Εκείνο που θυμάμαι από το Γιάννη

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου



Εκείνο που θυμάμαι από το Γιάννη είναι η εκμυστήρευσή του στην πρώτη κιόλας συνάντησή μας, όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τη συνεργασία μας και για τα μικρά δοκίμια χριστιανικού προσανατολισμού που γράφω. «Ξέρεις, δεν είμαι άσχετος με το χριστιανικό προσανατολισμό σου» είπε « είμαι παπαδοπαίδι.»



Ήταν η πρώτη μας ουσιαστική συνάντηση στην οποία μας είχε καλέσει οικογενειακώς και μας έκανε το τραπέζι σε κάποιο κέντρο στην παραλία, στο Ενετικό λιμάνι, στο Ρέθυμνο. Στη συνάντησή μας αυτή ο Γιάννης με ευγενικό τρόπο έβαλε τα θεμέλια της συνεργασίας μας.



Ο Γιάννης διέθετε το σπάνιο χάρισμα να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σημαντικός γι΄ αυτόν. Συνήθως αυτός που γράφει για θέματα που δεν είναι της καθημερινότητας νιώθει κάπως παραπανίσιος σε μια εφημερίδα. Ο Γιάννης σ' έκανε να νιώθεις ότι είσαι απαραίτητος. Δεν με εκπλήττει το γεγονός ότι οι συνεργασίες στα Ρεθυμνιώτικα Νέα αυξάνουν κατά γεωμετρική πρόοδο.



Το πνεύμα αυτό της αποδοχής υπήρχε και στις θέσεις των αρθρογράφων, που συχνά ήταν διαφορετικές από το όλο πνεύμα της εφημερίδας ή και αντίθετες. Αυτό έκανε σε όλους μεγάλη εντύπωση. Ίσως μερικοί να ενοχλήθηκαν. Ο Γιάννης όμως έμεινε πιστός στην «αμεροληψία» του, πράγμα που επαινέθηκε όχι μόνο από τους συνεργάτες του, αλλά και από τον ίδιο τον πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Συντακτών, που τον συνεχάρη με επιστολή του δημοσιευθείσα στα «Ρ.Ν.».



Η αποστολή του δημοσιογράφου και του εκδότη ήταν σπουδαιότερη για τον Γιάννη από αυτήν του επιχειρηματία. Συνήθως οι επιχειρηματίες διατηρούν έναν ενδόμυχο φόβο και είναι επιφυλακτικοί με τους συνεργάτες τους. Δεν θέλουν να δείξουν ότι τους χρειάζονται, ότι είναι απαραίτητοι μήπως προβάλλουν υπερβολικές απαιτήσεις. Έτσι έχουν πάντα μια επιφύλαξη. Η στάση αυτή είναι σαν παγωμένο νερό στη ραχοκοκαλιά. Η έλλειψη αγάπης είναι αυτή που μας πληγώνει σε κάθε συμπεριφορά.



Ο Γιάννης είχε ένα πατρικό ενδιαφέρον απέναντί μου που με ενθάρρυνε να γράφω. Απόδειξη ότι έξη χρόνια δεν παρέλειψα ούτε μια φορά να του στείλω τη συνεργασία μου. Ακόμα κι όταν βρισκόμουν στις διακοπές κι όταν δεν υπήρχε τρόπος να το στείλω. Μια φορά στις Σπέτσες με είχε χάσει η οικογένειά μου όλη μέρα και έψαχναν να με βρουν, γιατί δεν έβρισκα μέσον να στείλω το άρθρο μου εγκαίρως. Ο Γιάννης όταν το έμαθε γελούσε με το πάθημά μου.



Του χρωστώ ευγνωμοσύνη γιατί υπήρξε ένας ιδανικός εκδότης για κάποιον σαν εμένα που γράφει για τον ιδανικό αναγνώστη. Το ίδιο πιστεύω ότι υπήρξε και για τους άλλους που του εμπιστεύθηκαν τα κείμενά τους. Απόδειξη η μεγάλη κίνηση της αρθρογραφίας στα Ρεθεμνιώτικα Νέα.



Ο γέρων Πορφύριος είπε στα πνευματικά του παιδιά, πως όταν φύγει θα είναι πιο κοντά τους. Οι φίλοι μας και οι δικοί μας που έφυγαν και προστέθηκαν στους πατέρες τους έρχονται στη σκέψη μας την ώρα της προσευχής.

Αξίζει να μνημονεύει κανείς τα ονόματά τους. Είναι μεγαλύτερη χαρά της προσευχής για τους δικούς μας στον ουρανό παρά για τους ζώντες. Ευτυχώς η Εκκλησία προσεύχεται πάντοτε, μέρα και νύχτα, για όλους, ακόμα και για κείνους που δεν τους θυμάται κανείς.