ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Μόσχου Λαγκουβάρδου
      Γράφοντας για τις αιρέσεις πρέπει από την αρχή να απαντήσουμε στα δύο αυτά βασικά ερωτήματα: Έχουν οι αιρέσεις πρακτικές συνέπειες στην ζωή των ανθρώπων; Και ποιος είναι ο βασικός κανόνας , που ισχύει σε όλες ; Ναι, οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στον κόσμο και στην ζωή του κόσμου, όπως εν συντομία εκθέτουμε σ’ αυτό το δοκίμιο. Ο δε βασικός κανόνας που ισχύει για όλες είναι, ότι για τις αιρέσεις δεν έχουν σημασία τα γεγονότα και τα πράγματα αυτά καθ’ αυτά. Σημασία έχουν για τις αιρέσεις, οι απόψεις των αιρετικών για τα γεγονότα και για τα πράγματα.          Αν οι ο κόσμος συμφωνεί με τις απόψεις τους έχει καλώς. Αν δεν συμφωνεί , οι αιρετικοί τις επιβάλουν με την βία, ψυχολογική ή απόλυτη. Με άλλα λόγια η αλήθεια για τους αιρετικούς δεν έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι ατομική υπόθεση. Ως προς δε για τις πρακτικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων αναφέρουμε την περίπτωση της Ελλάδας, η οποία χάρις στις αιρέσεις , δεν κυβερνήθηκε ποτέ από Έλληνες και πάντοτε τελεί υπό ξενική κατοχή.
       Οι αιρέσεις αρνούνται ότι η αλήθεια ισχύει για όλους και θεωρούν την αλήθεια ατομική υπόθεση, που δεν αφορά το σύνολο των ανθρώπων. Για τις αιρέσεις δεν έχουν σημασία τα γεγονότα και τα πράγματα, αλλά η υποθετική ερμηνεία τους για τα γεγονότα και τα πράγματα. Ένα παράδειγμα: Ένας εργοδότης, αν θέλει να κάνει τον αιρετικό εργοδότη δεν πληρώνει τον εργαζόμενο, διότι σύμφωνα με την δική του ερμηνεία και με τα δικά του υποθετικά στοιχεία, ο εργαζόμενος αυτός είναι σαν να μην εργάστηκε κανονικά, παρόλο που εργάστηκε κανονικά. Η αλήθεια για τον αιρετικό είναι διαφορετική για τον καθένα. Για τον εργαζόμενο η αλήθεια είναι ότι εργάστηκε κανονικά, ενώ για τον εργοδότη η αλήθεια είναι ότι δεν εργάστηκε κανονικά. Οι αιρέσεις προέρχονται πάντοτε από την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό, την υπερηφάνεια και την απληστία των αιρετικών.
        Πολλοί δεν ξέρουν ότι οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και νομίζουν ότι ενδιαφέρουν μόνον τους θεολόγους και αυτούς που θεολογούν. Αγνοούν, δυστυχώς, τις βλαβερές συνέπειες στη ζωή τους και στον τόπο τους. Αν το γνώριζαν θα ενδιαφέρονταν για την αληθινή πίστη και δεν θα άφηναν τους αιρετικούς να αλωνίζουν στον τόπο τους. Ο κόσμος αυτός αφέθηκε στην άγνοιά του επί τούτου ή εγκαταλείφθηκε από βαριά αμέλεια αυτών που είχαν καθήκον να του μάθουν τις βασικές αλήθειες, οι οποίες είναι τόσο σημαντικές για την ζωή του; Και τα δύο μπορεί να συμβαίνουν. Γιατί υπάρχουν και τα όργανα του εχθρού και οι αμελείς στην εκτέλεση του καθήκοντος.
       ‘Ένα παράδειγμα: Η έλλειψη ενδιαφέροντος για την αλήθεια της πίστης, φαίνεται να μην έχει πρακτικές συνέπειες αλλά να είναι μια άγνοια γνωσιολογικής και θεολογικής φύσεως, η οποία δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, ο οποίος αγωνίζεται για την επιβίωση. Είναι όμως αυτό αληθινό; Δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, οι νόμοι να συμφωνούν με το δίκαιο του ανθρώπου; Για τον πρακτικό άνθρωπο αρκεί ο νόμος να είναι τυπικά εντάξει, έστω και αν τον αδικεί ως πρόσωπο ή ως εργαζόμενο ή ως οικογένεια; Δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια των νόμων και η δικαιοσύνη; Τον ενδιαφέρει. Αλλά κανείς δεν συνδέει την Αλήθεια που είναι ο Χριστός και την Δικαιοσύνη, με την αλήθεια και την δικαιοσύνη της καθημερινής ζωής, που αφορά τον απλό άνθρωπο που αγωνίζεται για την επιβίωση.
        Ο δρόμος του Χριστού, όπως παρουσιάζεται στον σημερινό άνθρωπο, φαίνεται να ενδιαφέρει ίσως μόνο τους θεολόγους, οι οποίοι ασχολούνται περισσότερο με τις Γραφές και λιγότερο ή και καθόλου με τον ίδιο τον Χριστό. Ο σημερινός χριστιανισμός έχει χάσει την επαφή του με τον Χριστό. Δεν έχει θεμέλιο της ζωής του τον Χριστό, αλλά τις Γραφές. Ζούμε έναν χριστιανισμό χωρίς Χριστό. Έτσι, κανένας δεν καταλαβαίνει τις πρακτικές συνέπειες της έλλειψης ορθής δογματικής συνείδησης των χριστιανών.
        Εκείνο που διώκεται σήμερα, όπως πάντοτε, είτε με τις αιρέσεις στον θρησκευτικό τομέα είτε με τα απολυταρχικά καθεστώτα,(δημοκρατικά και μη) στον πολιτειακό τομέα, είναι ο Χριστός. Ο Χριστός υπερασπίζεται τους φτωχούς, την γυναίκα, τα παιδιά, τους γέρους, με ένα λόγο τους πολλούς. από την απληστία και την υπερηφάνεια των αιρέσεων και την απολυταρχία. Κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο στη ζωή του , εκτός από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός. Οι αιρέσεις και οι θρησκείες των Εθνών είναι λατρεία των δαιμονίων και της απολυταρχίας, από την άποψη των πρακτικών συνεπειών στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.
         Ο οικουμενισμός είναι υποβάθμιση για τον άνθρωπο και για την ζωή του. Στην Ανατολή με τις λατρείες του Απολύτου εκμηδενίζεται η αξία της ζωής του ανθρώπου. Το ίδιο και στην Δύση, με τις αιρέσεις και την μεγαλύτερη από όλες, τον οικουμενισμό. Ακόμα κι αν αδιαφορεί κανείς για τον Ελληνισμό, για τον οποίο ο οικουμενισμός είναι εξαφάνιση, δεν θα είναι αδιάφορος και για την υποβάθμιση του ανθρώπου. Ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του, για να είναι Καθολική, δηλαδή για να ακολουθεί την Αλήθεια την Οδό και τη Ζωή και για να ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
       Η καθολικότητα είναι συστατικό στοιχείο της αλήθειας. Η έννοια του οικουμενικού και του παγκόσμιου είναι άσχετες με την αλήθεια. Η ισχύς τους δεν είναι στοιχείο της αλήθειας, διότι δεν ισχύουν επειδή είναι αληθινές , αλλά επειδή επιβάλλονται με τον καταναγκασμό του νόμου.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

Είναι δικαιολογημένος ο φόβος;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Φοβάμαι, είπε, τη στιγμή που δεν θα μπορούμε να είμαστε ευχάριστοι οικοδεσπότες στους επισκέπτες μας. Αυτό θα εξάψει τον φονταμενταλισμό τους.

Είναι άραγε δικαιολογημένος ο φόβος; Ελπίζουμε ότι δεν είναι. Δεν θα υπάρξουν τριβές σε ευρεία κλίμακα. Θα είναι μεμονωμένα περιστατικά. Ο  ελληνικός λαός δεν συνερίζεται τις προκλήσεις. Ο πολιτισμός του είναι ανώτερος από το επίπεδο της προκλητικότητας.

Οι λαοί της Ευρώπης θα συνειδητοποιήσουν επί τέλους ,τί διακυβεύεται στην Ελλάδα. και δεν θα υπνώττουν για πάντα! 

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η Εκκλησία του Χριστού, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση και με την κοινή λογική είναι Καθολική και όχι οικουμενική ή παγκόσμια. Η καθολικότης είναι η ουσία της αλήθειας. Ό,τι είναι αληθινό είναι καθολικό, δηλαδή ισχύει παντού και σε όλους τους ανθρώπους, που έχουν την κοινή λογική. Η οικουμενικότης και η παγκοσμιότης είναι το αντίθετο της ουσίας της αλήθειας. Παγκόσμιο και οικουμενικό είναι αυτό που επιβάλλεται από την εξουσία με τον εξωτερικό καταναγκασμό των αρχών και των εξουσιών του κόσμου τούτου και όχι από την ουσία της αλήθειας την οποία έκτισε ο Θεός μαζί με τον άνθρωπο, ως συστατικό στοιχείο του ανθρώπου. Ο Χριστός δίδαξε να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου, τα οποία επιβάλλονται με τη βία των αρχών και των εξουσιών αυτού του κόσμου.

Ο πιστός χριστιανός πρέπει να έχει αληθινή δογματική συνείδηση και να ξέρει ποια είναι η αληθινή πίστη στο Χριστό, για να την διακρίνει από τις αιρέσεις και τις λατρείες του απολύτου, οι οποίες είναι αθεϊα και απολυταρχία. Παραδείγματα της απολυταρχίας της Ανατολής και της Δύσης υπάρχουν άπειρα . Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς κι οι θρησκείες δεν απορρίπτουν στην πράξη τον καισαροπαπισμό, δηλαδή τον εναγκαλισμό τους με την κοσμική εξουσία.

Η αληθινή πίστη στο Χριστό δεν είναι θεωρητική γνώση χωρίς πρακτικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Τον καθένα θα τον ενδιέφερε από πού προέρχονται τα εμπόδια στη ζωή του και πώς θα είναι πραγματικά ελεύθερος.

Κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο στη ζωή του , εκτός από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός. Η πίστη στις αιρέσεις και στις θρησκείες των Εθνών είναι λατρεία των δαιμονίων και της απολυταρχίας, από την άποψη των πρακτικών συνεπειών στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

Όταν τα πράγματα δεν έχουν την έννοιά τους

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου 

           Η αλλοτρίωση δεν άφησε απείραχτο τίποτα, ούτε τον ίδιο το Θεό. Όπου η Γραφή μιλάει για το φόβο του Θεού, η αλλοτρίωση υποκαθιστά το φόβο με το σεβασμό και την εξοικείωση . Βέβαια ο λαός μας έχει την πείρα και γνωρίζει τί σημαίνει «αθεoφοβία». Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που δεν φοβούνται το Θεό και δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Δεν φοβούνται γιατί δεν βλέπουν το Θεό ούτε την αμαρτία τους, ιδίως αυτήν.
          Ο φόβος εισήλθε στην ψυχή του ανθρώπου μετά την αμαρτία, που έκανε τον άνθρωπο να κρυφτεί. Πριν την αμαρτία δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο στην επικοινωνία του ανθρώπου με τον Δημιουργό του. Ο Θεός δεν έκτισε το φόβο. Φόβο προκαλεί η αμαρτία και η επίγνωση ότι είμαστε αμαρτωλοί είναι η μεγαλύτερη σοφία. Η επιστήμη της ψυχολογίας διακρίνει το φόβο, ως συνέπεια της ασυνείδητης , σκιώδους προσωπικότητας και του Θεού. Μόνο αν υπάρχει κανείς που να μας αγαπάει όπως είμαστε , ίσως τολμήσουμε και εμείς να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι και το χάσμα που μας χωρίζει από τον τέλειο Θεό. Και Αυτός για μας τους ορθοδόξους χριστιανούς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
         Όταν στη Δύση ζήτησαν να διωχθεί η παιδεραστία στον καθολικό κλήρο, το αρμόδιο όργανο για την δίωξή της, απάντησε: Γιατί να διώξω την παιδεραστία , αφού η δυτική κοινωνία την δέχεται; Η ελληνική κοινωνία να απαιτήσει τα πράγματα να έχουν την έννοιά τους. Ο λαός διαθέτει την σοφία να διακρίνει την αλλοτρίωση, όπου υπάρχει. Η σοφία του είναι το μόνο όπλο που διαθέτει για να σταματήσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δεν θα δεχθεί το ψεύτικο ως αληθινό, με όλη την πλύση εγκεφάλου της προπαγάνδας των ΜΜΕ. Καθένας καταλαβαίνει ότι όταν του δίνουν ένα κάλπικο νόμισμα, δεν πρέπει να το δεχθεί ως γνήσιο και δεν πρέπει να το χρησιμοποιήσει.
         Αν πάψουν οι πολλοί να δέχονται τα αλλοτριωμένα πράγματα ως αληθινά και να τα χρησιμοποιούν, τότε θα πάψει κι η εκμετάλλευση και η καταπίεση. Τότε τα πράγματα θα έχουν την έννοιά τους. Δεν θα υπάρχουν «κάλπικα νομίσματα». Όταν τους πληρώνουν με τέτοια νομίσματα θα τα επιστρέφουν σ’ αυτόν που τους τα δίνει, για να μην περνάνε πουθενά. Παραχαραγμένη είναι για παράδειγμα η τωρινή μορφή της δημοκρατίας. Είναι κοινή αντίληψη ότι η τωρινή δημοκρατία δεν λειτουργεί, γιατί δεν έχει την έννοια της αληθινής δημοκρατίας. Οι πολίτες όταν μια ανώμαλη κατάσταση φτάνει στα όρια, αρνούνται την αλλοτριωμένη δημοκρατία και απαιτούν η δημοκρατία να έχει την έννοιά της. Το ίδιο με την Παιδεία. Έχει η τωρινή Παιδεία του ορθόδοξου λαού την έννοιά της, όταν απονέμεται το δημόσιο αξίωμα του υπουργού Παιδείας σε άθεους; Κι αν δεν έχει, γιατί οι πολίτες δεν απαιτούν να έχει η Παιδεία την έννοιά της;
          Όσοι βολεύονται με την αλλοτριωμένη Δημοκρατία υποκρίνονται ότι είναι αληθινή δημοκρατία. Αυτοί έχουν και τα μέσα να επιβάλουν το ψεύτικο ως αληθινό. Αν δεν το δεχθούμε , θα πέσουμε στην δυσμένειά τους. Άραγε προτιμάμε να γεμίσει ο τόπος αυτός πράγματα δίχως την έννοιά τους για να έχουμε την ευμένεια των ισχυρών; Αν έτσι κάνουμε γιατί στενάζουμε από την καταπίεση; Με αυτόν τον τρόπο δεν είναι μόνο τα πράγματα δίχως την έννοιά τους, αλλά και όσοι τα χρησιμοποιούμε ως αληθινά. Στα παιδιά όταν ζητούν κάτι και οι γονείς δεν θέλουν να τους το δώσουν, αλλάζουν θέμα, με κάτι άλλο πιο εντυπωσιακό. Το ίδιο γίνεται και με τους λαούς. Ποιός θα ασχοληθεί με την έννοια των πραγμάτων; Είναι ένα θαύμα που η Ελλάδα επιμένει στην αλήθεια του Ονόματος της Μακεδονίας!
        Τον καιρό που τηρείται η νομιμότητα , όλα τα πράγματα έχουν την έννοιά τους. Αν ένα πράγμα δεν έχει την έννοιά του σημαίνει ότι έχει αποξενωθεί από τον εαυτό του, ότι είναι αλλοτριωμένο, ότι είναι παραποιημένο. Πρέπει να είμαστε τίμιοι με τα πράγματα. Ότι οι Έλληνες από τα αρχαία χρόνια απαιτούσαν να έχουν τα πράγματα την έννοιά τους, φαίνεται η αναζήτηση της φιλοσοφίας ως προς την αληθινή έννοια του ανθρώπου.
        Ο Σωκράτης ως προ Χριστού χριστιανός , διέκρινε τα αληθινά πράγματα από τα αλλοτριωμένα, που αποβαίνουν σε ζημία του ανθρώπου. Λέει, μια μέρα στον Αλκιβιάδη: Πηγαίνεις, Αλικβιάδη, να προσευχηθής προς το Θεό;» «Ναι, ω Σώκρατες» απαντάει ο Αλκιβιάδης. «Σε βλέπω σκυθρωπό και ανήσυχο. Θα σκέφτεσαι, ίσως τι θα ζητήσεις από τον Θεό. Υπόθεσε ότι σε ερωτούσε ο Θεός , τι θέλεις και επιθυμείς. Αν σε ρωτούσε μήπως θέλεις να κυβερνήσεις την Αθήνα ή να βασιλεύσεις όλων των Ελλήνων ή να υποτάξεις την Ευρώπη. Συ, τί θα του απαντούσες;» Και ο Αλκιβιάδης λέγει, «το θέλω και το επιθυμώ.» «Κι όμως» του λέει ο Σωκράτης, «σκέψου καλύτερα, και θα δεις ότι εμείς οι άνθρωποι ζητάμε πολλές φορές τη ζημία μας στις προσευχές μας.»
        Όταν τα πράγματα χάνουν την έννοιά τους είναι ακόμα κι η σοφία και επιστήμη αλλοτριωμένη . Αξίζει να διαβάσεις αυτόν τον ύμνο της αληθινής σοφίας και επιστήμης. Πρόκειται για τους στίχους του Ιώβ, από το 28 κεφάλαιο, που μιλούν για τον φόβο του Θεού. Στους στίχους αυτούς παραπέμπει ο Γιουγκ σε επιστολή του στην οποία αναφέρεται στο έργο του Φρόϊντ με τον τίτλο «Το εγώ είναι η έδρα του άγχους». «Συγκρίνετε» λέει ο Γιούγκ «το έργο του Φρόϊντ με τον Ιώβ, 28:28: Τι είναι «το άγχος του εγώ», αυτής της «μετριότατα μέτριας» έπαρσης και αλαζονείας ενός μικρού τενεκεδένιου θεού, σε σύγκριση με την παντοδύναμη σκιά του Κυρίου, που είναι ο φόβος ο οποίος γεμίζει ουρανό και γη; Το πρώτο οδηγεί σε μιαν αποτρεπτική αμυντική φιλοσοφία, το δεύτερο στη «γνώση του Θεού».
        Παραθέτω εδώ σε μετάφραση από το πρωτότυπο τους στίχους του Ιώβ, για το νόημά τους , γιατί στη μετάφραση δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί το μεγαλείο της ποίησης του Ιώβ:

« 12. Μα τη σοφία, πού μπορεί κανένας να τη βρει; Και πού να βρίσκεται η πηγή της φρόνησης;
» 13.Ο άνθρωπος δεν ξέρει την αξία της. Δε βρίσκεται στων ζωντανών τη χώρα.
» 14.Λέει ο απύθμενος ωκεανός, δεν την έχω εγώ. Κι η θάλασσα κι εκείνη λέει, δε βρίσκεται σε μένα.
» 15.Δε γίνεται ν’ αγοραστεί με καθαρό χρυσάφι ούτε με καντάρια ασήμι να αποκτηθεί (...)
» 18.Πιότερο αξίζει η σοφία, παρά πολύτιμα μαργαριτάρια.
» 20. Λοιπόν, από πού έρχεται η σοφία; Πού βρίσκεται η φρόνηση.
» 21.Κρύβεται απ΄ τα βλέμματα όλων των ζωντανών,
» 22. Ο θάνατος κι ο Άδης λένε: μονάχα η φήμη της στ΄ αυτιά μας έχει φτάσει.
» 23.Μόνο ο Θεός το δρόμο της γνωρίζει και ξέρει αυτός πού η σοφία βρίσκεται.
» 28.Ο φόβος του Θεού, αυτό είν’ η σοφία και του κακού η αποφυγή είναι η φρόνηση.»

Μια διαφορετική επικοινωνία

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

       Αν ο άνθρωπος είναι και τα τρία συστατικά στοιχεία του, (σώμα, ψυχή, πνεύμα) ενωμένα είναι αυτονόητο ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ τους. Δηλαδή το σώμα επικοινωνεί με τα άλλα δύο όπως κι αυτά επικοινωνούν με το σώμα. Άρα μπορούμε και πρέπει να ενθαρρύνουμε το σώμα μας όταν πονάει ή είναι καταβεβλημένο.

      Ως σώμα δεν εννοούμε το υλικό, που μόνο σωματικά μηνύματα δέχεται. Γιατί, όπως είπαμε στο καθένα από τα τρία συστατικά στοιχεία του ανθρώπου, είναι μαζί και τα δύο άλλα, ενωμένα, όπως το φως τριών ενωμένων κεριών.

        Πώς μπορεί να ενωθεί το υλικό σώμα με τα άλλα δύο στοιχεία, που δεν είναι από το ίδιο υλικό με το σώμα; Μια εξήγηση είναι ότι το υλικό σώμα, δεν αποτελείται μόνο από το αισθητό, αλλά και από κάποια άλλο λεπτότερο υλικό, που έχει η ψυχή όταν φεύγει από το σώμα. Αυτό το υλικό διατηρεί και την μορφή του υλικού σώματος. Φαίνεται ότι η ψυχή δεν βγαίνει από το υλικό σώμα γυμνή, αλλά φορώντας αυτό το δεύτερο σώμα.

      Φυσικά αυτό είναι μια υπόθεση. Ίσως αυτό εννοεί ο Απόστολος Παύλος, όταν μιλάει κάπου για το σώμα της αφθαρσίας. Τέτοιο σώμα, που δεν φθείρεται μπορεί να έχουν και τα άλλα πλάσματα, π.χ. τα δέντρα. Με βάση αυτό το σώμα, που έχει την μορφή του δέντρου, το δέντρο επουλώνει τις πληγές με βάση το αρχικό σχέδιο.

      Αν, λοιπόν, ακούει το σώμα την νοερή φωνή μας , μπορούμε να το μιλάμε και να το ενθαρρύνουμε, όταν χρειάζεται ενθάρρυνση και να το καθησυχάζουμε, όταν είναι ανήσυχο. Αν όλα αυτά έχουν κάποια δόση αληθείας, νομίζω αδικούμε το σώμα μας, που δεν το μιλάμε, λες και δεν μπορεί να μας ακούσει, όταν το μιλάμε από μέσα μας και μπορεί να ακούει μόνο τις εξωτερικές φωνές.

          Βέβαια όταν μιλάμε με τον εαυτό μας, μιλάμε και με το σώμα μας, μια που όπως είναι πιθανόν, και τα τρία αυτά συστατικά στοιχεία του ανθρώπου είναι ενωμένα και δεν υπάρχει άνθρωπος, που να του λείπει έστω και ένα από αυτά. Αλλά όταν μιλάμε στον εαυτό μας συνήθως, του μιλάμε για ψυχικά και πνευματικά θέματα, και δεν μιλάμε για αυτά που ενδιαφέρουν αποκλειστικά το σώμα. Παράδειγμα, δεν σκεφτόμαστε, να του πούμε μια καλή κουβέντα το βράδυ, όταν είναι τσακισμένο από την κούραση. Αν και ο απλός κόσμος, μιλάει με τα μέλη του. Θα ακούσεις να αποκαλεί χαϊδευτικά την μέση του, «αχ μεσούλα μου» ή τα πόδια του «ποδαράκια μου», όταν τα μέλη του πονάνε ή είναι τσακισμένα από την κούραση.

      Άρα και στο δρόμο ακόμα μπορούμε να μιλάμε όχι μόνο με την ψυχή μας ή με τον νου μας, αλλά και με τα μέλη του σώματός μας.

Η μεγαλύτερη ζημία εις βάρος του λαού

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η μεγαλύτερη ζημία εις βάρος του λαού είναι η άγνοια. Ο λαός αγνοεί ότι οι νόμοι που ψηφίζουν ετούτες οι κυβερνήσεις, μπορούν να καταργηθούν σε μια μέρα από μιαν άλλη κυβέρνηση που σέβεται την νομιμότητα.

Αντί να γεμίζει φόβο ο λαός θα γέμιζε ελπίδα και αναμονή μιας νέας κυβέρνησης, διαφορετικής από αυτές που υπήρξαν τα τελευταία χρόνια.

Το ψωμί και το πνεύμα

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Τί είναι το πνεύμα, τρώγεται; ρωτούσε μια προεκλογική μεγαλοαφίσα του ΚΚΕ.

Το πνεύμα δεν τρώγεται. Το ψωμί τρώγεται.

Θα φυλάξεις το πνεύμα , μόνο αν πεισθείς ότι αφήνοντας ανυπεράσπιστο το πνεύμα, αφήνεις ανυπεράσπιστο και το ψωμί σου.

Έως τότε, θα μένεις απαθής, αδιαφορώντας για τους ψεύτες.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΜΟΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ!

Το Μόσχου Λαγκουβάρδου

Αν ξυπνήσουμε από τον πνευματικό λήθαργο, θα δούμε την αλλοτρίωση και θα τρομάξουμε. Τα πράγματα έχασαν την έννοιά τους. Είναι καθήκον μας να αγωνιστούμε για να βρουν τα πράγματα την έννοιά τους. Να μην εκλαμβάνουμε το ψεύτικο ως αληθινό. Όταν μας δίνουν ένα κάλπικο νόμισμα, να το επιστρέφουμε σ΄ αυτόν που μας το δίνει.

Κάλπικα νομίσματα είναι οι έννοιες των πραγμάτων στα περισσότερα τουλάχιστον, ιδίως σε αυτά με τα οποία πληρώνει η άρχουσα τάξη, την φτωχολογιά. Είναι γνήσιο νόμισμα η Δημοκρατία; Οπωσδήποτε όχι. Να μην το δεχθούμε. Να μην σκεφτόμαστε, αν κερδίζουμε ή όχι από το κάλπικο νόμισμα. Όσοι βολεύονται με την Δημοκρατία που υπάρχει υποκρίνονται ότι είναι γνήσιο το νόμισμα αυτό. Αυτοί έχουν και τα μέσα να επιβάλουν το κάλπικο ως γνήσιο.

Αν δεν το δεχθούμε , θα πέσουμε στην δυσμένειά τους. Προτιμάμε να γεμίσει ο τόπος αυτός κάλπικα νομίσματα και να έχουμε την ευμένεια των ισχυρών; Αυτό κάνουμε. Με αυτόν τον τρόπο δεν είναι μόνο τα ονόματα των πραγμάτων κάλπικα, αλλά και όσοι τα χρησιμοποιούν ως γνήσια.

Στα παιδιά όταν ζητούν κάτι και οι γονείς δεν θέλουν να τους το δώσουν, αλλάζουν θέμα, με κάτι άλλο πιο εντυπωσιακό. Το ίδιο γίνεται και με τους λαούς. Ποιός θα ασχοληθεί με την αλήθεια των ονομάτων; Είναι ένα θαύμα που η Ελλάδα επιμένει στην αλήθεια του Ονόματος της Μακεδονίας!

Ετικέτες
Αλλοτρίωση

Ιεραρχία των αξιών

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

        Για να βρίσκουμε ποιό είναι σωστό και ποιό είναι λάθος πρέπει να ξέρουμε την ιεραρχία των αξιών. Αν ξέρουμε την ιεραρχία των αξιών θα μπορούμε σε περίπτωση που δύο αξίες συγκρούονται, ποιά να θυσιάσουμε και ποιά να σώσουμε. Π.χ. όταν συγκρούεται η αξία της ζωής ενός παιδιού με την αξία της ζωής ενός φιδιού, θα θυσιάσουμε την αξία της ζωής του φιδιού για να σώσουμε την αξία της ζωής του παιδιού.

        Λένε μερικοί γερμανόφιλοι, η κ. Μέρκελ είναι καλή για την πατρίδα της. Άδικα την κατηγορούν. Μακάρι και οι δικοί μας πολιτικοί να ήταν καλοί για την δική τους πατρίδα. 

         Ποιές αξίες συγκρούονται στην περίπτωση της κ. Μέρκελ, και την κατηγορούν; Συγκρούεται η αξια της αποικιοκρατικής πολιτικής με την αξία της δημοκρατίας. Η κ. Μέρκελ θεωρεί την αξία της αποικιοκρατικής πολιτικής της ανώτερη από την αξία της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Σε καμιά δημοκρατία και σε κανέναν πολιτισμό δεν πατάνε στο λαιμό τον οφειλέτη για να πληρωθή ο δανειστής. Αυτό είναι καταραμένη αποικιοκρατική πολιτική. Ο Κύριός μας την καταδίκασε με την Παραβολή του πονηρού δούλου.

         Αν λοιπόν δεν έχουμε ιεραρχήσει τις αξίες, και επικρατεί μέσα μας σύγχυση ως προς το ποιά αξία είναι ανώτερη και ποιά κατώτερη, ποιό πράγμα είναι πολυτιμότερο και ποιό ευτελέστερο, ποιό ειναι ουσιώδες και ποιό είναι επουσιώδες, είμαστε σαν καράβι σε σκοτεινό τρικυμισμένο πέλαγος, χωρίς καπετάνιο και χωρίς πυξίδα.

Ετικέτες
Αξίες
Συγκρουση αξιών
Δημοκρατία
Αποικιοκρατία

Όρσον Ούέλλες, Πολίτης ΚέΪν

 

"Πολίτης Κέϊν"
 Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου( http://moschoblog.blogspot.gr/2014/05/blog-post_24.html )

       Η κινηματογραφική ταινία «Πολίτης Κέϊν» του Όρσον Ουέλλες, είναι ίσως η καλύτερη ταινία του κινηματογράφου που γυρίστηκε ποτέ. Η κεντρική ιδέα του έργου είναι τα τραύματα που προκαλεί στην ψυχή του παιδιού η απόσπασή του απ΄ το φυσικό του περιβάλλον, από τους γονείς του κι από το σπίτι του. Στην ουσία πρόκειται για την καταφρόνηση της οικογένειας για χάρη των χρημάτων και του πλούτου. Το θέμα αυτό ετέθη στη σύγχρονη εποχή με την απουσία της μητέρας απ΄ το σπίτι και την ανάθεση της ανατροφής των παιδιών σε ξένους, (οικιακοί βοηθοί, παιδαγωγοί, δάσκαλοι, ψυχολόγοι κ.α..)
       Το δράμα ξεκινάει όταν οι γονείς του μικρού Κέϊν, φτωχοί χωρικοί, αναθέτουν την ανατροφή του σε ξένους ανθρώπους, στην πόλη, με αντάλλαγμα τα χρήματα και ειδικότερα την προσδοκία μιας πλούσιας ζωής. Την αιτία αυτή του δράματος υπαινίσσονται τόσον η λέξη του τίτλου «πολίτης» , κάτοικος της πόλης, όσον και τα τελευταία λόγια του ήρωα, το όνομα «Ρόουζμπαντ», που είναι το όνομα ενός μικρού έλκυθρου, με το οποίο έπαιζε ο μικρός Κέϊν, όταν ζούσε κοντά στους γονείς του.
       Ο Πολίτης Κέην έγινε πάμπλουτος, απόκτησε τα πάντα, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να γεμίσει το κενό που άφησε στην ψυχή του η απουσία της αγάπης των γονιών του. Τα ψυχικά τραύματα που δέχτηκε μεγαλώνοντας ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, στους οποίους τον έδωσαν οι γονείς του, με αντάλλαγμα τα χρήματα, δεν θεραπεύτηκαν ποτέ.
      Στην εποχή μας το δράμα αυτό είναι συνυφασμένο με τη ζωή του κατοίκου της πόλης. Καθένας που κατοικεί σε μια σύγχρονη πόλη είναι , κατά κάποιο τρόπο, ένας «πολίτης Κέην», γιατί αναγκάζεται να βάλει την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το επάγγελμα. Ένας «πολίτης Κέϊν» είναι επίσης και η γυναίκα με την εργασία της έξω απ΄ το σπίτι, όταν αναγκάζεται να βάλει σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, χάριν της επαγγελματικής επιτυχίας.
     Ο Κέϊν δημιούργησε μια οικονομική αυτοκρατορία, αλλά δεν έδινε σ΄ αυτήν μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που είχε η ανάμνηση του «ρόουζμπαντ» , του μικρού έλκυθρου, με το οποίο έπαιζε όταν ζούσε με τους γονείς του. Ο Κέϊν, με δυο λόγια, υπήρξε ένας άνθρωπος που απέκτησε τα πάντα και έχασε τα πάντα
     Είναι απορίας άξιον, πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, με τόσο μεγάλες ικανότητες, δεν μπορούσε να κοιτάξει στην ψυχή του, για να δει από τι πάσχει και να τη θεραπεύσει. Ίσως η πάθησή του ήταν ακριβώς σ΄ αυτό το «κοίταγμα», στην αποφυγή του να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του.

       Το τελευταίο πλάνο της ταινίας, δείχνει την καταμέτρηση ενός πλήθους αντικειμένων στις συσκευασίες τους, στον πελώριο άδειο πύργο, όπου κείται το πτώμα του πολίτη Κέϊν, κι από όπου αναδύεται μαύρος καπνός πίσω από κιγκλιδώματα που θυμίζουν φυλακή.

        Κάθε άνθρωπος έχει μέσα στην ψυχή του έναν ιερό χώρο, έναν ποιοτικό κόσμο, στον οποίο τοποθετεί τα πρόσωπα, που ικανοποίησαν κάποτε τις απόλυτες ανάγκες του, τον πατέρα και τη μητέρα. Κανείς δεν μπορεί να τους βγάλει από εκεί, χωρίς να πληγώσει αθεράπευτα την ψυχή του. Αυτό να έχουν στο νου τους οι γονείς, για να μην κατηγορούν ο ένας τον άλλον, όταν χωρίζουν, προκαλώντας αθεράπευτα τραύματα, στις ψυχές των παιδιών τους.

Το σωστό και το λάθος

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ό,τι είναι σωστό είναι της χάρης του Θεού. Ό,τι είναι λάθος είναι δικό μας. Για ποιό πράγμα να υπερηφανευτούμε; Κι όμως η υπερηφάνεια δεν λείπει. Κάπου βρίσκει πάντα να τρυπώσει. Σε μένα βρίσκεται στην ανθρωπαρέσκεια. Δεν μ' αρέσει ο τύπος του ανθρώπου που δεν "ιδρώνει το αυτί του". Από την άλλη μεριά είναι αδύνατο να είναι όλοι ευχαριστημένοι μαζί σου.

Μπερδεύτηκες με την πολιτική; Δεν παύεις να έχεις την ρετσινιά. Κάποιοι σε θέλουν, κάποιοι δεν σε θέλουν.

Και με το γράψιμο και την δημοσίευση στις εφημερίδες το ίδιο. Μην δημοσιεύεις στις εφημερίδες, μου είπε κάποτε ένας συγγραφέας. Θα γεμίσεις εχθρούς.

Όταν ρώτησα τον Ρόμπερτ Λαξ, γιατί δεν γράφει πεζό και γράφει μόνον ποίηση, μου απάντησε: Γιατί δεν μ' αρέσει να τρώω κλωτσιές.