Aισθητική καλλιέργεια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Είναι αισθητικά καλλιεργημένος ο μέσος Έλληνας στην εποχή μας ή είναι αισθητικά απαίδευτος; Διαθέτει το αισθητικό κριτήριο των Ελλήνων των προηγουμένων γενεών; Με ποιο κριτήριο αποτιμάμε σήμερα την αισθητική αξία του κάθε πράγματος. Ή μήπως οι Νεοέλληνες ξεχωρίζουμε ανάμεσα στους άλλους για το κακό μας γούστο και για την έλλειψη της στοιχειώδους καλαισθησίας; Ξέρει με βεβαιότητα ο μέσος Έλληνας, ποιο είναι το ωραίο και ποιο είναι το άσχημο;
Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα και ενδιαφέρει ακόμα και την Αγορά και όχι μόνο εκείνους που αγαπούν την Τέχνη και την Αισθητική Φιλοσοφία. Οι Νεοέλληνες ακολουθώντας τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, τους οποίους αντιγράφουν σε οτιδήποτε σάπιο διαθέτουν, αγνοούν πιο βασικά πράγματα απ΄ τη διάκριση του ωραίου και του άσχημου. Δεν είναι βέβαιοι π.χ. για το ποιο είναι φυσιολογικό και ποιο αφύσικο! Καταφεύγουν στη συμπεριφορά των ζώων , για να διδαχθούν πώς να ζουν σαν άνθρωποι! Επόμενο είναι να έχουμε απωλέσει και την αίσθηση του καλού γούστου γενικά.
Εντούτοις μερικές δεκαετίες πριν , ήταν τόσο ανεπτυγμένη η καλαισθησία του Έλληνα, ώστε ο ξένος που επισκεπτόταν την Ελλάδα, θαύμαζε την καλλιτεχνική μας ιδιοσυγκρασία.. Άλλωστε ερχόταν σε μια χώρα , στην οποία δεν υπήρχε σπιθαμή γης να μην είναι κατάσπαρτη με αγάλματα και πανέμορφους ρυθμούς της λαϊκής και της αρχαίας αρχιτεκτονικής. Θυμάμαι, που μου είπε κάποιος ξένος επισκέπτης στη χώρα μας, ότι του έκανε εξαιρετική εντύπωση η καλαισθησία των Ελλήνων. Είπε μάλιστα χαριτολογώντας, ότι κανείς απ΄ τους νεοέλληνες δεν συμβιβάζεται να είναι λιγότερο ωραίος απ΄ τον Ερμή του Πραξιτέλη! Τόσο καλή εντύπωση του προκάλεσε η κομψότητα στην εμφάνιση των Ελλήνων! Δεν τολμούσε ακόμα κανένας να βγει , κατά μίμηση των Αμερικάνων κλόουν , με το βρακί στην πλατεία. Αυτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο του χαζού του χωριού.
Απ΄ τη φιλοσοφία της ελληνικής γλώσσας μπορείς να διαπιστώσεις ότι ο νεοέλληνας είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα του ωραίου, ώστε το αίσθημα αυτό να κυριαρχεί παντού ακόμα και πάνω απ΄ το αίσθημα του καλού και του αληθινού. Φαίνεται ότι τα αισθήματα αυτά υστερούσαν μπροστά στο αίσθημα του ωραίου γι΄ αυτό και για κάθε πράγμα που δεν το δεχόμαστε δεν λέγαμε όχι αυτό δεν είναι καλό ή αυτό δεν είναι αληθινό, αλλά αυτό δεν είναι ωραίο. Μπορούσαμε να υποχωρήσουμε σε άλλα πράγματα εκτός από εκείνο που δεν ήταν ωραίο. Δεν δεχόμασταν την έλλειψη του ωραίου.
Φοβάμαι ότι σήμερα άντρες και γυναίκες δεν έχουμε την ίδια ευαισθησία για το ωραίο που είχε η προηγούμενη γενιά. Απόδειξη το κακόγουστο ντύσιμο αντρών και γυναικών ιδίως των γυναικών , το οποίων η έλλειψη καλαισθησίας ξεπερνάει τα όρια.
Σήμερα το πρότυπο για τη γυναικεία κομψότητα στην Ελλάδα δεν είναι οι Ελληνίδες ούτε οι Ευρωπαίες, ούτε οι Αμερικανίδες. Δεν έχω κάνει βέβαια στατιστική έρευνα σε όλη την Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι κάπου υπάρχει κάτι όμορφο. Θα είναι όμως σταγόνα στον ωκεανό. Η έλλειψη καλού γούστου αντιθέτως είναι αισθητή παντού.
Πού οφείλεται άραγε αυτό. Είναι αποτυχία της Εκπαίδευσης να καλλιεργήσει την αίσθηση της ομορφιάς μέσα στην ψυχή των νέων; Αλλά την αίσθηση της ομορφιάς δεν την καλλιεργεί μόνο το σχολείο, αλλά και η οικογένεια και το περιβάλλον , εκτός από την κληρονομικότητα. Ο Γιουγκ μάλιστα διατείνεται ότι κληρονομούμε ακόμα και τις πνευματικές αρχές χώρια απ΄ τις διάφορες κλίσεις μας.
Πώς έγινε λοιπόν και στέρεψε το αισθητικό και καλλιτεχνικό αισθητήριο των νεοελλήνων έτσι ξαφνικά, όπως το βλέπουμε στην εμφάνιση των αντρών και των γυναικών, στις κατοικίες τους, στη διακόσμηση και στην Τέχνη;
Ουσιαστικό χαρακτηριστικό του αισθήματος του ωραίου είναι η αίσθηση του μέτρου, του ρυθμού και της αρμονίας. Η αίσθηση του μέτρου έχει χαθεί απ΄ τις σύγχρονες κοινωνίες κι απ΄ τη δική μας. Σήμερα είμαστε όλοι άμμετροι στις επιθυμίες μας, στις απαιτήσεις μας, στις εκδηλώσεις μας και γενικά στον τρόπο της ζωής μας. Ποιος έχει μέτρο; Έχει η Ελληνίδα μέτρο στο ντύσιμό της; Είναι η Ελληνίδα μετρημένη απέναντι στον άντρα της όπως ήταν παλιότερα; Έχει ο άντρας μέτρο στις απαιτήσεις του απέναντι στους άλλους; Ή κανένας δεν κάνει πίσω είτε άντρας είναι είτε γυναίκα;
Είδα μια όμορφη, ψηλή, καλοντυμένη, νεαρή Αλβανή, και τη χάρηκα. Η όλη εμφάνισή της έδειχνε ότι διέθετε μια ανεπτυγμένη αισθητική καλλιέργεια, πράγμα που το επιβεβαίωνε και η άριστη γνώση της Ελληνικής γλώσσας. Μ’ αρέσει περισσότερο μια Αλβανή που μιλάει άριστα τα Ελληνικά, από μια Ελληνίδα που τα σκοτώνει. «Ελληνίδα θα είναι « μου λέει κάποιος φίλος μου. Από αυτήν την άποψη, όλοι Έλληνες είναι, όσοι διαθέτουν την Ελληνική μόρφωση.
"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"
Θα σκούξουν οι χήνες
«Θα σκούξουν οι χήνες»
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Η φράση «θα σκούξουν οι χήνες» είναι ο τίτλος ενός θεατρικού έργου του Τσέχωβ (ή μήπως είναι ο τίτλος κάποιας κινηματογραφικής ταινίας;). Κεντρική ιδέα είναι ότι το ψέμα και γενικά η επιφανειακή κατάσταση δεν πολυκαιρίζει και μοιάζει σαν την φασαρία και την ταραχή που κρατάει λίγο και μόνο η αλήθεια και η ηρεμία κρατούν αιώνια, γιατί η ίδια η αιωνιότητα είναι διαρκής ειρήνη και ηρεμία. Ο παράδεισος της διάφανης γαλήνης. Μια άλλη ωραία εικόνα που εκφράζει την ίδια αλήθεια είναι η εικόνα της θάλασσας, που η κατάστασή της στην επιφάνεια δεν είναι ποτέ σταθερή κι άλλοτε είναι ήσυχη κι άλλοτε ταραγμένη, ενώ στα βάθη του ωκεανού επικρατεί αιώνια γαλήνη!
Με αυτό το νόημα γράφω για τη σημερινή μάχη ανάμεσα σε πέντε καρακάξες και μια μικρή, μαύρη γάτα, που έγινε στις έξη το πρωί, στο Φρούριο Λαρίσης, μπροστά στα σκαλοπάτια του Ιερού Ναού του Αγίου Αχιλλείου. Ο λόγος που αφιερώνω ολόκληρο το μικρό αυτό δοκίμιο στη σημερινή «Γατο-καρακαξομαχία» είναι ότι έχει σπουδαίο ενδιαφέρον, όχι τόσο για τα γεγονότα αυτά καθ΄ εαυτά, αλλά για το βαθύτερο νόημά τους.
Επειδή αυτό που έχει σημασία στο δοκίμιο είναι το βαθύτερο νόημα , θα εξιστορήσουμε τα γεγονότα της ασυνήθιστης αυτής μάχης ανάμεσα στις καρακάξες, στα γνωστά για την θρασύτητα και την αρπαγή πουλιά και στη γάτα, που τη χαρακτηρίζει η σύνεση και η φρονιμάδα.
Οι καρακάξες, αεί θρασείς και άρπαγες , έκαναν ψεύτικες εφόδους για να τρομάξουν τη γάτα , αντί να την περιμένουν, όπως θα έκανε κάθε άλλο ζώο, να τελειώσει το πρωϊνό της στο προαύλιο του ναού. Αλλά η γάτα δεν έδινε καμιά σημασία στις κραυγές τους και στις ψεύτικες επιθέσεις τους.
Κάθε ζώο, από ένστικτο δεν πλησιάζει ένα άλλο ισχυρότερο ζώο την ώρα που τρώει. Περιμένει να τελειώσει εκείνο κι ύστερα πλησιάζει σε ό,τι απέμεινε από την τροφή. Αλλά οι καρακάξες είναι περίφημες για την αναίδεια και την αρπαγή.
Ακόμα κι ο άνθρωπος αποφεύγει να ενοχλήσει τα ζώα την ώρα που τρώνε ή βατεύονται, γιατί όλα τα ζώα γίνονται άγρια και επιθετικά την ώρα αυτή.
Η γάτα αδιαφορούσε για τις προκλήσεις τους. Θα νόμιζε κανείς ότι δεν αντιλήφθηκε διόλου την ύπαρξή τους. Δεν έστρεψε ούτε μια φορά να κοιτάξει προς το μέρος τους, αδιαφορώντας για τις ψεύτικες εφορμήσεις , με τις οποίες προσπαθούσαν να την τρομάξουν. Απολάμβανε το φαγητό της χωρίς την παραμικρή βιασύνη και ταραχή. Το βράδυ η χαριτωμένη γατούλα με τις αντρείες εφτά ψυχές, θα διηγούνταν στις άλλες το πρωινό, ανόητο περιστατικό με τις χαζές καρακάξες. «Ανόητα πουλιά: έσκουξαν, έσκουξαν , ώσπου η γαλήνη του πρωινού επικράτησε πάλι, μόλις έπαψαν τις ηλίθιες κραυγές τους»
Ποιοι μοιάζουν τώρα στην «γατο-καρακαξομαχία» γύρω απ΄ το όνομα των Σκοπιανών: Ποιος είναι «γάτα» και ποιοι είναι «καρακάξες»; Για να είμαστε σαν τη γάτα οι Νεοέλληνες και να μην είμαστε σαν τις ανόητες καρακάξες , πρέπει να πιστεύουμε , ότι κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει, να ονομάσουμε οποιαδήποτε γειτονική χώρα, με όνομα που δεν θέλουμε, όταν μάλιστα η χώρα αυτή, κρυφά ή φανερά , επιβουλεύεται ,την εδαφική μας ακεραιότητα.
Αν αμφιβάλλουμε γι΄ αυτό , με την εσωτερική μας διαίρεση και διχόνοια που μας δέρνει, μοιάζουμε σαν τις καρακάξες. Κάθε αντίπαλος ξέρει εκ των προτέρων τις κινήσεις μας , και το σπουδαιότερο από όλα ξέρει την ανοησία μας, που είναι ο φόβος μήπως φανούμε μη ρεαλιστές και προοδευτικοί. Και ενώ εμείς αμφιβάλλουμε , ο αντίπαλος είναι βέβαιος ότι θα δεχθούμε τελικά να διαπραγματευθούμε , ακόμα κι εκείνα που δεν είναι για διαπραγμάτευση , από κανένα σοβαρό άνθρωπο στον κόσμο! «Έτσι ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.»
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Η φράση «θα σκούξουν οι χήνες» είναι ο τίτλος ενός θεατρικού έργου του Τσέχωβ (ή μήπως είναι ο τίτλος κάποιας κινηματογραφικής ταινίας;). Κεντρική ιδέα είναι ότι το ψέμα και γενικά η επιφανειακή κατάσταση δεν πολυκαιρίζει και μοιάζει σαν την φασαρία και την ταραχή που κρατάει λίγο και μόνο η αλήθεια και η ηρεμία κρατούν αιώνια, γιατί η ίδια η αιωνιότητα είναι διαρκής ειρήνη και ηρεμία. Ο παράδεισος της διάφανης γαλήνης. Μια άλλη ωραία εικόνα που εκφράζει την ίδια αλήθεια είναι η εικόνα της θάλασσας, που η κατάστασή της στην επιφάνεια δεν είναι ποτέ σταθερή κι άλλοτε είναι ήσυχη κι άλλοτε ταραγμένη, ενώ στα βάθη του ωκεανού επικρατεί αιώνια γαλήνη!
Με αυτό το νόημα γράφω για τη σημερινή μάχη ανάμεσα σε πέντε καρακάξες και μια μικρή, μαύρη γάτα, που έγινε στις έξη το πρωί, στο Φρούριο Λαρίσης, μπροστά στα σκαλοπάτια του Ιερού Ναού του Αγίου Αχιλλείου. Ο λόγος που αφιερώνω ολόκληρο το μικρό αυτό δοκίμιο στη σημερινή «Γατο-καρακαξομαχία» είναι ότι έχει σπουδαίο ενδιαφέρον, όχι τόσο για τα γεγονότα αυτά καθ΄ εαυτά, αλλά για το βαθύτερο νόημά τους.
Επειδή αυτό που έχει σημασία στο δοκίμιο είναι το βαθύτερο νόημα , θα εξιστορήσουμε τα γεγονότα της ασυνήθιστης αυτής μάχης ανάμεσα στις καρακάξες, στα γνωστά για την θρασύτητα και την αρπαγή πουλιά και στη γάτα, που τη χαρακτηρίζει η σύνεση και η φρονιμάδα.
Οι καρακάξες, αεί θρασείς και άρπαγες , έκαναν ψεύτικες εφόδους για να τρομάξουν τη γάτα , αντί να την περιμένουν, όπως θα έκανε κάθε άλλο ζώο, να τελειώσει το πρωϊνό της στο προαύλιο του ναού. Αλλά η γάτα δεν έδινε καμιά σημασία στις κραυγές τους και στις ψεύτικες επιθέσεις τους.
Κάθε ζώο, από ένστικτο δεν πλησιάζει ένα άλλο ισχυρότερο ζώο την ώρα που τρώει. Περιμένει να τελειώσει εκείνο κι ύστερα πλησιάζει σε ό,τι απέμεινε από την τροφή. Αλλά οι καρακάξες είναι περίφημες για την αναίδεια και την αρπαγή.
Ακόμα κι ο άνθρωπος αποφεύγει να ενοχλήσει τα ζώα την ώρα που τρώνε ή βατεύονται, γιατί όλα τα ζώα γίνονται άγρια και επιθετικά την ώρα αυτή.
Η γάτα αδιαφορούσε για τις προκλήσεις τους. Θα νόμιζε κανείς ότι δεν αντιλήφθηκε διόλου την ύπαρξή τους. Δεν έστρεψε ούτε μια φορά να κοιτάξει προς το μέρος τους, αδιαφορώντας για τις ψεύτικες εφορμήσεις , με τις οποίες προσπαθούσαν να την τρομάξουν. Απολάμβανε το φαγητό της χωρίς την παραμικρή βιασύνη και ταραχή. Το βράδυ η χαριτωμένη γατούλα με τις αντρείες εφτά ψυχές, θα διηγούνταν στις άλλες το πρωινό, ανόητο περιστατικό με τις χαζές καρακάξες. «Ανόητα πουλιά: έσκουξαν, έσκουξαν , ώσπου η γαλήνη του πρωινού επικράτησε πάλι, μόλις έπαψαν τις ηλίθιες κραυγές τους»
Ποιοι μοιάζουν τώρα στην «γατο-καρακαξομαχία» γύρω απ΄ το όνομα των Σκοπιανών: Ποιος είναι «γάτα» και ποιοι είναι «καρακάξες»; Για να είμαστε σαν τη γάτα οι Νεοέλληνες και να μην είμαστε σαν τις ανόητες καρακάξες , πρέπει να πιστεύουμε , ότι κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει, να ονομάσουμε οποιαδήποτε γειτονική χώρα, με όνομα που δεν θέλουμε, όταν μάλιστα η χώρα αυτή, κρυφά ή φανερά , επιβουλεύεται ,την εδαφική μας ακεραιότητα.
Αν αμφιβάλλουμε γι΄ αυτό , με την εσωτερική μας διαίρεση και διχόνοια που μας δέρνει, μοιάζουμε σαν τις καρακάξες. Κάθε αντίπαλος ξέρει εκ των προτέρων τις κινήσεις μας , και το σπουδαιότερο από όλα ξέρει την ανοησία μας, που είναι ο φόβος μήπως φανούμε μη ρεαλιστές και προοδευτικοί. Και ενώ εμείς αμφιβάλλουμε , ο αντίπαλος είναι βέβαιος ότι θα δεχθούμε τελικά να διαπραγματευθούμε , ακόμα κι εκείνα που δεν είναι για διαπραγμάτευση , από κανένα σοβαρό άνθρωπο στον κόσμο! «Έτσι ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.»
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
23.5.08
«Άμεση επέμβαση της Αστυνομίας» για τους ζηλωτές μοναχούς ζητεί ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας [...].
O εισαγγελέας προτείνει επίθεση των ΜΑΤ για να λυθεί ένα κατεξοχήν πνευματικό ζήτημα!
Σημειώνω για όσους δεν γνωρίζουν πως οι Εσφιγμενίτες αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Οικ. Πατριάρχη ως επίσκοπο τους, κατηγορωντας τον για απαράδεκτες συμπράξεις με το Βατικανό.
Επίσης αρνούνται να εκταμιεύσουν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που έχουν ήδη εγκριθεί για το μοναστήρι και ανέρχονται στα 5δις δραχμές. O λόγος αυτής της άρνησης είναι ότι θεωρούν πως γι αυτά τα χρήματα θα απαιτηθεί το αντάλλαγμα της συμμόρφωσης τους προς τις απαιτήσεις της Νέας Τάξης και των εκπροσώπων της.
Δίχως να είμαι παλαιοημερολογίτης τάσσομαι αλληλέγγυος στο πλευρό των Εσφιγμενιτών, αρνούμενος να αποδεχθώ την βία ως μέθοδο επίλυσης πνευματικών προβλήμάτων, υπερασπιζόμενος αυτό που γράφει ο Ντοστογέφσκυ και θεωρώ αυτονόητο για έναν ορθόδοξο χριστιανό:
«Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη .
Πάντα ν' αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη ». Αν αποφασίσεις πάνω σ' αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ' όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή.»
Η ταπεινή, αν και μάλλον ανεδαφική, πρόταση μου είναι να μεταβεί ο ίδιος ο Πατριάρχης στο Άγιον Όρος ως ταπεινός προσκυνητής, δίχως μπράβους, βαστάζους και ορντινάντσες, απαλλαγμένος από το βαρύ φορτίο των χρυσαφικών που κουβαλά συνήθως και να χτυπήσει την πόρτα των 110 εσφιγμενιτών, να καθήσει να κουβεντιάσει μαζί τους δίχως την αυταπάτη της «παναγιότητος», να διασκεδάσει τις ανησυχίες τους και να λύσει εν αγάπη και ταπεινώσει τον γόρδιο δεσμό.
Η Εκκλησία έχει ταλανισθεί αρκετά από τις χουντικές νοοτροπίες αρκετών εκπροσώπων της. Οι ιστοχώροι των νεοπαγανιστών και όχι μόνο, βρίθουν από τις αναφορές στις αμετροέπειες των μιτροφόρων, τις οποίες χρεώνουν στο Άγιο Σώμα του Χριστού. [..]
Παρακαλώ όσους φίλους διαβάσουν αυτή την δημοσίευση να μεταφέρουν την είδηση ώστε να αποτραπεί, μέσω της δημοσιότητος, το ανοσιούργημα που προετοιμάζεται στη Μ. Εσφιγμένου.
http://misha.pblogs.gr/
Πραγματικά δεν με νοιάζει αν οι καλόγεροι της Εσφιγμένου είναι ζηλωτές παλιοημερολογίτες, βουδιστές, ταοϊστές ή σούφι.
Η προσπάθεια φυσικής εξόντωσης τους μέσω του εμπάργκο τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων, περίθαλψης και της σχεδιαζόμενης επίθεσης των ΜΑΤ εναντίον τους είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ για την ηθική, την αισθητική και την ορθόδοξη συνείδηση μου.
Παρακαλώ βοηθήστε στην δημοσιοποίηση του ζητήματος ώστε να αποτραπεί μία ακόμα μαύρη σελίδα στις ,πολλές είναι αλήθεια, των έργων και ημερών των εξουσιαστών μιτροφόρων.
http://misha.pblogs.gr/
Επιστολή της Μονής Εσφιγμένου με θέμα την επιστολή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης
Από: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
Με αφορμή την επιστολή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης κ.Β.Φλωρίδη (αριθ.πρωτ.2008 / 20.05.08 ) σε 13 ανώτατους φορείς του τόπου, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο συγκεκριμένος λειτουργός της Δικαιοσύνης εκφράζει πολιτικά συμφέροντα που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το θέμα της Ιστορικής Μονής Εσφιγμένου ως «όπλο» σε πολιτική φαρέτρα για την όποια πολιτική διαμάχη ιδίου οφέλους ή συγγενών του, με την κυβέρνηση. Έτσι θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς τρεις σελίδες με ανακρίβειες δια χειρός του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης που καταδικάζουν 107 μοναχούς σε βέβαιο θάνατο εντός Αγίου Όρους. Ελπίζουμε όμως με ένα θαύμα στο τέλος η λογική να πρυτανεύσει.
Η Μονή μας σέβεται και στηρίζει τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Η θρησκευτική μας διαφωνία έγκειται στις φιλοπαπικές διαθέσεις του Οικουμενικού μας Πατριάρχη και όχι στον θεσμό.
O εισαγγελέας προτείνει επίθεση των ΜΑΤ για να λυθεί ένα κατεξοχήν πνευματικό ζήτημα!
Σημειώνω για όσους δεν γνωρίζουν πως οι Εσφιγμενίτες αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Οικ. Πατριάρχη ως επίσκοπο τους, κατηγορωντας τον για απαράδεκτες συμπράξεις με το Βατικανό.
Επίσης αρνούνται να εκταμιεύσουν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που έχουν ήδη εγκριθεί για το μοναστήρι και ανέρχονται στα 5δις δραχμές. O λόγος αυτής της άρνησης είναι ότι θεωρούν πως γι αυτά τα χρήματα θα απαιτηθεί το αντάλλαγμα της συμμόρφωσης τους προς τις απαιτήσεις της Νέας Τάξης και των εκπροσώπων της.
Δίχως να είμαι παλαιοημερολογίτης τάσσομαι αλληλέγγυος στο πλευρό των Εσφιγμενιτών, αρνούμενος να αποδεχθώ την βία ως μέθοδο επίλυσης πνευματικών προβλήμάτων, υπερασπιζόμενος αυτό που γράφει ο Ντοστογέφσκυ και θεωρώ αυτονόητο για έναν ορθόδοξο χριστιανό:
«Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη .
Πάντα ν' αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη ». Αν αποφασίσεις πάνω σ' αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ' όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή.»
Η ταπεινή, αν και μάλλον ανεδαφική, πρόταση μου είναι να μεταβεί ο ίδιος ο Πατριάρχης στο Άγιον Όρος ως ταπεινός προσκυνητής, δίχως μπράβους, βαστάζους και ορντινάντσες, απαλλαγμένος από το βαρύ φορτίο των χρυσαφικών που κουβαλά συνήθως και να χτυπήσει την πόρτα των 110 εσφιγμενιτών, να καθήσει να κουβεντιάσει μαζί τους δίχως την αυταπάτη της «παναγιότητος», να διασκεδάσει τις ανησυχίες τους και να λύσει εν αγάπη και ταπεινώσει τον γόρδιο δεσμό.
Η Εκκλησία έχει ταλανισθεί αρκετά από τις χουντικές νοοτροπίες αρκετών εκπροσώπων της. Οι ιστοχώροι των νεοπαγανιστών και όχι μόνο, βρίθουν από τις αναφορές στις αμετροέπειες των μιτροφόρων, τις οποίες χρεώνουν στο Άγιο Σώμα του Χριστού. [..]
Παρακαλώ όσους φίλους διαβάσουν αυτή την δημοσίευση να μεταφέρουν την είδηση ώστε να αποτραπεί, μέσω της δημοσιότητος, το ανοσιούργημα που προετοιμάζεται στη Μ. Εσφιγμένου.
http://misha.pblogs.gr/
Πραγματικά δεν με νοιάζει αν οι καλόγεροι της Εσφιγμένου είναι ζηλωτές παλιοημερολογίτες, βουδιστές, ταοϊστές ή σούφι.
Η προσπάθεια φυσικής εξόντωσης τους μέσω του εμπάργκο τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων, περίθαλψης και της σχεδιαζόμενης επίθεσης των ΜΑΤ εναντίον τους είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ για την ηθική, την αισθητική και την ορθόδοξη συνείδηση μου.
Παρακαλώ βοηθήστε στην δημοσιοποίηση του ζητήματος ώστε να αποτραπεί μία ακόμα μαύρη σελίδα στις ,πολλές είναι αλήθεια, των έργων και ημερών των εξουσιαστών μιτροφόρων.
http://misha.pblogs.gr/
Επιστολή της Μονής Εσφιγμένου με θέμα την επιστολή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης
Από: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
Με αφορμή την επιστολή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης κ.Β.Φλωρίδη (αριθ.πρωτ.2008 / 20.05.08 ) σε 13 ανώτατους φορείς του τόπου, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο συγκεκριμένος λειτουργός της Δικαιοσύνης εκφράζει πολιτικά συμφέροντα που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το θέμα της Ιστορικής Μονής Εσφιγμένου ως «όπλο» σε πολιτική φαρέτρα για την όποια πολιτική διαμάχη ιδίου οφέλους ή συγγενών του, με την κυβέρνηση. Έτσι θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς τρεις σελίδες με ανακρίβειες δια χειρός του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης που καταδικάζουν 107 μοναχούς σε βέβαιο θάνατο εντός Αγίου Όρους. Ελπίζουμε όμως με ένα θαύμα στο τέλος η λογική να πρυτανεύσει.
Η Μονή μας σέβεται και στηρίζει τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Η θρησκευτική μας διαφωνία έγκειται στις φιλοπαπικές διαθέσεις του Οικουμενικού μας Πατριάρχη και όχι στον θεσμό.
22.5.08
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου,Μετά από μία διάλεξη για τον Επίκουρο
Πήγα στη διάλεξη για τον Επίκουρο, υπό τον όρο ότι θα μου δοθεί , μετά το πέρας της ομιλίας ,χρόνος τριών λεπτών, για να πω τη γνώμη μου εν σχέσει με τη φιλοσοφία του.Είχα διαβάσει για τον Επίκουρο το βιβλίο του καθηγητή Θεοδωρίδη και εκείνο που θυμάμαι από αυτό ήταν ή επίδρασή του, που με είχε οδηγήσει στην μαύρη απελπισία. Γιατί ο Επίκουρος (κι ο Θεοδωρίδης που τον θαύμαζε και τον πρόβαλε) δεν είχαν καμιά μεταφυσική πίστη κι όλη τους η ελπίδα ήταν, πώς να περάσει ο άνθρωπος καλά, εφαρμόζοντας κάποιες τεχνικές ιδιωτικής σωτηρίας και ατομικής αυτάρκειας. Ο θάνατος για τη φιλοσοφία τους ήταν το τέλος όλων αυτών. Καμία ελπίδα ζωής μετά το θάνατο.
Μην έχοντας κανένα πνευματικό οδηγό, να με βοηθήσει στην αναζήτησή μου και να με προφυλάξει απ΄ τις βλαβερές συνέπειες της ανάγνωσης βιβλίων ανθρώπων, που όπως ο Επίκουρος κι ο Θεοδωρίδης, δεν πίστευαν πουθενά, βρέθηκα εντελώς ανυπεράσπιστος σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ήμουν τότε νεαρός φοιτητής 20 χρονών, νοσηλευόμενος για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο μιας ανίατης ασθένειας, που μπορούσε να με οδηγήσει σύντομα στο θάνατο. Τη δύσκολη εκείνη περιπέτεια με τον Επίκουρο δεν την ξέχασα παρόλο που πέρασαν από τότε πενήντα χρόνια!
Πήγα στη διάλεξη για να πω την άποψή μου, ότι με την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, ιδέες σαν του Επίκουρου φαίνονταν σε μένα τουλάχιστον απλοϊκές και δεν θα μπορούσαν να συγκινήσουν κανέναν στην εποχή μας. Πίστευα ότι κάποιου απ τους ακροατές θα συμφωνούσαν μαζί μου. Διαψεύστηκα όμως γιατί όπως φάνηκε απ΄ την ομόθυμη αποδοκιμασία της άποψής μου, ο Επίκουρος με τον υλισμό του είχε όλο τον κόσμο οπαδούς του , ιδίως εκείνους που δεν είχαν άλλη αγωνία πέραν απ΄ το να περάσουν καλά τη ζωή τους.
Πράγματι μου δόθηκε ο λόγος, μετά το πέρας της ομιλίας, αλλά ο κόσμος δεν με άφησε να μιλήσω, και με διέκοψε φωνάζοντας ότι είμαι φανατικός και φονταμενταλιστής, αν και η ομιλήτρια Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου ήταν πρόθυμη να ακούσει τις αντίθετες απόψεις μου , όπως επιβάλλει η δεοντολογία και οι καλοί τρόποι.
Τα λόγια που δεν με επέτρεψε το ακροατήριο να πω, ήταν αυτά, όσον αφορά στη θεωρία του Επίκουρου περί της θνητότητας της ψυχής.: «Δε χρειάζεται επιστημονική έρευνα, ούτε λογικά επιχειρήματα, ούτε αποδείξεις, για να ξέρεις πως οι αγαπημένοι μας εξακολουθούν και μετά το σωματικό τους θάνατο, να ζουν μέσα στην καρδιά μας. Αν ο θάνατος του σώματος είναι εξαφάνιση του ανθρώπου, όπως πρεσβεύει ο Επίκουρος, γιατί θα νιώθαμε την ανάγκη να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας;»
Κι άλλα είχα να τους πω, αν με άφηναν. Αν μπορούσε μια τόσο φτωχή αντίληψη της ψυχής, όπως αυτή του |Επίκουρου, ο οποίος πρεσβεύει ότι οι ψυχές αποτελούνται από άτομα που με το θάνατο διαλύονται και δεν μένει τίποτε απ΄ τους αγαπημένους μας «που ξεχνιούνται όπως ένας σωρός από σκυλιά σβυσμένα» (Λόρκα, Θρήνος στο θάνατο του ταυρομάχου Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας).
Αν μπορούσε μια τόσο φτωχή αντίληψη περί ψυχής να ικανοποιήσει τη δίψα του ανθρώπου, να γνωρίσει τον εαυτό του και να μη φοβάται το θάνατο, δεν θα ήταν η αναζήτηση του εαυτού, η σπουδαιότερη αναζήτησή του, ούτε θα χρειάζονταν να υπάρχουν τα αναρίθμητα αριστουργήματα της Τέχνης, ούτε θα εντρυφούσαν σ΄ αυτά οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές, απ΄ τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Θα έφτανε να θυμηθεί κανείς τα λόγια του Επίκουρου ότι η ψυχή αποτελείται από άτομα που διαλύονται με το θάνατο κι ο άνθρωπος εξαφανίζεται και τίποτα δε μένει από αυτόν, για να είναι ευτυχισμένοι και να μη φοβούνται το θάνατο.
Μην έχοντας κανένα πνευματικό οδηγό, να με βοηθήσει στην αναζήτησή μου και να με προφυλάξει απ΄ τις βλαβερές συνέπειες της ανάγνωσης βιβλίων ανθρώπων, που όπως ο Επίκουρος κι ο Θεοδωρίδης, δεν πίστευαν πουθενά, βρέθηκα εντελώς ανυπεράσπιστος σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ήμουν τότε νεαρός φοιτητής 20 χρονών, νοσηλευόμενος για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο μιας ανίατης ασθένειας, που μπορούσε να με οδηγήσει σύντομα στο θάνατο. Τη δύσκολη εκείνη περιπέτεια με τον Επίκουρο δεν την ξέχασα παρόλο που πέρασαν από τότε πενήντα χρόνια!
Πήγα στη διάλεξη για να πω την άποψή μου, ότι με την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, ιδέες σαν του Επίκουρου φαίνονταν σε μένα τουλάχιστον απλοϊκές και δεν θα μπορούσαν να συγκινήσουν κανέναν στην εποχή μας. Πίστευα ότι κάποιου απ τους ακροατές θα συμφωνούσαν μαζί μου. Διαψεύστηκα όμως γιατί όπως φάνηκε απ΄ την ομόθυμη αποδοκιμασία της άποψής μου, ο Επίκουρος με τον υλισμό του είχε όλο τον κόσμο οπαδούς του , ιδίως εκείνους που δεν είχαν άλλη αγωνία πέραν απ΄ το να περάσουν καλά τη ζωή τους.
Πράγματι μου δόθηκε ο λόγος, μετά το πέρας της ομιλίας, αλλά ο κόσμος δεν με άφησε να μιλήσω, και με διέκοψε φωνάζοντας ότι είμαι φανατικός και φονταμενταλιστής, αν και η ομιλήτρια Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου ήταν πρόθυμη να ακούσει τις αντίθετες απόψεις μου , όπως επιβάλλει η δεοντολογία και οι καλοί τρόποι.
Τα λόγια που δεν με επέτρεψε το ακροατήριο να πω, ήταν αυτά, όσον αφορά στη θεωρία του Επίκουρου περί της θνητότητας της ψυχής.: «Δε χρειάζεται επιστημονική έρευνα, ούτε λογικά επιχειρήματα, ούτε αποδείξεις, για να ξέρεις πως οι αγαπημένοι μας εξακολουθούν και μετά το σωματικό τους θάνατο, να ζουν μέσα στην καρδιά μας. Αν ο θάνατος του σώματος είναι εξαφάνιση του ανθρώπου, όπως πρεσβεύει ο Επίκουρος, γιατί θα νιώθαμε την ανάγκη να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας;»
Κι άλλα είχα να τους πω, αν με άφηναν. Αν μπορούσε μια τόσο φτωχή αντίληψη της ψυχής, όπως αυτή του |Επίκουρου, ο οποίος πρεσβεύει ότι οι ψυχές αποτελούνται από άτομα που με το θάνατο διαλύονται και δεν μένει τίποτε απ΄ τους αγαπημένους μας «που ξεχνιούνται όπως ένας σωρός από σκυλιά σβυσμένα» (Λόρκα, Θρήνος στο θάνατο του ταυρομάχου Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας).
Αν μπορούσε μια τόσο φτωχή αντίληψη περί ψυχής να ικανοποιήσει τη δίψα του ανθρώπου, να γνωρίσει τον εαυτό του και να μη φοβάται το θάνατο, δεν θα ήταν η αναζήτηση του εαυτού, η σπουδαιότερη αναζήτησή του, ούτε θα χρειάζονταν να υπάρχουν τα αναρίθμητα αριστουργήματα της Τέχνης, ούτε θα εντρυφούσαν σ΄ αυτά οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές, απ΄ τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Θα έφτανε να θυμηθεί κανείς τα λόγια του Επίκουρου ότι η ψυχή αποτελείται από άτομα που διαλύονται με το θάνατο κι ο άνθρωπος εξαφανίζεται και τίποτα δε μένει από αυτόν, για να είναι ευτυχισμένοι και να μη φοβούνται το θάνατο.
9.5.08
ΧΟΡΧΕ ΚΑΡΕΡΑ ΑΝΤΡΑΝΤΕ (ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ)
ΓΗΙΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ
Ζω σ΄ ένα χτίσμα από τραπουλόχαρτα,
σ΄ ένα σπίτι από άμμο, σ΄ ένα πύργο στον αέρα,
κΑι περνώ τις στιγμές περιμένοντας
το γκρέμισμα του τοίχου, τον ερχομό της αχτίνας,
τον ουράνιο ταχυδρόμο με τη στερνή είδηση,
την κρίση σ΄ένα πεταγμα σφήκας,
τη διαταγή σαν ένα μαστίγιο από αίμα
σκορπίζοντας στον αέρα μια στάχτη από αγγέλους.
Τότε θα χάσω τη γήινη κατοικία μου
και θα βρεθώ ξανά γυμνός.
Τα ψάρια,τα λαμπερά άστρα
θα τρέψουν σε φυγή τη σειρά των ανάστροφων ουρανών τους.
Κάτι που είναι χρώμα, πουλί ή όνομα,
θα ξαναγίνει σχεδόν μια φούχτα από νύχτα,
και πάνω στο γύμνωμα από αριθμούς κι από μολύβια
κι απ΄ το κορμί του έρωτα
που πλάστηκε από καρπούς κι από μουσική
θα σβηστεί στο τέλος,σαν το όνειρο ή σαν τη σκιά
η σκόνη που δε θυμιέται.
Μετάφραση: Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος
"ΓΡΑΦΗ"
Ζω σ΄ ένα χτίσμα από τραπουλόχαρτα,
σ΄ ένα σπίτι από άμμο, σ΄ ένα πύργο στον αέρα,
κΑι περνώ τις στιγμές περιμένοντας
το γκρέμισμα του τοίχου, τον ερχομό της αχτίνας,
τον ουράνιο ταχυδρόμο με τη στερνή είδηση,
την κρίση σ΄ένα πεταγμα σφήκας,
τη διαταγή σαν ένα μαστίγιο από αίμα
σκορπίζοντας στον αέρα μια στάχτη από αγγέλους.
Τότε θα χάσω τη γήινη κατοικία μου
και θα βρεθώ ξανά γυμνός.
Τα ψάρια,τα λαμπερά άστρα
θα τρέψουν σε φυγή τη σειρά των ανάστροφων ουρανών τους.
Κάτι που είναι χρώμα, πουλί ή όνομα,
θα ξαναγίνει σχεδόν μια φούχτα από νύχτα,
και πάνω στο γύμνωμα από αριθμούς κι από μολύβια
κι απ΄ το κορμί του έρωτα
που πλάστηκε από καρπούς κι από μουσική
θα σβηστεί στο τέλος,σαν το όνειρο ή σαν τη σκιά
η σκόνη που δε θυμιέται.
Μετάφραση: Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος
"ΓΡΑΦΗ"
2.5.08
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: ΨΥΧΗ ΑΠΟΥΣΑ
ΨΥΧΗ ΑΠΟΥΣΑ
Δε σε γνωρίζει ο ταύρος, ούτε η συκιά
Ούτε τ΄ άλογα, ούτε τα μυρμήγκια του σπιτιού σου.
Δε σε γνωρίζει το παιδί, ούτε το βράδυ,
Γιατί έχεις πεθάνει για πάντα.
Δε σεγνωρίζει η ράχη της πέτρας,
Ούτε το μαύρο τλάζι όπου λιώνεις.
Δε σε γνωρίζει η βουβή ανάμνησή σου
Γιατί έχεις πεθάνει γιά πάντα.
Το φθινόπωρο θα ΄ρθει με βούκινα,
Σταφύλι ομίχλης και συστάδα βουνών,
Μα κανείς δεν θα θελήσει να κοιτάξει τα μάτια σου
Γιατί έχέις πεθάνει για πάντα.
Γιατί έχεις πεθάνει για πάντα
Σαν όλους τους νεκρούς της Γης,
Σαν όλους τους νεκρούς που λησμονιούνται
Σ' ένα σωρό από σκυλιά σβυσμένα.
Δε σε γνωρίζει κανείς. Όχι. Μα εγώ σε τραγουδώ.
Γι' αυτούς που θά 'ρθουν τραγουδώ την κατατομή σου και τη χάρη σου
Την ξακουστή ωριμότητα του στοχασμού σου,
Την όρεξη για θάνατο, τη γεύση απ΄ το στόμα του,
Τη θλίψη πού 'χε η γενναια χαρά σου.
Θ' αργήσει πολύ καιρό να γεννηθεί, αν γεννηθεί
Ένας Ανδαλουσιάνος τόσο γνήσιος, τόσο πλούσιος σε περιπέτεια.
Την αρχοντιά του τραγουδπώ με λόγια που στενάζουν
Και θυμάμαι μια θλιμμένη πνοή μέσα στα λιόδεντρα.
Μετάφραση: Μόσχος Λαγκουβάρδος
Δε σε γνωρίζει ο ταύρος, ούτε η συκιά
Ούτε τ΄ άλογα, ούτε τα μυρμήγκια του σπιτιού σου.
Δε σε γνωρίζει το παιδί, ούτε το βράδυ,
Γιατί έχεις πεθάνει για πάντα.
Δε σεγνωρίζει η ράχη της πέτρας,
Ούτε το μαύρο τλάζι όπου λιώνεις.
Δε σε γνωρίζει η βουβή ανάμνησή σου
Γιατί έχεις πεθάνει γιά πάντα.
Το φθινόπωρο θα ΄ρθει με βούκινα,
Σταφύλι ομίχλης και συστάδα βουνών,
Μα κανείς δεν θα θελήσει να κοιτάξει τα μάτια σου
Γιατί έχέις πεθάνει για πάντα.
Γιατί έχεις πεθάνει για πάντα
Σαν όλους τους νεκρούς της Γης,
Σαν όλους τους νεκρούς που λησμονιούνται
Σ' ένα σωρό από σκυλιά σβυσμένα.
Δε σε γνωρίζει κανείς. Όχι. Μα εγώ σε τραγουδώ.
Γι' αυτούς που θά 'ρθουν τραγουδώ την κατατομή σου και τη χάρη σου
Την ξακουστή ωριμότητα του στοχασμού σου,
Την όρεξη για θάνατο, τη γεύση απ΄ το στόμα του,
Τη θλίψη πού 'χε η γενναια χαρά σου.
Θ' αργήσει πολύ καιρό να γεννηθεί, αν γεννηθεί
Ένας Ανδαλουσιάνος τόσο γνήσιος, τόσο πλούσιος σε περιπέτεια.
Την αρχοντιά του τραγουδπώ με λόγια που στενάζουν
Και θυμάμαι μια θλιμμένη πνοή μέσα στα λιόδεντρα.
Μετάφραση: Μόσχος Λαγκουβάρδος
Οι ανέραστοι
Οι ανέραστοι
Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Τραγουδήσαμε και δε χορέψατε, κλάψαμε
και δεν πενθήσατε»
Μια ακόμα τραγωδία στις τόσες τραγωδίες της ζωής , είναι οι γάμοι χωρίς έρωτα, οι συμβατικοί γάμοι, αυτοί που στην εποχή μας, όπου το κακό δρα απροκάλυπτα , γίνονται και με ένα απλό συμβολαιογραφικό έγγραφο! Η δικαιολογία του νόμου περί συμβατικών γάμων είναι η εξής: «Μια που ο ψυχικός και πνευματικός δεσμός είναι περιττός , γιατί να ρισκάρει κανείς στο οικονομικό;»
Έτσι ο νόμος θεσπίζει την ελεύθερη από ψυχικές, πνευματικές, ηθικές δεσμεύσεις «συμβίωση» αναγνωρίζοντας ως μοναδικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων τον οικονομικό. Άλλωστε ολόκληρη η Γερμανικής έμπνευσης Ελληνική νομοθεσία στρέφεται κυρίως γύρω απ΄ την προστασία της περιουσίας. Με αυτή τη φιλοσοφία το δίκαιο εννοεί ως «ελευθερία» την ευθύνη στα περιουσιακά θέματα και την ανευθυνότητα ως προς τον ψυχικό, τον πνευματικό και τον ηθικό κόσμο του ανθρώπου.
Παλιά όταν «σπίτωνε» κανείς άντρα ή γυναίκα , ήξερε ότι δεν είναι εντελώς άμεμπτος και δίκαιος, όπως νομίζει ότι είναι τώρα, που το «σπίτωμα» γίνεται και με το νόμο. Η συμβίωση, κατά την περί δικαίου αντίληψη της νέας εποχής δεν ενδιαφέρει πια την κοινωνία . Το κοινωνικό σύνολο ενδιαφέρεται για τα χρήματα και γενικά για τα περιουσιακά θέματα. «Τι έχω να ωφεληθώ εγώ από αυτό; Τι έχω να κερδίσω ή να χάσω;» Αυτό ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, κατά την άποψη αυτών που ψηφίζουν τους νόμους. Με αυτή τη λογική θεσπίζεται η «ελεύθερη» συμβίωση. Πόσο «ελεύθερη» μπορεί να είναι η συμβίωση ανθρώπων που αποφεύγουν να συνάψουν μια βαθύτερη προσωπική σχέση με ψυχικό και πνευματικό περιεχόμενο;
Τέτοια είναι και η ελευθερία των συμβαλλομένων των γάμων της παγκοσμιοποίησης. Ελευθερία για τον ανώριμο και τον δίψυχο άντρα και γυναίκα, που προσπαθούν να δεσμευθούν χωρίς να δεσμευθούν. Δηλαδή ένα είδος «ελεύθερων πολιορκημένων» απ΄ την ανάποδη.
Αν για να είμαστε δίκαιοι ,γινόμαστε ανάλγητοι, σκληροί, ανέραστοι, αδιάφοροι , ασυγκίνητοι , τότε καλύτερα να μην είμαστε δίκαιοι και να είμαστε πονετικοί, να νιώθουμε αγάπη γι΄ αυτούς που έχουν την ανάγκη μας. Πιστεύω ότι αυτό σημαίνουν τα λόγια του Χριστού «Πόρνοι και μοιχοί προάγουσιν υμάς εις την βασιλεία του Θεού». Οι πόρνοι και οι μοιχοί έχουν συναίσθηση της κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Δεν είναι αδιάφοροι, γιατί αγάπησαν πριν πέσουν στην πορνεία και στη μοιχεία . Αναγνωρίζουν τις αμαρτίες τους κι είναι πονετικοί προς αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Ο Θεός δεν θέλει από εμάς τη δικαιοσύνη μας , αλλά την καρδιά μας και ο σκληρός, ο ανάλγητος κι ο αδιάφορος δεν δίνει την καρδιά του σε κανέναν ούτε στο Θεό.
Οι ανέραστοι μπορούν να συνάπτουν «ελεύθερη», διάβαζε «περιουσιακή», συμβίωση, μάταια όμως αναζητούν τη γαλήνη της ψυχής ή και απλά μόνο την ικανοποίηση, γιατί μόνο η αληθινή αγάπη καλύπτει όλες τις ελλείψεις.
Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Τραγουδήσαμε και δε χορέψατε, κλάψαμε
και δεν πενθήσατε»
Μια ακόμα τραγωδία στις τόσες τραγωδίες της ζωής , είναι οι γάμοι χωρίς έρωτα, οι συμβατικοί γάμοι, αυτοί που στην εποχή μας, όπου το κακό δρα απροκάλυπτα , γίνονται και με ένα απλό συμβολαιογραφικό έγγραφο! Η δικαιολογία του νόμου περί συμβατικών γάμων είναι η εξής: «Μια που ο ψυχικός και πνευματικός δεσμός είναι περιττός , γιατί να ρισκάρει κανείς στο οικονομικό;»
Έτσι ο νόμος θεσπίζει την ελεύθερη από ψυχικές, πνευματικές, ηθικές δεσμεύσεις «συμβίωση» αναγνωρίζοντας ως μοναδικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων τον οικονομικό. Άλλωστε ολόκληρη η Γερμανικής έμπνευσης Ελληνική νομοθεσία στρέφεται κυρίως γύρω απ΄ την προστασία της περιουσίας. Με αυτή τη φιλοσοφία το δίκαιο εννοεί ως «ελευθερία» την ευθύνη στα περιουσιακά θέματα και την ανευθυνότητα ως προς τον ψυχικό, τον πνευματικό και τον ηθικό κόσμο του ανθρώπου.
Παλιά όταν «σπίτωνε» κανείς άντρα ή γυναίκα , ήξερε ότι δεν είναι εντελώς άμεμπτος και δίκαιος, όπως νομίζει ότι είναι τώρα, που το «σπίτωμα» γίνεται και με το νόμο. Η συμβίωση, κατά την περί δικαίου αντίληψη της νέας εποχής δεν ενδιαφέρει πια την κοινωνία . Το κοινωνικό σύνολο ενδιαφέρεται για τα χρήματα και γενικά για τα περιουσιακά θέματα. «Τι έχω να ωφεληθώ εγώ από αυτό; Τι έχω να κερδίσω ή να χάσω;» Αυτό ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, κατά την άποψη αυτών που ψηφίζουν τους νόμους. Με αυτή τη λογική θεσπίζεται η «ελεύθερη» συμβίωση. Πόσο «ελεύθερη» μπορεί να είναι η συμβίωση ανθρώπων που αποφεύγουν να συνάψουν μια βαθύτερη προσωπική σχέση με ψυχικό και πνευματικό περιεχόμενο;
Τέτοια είναι και η ελευθερία των συμβαλλομένων των γάμων της παγκοσμιοποίησης. Ελευθερία για τον ανώριμο και τον δίψυχο άντρα και γυναίκα, που προσπαθούν να δεσμευθούν χωρίς να δεσμευθούν. Δηλαδή ένα είδος «ελεύθερων πολιορκημένων» απ΄ την ανάποδη.
Αν για να είμαστε δίκαιοι ,γινόμαστε ανάλγητοι, σκληροί, ανέραστοι, αδιάφοροι , ασυγκίνητοι , τότε καλύτερα να μην είμαστε δίκαιοι και να είμαστε πονετικοί, να νιώθουμε αγάπη γι΄ αυτούς που έχουν την ανάγκη μας. Πιστεύω ότι αυτό σημαίνουν τα λόγια του Χριστού «Πόρνοι και μοιχοί προάγουσιν υμάς εις την βασιλεία του Θεού». Οι πόρνοι και οι μοιχοί έχουν συναίσθηση της κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Δεν είναι αδιάφοροι, γιατί αγάπησαν πριν πέσουν στην πορνεία και στη μοιχεία . Αναγνωρίζουν τις αμαρτίες τους κι είναι πονετικοί προς αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Ο Θεός δεν θέλει από εμάς τη δικαιοσύνη μας , αλλά την καρδιά μας και ο σκληρός, ο ανάλγητος κι ο αδιάφορος δεν δίνει την καρδιά του σε κανέναν ούτε στο Θεό.
Οι ανέραστοι μπορούν να συνάπτουν «ελεύθερη», διάβαζε «περιουσιακή», συμβίωση, μάταια όμως αναζητούν τη γαλήνη της ψυχής ή και απλά μόνο την ικανοποίηση, γιατί μόνο η αληθινή αγάπη καλύπτει όλες τις ελλείψεις.