Γράμμα από την Ισπανία

Moschos,

¿Cómo estás? ¿Cómo está la familia? ¿Y tus nietas?

Πώς είσαι; Πώς είναι η οικογένειά σου; Οι εγγονές σου;

Nosotros seguimos en el pequeño pueblo de vacaciones, que como ya te dije son tranquilas y serenas.

Εμείς συνεχίζουμε τις διακοπές στο μικρό χωριό, που όπως σου είπα είναι ήσυχες και ειρηνικές.

Estos días me dedico a leer, nadar y pasear. 

Αυτές τις μέρες έχω επιδοθεί στο διάβασμα στο κολύμπι και στον περίπατο.

He puesto un enlace de tu blog en mi blog Navegando.

 Έχω αναρτήσει ένα enlace απ΄ το ιστολόγιό σου στο δικό μου ιστολόγιο Navegando.

Algunos días entro en tu blog y leo tus ensayos que me ayudan mucho a entender el espíritu de un buen ortodoxo y del noble y generoso pueblo griego al que tanto debemos en esta Europa que se encuentra tan perdida en manos del poder económico.

Κάποιες μέρες μπήκα στο ιστολόγιό σου και διάβασα τα δοκίμιά σου τα οποία πολύ με βοηθούν να καταλάβω το πνεύμα ενός καλού ορθοδόξου, το πνεύμα του ευγενικού και γεναιόδωρου ελληνικού λαού που τόσα του  οφείλουμε σ΄ αυτήν την Ευρώπη, που βρίσκεται τώρα τόσο χαμένη στα χέρια της οικονομικής δύναμης!

Estoy leyendo a M. Montaigne. He leído algunos capítulos de su libro Los Ensayos y me parecen muy interesantes. Es un libro para meditar y reflexionar sobre las opiniones de su autor. ¿Conoces y has leído a Montaigne?

Διαβάζω τώρα τον Μονταίνιο. Έχω διαβάσει μερικά κεφάλαια από το βιβλίο του Τα Δοκίμια και μου φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Είναι ένα βιβλίο για να μελετήσεις και να εμπνευστείς επάνω στις γνώμες του συγγραφέα του. Έχεις διαβάσει Μονταίνιο; 

¡Pienso Μόσχος que se me va a olvidar escribir en griego! así que mi próxima carta te la enviaré, si Dios quiere, en tu lengua.

Σκέφτομαι, Μόσχο, πώς θα ξεχάσω να γράφω στα ελληνικά! Έτσι η επόμενη επιστολή που θα σου στείλω, αν θέλει ο Θεός, θα είναι γραμμένη στα ελληνικά.

Saludos,

Amelia

Βρες τον εαυτό σου!

Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                                


















   "ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού"

                                                                                      (Μάρκ.ιε΄, 43-47)

         Τα πρώτα γράμματα τα έμαθα από τον παππού μου και τη γιαγιά μου, στο χωριό. Ο παππούς με δίδαξε το θαυμασμό για τη Δημιουργία του Θεού, την αγάπη για το ωραίο στη Φύση και τη συμπόνια για κάθε αισθανόμενο ον.

         Η γιαγιά μου είχε την έμφυτη γνώση για τη φυσιογνωμία, το χαρακτήρα, το βίο και την πολιτεία του ανθρώπου. Με μόνες τις γνώσεις της τρίτης τάξης του δημοτικού μπορούσε άνετα να νιώθει την εκκλησιαστική γλώσσα, γνωρίζοντας τα βασικά στοιχεία της.

        ( Ένα έγκλημα που γίνεται στις μέρες μας είναι η προσπάθεια να καταργήσουν τη γραπτή γλώσσα και να την αντικαταστήσουν με την προφορική! Οι ίδιοι προσπαθούν να καταργήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα δύο χιλιάδων ετών με την προφορική γλώσσα της καθημερινότητας. Η γραπτή γλώσσα είναι η πατρίδα. Λαοί που δεν έχουν γραπτή γλώσσα, ούτε πατρίδα έχουν. “Ετοιμάσου να κατακτήσεις ένα λαό που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του.” (Κινεζική παροιμία). Κοινωνικά σύνολα χωρίς γραπτή γλώσσα π.χ. οι γύφτοι, παραμένουν καθηλωμένοι πνευματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά, χιλιάδες χρόνια!)

        Οι δυο αυτοί ευλογημένοι άνθρωποι, ο Θεός να αναπαύει τις ψυχές τους, γνώριζαν από την πείρα τους την ουσία του ανθρώπου, χάρις στην οποία κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και σαν μοναδικός είναι ο ίδιος ο σκοπός για τον εαυτό του και κανείς δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ως μέσον.

         Η εμπειρία τους από την συμμετοχή τους στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας τους δίδαξε  ότι δίχως τη μνήμη του Θεού δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Με τη μνήμη του Θεού ένιωθαν σεβασμό για τον άνθρωπο και δεν κατέκριναν ούτε ήταν μνησίκακοι. 

        Η μεγαλύτερη αμαρτία για τους παππούδες μου ήταν η άγνοια. Ως άμαθο (αστόχαστο)  εννοούσαν αυτόν που δεν έχει στόχο και που δεν έχει βρει ένα νόημα στο ζωή του και υποφέρει από το κενό που νιώθει μέσα στην ψυχή του.  Γνώριζαν ότι ήταν φοβερό να νιώθεις το μεγάλο κενό μέσα στην ψυχή σου. Αστόχαστος ήταν αυτός που δεν βρήκε τον εαυτό του.  Πίστευαν ότι αυτός που βρήκε τον εαυτό του δεν θα συναντήσει εμπόδια στη ζωή του ή τα ίδια τα εμπόδια θα μετατραπούν σε ευκολίες. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, νύχτα πιο φωτεινή από μέρα!

      Η γιαγιά είχε χάσει τον πατέρα της, τον αδελφό της και έξι αδελφές και έμεινε μόνη με τη μητέρα της, την προμάμμη μου που την συμβούλευε να βαστάξει τη λύπη της με γενναιότητα. Ήταν γυναίκες με ανδρείες ψυχές. Η ανδρεία χάθηκε στην εποχή αυτή της θηλυπρέπειας και της αναζήτησης της διασκέδασης  για να γεμίσει κανείς το κενό στην ψυχή του.

      Νοσταλγώ τη ζωή μου στο χωριό κι αν μπορούσα θα επέστρεφα σ΄ αυτό, αντί να αφήνω τα μηχανάκια να με βασανίζουν με το φοβερό θόρυβό τους, που είναι το πρόσωπο του θηρίου!

Η ζωή στις σύγχρονες πόλεις είναι ζωή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δείτε τα μεγάφωνα της προπαγάνδας και της τρομοκρατίας στους δέκτες σας της τηλοψίας. Η ελευθερία είναι ψευδαίσθηση. Οι γέροι λίγα βήματα προ του τάφου δεν βρήκαν ακόμα τον εαυτό τους.

      Ξέρω κάποιον που την πρώτη μέρα στη φυλακή οργάνωσε τη ζωή του, σαν να ήταν οι μέρες του στη φυλακή η εκπλήρωση κάποιας αποστολής. Και πριν από όλα έβαλε υποχρεώσεις στον εαυτό του, ορίζοντας την ώρα  για το εγερτήριο, για την προσευχή, για την σωματική άσκηση κ.α. 

     Ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές είναι για τη δυσκολία του υπερβολικού βάρους. Το υπερβολικό βάρος είναι πράγματι ένα εμπόδιο, αλλά δεν είναι το σπουδαίο ο στόχος της απώλειάς του. Ο σπουδαίος στόχος είναι να βρει κανείς τον εαυτό του κι η απώλεια του βάρους θα έρθει από μόνη της. Εκείνο που προέχει είναι η προσωπική μας σχέση με τον Ιησού, η αγάπη του Ιησού πάνω από όλα. Κανείς άλλος δεν είναι μαζί μας στο όποιο πεπρωμένο μας. “Οι φίλοι μου και οι πλησίον μακρόθεν έστησαν”.

     Ο συγγραφέας του βιβλίου Η γλώσσα του προσώπου, εκδόσεων Έσοπτρον, παραθέτει τα λόγια αυτά του Τον Ράσκιν: Να παρακολουθείς το καλαμπόκι να μεγαλώνει/ τα μπουμπούκια ν΄ ανθίζουν/ και τους καρπούς να ωριμάζουν/ Να ανασαίνεις βαρειά πάνω απ΄ το υνί ή το φτιάρι/ να διαβάζεις, να σκέφτεσαι/ να αγαπάς, να ελπίζεις, να προσεύχεσαι: / Αυτά είναι μόνο που μας χαρίζουν την ευτυχία./ Οι άνθρωποι πάντα είχαν τη δυνατότητα να τα κάνουν/  και ποτέ δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα./ Η ευημερία ή η ατυχία του κόσμου/ εξαρτάται από το αν γνωρίζουμε και διδάσκουμε/ αυτά τα απλά πράγματα.

Η προσευχή του Ιησού ως αποστολή και ως νόημα ζωής!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        Συνάντησα ένα γνωστό. Ήταν στενορημένος με το γέρο πατέρα του. Δεν προσφέρει τίποτε. Δεν είναι καλά , τον ρώτησα. Καλά είναι, είπε, αλλά δεν πρσφέρει τίποτε. Τί να προσφέρει. Δεν βγαίνει έξω. Δεν συναντάει τους φίλους του. Δεν πίνει τον καφέ του μαζί τους, δεν κουβεντιάζουν για τις αναμνήσεις τους. Δεν βλέπει τα δέντρα στον κήπο, δεν ακούει τα πουλιά, τον καλικέλαδο κοκκινολαίμη; Ναι, αλλά δεν προσφέρει τίποτε.

     

"Διατί την λαλιάν την εμήν ου γινώσκετε;" (Ιωάν.η΄,42-52)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

           Χθες το πρωί σημείωσα στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο τις παρακάτω σειρές:
   
         "Διατί την λαλιάν την εμήν ου γινώσκετε; Ότι ου δύνασθε ακούειν τον λόγον τον εμόν. Υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ, και τα επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν. Εκείνος ανθρωποκτόνος ην απ΄ αρχής και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ. Όταν λαλή το ψεύδος εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού. Εγώ δε ότι την αλήθειαν λέγω, ου πιστεύετέ μοι. Τίς  εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας; Ει δε αλήθειαν λέγω, διατί υμείς ου πιστεύετέ με; Ο ων εκ του Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει. Δια τούτο υμείς ουκ ακούετε, ότι εκ του Θεού ουκ εστέ..... Αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα."

         Η εποχή μας θέλει να κάνει "καλούς ανθρώπους", δίχως αγάπη. Γι΄ αυτούς είπε ο Κύριος: "Πόρναι και τελώναι προάγουσιν υμών εις την βασιλείαν του Θεού."

         "Καλοί άνθρωποι" δίχως αγάπη: το αγγλοσαξωνικό πρότυπο, που επιδιώκουν να το επιβάλλουν σε όλο τον κόσμο, ακόμα και με τη βία. " Θα συμμορφωθείτε με αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό. Αν δεν το κάνετε, κακό σε λόγου σας, γιατί θα σας το επιβάλλουμε με τη βία."

         Η νοοτροπία αυτή δείχνει ψυχική ανισορροπία στον ψυχικό τομέα και αίρεση όσον αφορά στην πίστη της Εκκλησίας στον Άγιο Τριαδικό Θεό.

          Μόνο εμπόδιο στην επιβολή του αγγλοσαξωνικού προτύπου στον κόσμο είναι. η Ορθοδοξία.

         Απόδειξη η λυσσασμένη διάδοση των αιρετικών πλανών στον τόπο μας.

       


      

"Συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι" (Πράξ. ΙΒ΄12-17)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                                                 

     Οι μαθηταί του Ιησού ήταν συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι, όπως γράφει το Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. Συνάθροιση και προσευχή, τώρα για μας είναι η συμμετοχή μας στις ιερές ακολουθίες στην εκκλησία τις Κυριακές και τις Γιορτές,  και η συγκέντρωση του νου και η Νοερά Προσευχή, όταν οι περισπασμοί κι η καθημερινή βλακεία δεν την εμποδίζουν.

   

   

     






 .

       

     

       

      

Εναντίον του αποκλεισμού της Ελληνίδας πρωταθλήτριας απ΄ τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου 


         "Την εποχή που δεν τηρείται η οδός, οι τιμές είναι ντροπή!" (Κομφούκιος)

          Ο αποκλεισμός  της Ελληνίδας πρωταθλήτριας απ΄ τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, αν ισχύσει, θα αποδείξει την απαξία των συγκεκριμένων αγώνων.

         Οι συνάδελφοί της πρέπει να παραιτηθούν από τις τιμές.

         Έστω και ένας άνθρωπος αν αδικείται όλη η ανθρωπότητα αδικείται. Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος υπάρχει μόνον ως σκοπός.


         Η ιστορία θα στιγματίσει τους συγκεκριμένους αγώνες, ως Ολυμπιακούς χωρίς το αίσθημα του δικαίου!  

        "Την εποχή που δεν τηρείται η οδός, οι τιμές είναι ντροπή!"

Μη θυμώνεις

Σάββατο, 8 Οκτωβρίου 2011

Μη θυμώνεις

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν θυμώνουμε όταν δεν περιμένουμε τίποτε από κανένα. Μπορούμε να μην περιμένουμε τίποτε από κανένα; Τι σημαίνει δεν περιμένω τίποτε από κανένα;Ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος θεωρούσε ως αρετή το να απέχουμε από οτιδήποτε δεσμεύει την ελευθερία μας.
Το ρητό των στωικών είναι το "ανέχου και απέχου".Οι στωικοί πρεσβεύουν ότι δεν πρέπει να ταυτίζει κανείς τα ξένα πράγματα με τα δικά του. Ξένα θεωρούνται αυτά που δεν είναι στη δύναμή μας. Δεν πρέπει να λυπούμαστε αν δεν αλλάζουν κι αν δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι.Πολλά βάσανα προέρχονται από αυτήν την σύγχυση.
Ο Επίκτητος μας λέει να μη θυμώνουμε για κανένα.Η συμβουλή του είναι "να μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό", μια θαυματουργική συμβουλή.Για μας τους ορθοδόξους χριστιανούς υπάρχει κάτι πιο βαθύ από τη διάκριση των πραγμάτων σε δικά μας και ξένα. Είναι η αναζήτηση του Θεού.Για μας η ζωή είναι αναζήτηση του Θεού. Για τον ορθόδοξο χριστιανό η διάκριση είναι με κριτήριο την παρουσία του Θεού. Το να μη δίνουμε σημασία σε κάτι δικό μας ή ξένο σημαίνει ότι δεν είναι ο Θεός εκεί. Δε δίνουμε σημασία σε κάτι, αν δεν είναι ο Θεός εκεί.
Δεν περιμένω τίποτα θα πει δε βάζω καρδιά σε τίποτα. Δεν μπάζω τους λογισμούς της διάνοιας στην καρδιά μου, για να σκοτίσουν το νου μου.Αφήνω τη λογική να είναι λογική. Λογική είναι να ξέρεις π.χ. τι χρωστάς στο κράτος που ολοένα ζητάει φόρους. Δεν βάζω καρδιά στα πράγματα σημαίνει δεν αφήνω τη λογική να είναι ζωντανό αίσθημα γιατί θα με φθείρει. Για μας όλα είναι φθορά, αν δεν είναι ο Θεός εκεί. Ο Θεός δεν είναι στη λογική. Ο Θεός υπερβαίνει τη λογική.Όλα εκτός απ΄ το Θεό είναι φθορά.
Δεν περιμένω τίποτε από κανένα γιατί δεν είναι ο Θεός εκεί.Και δεν θυμώνω με κανένα. Η ζωή μου είναι αναζήτηση του Θεού.Δεν κυνηγάς πράγματα, λέει ο ποιητής*. Ό,τι σου φέρνει ο Θεός πρέπει να το δεις με αγάπη και σεβασμό και με ευγνωμοσύνη. Ό,τι σου φέρνει ο Θεός είναι μυστικό. Θα περιμένεις την κάθε στιγμή να ανοίγει σαν λουλούδι και θα το βλέπεις με αγάπη.Όταν βλέπεις τα πράγματα έτσι δε βλέπω πως θα βρεις προβλήματα και αμφιβολίες για πράγματα.

http://moschoblog.blogspot.com/2011/10/blog-post_9003.html

ΠΗΓΗ: ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ

Το Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας της Μ.Τετάρτης

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


          "Να ξέρουμε πόσο είμαστε εξαρτημένοι από  τη δίψα της αποκτήσεως και της κατοχής  υλικών αγαθών."

      Το Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας της Μ.Τετάρτης θα μπορούσε να ονομαστεί "το Ευαγγέλιο του "να είσαι" αντί του "να έχεις"".
         
     Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του ιερού ναού της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας , τα λόγια του Ιερού Ευαγγελίου, όπως ψάλλονται από τον Ιερέα, μπαίνουν βαθιά στην ψυχή μας και μας συγκλονίζουν.
     
     Ο Ιησούς βρίσκεται στην οικία του Σίμωνος του λεπρού, στη Βηθανία. Προσέρχεται σ΄ Αυτόν μια γυναίκα η οποία φέρει μαζί της μέσα σε αλαβάστρινο δοχείο μύρο βαρύτιμο, με το οποίο αλείφει την κεφαλήν του Ιησού. 
 
      Αλλά ας ακούσουμε τη διήγηση  του  Ευαγγελιστή Ματθαίου, με τα ίδια λόγια που γράφτηκε στην αρχή, χιλιάδες χρόνια πριν, κι όμως τόσο ζωντανή, ως να γράφτηκε σήμερα:
 
       "Του Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα  βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου. Ιδόντες οι μαθηταί αυτού ηγανάκτησαν λέγοντες. Εις τί η απώλεια αύτη; ηδύνατο γαρ τούτο το μύρον πραθήναι πολλού και δοθήναι πτωχοίς. Γνους δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς. Τί κόπους παρέχεται τη γυναικί;  έργον γαρ καλόν ηργάσατο εις εμέ. Τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ΄ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε.  Βαλούσα γαρ αύτη  το μύρον τούτο επί του σώματός μου, προς το ενταφιάσαι με εποίησεν. Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν αύτη  εις μνημόσυνον αυτής.  Τότε πορευθείς εις των δώδεκα, ο λεγόμενος Ιούδας Ισκαριώτης,  προς τους αρχιερείς είπεν. Τί θέλετέ μοι  δούναι καγώ παραδώσω αυτόν; Οι δε έστησαν αυτώ τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρίαν ίνα αυτόν παραδώ."  
 
      Η στάση του Ιησού και της γυναίκας όσον αφορά το πολύτιμο μύρο διαφέρει  από τη στάση των μαθητών και του προδότη Ιούδα. Ο Ιησούς στο χυμένο μύρο βλέπει αυτό που είναι,  αγάπη και ευγνωμοσύνη  , ενώ οι μαθηταί κι ο Ιούδας βλέπουν αυτό που θέλουν να έχουν, χρήματα.

    Η στάση των μαθητών του Ιησού πρέπει να μας προβληματίσει. Να ξέρουμε πόσο είμαστε εξαρτημένοι από  τη δίψα της αποκτήσεως και της κατοχής  υλικών αγαθών.



   
 
 
 
 
 
 
     

Το Ευαγγέλιο μιλάει στον καθένα προσωπικά!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

     
        

       Γράφει ο Απόστολος προς τους Κολασαείς: ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτημένος, ειδέναι πώς δει υμάς ενί εκάστω αποκρίνεσθαι.

        Ειδέναι πως δει υμάς ενί εκάστω αποκρίνεσθαι. Να γνωρίζουμε, δηλαδή, πως να αποκρινόμαστε στον  καθένα. Να είναι ο λόγος προσωπικός, όχι γενικός και αφηρημένος. Να νιώθει κανείς ότι απευθύνονται σ΄ αυτόν τον ίδιο. Ότι τον γνωρίζουν κατά βάθος. Ξέρουν αυτό που χρειάζεται και του μιλούν γι΄ αυτό. Τα λόγια αυτά σημαίνουν ότι ο λόγος πρέπει να δημιουργεί οικειότητα ψυχική, σ΄ αυτόν που τον ακούει. Να νιώθει ότι μιλούν σ΄ αυτόν προσωπικά. Όπως συμβαίνει πράγματι κατά την ανάγνωση των ευαγγελικών και των αποστολικών περικοπών στις ιεροτελεστίες στην εκκλησία.

      Διαφέρει η ανάγνωσή τους στην εκκλησία από την κατά μόνας ανάγνωση. Στην κατά μόνας μελέτη του Θείου Λόγου, δεν υπάρχει η συγκίνηση που υπάρχει στην Εκκλησία. Αυτό το νιώθει κανείς όταν συγκρίνει το άκουσμά του στην εκκλησία, από το διάβασμα κατ΄  ιδίαν. Το διάβασμα κατ΄ ιδίαν θυμίζει παρακολούθηση διάλεξης σε κάποια αίθουσα. Σε καμιά περίπτωση δεν νιώθει κανείς το αίσθημα που δημιουργεί η μυστηριακή τελετουργία στους ναούς.

    Όσοι δεν έχουν την εμπειρία αυτή, δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά.

    Το Ευαγγέλιο κατά την ανάγνωσή του στους ιερούς ναούς  δίνει αυτήν την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού σε κάθε στίχο του. Κάθε πράγμα και κάθε γεγονός  μας φέρνει σε επαφή με τον Κύριο. Νιώθουμε την γλυκύτατη παρουσία Του.  


    Το Ευαγγέλιο που αναγιγνώσκεται την ίδια μέρα μιλάει για κάποιον που εκδίωκε τα δαιμόνια στο όνομα του Ιησού, αλλά που δεν πήγαινε μαζί τους: 


    .Τω καιρώ εκείνω προσελθών τω Ιησού  εις των μαθητών αυτού , είπεν αυτώ. , Επιστάτα, είδομεν τινά επί τω ονόματί σου  εκβάλλοντα δαιμόνια , και εκωλύσαμεν αυτόν  ότι ουκ ακολουθεί μεθ΄ ημών. Και είπεν προς αυτόν ο Ιησούς.  Μη κωλύετε. ος γαρ ουκ έστι καθ΄  υμών υπέρ υμών εστιν.


    Αγαπώ το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο και το νιώθε σαν να απευθύνεται προσωπικά σε μένα. Σαν να υπάρχει μέσα τους κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα για μένα. Δεν με ενδιαφέρει η γραμματική τους ερμηνεία. Αυτό που θέλω είναι να νιώσω την οικειότητα που εκμπέμπουν σ΄   αυτόν που   τα προσεγγίζει με αγάπη για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.



    Ο άνθρωπος που στο όνομα του Ιησού έβγαζε τα δαιμόνια δεν βρισκόταν σωματικά κοντά στον Ιησού, αλλά είχε το όνομά Του μέσα στην καρδιά του, διαρκή μελέτη του, 


     


    


       

Οι ανέραστοι

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                                              «Ηυλήσαμεν υμίν και ουκ ορχήσασθε,

                                                              εθρηνήσαμεν υμίν και ουκ εκόψασθε»

                                                                                               (Ματθ.ια,17)

       Έτσι ο νόμος θεσπίζει την ελεύθερη από ψυχικές, πνευματικές, ηθικές δεσμεύσεις «συμβίωση» αναγνωρίζοντας ως μοναδικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων τον οικονομικό. Άλλωστε ολόκληρη η Γερμανικής έμπνευσης Ελληνική νομοθεσία στρέφεται κυρίως γύρω απ΄ την προστασία της περιουσίας. Με αυτή τη φιλοσοφία το δίκαιο εννοεί ως «ελευθερία» την ευθύνη στα περιουσιακά θέματα και την ανευθυνότητα ως προς τον ψυχικό, τον πνευματικό και τον ηθικό κόσμο του ανθρώπου.

   
       Μια ακόμα τραγωδία στις τόσες τραγωδίες της ζωής , είναι οι γάμοι χωρίς έρωτα, οι συμβατικοί γάμοι, αυτοί που στην εποχή μας, όπου το κακό δρα απροκάλυπτα , γίνονται και με ένα απλό συμβολαιογραφικό έγγραφο! Η δικαιολογία του νόμου περί συμβατικών γάμων είναι η εξής: «Μια που ο ψυχικός και πνευματικός δεσμός είναι περιττός , γιατί να ρισκάρει κανείς στο οικονομικό;»

        Παλιά όταν «σπίτωνε» κανείς άντρα ή γυναίκα , ήξερε ότι δεν είναι εντελώς άμεμπτος και δίκαιος, όπως νομίζει ότι είναι τώρα, που το «σπίτωμα» γίνεται και με το νόμο. Η συμβίωση, κατά την περί δικαίου αντίληψη της νέας εποχής δεν ενδιαφέρει πια την κοινωνία . Το κοινωνικό σύνολο ενδιαφέρεται για τα χρήματα και γενικά για τα περιουσιακά θέματα. «Τι έχω να ωφεληθώ εγώ από αυτό; Τι έχω να κερδίσω ή να χάσω;» Αυτό ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, κατά την άποψη αυτών που ψηφίζουν τους νόμους. 

       Με αυτή τη λογική θεσπίζεται η «ελεύθερη» συμβίωση. Πόσο «ελεύθερη» μπορεί να είναι η συμβίωση ανθρώπων που αποφεύγουν να συνάψουν μια βαθύτερη προσωπική σχέση με ψυχικό και πνευματικό περιεχόμενο;
Τέτοια είναι και η ελευθερία των συμβαλλομένων των γάμων της παγκοσμιοποίησης. Ελευθερία για τον ανώριμο και τον δίψυχο άντρα και γυναίκα, που προσπαθούν να δεσμευθούν χωρίς να δεσμευθούν.  

      Αν για να είμαστε δίκαιοι ,γινόμαστε ανάλγητοι, σκληροί, ανέραστοι, αδιάφοροι , ασυγκίνητοι , τότε καλύτερα να μην είμαστε δίκαιοι και να είμαστε πονετικοί, να νιώθουμε αγάπη γι΄ αυτούς που έχουν την ανάγκη μας. Πιστεύω ότι αυτό σημαίνουν τα λόγια του Χριστού «Πόρνοι και μοιχοί προάγουσιν υμάς εις την βασιλεία του Θεού». Οι πόρνοι και οι μοιχοί έχουν συναίσθηση της κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Δεν είναι αδιάφοροι, γιατί αγάπησαν πριν πέσουν στην πορνεία και στη μοιχεία . Αναγνωρίζουν τις αμαρτίες τους κι είναι πονετικοί προς αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Ο Θεός δεν θέλει από εμάς τη δικαιοσύνη μας , αλλά την καρδιά μας και ο σκληρός, ο ανάλγητος κι ο αδιάφορος δεν δίνει την καρδιά του σε κανέναν ούτε στο Θεό.

   
      Οι ανέραστοι μπορούν να συνάπτουν «ελεύθερη», διάβαζε «περιουσιακή», συμβίωση, μάταια όμως αναζητούν τη γαλήνη της ψυχής ή και απλά μόνο την ικανοποίηση, γιατί μόνο η αληθινή αγάπη καλύπτει όλες τις ελλείψεις.

Συγχαρητήρια επιστολή στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου 










                                     


 Σεβασμιώτατε,
     
    Παρακαλώ δεχθείτε τα ταπεινά μου συγχαρητήρια
 για τη θέση Σας στις πρόσφατες δηλώσεις για το ψευδο-κράτος: Αν δεν το αναγνωρίσουμε εμείς θα παραμείνει ψευδοκράτος, ακόμα κι αν το αναγνωρίσουν όλα τα κράτη της γης.

    Μακάρι να τηρήσουμε την ίδια θέση ως προς το όνομα της Μακεδονίας. Αν δεν τους αναγνωρίσει η Ελλάδα δεν θα αποκτήσουν το όνομα της Μακεδονίας ,  ακόμα κι αν τους αναγνωρίσουν με αυτό το όνομα όλα τα κράτη της γης.

    Οι Τούρκοι και οι Σκοπιανοί δεν ζητούν από την Ελλάδα κι από την Κύπρο αναγνώριση, αλλά εκχώρηση αυτού που δεν τους ανήκει. Μόνο η Κύπρος κι η Ελλάδα μπορούν να νομιμοποιήσουν  αυτούς που νοσφίζονται το Ελληνικό όνομα  της Μακεδονίας και το  Κυπριακό έδαφος τα οποία παρανόμως (ληστρικώ δικαίω) κατέχουν και χρησιμοποιούν.

       Η αναγνώριση από μέρους της Κύπρου κι από μέρους της Ελλάδος είναι τύποις και ουσία εκχώρηση και όχι απλή αναγνώριση, όπως είναι η τυχόν αναγνώριση των άλλων κρατών. Μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος μπορεί να το κάνουν και κανένα άλλο κράτος στη γη. Κανένα κράτος δεν μπορεί  να εκχωρήσει αυτό που δεν του ανήκει. Αυτή η απλή αλήθεια  ισχύει παντού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και θα ισχύει για πάντα. Όσοι  δεν την καταλαβαίνουν δεν θέλουν να την καταλάβουν.

     

      Αντί να τρέχουν πίσω μας και να μας παρακαλούν να τους εκχωρήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας, τρέχουμε εμείς πίσω από αυτούς και από τους άλλους, μην τυχόν τους αναγνωρίσουν. Πώς μια ενεργητική στάση μετατράπηκε σε παθητική και ντροπιαστική από αδαείς και ηττοπαθείς πολιτικούς!

      Η εκχώρηση από μέρους της Κύπρου κι από μέρους της Ελλάδος  είναι προδοσία και ως προδοσία οι Έλληνες δεν θα την δεχθούν, αν ποτέ βρεθούν Έλληνες και το κάνουν.

      Κανείς ποτέ Έλληνας δεν έδωσε στο παιδί του το όνομα του προδότη Ιούδα.

      Κανείς Έλληνας δεν θα ονομάσει αληθινό κράτος το ψευδοκράτος και κανείς Έλληνας δεν θα ονομάσει Μακεδονία τα Σκόπια.

Με σεβασμό

Εκείνο που προέχει είναι το πνεύμα

Tου Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Μπορώ να ζω δίχως αυτό ή το άλλο πράγμα ! Δεν μπορώ όμως να ζω δίχως να αγαπώ κανέναν, δίχως να χρειάζεται κανείς την αγάπη μου! Όποιος δοκίμασε αυτήν την φαρμακερή πίκρα του να μην χρειάζεται κανείς την αγάπη του είναι απολύτως βέβαιος ότι δεν μπορεί να ζη δίχως αγάπη.

Άφησε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να επισκεφθεί την ψυχή σου και να τη θεραπεύσει>> μου είπε κάποτε ο πνευματικός μου με δάκρια στα μάτια! ! Είναι απόλυτη ανάγκη να αφήσουμε να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα μας και να μας ζωοποιήσει πριν πέσουμε στα χέρια των γιατρών , πρίν αρρωστήσουμε από κάποια σοβαρή αρρώστια. Είναι απόλυτη ανάγκη να νιώθουμε ότι χρειάζονται την αγάπη μας. 

Ο Κιν, ένας νέος άντρας, στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, θεράπευσε τον εαυτό του απ΄ τη φοβερή αρρώστια που του προκάλεσε η έλλειψη στοργής, φροντίδας και προσοχής προς την εφτάχρονη κόρη του, δείχνοντας αμέριστη στοργή, φροντίδα και προσοχή στην εφτάχρονη κόρη μιας άγνωστης, διαζευγμένης γυναίκας. Με αυτόν τον τρόπο ζήτησε συγνώμην απ΄ την κόρη του που χάθηκε εξαιτίας του και συγχώρησε κι ο ίδιος τον εαυτό του.

Αντίθετα στην ταινία Οι κοινωνούντες ο Μπέργκμαν περιγράφει με εφιαλτικό τρόπο έναν κόσμο αποστειρωμένο πνευματικά που αναζητά τη λύτρωση στις γνώσεις , στην ηθική φιλοσοφία και στις θεωρίες, παγιδευμένος στη νοησιαρχία του. Ένα κόσμο που δε θέλει να ζή και στην πραγματικότητα καθημερινά αυτοκτονεί. Τη δίψα του για ζωή υποκατέστησε η ανάγκη για γνώση. Οι άνθρωποι περισσότερο σκέφτονται τη ζωή, αντί να τη ζουν.

Στην Ορθοδοξία αναζητούμε το Θεό μέσα απ΄ την ύπαρξη και μέσα απ΄ τη ζωή και όχι με τη διανοητική μας προσπάθεια. Στην εκκλησία πηγαίνουμε όχι για να μάθουμε για το Χριστό, αλλά για να χαρούμε την αίσθηση της παρουσίας Του και να γίνουμε ζωντανά μέλη της ύπαρξής Του και μέτοχοι της ζωής Του. Στο δίλημμα, αν είναι δυνατή η ανιδιοτελής αγάπη, δεν απαντάμε με επιχειρήματα, αλλά με την επίκληση της μαρτυρίας ενός ιστορικού προσώπου: του Ιησού Χριστού!

Την απάντηση στην ερώτηση ποιον να αγαπήσουμε, όταν νιώθουμε ότι δε χρειάζεται κανείς την αγάπη μας, τη δίνει ο Ντοστογιέφσκι στον Ηλίθιο. Στην γιαπωνέζικη μεταφορά του Ηλίθιο, στην οθόνη, ο Καέντα του Ακίρα Κουροσάβα νιώθει απέραντη συμπόνια για την Ταέκο, που τον ερωτεύεται αλλά δεν έχει το θάρρος να κόψει τα δεσμά με την πολυτελή ζωή της και να τον ακολουθήσει.

Η θλίψη που βλέπει μέσα στα μάτια της τον κάνει να κλάψει. Έχοντας την εμπειρία του θανάτου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (έλαβε χάρη την τελευταία στιγμή) βλέπει ότι είναι τα πάντα αξιαγάπητα. Όλος ο κόσμος και όχι μόνο οι άνθρωποι. 

  

Τρεις ιδέες περί ειρήνης

Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                            Τρεις ιδέες περί ειρήνης

            <<Πορευθέντες εισήλθον εις κώμην Σαμαρειτών, ώστε ετοιμάσαι αυτώ. Και ουκ εδέξαντο αυτόν. Ιδόντες οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης είπον. Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από του ουρανού και αναλώσαι αυτούς ως και Ηλίας εποίησεν; Στραφείς δε επετίμησεν αυτοίς. Και επορεύθησαν εις ετέραν κώμην. >> (Λουκά θ,49-56)

                     Ένας φίλος μου που έζησε στην Αμερική μου είπε, πως εκεί έχουν μια ειδική έκφραση για την ιδέα περί ειρήνης. Λένε πως πρέπει να διαχειρίζεσαι το θυμό σου. Αυτό δε σημαίνει ότι οι Αμερικάνοι ξέρουν πώς να διαχειρίζονται το θυμό τους. Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες τις εστίες αναταραχής στον κόσμο είναι κι αυτοί μέσα, μάλλον οι Αμερικάνοι δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά στη διαχείριση του θυμού τους.

              Αλλά τι σημαίνει η έκφραση ‘διαχειρίζομαι το θυμό μου;” Σημαίνει ότι είναι στο χέρι μου  να θυμώσω ή να μη θυμώσω, κάθε φορά που υπάρχει μια αιτία να θυμώσω; Όπως π.χ. είναι στο χέρι μου να ξοδέψω λιγότερα ή περισσότερα χρήματα κάθε φορά που πηγαίνω κάπου; Είναι ο θυμός, όπως η διαχείριση των χρημάτων και γενικά όπως είναι η οικονομία; Γιατί χρησιμοποιούν τον όρο “διαχείριση” για το θυμό και για την αιτία που διαταράσσει την ειρήνη της ψυχής και τις σχέσεις του ανθρώπου με τους άλλους; Στην οικονομία τα τελευταία χρόνια πήραμε μια ιδέα για τα κόλπα που χρησιμοποιούν οι αγορές, για να πίνουν το αίμα των φτωχών λαών.

                   Πώς γίνεται η διαχείριση του θυμού για χάρη της ειρήνης; Ποια είναι η αιτία της ατομικής και της μαζικής βίας; Ο θυμός προκαλείται από ό,τι εμποδίζει την ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας. Αρκεί να είναι κανείς γεμάτος επιθυμίες, όπως είναι ο σημερινός κόσμος, και θα είναι πάντα θυμωμένος, μη μπορώντας να τις ικανοποιήσει.

                   Είμαστε, λοιπόν, ανυπεράσπιστοι μπροστά στις επιθυμίες; Δεν θα μπορούσαμε να παραιτηθούμε  τουλάχιστον από αυτές που δεν είναι σημαντικές για μας,  χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε κάθε φορά ζωή; Από τη  γνώση της σύστασης της ψυχής όπως την αποκάλυψε ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αλλά κι η Επιστήμη της εποχής μας, φαίνεται ότι η ψυχή αφορά όλον τον άνθρωπο. Όλος ο άνθρωπος βρίσκεται στο καθένα από τα τρία συστατικά μέρη της ψυχής, το επιθυμητικό, το γνωστικό, το θυμικό, όπως ονομάζονται. Παρόλο που η ψυχή μας υπάρχει ολόκληρη σε καθεμιά από τις τρεις αυτές ικανότητες, δεν έχουμε τρεις ψυχές, αλλά μία.

                   Το μείζον πρόβλημα στην εποχή μας είναι το αίτημα της ενότητας. Στην εποχή μας η ενότητα της ψυχής διασπάστηκε. Ο άνθρωπος νιώθει σαν να έχει πολλές ψυχές. Η ενότητα της ψυχής είναι το υπόδειγμα για την ειρήνη. Ανήρ δίψυχος, ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού, λέει η Γραφή. Το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος εκφράζει την ενότητα και την  αγάπη των τριών θεϊκών προσώπων και αποτελεί το πρότυπο του ανθρώπου, όσον αφορά τη σχέση του με τον εαυτό του, με τους άλλους και με το Θεό.

                  Για να μπορείς, λοιπόν, να διαχειρίζεσαι το θυμό σου, πρέπει να βρεις το πρόσωπο που η αγάπη σ΄ αυτό δημιουργεί την ενότητα της ψυχής. Η ψυχή ούτε μετράται, ούτε ζυγίζεται για να μπορέσει κανείς να την φέρει σε ισορροπία.  Η Γραφή λέει, πως η αγάπη καλύπτει όλα τα σφάλματα Μη ψάχνεις στις φιλοσοφίες και στις επιστημονικές θεωρίες. Ο Ιησούς Χριστός , ως Άγγελος Ειρήνης κατοικεί στην ψυχή εκείνου που Τον ακολουθεί. Έρθετε προς με καγώ αναπαύσω υμάς. Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ.

                   Στο φίλο μου θύμησα το μυστικό που εφαρμόζουν οι μοναχοί για να μη θυμώνουν. Εφαρμόζουν τα λόγια του Ιησού, ευλογείτε μην καταράσθε. Να λές, όπως οι μοναχοί, Να  ναι ευλογημένο, και δεν θα θυμώσεις.

Η ανθρωπότητα είναι μία σε πολλά πρόσωπα. Όταν ευλογείς κάποιον τον εαυτό σου ευλογείς στο πρόσωπο του άλλου κι όταν θυμώνεις μαζί του, την ειρήνη του Χριστού πληγώνεις. Είτε καλό κάνουμε, είτε κακό, ο τελικός αποδέκτης είναι ο Ιησούς. Στο σώμα Του υπάρχουν τα στίγματα από τις πληγές όλων μας. Είναι δύσκολο να είσαι χριστιανός ορθόδοξος. Θα φέρεις τα στίγματα των πληγών των άλλων. Η νηστεία είναι συμμετοχή στη στέρηση των άλλων κι η προσευχή είναι προσευχή υπέρ των άλλων, αν θέλουμε να θεραπευθούμε από το θυμό μας και από τα άλλα αρνητικά συναισθήματα που μας φθείρουν. Ένας γιατρός τελείωσε το βιβλίο του με αυτά τα λόγια: Ο μόνος σίγουρος τρόπος να αρρωστήσει κανείς είναι  να κατακρίνει και να μη συγχωρεί.

                 Έτσι θα μπορέσουμε ίσως να καταλάβουμε τι σημαίνουν τα λόγια του Αγίου Αλώνιου: Σ’  αυτόν τον κόσμο μόνο εγώ είμαι κι ο Θεός. Ο αγγλο-σαξωνικός τρόπος ζωής που επιβάλλεται αυτόν τον καιρό παντού, στην  συμπεριφορά, στο ντύσιμο, σε όλα , μεταφέρει και σε μας τη σχιζοφρένειά του.  

                 Τί έκανε ο Ιησούς μπροστά στους οργισμένους μαθητές Του που ήθελαν να ρίξει φωτιά και να κάψει τους Σαμαρείτες γιατί θύμωσαν μαζί Του και δεν Τον δέχθηκαν στην κώμη τους; Μήπως θύμωσε με όλους; Ο Ιησούς δεν έχασε την ειρήνη Του. Απλά πορεύθηκε με τους μαθητές Του σε άλλη κώμη!

                 Ο Απόστολος Παύλος , για το ίδιο θέμα, της ειρήνης, γράφει από τη φυλακή στους Κολασαείς να επιμένουν στην προσευχή και να ευγνωμονούν το Θεό. Να προσεύχονται επίσης να δώσει ο Θεός να διακηρύξει το μυστήριο της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός., για το οποίο είναι τώρα φυλακισμένος. Προσεύχεστε, τους γράφει, για να φανερώσω στους ανθρώπους αυτό το μυστήριο σύμφωνα με την εντολή που μου έχει δοθεί.

Τρεις ιδέες περί ειρήνης

Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                            Τρεις ιδέες περί ειρήνης

            <<Πορευθέντες εισήλθον εις κώμην Σαμαρειτών, ώστε ετοιμάσαι αυτώ. Και ουκ εδέξαντο αυτόν. Ιδόντες οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης είπον. Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από του ουρανού και αναλώσαι αυτούς ως και Ηλίας εποίησεν; Στραφείς δε επετίμησεν αυτοίς. Και επορεύθησαν εις ετέραν κώμην. >> (Λουκά θ,49-56)

                     Ένας φίλος μου που έζησε στην Αμερική μου είπε, πως εκεί έχουν μια ειδική έκφραση για την ιδέα περί ειρήνης. Λένε πως πρέπει να διαχειρίζεσαι το θυμό σου. Αυτό δε σημαίνει ότι οι Αμερικάνοι ξέρουν πώς να διαχειρίζονται το θυμό τους. Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες τις εστίες αναταραχής στον κόσμο είναι κι αυτοί μέσα, μάλλον οι Αμερικάνοι δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά στη διαχείριση του θυμού τους.

              Αλλά τι σημαίνει η έκφραση ‘διαχειρίζομαι το θυμό μου;” Σημαίνει ότι είναι στο χέρι μου  να θυμώσω ή να μη θυμώσω, κάθε φορά που υπάρχει μια αιτία να θυμώσω; Όπως π.χ. είναι στο χέρι μου να ξοδέψω λιγότερα ή περισσότερα χρήματα κάθε φορά που πηγαίνω κάπου; Είναι ο θυμός, όπως η διαχείριση των χρημάτων και γενικά όπως είναι η οικονομία; Γιατί χρησιμοποιούν τον όρο “διαχείριση” για το θυμό και για την αιτία που διαταράσσει την ειρήνη της ψυχής και τις σχέσεις του ανθρώπου με τους άλλους; Στην οικονομία τα τελευταία χρόνια πήραμε μια ιδέα για τα κόλπα που χρησιμοποιούν οι αγορές, για να πίνουν το αίμα των φτωχών λαών.

                   Πώς γίνεται η διαχείριση του θυμού για χάρη της ειρήνης; Ποια είναι η αιτία της ατομικής και της μαζικής βίας; Ο θυμός προκαλείται από ό,τι εμποδίζει την ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας. Αρκεί να είναι κανείς γεμάτος επιθυμίες, όπως είναι ο σημερινός κόσμος, και θα είναι πάντα θυμωμένος, μη μπορώντας να τις ικανοποιήσει.

                   Είμαστε, λοιπόν, ανυπεράσπιστοι μπροστά στις επιθυμίες; Δεν θα μπορούσαμε να παραιτηθούμε  τουλάχιστον από αυτές που δεν είναι σημαντικές για μας,  χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε κάθε φορά ζωή; Από τη  γνώση της σύστασης της ψυχής όπως την αποκάλυψε ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αλλά κι η Επιστήμη της εποχής μας, φαίνεται ότι η ψυχή αφορά όλον τον άνθρωπο. Όλος ο άνθρωπος βρίσκεται στο καθένα από τα τρία συστατικά μέρη της ψυχής, το επιθυμητικό, το γνωστικό, το θυμικό, όπως ονομάζονται. Παρόλο που η ψυχή μας υπάρχει ολόκληρη σε καθεμιά από τις τρεις αυτές ικανότητες, δεν έχουμε τρεις ψυχές, αλλά μία.

                   Το μείζον πρόβλημα στην εποχή μας είναι το αίτημα της ενότητας. Στην εποχή μας η ενότητα της ψυχής διασπάστηκε. Ο άνθρωπος νιώθει σαν να έχει πολλές ψυχές. Η ενότητα της ψυχής είναι το υπόδειγμα για την ειρήνη. Ανήρ δίψυχος, ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού, λέει η Γραφή. Το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος εκφράζει την ενότητα και την  αγάπη των τριών θεϊκών προσώπων και αποτελεί το πρότυπο του ανθρώπου, όσον αφορά τη σχέση του με τον εαυτό του, με τους άλλους και με το Θεό.

                  Για να μπορείς, λοιπόν, να διαχειρίζεσαι το θυμό σου, πρέπει να βρεις το πρόσωπο που η αγάπη σ΄ αυτό δημιουργεί την ενότητα της ψυχής. Η ψυχή ούτε μετράται, ούτε ζυγίζεται για να μπορέσει κανείς να την φέρει σε ισορροπία.  Η Γραφή λέει, πως η αγάπη καλύπτει όλα τα σφάλματα Μη ψάχνεις στις φιλοσοφίες και στις επιστημονικές θεωρίες. Ο Ιησούς Χριστός , ως Άγγελος Ειρήνης κατοικεί στην ψυχή εκείνου που Τον ακολουθεί. Έρθετε προς με καγώ αναπαύσω υμάς. Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ.

                   Στο φίλο μου θύμησα το μυστικό που εφαρμόζουν οι μοναχοί για να μη θυμώνουν. Εφαρμόζουν τα λόγια του Ιησού, ευλογείτε μην καταράσθε. Να λές, όπως οι μοναχοί, Να  ναι ευλογημένο, και δεν θα θυμώσεις.

Η ανθρωπότητα είναι μία σε πολλά πρόσωπα. Όταν ευλογείς κάποιον τον εαυτό σου ευλογείς στο πρόσωπο του άλλου κι όταν θυμώνεις μαζί του, την ειρήνη του Χριστού πληγώνεις. Είτε καλό κάνουμε, είτε κακό, ο τελικός αποδέκτης είναι ο Ιησούς. Στο σώμα Του υπάρχουν τα στίγματα από τις πληγές όλων μας. Είναι δύσκολο να είσαι χριστιανός ορθόδοξος. Θα φέρεις τα στίγματα των πληγών των άλλων. Η νηστεία είναι συμμετοχή στη στέρηση των άλλων κι η προσευχή είναι προσευχή υπέρ των άλλων, αν θέλουμε να θεραπευθούμε από το θυμό μας και από τα άλλα αρνητικά συναισθήματα που μας φθείρουν. Ένας γιατρός τελείωσε το βιβλίο του με αυτά τα λόγια: Ο μόνος σίγουρος τρόπος να αρρωστήσει κανείς είναι  να κατακρίνει και να μη συγχωρεί.

                 Έτσι θα μπορέσουμε ίσως να καταλάβουμε τι σημαίνουν τα λόγια του Αγίου Αλώνιου: Σ’  αυτόν τον κόσμο μόνο εγώ είμαι κι ο Θεός. Ο αγγλοσαξωνικός τρόπος ζωής που επιβάλλεται αυτόν τον καιρό παντού, στην  συμπεριφορά, στους τρόπους, στο ντύσιμο, σε όλα , μεταφέρει και σε μας τη σχιζοφρένειά του. Με τα βιώματα των τελευταίων ετών  έχουμε επίγνωση τι σημαίνουν τα λόγια αυτά ενός διάσημου σύγχρονου Εβραίου συγγραφέα: Ο αιώνας που έρχεται , αν δεν είναι χριστιανικός , δεν θα υπάρξει.

               Παντού σε όλον τον κόσμο, φωτεινά πνεύματα εργάζονται για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της γης!

Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος; (Επανάληψη)

Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                              Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος;

                                                                                                   «Ει γαρ δοκεί τις είναι τι, μηδέν ων,

                                                                                                                 εαυτόν φρεναπατά.» (Γαλ.6.3)

         Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος που δεν αγρυπνεί, δεν προσεύχεται, δεν ασκείται; Γνωρίζω κάποιον που άρχισε να γράφει ένα ποίημα πριν μερικές δεκαετίες, όταν ήταν ακόμα νέος και δεν το τελείωσε ακόμα. Το ποίημα μιλάει για κάποιον που βίωσε τη διαδικασία αποξένωσης από τον ίδιο τον εαυτό του.

        Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος που έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του; Η ίδια η παθητικότητα είναι αλλοτρίωση. Η παθητικότητα κι η εγκατάλειψη είναι ένα είδος σχιζοφρένειας, όπως όταν ζει κανείς με ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες.

        Το μείζον πρόβλημα σήμερα είναι η εμπειρία του υπερβατικού. Ζητάμε την ενότητα και την ειρήνη με τον εαυτό μας, δίχως την εμπειρία της ενότητας και της ειρήνης με το Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν φοβάται μήπως ο διπλανός του οπλοφορεί και  τον σκοτώσει. Φοβάται μήπως ο ίδιος βγάλει το πιστόλι του και σκοτωθεί. Φοβάται τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί δεν πιστεύει στο Θεό.

         Νηστεία δεν είναι μόνον η αποφυγή των αρτήσιμων φαγητών. Νηστεία είναι επίσης να μη βλέπεις τηλεόραση. Είναι φοβερό πώς η τηλεόραση αλλοτριώνει τον άνθρωπο. Πώς η ζωή του φεύγει σαν αστραπή. Τα χρόνια μοιάζουν με ημέρες.  Ο Χριστός είπε να νηστεύουμε και να αγρυπνούμε να μην αρπάξει την ψυχή μας ο διάβολος.. Τούτο το γένος, είπε, δεν σώζεται παρά μόνο με άσκηση νηστείας και προσευχής.  

       Παραθέτουμε μερικές  ιστορίες άσκησης στην αγάπη : Η πρώτη ιστορία είναι από τη ζωή μου στο χωριό, η ιστορία του Τζακ.   Ο μακαρίτης ο Τζακ, ο καφετζής στο χωριό, είχε τόσο καλή καρδιά που δε νοιαζόταν μόνο να θρέψει τα δώδεκα παιδιά του, αλλά έδινε δουλειά και σε κάποιο φτωχό, όταν μάθαινε ότι είχε ανάγκη να δουλέψει και δεν εύρισκε δουλειά.

        Ο Τζακ  καλούσε συχνά τα βιολιά να παίξουν για κείνον ή έστελνε κάποιον φτωχό να του φέρει σταφύλια απ΄ το αμπέλι μόνο και μόνο για να του δώσει κάποια απασχόληση, γιατί ένιωθε πως πιο πολύ υπόφερε ο άνθρωπος από την λύπη για την  ανεργία του, παρά από τη φτώχεια.

        Μόνιμο απασχολούμενο είχε κάποιον φτωχό που δεν ήξερε καμιά δουλειά να κάνει. Ο Τζακ ανέθετε σ΄ αυτόν διάφορα «θελήματα».  Η συνηθισμένη δουλειά του ήταν να του βαστάει πότε πότε την ομπρέλα για τον ήλιο ή να τον  κουβαλάει στις πλάτες, όταν είχε πιει. Ο Τζακ δεν ήθελε να τον βλέπουν οι συγχωριανοί του να πηγαίνει τρικλίζοντας στο σπίτι του.

       Με όλα αυτά ο μακαρίτης ο Τζακ δίδαξε στα παιδιά του την αγάπη στους ανθρώπους, κι όλα τα παιδιά του πρόκοψαν κι ο Θεός τους χάρισε μακρά και χαρούμενη ζωή.

      Αργότερα, όταν έφυγα απ΄  το χωριό όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, μόνο το Τζακ και τα πρόσωπα που έδειχναν αγάπη θυμόμουν. Και τώρα κάθε φορά που γυρίζω στα παιδικά μου χρόνια, που μένουν μέσα μου σαν μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού, τον Τζακ θυμάμαι και τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

         Αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος της αγάπης. Γνώρισα κι άλλα πρόσωπα, που για κάποιους λόγους δεν πίστευαν στην αγάπη, την οποία θεωρούσαν ανέφικτη ή τη θεωρούσαν υποκρισία, όπως όταν φιλάει κανείς το χέρι που δεν μπορεί να το δαγκώσει.(Νίτσε)

         Στο Γεροντικό, το βιβλίο που περιέχει ιστορίες από τη ζωή των ασκητών της Εκκλησίας μας, βρίσκουμε επίσης ιστορίες περί αγάπης. Παραθέτουμε δύο από αυτές:

         «Ο αββάς Αγάθων είπε: Ποτέ δεν πλάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας δυσαρεστηθεί με κάποιον, αλλά ούτε και άφησα – όσο μπορούσα- άλλον να κοιμηθεί, έχοντας κάτι με εμένα».

         «Ενώ κάποιοι αδελφοί συζητούσαν γενικά για την αγάπη, ο αββάς Ιωσήφ είπε: Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι αγάπη. Και πρόσθεσε: Ο αββάς Αγάθων είχε ένα μικρό κλαδευτήρι.  Μια φορά που τον επισκέφτηκε ένας αδελφός το είδε και το επαίνεσε. Ε, δεν τον άφησε να φύγει, παρά μόνον αφού το πήρε μαζί του.»

          Γιατί είναι τόσο σπουδαία η άσκηση ώστε να μιλήσει ό Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός γι΄ αυτήν;  

         Κάποιος φίλος μου απέδιδε τις δυσκολίες στη δουλειά του στη δύσκολη εποχή. Οι άνθρωποι γίνονται ολοένα πιο απότομοι και πιο ατομικιστές. Ήταν  όλα αυτά. Η βαθύτερη αιτία όμως ήταν  η γενική έλλειψη άσκησης κι η αλλοτρίωση.

         Η άσκηση μας συνδέει με το Θεό, με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Είναι το αντίδοτο στη διαδικασία της αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο τον εαυτό του και της ταύτισής του με την υλική πραγματικότητα καθώς και της απόλυτης εξάρτησής του από αυτή. (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής).

          Με την άσκηση της νηστείας συμμετέχουμε στην στέρηση των άλλων. Η  προσευχή επίσης  μας συνδέει  με το Θεό. Είμαστε ειρηνικοί με τον εαυτό μας και με τους άλλους, γιατί είμαστε ειρηνικοί με το Θεό.  

Άσκηση ή αλλοτρίωση

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                                                   

                                                                                     



        «Ει γαρ δοκεί τις είναι τι, μηδέν ων,

          εαυτόν φρεναπατά.» (Γαλ.6.3)

                           

         (Όποιος φαντάζεται πως είναι κάτι, ενώ

          δεν είναι τίποτε, εξαπατά τον εαυτό του)

               

          
       Ο μακαρίτης ο Τζακ, ο καφετζής στο χωριό, είχε τόσο καλή καρδιά που δε νοιαζόταν μόνο να θρέψει τα δώδεκα παιδιά του, αλλά έδινε δουλειά και σε κάποιο φτωχό, όταν μάθαινε ότι είχε ανάγκη να δουλέψει και δεν εύρισκε δουλειά.

         Ο Τζακ  καλούσε συχνά τους οργανοπαίχτες και έπαιζαν  μόνο για κείνον ή έστελνε κάποιον φτωχό να του φέρει σταφύλια απ΄ το αμπέλι μόνο και μόνο για να του δώσει κάποια απασχόληση, γιατί ένιωθε πως πιο πολύ υπόφερε ο άνθρωπος από την αυτολύπη εξαιτίας της ανεργίας, παρά από τη φτώχεια.

        Μόνιμο απασχολούμενο είχε κάποιον φτωχό που δεν ήξερε καμιά δουλειά να κάνει. Ο Τζακ ανέθετε σ΄ αυτόν διάφορα «θελήματα» κι όταν δεν υπήρχε κάποια μικροαπασχόληση να κάνει, επινοούσε κάτι ειδικά γι΄ αυτόν. Η συνηθισμένη δουλειά του ήταν να του βαστάει πότε πότε την ομπρέλα για τον ήλιο. Επειδή ήταν γεροδεμένος τύχαινε καμιά φορά να κουβαλήσει το αφεντικό του στις πλάτες, για να τον πάει στο σπίτι του, όταν ο Τζακ ήταν πιωμένος και δεν ήθελε να τον βλέπουν οι συγχωριανοί τους να πηγαίνει στο σπίτι του τρικλίζοντας.

        Οι χωρικοί  κοίταζαν με θαυμασμό  τον Τζακ να πηγαίνει στο σπίτι του καβάλα στον φτωχό άνθρωπο. «Καλιγκότσια», είναι η λέξη που χρησιμοποιούσαν στο χωριό, όταν ήθελαν να πουν ότι κάποιος κουβαλάει έναν άνθρωπο στην πλάτη του.

         Με όλα αυτά ο μακαρίτης ο Τζακ δίδαξε στα παιδιά του την αγάπη του στους ανθρώπους, κι όλα τα παιδιά του πρόκοψαν κι ο Θεός τους χάρισε μακρά και χαρούμενη ζωή.

         Αργότερα, όταν έφυγα απ΄  το χωριό όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, μόνο το Τζακ και τα πρόσωπα που έδειχναν αγάπη θυμόμουν. Και τώρα κάθε φορά που γυρίζω στα παιδικά μου χρόνια, που μένουν μέσα μου σαν μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού, τον Τζακ θυμάμαι και τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

         Αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος της αγάπης. Γνώρισα κι άλλα πρόσωπα, που για κάποιους λόγους δεν πίστευαν στην αγάπη, την οποία θεωρούσαν ανέφικτη ή τη θεωρούσαν υποκρισία, όπως όταν φιλάει κανείς το χέρι που δεν μπορεί να το δαγκώσει.

          Η αγάπη εν τούτοις είναι η μόνη πραγματικότητα. Το μίσος δεν υπάρχει. Το μίσος είναι η αντεστραμμένη αγάπη. Ο αληθινός εαυτός του ανθρώπου είναι η αγάπη. Το αρχέτυπο του αληθινού ανθρώπου είναι ο Ιησούς. Αυτό δεν φαίνεται εύκολα. Αυτό που βλέπουμε στον εαυτό μας και στους άλλους , μέσα από τις προκαταλήψεις, τις ψευδαισθήσεις και τους μύθους είναι το μίσος. Είναι δύσκολο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αν δεν επιστρέψουμε από την αλλοτρίωσή μας στον αληθινό εαυτό μας.

       Δεν το λέει η καρδιά μου να αφήσω τις ιστορίες της αγάπης και να ασχοληθώ με την θεωρητικολογία, αν κι είναι κάποτε απαραίτητη κι αυτή. Πρέπει να πω κάτι για την φοβερή  έννοια της αλλοτρίωσης  και για την άσκηση της αγάπης, το αντίδοτο στην αλλοτρίωση. Δυο είναι οι επιλογές του ανθρώπου η άσκηση της αγάπης και η αλλοτρίωση. Καθένας διαλέγει και παίρνει, αλλά πρέπει πρώτα να γνωρίζει την καθεμιά. Να μην έχει άγνοια από τεμπελιά ή από την προπαγάνδα που θέλει να αφήσει τους ανθρώπους στο σκοτάδι της άγνοιας, για να τους εκμεταλλεύεται.

        Το Λεξικό γράφει για την αλλοτρίωση, ότι είναι αποξένωση από τον ίδιο τον εαυτό μας και προσκόλληση στα υλικά πράγματα, από τα οποία εξαρτόμαστε. Με τη λέξη άσκηση εννοούμε τη νηστεία και προσευχή του Ιησού. Το αψευδές στόμα του Ιησού διδάσκει πως  ετούτο το γένος δεν σώζεται  , παρά μόνο με νηστεία και προσευχή.

        Η επιλογή του ανθρώπου είναι ή με τους άλλους ή εναντίον των άλλων. Με τους άλλους πρέπει να κάνεις άσκηση (νηστεία και προσευχή). Εναντίον των άλλων καταδικάζεις τον εαυτό σου την αυτοαπομόνωση ή αλλιώς στην γνωστή μοναξιά των πλουσίων. Δεν θα βγει κανείς από την αλλοτρίωση για να επιστρέψει στον αληθινό εαυτό του χωρίς άσκηση, χωρίς νηστεία και προσευχή.

        Θα κλείσουμε αυτό το μικρό δοκίμιο για την άσκηση της αγάπης με δυο ιστορίες απ΄ το Γεροντικό, το βιβλίο που περιέχει ιστορίες από τη ζωή και τους αγώνες των ασκητών, αντί θεωρίες, αναλύσεις και επιχειρήματα, που κουράζουν τον ευγενικό αναγνώστη.

         «Ο αββάς Αγάθων είπε: Ποτέ δεν πλάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας δυσαρεστηθεί με κάποιον, αλλά ούτε και άφησα – όσο μπορούσα- άλλον να κοιμηθεί, έχοντας κάτι με εμένα».

           « Ενώ κάποιοι αδελφοί συζητούσαν γενικά για την αγάπη, ο αββάς Ιωσήφ είπε: Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι αγάπη. Και πρόσθεσε. Ο αββάς Αγάθων είχε ένα μικρό κλαδευτήρι.  Μια φορά που τον επισκέφτηκε ένας αδελφός το είδε και το επαίνεσε. Ε, δεν τον άφησε να φύγει, παρά μόνον αφού το πήρε μαζί του.»

      (Το Μέγα Γεροντικόν, τόμος Δ΄, έκδοση Ι. Ησυχ. Το Γενέσιον της Θεοτόκου, Πανόραμα Χαλκιδικής).

     

Ιστορία του πολιτισμού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου  

            Στις απαρχές του πολιτισμού, οι άνθρωποι είναι ακόμα σε άγρια κατάσταση. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι απόλυτα σεβαστή. Ο άνθρωπος θεωρεί τον άνθρωπο, πράγμα (RES). Αγνοεί τον εσωτερικό του εαυτό. Τα συναισθήματα, η αλληλεγγύη, η ευσπλαχνία, δεν υπάρχουν ή είναι σαν να μην υπάρχουν.

            Μόνο το πνεύμα μερικών φωτισμένων ανθρώπων προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο και να τον απελευθερώσει απ’ την αγριότητά του. Διατυπώνει αρχές για το σεβασμό της ζωής. Αγωνίζεται για να γίνουν γενικά αποδεκτές. Αλλά τις εποχές της παρακμής, οι άνθρωποι επιστρέφουν ξανά στην άγρια κατάσταση, ανακαλύπτοντας κάθε φορά, μια νέα βαρβαρότητα.

            Οι διανοούμενοι, τώρα, μιλούν για το τέλος της ιστορίας. Προφανώς εννοούν ως τέλος της ιστορίας, το τέλος του πολιτισμού. Όπως πριν τον πολιτισμό, έτσι και τώρα, η ανθρώπινη ζωή δεν είναι σεβαστή, ως αξία απόλυτη. Η αποδιάρθρωση των κοινωνιών θυμίζει μυρμηγκοφωλιές που πεθαίνουν. Η ενότητα της ανθρώπινης φύσεως είναι ακατανόητη κι’ η αγάπη ανέφικτη. Η παγκόσμια ειρήνη, ουτοπία! Ποιος θα εμποδίσει την αυτοκτονία της γης; Οι ισχυροί, που καταδυναστεύουν τους λαούς και τα έθνη, αποπροσανατολίζουν τον κόσμο απ’ τα πραγματικά του προβλήματα. Δημιουργούν καινούριους μύθους, που με τίμημα τη θυσία αναρίθμητων θυμάτων, διατηρούν μια ψεύτικη, επιφανειακή ειρήνη.

            Ωστόσο, ο σεβασμός στις αρχές του πολιτισμού, δεν εξέλιπε, ούτε θα εκλείψει ποτέ. Το γνήσιο πρότυπο, η αρχετυπική εικόνα, παραμένει. Νέα, φωτεινά πνεύματα, θα αναζητήσουν πάλι το γνήσιο πρότυπο, και θα αγωνιστούν, για να το κάνουν γενικά αποδεκτό, όπως γίνεται πάντα, σε κάθε καινούρια αρχή.

            Γιατί, όπως λέει ο Ιβο Αντριτς, «όλα μπορούν να συμβούν. Όλα. Ένα μόνο δεν μπορεί: Δε γίνεται να λείψουν από παντού και για πάντα, οι σπουδαίοι κι οι σοφοί άνθρωποι με τη μεγάλη ψυχή, που για την αγάπη του Θεού, θα στήσουν κτίσματα στέρεα και αιώνια!».

Η Ελληνική Γλώσσα είναι το ανυπέρβλητο δημιούργημα των Ελλήνων Λογίων!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

  Η Ελληνική είναι το ανυπέρβλητο δημιούργημα των Ελλήνων Λογίων. Τί δουλειά έχουν οι γλωσσολόγοι με την Ελληνική Γλώσσα; Ποια είναι τα ιστορικά τους ευρήματα, ότι η Ελληνική Γλώσσα δημιουργήθηκε όπως οι γλώσσες που μελετούν και που τις χρησιμοποιούν για παράδειγμα; Είναι οι  υποθέσεις, οι κρίσεις  και οι θεωρίες τους πραγματικά γεγονότα;
      
       Εκφράζουν οι γλώσσες αυτές κάτι άλλο εκτός από τα υλικά και τα αισθητά πράγματα και είναι η σύνταξή τους, (όταν συντάσσουν και δεν παρατάσσουν απλώς τα νοήματά τους), διαφορετική από ό,τι είναι η σύνταξη του απλοϊκού ανθρώπου, ο οποίος δεν εκφράζει θεωρητικά ή πνευματικά νοήματα;

      Η  γλωσσολογία είναι τμήμα της ανθρωπολογίας. Πράγματι η εποχή μας βρίσκεται σε  πλήρη σύγχυση και ιδίως ένα μεγάλο μέρος των επιστημόνων, από τότε που η επιστήμη συμμάχησε με το εμπόριο και τη βιομηχανία για χάρη του κέρδους,  με αποτέλεσμα τον βιασμό του ανθρώπου και της φύσης. 

     Την εποχή της αποικιοκρατίας οι αποικιοκράτες δεν έστελναν μόνον τους  ιεροκήρυκες για τον προσηλυτισμό των υπόδουλων, έστελναν και τους ανθρωπολόγους, που μελετούσαν τον χαρακτήρα των φυλών για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται περισσότερο.

     Ο Εχθρός χρησιμοποιεί τώρα τους ανθρωπολόγους και τους γλωσσολόγους για να χτυπήσει την Ορθόδοξη Πίστη, την Ελληνική Γλώσσα και την  Ελληνική Οικογένεια. Η φωνητική γραφή την οποία προτείνουν οι γλωσσολόγοι ταιριάζει στις μη αναπτυγμένες γλώσσες στις οποίες οι περισσότερες λέξεις είναι ηχογενείς και χρησιμοποιούνται ως τεχνητά σήματα, όπως π.χ. τα σήματα Μορς και δεν έχουν νοηματικό δεσμό μεταξύ τους.

      Οι κοινωνίες αποτελματώνονται κι οι λαοί υποδουλώνονται όταν δεν γνωρίζουν την ετυμολογία της γλώσσας τους. Οι Κινέζοι λένε, "ετοιμάσου να κατακτήσεις έναν λαό, που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας τους."

      Στη δική μας περίπτωση ο λαός μας δεν ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του. Ο λαός μας προδίδεται από αυτούς που καταργούν τους μόνους τρόπους διδασκαλίας της ετυμολογίας της ελληνικής γλώσσας, τους τόνους, τα πνεύματα, τα φωνήεντα  και τα σύμφωνα.

     Η Ελληνική Γλώσσα, κατά την άποψη των γλωσσολόγων υποβιβάζεται σε μη νοηματική, αλλά σε φωνητική γλώσσα, αντίθετα σε κάθε σοβαρή επιστημονική σκέψη.

     Οι Έλληνες φιλόλογοι, αλίμονο, έχουν λησμονήσει την αποστολή τους; Με ποιο τρόπο υπερασπίζονται την Ελληνική Γλώσσα μετά την νέα επιβουλή των ασχέτων δήθεν επιστημόνων οι οποίοι  αν δεν είναι πονηροί εχθροί της Ελλάδος, οπωσδήποτε χρησιμοποιούν την άγνοιά τους ως επιχείρημα!