Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η κεντρική ιδέα της ταινίας "Four Faces West" με τον Joel Mc Crea και την Frances Dee, είναι η αγάπη που μπορεί να μετατρέψει έναν ληστή σε φιλάνθρωπο. Ο ήρωας της ταινίας ληστεύει μια τράπεζα "για μια καλύτερη ζωή". Κρύβοντας όμως τα κλοπιμαία στην έρημο, τον δαγκώνει ένας κροταλίας και η ηρωίδα, που είναι μια νεαρή και όμορφη γιατρός, περιποιείται την πληγή. Η ομορφιά της , η καλοσύνη και η ευγένεια με την οποία το κάνει , μαζί με τη θεραπεία της πληγής, θεραπεύει και την ψυχή του.
Οι δυο νέοι είναι τόσο πειστικοί στην αγάπη τους, που νομίζεις ότι αγαπιούνται και στη ζωή. Όντως αγαπιούνται και στη ζωή και γίνονται ένα αγαπημένο ζευγάρι, μεχρι το θάνατό τους.
Από τίς τέσσερις μορφές της ταινίας, δύο είναι ο Joel και η Frances..Τρίτη είναι η μορφή του φίλου του Joel. Ας σημειωθεί ότι μαζί με την αλλαγή του ήρωα της ταινίας, χάρις στην αγάπη, αλλάζουν και οι γύρω του, ακόμα και οι διώκτες του γίνονται φίλοι του.
Αν και είδα την ταινία δύο φορές, και θα τη δώ και σήμερα τρίτη φορά , δεν μπόρεσα να δω ποιά είναι η τέταρτη μορφή. Νά 'ναι άραγε η προσωποποίηση της αγάπης; Μάλλον είναι ο σερίφης, το τέταρτο πρόσωπο. Τα Τέσσερα πρόσωπα στη Δύση, είναι ένα ενδιαφέρον, καλογυρισμένο γουέστερν. Αξίζει να το δείτε, έστω και χωρίς ελληνικούς υποτίτλους!
moschoblog.blogspot.com
30.3.20
28.3.20
Ορθοδοξία και σατανισμός
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Δυο δυνάμεις συγκρούονται, σε δύο μέτωπα, στο πνευματικό και στο υλιστικό. Στο πνευματικό νικάει η ορθοδοξία και στο υλιστικό ο σατανισμός. Πάρε παράδειγμα για τη δύναμη της Ορθοδοξίας την αγάπη, που δε ζητεί τα εαυτής. Η δύναμή της δεν έχει όρια. Ο σατανισμός μοιάζει με χαλασμένο θερμοστάτη. Όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία του τόσο πλησιάζει να αυτοεκραγεί. Η απεραντοσύνη και η αιωνιότητα είναι εχθροί του.
moschoblog.blogspot.com
Δυο δυνάμεις συγκρούονται, σε δύο μέτωπα, στο πνευματικό και στο υλιστικό. Στο πνευματικό νικάει η ορθοδοξία και στο υλιστικό ο σατανισμός. Πάρε παράδειγμα για τη δύναμη της Ορθοδοξίας την αγάπη, που δε ζητεί τα εαυτής. Η δύναμή της δεν έχει όρια. Ο σατανισμός μοιάζει με χαλασμένο θερμοστάτη. Όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία του τόσο πλησιάζει να αυτοεκραγεί. Η απεραντοσύνη και η αιωνιότητα είναι εχθροί του.
moschoblog.blogspot.com
25.3.20
Νυκτομαχία
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Δε σου φαίνεται πως όλη αυτή η περιπέτεια μοιάζει με νυχτομαχία; Σαν μια μάχη με αόρατο εχθρο; Σαν να δίνουμε γροθιες στον αέρα. Δεν ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός και πού βρίσκεται. Νομίζεις ότι είναι έξω, αλλά δεν είναι. Θα προστατεύαμε τον εαυτό μας. Αλλά ο εχθρός είναι μέσα μας. Ο εξωτερικός εχθρός δεν θά 'ξερε πού ακριβώς πονάμε, πού είμαστε ευάλωτοι. Θα φυλαγόμαστε από τις επιθέσεις του.
Πρέπει να φυλάξουμε δυνατό το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Το ανοσοποιητικό δεν είναι κάποιο όργανο του σώματός μας. Είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος που είναι δώρο του Θεού στον κάθε άνθρωπο. Όταν φύγει η χάρη, φεύγει κι η ζωή.
Διαβάζω στο Ευαγγέλιο του Λουκά μια περικοπή που μοιάζει με παραβολή, η οποία μιλάει για τη χάρη του Θεού στον άνθρωπο. ΈΤσι τουλάχιστον τη βλέπω εγώ. Παραθέτω την περικοπή αυτή: "Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς. Προσέχετε από των ανθρώπων. επιβαλούσι γαρ εφ' υμάς τας χείρας αυτών και διώξουσι, πααδιδόντες ες συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείς και ηγεμόνας, ένεκεν του ονόματός μου. Αποβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον. Θέσθε ουν τας καρδίας υμών, μη προμελετάν απολογηθήναι. εγώ γαρ δώσω υμiν στόμα και σοφίαν, η ου δυνήσονται ανειπειν, ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν (...) και θριξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται. Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών."
Θεωρω ότι η περικοπή αυτή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, σημαίνει να έχουμε την ελπίδα μας στο Χριστό. Αυτός θα μας δώσει "στόμα και σοφίαν", δηλαδή "λόγον ζωής" που δεν θα δυνηθούν οι "αντικείμενοι" να μας βλάψουν. Ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν θα χαθεί."
moschoblog.blogspot.com
Δε σου φαίνεται πως όλη αυτή η περιπέτεια μοιάζει με νυχτομαχία; Σαν μια μάχη με αόρατο εχθρο; Σαν να δίνουμε γροθιες στον αέρα. Δεν ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός και πού βρίσκεται. Νομίζεις ότι είναι έξω, αλλά δεν είναι. Θα προστατεύαμε τον εαυτό μας. Αλλά ο εχθρός είναι μέσα μας. Ο εξωτερικός εχθρός δεν θά 'ξερε πού ακριβώς πονάμε, πού είμαστε ευάλωτοι. Θα φυλαγόμαστε από τις επιθέσεις του.
Πρέπει να φυλάξουμε δυνατό το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Το ανοσοποιητικό δεν είναι κάποιο όργανο του σώματός μας. Είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος που είναι δώρο του Θεού στον κάθε άνθρωπο. Όταν φύγει η χάρη, φεύγει κι η ζωή.
Διαβάζω στο Ευαγγέλιο του Λουκά μια περικοπή που μοιάζει με παραβολή, η οποία μιλάει για τη χάρη του Θεού στον άνθρωπο. ΈΤσι τουλάχιστον τη βλέπω εγώ. Παραθέτω την περικοπή αυτή: "Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς. Προσέχετε από των ανθρώπων. επιβαλούσι γαρ εφ' υμάς τας χείρας αυτών και διώξουσι, πααδιδόντες ες συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείς και ηγεμόνας, ένεκεν του ονόματός μου. Αποβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον. Θέσθε ουν τας καρδίας υμών, μη προμελετάν απολογηθήναι. εγώ γαρ δώσω υμiν στόμα και σοφίαν, η ου δυνήσονται ανειπειν, ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν (...) και θριξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται. Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών."
Θεωρω ότι η περικοπή αυτή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, σημαίνει να έχουμε την ελπίδα μας στο Χριστό. Αυτός θα μας δώσει "στόμα και σοφίαν", δηλαδή "λόγον ζωής" που δεν θα δυνηθούν οι "αντικείμενοι" να μας βλάψουν. Ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν θα χαθεί."
moschoblog.blogspot.com
23.3.20
Νοερά προσευχή
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στην Εκκλησία πηγαίνω όχι για να σκεφτώ το πρόβλημά μου, αλλά για να ηρεμήσω από αυτό. Ο εγκέφαλος λειτουργεί, όπως η μνήμη. Πρέπει να μην πιέζεις. τον εγκέφαλο. Το ίδιο όπως γίνεται με τη μνήμη. Όσο την πιέζουμε τόσο αδυνατεί να θυμηθεί. Όταν λέμε θα προσευχηθούμε για κάτι, δε σημαίνει θα σκεφτούμε επάνω σ' αυτό που μας απασχολεί. Οι λογισμοί είναι εμπόδιο, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσευχή. Το μεγαλύτερο εμπόδιο. Οι λογισμοί είναι για τον εγκέφαλο και η χάρη είναι της καρδιάς. Αν βάλουμε τους λογισμούς στην καρδιά, θα μας εγκαταλείψει η χάρη. Θα μεταβάλουμε την καρδιά σε σπήλαιο ληστών. Η καρδιά είναι οίκος προσευχής. Δεν είναι οίκος εμπορίου. Π.χ. στην νοερά προσευχή για την Ελλάδα, ή για κάποιον δικό μας δεν κολλάμε στα λόγια της νοεράς προσευχής και το όνομα του δικού μας ή το όνομα της Ελλάδας. Όταν προσευχόμαστε για τον εαυτό μας, προσευχόμαστε και για τους δικούς μας και για την Ελλάδα και για όποιον έχουμε ή για ό,τι έχουμε στο νου μας.
moschoblog.blogspot.com
Στην Εκκλησία πηγαίνω όχι για να σκεφτώ το πρόβλημά μου, αλλά για να ηρεμήσω από αυτό. Ο εγκέφαλος λειτουργεί, όπως η μνήμη. Πρέπει να μην πιέζεις. τον εγκέφαλο. Το ίδιο όπως γίνεται με τη μνήμη. Όσο την πιέζουμε τόσο αδυνατεί να θυμηθεί. Όταν λέμε θα προσευχηθούμε για κάτι, δε σημαίνει θα σκεφτούμε επάνω σ' αυτό που μας απασχολεί. Οι λογισμοί είναι εμπόδιο, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσευχή. Το μεγαλύτερο εμπόδιο. Οι λογισμοί είναι για τον εγκέφαλο και η χάρη είναι της καρδιάς. Αν βάλουμε τους λογισμούς στην καρδιά, θα μας εγκαταλείψει η χάρη. Θα μεταβάλουμε την καρδιά σε σπήλαιο ληστών. Η καρδιά είναι οίκος προσευχής. Δεν είναι οίκος εμπορίου. Π.χ. στην νοερά προσευχή για την Ελλάδα, ή για κάποιον δικό μας δεν κολλάμε στα λόγια της νοεράς προσευχής και το όνομα του δικού μας ή το όνομα της Ελλάδας. Όταν προσευχόμαστε για τον εαυτό μας, προσευχόμαστε και για τους δικούς μας και για την Ελλάδα και για όποιον έχουμε ή για ό,τι έχουμε στο νου μας.
moschoblog.blogspot.com
22.3.20
Γράφοντας
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το γράφειν για μένα είναι καθημερινή τροφή. Γράφω σαν προσευχή. Σήμερα θέλησα να γράψω για την προσευχή. Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω για την προσευχή του ονόματος του Ιησού, για το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλό, ότι είναι χάρισμα όπως και η θέληση για τη ζωή είναι έμφυτο χάρισμα, δεν την δημιουργήσαμε εμείς. Έπειτα όμως έκανα άλλες σκέψεις. Δεύτερες σκέψεις κρείσσονες. Δεν είναι καλύτερα, αντί να γράφω για την ΄προσευχή, να προσεύχομαι; Βέβαια το γράψιμό μου δεν είναι γιατί γνωρίζω αυτά τα πράγματα που γράφω. Το γράψιμό μου είναι μια διαρκής αναζήτηση. Γι' αυτό τολμώ να γράφω και το ενδιαφέρον μου αυτό για το γράψιμο διαρκεί σε όλη μου τη ζωή.
Με την αναζήτηση αυτή ξεκίνησα από την νεαρή μου ηλικία να διαβάζω και να γράφω αναζητώντας την αληθινή ερμηνεία των Γραφών. Βέβαια τα γραφόμενα αυτά πόρρω απέχουν από την γνώση της θεολογίας και από τον φιλοσοφικό στοχασμό
Ο Κύριος αποστόμωσε τους Σαδδουκαίους που δεν πίστευαν στην ανάσταση εκ νεκρών, ότι πλανώνται μη γνωρίζοντες τις Γραφές ούτε τη δύναμη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι είναι καθήκον του πιστού να ερευνά τις Γραφές υπό την καθοδήγηση της Εκκλησίας, η οποία κατέχει την αληθινή ερμηνεία τους.
moschoblog.blogspot.com
Το γράφειν για μένα είναι καθημερινή τροφή. Γράφω σαν προσευχή. Σήμερα θέλησα να γράψω για την προσευχή. Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω για την προσευχή του ονόματος του Ιησού, για το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλό, ότι είναι χάρισμα όπως και η θέληση για τη ζωή είναι έμφυτο χάρισμα, δεν την δημιουργήσαμε εμείς. Έπειτα όμως έκανα άλλες σκέψεις. Δεύτερες σκέψεις κρείσσονες. Δεν είναι καλύτερα, αντί να γράφω για την ΄προσευχή, να προσεύχομαι; Βέβαια το γράψιμό μου δεν είναι γιατί γνωρίζω αυτά τα πράγματα που γράφω. Το γράψιμό μου είναι μια διαρκής αναζήτηση. Γι' αυτό τολμώ να γράφω και το ενδιαφέρον μου αυτό για το γράψιμο διαρκεί σε όλη μου τη ζωή.
Με την αναζήτηση αυτή ξεκίνησα από την νεαρή μου ηλικία να διαβάζω και να γράφω αναζητώντας την αληθινή ερμηνεία των Γραφών. Βέβαια τα γραφόμενα αυτά πόρρω απέχουν από την γνώση της θεολογίας και από τον φιλοσοφικό στοχασμό
Ο Κύριος αποστόμωσε τους Σαδδουκαίους που δεν πίστευαν στην ανάσταση εκ νεκρών, ότι πλανώνται μη γνωρίζοντες τις Γραφές ούτε τη δύναμη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι είναι καθήκον του πιστού να ερευνά τις Γραφές υπό την καθοδήγηση της Εκκλησίας, η οποία κατέχει την αληθινή ερμηνεία τους.
moschoblog.blogspot.com
21.3.20
Ζωή ως άσκηση
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Άσκηση δεν είναι απλώς η κατεργασία κάποιου πράγματος. Το ρήμα ασκώ, από τα αρχαία χρόνια σημαινει ότι κατεργάζομαι κάτι με τέχνη. Ζωή ως άσκηση είναι ζωή ως τέχνη, δηλαδή ζωή με ωραιότητα. Αποφεύγοντας τα άκρα, την υπερβολή. Η υπερβολή στην Ορθόδοξη Παράδοση είναι αμαρτία. Ζωή με ωραιότητα είναι ζωή με μέτρο, με σεβασμό στις αρετές της ζωής. Όχι άμμετρα και άρρυθμα. Όχι όπως βλέπουμε την «άσκηση» στους «ασκητές των Ινδιών» που εξαντλούν το σώμα τους . Όχι ξεχαρβάλωμα του σώματος με την υπερβολή. Αυτό δεν είναι άσκηση του σώματος είναι μίσος του σώματος, σαν να είναι εχθρός. Στην Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι εχθρός το σώμα μας, αλλά το διεφθαρμένο φρόνημα. Δεν πολεμάμε με το σώμα, αλλά με τα πάθη.
Ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι τιτλοφορεί το βιβλίο της αυτοβιογραφίας του «Σμιλεύοντας το χρόνο». Ο Ταρκόφσκι μιλώντας για τη ζωή του λέει, πως «σμιλεύει τη ζωή του , όπς ο γλύπτης σμιλεύει το μάρμαρο. Είναι δηλαδή ο πνευματικός δημιουργός της ζωής του, όπως ένας γλύπτης είναι ο πνευματικός δημιουργός του γλυπτού του, με σεβασμό στις αρετές της ζωής και της τέχνης και με αγάπη για την ωραιότητα. Στην Ορθοδοξία θεωρούμε απαράδεκτο , όταν κάτι δεν είναι ωραίο. Ωραίοι είναι οι ναοί, ωραία είναι η αγιογράφηση, ωραία είναι η ψαλμωδία, ώραίο είναι οι ύμνοι. Με ωραιότητα και με ρυθμό είναι γραμμένα ακόμα και τα πεζά κείμενα των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.
Ασκώ λοιπόν σημαίνει κάνω κάτι με προσοχή να είναι ωραίο, αποφεύγοντας την κατάχρηση, να είναι εύρρυθμο, αρμονικό. Δεν είναι κάθε τι άσκηση και καθένας ασκητής. Ασκητής είναι αυτός που είναι στολισμένος με αρετές . Το αντίθετο της ζωής ως άσκηση είναι η ζωή χωρίς συγκατάθεση της ψυχής, δηλαδή χωρίς πίστη, αλλά καταναγκαστικά, σαν να είναι ζωή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως των ολοκληρωτικών συστημάτων (κομμουνισμός, ναζισμός κ.ά.)
Ζωή ως άσκηση είναι το ζωηφόρο μήνυμα της δύσκολης εποχής που ζούμε. Ζούμε όπως οι στα χρόνια του Χριστού οι Μαθητές του που έκραζαν , «Κύριε, σώσον ημάς απολλύμεθα», Κύριε σώσε μας, χανόμαστε. Το Ευαγγέλιο που διαβάζεται στην Εκκλησία την Πέμπτη της β΄εβδομάδος αναφέρεται στο φόβο, για την επιβίωση. «Κύριε , σώσον ημάς, απολλύμεθα. Και λέγει αυτοίς. Τι δειλοί εστε, ολιγόπιστοι;»
Η ζωή ως άσκηση σημαίνει ζωή με θεμέλιο τον Ιησού Χριστό. «Ουδείς δύναται θείναι θεμέλιον άλλον ειμή τον κείμενον, ός έστι Ιησούς Χριστός…»
Τώρα μετά το θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου μπορούμε να ακούσουμε το Χριστό που μας καλεί να πάμε κοντά Του, για να μας αναπαύσει από το άγχος και τη δειλία για την επιβίωση. Τώρα μπορούμε να νιώσουμε μέσα μας όλοι όσοι πιστεύουμε στο Χριστό, τη φωνή που κράζει το Θεό «πατέρα».
moschoblog.blogspot.com
Άσκηση δεν είναι απλώς η κατεργασία κάποιου πράγματος. Το ρήμα ασκώ, από τα αρχαία χρόνια σημαινει ότι κατεργάζομαι κάτι με τέχνη. Ζωή ως άσκηση είναι ζωή ως τέχνη, δηλαδή ζωή με ωραιότητα. Αποφεύγοντας τα άκρα, την υπερβολή. Η υπερβολή στην Ορθόδοξη Παράδοση είναι αμαρτία. Ζωή με ωραιότητα είναι ζωή με μέτρο, με σεβασμό στις αρετές της ζωής. Όχι άμμετρα και άρρυθμα. Όχι όπως βλέπουμε την «άσκηση» στους «ασκητές των Ινδιών» που εξαντλούν το σώμα τους . Όχι ξεχαρβάλωμα του σώματος με την υπερβολή. Αυτό δεν είναι άσκηση του σώματος είναι μίσος του σώματος, σαν να είναι εχθρός. Στην Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι εχθρός το σώμα μας, αλλά το διεφθαρμένο φρόνημα. Δεν πολεμάμε με το σώμα, αλλά με τα πάθη.
Ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι τιτλοφορεί το βιβλίο της αυτοβιογραφίας του «Σμιλεύοντας το χρόνο». Ο Ταρκόφσκι μιλώντας για τη ζωή του λέει, πως «σμιλεύει τη ζωή του , όπς ο γλύπτης σμιλεύει το μάρμαρο. Είναι δηλαδή ο πνευματικός δημιουργός της ζωής του, όπως ένας γλύπτης είναι ο πνευματικός δημιουργός του γλυπτού του, με σεβασμό στις αρετές της ζωής και της τέχνης και με αγάπη για την ωραιότητα. Στην Ορθοδοξία θεωρούμε απαράδεκτο , όταν κάτι δεν είναι ωραίο. Ωραίοι είναι οι ναοί, ωραία είναι η αγιογράφηση, ωραία είναι η ψαλμωδία, ώραίο είναι οι ύμνοι. Με ωραιότητα και με ρυθμό είναι γραμμένα ακόμα και τα πεζά κείμενα των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.
Ασκώ λοιπόν σημαίνει κάνω κάτι με προσοχή να είναι ωραίο, αποφεύγοντας την κατάχρηση, να είναι εύρρυθμο, αρμονικό. Δεν είναι κάθε τι άσκηση και καθένας ασκητής. Ασκητής είναι αυτός που είναι στολισμένος με αρετές . Το αντίθετο της ζωής ως άσκηση είναι η ζωή χωρίς συγκατάθεση της ψυχής, δηλαδή χωρίς πίστη, αλλά καταναγκαστικά, σαν να είναι ζωή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως των ολοκληρωτικών συστημάτων (κομμουνισμός, ναζισμός κ.ά.)
Ζωή ως άσκηση είναι το ζωηφόρο μήνυμα της δύσκολης εποχής που ζούμε. Ζούμε όπως οι στα χρόνια του Χριστού οι Μαθητές του που έκραζαν , «Κύριε, σώσον ημάς απολλύμεθα», Κύριε σώσε μας, χανόμαστε. Το Ευαγγέλιο που διαβάζεται στην Εκκλησία την Πέμπτη της β΄εβδομάδος αναφέρεται στο φόβο, για την επιβίωση. «Κύριε , σώσον ημάς, απολλύμεθα. Και λέγει αυτοίς. Τι δειλοί εστε, ολιγόπιστοι;»
Η ζωή ως άσκηση σημαίνει ζωή με θεμέλιο τον Ιησού Χριστό. «Ουδείς δύναται θείναι θεμέλιον άλλον ειμή τον κείμενον, ός έστι Ιησούς Χριστός…»
Τώρα μετά το θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου μπορούμε να ακούσουμε το Χριστό που μας καλεί να πάμε κοντά Του, για να μας αναπαύσει από το άγχος και τη δειλία για την επιβίωση. Τώρα μπορούμε να νιώσουμε μέσα μας όλοι όσοι πιστεύουμε στο Χριστό, τη φωνή που κράζει το Θεό «πατέρα».
moschoblog.blogspot.com
20.3.20
Πίστη είναι συγκατάθεση της ψυχής
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
«Πίστις δε εστιν η εθελούσιος ψυχής συγκατάθεσις» (Μέγας Αντώνιος).
Υπάρχει μια παραβολή στο Ευαγγέλιο , για την πίστη και την απιστία, που την είπε ο Ιησούς στους Μαθητές του. Η παραβολή της άκαρπης συκής: «Συκήν είχε τις εν τω αμπελώνι αυτού, πεφυτευμένην. Και ήλθεν ζητών καρπόν εν αυτή και ουχ εύρεν. Είπε δε προς τον αμπελουργόν.Ιδού τρία έτη έρχομαι, ζητών καρπόν και ουχ ευρίσκω. Έκκοψον αυτήν. Ίνα τι και την γην καταργή; Ο δε αποκριθείς λέγει αυτώ. Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν και βάλω κοπρίαν. Καν μεν ποιήση καρπόν. Ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν.» (Λουκ.ιγ΄,1-9)
Η παραβολή σημαίνει πως η πίστη είναι χάρισμα, όπως μία συκή στο αμπέλι και πως είναι χάρισμα για να κάνει καρπούς. Δεν είναι στο αμπέλι για να πιάνει τον τόπο και για να αναγκάζει και τη γη να μένει άκαρπη. Σημαίνει πως κι ο άνθρωπος υπάρχει για να κάνει καρπούς πίστεως αλλιώς θα ζημιωθεί αυτός που εμμένει στην αδράνειά του. Σαν την άκαρπη συκή στο αμπέλι , που την περιμένει ο κύριος του αμπελιού, ένα δύο και τρία και τέσσερα χρόνια να κάνει καρπούς αλλά αυτή εμμένει στην ακαρπία της και φυσικά στο τέλος την κόβει. Η παραβολή σημαίνει πως κανείς δεν ωφελήθηκε από την εμμονή στην απιστία του. Σημαίνει επίσης πως η πίστη είναι θέληση και πως αυτός που δεν πιστεύει, δε θέλει να πιστεύει. ‘Εχει το χάρισμα της πίστης, αλλά δεν το ενεργεί.
Η πίστη δεν είναι αναγκαστική. Δεν μπορεί κανείς να υποχρεώσει κάποιον να πιστεύει ή να μην πιστεύει. Με τη θέλησή του πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει.«Πίστις εστίν ενδιάθετον αγαθόν.» (Όσ. Θεοδώρου, Κεφάλαια Ψυχοφελή, Φιλοκαλία Α’,307,κα΄).
moschoblog.blogspot.com
«Πίστις δε εστιν η εθελούσιος ψυχής συγκατάθεσις» (Μέγας Αντώνιος).
Υπάρχει μια παραβολή στο Ευαγγέλιο , για την πίστη και την απιστία, που την είπε ο Ιησούς στους Μαθητές του. Η παραβολή της άκαρπης συκής: «Συκήν είχε τις εν τω αμπελώνι αυτού, πεφυτευμένην. Και ήλθεν ζητών καρπόν εν αυτή και ουχ εύρεν. Είπε δε προς τον αμπελουργόν.Ιδού τρία έτη έρχομαι, ζητών καρπόν και ουχ ευρίσκω. Έκκοψον αυτήν. Ίνα τι και την γην καταργή; Ο δε αποκριθείς λέγει αυτώ. Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν και βάλω κοπρίαν. Καν μεν ποιήση καρπόν. Ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν.» (Λουκ.ιγ΄,1-9)
Η παραβολή σημαίνει πως η πίστη είναι χάρισμα, όπως μία συκή στο αμπέλι και πως είναι χάρισμα για να κάνει καρπούς. Δεν είναι στο αμπέλι για να πιάνει τον τόπο και για να αναγκάζει και τη γη να μένει άκαρπη. Σημαίνει πως κι ο άνθρωπος υπάρχει για να κάνει καρπούς πίστεως αλλιώς θα ζημιωθεί αυτός που εμμένει στην αδράνειά του. Σαν την άκαρπη συκή στο αμπέλι , που την περιμένει ο κύριος του αμπελιού, ένα δύο και τρία και τέσσερα χρόνια να κάνει καρπούς αλλά αυτή εμμένει στην ακαρπία της και φυσικά στο τέλος την κόβει. Η παραβολή σημαίνει πως κανείς δεν ωφελήθηκε από την εμμονή στην απιστία του. Σημαίνει επίσης πως η πίστη είναι θέληση και πως αυτός που δεν πιστεύει, δε θέλει να πιστεύει. ‘Εχει το χάρισμα της πίστης, αλλά δεν το ενεργεί.
Η πίστη δεν είναι αναγκαστική. Δεν μπορεί κανείς να υποχρεώσει κάποιον να πιστεύει ή να μην πιστεύει. Με τη θέλησή του πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει.«Πίστις εστίν ενδιάθετον αγαθόν.» (Όσ. Θεοδώρου, Κεφάλαια Ψυχοφελή, Φιλοκαλία Α’,307,κα΄).
moschoblog.blogspot.com
19.3.20
Δόξα σοι, Κύριε
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Δοξάζουμε το Θεό που είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ευγνωμονούμε το Θεό και τον ευχαριστούμε γιατί μετέχουμε στην αγρύπνια του Ιησού, στην Γεσθημανή. Αυτοί που δεν βλέπουν το φως του Χριστού και δε δοξάζουν το Θεό, είτε έχουν άρρωστα τα μάτια τους είτε τα κλείνουν για να μη δούν. Αυτοί είναι σαν να κοιμούνται. Είναι ως προς την αιώνια ζωή, τη ζωή που μένει, «νεκροί».
Δοξάζουμε το Θεό που είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ευγνωμονούμε το Θεό και τον ευχαριστούμε γιατί μετέχουμε στην αγρύπνια του Ιησού, στην Γεσθημανή. Αυτοί που δεν βλέπουν το φως του Χριστού και δε δοξάζουν το Θεό, είτε έχουν άρρωστα τα μάτια τους είτε τα κλείνουν για να μη δούν. Αυτοί είναι σαν να κοιμούνται. Είναι ως προς την αιώνια ζωή, τη ζωή που μένει, «νεκροί».
Αν τα έθνη ενδιαφέρονταν και για τον πνευματικό ιό, το πρώτο πράγμα που θα έκαναν ήταν η πνευματική αγρύπνια, να καταργήσουν την πλεονεξία τους, την υπερηφάνειά τους και να συνάψουν διαρκή ειρήνη και γενικό αφοπλισμό. Θα εφάρμοζαν την Διδασκαλία του Χριστού σε όλη τη γη και τα επεκτατικά έθνη θα μετανοούσαν και θά ‘νιωθαν ντροπή, για όσα έκαναν μέχρι τώρα.
Αλλά τα έθνη στην πλεονεξία τους και στην υπερηφάνειά τους είναι πνευματικά άκαρπα. Δεν υπάρχει κτίσις αφανής ενώπιον του Θεού. Τα πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα στους οφθαλμούς του Θεού και σ’ Αυτόν θα λογοδοτήσουμε.
Αυτοί που αποκτούν κάποια ψευδο-μόρφωση νομίζουν ότι η οργή και η τιμωρία δεν ταιριάζει στο Θεό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η «οργή» και η δίκαιη τιμωρία του Θεού είναι ανθρωποπαθείς εκφράσεις. Δεν απομακρύνεται ο Θεός από μας. Εμείς θεωρούμε τη δική μας απομάκρυνση εξαιτίας των αμαρτιών μας, ως απομάκρυνση του Θεού.
moschoblog.blogspot.com
18.3.20
'Ανθιση
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
«και εκόπασεν ο άνεμος, και εγένετο γαλήνη μεγάλη. Και είπεν αυτοίς. Τι δειλοί εστε ούτω. Πώς ουκ έχετε πίστιν;» (Μαρκ.δ΄,39-40)
Κάθε άνθρωπος έχει το χάρισμά του, κάποια κλίση, κάποιο ταλέντο, κάτι που του αρέσει να κάνει, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος,. Για όλους και για όλα τα χαρίσματα υπάρχει χώρος, για να καλλιεργήσει ο καθένας αυτό που αγαπάει.
Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Μπορεί το χάρισμά του να ΄ναι αδύνατο, απραγματοποίητο υπό τις παρούσες συνθήκες. Σημασία έχει ότι ελπίζει στο χάρισμά του.
Στην κινηματογραφική ταινία του Αντρέϊ Ταρκόφσκι, ο πατέρας και ο γιος ποτίζουν μαζί ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι θα ανθίσει. Το δέντρο τους είναι ξεραμένο, αλλά η ελπίδα τους μένει ζωντανή, για να τους συγκεντρώνει κάθε μέρα στη ρίζα του. Το ξεραμένο δέντρο είναι βέβαιο πως δεν θα ανθίσει , αν το βλέπουμε από την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων. Είναι όμως και η εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, είναι αυτό που νιώθουν πατέρας και γιος διατηρώντας κοινές ελπίδες. Από την πλευρά αυτή άνθιση είναι τα αισθήματα που νιώθουν κάθε φορά που ποτίζουν το δέντρο που τους ενώνει.
Στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε, πως η ανθρωπότητα άρχισε να προσεύχεται και να ζητεί τη βοήθεια του Θεού, με τον Ενως, τον υιό του Σήθ, υιού του Αδάμ και της Εύας. Ο Ενώς ήλπισε να τον βοηθήσει ο Θεός και επικαλέστηκε τη βοήθειά Του. «Ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα Κυρίου του Θεού», λέει η Γραφή (Γεν.δ΄,26)
«και εκόπασεν ο άνεμος, και εγένετο γαλήνη μεγάλη. Και είπεν αυτοίς. Τι δειλοί εστε ούτω. Πώς ουκ έχετε πίστιν;» (Μαρκ.δ΄,39-40)
Κάθε άνθρωπος έχει το χάρισμά του, κάποια κλίση, κάποιο ταλέντο, κάτι που του αρέσει να κάνει, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος,. Για όλους και για όλα τα χαρίσματα υπάρχει χώρος, για να καλλιεργήσει ο καθένας αυτό που αγαπάει.
Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Μπορεί το χάρισμά του να ΄ναι αδύνατο, απραγματοποίητο υπό τις παρούσες συνθήκες. Σημασία έχει ότι ελπίζει στο χάρισμά του.
Στην κινηματογραφική ταινία του Αντρέϊ Ταρκόφσκι, ο πατέρας και ο γιος ποτίζουν μαζί ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι θα ανθίσει. Το δέντρο τους είναι ξεραμένο, αλλά η ελπίδα τους μένει ζωντανή, για να τους συγκεντρώνει κάθε μέρα στη ρίζα του. Το ξεραμένο δέντρο είναι βέβαιο πως δεν θα ανθίσει , αν το βλέπουμε από την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων. Είναι όμως και η εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, είναι αυτό που νιώθουν πατέρας και γιος διατηρώντας κοινές ελπίδες. Από την πλευρά αυτή άνθιση είναι τα αισθήματα που νιώθουν κάθε φορά που ποτίζουν το δέντρο που τους ενώνει.
Στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε, πως η ανθρωπότητα άρχισε να προσεύχεται και να ζητεί τη βοήθεια του Θεού, με τον Ενως, τον υιό του Σήθ, υιού του Αδάμ και της Εύας. Ο Ενώς ήλπισε να τον βοηθήσει ο Θεός και επικαλέστηκε τη βοήθειά Του. «Ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα Κυρίου του Θεού», λέει η Γραφή (Γεν.δ΄,26)
1.3.20
Εκουσία σταύρωση της άτοπης επιθυμίας
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Πώς δέχεται εκουσίως το σταυρό η επιθυμία, η οποία αρνείται να τον δεχθεί; Τι είναι αυτό που κάνει μια άτοπη επιθυμία, να αρνείται να πάψει να υπάρχει; Κατ’ αρχήν είναι η ταύτιση του εαυτού με την επιθυμία αυτή; Όταν υπάρχει τέτοια ολοκληρωτική ταύτιση, ο θάνατος της επιθυμίας ισοδυναμεί με θάνατο του κατόχου ή μάλλον του κατεχομένου από αυτήν. Αυτός που κατέχεται με τέτοια σφοδρότητα από κάποια άτοπη επιθυμία, πρέπει να αρνηθεί την ολοκληρωτική κατοχή του και να πει, «μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτήν». Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην σταύρωση της άτοπης επιθυμίας.
Το δεύτερο βήμα είναι η ταπείνωση. Αυτός που θέλει να ελευθερωθεί από μια άτοπη επιθυμία με την σταύρωσή της, πρέπει να βάλει τον εαυτό του κάτω από όλους. Πρέπει να μπορεί να πει, σαν τον ληστή επί του σταυρού, «άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ’,41).
Εννοείται ότι αυτά συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία, με τη χάρη του Χριστού, κατά την τήρηση των Εντολών του Χριστού και όχι ως ψυχοτεχνική μέθοδος αυτοτελείωσης και αυτοσωτηρίας. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η Πίστη και η ελπίδα στο Χριστό. Ο ζυγός του Χριστού και το φορτίον των Εντολών Του είναι ελαφρύ, σ’ αυτούς που έχουν καλή προαίρεσι, «τοις προαιρουμένοις», λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας.
Πώς δέχεται εκουσίως το σταυρό η επιθυμία, η οποία αρνείται να τον δεχθεί; Τι είναι αυτό που κάνει μια άτοπη επιθυμία, να αρνείται να πάψει να υπάρχει; Κατ’ αρχήν είναι η ταύτιση του εαυτού με την επιθυμία αυτή; Όταν υπάρχει τέτοια ολοκληρωτική ταύτιση, ο θάνατος της επιθυμίας ισοδυναμεί με θάνατο του κατόχου ή μάλλον του κατεχομένου από αυτήν. Αυτός που κατέχεται με τέτοια σφοδρότητα από κάποια άτοπη επιθυμία, πρέπει να αρνηθεί την ολοκληρωτική κατοχή του και να πει, «μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτήν». Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην σταύρωση της άτοπης επιθυμίας.
Το δεύτερο βήμα είναι η ταπείνωση. Αυτός που θέλει να ελευθερωθεί από μια άτοπη επιθυμία με την σταύρωσή της, πρέπει να βάλει τον εαυτό του κάτω από όλους. Πρέπει να μπορεί να πει, σαν τον ληστή επί του σταυρού, «άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ’,41).
Εννοείται ότι αυτά συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία, με τη χάρη του Χριστού, κατά την τήρηση των Εντολών του Χριστού και όχι ως ψυχοτεχνική μέθοδος αυτοτελείωσης και αυτοσωτηρίας. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η Πίστη και η ελπίδα στο Χριστό. Ο ζυγός του Χριστού και το φορτίον των Εντολών Του είναι ελαφρύ, σ’ αυτούς που έχουν καλή προαίρεσι, «τοις προαιρουμένοις», λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας.