Μόσχου Λαγκουβάρδου
Γράφοντας για τις αιρέσεις πρέπει από την αρχή να απαντήσουμε στα δύο αυτά βασικά ερωτήματα: Έχουν οι αιρέσεις πρακτικές συνέπειες στην ζωή των ανθρώπων; Και ποιος είναι ο βασικός κανόνας , που ισχύει σε όλες ; Ναι, οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στον κόσμο και στην ζωή του κόσμου, όπως εν συντομία εκθέτουμε σ’ αυτό το δοκίμιο. Ο δε βασικός κανόνας που ισχύει για όλες είναι, ότι για τις αιρέσεις δεν έχουν σημασία τα γεγονότα και τα πράγματα αυτά καθ’ αυτά. Σημασία έχουν για τις αιρέσεις, οι απόψεις των αιρετικών για τα γεγονότα και για τα πράγματα. Αν οι ο κόσμος συμφωνεί με τις απόψεις τους έχει καλώς. Αν δεν συμφωνεί , οι αιρετικοί τις επιβάλουν με την βία, ψυχολογική ή απόλυτη. Με άλλα λόγια η αλήθεια για τους αιρετικούς δεν έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι ατομική υπόθεση. Ως προς δε για τις πρακτικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων αναφέρουμε την περίπτωση της Ελλάδας, η οποία χάρις στις αιρέσεις , δεν κυβερνήθηκε ποτέ από Έλληνες και πάντοτε τελεί υπό ξενική κατοχή.
Οι αιρέσεις αρνούνται ότι η αλήθεια ισχύει για όλους και θεωρούν την αλήθεια ατομική υπόθεση, που δεν αφορά το σύνολο των ανθρώπων. Για τις αιρέσεις δεν έχουν σημασία τα γεγονότα και τα πράγματα, αλλά η υποθετική ερμηνεία τους για τα γεγονότα και τα πράγματα. Ένα παράδειγμα: Ένας εργοδότης, αν θέλει να κάνει τον αιρετικό εργοδότη δεν πληρώνει τον εργαζόμενο, διότι σύμφωνα με την δική του ερμηνεία και με τα δικά του υποθετικά στοιχεία, ο εργαζόμενος αυτός είναι σαν να μην εργάστηκε κανονικά, παρόλο που εργάστηκε κανονικά. Η αλήθεια για τον αιρετικό είναι διαφορετική για τον καθένα. Για τον εργαζόμενο η αλήθεια είναι ότι εργάστηκε κανονικά, ενώ για τον εργοδότη η αλήθεια είναι ότι δεν εργάστηκε κανονικά. Οι αιρέσεις προέρχονται πάντοτε από την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό, την υπερηφάνεια και την απληστία των αιρετικών.
Πολλοί δεν ξέρουν ότι οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και νομίζουν ότι ενδιαφέρουν μόνον τους θεολόγους και αυτούς που θεολογούν. Αγνοούν, δυστυχώς, τις βλαβερές συνέπειες στη ζωή τους και στον τόπο τους. Αν το γνώριζαν θα ενδιαφέρονταν για την αληθινή πίστη και δεν θα άφηναν τους αιρετικούς να αλωνίζουν στον τόπο τους. Ο κόσμος αυτός αφέθηκε στην άγνοιά του επί τούτου ή εγκαταλείφθηκε από βαριά αμέλεια αυτών που είχαν καθήκον να του μάθουν τις βασικές αλήθειες, οι οποίες είναι τόσο σημαντικές για την ζωή του; Και τα δύο μπορεί να συμβαίνουν. Γιατί υπάρχουν και τα όργανα του εχθρού και οι αμελείς στην εκτέλεση του καθήκοντος.
‘Ένα παράδειγμα: Η έλλειψη ενδιαφέροντος για την αλήθεια της πίστης, φαίνεται να μην έχει πρακτικές συνέπειες αλλά να είναι μια άγνοια γνωσιολογικής και θεολογικής φύσεως, η οποία δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, ο οποίος αγωνίζεται για την επιβίωση. Είναι όμως αυτό αληθινό; Δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, οι νόμοι να συμφωνούν με το δίκαιο του ανθρώπου; Για τον πρακτικό άνθρωπο αρκεί ο νόμος να είναι τυπικά εντάξει, έστω και αν τον αδικεί ως πρόσωπο ή ως εργαζόμενο ή ως οικογένεια; Δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια των νόμων και η δικαιοσύνη; Τον ενδιαφέρει. Αλλά κανείς δεν συνδέει την Αλήθεια που είναι ο Χριστός και την Δικαιοσύνη, με την αλήθεια και την δικαιοσύνη της καθημερινής ζωής, που αφορά τον απλό άνθρωπο που αγωνίζεται για την επιβίωση.
Ο δρόμος του Χριστού, όπως παρουσιάζεται στον σημερινό άνθρωπο, φαίνεται να ενδιαφέρει ίσως μόνο τους θεολόγους, οι οποίοι ασχολούνται περισσότερο με τις Γραφές και λιγότερο ή και καθόλου με τον ίδιο τον Χριστό. Ο σημερινός χριστιανισμός έχει χάσει την επαφή του με τον Χριστό. Δεν έχει θεμέλιο της ζωής του τον Χριστό, αλλά τις Γραφές. Ζούμε έναν χριστιανισμό χωρίς Χριστό. Έτσι, κανένας δεν καταλαβαίνει τις πρακτικές συνέπειες της έλλειψης ορθής δογματικής συνείδησης των χριστιανών.
Εκείνο που διώκεται σήμερα, όπως πάντοτε, είτε με τις αιρέσεις στον θρησκευτικό τομέα είτε με τα απολυταρχικά καθεστώτα,(δημοκρατικά και μη) στον πολιτειακό τομέα, είναι ο Χριστός. Ο Χριστός υπερασπίζεται τους φτωχούς, την γυναίκα, τα παιδιά, τους γέρους, με ένα λόγο τους πολλούς. από την απληστία και την υπερηφάνεια των αιρέσεων και την απολυταρχία. Κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο στη ζωή του , εκτός από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός. Οι αιρέσεις και οι θρησκείες των Εθνών είναι λατρεία των δαιμονίων και της απολυταρχίας, από την άποψη των πρακτικών συνεπειών στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.
Ο οικουμενισμός είναι υποβάθμιση για τον άνθρωπο και για την ζωή του. Στην Ανατολή με τις λατρείες του Απολύτου εκμηδενίζεται η αξία της ζωής του ανθρώπου. Το ίδιο και στην Δύση, με τις αιρέσεις και την μεγαλύτερη από όλες, τον οικουμενισμό. Ακόμα κι αν αδιαφορεί κανείς για τον Ελληνισμό, για τον οποίο ο οικουμενισμός είναι εξαφάνιση, δεν θα είναι αδιάφορος και για την υποβάθμιση του ανθρώπου. Ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του, για να είναι Καθολική, δηλαδή για να ακολουθεί την Αλήθεια την Οδό και τη Ζωή και για να ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Η καθολικότητα είναι συστατικό στοιχείο της αλήθειας. Η έννοια του οικουμενικού και του παγκόσμιου είναι άσχετες με την αλήθεια. Η ισχύς τους δεν είναι στοιχείο της αλήθειας, διότι δεν ισχύουν επειδή είναι αληθινές , αλλά επειδή επιβάλλονται με τον καταναγκασμό του νόμου.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Γράφοντας για τις αιρέσεις πρέπει από την αρχή να απαντήσουμε στα δύο αυτά βασικά ερωτήματα: Έχουν οι αιρέσεις πρακτικές συνέπειες στην ζωή των ανθρώπων; Και ποιος είναι ο βασικός κανόνας , που ισχύει σε όλες ; Ναι, οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στον κόσμο και στην ζωή του κόσμου, όπως εν συντομία εκθέτουμε σ’ αυτό το δοκίμιο. Ο δε βασικός κανόνας που ισχύει για όλες είναι, ότι για τις αιρέσεις δεν έχουν σημασία τα γεγονότα και τα πράγματα αυτά καθ’ αυτά. Σημασία έχουν για τις αιρέσεις, οι απόψεις των αιρετικών για τα γεγονότα και για τα πράγματα. Αν οι ο κόσμος συμφωνεί με τις απόψεις τους έχει καλώς. Αν δεν συμφωνεί , οι αιρετικοί τις επιβάλουν με την βία, ψυχολογική ή απόλυτη. Με άλλα λόγια η αλήθεια για τους αιρετικούς δεν έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι ατομική υπόθεση. Ως προς δε για τις πρακτικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων αναφέρουμε την περίπτωση της Ελλάδας, η οποία χάρις στις αιρέσεις , δεν κυβερνήθηκε ποτέ από Έλληνες και πάντοτε τελεί υπό ξενική κατοχή.
Οι αιρέσεις αρνούνται ότι η αλήθεια ισχύει για όλους και θεωρούν την αλήθεια ατομική υπόθεση, που δεν αφορά το σύνολο των ανθρώπων. Για τις αιρέσεις δεν έχουν σημασία τα γεγονότα και τα πράγματα, αλλά η υποθετική ερμηνεία τους για τα γεγονότα και τα πράγματα. Ένα παράδειγμα: Ένας εργοδότης, αν θέλει να κάνει τον αιρετικό εργοδότη δεν πληρώνει τον εργαζόμενο, διότι σύμφωνα με την δική του ερμηνεία και με τα δικά του υποθετικά στοιχεία, ο εργαζόμενος αυτός είναι σαν να μην εργάστηκε κανονικά, παρόλο που εργάστηκε κανονικά. Η αλήθεια για τον αιρετικό είναι διαφορετική για τον καθένα. Για τον εργαζόμενο η αλήθεια είναι ότι εργάστηκε κανονικά, ενώ για τον εργοδότη η αλήθεια είναι ότι δεν εργάστηκε κανονικά. Οι αιρέσεις προέρχονται πάντοτε από την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό, την υπερηφάνεια και την απληστία των αιρετικών.
Πολλοί δεν ξέρουν ότι οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και νομίζουν ότι ενδιαφέρουν μόνον τους θεολόγους και αυτούς που θεολογούν. Αγνοούν, δυστυχώς, τις βλαβερές συνέπειες στη ζωή τους και στον τόπο τους. Αν το γνώριζαν θα ενδιαφέρονταν για την αληθινή πίστη και δεν θα άφηναν τους αιρετικούς να αλωνίζουν στον τόπο τους. Ο κόσμος αυτός αφέθηκε στην άγνοιά του επί τούτου ή εγκαταλείφθηκε από βαριά αμέλεια αυτών που είχαν καθήκον να του μάθουν τις βασικές αλήθειες, οι οποίες είναι τόσο σημαντικές για την ζωή του; Και τα δύο μπορεί να συμβαίνουν. Γιατί υπάρχουν και τα όργανα του εχθρού και οι αμελείς στην εκτέλεση του καθήκοντος.
‘Ένα παράδειγμα: Η έλλειψη ενδιαφέροντος για την αλήθεια της πίστης, φαίνεται να μην έχει πρακτικές συνέπειες αλλά να είναι μια άγνοια γνωσιολογικής και θεολογικής φύσεως, η οποία δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, ο οποίος αγωνίζεται για την επιβίωση. Είναι όμως αυτό αληθινό; Δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, οι νόμοι να συμφωνούν με το δίκαιο του ανθρώπου; Για τον πρακτικό άνθρωπο αρκεί ο νόμος να είναι τυπικά εντάξει, έστω και αν τον αδικεί ως πρόσωπο ή ως εργαζόμενο ή ως οικογένεια; Δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια των νόμων και η δικαιοσύνη; Τον ενδιαφέρει. Αλλά κανείς δεν συνδέει την Αλήθεια που είναι ο Χριστός και την Δικαιοσύνη, με την αλήθεια και την δικαιοσύνη της καθημερινής ζωής, που αφορά τον απλό άνθρωπο που αγωνίζεται για την επιβίωση.
Ο δρόμος του Χριστού, όπως παρουσιάζεται στον σημερινό άνθρωπο, φαίνεται να ενδιαφέρει ίσως μόνο τους θεολόγους, οι οποίοι ασχολούνται περισσότερο με τις Γραφές και λιγότερο ή και καθόλου με τον ίδιο τον Χριστό. Ο σημερινός χριστιανισμός έχει χάσει την επαφή του με τον Χριστό. Δεν έχει θεμέλιο της ζωής του τον Χριστό, αλλά τις Γραφές. Ζούμε έναν χριστιανισμό χωρίς Χριστό. Έτσι, κανένας δεν καταλαβαίνει τις πρακτικές συνέπειες της έλλειψης ορθής δογματικής συνείδησης των χριστιανών.
Εκείνο που διώκεται σήμερα, όπως πάντοτε, είτε με τις αιρέσεις στον θρησκευτικό τομέα είτε με τα απολυταρχικά καθεστώτα,(δημοκρατικά και μη) στον πολιτειακό τομέα, είναι ο Χριστός. Ο Χριστός υπερασπίζεται τους φτωχούς, την γυναίκα, τα παιδιά, τους γέρους, με ένα λόγο τους πολλούς. από την απληστία και την υπερηφάνεια των αιρέσεων και την απολυταρχία. Κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο στη ζωή του , εκτός από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός. Οι αιρέσεις και οι θρησκείες των Εθνών είναι λατρεία των δαιμονίων και της απολυταρχίας, από την άποψη των πρακτικών συνεπειών στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.
Ο οικουμενισμός είναι υποβάθμιση για τον άνθρωπο και για την ζωή του. Στην Ανατολή με τις λατρείες του Απολύτου εκμηδενίζεται η αξία της ζωής του ανθρώπου. Το ίδιο και στην Δύση, με τις αιρέσεις και την μεγαλύτερη από όλες, τον οικουμενισμό. Ακόμα κι αν αδιαφορεί κανείς για τον Ελληνισμό, για τον οποίο ο οικουμενισμός είναι εξαφάνιση, δεν θα είναι αδιάφορος και για την υποβάθμιση του ανθρώπου. Ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του, για να είναι Καθολική, δηλαδή για να ακολουθεί την Αλήθεια την Οδό και τη Ζωή και για να ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Η καθολικότητα είναι συστατικό στοιχείο της αλήθειας. Η έννοια του οικουμενικού και του παγκόσμιου είναι άσχετες με την αλήθεια. Η ισχύς τους δεν είναι στοιχείο της αλήθειας, διότι δεν ισχύουν επειδή είναι αληθινές , αλλά επειδή επιβάλλονται με τον καταναγκασμό του νόμου.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου