Φαντασία και πραγματικότητα!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

     


 "Μόνο το αληθινό είναι ωραίο"
                                   (Μπουαλώ)

   

       Στον εικονικό κόσμο μας πρέπει να ξέρουμε το ρόλο του φανταστικού στη ζωή μας. Πρέπει να ξέρουμε ότι το ψέμα γίνεται πιο εύκολα δεκτό παρά η αλήθεια. Σ΄  αυτό στηρίζεται η γοητεία της τέχνης. 

     Είναι γνωστή η ιταλική παροιμία,  «κι αν δεν είναι αληθινό, είναι καλά ειπωμένο ».Ο κόσμος κοιτάζει αυτό που φαίνεται ή που ακούγεται ωραία κι αδιαφορεί για το αληθινό, αν και μόνο το αληθινό είναι ωραίο.

      Αν δεν αγαπάμε την αλήθεια ούτε το ωραίο αγαπάμε, κι αφού δεν το αγαπάμε δεν το αναζητάμε και δεν έχουμε απαίτηση γι΄ αυτό. Οι απλοί μπορούν να ακούν κάτι τρελό, ένα ηλίθιο τραγούδι π.χ. χωρίς να τους ενοχλεί. Όταν τους λες, πώς μπορούν να ακούν αυτό το ηλίθιο τραγούδι , χωρίς να ενοχλούνται, απαντούν, «μα είναι ένα τραγούδι.» Το ίδιο απαντούν για  τα λόγια των πολιτικών: «Δεν είναι παρά λόγια πολιτικών! »

        Κάνει εντύπωση, πώς στα χωριά οι άντρες δεν μάλωναν με τις γυναίκες τους κι οι οικογένειες δεν διαλύονταν, όπως σήμερα που ένας στους τρεις γάμους διαλύεται! Οι άντρες δεν μάλωναν με τις γυναίκες τους γιατί δεν περίμεναν από αυτές  να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Το ίδιο κι οι γυναίκες για τους άντρες. Δεν υπήρχε κάτι να τους ενοχλήσει όταν και τα δύο φύλα ακολουθούσαν τους παραδοσιακούς ρόλους τους.

      Δεν άκουγες πουθενά παράπονα των αντρών για τις γυναίκες. Δεν θεωρούνταν άντρας αυτός που έκανε πόλεμο με τη γυναίκα. Ο πόλεμος ήταν καθαρά αντρική υπόθεση. Μια φορά την ώρα της μάχης  αποκαλύφθηκε ότι πολεμούσαν γυναίκες, γιατί φάνηκε το στήθος κάποιας πολεμίστριας. «Γυναίκειος είναι ο κούρσος», ακούστηκε μια φωνή, κι ο πόλεμος σταμάτησε ξαφνικά ,για λίγες στιγμές, ώσπου  να συνέρθουν από την έκπληξη οι πολεμιστές!

     Στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία έλαβε μέρος και μια αμερικανίδα πιλότος βομβαρδιστικού. Στον δημοσιογράφο που τη ρώτησε πώς συμβιβάζεται το επάγγελμά της με την ιδιότητα της μητέρας, όταν γνωρίζει ότι ανάμεσα στα θύματα υπάρχουν και παιδιά, η αμερικανίδα πιλότος  βομβαρδιστικού απάντησε: «η ιδιότητα της μητέρας δεν με εμποδίζει να κάνω σωστά  τη δουλειά μου»!

      Οι άντρες και οι γυναίκες στα χωριά μας δεν συγκρούονταν μεταξύ τους. Τα δύο φύλα αντιπαρέρχονταν το ένα το άλλο, σαν τους στρατούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Δαρείου, που δεν συγκρούστηκαν  από λάθος υπολογισμό! Δεν συγκρούονταν μεταξύ τους,  όχι γιατί υποτιμούσε το ένα φύλο το άλλο. Δεν υπήρχε υποτίμηση αλλά διάκριση. Οι άντρες ήθελαν να είναι πραγματικοί άντρες κι οι γυναίκες ήθελαν να είναι πραγματικές  γυναίκες. Η φαντασία δεν είχε θέση στη ζωή τους. Η φαντασία ήταν για το θέατρο.

     Τους ξεχωριστούς ρόλους  των δύο φύλων αμφισβήτησαν στην αρχή  οι γυναίκες του θεάτρου, του κινηματογράφου και γενικά της τέχνης. Όταν κάποιες γυναίκες συγγραφείς, ποιήτριες, ζωγράφοι, ηθοποιοί, απέκτησαν φήμη, αμφισβήτησαν τη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων και εμφανίζονταν ντυμένες με αντρικά ρούχα ή και μιμήθηκαν τις συνήθειες των αντρών, κάπνιζαν τσιγάρο, μεθούσαν απ΄ το αλκοόλ, ξενυχτούσαν στα νυχτερινά κέντρα και απέφευγαν να δεσμευτούν δημιουργώντας οικογένεια!

     Ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης του κινηματογράφου Ιγκμαρ Μπέργκμαν, στην ταινία του "Φθινοπωρινή συμφωνία" περιγράφει τις καταστροφικές συνέπειες της εργασίας των γυναικών έξω από το σπίτι και της εγκατάλειψης της οικογένειας.

      Ο αρχαίος ελληνικός μύθος του Σισύφου είναι η τιμωρία του άντρα που βάζει το επάγγελμά του πάνω από την οικογένειά του. Η τιμωρία της ύβρης αυτής είναι το μαρτύριο του ανικανοποιήτου. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν προβλέψει ότι στην  ίδια ύβρη  θά  ΄πεφταν κι οι γυναίκες,  με την εξωτερική εργασία. Πολλές γυναίκες εργαζόμενες έξω από το σπίτι, είτε με τη θέλησή τους, είτε από ανάγκη,  έβαλαν σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά τους , χάριν του επαγγέλματος. Για τους αρχαίους Έλληνες η εξωτερική εργασία της γυναίκας αποτελεί ύβρη, για δε τη σύγχρονη κοινωνία είναι ένα ακόμα άλυτο πρόβλημα.

      Ο τεχνικός πολιτισμός έδωσε τη δυνατότητα σ΄ αυτούς που διαθέτουν τα τεχνικά μέσα να επηρεάζουν τις μάζες. Οι πολλοί που πέφτουν θύματα της άθλιας προπαγάνδας βρίσκονται σε αδυναμία να ξεχωρίσουν το πραγματικό απ΄  το φανταστικό! Η αδυναμία αυτή δεν είναι παρά σχιζοφρένεια. Όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό απ΄  το φανταστικό είναι σχιζοφρενής. Αν αυτή είναι η σχιζοφρένεια, δεν θα βρεις άνθρωπο την εποχή αυτή που δεν πάσχει από σχιζοφρένεια και πρώτοι από όλους οι πολιτικοί! Οι πολιτικοί λένε παραμύθια στον κόσμο, αν και είναι οι μόνοι που τα πιστεύουν. Αυτοί είναι που δεν ξεχωρίζουν με τίποτε τους μύθους από την πραγματικότητα!

      Το παράλογο  , όσο οι άνθρωποι μπορούσαν να διακρίνουν το πραγματικό απ΄  το φανταστικό, έμενε στο χώρο της φαντασίας. Η διάκριση αυτή δεν είναι πια εφικτή. Το παράλογο στην φαντασία μετατρέπεται σε λογικό στη ζωή! Η ζωή αντιγράφει  την τέχνη! Τα γεγονότα δεν είναι αληθινά, αν δεν  τα δείξει η τηλεόραση!          
____________

*  Ιερώνυμου Μπος, Στον κήπο των επιγείων απολαύσεων