Μια διαφορετική επικοινωνία

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

       Αν ο άνθρωπος είναι και τα τρία συστατικά στοιχεία του, (σώμα, ψυχή, πνεύμα) ενωμένα είναι αυτονόητο ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ τους. Δηλαδή το σώμα επικοινωνεί με τα άλλα δύο όπως κι αυτά επικοινωνούν με το σώμα. Άρα μπορούμε και πρέπει να ενθαρρύνουμε το σώμα μας όταν πονάει ή είναι καταβεβλημένο.

      Ως σώμα δεν εννοούμε το υλικό, που μόνο σωματικά μηνύματα δέχεται. Γιατί, όπως είπαμε στο καθένα από τα τρία συστατικά στοιχεία του ανθρώπου, είναι μαζί και τα δύο άλλα, ενωμένα, όπως το φως τριών ενωμένων κεριών.

        Πώς μπορεί να ενωθεί το υλικό σώμα με τα άλλα δύο στοιχεία, που δεν είναι από το ίδιο υλικό με το σώμα; Μια εξήγηση είναι ότι το υλικό σώμα, δεν αποτελείται μόνο από το αισθητό, αλλά και από κάποια άλλο λεπτότερο υλικό, που έχει η ψυχή όταν φεύγει από το σώμα. Αυτό το υλικό διατηρεί και την μορφή του υλικού σώματος. Φαίνεται ότι η ψυχή δεν βγαίνει από το υλικό σώμα γυμνή, αλλά φορώντας αυτό το δεύτερο σώμα.

      Φυσικά αυτό είναι μια υπόθεση. Ίσως αυτό εννοεί ο Απόστολος Παύλος, όταν μιλάει κάπου για το σώμα της αφθαρσίας. Τέτοιο σώμα, που δεν φθείρεται μπορεί να έχουν και τα άλλα πλάσματα, π.χ. τα δέντρα. Με βάση αυτό το σώμα, που έχει την μορφή του δέντρου, το δέντρο επουλώνει τις πληγές με βάση το αρχικό σχέδιο.

      Αν, λοιπόν, ακούει το σώμα την νοερή φωνή μας , μπορούμε να το μιλάμε και να το ενθαρρύνουμε, όταν χρειάζεται ενθάρρυνση και να το καθησυχάζουμε, όταν είναι ανήσυχο. Αν όλα αυτά έχουν κάποια δόση αληθείας, νομίζω αδικούμε το σώμα μας, που δεν το μιλάμε, λες και δεν μπορεί να μας ακούσει, όταν το μιλάμε από μέσα μας και μπορεί να ακούει μόνο τις εξωτερικές φωνές.

          Βέβαια όταν μιλάμε με τον εαυτό μας, μιλάμε και με το σώμα μας, μια που όπως είναι πιθανόν, και τα τρία αυτά συστατικά στοιχεία του ανθρώπου είναι ενωμένα και δεν υπάρχει άνθρωπος, που να του λείπει έστω και ένα από αυτά. Αλλά όταν μιλάμε στον εαυτό μας συνήθως, του μιλάμε για ψυχικά και πνευματικά θέματα, και δεν μιλάμε για αυτά που ενδιαφέρουν αποκλειστικά το σώμα. Παράδειγμα, δεν σκεφτόμαστε, να του πούμε μια καλή κουβέντα το βράδυ, όταν είναι τσακισμένο από την κούραση. Αν και ο απλός κόσμος, μιλάει με τα μέλη του. Θα ακούσεις να αποκαλεί χαϊδευτικά την μέση του, «αχ μεσούλα μου» ή τα πόδια του «ποδαράκια μου», όταν τα μέλη του πονάνε ή είναι τσακισμένα από την κούραση.

      Άρα και στο δρόμο ακόμα μπορούμε να μιλάμε όχι μόνο με την ψυχή μας ή με τον νου μας, αλλά και με τα μέλη του σώματός μας.