίσθηκαν Ορθόδοξοι από τους γονείς που τους έφεραν στην ζωή, αποποιούνται στη συνέχεια κάτω από περίεργες και ακατανόητες συνθήκες όλα αυτά, φυσικά κάνοντας χρήση του κάθε σεβαστού δικαιώματος να αναζητούν νέες καταστάσεις, νομίζοντας μάταια όμως, ότι ικανοποιούν τα υπαρξιακά τους κενά, ζώντας αντίθετα με ότι είναι αποδεδειγμένα ιδανικό.
Αν κάποια ψυχικά τραύματα αναγκάζουν τους ανθρώπους να απαρνηθούν τη ζωή, που ορθά εφαρμόζεται και βιώνεται από το υγιέστερο και ωφελιμότερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας μας, δεν σημαίνει ότι έφταιγαν οι θεσμοί και ο πολιτισμός μας. Βεβαίως και είναι προσωπικό θέμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο που επιθυμεί να ζήσει. Μπορεί κάλλιστα να προφασισθεί ότι δεν ερωτήθηκε αν επιθυμεί να λέγεται Έλληνας ή να βαπτισθεί Ορθόδοξος και να ανήκει στη συγκεκριμένη οικογένεια. Αψηφά όμως, ότι αποκλειστικά υπεύθυνοι που ήρθε στη ζωή είναι οι γονείς του, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να τον ρωτήσουν πριν τον κάνουν, πριν τον ταΐσουν, πριν τον βαπτίσουν, πριν τον γιατρέψουν, πριν τον μάθουν γράμματα. Με δική τους επιλογή ήρθε στον κόσμο και δέχθηκε την αγωγή και την παιδεία που εκείνοι θεώρησαν ιδανική και σύμφωνη με τις παραδόσεις του Γένους μας, που δεν αμφισβητούνται με ψεύτικα νεομοδίτικα επιχειρήματα που δεν αντέχουν στο χρόνο.
Αν ο οποιοσδήποτε σήμερα, θα ήθελε να είχε γεννηθεί από γονείς που δεν θα ήξεραν ο ένας τον άλλον, ή θα είχαν περιστασιακή και τυχαία σχέση, οραματιζόμενος μια κοινωνία όπου ο καθένας θα έχει ασύδοτη σεξουαλική επαφή με όποιον θέλει, και θα ζει σε έναν χώρο που δεν θα υπάρχουν σύνορα και ο καθένας θα μπορεί να επιβάλλει τα όποια πιστεύω του στους πιο αδυνάτους, αδιαφορώντας ότι υπάρχουν σήμερα επικίνδυνα φανατισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν δια της βίας να επιβάλλουν τον δικό τους πατριωτισμό-οικουμενισμό στους άλλους, και τα σύνορα δημιουργήθηκαν για να προστατευτούν οι φιλήσυχοι, ειρηνικοί και προοδευτικοί άνθρωποι από τους βαρβάρους που δεν υπολογίζουν και δεν σέβονται τίποτα. Και τέτοιου είδους βάρβαροι δεν υπήρχαν μόνο στα παλαιά χρόνια, αλλά υπάρχουν και σήμερα. Αγνοώντας ότι όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να ζουν και να αυτοδιοικούνται δημοκρατικά στον τόπο τους από τους ικανότερους και γνωστικότερους συμπολίτες τους, και κανείς δεν θέλει να εξουσιάζεται από αγνώστους με αντίθετα και «μυστήρια» πιστεύω.
Παρόλα αυτά μπορεί ο καθένας εφόσον το επιθυμεί να ζει χωρίς αρχές, αρκεί να μην προσηλυτίζει προκλητικά τις πλάνες του, να μην παρανομεί εις βάρος των συνανθρώπων του, και προπάντων να σέβεται τη ζωή και τον πολιτισμό του άλλου. Μπορεί να γεννηθεί και να πορευθεί στην πολιτεία (αφού του το επιτρέπει η χαλάρωση εφαρμογής των νόμων) άναρχα και παράνομα και να ασεβεί στα θεία, αν νομίζει ότι αυτή η ζωή αντισταθμίζει τα προβλήματά του και τον κάνει άνθρωπο. Αλλά έστω και αν έχει διδαχθεί με λάθος τρόπο το τι είναι ζωή και πορεύεται χωρίς σκοπό, πρέπει να κατανοηθεί από όλους ότι το ζητούμενο εν τέλει, είναι το να γίνει κανείς ΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι να ζει με ζωώδη και αφύσικα ένστικτα. Αν ψάξουμε σε όλες τις κοινωνίες θα διαπιστώσουμε ότι πλείστα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο, προέρχονται από άτομα που δεν βγήκαν από σωστή οικογένεια, ή αυτή που έχουν δεν είναι ότι το ιδανικότερο. Δεν πιστεύουν στον Θεό και δεν έχουν καμία απολύτως ευαισθησία όσον αφορά τον πλησίον συνάνθρωπό τους, με τον οποίο ζουν στον ίδιο τόπο και οφείλουν να διαφυλάττουν ώστε να διαμορφωθούν υγιείς δομές στην κοινωνία τους.
Είναι απόλυτα κατανοητό, να μην ξέρουν μερικοί άνθρωποι τι είναι η Θρησκεία, η Πατρίδα και η Οικογένεια και τι σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν αυτές οι αξίες στην διαμόρφωση μιας σωστής και ιδανικής κοινωνίας. Επίσης, είναι δικαιολογημένο για κάποιους που έζησαν σε οικογένειες παρωδίες να μην θέλουν να ζήσουν ως άνθρωποι, αλλά εν ονόματι μιας επινοούμενης διαφορετικότητας στον τρόπο ζωής που επιλέγουν, για να ικανοποιούν τα αμαρτωλά πάθη τους και για λόγους ιδιαζουσών καταστάσεων και άρρωστων εμπειριών, επιδιώκουν να διαμορφώσουν έναν δικό τους «κόσμο» που τα συντρίμμια του είναι ορατά παντού.
Σχετικά με την Θρησκεία-Ορθοδοξία μας, την Πατρίδα-Ελλάδα μας και την Οικογένεια-Γένος μας, ας μην ξεχνάμε ότι όσοι πολέμησαν δίνοντας τα πάντα για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι, αγωνίσθηκαν για αυτά τα ιδανικά που διαφυλάχτηκαν με τους ηρωϊκούς αγώνες τους. Εν ονόματι αυτών των ιδεωδών διατράνωναν ότι: «Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας …όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ… Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της… Γιὰ νὰ ἰσάσετε τὴν πατρίδα, πρέπει νὰ ἔχετε θεμέλια τῆς πολιτείας, τὴν Ομόνοια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Φρόνιμη Ἐλευθερία ...καὶ μὴ στηρίζεστε στοὺς ξένους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸν Θεό» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης). «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος… δια να υψώσωμεν το σημείον δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…» (Αλέξανδρος Υψηλάντης). «…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού» (Γρηγόριος - Δικαιος Παπαφλέσσας). «Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν… αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας… κι’ ο Θεός βοηθός…» (Στρατηγός Μακρυγιάννης). «Ορκίζομαι… να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου ή να αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν…» (Όρκος των Ιερολοχιτών). «...διὰ νὰ λάμψη πάλιν ὁ Σταυρὸς καὶ νὰ λάβη πάλιν ἡ Ἑλλάς... τὴν ἐλευθερίαν της» (Ἄνθιμος Γαζῆς). «Ελπίζω… με την βοήθειαν του Τιμίου Σταυρού και των θεοπειθών της πατρίδος ευχών…» (Ανδρέας Μιαούλης). «Ἐλᾶτε μ᾿ ἕνα ζῆλο σ᾿ ἐτοῦτον τὸν καιρό, νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον ἐπάνω στὸν Σταυρόν». (Ῥήγας Βελεστινλῆς). «Η Ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς» (Παλαιών Πατρών Γερμανός).
Για την Θρησκεία-Ορθοδοξία μας, την Πατρίδα-Ελλάδα μας και την Οικογένεια-Γένος μας, την φιλόθεη και φιλάνθρωπη, καθώς και για το μέγεθος αυτών των ανυπέρβλητων αξιών ομιλούν, αν και εχθρευόμενοι, όσοι γνωρίζουν το πόσο μεγάλη είναι η αξία αυτών των εννοιών για έναν λαό. Ο Αμερικανοεβραίος Κίσινγκερ θέτει στόχο να καταστραφεί η Ελλάδα και λέει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί…»!!!
Βλέπουμε λοιπόν, που στοχεύουν όλοι οι «προοδευτικοί» της εποχής μας και αντί να πολεμήσουν τα ναρκωτικά, τη βία, την εγκληματικότητα, την πορνεία, την ανηθικότητα, να δουν την φτώχεια, την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, εκείνοι επεμβαίνουν στα εσώτερα ενός λαού που έχει μεγαλουργήσει και χαράσσουν «γραμμή»! Χτυπώντας ιδανικά και αξίες. Χτυπώντας την Αλήθεια. Είναι προφανές, ότι όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά τι κρατάει όρθιο το Γένος των Ελλήνων και γι’ αυτό το πολεμούν με μανία, παρασέρνοντας τα θύματα των εποχών μας, που έχουν πέσει στις παγίδες τους και χτυπούν ότι είναι Ελληνικό, Ορθόδοξο και έχει σχέση με τον λαμπρό πολιτισμό μας, που όμοιός του δεν υπάρχει. Ας δει ο καθένας την καθημερινή ζωή ενός ανθρώπου που συνειδητά πιστεύει στον Θεό, έχει υγιή πατριωτισμό και είναι σωστός οικογενειάρχης, και ας την συγκρίνει με την ζωή ενός άθεου, μηδενιστή, απομονωμένου (με όλα τα παρεμφερή και συνακόλουθα) σε ένα δικό του κόσμο.
16.9.10
Η γυναίκα ως πρότυπο του άντρα στην πολιτική (συμπληρωμένο)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<<Τη γυναίκα να την αγαπάς.
Πάντα έχει κάτι παιδικό.>>
Κόμησα ντε Νοάϊγ
Ήμουν νιος και γέρασα, αλλά δεν πρόσθεσα το παραμικρό στις γνώσεις μου για τις γυναίκες. Αν και ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να αδιαφορεί για την ύπαρξή τους, (πάντα ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει στη θέα του ωραίου), εν τούτοις δεν έμαθα τίποτε περισσότερο γι’ αυτές, εννοώ για το χαρακτήρα τους, από εκείνα που ήξερα ως παιδί. Απλώς στην πορεία της ζωής μου επαληθεύτηκαν όσα μου δίδαξε η εμπειρία μου.
Έχω μέσα στην ψυχή μου αποθησαυρισμένα, εκτός από τις εμπειρίες που έχει ένα παιδί από τον κόσμο των γυναικών, όλα όσα έμαθα από τα παιδικά παιχνίδια που παίζαμε στο χωριό όπου μεγάλωσα, στη Δεσκάτη Γρεβενών. Θυμάμαι π.χ. ότι η μάνα δεν έχανε ποτέ. Ότι το να χάνει μια γυναίκα πρέπει να είναι γριά (μανιά). Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο προτέρημα της γυναίκας ήταν η ομορφιά της και τα νιάτα της. Δεν περίμενε κανείς κάτι άλλο. Δίχως την ομορφιά και τα νιάτα όλα ήταν χαμένα. Με αυτό το πνεύμα τραγουδούσαμε: <<Ήρθε μια μανιά απ΄ το Βόλο/ και μας έφερε το χάσει-χάσει, /Παναγίτσα μου να χάσει>>.
Οι άντρες στο χωριό μου δεν συγκρούονταν ποτέ με τις γυναίκες. Ο άντρας που μάλωνε με τις γυναίκες έχανε το σπουδαιότερο χάρισμά του, την ανδρεία του. Όταν ο άντρας γύριζε στο σπίτι του απ΄ τη δουλειά ή απ΄ το καφενείο δεν υπήρχε έδαφος για παρεξηγήσεις. Οι ρόλοι ήταν με απόλυτη ακρίβεια προκαθορισμένοι τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα και τα παιδιά. Οι ρόλοι που ίσχυαν επί χιλιάδες χρόνια.
Οι γυναίκες ως μάνες στη δική μου παιδική ηλικία ήταν όλες νέες. Όλες τους ήταν όμορφες γιατί είχαν την ομορφιά και τη φρεσκάδα του νέου ανθρώπου, όπως τον έπλασε ο Θεός. Το πρόσωπό τους ήταν αγνό σαν τριαντάφυλλο , χωρίς τη φθορά από τις βαφές και τις πούδρες που βάζουν οι σημερινές γυναίκες. Τα πρόσωπά τους και τα ζωηρά χρώματα στο ντύσιμό τους σε έθελγαν. Θυμάμαι ότι με ευκολία ως παιδιά παραβάλαμε την ομορφιά των γυναικών με τις ομορφιές της φύσης, μια που δεν μπορούσαμε να τις χαρούμε από κοντά. Χαιρόμασταν τα γαλανά μάτια τους στο γαλάζιο του ουρανού, τα κόκκινα χείλη τους στα κεράσια, το βελούδινο δέρμα τους στα βερίκοκα κ.α.
Οι γυναίκες τώρα με τη διαίσθησή τους αντιλαμβάνονται ότι ήρθε ο καιρός
να κυβερνήσουν τον κόσμο είτε οι ίδιες, είτε μέσω των αντρών στους οποίους
υποβάλουν το γυναικείο τους χαρακτήρα. Οι πιο επιτυχημένοι πολιτικοί σήμερα αντιγράφουν τις γυναίκες χωρίς να είναι απαραίτητο να είναι και ομοφυλόφιλοι.
Απλώς μιμούνται το γυναικείο τρόπο να προσεγγίζεις τα πράγματα.
Ο γυναικείος τρόπος να προσεγγίζεις τη ζωή και τον κόσμο είναι ο ίδιος με αυτόν που με δυο λέξεις θα ονομάσουμε <<γυναικείο κοίταγμα>>. Το γυναικείο κοίταγμα, θα μιλήσουμε γι΄ αυτό πιο κάτω, είναι έμφυτο στη γυναίκα. Η γυναίκα γεννιέται μαζί του και το κουβαλάει σε όλη της τη ζωή είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία. Ο τρόπος του γυναικείου κοιτάγματος προσιδιάζει στη γυναικεία φύση και στους άντρες που για διαφόρους λόγους έχασαν τις τρείς κυριότερες αρετές του φύλου τους, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και την τιμιότητα, που και οι τρεις περιλαμβάνονται στην αρετή της δικαιοσύνης. Εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή εστί, δηλαδή στη δικαιοσύνη περιλαμβάνεται κάθε αρετή του ανθρώπου.
Οι άντρες που μιμούνται τις γυναίκες χάνουν τις αρετές που ταιριάζουν στο φύλο τους. Ενδίδουν στα πάθη. Κυνηγούν με μανία τις θέσεις, τα αξιώματα, τη φήμη, το χρήμα και γίνονται θηλυπρεπείς. Οι άντρες που δεν θέλουν να χάσουν την ελευθερία τους φοβούνται τη φήμη, το χρήμα, τα μεγαλεία γενικά, γιατί είναι επικίνδυνα. Τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή!
Στο νου μου έρχεται αυτή τη στιγμή η περίπτωση του Κανάρη που ξέσχισε το έγγραφο του διορισμού του ως πρωθυπουργού και του Κινέζου φιλοσόφου Τσουάγκ Τζου του μεγαλύτερου μετά τον Λάο Τζου φιλόσοφο του ταοϊσμού. Ο Τζουάγκ Τζου προκειμένου να διατηρήσει την ελευθερία του αρνήθηκε επίσης , όταν του προτάθηκε, να αναλάβει τη θέση του πρωθυπουργού της Κίνας.
Ποιος μπορεί π.χ. σήμερα να ξέρει τι επιδιώκει η πολιτική εξουσία; Η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα σήμερα έχει στραμμένο όλο το ενδιαφέρον της στην οικονομία. Πολλοί όμως που γνωρίζουν την υποκρισία της πολιτικής εκφράζουν φόβους για τα εθνικά θέματα. Δεν μοιάζει η στάση αυτή των πολιτικών που κατέχουν την εξουσία με τη στάση των γυναικών που αλλού κοιτάζουν και αλλού βλέπουν; Δεν ταιριάζει στον άντρα και μάλιστα όταν κατέχει δημόσια αξιώματα να μιμείται τις γυναίκες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γυναίκες με αντρεία ψυχή, με τις αρετές του άντρα, την αντρεία, σωφροσύνη , δικαιοσύνη.
Κάθε δοκίμιο είναι μια νέα προσέγγιση της ζωής, μια εισήγηση για αλλαγή στάσης απέναντι στη ζωή. Οι πολιτικοί σύμφωνα με την απαίτηση του λαού είναι φως και δεν μιμούνται τις γυναίκες στην υποκρισία. Η εξουσία δίδεται από το Θεό, με την έννοια ότι έχουν καθήκον να την ασκούν σύμφωνα με το νόμο του Θεού, με ειλικρίνεια και με αληθινή αγάπη για το λαό τους. Δίχως τη χάρη του Θεού η άσκηση της εξουσίας είναι καταχρηστική.
Ο κυβερνήτης κυβερνάει με τη βούληση του Θεού. «Του γνώναι νόμον έστιν διανοίας αγαθής» (Για να είσαι δίκαιος πρέπει να έχεις διάνοια αγαθή). «Ου γαρ επί τω τόξω μου ελπιώ και η ρομφαία μου ου σώσει με. Έσωσας γαρ ημάς εκ των θλιβόντων ημάς και τους μισούντας ημάς κατήσχυνας. Εν τω Θεώ επαινεθήσομαι », λέει ο Δαβίδ.
Λέξεις-κλειδιά: Άντρες, γυναίκες, πολιτική, καταχρηστική εξουσία, Κανάρης, Τζουάγκ Τζου
<<Τη γυναίκα να την αγαπάς.
Πάντα έχει κάτι παιδικό.>>
Κόμησα ντε Νοάϊγ
Ήμουν νιος και γέρασα, αλλά δεν πρόσθεσα το παραμικρό στις γνώσεις μου για τις γυναίκες. Αν και ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να αδιαφορεί για την ύπαρξή τους, (πάντα ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει στη θέα του ωραίου), εν τούτοις δεν έμαθα τίποτε περισσότερο γι’ αυτές, εννοώ για το χαρακτήρα τους, από εκείνα που ήξερα ως παιδί. Απλώς στην πορεία της ζωής μου επαληθεύτηκαν όσα μου δίδαξε η εμπειρία μου.
Έχω μέσα στην ψυχή μου αποθησαυρισμένα, εκτός από τις εμπειρίες που έχει ένα παιδί από τον κόσμο των γυναικών, όλα όσα έμαθα από τα παιδικά παιχνίδια που παίζαμε στο χωριό όπου μεγάλωσα, στη Δεσκάτη Γρεβενών. Θυμάμαι π.χ. ότι η μάνα δεν έχανε ποτέ. Ότι το να χάνει μια γυναίκα πρέπει να είναι γριά (μανιά). Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο προτέρημα της γυναίκας ήταν η ομορφιά της και τα νιάτα της. Δεν περίμενε κανείς κάτι άλλο. Δίχως την ομορφιά και τα νιάτα όλα ήταν χαμένα. Με αυτό το πνεύμα τραγουδούσαμε: <<Ήρθε μια μανιά απ΄ το Βόλο/ και μας έφερε το χάσει-χάσει, /Παναγίτσα μου να χάσει>>.
Οι άντρες στο χωριό μου δεν συγκρούονταν ποτέ με τις γυναίκες. Ο άντρας που μάλωνε με τις γυναίκες έχανε το σπουδαιότερο χάρισμά του, την ανδρεία του. Όταν ο άντρας γύριζε στο σπίτι του απ΄ τη δουλειά ή απ΄ το καφενείο δεν υπήρχε έδαφος για παρεξηγήσεις. Οι ρόλοι ήταν με απόλυτη ακρίβεια προκαθορισμένοι τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα και τα παιδιά. Οι ρόλοι που ίσχυαν επί χιλιάδες χρόνια.
Οι γυναίκες ως μάνες στη δική μου παιδική ηλικία ήταν όλες νέες. Όλες τους ήταν όμορφες γιατί είχαν την ομορφιά και τη φρεσκάδα του νέου ανθρώπου, όπως τον έπλασε ο Θεός. Το πρόσωπό τους ήταν αγνό σαν τριαντάφυλλο , χωρίς τη φθορά από τις βαφές και τις πούδρες που βάζουν οι σημερινές γυναίκες. Τα πρόσωπά τους και τα ζωηρά χρώματα στο ντύσιμό τους σε έθελγαν. Θυμάμαι ότι με ευκολία ως παιδιά παραβάλαμε την ομορφιά των γυναικών με τις ομορφιές της φύσης, μια που δεν μπορούσαμε να τις χαρούμε από κοντά. Χαιρόμασταν τα γαλανά μάτια τους στο γαλάζιο του ουρανού, τα κόκκινα χείλη τους στα κεράσια, το βελούδινο δέρμα τους στα βερίκοκα κ.α.
Οι γυναίκες τώρα με τη διαίσθησή τους αντιλαμβάνονται ότι ήρθε ο καιρός
να κυβερνήσουν τον κόσμο είτε οι ίδιες, είτε μέσω των αντρών στους οποίους
υποβάλουν το γυναικείο τους χαρακτήρα. Οι πιο επιτυχημένοι πολιτικοί σήμερα αντιγράφουν τις γυναίκες χωρίς να είναι απαραίτητο να είναι και ομοφυλόφιλοι.
Απλώς μιμούνται το γυναικείο τρόπο να προσεγγίζεις τα πράγματα.
Ο γυναικείος τρόπος να προσεγγίζεις τη ζωή και τον κόσμο είναι ο ίδιος με αυτόν που με δυο λέξεις θα ονομάσουμε <<γυναικείο κοίταγμα>>. Το γυναικείο κοίταγμα, θα μιλήσουμε γι΄ αυτό πιο κάτω, είναι έμφυτο στη γυναίκα. Η γυναίκα γεννιέται μαζί του και το κουβαλάει σε όλη της τη ζωή είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία. Ο τρόπος του γυναικείου κοιτάγματος προσιδιάζει στη γυναικεία φύση και στους άντρες που για διαφόρους λόγους έχασαν τις τρείς κυριότερες αρετές του φύλου τους, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και την τιμιότητα, που και οι τρεις περιλαμβάνονται στην αρετή της δικαιοσύνης. Εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή εστί, δηλαδή στη δικαιοσύνη περιλαμβάνεται κάθε αρετή του ανθρώπου.
Οι άντρες που μιμούνται τις γυναίκες χάνουν τις αρετές που ταιριάζουν στο φύλο τους. Ενδίδουν στα πάθη. Κυνηγούν με μανία τις θέσεις, τα αξιώματα, τη φήμη, το χρήμα και γίνονται θηλυπρεπείς. Οι άντρες που δεν θέλουν να χάσουν την ελευθερία τους φοβούνται τη φήμη, το χρήμα, τα μεγαλεία γενικά, γιατί είναι επικίνδυνα. Τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή!
Στο νου μου έρχεται αυτή τη στιγμή η περίπτωση του Κανάρη που ξέσχισε το έγγραφο του διορισμού του ως πρωθυπουργού και του Κινέζου φιλοσόφου Τσουάγκ Τζου του μεγαλύτερου μετά τον Λάο Τζου φιλόσοφο του ταοϊσμού. Ο Τζουάγκ Τζου προκειμένου να διατηρήσει την ελευθερία του αρνήθηκε επίσης , όταν του προτάθηκε, να αναλάβει τη θέση του πρωθυπουργού της Κίνας.
Ποιος μπορεί π.χ. σήμερα να ξέρει τι επιδιώκει η πολιτική εξουσία; Η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα σήμερα έχει στραμμένο όλο το ενδιαφέρον της στην οικονομία. Πολλοί όμως που γνωρίζουν την υποκρισία της πολιτικής εκφράζουν φόβους για τα εθνικά θέματα. Δεν μοιάζει η στάση αυτή των πολιτικών που κατέχουν την εξουσία με τη στάση των γυναικών που αλλού κοιτάζουν και αλλού βλέπουν; Δεν ταιριάζει στον άντρα και μάλιστα όταν κατέχει δημόσια αξιώματα να μιμείται τις γυναίκες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γυναίκες με αντρεία ψυχή, με τις αρετές του άντρα, την αντρεία, σωφροσύνη , δικαιοσύνη.
Κάθε δοκίμιο είναι μια νέα προσέγγιση της ζωής, μια εισήγηση για αλλαγή στάσης απέναντι στη ζωή. Οι πολιτικοί σύμφωνα με την απαίτηση του λαού είναι φως και δεν μιμούνται τις γυναίκες στην υποκρισία. Η εξουσία δίδεται από το Θεό, με την έννοια ότι έχουν καθήκον να την ασκούν σύμφωνα με το νόμο του Θεού, με ειλικρίνεια και με αληθινή αγάπη για το λαό τους. Δίχως τη χάρη του Θεού η άσκηση της εξουσίας είναι καταχρηστική.
Ο κυβερνήτης κυβερνάει με τη βούληση του Θεού. «Του γνώναι νόμον έστιν διανοίας αγαθής» (Για να είσαι δίκαιος πρέπει να έχεις διάνοια αγαθή). «Ου γαρ επί τω τόξω μου ελπιώ και η ρομφαία μου ου σώσει με. Έσωσας γαρ ημάς εκ των θλιβόντων ημάς και τους μισούντας ημάς κατήσχυνας. Εν τω Θεώ επαινεθήσομαι », λέει ο Δαβίδ.
Λέξεις-κλειδιά: Άντρες, γυναίκες, πολιτική, καταχρηστική εξουσία, Κανάρης, Τζουάγκ Τζου
15.9.10
Στη χώρα των εσχάτων πραγμάτων
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Στην χώρα των εσχάτων πραγμάτων
<<Οι λέξεις γίνονται ολοένα και πιο μικρές, τόσο μικρές που δε διαβάζονται πια. Είναι
σαν να φωνάζεις στο κενό, σαν να ουρλιάζεις σ΄ένα απέραντο και τρομερό κενό.>>
Πωλ Ώστερ
Αφορμή για να γράψω τις σκέψεις αυτές πήρα απ΄ το βιβλίο του Πωλ Όστερ με τον τίτλο στη χώρα των εσχάτων πραγμάτων, εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ότι τα έσχατα πράγματα είναι οι λέξεις, τα έσχατα (αιώνια) πράγματα είναι ο Λόγος του Θεού. H μορφή του κόσμου αλλάζει και φθείρεται καθώς και η επιθυμία αυτού. Ούτε ένα γιώτα δεν θα αλλάξει από τη Διδασκαλία του Κυρίου Ιησού.
Ο συγγραφέας περιγράφει μια πόλη η οποία τρώει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει σ΄ αυτήν τίποτα σταθερό. Η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι αναπόφευκτη. Η πόλη ρέει και χάνεται όπως το κερί στη φωτιά. Η σταθερότητα των πραγμάτων είναι αυταπάτη. Το μόνο που μένει είναι η γλώσσα, ο λόγος του Θεού. Ο συγγραφέας μιλώντας για το <<λόγο>> χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη <<γλώσσα>> (glos) για να αποφύγει τη σύγχυση, επειδή στην αγγλική γλώσσα η ίδια λέξη <> σημαίνει <<λέξη>> και <<λόγο>>.
Τα έσχατα (αιώνια) πράγματα είναι ο λόγος ο οποίος έχει ως αιώνια πηγή το Λόγο του Θεού. Ο εχθρός ,αυτός που επιδιώκει να μη μείνει τίποτα όρθιο σε ένα έθνος και σε ένα λαό, χτυπάει το Λόγο. Ζωντανό παράδειγμα σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα, όπου οι εχθροί της και τα όργανά τους χτυπούν το πνεύμα, την πνευματική δύναμη του έθνους και αποκρύπτουν τον αληθινό τους στόχο εξαπατώντας τους Έλληνες με την τεχνητή οικονομική κρίση.
Να είστε φρόνιμοι όπως οι όφεις, λέει ο Κύριος. Οι όφεις όταν κινδυνεύουν φυλάγουν το πιο πολύτιμο, το κεφάλι τους. Οι Έλληνες παγιδεύτηκαν στην τεχνητή οικονομική κρίση για να μη βλέπουν τον αληθινό κίνδυνο. Όργανο της <<ξένης επιβουλίας>> (Μακρυγιάννης) είναι η προπαγάνδα του τύπου , που ως Πέμπτη φάλαγγα χτυπάει την Ελλάδα σε ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει, στην πνευματική της δύναμη αρχίζοντας από τη γλώσσα και την Παιδεία: Όλοι σχεδόν οι υπουργοί Παιδείας, τα τελευταία χρόνια, είναι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενό τους και δεν διαθέτουν την παραμικρή αναγνώριση από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα για το έργο και την προσωπικότητά τους.
Το βιβλίο του Πώλ Όστερ έχει τη μορφή μυθιστορήματος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δοκίμιο για τη σύγχρονη ειδωλολατρία. Ο συγγραφέας δεν παραπέμπει στις πηγές του. Δεν συνηθίζονται παραπομπές στα μυθιστορήματα. Θα πρέπει όμως να διάβασε τον ψαλμό τον 134ο ψαλμό του Δαβίδ.
Ο 134ος ψαλμός αρχίζει με το όνομα του Κυρίου. Το όνομα του Κυρίου, ο Λόγος του Θεού είναι το περιεχόμενο του 134 ψαλμού. Οι έξι πρώτοι στίχοι του ψαλμού αναφέρονται στο όνομα του Κυρίου, ότι η μέγιστη γνώση του ανθρώπου είναι η γνώση του ονόματος του Κυρίου και ο αίνος του ονόματος αυτού. Eκείνοι που αγνοούν και δεν τιμούν το όνομα του Κυρίου είναι παγιδευμένοι στα είδωλα και είναι και οι ίδιοι σαν αυτά:
<<15. Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον,έργα χειρών ανθρώπων./16. Στόμα έχουσιν και ου λαλήσουσιν, οφθαλμούς έχουσιν και ουκ όψονται,/17. Ώτα έχουσιν και ουκ ενωτισθήσονται./ 18. Όμοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά και πάντες οι πεποιθότες επ΄ αυτοίς.>>.
Δεν ξέρω αν ο Πωλ Ώστερ περιγράφει την Ελλάδα, αν η Χώρα των Εσχάτων Πραγμάτων είναι η πατρίδα μας. Μια ένδειξη περί αυτού είναι η προσοχή που δίνει στο Λόγο, η χρήση της ελληνικής λέξης και η γνώση του ότι αποτελεί όντως ένα αξιοθαύμαστο γεγονός πως ένας λαός δεν ξέχασε ποτέ, με όλη τη μακραίωνη σκλαβιά και την ματωμένη ιστορία του, ότι η αληθινή πατρίδα του είναι η Ελληνική Γλώσσα.
Ποιος θα το πει αυτό στους φανατικούς που για πολιτικούς λόγους επεβαλαν την προφορική γλώσσα ως γραπτή; Όλα τα έθνη που έχουν ακόμα γλώσσα και δεν την έχασαν, όπως κινδυνεύουμε εμείς να τη χάσουμε (βλέπ. σχετικά κείμενα του ΣΕφέρη, του Ελύτη κ.α.) έχουν προφορική και γραπτή γλώσσα. Τα έθνη που δεν έχουν γραπτή γλώσσα και έχουν μόνο προφορική βρίσκονται αιώνες καθηλωμένοι πνευματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά. Ούτε πατρίδα έχουν, ούτε αυτοδιάθεση.
Υποβαθμίστηκε ο ρόλος του φιλολόγου, για να μην ανανεώνονται οι γενεές των Ελλήνων, με την εμβάθυνση στη σοφία τω ν πατέρων τους, όπως συμβαίνει σε όλα τα έθνη.Τα πρότυπα που προβάλλονται είναι γνωστά. Οι νέοι μάταια αναζητούν τα πρότυπα που θα τους αναπτερώσουν το ηθικό αντί να τους καταδικάζουν στην αυτολύπη, στη μοναξιά και στην απόγνωση. Οι νέοι χρησιμοποιούν τις λέξεις, που φωνάζουν στο κενό. Ουρλιάζουν σ΄ ένα απέραντο και τρομερό κενό.
Στην χώρα των εσχάτων πραγμάτων
<<Οι λέξεις γίνονται ολοένα και πιο μικρές, τόσο μικρές που δε διαβάζονται πια. Είναι
σαν να φωνάζεις στο κενό, σαν να ουρλιάζεις σ΄ένα απέραντο και τρομερό κενό.>>
Πωλ Ώστερ
Αφορμή για να γράψω τις σκέψεις αυτές πήρα απ΄ το βιβλίο του Πωλ Όστερ με τον τίτλο στη χώρα των εσχάτων πραγμάτων, εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ότι τα έσχατα πράγματα είναι οι λέξεις, τα έσχατα (αιώνια) πράγματα είναι ο Λόγος του Θεού. H μορφή του κόσμου αλλάζει και φθείρεται καθώς και η επιθυμία αυτού. Ούτε ένα γιώτα δεν θα αλλάξει από τη Διδασκαλία του Κυρίου Ιησού.
Ο συγγραφέας περιγράφει μια πόλη η οποία τρώει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει σ΄ αυτήν τίποτα σταθερό. Η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι αναπόφευκτη. Η πόλη ρέει και χάνεται όπως το κερί στη φωτιά. Η σταθερότητα των πραγμάτων είναι αυταπάτη. Το μόνο που μένει είναι η γλώσσα, ο λόγος του Θεού. Ο συγγραφέας μιλώντας για το <<λόγο>> χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη <<γλώσσα>> (glos) για να αποφύγει τη σύγχυση, επειδή στην αγγλική γλώσσα η ίδια λέξη <
Τα έσχατα (αιώνια) πράγματα είναι ο λόγος ο οποίος έχει ως αιώνια πηγή το Λόγο του Θεού. Ο εχθρός ,αυτός που επιδιώκει να μη μείνει τίποτα όρθιο σε ένα έθνος και σε ένα λαό, χτυπάει το Λόγο. Ζωντανό παράδειγμα σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα, όπου οι εχθροί της και τα όργανά τους χτυπούν το πνεύμα, την πνευματική δύναμη του έθνους και αποκρύπτουν τον αληθινό τους στόχο εξαπατώντας τους Έλληνες με την τεχνητή οικονομική κρίση.
Να είστε φρόνιμοι όπως οι όφεις, λέει ο Κύριος. Οι όφεις όταν κινδυνεύουν φυλάγουν το πιο πολύτιμο, το κεφάλι τους. Οι Έλληνες παγιδεύτηκαν στην τεχνητή οικονομική κρίση για να μη βλέπουν τον αληθινό κίνδυνο. Όργανο της <<ξένης επιβουλίας>> (Μακρυγιάννης) είναι η προπαγάνδα του τύπου , που ως Πέμπτη φάλαγγα χτυπάει την Ελλάδα σε ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει, στην πνευματική της δύναμη αρχίζοντας από τη γλώσσα και την Παιδεία: Όλοι σχεδόν οι υπουργοί Παιδείας, τα τελευταία χρόνια, είναι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενό τους και δεν διαθέτουν την παραμικρή αναγνώριση από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα για το έργο και την προσωπικότητά τους.
Το βιβλίο του Πώλ Όστερ έχει τη μορφή μυθιστορήματος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δοκίμιο για τη σύγχρονη ειδωλολατρία. Ο συγγραφέας δεν παραπέμπει στις πηγές του. Δεν συνηθίζονται παραπομπές στα μυθιστορήματα. Θα πρέπει όμως να διάβασε τον ψαλμό τον 134ο ψαλμό του Δαβίδ.
Ο 134ος ψαλμός αρχίζει με το όνομα του Κυρίου. Το όνομα του Κυρίου, ο Λόγος του Θεού είναι το περιεχόμενο του 134 ψαλμού. Οι έξι πρώτοι στίχοι του ψαλμού αναφέρονται στο όνομα του Κυρίου, ότι η μέγιστη γνώση του ανθρώπου είναι η γνώση του ονόματος του Κυρίου και ο αίνος του ονόματος αυτού. Eκείνοι που αγνοούν και δεν τιμούν το όνομα του Κυρίου είναι παγιδευμένοι στα είδωλα και είναι και οι ίδιοι σαν αυτά:
<<15. Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον,έργα χειρών ανθρώπων./16. Στόμα έχουσιν και ου λαλήσουσιν, οφθαλμούς έχουσιν και ουκ όψονται,/17. Ώτα έχουσιν και ουκ ενωτισθήσονται./ 18. Όμοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά και πάντες οι πεποιθότες επ΄ αυτοίς.>>.
Δεν ξέρω αν ο Πωλ Ώστερ περιγράφει την Ελλάδα, αν η Χώρα των Εσχάτων Πραγμάτων είναι η πατρίδα μας. Μια ένδειξη περί αυτού είναι η προσοχή που δίνει στο Λόγο, η χρήση της ελληνικής λέξης και η γνώση του ότι αποτελεί όντως ένα αξιοθαύμαστο γεγονός πως ένας λαός δεν ξέχασε ποτέ, με όλη τη μακραίωνη σκλαβιά και την ματωμένη ιστορία του, ότι η αληθινή πατρίδα του είναι η Ελληνική Γλώσσα.
Ποιος θα το πει αυτό στους φανατικούς που για πολιτικούς λόγους επεβαλαν την προφορική γλώσσα ως γραπτή; Όλα τα έθνη που έχουν ακόμα γλώσσα και δεν την έχασαν, όπως κινδυνεύουμε εμείς να τη χάσουμε (βλέπ. σχετικά κείμενα του ΣΕφέρη, του Ελύτη κ.α.) έχουν προφορική και γραπτή γλώσσα. Τα έθνη που δεν έχουν γραπτή γλώσσα και έχουν μόνο προφορική βρίσκονται αιώνες καθηλωμένοι πνευματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά. Ούτε πατρίδα έχουν, ούτε αυτοδιάθεση.
Υποβαθμίστηκε ο ρόλος του φιλολόγου, για να μην ανανεώνονται οι γενεές των Ελλήνων, με την εμβάθυνση στη σοφία τω ν πατέρων τους, όπως συμβαίνει σε όλα τα έθνη.Τα πρότυπα που προβάλλονται είναι γνωστά. Οι νέοι μάταια αναζητούν τα πρότυπα που θα τους αναπτερώσουν το ηθικό αντί να τους καταδικάζουν στην αυτολύπη, στη μοναξιά και στην απόγνωση. Οι νέοι χρησιμοποιούν τις λέξεις, που φωνάζουν στο κενό. Ουρλιάζουν σ΄ ένα απέραντο και τρομερό κενό.
Η πτώχευση και η συνωμοσία της σιωπής
Φαίνεται ότι στη χώρα μας δύο τινά συμβαίνουν: Ή οι ηγεσίες και τα επιτελεία των κομμάτων, τα ΜΜΕ και η διανόηση δεν έχουν τις γνώσεις ούτε του πρωτοετούς φοιτητή των οικονομικών ή όλοι αυτοί εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία: Είναι δηλαδή υπάλληλοι των διεθνών και εγχώριων μαφιών του χρήματος.
Και επειδή είναι αδύνατον να μη γνωρίζει κανείς το αλφάβητο της αστικής οικονομίας, αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι «εγκάθετοι» των διεθνών μηχανισμών του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Δεν μπορεί να μη γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε ΠΤΩΧΕΥΣΗ από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους εγχώριους πολιτικούς υπηρέτες τους.
Δεν μπορεί να αγνοούν ότι αυτή η ΠΤΩΧΕΥΣΗ δεν γίνεται άμεσα «εκτελεστή» και παρατείνεται για λίγο μέχρι να ξεζουμιστεί και πωληθεί ολόκληρη η χώρα σε αυτούς που την πτώχευσαν και ο οποίοι προσδοκούν, για τη σωτηρία τη δική τους και των τραπεζών, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα.
Δεν μπορούν να αγνοούν ότι το στέγνωμα της ρευστότητας στην αγορά, ο δραματικός περιορισμός της ζήτησης και τα δολοφονικά μέτρα του Μνημονίου αφαιρούν κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάκαμψης και βυθίζουν αναπότρεπτα τη χώρα σε ολοκληρωτική χρεοκοπία.
ΟΛΑ τα γνωρίζουν και ΟΛΟΙ τα γνωρίζουν: Κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, οικονομολόγοι και ολόκληρο το ιερατείο της διανόησης.
Δεν βγάζουν άχνα, όμως για όλα αυτά, απεναντίας παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό για ανακάμψεις, σωτηρίες και λοιπές φαιδρολογίες.
Έχει επιβληθεί μια συνωμοσία της σιωπής, της συγκάλυψης της αλήθειας και της φρενήρους εξαπάτησης. Και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι όλα τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα πνευματικά ιερατεία του καθεστώτος βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, εκτελώντας τις εντολές των διεθνών κέντρων εξουσίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουν και τα «αριστερά» δεκανίκια του καθεστώτος. Φλυαρούν αντιπολιτευτικά δήθεν, πάντα από «αριστερή σκοπιά», αλλά συγκαλύπτουν σκανδαλωδώς την αλήθεια των πραγμάτων, τη «μαθηματική πτώχευση» και τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες τις δικές τους.
Αυτή η «αριστερά» (το έχουμε αναλύσει) συμμετείχε ΕΝΕΡΓΑ σε αυτή τη διαδικασία της χρεοκοπίας της ελληνικής κοινωνίας και της πτώχευσης που έχει συντελεστεί, και της οποίας δεν έχει υπογραφεί ακόμα η ληξιαρχική πράξη .
Ζήτημα 1ον
Η ένταξή μας στην ΕΕ και στο ευρώ, το «παραδεισένιο όνειρο» του καθεστωτικού παραμυθιού, ήταν η κόλαση:
α) Δραματική αποβιομηχάνιση της χώρας μας.
β). Χρηματοδότηση των εξοπλιστικών και λοιπών κρατικών προμηθειών.
γ). Χρηματοδότηση εισαγωγών από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης.
Οι κοινοτικές επιδοτήσεις, συνεπώς, και ο ξένος δανεισμός ήταν το αντίτιμο των τεράστιων κερδών που απεκόμισαν οι ισχυροί της Ευρώπης από την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας και το ξεπούλημα της Ελλάδας σε αυτούς.
Οι ισχυροί της Ευρώπης, με πρώτη τη Γερμανία, κερδοσκόπησαν αγρίως με την αποβιομηχάνιση της χώρας μας και το ξεπούλημα των οικονομικών της δομών.
Από τα υπερκέρδη αυτά μας επιδοτούσαν και μας δάνειζαν για καταναλωτικούς σκοπούς και όχι παραγωγικούς για να μας ρίξουν ακόμα πιο βαθιά στον αδιέξοδο φαύλο κύκλο, συνακόλουθα σε μεγαλύτερη καταλήστευση και υποταγή.
Επιδοτήσεις και δανεισμός για μια εικονική ρευστότητα ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ παραγωγής.
Με πιο απλά λόγια: Από αυτά που μας είχαν ληστέψει μας έδιναν ένα μέρος σε επιδοτήσεις και δάνεια για να ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τους υπερεθνικούς κολοσσούς: Hochtief, Siemens, Μirage, Mercedes, Miele,.
Από την καταλήστευση αυτή διογκώθηκε και το καθεστώς της μίζας και των ποικίλων μορφών διαφθοράς.
Ζήτημα 2ον
Με το ξέσπασμα της κρίσης οξύνθηκε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, συνακόλουθα μεταξύ Ευρώ και δολαρίου.
Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, σε τέτοιες καταστάσεις κλαδεύονται τα αδύνατα κλαδιά. Η Ελλάδα μοιραία ήταν ο αδύνατος κρίκος στην ΕΕ, έτσι την είχαν καταντήσει.
Η Ασφάλεια των ευρωπαϊκών τραπεζών κινδύνευε γιατί είχαν συσσωρεύσει πλαστικό χρήμα, δηλαδή ελληνικά κρατικά ομόλογα, από τις επιδοτήσεις και τους δανεισμούς προς την Ελλάδα.
Ο κλυδωνισμός των ευρωπαϊκών τραπεζών και η ΑΜΕΣΗ χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα τίναζε στο αέρα μόνο το Ευρώ, αλλά και το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Έπρεπε, συνεπώς, η Ελλάδα να θυσιαστεί σαν Ιφιγένεια (αύριο την ίδια τύχη θα έχουν και οι αδύνατοι καπιταλισμοί του Νότου) και να οδηγηθεί σε μια «ελεγχόμενη πτώχευση», ώστε να προλάβουν να απαλλαχτούν από τα αφερέγγυα ελληνικά ομόλογα οι Τράπεζες, χρεώνοντας αυτή την «απαλλαγή», δηλαδή την εξόφληση των ομολόγων, στην ίδια την Ελλάδα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ήταν το εξωτερικό χρέος μας (όλες οι χώρες έχουν παρόμοια χρέη) αλλά το γεγονός ότι αποτελούσαμε τον αδύνατο κρίκο στην αλυσίδα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Το μένος των Γερμανών εναντίον μας δεν οφείλεται σε ψυχολογικά κίνητρα: Την κατάρρευση των τραπεζών τους φοβήθηκαν και τη διάλυση του Ευρώ.
Η προπαγανδιστική υστερία για τη διαφθορά, την «τεμπελιά» και άλλου τέτοιου είδους γλυκερές ηθικολογίες ήταν παραμύθια για να νανουρίζουν τους αφελείς.
Η ΟΥΣΙΑ ήταν η θυσία της Ελλάδας για να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα και το ευρώ, να ξεζουμιστούμε ακόμα πιο πολύ και να αποπληρωθούν τα ΟΜΟΛΟΓΑ που λήγουν στην επόμενη τριετία.
Το πακέτο σωτηρίας μας δίνεται λοιπόν γα να πάει, όχι σε κάποια παραγωγική δομή ή ανάπτυξη της ζήτησης, αλλά για να αποπληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν στην επόμενη τριετία και τα έχουν ως βραδυφλεγή βόμβα στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών. Να σώσουμε δηλαδή τις Τράπεζες και το σύστημά τους.
Ζήτημα 3ον
Η τρόικα και το Μνημόνιο επιβλήθηκαν από τους διεθνείς μηχανισμούς του χρήματος ακριβώς για να ελεγχθεί αυτή η διαδικασία (να φεύγουν όλα τα λεφτά έξω) και να εφαρμοστούν ΠΙΣΤΑ τα μέτρα της ολοκληρωτικής αφαίμαξης της ελληνικής κοινωνίας, της ισοπέδωσης των πάντων και του τελικού ξεπουλήματός της, για να αποπληρωθούν τα αφερέγγυα ομόλογά μας.
ΟΤΑΝ ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, σε δύο ή τρία χρόνια, τότε θα ΕΠΙΚΥΡΩΘΕΙ και πτώχευση της Ελλάδας από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και θα πεταχτεί έξω από το Ευρώ.
Εν τω μεταξύ όλη η Ελλάδα θα έχει υποθηκευτεί και κάθε αδυναμία πληρωμής θα σημαίνει το πέρασμα της εθνικής της περιουσίας, του εδάφους και του υπεδάφους, καθώς και των εθνικών συνόρων της στα χέρια των διεθνών αρπακτικών.
Η μόνη πολιτική που μπορεί να μας διασώσει, έστω σαν καπιταλιστική χώρα, είναι η ΑΜΕΣΗ παύση πληρωμών και η άμεση αποχώρηση από την ΕΕ και το Ευρώ.
Το να κηρύξουμε εμείς ΑΜΕΣΑ την πτώχευση (ουσιαστικά έχουμε πτωχεύσει) και το να αποχωρήσουμε ΑΜΕΣΑ από ΕΕ και Ευρώ, αυτό μπορεί να διασώσει την κατάσταση και είναι ένα γεγονός που το τρέμουν πιο πολύ οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί.
ΑΥΤΟΙ είναι που θα καταρρεύσουν με μια τέτοια πρωτοβουλία της Ελλάδας.
Μια τέτοια, βεβαίως. Πολιτική είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να υλοποιηθεί από το ελληνικό πολιτικό καθεστώς: ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ του καθεστώτος είναι θλιβερά υποχείρια των ξένων κέντρων και ΑΥΤΟΙ που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτή την κατάσταση της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ και της ΚΑΤΟΧΗΣ.
Είναι ΟΛΟΙ ένοχοι ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.
Γι' αυτό είναι μεγάλη ΑΠΑΤΗ να επικυρώσουμε αυτό το καθεστώς και να ξεπλύνουμε τα εγκλήματα ΟΛΩΝ των κομμάτων με την ψήφο μας.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.
Η ΑΠΟΧΗ είναι η μόνη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πολιτική ΠΡΑΞΗ.
Και η ανάπτυξη και οργάνωση των ΑΓΩΝΩΝ στο δρόμο η ΜΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.
Αναδημοσίευση από: http://resaltomag.blogspot.com/
Και επειδή είναι αδύνατον να μη γνωρίζει κανείς το αλφάβητο της αστικής οικονομίας, αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι «εγκάθετοι» των διεθνών μηχανισμών του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Δεν μπορεί να μη γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε ΠΤΩΧΕΥΣΗ από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους εγχώριους πολιτικούς υπηρέτες τους.
Δεν μπορεί να αγνοούν ότι αυτή η ΠΤΩΧΕΥΣΗ δεν γίνεται άμεσα «εκτελεστή» και παρατείνεται για λίγο μέχρι να ξεζουμιστεί και πωληθεί ολόκληρη η χώρα σε αυτούς που την πτώχευσαν και ο οποίοι προσδοκούν, για τη σωτηρία τη δική τους και των τραπεζών, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα.
Δεν μπορούν να αγνοούν ότι το στέγνωμα της ρευστότητας στην αγορά, ο δραματικός περιορισμός της ζήτησης και τα δολοφονικά μέτρα του Μνημονίου αφαιρούν κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάκαμψης και βυθίζουν αναπότρεπτα τη χώρα σε ολοκληρωτική χρεοκοπία.
ΟΛΑ τα γνωρίζουν και ΟΛΟΙ τα γνωρίζουν: Κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, οικονομολόγοι και ολόκληρο το ιερατείο της διανόησης.
Δεν βγάζουν άχνα, όμως για όλα αυτά, απεναντίας παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό για ανακάμψεις, σωτηρίες και λοιπές φαιδρολογίες.
Έχει επιβληθεί μια συνωμοσία της σιωπής, της συγκάλυψης της αλήθειας και της φρενήρους εξαπάτησης. Και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι όλα τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα πνευματικά ιερατεία του καθεστώτος βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, εκτελώντας τις εντολές των διεθνών κέντρων εξουσίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουν και τα «αριστερά» δεκανίκια του καθεστώτος. Φλυαρούν αντιπολιτευτικά δήθεν, πάντα από «αριστερή σκοπιά», αλλά συγκαλύπτουν σκανδαλωδώς την αλήθεια των πραγμάτων, τη «μαθηματική πτώχευση» και τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες τις δικές τους.
Αυτή η «αριστερά» (το έχουμε αναλύσει) συμμετείχε ΕΝΕΡΓΑ σε αυτή τη διαδικασία της χρεοκοπίας της ελληνικής κοινωνίας και της πτώχευσης που έχει συντελεστεί, και της οποίας δεν έχει υπογραφεί ακόμα η ληξιαρχική πράξη .
Ζήτημα 1ον
Η ένταξή μας στην ΕΕ και στο ευρώ, το «παραδεισένιο όνειρο» του καθεστωτικού παραμυθιού, ήταν η κόλαση:
α) Δραματική αποβιομηχάνιση της χώρας μας.
β). Χρηματοδότηση των εξοπλιστικών και λοιπών κρατικών προμηθειών.
γ). Χρηματοδότηση εισαγωγών από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης.
Οι κοινοτικές επιδοτήσεις, συνεπώς, και ο ξένος δανεισμός ήταν το αντίτιμο των τεράστιων κερδών που απεκόμισαν οι ισχυροί της Ευρώπης από την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας και το ξεπούλημα της Ελλάδας σε αυτούς.
Οι ισχυροί της Ευρώπης, με πρώτη τη Γερμανία, κερδοσκόπησαν αγρίως με την αποβιομηχάνιση της χώρας μας και το ξεπούλημα των οικονομικών της δομών.
Από τα υπερκέρδη αυτά μας επιδοτούσαν και μας δάνειζαν για καταναλωτικούς σκοπούς και όχι παραγωγικούς για να μας ρίξουν ακόμα πιο βαθιά στον αδιέξοδο φαύλο κύκλο, συνακόλουθα σε μεγαλύτερη καταλήστευση και υποταγή.
Επιδοτήσεις και δανεισμός για μια εικονική ρευστότητα ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ παραγωγής.
Με πιο απλά λόγια: Από αυτά που μας είχαν ληστέψει μας έδιναν ένα μέρος σε επιδοτήσεις και δάνεια για να ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τους υπερεθνικούς κολοσσούς: Hochtief, Siemens, Μirage, Mercedes, Miele,.
Από την καταλήστευση αυτή διογκώθηκε και το καθεστώς της μίζας και των ποικίλων μορφών διαφθοράς.
Ζήτημα 2ον
Με το ξέσπασμα της κρίσης οξύνθηκε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, συνακόλουθα μεταξύ Ευρώ και δολαρίου.
Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, σε τέτοιες καταστάσεις κλαδεύονται τα αδύνατα κλαδιά. Η Ελλάδα μοιραία ήταν ο αδύνατος κρίκος στην ΕΕ, έτσι την είχαν καταντήσει.
Η Ασφάλεια των ευρωπαϊκών τραπεζών κινδύνευε γιατί είχαν συσσωρεύσει πλαστικό χρήμα, δηλαδή ελληνικά κρατικά ομόλογα, από τις επιδοτήσεις και τους δανεισμούς προς την Ελλάδα.
Ο κλυδωνισμός των ευρωπαϊκών τραπεζών και η ΑΜΕΣΗ χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα τίναζε στο αέρα μόνο το Ευρώ, αλλά και το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Έπρεπε, συνεπώς, η Ελλάδα να θυσιαστεί σαν Ιφιγένεια (αύριο την ίδια τύχη θα έχουν και οι αδύνατοι καπιταλισμοί του Νότου) και να οδηγηθεί σε μια «ελεγχόμενη πτώχευση», ώστε να προλάβουν να απαλλαχτούν από τα αφερέγγυα ελληνικά ομόλογα οι Τράπεζες, χρεώνοντας αυτή την «απαλλαγή», δηλαδή την εξόφληση των ομολόγων, στην ίδια την Ελλάδα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ήταν το εξωτερικό χρέος μας (όλες οι χώρες έχουν παρόμοια χρέη) αλλά το γεγονός ότι αποτελούσαμε τον αδύνατο κρίκο στην αλυσίδα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Το μένος των Γερμανών εναντίον μας δεν οφείλεται σε ψυχολογικά κίνητρα: Την κατάρρευση των τραπεζών τους φοβήθηκαν και τη διάλυση του Ευρώ.
Η προπαγανδιστική υστερία για τη διαφθορά, την «τεμπελιά» και άλλου τέτοιου είδους γλυκερές ηθικολογίες ήταν παραμύθια για να νανουρίζουν τους αφελείς.
Η ΟΥΣΙΑ ήταν η θυσία της Ελλάδας για να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα και το ευρώ, να ξεζουμιστούμε ακόμα πιο πολύ και να αποπληρωθούν τα ΟΜΟΛΟΓΑ που λήγουν στην επόμενη τριετία.
Το πακέτο σωτηρίας μας δίνεται λοιπόν γα να πάει, όχι σε κάποια παραγωγική δομή ή ανάπτυξη της ζήτησης, αλλά για να αποπληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν στην επόμενη τριετία και τα έχουν ως βραδυφλεγή βόμβα στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών. Να σώσουμε δηλαδή τις Τράπεζες και το σύστημά τους.
Ζήτημα 3ον
Η τρόικα και το Μνημόνιο επιβλήθηκαν από τους διεθνείς μηχανισμούς του χρήματος ακριβώς για να ελεγχθεί αυτή η διαδικασία (να φεύγουν όλα τα λεφτά έξω) και να εφαρμοστούν ΠΙΣΤΑ τα μέτρα της ολοκληρωτικής αφαίμαξης της ελληνικής κοινωνίας, της ισοπέδωσης των πάντων και του τελικού ξεπουλήματός της, για να αποπληρωθούν τα αφερέγγυα ομόλογά μας.
ΟΤΑΝ ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, σε δύο ή τρία χρόνια, τότε θα ΕΠΙΚΥΡΩΘΕΙ και πτώχευση της Ελλάδας από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και θα πεταχτεί έξω από το Ευρώ.
Εν τω μεταξύ όλη η Ελλάδα θα έχει υποθηκευτεί και κάθε αδυναμία πληρωμής θα σημαίνει το πέρασμα της εθνικής της περιουσίας, του εδάφους και του υπεδάφους, καθώς και των εθνικών συνόρων της στα χέρια των διεθνών αρπακτικών.
Η μόνη πολιτική που μπορεί να μας διασώσει, έστω σαν καπιταλιστική χώρα, είναι η ΑΜΕΣΗ παύση πληρωμών και η άμεση αποχώρηση από την ΕΕ και το Ευρώ.
Το να κηρύξουμε εμείς ΑΜΕΣΑ την πτώχευση (ουσιαστικά έχουμε πτωχεύσει) και το να αποχωρήσουμε ΑΜΕΣΑ από ΕΕ και Ευρώ, αυτό μπορεί να διασώσει την κατάσταση και είναι ένα γεγονός που το τρέμουν πιο πολύ οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί.
ΑΥΤΟΙ είναι που θα καταρρεύσουν με μια τέτοια πρωτοβουλία της Ελλάδας.
Μια τέτοια, βεβαίως. Πολιτική είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να υλοποιηθεί από το ελληνικό πολιτικό καθεστώς: ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ του καθεστώτος είναι θλιβερά υποχείρια των ξένων κέντρων και ΑΥΤΟΙ που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτή την κατάσταση της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ και της ΚΑΤΟΧΗΣ.
Είναι ΟΛΟΙ ένοχοι ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.
Γι' αυτό είναι μεγάλη ΑΠΑΤΗ να επικυρώσουμε αυτό το καθεστώς και να ξεπλύνουμε τα εγκλήματα ΟΛΩΝ των κομμάτων με την ψήφο μας.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.
Η ΑΠΟΧΗ είναι η μόνη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πολιτική ΠΡΑΞΗ.
Και η ανάπτυξη και οργάνωση των ΑΓΩΝΩΝ στο δρόμο η ΜΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.
Αναδημοσίευση από: http://resaltomag.blogspot.com/
13.9.10
Προσευχή για την ηγεσία μας
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<<Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;>>
Μάρκ.16,3
Στον αιώνα μας δεν υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί. Υπάρχουν μόνο χριστιανοί και μη χριστιανοί. Και οι χριστιανοί έχουμε ως μοναδικό όπλο την προσευχή. Η προσευχή είναι για μας η πανοπλία του Αγίου Πνεύματος. Προσευχόμαστε τώρα για την πολιτική, την πνευματική, τη θρησκευτική , την πολιτιστική ηγεσία της χώρας, αλλά και για μας που έχουμε ανάγκη θείας βοηθείας να μη μας καταλάβει το μίσος και η οργή. Προσευχόμαστε και παρακαλούμε το Θεό αυτούς που οδηγούν τη χώρα μας στο χάος να τους θεραπεύσει γιατί είναι άρρωστοι άνθρωποι , εμάς δε να φυλάξει ελεύθερους από τα πάθη του μίσους και της οργής.
Κύριε, σε παρακαλούμε και σε ικετεύουμε θεράπευσε την ηγεσία της χώρας μας. Βοήθησέ μας και φώτισέ μας να προετοιμαστούμε προ των δεινών που μας περιμένουν ετοιμάζοντας, όπως ο Νώε τον καιρό του κατακλυσμού, τη δική μας πνευματική κιβωτό. Κι οι άνθρωποι πριν τον κατακλυσμό είχαν γίνει σάρκες, καθώς είπε ο Κύριος. Κατανάλωναν όλες τις δυνάμεις του σώματος και της ψυχής τους σε γήινες μέριμνες επιδιώκοντας να ικανοποιούν συνεχώς τις σαρκικές ορέξεις τους με κάθε τρόπο. Επί εκατό χρόνια ο Νώε καλούσε τους ανθρώπους σε μετάνοια κι αυτοί τον έβλεπαν παράξενα και τον περιφρονούσαν. H πολιτική ηγεσία μας μεριμνά δήθεν για την οικονομία της χώρας ενώ ακόμα κι οι μαθητές του γυμνασίου αντιλαμβάνονται τον επερχόμενο πνευματικό κατακλυσμό . Βοήθησέ μας να νηστεύουμε όπως οι αρχαίοι κάτοικοι της Νινευή, που με τον αυτοπεριορισμό τους γλίτωσαν την καταστροφή της πόλης τους και να προσευχόμαστε για την άρρωστη ηγεσία της χώρας μας.
Κύριε, βοήθησέ μας και φώτισέ μας να μη μισήσουμε τους ανθρώπους αυτούς γιατί είναι άρρωστοι και χρειάζονται τις προσευχές μας. Γιατί το κακό είναι πνευματικό και η απειλή κατά της χώρας μας πνευματική, αν και εμφανίζεται ως κίνδυνος μόνο της οικονομίας της χώρας. Βοήθησέ μας να μη μας κυριεύσει το μίσος και μεταδοθεί η αρρώστια της ηγεσίας και στον καθένα από εμάς. <<Οργή γαρ ανδρός δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται.>>
Κύριε, θεράπευσε την άρρωστη ηγεσία της χώρας μας και εμάς από το μίσος κι από την οργή . Κατά τα ρηθέντα υπό του Αποστόλου Ιακώβου βοήθησέ μας να προσευχόμαστε υπέρ αλλήλων ίνα θεραπευτούμε.
Παραθέτουμε εδώ μερικές αποσπασματικές φράσεις από την επιστολή του Ιακώβου για την προσευχή, σε πρόχειρη απόδοση:
<<Μήπως δεν είναι οι πλούσιοι που μας καταδυναστεύουν ; Ευτυχισμένος είναι εκείνος που εγκολπώνεται τον τέλειο νόμο της ελευθερίας. Αυτός που αγαπάει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του.Ταπεινωθείτε ενώπιον του Κυρίου και θα σας ανυψώσει.. Εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε.>>
Έτσι να μιλάμε και έτσι να κάνουμε, λέει ο Απόστολος, γιατί μέλλουμε να κριθούμε κατά τον νόμο της ελευθερίας. O Δίκαιος Κριτής θα κρίνει αν είμαστε ελεύθεροι. (...)Ποία γαρ η ζωή ημών; Ατμίς γαρ έσται. Μακροθυμήσατε ουν αδελφοί έως της παρουσίας του Κυρίου.>>
Απάντηση (;) στο σχόλιο της Istologa, τι χρειάζεται η προσευχή αν όλα είναι προσχεδιασμένα:
Τον μάλωναν να σωπάσει
Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε ρώτησε να μάθει τι συνέβαινε. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ σπλαχνίσου με». Αυτοί που προπορευόταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμα πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με». Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε κι Εκείνος τον ρώτησε: «Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν' αποκτήσω το φως μου» αποκρίθηκε. Κι ο Ιησούς του είπε|: «Ν' αποκτήσεις το φως σου) Η πίστη σου σε έσωσε!» Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολούθησε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό.
«Τον μάλωναν να σωπάσει κι αυτός φώναζε πιο δυνατά». Τι είδους άνθρωπος ήταν ο τυφλός αυτός ζητιάνος; Κατ' αρχήν δεν ήταν κάποιος από αυτούς, που όπως λέμε «αφήνονται στη μοίρα τους». Δεν είχε εγκαταλείψει καθόλου τον εαυτό του και δεν είχε χάσει κάθε ελπίδα να βρει το φως του , όπως θα περίμενε κανείς από ένα εκ γενετής τυφλό. Ο Ιησούς του είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε» Γιατί ξεχώρισε την πίστη του; Τι είχε το ιδιαίτερο απ' την πίστη των άλλων; Το ιδιαίτερο ήταν ότι ο πιστός πίστευε σε κάτι το εντελώς αδύνατο να γίνει! Τόσο δυνατή ήταν η πίστη του στον Ιησού, ώστε πίστευε ότι μπορούσε να κάνει κάτι που ήταν εντελώς αδύνατο να γίνει! Ο τυφλός αυτός ζητιάνος ονόμασε τον Ιησού «Υιό Δαβίδ», Υιό Βασιλέως και Προφήτου, ενώ στην πραγματικότητα πίστευε ότι είναι ο Θεός, αφού μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν.
Για να πάρουμε την πίστη του τυφλού σαν μέτρο της πίστης μας πρέπει να αναρωτηθούμε, τι άραγε πιστεύουμε ότι μπορεί να κάνει ο Θεός σε μας; Τι ζητάμε απ' το Θεό στις προσευχές μας; Είμαστε συγκαταβατικοί και δεν του ζητάμε πράγματα που δε γίνονται; Απευθυνόμαστε στο Θεό με τη μιζέρια με την οποία θα απευθυνόμαστε σε κάποιον συνάνθρωπό μας; Έτσι γινόταν πάντα. Τόσο πολύ που όταν κάποιος άνθρωπος αποτέλεσε εξαίρεση η Αγία Γραφή έκανε ειδική μνεία γι' αυτόν. Πρόκειται για τον Ιαβή. Ο Ιαβής το ίδιο όπως ο τυφλός, δεν είπε «εμένα θα κοιτάξει ο Θεός». Ο Ιαβής πίστευε ότι ο Θεός έχει για τον άνθρωπο απείρως περισσότερα πράγματα να του δώσει από αυτά που του ζητάει. Γι' αυτό προσευχόταν με αυτά τα λόγια «Ευλογών ευλογήσεις με. Διεύρυνε τα όριά μου. Να είναι το χέρι σου πάνω μου για να με φυλάει από κάθε κακό για να μην αισθανθώ λύπη».
Η Αγία Γραφή ενώ όλους τους γενάρχες του Ισραήλ τους αναφέρει μόνο στο όνομα, στον Ιαβή κάνει ειδική μνεία. Γράφει ότι υπήρξε ο πιο ένδοξος από όλους τους άλλους, γι' αυτό ακριβώς: γιατί πίστευε ότι ο θεός έχει απείρως περισσότερα για μας από όσα του ζητάμε». Ο Ιαβής ζητούσε στην προσευχή του να τον ευεργετήσει ο θεός πέρα απ' τα όρια. Να διευρύνει τα όριά του. «Σίγουρα γεννήθηκα για κάτι παραπάνω από αυτό» σκεφτόταν.
Ο Ιησούς θεραπεύει πρώτα την πνευματική τυφλότητα και κατόπιν θεραπεύει το σώμα. Ρωτάει τον πάσχοντα άνθρωπο «τι θέλεις να σου κάνω;» ή «πιστεύεις ότι μπορώ να το κάνω;» Με αυτά τα λόγια θέλει να βγάλει τον άνθρωπο απ' την πνευματική του αδράνεια, στην οποία τον Βούλιαξε η ασθένεια του σώματος.
Η Εκκλησία διαβάζει μαζί με την ευαγγελική περικοπή για τη θεραπεία του τυφλού και την αποστολική περικοπή στην οποία ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην ενότητα της Εκκλησίας και στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. «Ο Θεός» γράφει ο Απόστολος Παύλος «έχει τη δύναμη να κάνει απείρως περισσότερα απ' όσα ζητάμε ή σκεφτόμαστε, καθώς η δύναμη του ενεργεί σε μας». Από εμάς εξαρτάται να νικήσουμε την αδράνεια μας για να Βοηθήσει ο Θεός είτε θεραπεία είναι αυτή είτε η ειρήνη ή η ενότητα .Ο Θεός ενεργεί με τη δική μας συνεργεία και όχι με τη δική μας παθητικότητα.
«Να ζείτε με τρόπο αντάξιο εκείνου που σας, κάλεσε στη νέα ζωή.» συνεχίζει ο Παύλος. «Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή. Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλον και να προσπαθείτε να διατηρείτε με την ειρήνη ,που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού».
(Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου, ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ Λάρισας)
<<Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;>>
Μάρκ.16,3
Στον αιώνα μας δεν υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί. Υπάρχουν μόνο χριστιανοί και μη χριστιανοί. Και οι χριστιανοί έχουμε ως μοναδικό όπλο την προσευχή. Η προσευχή είναι για μας η πανοπλία του Αγίου Πνεύματος. Προσευχόμαστε τώρα για την πολιτική, την πνευματική, τη θρησκευτική , την πολιτιστική ηγεσία της χώρας, αλλά και για μας που έχουμε ανάγκη θείας βοηθείας να μη μας καταλάβει το μίσος και η οργή. Προσευχόμαστε και παρακαλούμε το Θεό αυτούς που οδηγούν τη χώρα μας στο χάος να τους θεραπεύσει γιατί είναι άρρωστοι άνθρωποι , εμάς δε να φυλάξει ελεύθερους από τα πάθη του μίσους και της οργής.
Κύριε, σε παρακαλούμε και σε ικετεύουμε θεράπευσε την ηγεσία της χώρας μας. Βοήθησέ μας και φώτισέ μας να προετοιμαστούμε προ των δεινών που μας περιμένουν ετοιμάζοντας, όπως ο Νώε τον καιρό του κατακλυσμού, τη δική μας πνευματική κιβωτό. Κι οι άνθρωποι πριν τον κατακλυσμό είχαν γίνει σάρκες, καθώς είπε ο Κύριος. Κατανάλωναν όλες τις δυνάμεις του σώματος και της ψυχής τους σε γήινες μέριμνες επιδιώκοντας να ικανοποιούν συνεχώς τις σαρκικές ορέξεις τους με κάθε τρόπο. Επί εκατό χρόνια ο Νώε καλούσε τους ανθρώπους σε μετάνοια κι αυτοί τον έβλεπαν παράξενα και τον περιφρονούσαν. H πολιτική ηγεσία μας μεριμνά δήθεν για την οικονομία της χώρας ενώ ακόμα κι οι μαθητές του γυμνασίου αντιλαμβάνονται τον επερχόμενο πνευματικό κατακλυσμό . Βοήθησέ μας να νηστεύουμε όπως οι αρχαίοι κάτοικοι της Νινευή, που με τον αυτοπεριορισμό τους γλίτωσαν την καταστροφή της πόλης τους και να προσευχόμαστε για την άρρωστη ηγεσία της χώρας μας.
Κύριε, βοήθησέ μας και φώτισέ μας να μη μισήσουμε τους ανθρώπους αυτούς γιατί είναι άρρωστοι και χρειάζονται τις προσευχές μας. Γιατί το κακό είναι πνευματικό και η απειλή κατά της χώρας μας πνευματική, αν και εμφανίζεται ως κίνδυνος μόνο της οικονομίας της χώρας. Βοήθησέ μας να μη μας κυριεύσει το μίσος και μεταδοθεί η αρρώστια της ηγεσίας και στον καθένα από εμάς. <<Οργή γαρ ανδρός δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται.>>
Κύριε, θεράπευσε την άρρωστη ηγεσία της χώρας μας και εμάς από το μίσος κι από την οργή . Κατά τα ρηθέντα υπό του Αποστόλου Ιακώβου βοήθησέ μας να προσευχόμαστε υπέρ αλλήλων ίνα θεραπευτούμε.
Παραθέτουμε εδώ μερικές αποσπασματικές φράσεις από την επιστολή του Ιακώβου για την προσευχή, σε πρόχειρη απόδοση:
<<Μήπως δεν είναι οι πλούσιοι που μας καταδυναστεύουν ; Ευτυχισμένος είναι εκείνος που εγκολπώνεται τον τέλειο νόμο της ελευθερίας. Αυτός που αγαπάει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του.Ταπεινωθείτε ενώπιον του Κυρίου και θα σας ανυψώσει.. Εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε.>>
Έτσι να μιλάμε και έτσι να κάνουμε, λέει ο Απόστολος, γιατί μέλλουμε να κριθούμε κατά τον νόμο της ελευθερίας. O Δίκαιος Κριτής θα κρίνει αν είμαστε ελεύθεροι. (...)Ποία γαρ η ζωή ημών; Ατμίς γαρ έσται. Μακροθυμήσατε ουν αδελφοί έως της παρουσίας του Κυρίου.>>
Απάντηση (;) στο σχόλιο της Istologa, τι χρειάζεται η προσευχή αν όλα είναι προσχεδιασμένα:
Τον μάλωναν να σωπάσει
Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε ρώτησε να μάθει τι συνέβαινε. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ σπλαχνίσου με». Αυτοί που προπορευόταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμα πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με». Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε κι Εκείνος τον ρώτησε: «Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν' αποκτήσω το φως μου» αποκρίθηκε. Κι ο Ιησούς του είπε|: «Ν' αποκτήσεις το φως σου) Η πίστη σου σε έσωσε!» Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολούθησε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό.
«Τον μάλωναν να σωπάσει κι αυτός φώναζε πιο δυνατά». Τι είδους άνθρωπος ήταν ο τυφλός αυτός ζητιάνος; Κατ' αρχήν δεν ήταν κάποιος από αυτούς, που όπως λέμε «αφήνονται στη μοίρα τους». Δεν είχε εγκαταλείψει καθόλου τον εαυτό του και δεν είχε χάσει κάθε ελπίδα να βρει το φως του , όπως θα περίμενε κανείς από ένα εκ γενετής τυφλό. Ο Ιησούς του είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε» Γιατί ξεχώρισε την πίστη του; Τι είχε το ιδιαίτερο απ' την πίστη των άλλων; Το ιδιαίτερο ήταν ότι ο πιστός πίστευε σε κάτι το εντελώς αδύνατο να γίνει! Τόσο δυνατή ήταν η πίστη του στον Ιησού, ώστε πίστευε ότι μπορούσε να κάνει κάτι που ήταν εντελώς αδύνατο να γίνει! Ο τυφλός αυτός ζητιάνος ονόμασε τον Ιησού «Υιό Δαβίδ», Υιό Βασιλέως και Προφήτου, ενώ στην πραγματικότητα πίστευε ότι είναι ο Θεός, αφού μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν.
Για να πάρουμε την πίστη του τυφλού σαν μέτρο της πίστης μας πρέπει να αναρωτηθούμε, τι άραγε πιστεύουμε ότι μπορεί να κάνει ο Θεός σε μας; Τι ζητάμε απ' το Θεό στις προσευχές μας; Είμαστε συγκαταβατικοί και δεν του ζητάμε πράγματα που δε γίνονται; Απευθυνόμαστε στο Θεό με τη μιζέρια με την οποία θα απευθυνόμαστε σε κάποιον συνάνθρωπό μας; Έτσι γινόταν πάντα. Τόσο πολύ που όταν κάποιος άνθρωπος αποτέλεσε εξαίρεση η Αγία Γραφή έκανε ειδική μνεία γι' αυτόν. Πρόκειται για τον Ιαβή. Ο Ιαβής το ίδιο όπως ο τυφλός, δεν είπε «εμένα θα κοιτάξει ο Θεός». Ο Ιαβής πίστευε ότι ο Θεός έχει για τον άνθρωπο απείρως περισσότερα πράγματα να του δώσει από αυτά που του ζητάει. Γι' αυτό προσευχόταν με αυτά τα λόγια «Ευλογών ευλογήσεις με. Διεύρυνε τα όριά μου. Να είναι το χέρι σου πάνω μου για να με φυλάει από κάθε κακό για να μην αισθανθώ λύπη».
Η Αγία Γραφή ενώ όλους τους γενάρχες του Ισραήλ τους αναφέρει μόνο στο όνομα, στον Ιαβή κάνει ειδική μνεία. Γράφει ότι υπήρξε ο πιο ένδοξος από όλους τους άλλους, γι' αυτό ακριβώς: γιατί πίστευε ότι ο θεός έχει απείρως περισσότερα για μας από όσα του ζητάμε». Ο Ιαβής ζητούσε στην προσευχή του να τον ευεργετήσει ο θεός πέρα απ' τα όρια. Να διευρύνει τα όριά του. «Σίγουρα γεννήθηκα για κάτι παραπάνω από αυτό» σκεφτόταν.
Ο Ιησούς θεραπεύει πρώτα την πνευματική τυφλότητα και κατόπιν θεραπεύει το σώμα. Ρωτάει τον πάσχοντα άνθρωπο «τι θέλεις να σου κάνω;» ή «πιστεύεις ότι μπορώ να το κάνω;» Με αυτά τα λόγια θέλει να βγάλει τον άνθρωπο απ' την πνευματική του αδράνεια, στην οποία τον Βούλιαξε η ασθένεια του σώματος.
Η Εκκλησία διαβάζει μαζί με την ευαγγελική περικοπή για τη θεραπεία του τυφλού και την αποστολική περικοπή στην οποία ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην ενότητα της Εκκλησίας και στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. «Ο Θεός» γράφει ο Απόστολος Παύλος «έχει τη δύναμη να κάνει απείρως περισσότερα απ' όσα ζητάμε ή σκεφτόμαστε, καθώς η δύναμη του ενεργεί σε μας». Από εμάς εξαρτάται να νικήσουμε την αδράνεια μας για να Βοηθήσει ο Θεός είτε θεραπεία είναι αυτή είτε η ειρήνη ή η ενότητα .Ο Θεός ενεργεί με τη δική μας συνεργεία και όχι με τη δική μας παθητικότητα.
«Να ζείτε με τρόπο αντάξιο εκείνου που σας, κάλεσε στη νέα ζωή.» συνεχίζει ο Παύλος. «Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή. Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλον και να προσπαθείτε να διατηρείτε με την ειρήνη ,που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού».
(Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου, ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ Λάρισας)
Η θεραπεία του παραλύτου
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η περίπτωση της θεραπείας του παραλύτου της Βηθεσδά είναι ένα σύμβολο για την εποχή μας. Δείχνει πως μαθαίνουμε να είμαστε παθητικοί και πως στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να θεραπευτούμε απ΄ την παθητικότητά μας.
Ο Ιησούς ρωτάει τον παράλυτο, αν θέλει να γίνει υγιής, ( θα δούμε παρακάτω γιατί τον ρωτάει), αλλά ο παράλυτος αποφεύγει να απαντήσει ευθέως στην ερώτηση και δικαιολογεί ,γιατί τόσα πολλά χρόνια δεν θεραπεύεται απ΄ την παράλυσή του: «Δεν έχω άνθρωπο, να με βάλει πρώτο στην κολυμβήθρα, όταν κατεβαίνει ο άγγελος και κινεί το νερό», λέει. ( Αυτός που έμπαινε πρώτος , όταν ο άγγελος κινούσε το νερό , θεραπευόταν από οποιοδήποτε νόσημα έπασχε)».
Τα πάντα στο Ευαγγέλιο απευθύνονται σε όλους τους ανθρώπους . Όταν ο Ιησούς π.χ. ρωτάει τον παράλυτο της Βηθεσδά, «θέλεις να γίνεις υγιής ;», την ίδια ερώτηση κάνει σε όλους και στον καθένα από μας χωριστά.
Πώς απαντώ , άραγε ,στην ερώτηση αυτή; Απαντώ όπως ένας που ποθεί να γίνει υγιής ή αποφεύγω να απαντήσω ευθέως , όπως κάνει ο παράλυτος της Βηθεσδά; Ο παράλυτος της Βηθεσδά δεν απαντάει σ' Αυτόν που μπορεί να τον θεραπεύσει στη στιγμή. Αντί να απαντήσει : «ναι, θέλω, Κύριε», όπως έκανε ο τυφλός , χρησιμοποιεί υπεκφυγές. Ο τυφλός όταν τον ρώτησε ο Κύριος τι θέλει , απάντησε : «να δω θέλω» (ποιος τυφλός δε θέλει το φως του). Ο παράλυτος αντί για απάντηση διηγείται την ιστορία της κολυμβήθρας.
Η περίπτωση του παραλύτου είναι διαφορετική από την περίπτωση του τυφλού. Ο παράλυτος είναι τυφλός στην ψυχή, είναι παράλυτος στη θέληση. Στην πραγματικότητα δεν θέλει να θεραπευτεί. Η θέληση είναι ενεργητικότητα . Αυτός είναι παθητικός, έχει συνηθίσει την αρρώστια του. Η παράλυσή του τον βολεύει. Έχει τις απολαβές της.
Θα μου πείτε, σε τι μπορεί να βολεύει η παράλυση κάποιον; Η παράλυση σε απαλλάσσει από την ανάγκη να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου και για τους άλλους.Αλλά αν δεν νιώθουμε την ανάγκη, αυτό σημαίνει ότι παράλυση δεν είναι πια μόνο σωματική αλλά και ψυχική, σημαίνει ότι δεν αγαπάμε κανέναν, ούτε τον εαυτό μας.
Είναι η τεμπελιά αιτία να μην αγαπάμε; Η περίπτωση του παραλύτου της Βηθεσδά αυτό σημαίνει.. Ας σκεφτούν καλά οι σύγχρονοι γονείς, πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Η Εκπαίδευση, επίσης, ας μελετήσει καλά τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις , για να μην κουράζονται τα παιδιά - παράδειγμα το μονοτονικό σύστημα - ή τους αγώνες για την Παιδεία, που αποβλέπουν στη βελτίωση στα σχολικά κτήρια και στις αποδοχές των εκπαιδευτικών!
Ο παράλυτος της Βηθεσδά είναι χρήσιμο παράδειγμα στην εποχή μας , στην οποία έχουμε ανάγκη να βγούμε απ΄ την παθητικότητα και να κάνουμε κάτι για τους άλλους. Ο Ιησούς ρωτάει τον παράλυτο, αν θέλει να γίνει υγιής, για να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει την ψυχική του παράλυση.
Η ζωή είναι ωραία όταν δουλεύουμε για τους άλλους. Το Ευαγγέλιο θεωρεί έργο ακόμα και την ευχή για τους άλλους, το να προσευχόμαστε για τους άλλους από αγάπη: «να εύχεστε για τους άλλους για να θεραπευθείτε», λέει ο Απόστολος. «Αγώνισαι να τους αγαπάς όλους εξίσου και θα ιαθείς από οποιοδήποτε νόσημα», λέει ο άγιος Θαλάσσιος.
Έτσι ξεχνάμε την κατάκριση. «Η σκέψη μας μένει υψηλή. Εκλεκτή συγκίνηση το σώμα και το πνεύμα μας αγγίζει».
(ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ, Κανάρη 11, Λάρισα 41223, τηλ.2410.239038 και 284304).
Η περίπτωση της θεραπείας του παραλύτου της Βηθεσδά είναι ένα σύμβολο για την εποχή μας. Δείχνει πως μαθαίνουμε να είμαστε παθητικοί και πως στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να θεραπευτούμε απ΄ την παθητικότητά μας.
Ο Ιησούς ρωτάει τον παράλυτο, αν θέλει να γίνει υγιής, ( θα δούμε παρακάτω γιατί τον ρωτάει), αλλά ο παράλυτος αποφεύγει να απαντήσει ευθέως στην ερώτηση και δικαιολογεί ,γιατί τόσα πολλά χρόνια δεν θεραπεύεται απ΄ την παράλυσή του: «Δεν έχω άνθρωπο, να με βάλει πρώτο στην κολυμβήθρα, όταν κατεβαίνει ο άγγελος και κινεί το νερό», λέει. ( Αυτός που έμπαινε πρώτος , όταν ο άγγελος κινούσε το νερό , θεραπευόταν από οποιοδήποτε νόσημα έπασχε)».
Τα πάντα στο Ευαγγέλιο απευθύνονται σε όλους τους ανθρώπους . Όταν ο Ιησούς π.χ. ρωτάει τον παράλυτο της Βηθεσδά, «θέλεις να γίνεις υγιής ;», την ίδια ερώτηση κάνει σε όλους και στον καθένα από μας χωριστά.
Πώς απαντώ , άραγε ,στην ερώτηση αυτή; Απαντώ όπως ένας που ποθεί να γίνει υγιής ή αποφεύγω να απαντήσω ευθέως , όπως κάνει ο παράλυτος της Βηθεσδά; Ο παράλυτος της Βηθεσδά δεν απαντάει σ' Αυτόν που μπορεί να τον θεραπεύσει στη στιγμή. Αντί να απαντήσει : «ναι, θέλω, Κύριε», όπως έκανε ο τυφλός , χρησιμοποιεί υπεκφυγές. Ο τυφλός όταν τον ρώτησε ο Κύριος τι θέλει , απάντησε : «να δω θέλω» (ποιος τυφλός δε θέλει το φως του). Ο παράλυτος αντί για απάντηση διηγείται την ιστορία της κολυμβήθρας.
Η περίπτωση του παραλύτου είναι διαφορετική από την περίπτωση του τυφλού. Ο παράλυτος είναι τυφλός στην ψυχή, είναι παράλυτος στη θέληση. Στην πραγματικότητα δεν θέλει να θεραπευτεί. Η θέληση είναι ενεργητικότητα . Αυτός είναι παθητικός, έχει συνηθίσει την αρρώστια του. Η παράλυσή του τον βολεύει. Έχει τις απολαβές της.
Θα μου πείτε, σε τι μπορεί να βολεύει η παράλυση κάποιον; Η παράλυση σε απαλλάσσει από την ανάγκη να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου και για τους άλλους.Αλλά αν δεν νιώθουμε την ανάγκη, αυτό σημαίνει ότι παράλυση δεν είναι πια μόνο σωματική αλλά και ψυχική, σημαίνει ότι δεν αγαπάμε κανέναν, ούτε τον εαυτό μας.
Είναι η τεμπελιά αιτία να μην αγαπάμε; Η περίπτωση του παραλύτου της Βηθεσδά αυτό σημαίνει.. Ας σκεφτούν καλά οι σύγχρονοι γονείς, πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Η Εκπαίδευση, επίσης, ας μελετήσει καλά τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις , για να μην κουράζονται τα παιδιά - παράδειγμα το μονοτονικό σύστημα - ή τους αγώνες για την Παιδεία, που αποβλέπουν στη βελτίωση στα σχολικά κτήρια και στις αποδοχές των εκπαιδευτικών!
Ο παράλυτος της Βηθεσδά είναι χρήσιμο παράδειγμα στην εποχή μας , στην οποία έχουμε ανάγκη να βγούμε απ΄ την παθητικότητα και να κάνουμε κάτι για τους άλλους. Ο Ιησούς ρωτάει τον παράλυτο, αν θέλει να γίνει υγιής, για να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει την ψυχική του παράλυση.
Η ζωή είναι ωραία όταν δουλεύουμε για τους άλλους. Το Ευαγγέλιο θεωρεί έργο ακόμα και την ευχή για τους άλλους, το να προσευχόμαστε για τους άλλους από αγάπη: «να εύχεστε για τους άλλους για να θεραπευθείτε», λέει ο Απόστολος. «Αγώνισαι να τους αγαπάς όλους εξίσου και θα ιαθείς από οποιοδήποτε νόσημα», λέει ο άγιος Θαλάσσιος.
Έτσι ξεχνάμε την κατάκριση. «Η σκέψη μας μένει υψηλή. Εκλεκτή συγκίνηση το σώμα και το πνεύμα μας αγγίζει».
(ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ, Κανάρη 11, Λάρισα 41223, τηλ.2410.239038 και 284304).
12.9.10
Η συνωμοσία του Όφεως,
του Νίκου Χειλαδάκη,
Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Τουρκολόγου
Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα η ανθρωπότητα για πολλούς ζει την αποκορύφωση του προπατορικού αμαρτήματος. Η αδιάκοπη προσπάθεια του «εκσυγχρονισμένου νέου» ανθρώπου να τοποθετήσει τον εαυτό του στην θέση του Θεού, να γίνει δηλαδή Θεός χωρίς Θεό, να πετύχει την θέωση χωρίς την κάθαρση και την φώτιση, να κυριαρχήσει στην φύση περιφρονώντας την δημιουργία, να κατασκευάσει αυτή την ίδια την ζωή, χωρίς όμως να υπολογίζει στην ύπαρξη της ψυχής, να πετύχει την αθανασία περιφρονώντας την θνητότητα του και τέλος, ίσως το κυριότερο, μέσω μιας αδίστακτης και παγκόσμιας ελίτ να εκμηδενίσει το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, δηλαδή το αυτεξούσιο, οδηγεί με γοργό ρυθμό την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, που θα έχει μετατραπεί σε ανθρωποειδή-ζώα, σε υλικό και πνευματικό αφανισμό σύμφωνα με τα ιδιοτελή της συμφέροντα.
Σύμφωνα με την Βίβλο τα σημαντικότερα σημεία της ιστορίας της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν, α) η δημιουργία του ανθρώπου που πήγασε από την αμέριστη αγάπη του Θεού. Ο Θεός δώρισε στον άνθρωπο τον παράδεισο και τον έβαλε να κατοικεί εκεί ενώ τον προίκισε με την ελευθερία επιλογής. το αυτεξούσιο, ένα στοιχείο που δεν παραβιάστηκε ποτέ από τον δημιουργό Του. β) Το προπατορικό αμάρτημα, δηλαδή η πτώση του ανθρώπου από τον παράδεισο που προκλήθηκε από την δική του ελεύθερη επιλογή, υποκύπτοντας στην πρόκληση του Όφεος και, γ) Η ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού για την σωτηρία του πτωτικού ανθρώπου.
Τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα όμως δεν αξιολογούνται με αυτόν τον τρόπο από αυτούς που θέλουν να λένε ότι κατέχουν την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία, σύμφωνα με αυτούς, διδάχτηκε διαμέσω των αιώνων στις εσωτερικές ομάδες των «μυημένων», στα μυστήρια και σε μυστικές αδελφότητες και τάγματα. Σύμφωνα με τις συνωμοτικές τους θεωρίες το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη δεν είναι η ενανθρώπιση του Θεού, (ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ένας ακόμα Δάσκαλος της Σοφίας σε μια σειρά πολλών άλλων Δασκαλών), για την σωτηρία των ανθρώπων, αλλά ο ερχομός σε μια πολύ μακρινή εποχή κάποιων θείων οντοτήτων από τα άστρα. Αυτές οι οντότητες, όπως υποστηρίζουν, ανήκαν σε ένα πολύ ανώτερο εξελικτικό πεδίο από αυτή των ανθρώπων που ζούσαν σε ημιάγρια κατάσταση και αφού ήρθαν σε επαφή μαζί τους, τους δίδαξαν πολλά μυστικά της φύσης καθώς και τις τέχνες, τις επιστήμες και τα γράμματα. Αναφέρουν και υποστηρίζουν ότι αυτές ο οντότητες ταυτίζονται με θεούς στις διάφορες μυθολογίες, γιατί οι άνθρωποι τους θεώρησαν σαν θεούς ή τέκνα απεσταλμένα του Θεού. Μερικοί ενσαρκώθηκαν και αφού τελείωσαν το έργο τους αποχώρησαν ενώ άλλοι παρέμειναν και θα παραμείνουν κοντά στην ανθρωπότητα μέχρι αυτή να φτάσει σ ένα πιο ψηλό πνευματικό επίπεδο εξέλιξης, (με αυτό τον όρο φτάνουν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι στο ανώτερο επίπεδο εξέλιξης ο άνθρωπος θα είναι υπεράνω Θεού και Δημιουργού Του, ενώ ο ίδιος θα γίνει δημιουργός ζωής όπως ο Θεός).
Μέσα από αυτές τις αρχαίες πηγές που μιλούν για αυτά τα πλάσματα, τις υποτιθέμενης ανώτερες υπάρξεις από άλλους κόσμους, αναφέρετε πως υπήρχαν δυο κατηγορίες, γιατί στην πραγματικότητα, όπως αναφέρουν, υπήρξαν δυο κάθοδοι αυτών των ανώτερων όντων. Σε μερικές παραδόσεις τα γεγονότα είναι πιο μπερδεμένα, σε άλλες, υποτίθεται πιο «εσωτερικές», γίνεται πιο σαφής διάκριση ανάμεσα στα δυο αυτά υποτιθέμενα μεγάλα γεγονότα, γιατί προκάλεσαν διαφορετικά αποτελέσματα στην ανθρωπότητα. Έτσι σύμφωνα με τις εωσφορικές αυτές πηγές, στην πρώτη μεγάλη κάθοδο ήρθε στον πλανήτη μια μεγάλη οντότητα, ο «Κύριος του Κόσμου», ο λεγόμενος στην αρχαία ανατολική παράδοση, Σανάτ Κουμάρα, που στα σανσκριτικά σημαίνει ο «Αιώνιος Παρθένος των 16 ανοίξεων» και λέγεται πως ήρθε από τον συγγενικό με την Γη, πλανήτη Αφροδίτη. Η μορφή αυτή ταυτίζεται με τον μεγάλο θυσιασμένο της ανθρωπότητας της ελληνικής μυθολογίας, τον Προμηθέα. Η αρχαία πηγή λέει πως έδωσε μια τρομερή επιτάχυνση στην νοητική αφύπνιση της ανθρωπότητας αλλά μόνο το ένα τρίτο από το σύνολο των ανθρώπων, που βρίσκονταν τότε σε ενσάρκωση, έλαβε το «θείο» αυτό δώρο και έγιναν κανονικοί άνθρωποι. Ένα άλλο τρίτο δεν έλαβε καθόλου αυτό τον θειο σπινθήρα και παρέμειναν στενοκέφαλοι και αποτελούν την μεγάλη μάζα που είναι προς εκμετάλλευση και ανάλωση των «φωτισμένων» και το τελευταίο τρίτο… έλαβε το μισό και δεν κατάφερε να χειριστεί σωστά την μεγάλη αυτή ωφέλεια. Κάποιοι από αυτούς, όπως αναφέρετε, είναι εκείνοι που έκαναν τις… τρομερές κτηνοβασίες με τα οδυνηρά αποτελέσματα που είχαν στην εξέλιξη της χλωρίδας πάνω στον πλανήτη. Με λίγα λόγια χωρίζονται οι άνθρωποι σε τρεις κατηγορίες, από πνευματικής και διανοητικής απόψεως και καθίσταται σαφές πως η ισότητα όλων των ανθρώπων, σαν αυτοτελή, ισότιμα δημιουργήματα του Θεού, δεν υφίσταται κάτω από αυτές τις θεωρίες. Από αυτό το σημαντικό σημείο αρχίζει η μεγάλη διάκριση ανάμεσα στους «μυημένους», στην πνευματική ελίτ, που πρέπει να κυβερνά και στους άλλους, τους ανθρώπους - ζώα που πρέπει να υπακούσουν υποτίθεται για το δικό τους καλό και για το καλό της ανθρωπότητας.
Οι θεωρίες αυτές, οι οποίες πάντα διαπλέκονταν με ένα γοητευτικό μυστήριο, προχωρούν πιο παρακάτω και ισχυρίζονται πως μετά την πρώτη κάθοδο υπήρξε και δεύτερη κάθοδος, καθώς τα αποτελέσματα από την πρώτη δυστυχώς… δεν ήταν τόσο ικανοποιητικά. Εκείνοι οι «μυημένοι» που είχαν δεχτεί τον «θείο σπινθήρα» από την πρώτη κάθοδο, έγιναν οι «μεγάλοι μύστες», οι «δάσκαλοι» στην εσωτερική ατραπό και οι ιδεαλιστές, ενώ οι άλλοι, οι κανονικοί άνθρωποι, (οι καημένοι), η ανθρώπινη μάζα, τους ακολούθησε από απόσταση προσπαθώντας να τους κατανοήσει. Ανάμεσα τους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε, υπάρχει μια εξελικτική περίοδο περίπου 9 εκατομμυρίων ετών Εντωμεταξύ, σύμφωνα πάντα με όλες αυτές τις θεωρίες ο «αρχηγός των θείων όντων», ο Σανάτ Κουμάρα, έθεσε από την πρώτη του επαφή με την γη τα θεμέλια ενός εσωτερικού ομίλου που οι «ανώτεροι» τον ονόμασαν, «Λευκή αδελφότητα», ή «μεγάλη Λευκή Ιεραρχία», μέλη της οποίας απετέλεσαν από τότε τις οι πιο εξελιγμένες ψυχές της ανθρωπότητας και της τότε Λεμούριας φυλής, (Η Λεμούρια φυλή, όπως ισχυρίζονται, είναι η τρίτη μεγάλη ανθρώπινη φυλή του πλανήτη, η πρώτη φυλή όπου έλαβε χώρα το γεγονός της γέννησης της ατομικής συνείδησης). Από εκείνη την μυθική εποχή έχουν την αρχή τους πολλά και διάφορά μυστήρια, οι ιστορίες για τις θρυλικές και μυθικές πόλεις της Σαμπάλα και της Αγκάρθα που υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν τότε σαν κύρια έδρα και κατοικία των μεγάλων μυστών των λεγόμενων στην συμβολική γλώσσα, «Μεγάλων Δασκάλων» και των μαθητών τους. Σαμπάλα σημαίνει, όπως λένε οι «μύστες» στην συμβολική γλώσσα της Αφροδίτης, δηλαδή της ανώτερης εξελικτικής σφαίρας, «να οικοδομηθεί κάτι το ιερό». Είναι το όνομα της πόλεως του Ηλίου στην Καρδιά της Αφροδίτης, όπου βρίσκετε το ανάκτορο της… υπέρτατης συνείδησης. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η πόλη της Σαμπάλα κτίστηκε τρεις φορές και τις τρεις φορές τα φυσικά οικοδομήματα κατεστράφησαν. Η κτίση και η ολοκλήρωση της πρώτης προσπάθειας συνέπεσε με την πρώτη μεγάλη κάθοδο των μεγάλων όντων επί της Γης. Όταν αργότερα κατεστράφη ξανακτίστηκε και ξανακαταστράφηκε από ένα κατακλυσμό. Η τελευταία κτίση της Σαμπάλας, προ 60.000 ετών, έχει καταγραφεί στην απόκρυφη φιλολογία αλλά και αυτή υπέφερε από καταστροφές και φθορά. Τα ερείπια υποτίθεται αυτών των πόλεων βρίσκονται σήμερα κάτω από την άμμο της ερήμου Γκόμπι στην Κεντρική Ασία, αλλά λέγεται αφηρημένα ότι το φανταστικό πανομοιότυπο της Σαμπάλα εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και σήμερα κάπου στην γη. Αργότερα, όπως υποστηρίζεται, μετά την δεύτερη κάθοδο των «εξελιγμένων όντων» ο θεσμός την Μυστηρίων έγινε περισσότερο προσιτός στους ανθρώπους και απλώθηκε σε όλη την Γη με τις διαφορετικές αποχρώσεις του αποτελώντας την εσωτερική καρδιά του κάθε πολιτισμού και την ψυχή κάθε λαογραφικής ταυτότητας. Γύρω από το όνομα αυτό, της Σαμπάλα, κυκλοφορήσαν αμέτρητες ιστορίες μυστηρίου και περιπέτειας που γοήτευσαν και εξακολουθούν να γοητεύουν την ανθρώπινη λαγνεία για κάθε τι το μυστήριο και εξωπραγματικό.
Είχαμε λοιπόν ότι από την αρχαία αυτή εποχή την δημιουργία μιας μεγάλης μυστικής ομάδας της ελίτ που καθοδήγησε τον υπόλοιπο κόσμο, την αμύητη ανθρωπότητα. Από αυτή την μεγάλη ομάδα, (άσχετα από όλα αυτά τα ιστορικά- φανταστικά) γεγονότα που παρατεθήκαν και που γοητεύουν και συναρπάζουν), εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι προέρχεται σήμερα η μεγάλη μυστική ομάδα των ισχυρών ανθρώπων, μια παγκόσμια ελίτ, όπως θέλουν να αυτοονομάζονται, που επιδιώκει να κυβερνάει τον κόσμο από το παρασκήνιο. Γύρω από αυτή την ομάδα, στο ρουν της ανθρώπινης ιστορίας, έχουν διαπλεχτεί πολλές άλλες μυστικές ομάδες, στοές, μυστικές αδελφότητες και οργανώσεις, μυστικές αιρέσεις και σύγχρονες λέσχες δύναμης. Γεγονός είναι πως η ιστορία αυτής της μεγάλης μυστικής ομάδας δεν είναι καθόλου πρόσφατη. Οι ρίζες της βρίσκονται στην αρχή της εκδίωξης του ανθρώπου από τον παράδεισο και ακολουθεί την «γραμμή του Όφεως», δηλαδή την γραμμή που οδηγεί στην μεγαλύτερη αποστασία. Ιστορικά εμφανίζονται στην αρχαία Βαβυλώνα και Ρώμη, ενώ ήδη από τον τρίτο αιώνα μ. Χ. εμφανίζονται συγκεκριμένα σημάδια και ίχνη αυτής της ομάδας. Τον τέταρτο αιώνα, ή κεντρική μορφή για κάθε σπουδαστή των μυστικών οργανώσεων και μυστικών ταγμάτων τού αποκρυφισμού, είναι ο μεγάλος Ιάμβλιχος, ο πρόδρομος, όπως αναφέρετε, των Ροδόσταυρων. Από τον τρίτο μέχρι των ένατο αιώνα εμφανίζονται οι ακόλουθες μυστικές αιρέσεις και οργανώσεις: Μανιχαίοι, Διονυσιακοί, Τεχνουργοί, Νεστοριανοί, Εύτυχιανοί. Και μετέπειτα η μεγάλη αίρεση των Καθαρών, που θα παίξει σημαντικό ρόλο. Στην Ιταλία ξεχωρίζουν οι μάγιστρoι Κομακινοί μια μυστήρια αίρεση που συγκρούστηκε βίαια με το παπικό κατεστημένο. Κατά τον δέκατο αιώνα βρίσκουμε τούς Μανιχαίους και τους Ευχίτες και ακόμη τούς Παυλικιανούς και τους Βογομίλους. Ενδέκατος αιώνας: Οι Καθαροί και οι Παταρίνοι, οι οποίοι καταδικάσθηκαν από την Ρωμαϊκή Εκκλησία, προερχόμενοι και οι δύο από τούς Μανιχαίους, οι Παυλικιανοί, με την ίδια παράδοση, οι οποίοι επίσης καταδιώχθηκαν, οι Ιππότες της Ρόδου, οι Σχολαστικοί Μυστικιστές. Δωδέκατος αιώνας: Εμφανίζονται οι Αλβιγηνοί, οι οποίοι προήλθαν πιθανόν από τούς Μανιχαίους πού εγκαταστάθηκαν κοντά στον ποταμό Άλβιν, οι γνωστοί Ναΐτες Ιππότες, οι Καθαροί, πού εξαπλώθηκαν ευρέως στην Ιταλία, οι Ερμητιστές. Δέκατος τρίτος αιώνας: Η Αδελφότητα των Winkelers, οι Αποστολικοί, οι Επαίτες και οι Ελεγκτές, οι «Αδελφοί και Αδελφές τού Ελευθέρου Πνεύματος», υπολείμματα Αλβιγηνών, που συντρίφτηκαν από την Καθολική Εκκλησία, οι Τροβαδούροι. Δέκατος τέταρτος αιώνας: «Οι Φίλοι τού Θεού», γερμανικός μυστικισμός με ηγέτη τον Νικόλαο Ιωάννη Τάουλερ από την Βασιλεία, ο Χριστιανός Ροζενκρόϋτς, ιδρυτής των Ροδόσταυρων, «Οι Αδελφωμένοι», (Fraticelli). Δέκατος πέμπτος αιώνας: Εμφανίζονται οι Ροδόσταυροι και γίνονται γνωστοί σε ευρύτερο κύκλο, «Το τάγμα τού Χριστού», πού προήλθε από τούς Ναΐτες, ο Κορνήλιος Αγρίππας σε συνάφεια με κάποια μυστική Εταιρία, ο Παράκελσος και όλο το μυστήριο περί αυτού, οι Φιλόσοφοι τού Πυρός, η Σταυροφορική Ευαγγελική Φρουρά, τα Μυστήρια των Διδασκάλων τού Ερμητισμού. Δέκατος έβδομος αιώνας: Οι Ροδόσταυροι, οι Ναΐτες, οι «Ασιάτες Αδελφοί», η Ακαδημία των Μυστικών τού Ιωάννη τού Βαπτιστή, οι Αναπαυτές τού Μιχαήλ ντε Μολινός και η ομάδα των Ισπανών μυστικιστών. Δέκατος όγδοος αιώνας: Οι Αδελφοί του Φωτός ή οι Ιππότες του Φωτός, οι Ροδόσταυροι, οι Ιππότες και Αδελφοί Μύστες του εξ Ασίας, Αγ. Ιωάννη του Ευαγγελιστή, οι Ασιάτες Αδελφοί, οι Μαρτινιστές, ή Θεοσοφική Εταιρία ιδρυθείσα στο Λονδίνο το 1767 από τον Βενέδικτο Τσαστάμερ, μυστικιστή Τέκτονα, οι Αναπαυτές, τα διάφορα Τεκτονικά σώματα που εξελίχτηκαν στην σύγχρονη Μασονία.
Σήμερα η ομάδα αυτή αποτελείται ουσιαστικά από αποφασισμένους ανθρώπους που κινούνται στο παρασκήνιο και που εκείνο που τους ενδιαφέρει περισσότερο από όλα, βάσει ενός μεγάλου διαχρονικού σχεδίου, είναι η παγκόσμια εξουσία, η παγκόσμια κυριαρχία και μια παθολογική απληστία για χρήμα. Την μυστική αυτή ομάδα κατά καιρούς την έχουν δώσει διάφορες ονομασίες όπως, Μασονία, Ιλουμινάτοι, Πνευματική Ιεραρχία, «Μαύρη Αδελφότητα», Λευκή Αδελφότητα, «Τάγμα του Εωσφόρου», ή «Συνομωσία του Εωσφόρου», Τάγμα της Σιών, Τάγμα Πεφωτισμένων, Ροδόσταυροι Κρανίο και Οστά, Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Λέσχη της Ρώμης, Τριμερής Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, (στις δαγκάνες του οποίου έπεσε πρόσφατα και η πατρίδα μας), Διεθνής Τράπεζα. Οι ίδιοι υποστηρίζουν, όχι βέβαια φανερά, ότι συνδέονται με την Μεγάλη Πνευματική Ιεραρχία, ότι είναι κάτοχοι της αρχέγονης σοφίας που μεταδόθηκε από άλλους πλανήτες και ότι είναι οι μυημένοι και προορισμένοι να καθοδηγούν την αγέλη των ανθρώπων, σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις για την «πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό». Θεωρούν ότι είναι τα ανώτερα όντα, οι γέφυρες μεταξύ της ανθρωπότητας και των θειων όντων, της μεγάλης Ιεραρχίας των Δασκαλών της Σοφίας. Παίρνουν από την βιβλική διδασκαλία ότι ευνοεί τα σχέδια τους για την παγκόσμια επικράτηση τους και επαναλαμβάνουν πολλές φορές αποσπάσματα από τους λόγους του Ιησού Χριστού, για να φαίνονται ότι είναι θεοσεβείς και θεόσταλτοι, αλλά ποτέ δεν θέλουν να θυσιάσουν τα προνόμια τους και τις ισχυρές τους θέσεις, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η συσσώρευση πλούτου και εξουσίας. Οι άνθρωποι της μυστικής ομάδας επιδιώκουν εκτός των άλλων, κυρίως τη δύναμη του χρήματος διότι με αυτό μπορούν να αποκτήσουν εξουσία και επιρροή. Γι' αυτούς «το χρήμα είναι και εργαλείο και όπλο», εμπορεύεται συνειδήσεις, εξαγοράζει κύρος μέσα στους κύκλους των υψηλά ισταμένων, εξασφαλίζει τη συνεργασία των απρόθυμων αξιωματούχων και όταν είναι απαραίτητο, καταπνίγει κάθε αντίσταση στα σχέδιά τους.
Την σύγχρονη εποχή οι πάμπλουτοι της ομάδας ή του τάγματος όπως την χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, δρουν παρασκηνιακά στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, Καναδά, Ευρώπης, Νότιου Αμερικής, Ιαπωνίας, και ουσιαστικά σε κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Κυριαρχούν στους κερδοσκοπικούς κύκλους των διεθνών χρηματιστηρίων και εκμεταλλεύονται τις οικονομικές κρίσεις που οι ίδιοι προκαλούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους αδιαφορώντας για την κατάρρευση λαών και οικονομιών. Ο συνδυασμένος πλούτος τους είναι απίστευτος. Για την πλήρη υποδούλωση της ανθρωπότητας κατέχουν τεράστια αποθέματα συναλλάγματος, χρυσού και ακινήτων. Ελέγχουν τις μεγαλύτερες τράπεζες της γης, διοικούν γιγαντιαίες πολυεθνικές αυτοκρατορίες στις ΗΠΑ και ανά την υφήλιο και έχουν μετατρέψει την πολιτική σε ένα αδίστακτο οικονομικό παιχνίδι . Οι άπληστες ορέξεις τους για πλούτο, εξουσία και δύναμη και όλα αυτά ενδεδυμένα με ένα κατάλληλο εσωτερικό πνευματικό μανδύα, παραμένουν ακόρεστες. Προς επίτευξη του σκοπού τους δεν διστάζουν μπρος σε τίποτα και ο απώτερος σκοπός τους είναι η πλήρη κυριαρχία πάνω στον πλανήτη και η μετατροπή των ανθρώπων σε άβουλα καταναλωτικά πρόβατα.
Η ομάδα αυτή είναι στην ουσία η κρυμμένη εξουσία πίσω από κάθε σχεδόν απόφαση που παίρνεται σήμερα από τις κυβερνήσεις των κρατών του κόσμου. Τα επίλεκτα μέλη της κρατούν στα αόρατα χέρια τους την απίστευτη δύναμη να γονατίσουν οικονομικά τον κόσμο και να τον βουτήξουν, αν τους συμφέρει, σε έναν αιμοσταγή πόλεμο απίστευτου μεγέθους. Στο καλά μελετημένο σχέδιό τους, που έχει ιστορία αιώνων, πρωταρχικός και κύριος στόχος είναι να αρπάξουν την παγκόσμια κυριαρχία και την παγκόσμια εξουσία, να ελέγχουν κάθε κίνηση και κάθε πνευματική εκδήλωση των ανθρώπων και στο τέλος να καθοδηγούν απόλυτα τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η επιρροή τους και η επίδραση τους στην καθημερινή μας ζωή είναι τόσο μεγάλη, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν συγκλονιστική και μεγαλώνει συνεχώς όλο και περισσότερο. Κατέχουν θέσεις στα υψηλότερα πόστα της εξουσίας και της βιομηχανίας. Μερικοί είναι πρόεδροι ή πρωθυπουργοί των μεγαλύτερων κρατών. Άλλοι ασκούν εξουσία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια. Είναι πρόεδροι γιγαντιαίων υπέρ-τραπεζών και έτσι κατευθύνουν πάρα πολλές μεγάλες εταιρίες. Όχι λίγοι, είναι μέλη ευρωπαϊκών βασιλικών οικογενειών. Ένας μεγάλος αριθμός κορυφαίων οικονομολόγων, διευθυντών τηλεοπτικών σταθμών και δημοσιογραφικών οργανισμών, εκτελούν τις εντολές τους. Ο ρόλος όλων αυτών, θεωρείται αποφασιστικός για την επιτυχία του σχεδίου τους, γιατί μέσω αυτών διαμορφώνεται η κοινή γνώμη πάνω στα οικονομικά, πολιτικά και θρησκευτικά θέματα. Σίγουρα τα μέλη της ομάδας η του Τάγματος δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι αλλά είναι μυημένοι στην λεγόμενη αποκρυφιστική «Μυστική Διδασκαλία», ένα συνονθύλευμα απόκρυφων γνώσεων για τις οποίες πιστεύουν ότι τους προίκισαν με μυστική ενόραση και απαράμιλλες υπερφυσικές δυνάμεις. Πιστοί στο στόχο τους και σίγουροι για την επιτυχία τους, οι άνθρωποι αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι εξαίρετα υπέρ-όντα, επίλεκτη εμπροσθοφυλακή μιας νέας φυλής «Υδροχοϊκών θεανθρώπων», που θα κυριαρχήσουν επί των κατωτέρων φυλών στην επερχόμενη απαστράπτουσα Νέα Εποχή. Θεωρούν ότι η Αγία Γραφή είναι άχρηστη και ότι οι πιστοί είναι αδαείς και αφελείς, μέλη μιας κατώτερης πνευματικής τάξης. Γι' αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι ένα κατώτερο είδος που του ταιριάζει μόνο ο ρόλος του υπηρέτη και του δούλου... ή και χειρότερα ακόμη, τους χαρακτηρίζουν με την συμβολική και συνάμα σημαντική ονομασία, «βέβηλοι». Έχουν ρατσιστικές πεποιθήσεις, παρ' όλο που αυτοδιαφημίζονται ότι είναι ενάντια σε κάθε ρατσισμό και πιστεύουν στις ανώτερες και κατώτερες φυλές και εθνότητες. Κινηθήκαν σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, όπως αναφέραμε, για την προώθηση ενός σχεδίου για την αποκαλούμενη πνευματική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, αλλά στην πραγματικότητα για τον έλεγχο της.
Σήμερα, στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, πολλοί υποστηρίζουν πως είμαστε πλέον στα πρόθυρα της ολοκλήρωσης αυτού του σχεδίου. Το σκηνικό έχει στηθεί και μια παγκόσμια απάτη έχει σκοπό να παραπλανήσει ακόμα τις τελευταίες εστίες αντίστασης. Μολονότι με απατηλά συνθήματα υπόσχονται μια λαμπρή Νέα Εποχή ειρήνης και ευημερίας, η φριχτή αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Το δόλιο και δαιμόνιο σχέδιο τους είναι να πειθαναγκάσουν όλους τους ανθρώπους του κόσμου να προσκυνήσουμε το μεγάλο Παγκόσμιο Ηγεμόνα, που πολύ πιθανόν να τον εμφανίσουν σαν απόγονο του ίδιου του Ιησού Χριστού. Αυτός θα είναι εκείνος τον οποίο το Τάγμα θα έχει επιλέξει να μας οδηγήσει σ' αυτό που ισχυρίζονται ότι θα είναι μια τέλεια πειθαρχημένη και ευτυχισμένη «Νέα ή Χρυσή Εποχή». Αυτό όμως για να γίνει πρέπει πρώτα να κυριαρχήσουν απόλυτα στον τομέα της οικονομίας και της πολιτικής και να ελέγχουν απόλυτα όλες τις εξελίξεις. Στη συνέχεια θα επιδιώξουν να καθυποτάξουν ολοκληρωτικά τις ανθρώπινες συνειδήσεις, προβάλλοντας τις αξίες τους που θα τις βαπτίσουν εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές.
Μέσα σε αυτή την δίνη έχει βυθιστεί και η χώρα μας δυστυχώς βάσει σχεδίων που εφάρμοσαν οι πολιτικές της ηγεσίες. Η ιστορία, η παράδοση, η θρησκεία, το εθνικό ιδεώδες, τα ιδανικά της ρωμιοσύνης, ο κοινωνικός ιστός της ελληνική κοινωνίας, η δυνατότητα επιβίωσης του μέσου Έλληνα, όλα αυτά έχουν δεχτεί αδυσώπητα χτυπήματα τον τελευταίο καιρό με στόχο τον πλήρη και ολοκληρωτικό αφανισμό μας και την μετατροπή της χώρας μας σε ένα άμορφο και πολυσυλλεκτικό κράμα δίχως κανένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την πορεία. Όμως μπροστά σε αυτή την απειλή μας έχει απομείνει το μεγαλύτερο όπλο αντιμετώπισης της. Αυτό δεν είναι άλλο παρά ο θησαυρός της Ορθοδοξίας μας. Και η ελπίδα είναι μεγάλη γιατί ποτέ δεν έπαψε να λάμπει το φως της Ορθοδοξίας και το κυριότερο, το σημαντικότερο, ποτέ δεν έπαψαν σε αυτή την χώρα να γέννιουνται άγιοι και να φωτίζουν την μεγάλη μαυρίλα που μας έχει πλακώσει. Να είστε σίγουροι πως η αγιότητα και η πίστη είναι τα μόνα σημεία όπου η μαύρη αδελφότητα δεν μπορεί να κάνει τίποτα και από εκεί θα ξεκινήσει και το οριστικό φρικτό της τέλος.
Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Τουρκολόγου
Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα η ανθρωπότητα για πολλούς ζει την αποκορύφωση του προπατορικού αμαρτήματος. Η αδιάκοπη προσπάθεια του «εκσυγχρονισμένου νέου» ανθρώπου να τοποθετήσει τον εαυτό του στην θέση του Θεού, να γίνει δηλαδή Θεός χωρίς Θεό, να πετύχει την θέωση χωρίς την κάθαρση και την φώτιση, να κυριαρχήσει στην φύση περιφρονώντας την δημιουργία, να κατασκευάσει αυτή την ίδια την ζωή, χωρίς όμως να υπολογίζει στην ύπαρξη της ψυχής, να πετύχει την αθανασία περιφρονώντας την θνητότητα του και τέλος, ίσως το κυριότερο, μέσω μιας αδίστακτης και παγκόσμιας ελίτ να εκμηδενίσει το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, δηλαδή το αυτεξούσιο, οδηγεί με γοργό ρυθμό την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, που θα έχει μετατραπεί σε ανθρωποειδή-ζώα, σε υλικό και πνευματικό αφανισμό σύμφωνα με τα ιδιοτελή της συμφέροντα.
Σύμφωνα με την Βίβλο τα σημαντικότερα σημεία της ιστορίας της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν, α) η δημιουργία του ανθρώπου που πήγασε από την αμέριστη αγάπη του Θεού. Ο Θεός δώρισε στον άνθρωπο τον παράδεισο και τον έβαλε να κατοικεί εκεί ενώ τον προίκισε με την ελευθερία επιλογής. το αυτεξούσιο, ένα στοιχείο που δεν παραβιάστηκε ποτέ από τον δημιουργό Του. β) Το προπατορικό αμάρτημα, δηλαδή η πτώση του ανθρώπου από τον παράδεισο που προκλήθηκε από την δική του ελεύθερη επιλογή, υποκύπτοντας στην πρόκληση του Όφεος και, γ) Η ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού για την σωτηρία του πτωτικού ανθρώπου.
Τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα όμως δεν αξιολογούνται με αυτόν τον τρόπο από αυτούς που θέλουν να λένε ότι κατέχουν την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία, σύμφωνα με αυτούς, διδάχτηκε διαμέσω των αιώνων στις εσωτερικές ομάδες των «μυημένων», στα μυστήρια και σε μυστικές αδελφότητες και τάγματα. Σύμφωνα με τις συνωμοτικές τους θεωρίες το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη δεν είναι η ενανθρώπιση του Θεού, (ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ένας ακόμα Δάσκαλος της Σοφίας σε μια σειρά πολλών άλλων Δασκαλών), για την σωτηρία των ανθρώπων, αλλά ο ερχομός σε μια πολύ μακρινή εποχή κάποιων θείων οντοτήτων από τα άστρα. Αυτές οι οντότητες, όπως υποστηρίζουν, ανήκαν σε ένα πολύ ανώτερο εξελικτικό πεδίο από αυτή των ανθρώπων που ζούσαν σε ημιάγρια κατάσταση και αφού ήρθαν σε επαφή μαζί τους, τους δίδαξαν πολλά μυστικά της φύσης καθώς και τις τέχνες, τις επιστήμες και τα γράμματα. Αναφέρουν και υποστηρίζουν ότι αυτές ο οντότητες ταυτίζονται με θεούς στις διάφορες μυθολογίες, γιατί οι άνθρωποι τους θεώρησαν σαν θεούς ή τέκνα απεσταλμένα του Θεού. Μερικοί ενσαρκώθηκαν και αφού τελείωσαν το έργο τους αποχώρησαν ενώ άλλοι παρέμειναν και θα παραμείνουν κοντά στην ανθρωπότητα μέχρι αυτή να φτάσει σ ένα πιο ψηλό πνευματικό επίπεδο εξέλιξης, (με αυτό τον όρο φτάνουν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι στο ανώτερο επίπεδο εξέλιξης ο άνθρωπος θα είναι υπεράνω Θεού και Δημιουργού Του, ενώ ο ίδιος θα γίνει δημιουργός ζωής όπως ο Θεός).
Μέσα από αυτές τις αρχαίες πηγές που μιλούν για αυτά τα πλάσματα, τις υποτιθέμενης ανώτερες υπάρξεις από άλλους κόσμους, αναφέρετε πως υπήρχαν δυο κατηγορίες, γιατί στην πραγματικότητα, όπως αναφέρουν, υπήρξαν δυο κάθοδοι αυτών των ανώτερων όντων. Σε μερικές παραδόσεις τα γεγονότα είναι πιο μπερδεμένα, σε άλλες, υποτίθεται πιο «εσωτερικές», γίνεται πιο σαφής διάκριση ανάμεσα στα δυο αυτά υποτιθέμενα μεγάλα γεγονότα, γιατί προκάλεσαν διαφορετικά αποτελέσματα στην ανθρωπότητα. Έτσι σύμφωνα με τις εωσφορικές αυτές πηγές, στην πρώτη μεγάλη κάθοδο ήρθε στον πλανήτη μια μεγάλη οντότητα, ο «Κύριος του Κόσμου», ο λεγόμενος στην αρχαία ανατολική παράδοση, Σανάτ Κουμάρα, που στα σανσκριτικά σημαίνει ο «Αιώνιος Παρθένος των 16 ανοίξεων» και λέγεται πως ήρθε από τον συγγενικό με την Γη, πλανήτη Αφροδίτη. Η μορφή αυτή ταυτίζεται με τον μεγάλο θυσιασμένο της ανθρωπότητας της ελληνικής μυθολογίας, τον Προμηθέα. Η αρχαία πηγή λέει πως έδωσε μια τρομερή επιτάχυνση στην νοητική αφύπνιση της ανθρωπότητας αλλά μόνο το ένα τρίτο από το σύνολο των ανθρώπων, που βρίσκονταν τότε σε ενσάρκωση, έλαβε το «θείο» αυτό δώρο και έγιναν κανονικοί άνθρωποι. Ένα άλλο τρίτο δεν έλαβε καθόλου αυτό τον θειο σπινθήρα και παρέμειναν στενοκέφαλοι και αποτελούν την μεγάλη μάζα που είναι προς εκμετάλλευση και ανάλωση των «φωτισμένων» και το τελευταίο τρίτο… έλαβε το μισό και δεν κατάφερε να χειριστεί σωστά την μεγάλη αυτή ωφέλεια. Κάποιοι από αυτούς, όπως αναφέρετε, είναι εκείνοι που έκαναν τις… τρομερές κτηνοβασίες με τα οδυνηρά αποτελέσματα που είχαν στην εξέλιξη της χλωρίδας πάνω στον πλανήτη. Με λίγα λόγια χωρίζονται οι άνθρωποι σε τρεις κατηγορίες, από πνευματικής και διανοητικής απόψεως και καθίσταται σαφές πως η ισότητα όλων των ανθρώπων, σαν αυτοτελή, ισότιμα δημιουργήματα του Θεού, δεν υφίσταται κάτω από αυτές τις θεωρίες. Από αυτό το σημαντικό σημείο αρχίζει η μεγάλη διάκριση ανάμεσα στους «μυημένους», στην πνευματική ελίτ, που πρέπει να κυβερνά και στους άλλους, τους ανθρώπους - ζώα που πρέπει να υπακούσουν υποτίθεται για το δικό τους καλό και για το καλό της ανθρωπότητας.
Οι θεωρίες αυτές, οι οποίες πάντα διαπλέκονταν με ένα γοητευτικό μυστήριο, προχωρούν πιο παρακάτω και ισχυρίζονται πως μετά την πρώτη κάθοδο υπήρξε και δεύτερη κάθοδος, καθώς τα αποτελέσματα από την πρώτη δυστυχώς… δεν ήταν τόσο ικανοποιητικά. Εκείνοι οι «μυημένοι» που είχαν δεχτεί τον «θείο σπινθήρα» από την πρώτη κάθοδο, έγιναν οι «μεγάλοι μύστες», οι «δάσκαλοι» στην εσωτερική ατραπό και οι ιδεαλιστές, ενώ οι άλλοι, οι κανονικοί άνθρωποι, (οι καημένοι), η ανθρώπινη μάζα, τους ακολούθησε από απόσταση προσπαθώντας να τους κατανοήσει. Ανάμεσα τους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε, υπάρχει μια εξελικτική περίοδο περίπου 9 εκατομμυρίων ετών Εντωμεταξύ, σύμφωνα πάντα με όλες αυτές τις θεωρίες ο «αρχηγός των θείων όντων», ο Σανάτ Κουμάρα, έθεσε από την πρώτη του επαφή με την γη τα θεμέλια ενός εσωτερικού ομίλου που οι «ανώτεροι» τον ονόμασαν, «Λευκή αδελφότητα», ή «μεγάλη Λευκή Ιεραρχία», μέλη της οποίας απετέλεσαν από τότε τις οι πιο εξελιγμένες ψυχές της ανθρωπότητας και της τότε Λεμούριας φυλής, (Η Λεμούρια φυλή, όπως ισχυρίζονται, είναι η τρίτη μεγάλη ανθρώπινη φυλή του πλανήτη, η πρώτη φυλή όπου έλαβε χώρα το γεγονός της γέννησης της ατομικής συνείδησης). Από εκείνη την μυθική εποχή έχουν την αρχή τους πολλά και διάφορά μυστήρια, οι ιστορίες για τις θρυλικές και μυθικές πόλεις της Σαμπάλα και της Αγκάρθα που υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν τότε σαν κύρια έδρα και κατοικία των μεγάλων μυστών των λεγόμενων στην συμβολική γλώσσα, «Μεγάλων Δασκάλων» και των μαθητών τους. Σαμπάλα σημαίνει, όπως λένε οι «μύστες» στην συμβολική γλώσσα της Αφροδίτης, δηλαδή της ανώτερης εξελικτικής σφαίρας, «να οικοδομηθεί κάτι το ιερό». Είναι το όνομα της πόλεως του Ηλίου στην Καρδιά της Αφροδίτης, όπου βρίσκετε το ανάκτορο της… υπέρτατης συνείδησης. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η πόλη της Σαμπάλα κτίστηκε τρεις φορές και τις τρεις φορές τα φυσικά οικοδομήματα κατεστράφησαν. Η κτίση και η ολοκλήρωση της πρώτης προσπάθειας συνέπεσε με την πρώτη μεγάλη κάθοδο των μεγάλων όντων επί της Γης. Όταν αργότερα κατεστράφη ξανακτίστηκε και ξανακαταστράφηκε από ένα κατακλυσμό. Η τελευταία κτίση της Σαμπάλας, προ 60.000 ετών, έχει καταγραφεί στην απόκρυφη φιλολογία αλλά και αυτή υπέφερε από καταστροφές και φθορά. Τα ερείπια υποτίθεται αυτών των πόλεων βρίσκονται σήμερα κάτω από την άμμο της ερήμου Γκόμπι στην Κεντρική Ασία, αλλά λέγεται αφηρημένα ότι το φανταστικό πανομοιότυπο της Σαμπάλα εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και σήμερα κάπου στην γη. Αργότερα, όπως υποστηρίζεται, μετά την δεύτερη κάθοδο των «εξελιγμένων όντων» ο θεσμός την Μυστηρίων έγινε περισσότερο προσιτός στους ανθρώπους και απλώθηκε σε όλη την Γη με τις διαφορετικές αποχρώσεις του αποτελώντας την εσωτερική καρδιά του κάθε πολιτισμού και την ψυχή κάθε λαογραφικής ταυτότητας. Γύρω από το όνομα αυτό, της Σαμπάλα, κυκλοφορήσαν αμέτρητες ιστορίες μυστηρίου και περιπέτειας που γοήτευσαν και εξακολουθούν να γοητεύουν την ανθρώπινη λαγνεία για κάθε τι το μυστήριο και εξωπραγματικό.
Είχαμε λοιπόν ότι από την αρχαία αυτή εποχή την δημιουργία μιας μεγάλης μυστικής ομάδας της ελίτ που καθοδήγησε τον υπόλοιπο κόσμο, την αμύητη ανθρωπότητα. Από αυτή την μεγάλη ομάδα, (άσχετα από όλα αυτά τα ιστορικά- φανταστικά) γεγονότα που παρατεθήκαν και που γοητεύουν και συναρπάζουν), εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι προέρχεται σήμερα η μεγάλη μυστική ομάδα των ισχυρών ανθρώπων, μια παγκόσμια ελίτ, όπως θέλουν να αυτοονομάζονται, που επιδιώκει να κυβερνάει τον κόσμο από το παρασκήνιο. Γύρω από αυτή την ομάδα, στο ρουν της ανθρώπινης ιστορίας, έχουν διαπλεχτεί πολλές άλλες μυστικές ομάδες, στοές, μυστικές αδελφότητες και οργανώσεις, μυστικές αιρέσεις και σύγχρονες λέσχες δύναμης. Γεγονός είναι πως η ιστορία αυτής της μεγάλης μυστικής ομάδας δεν είναι καθόλου πρόσφατη. Οι ρίζες της βρίσκονται στην αρχή της εκδίωξης του ανθρώπου από τον παράδεισο και ακολουθεί την «γραμμή του Όφεως», δηλαδή την γραμμή που οδηγεί στην μεγαλύτερη αποστασία. Ιστορικά εμφανίζονται στην αρχαία Βαβυλώνα και Ρώμη, ενώ ήδη από τον τρίτο αιώνα μ. Χ. εμφανίζονται συγκεκριμένα σημάδια και ίχνη αυτής της ομάδας. Τον τέταρτο αιώνα, ή κεντρική μορφή για κάθε σπουδαστή των μυστικών οργανώσεων και μυστικών ταγμάτων τού αποκρυφισμού, είναι ο μεγάλος Ιάμβλιχος, ο πρόδρομος, όπως αναφέρετε, των Ροδόσταυρων. Από τον τρίτο μέχρι των ένατο αιώνα εμφανίζονται οι ακόλουθες μυστικές αιρέσεις και οργανώσεις: Μανιχαίοι, Διονυσιακοί, Τεχνουργοί, Νεστοριανοί, Εύτυχιανοί. Και μετέπειτα η μεγάλη αίρεση των Καθαρών, που θα παίξει σημαντικό ρόλο. Στην Ιταλία ξεχωρίζουν οι μάγιστρoι Κομακινοί μια μυστήρια αίρεση που συγκρούστηκε βίαια με το παπικό κατεστημένο. Κατά τον δέκατο αιώνα βρίσκουμε τούς Μανιχαίους και τους Ευχίτες και ακόμη τούς Παυλικιανούς και τους Βογομίλους. Ενδέκατος αιώνας: Οι Καθαροί και οι Παταρίνοι, οι οποίοι καταδικάσθηκαν από την Ρωμαϊκή Εκκλησία, προερχόμενοι και οι δύο από τούς Μανιχαίους, οι Παυλικιανοί, με την ίδια παράδοση, οι οποίοι επίσης καταδιώχθηκαν, οι Ιππότες της Ρόδου, οι Σχολαστικοί Μυστικιστές. Δωδέκατος αιώνας: Εμφανίζονται οι Αλβιγηνοί, οι οποίοι προήλθαν πιθανόν από τούς Μανιχαίους πού εγκαταστάθηκαν κοντά στον ποταμό Άλβιν, οι γνωστοί Ναΐτες Ιππότες, οι Καθαροί, πού εξαπλώθηκαν ευρέως στην Ιταλία, οι Ερμητιστές. Δέκατος τρίτος αιώνας: Η Αδελφότητα των Winkelers, οι Αποστολικοί, οι Επαίτες και οι Ελεγκτές, οι «Αδελφοί και Αδελφές τού Ελευθέρου Πνεύματος», υπολείμματα Αλβιγηνών, που συντρίφτηκαν από την Καθολική Εκκλησία, οι Τροβαδούροι. Δέκατος τέταρτος αιώνας: «Οι Φίλοι τού Θεού», γερμανικός μυστικισμός με ηγέτη τον Νικόλαο Ιωάννη Τάουλερ από την Βασιλεία, ο Χριστιανός Ροζενκρόϋτς, ιδρυτής των Ροδόσταυρων, «Οι Αδελφωμένοι», (Fraticelli). Δέκατος πέμπτος αιώνας: Εμφανίζονται οι Ροδόσταυροι και γίνονται γνωστοί σε ευρύτερο κύκλο, «Το τάγμα τού Χριστού», πού προήλθε από τούς Ναΐτες, ο Κορνήλιος Αγρίππας σε συνάφεια με κάποια μυστική Εταιρία, ο Παράκελσος και όλο το μυστήριο περί αυτού, οι Φιλόσοφοι τού Πυρός, η Σταυροφορική Ευαγγελική Φρουρά, τα Μυστήρια των Διδασκάλων τού Ερμητισμού. Δέκατος έβδομος αιώνας: Οι Ροδόσταυροι, οι Ναΐτες, οι «Ασιάτες Αδελφοί», η Ακαδημία των Μυστικών τού Ιωάννη τού Βαπτιστή, οι Αναπαυτές τού Μιχαήλ ντε Μολινός και η ομάδα των Ισπανών μυστικιστών. Δέκατος όγδοος αιώνας: Οι Αδελφοί του Φωτός ή οι Ιππότες του Φωτός, οι Ροδόσταυροι, οι Ιππότες και Αδελφοί Μύστες του εξ Ασίας, Αγ. Ιωάννη του Ευαγγελιστή, οι Ασιάτες Αδελφοί, οι Μαρτινιστές, ή Θεοσοφική Εταιρία ιδρυθείσα στο Λονδίνο το 1767 από τον Βενέδικτο Τσαστάμερ, μυστικιστή Τέκτονα, οι Αναπαυτές, τα διάφορα Τεκτονικά σώματα που εξελίχτηκαν στην σύγχρονη Μασονία.
Σήμερα η ομάδα αυτή αποτελείται ουσιαστικά από αποφασισμένους ανθρώπους που κινούνται στο παρασκήνιο και που εκείνο που τους ενδιαφέρει περισσότερο από όλα, βάσει ενός μεγάλου διαχρονικού σχεδίου, είναι η παγκόσμια εξουσία, η παγκόσμια κυριαρχία και μια παθολογική απληστία για χρήμα. Την μυστική αυτή ομάδα κατά καιρούς την έχουν δώσει διάφορες ονομασίες όπως, Μασονία, Ιλουμινάτοι, Πνευματική Ιεραρχία, «Μαύρη Αδελφότητα», Λευκή Αδελφότητα, «Τάγμα του Εωσφόρου», ή «Συνομωσία του Εωσφόρου», Τάγμα της Σιών, Τάγμα Πεφωτισμένων, Ροδόσταυροι Κρανίο και Οστά, Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Λέσχη της Ρώμης, Τριμερής Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, (στις δαγκάνες του οποίου έπεσε πρόσφατα και η πατρίδα μας), Διεθνής Τράπεζα. Οι ίδιοι υποστηρίζουν, όχι βέβαια φανερά, ότι συνδέονται με την Μεγάλη Πνευματική Ιεραρχία, ότι είναι κάτοχοι της αρχέγονης σοφίας που μεταδόθηκε από άλλους πλανήτες και ότι είναι οι μυημένοι και προορισμένοι να καθοδηγούν την αγέλη των ανθρώπων, σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις για την «πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό». Θεωρούν ότι είναι τα ανώτερα όντα, οι γέφυρες μεταξύ της ανθρωπότητας και των θειων όντων, της μεγάλης Ιεραρχίας των Δασκαλών της Σοφίας. Παίρνουν από την βιβλική διδασκαλία ότι ευνοεί τα σχέδια τους για την παγκόσμια επικράτηση τους και επαναλαμβάνουν πολλές φορές αποσπάσματα από τους λόγους του Ιησού Χριστού, για να φαίνονται ότι είναι θεοσεβείς και θεόσταλτοι, αλλά ποτέ δεν θέλουν να θυσιάσουν τα προνόμια τους και τις ισχυρές τους θέσεις, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η συσσώρευση πλούτου και εξουσίας. Οι άνθρωποι της μυστικής ομάδας επιδιώκουν εκτός των άλλων, κυρίως τη δύναμη του χρήματος διότι με αυτό μπορούν να αποκτήσουν εξουσία και επιρροή. Γι' αυτούς «το χρήμα είναι και εργαλείο και όπλο», εμπορεύεται συνειδήσεις, εξαγοράζει κύρος μέσα στους κύκλους των υψηλά ισταμένων, εξασφαλίζει τη συνεργασία των απρόθυμων αξιωματούχων και όταν είναι απαραίτητο, καταπνίγει κάθε αντίσταση στα σχέδιά τους.
Την σύγχρονη εποχή οι πάμπλουτοι της ομάδας ή του τάγματος όπως την χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, δρουν παρασκηνιακά στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, Καναδά, Ευρώπης, Νότιου Αμερικής, Ιαπωνίας, και ουσιαστικά σε κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Κυριαρχούν στους κερδοσκοπικούς κύκλους των διεθνών χρηματιστηρίων και εκμεταλλεύονται τις οικονομικές κρίσεις που οι ίδιοι προκαλούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους αδιαφορώντας για την κατάρρευση λαών και οικονομιών. Ο συνδυασμένος πλούτος τους είναι απίστευτος. Για την πλήρη υποδούλωση της ανθρωπότητας κατέχουν τεράστια αποθέματα συναλλάγματος, χρυσού και ακινήτων. Ελέγχουν τις μεγαλύτερες τράπεζες της γης, διοικούν γιγαντιαίες πολυεθνικές αυτοκρατορίες στις ΗΠΑ και ανά την υφήλιο και έχουν μετατρέψει την πολιτική σε ένα αδίστακτο οικονομικό παιχνίδι . Οι άπληστες ορέξεις τους για πλούτο, εξουσία και δύναμη και όλα αυτά ενδεδυμένα με ένα κατάλληλο εσωτερικό πνευματικό μανδύα, παραμένουν ακόρεστες. Προς επίτευξη του σκοπού τους δεν διστάζουν μπρος σε τίποτα και ο απώτερος σκοπός τους είναι η πλήρη κυριαρχία πάνω στον πλανήτη και η μετατροπή των ανθρώπων σε άβουλα καταναλωτικά πρόβατα.
Η ομάδα αυτή είναι στην ουσία η κρυμμένη εξουσία πίσω από κάθε σχεδόν απόφαση που παίρνεται σήμερα από τις κυβερνήσεις των κρατών του κόσμου. Τα επίλεκτα μέλη της κρατούν στα αόρατα χέρια τους την απίστευτη δύναμη να γονατίσουν οικονομικά τον κόσμο και να τον βουτήξουν, αν τους συμφέρει, σε έναν αιμοσταγή πόλεμο απίστευτου μεγέθους. Στο καλά μελετημένο σχέδιό τους, που έχει ιστορία αιώνων, πρωταρχικός και κύριος στόχος είναι να αρπάξουν την παγκόσμια κυριαρχία και την παγκόσμια εξουσία, να ελέγχουν κάθε κίνηση και κάθε πνευματική εκδήλωση των ανθρώπων και στο τέλος να καθοδηγούν απόλυτα τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η επιρροή τους και η επίδραση τους στην καθημερινή μας ζωή είναι τόσο μεγάλη, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν συγκλονιστική και μεγαλώνει συνεχώς όλο και περισσότερο. Κατέχουν θέσεις στα υψηλότερα πόστα της εξουσίας και της βιομηχανίας. Μερικοί είναι πρόεδροι ή πρωθυπουργοί των μεγαλύτερων κρατών. Άλλοι ασκούν εξουσία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια. Είναι πρόεδροι γιγαντιαίων υπέρ-τραπεζών και έτσι κατευθύνουν πάρα πολλές μεγάλες εταιρίες. Όχι λίγοι, είναι μέλη ευρωπαϊκών βασιλικών οικογενειών. Ένας μεγάλος αριθμός κορυφαίων οικονομολόγων, διευθυντών τηλεοπτικών σταθμών και δημοσιογραφικών οργανισμών, εκτελούν τις εντολές τους. Ο ρόλος όλων αυτών, θεωρείται αποφασιστικός για την επιτυχία του σχεδίου τους, γιατί μέσω αυτών διαμορφώνεται η κοινή γνώμη πάνω στα οικονομικά, πολιτικά και θρησκευτικά θέματα. Σίγουρα τα μέλη της ομάδας η του Τάγματος δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι αλλά είναι μυημένοι στην λεγόμενη αποκρυφιστική «Μυστική Διδασκαλία», ένα συνονθύλευμα απόκρυφων γνώσεων για τις οποίες πιστεύουν ότι τους προίκισαν με μυστική ενόραση και απαράμιλλες υπερφυσικές δυνάμεις. Πιστοί στο στόχο τους και σίγουροι για την επιτυχία τους, οι άνθρωποι αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι εξαίρετα υπέρ-όντα, επίλεκτη εμπροσθοφυλακή μιας νέας φυλής «Υδροχοϊκών θεανθρώπων», που θα κυριαρχήσουν επί των κατωτέρων φυλών στην επερχόμενη απαστράπτουσα Νέα Εποχή. Θεωρούν ότι η Αγία Γραφή είναι άχρηστη και ότι οι πιστοί είναι αδαείς και αφελείς, μέλη μιας κατώτερης πνευματικής τάξης. Γι' αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι ένα κατώτερο είδος που του ταιριάζει μόνο ο ρόλος του υπηρέτη και του δούλου... ή και χειρότερα ακόμη, τους χαρακτηρίζουν με την συμβολική και συνάμα σημαντική ονομασία, «βέβηλοι». Έχουν ρατσιστικές πεποιθήσεις, παρ' όλο που αυτοδιαφημίζονται ότι είναι ενάντια σε κάθε ρατσισμό και πιστεύουν στις ανώτερες και κατώτερες φυλές και εθνότητες. Κινηθήκαν σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, όπως αναφέραμε, για την προώθηση ενός σχεδίου για την αποκαλούμενη πνευματική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, αλλά στην πραγματικότητα για τον έλεγχο της.
Σήμερα, στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, πολλοί υποστηρίζουν πως είμαστε πλέον στα πρόθυρα της ολοκλήρωσης αυτού του σχεδίου. Το σκηνικό έχει στηθεί και μια παγκόσμια απάτη έχει σκοπό να παραπλανήσει ακόμα τις τελευταίες εστίες αντίστασης. Μολονότι με απατηλά συνθήματα υπόσχονται μια λαμπρή Νέα Εποχή ειρήνης και ευημερίας, η φριχτή αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Το δόλιο και δαιμόνιο σχέδιο τους είναι να πειθαναγκάσουν όλους τους ανθρώπους του κόσμου να προσκυνήσουμε το μεγάλο Παγκόσμιο Ηγεμόνα, που πολύ πιθανόν να τον εμφανίσουν σαν απόγονο του ίδιου του Ιησού Χριστού. Αυτός θα είναι εκείνος τον οποίο το Τάγμα θα έχει επιλέξει να μας οδηγήσει σ' αυτό που ισχυρίζονται ότι θα είναι μια τέλεια πειθαρχημένη και ευτυχισμένη «Νέα ή Χρυσή Εποχή». Αυτό όμως για να γίνει πρέπει πρώτα να κυριαρχήσουν απόλυτα στον τομέα της οικονομίας και της πολιτικής και να ελέγχουν απόλυτα όλες τις εξελίξεις. Στη συνέχεια θα επιδιώξουν να καθυποτάξουν ολοκληρωτικά τις ανθρώπινες συνειδήσεις, προβάλλοντας τις αξίες τους που θα τις βαπτίσουν εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές.
Μέσα σε αυτή την δίνη έχει βυθιστεί και η χώρα μας δυστυχώς βάσει σχεδίων που εφάρμοσαν οι πολιτικές της ηγεσίες. Η ιστορία, η παράδοση, η θρησκεία, το εθνικό ιδεώδες, τα ιδανικά της ρωμιοσύνης, ο κοινωνικός ιστός της ελληνική κοινωνίας, η δυνατότητα επιβίωσης του μέσου Έλληνα, όλα αυτά έχουν δεχτεί αδυσώπητα χτυπήματα τον τελευταίο καιρό με στόχο τον πλήρη και ολοκληρωτικό αφανισμό μας και την μετατροπή της χώρας μας σε ένα άμορφο και πολυσυλλεκτικό κράμα δίχως κανένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την πορεία. Όμως μπροστά σε αυτή την απειλή μας έχει απομείνει το μεγαλύτερο όπλο αντιμετώπισης της. Αυτό δεν είναι άλλο παρά ο θησαυρός της Ορθοδοξίας μας. Και η ελπίδα είναι μεγάλη γιατί ποτέ δεν έπαψε να λάμπει το φως της Ορθοδοξίας και το κυριότερο, το σημαντικότερο, ποτέ δεν έπαψαν σε αυτή την χώρα να γέννιουνται άγιοι και να φωτίζουν την μεγάλη μαυρίλα που μας έχει πλακώσει. Να είστε σίγουροι πως η αγιότητα και η πίστη είναι τα μόνα σημεία όπου η μαύρη αδελφότητα δεν μπορεί να κάνει τίποτα και από εκεί θα ξεκινήσει και το οριστικό φρικτό της τέλος.