Tου Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Μπορώ να ζω δίχως αυτό ή το άλλο πράγμα ! Δεν μπορώ όμως να ζω δίχως να αγαπώ κανέναν, δίχως να χρειάζεται κανείς την αγάπη μου! Όποιος δοκίμασε αυτήν την φαρμακερή πίκρα του να μην χρειάζεται κανείς την αγάπη του είναι απολύτως βέβαιος ότι δεν μπορεί να ζη δίχως αγάπη.
Άφησε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να επισκεφθεί την ψυχή σου και να τη θεραπεύσει>> μου είπε κάποτε ο πνευματικός μου με δάκρια στα μάτια! ! Είναι απόλυτη ανάγκη να αφήσουμε να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα μας και να μας ζωοποιήσει πριν πέσουμε στα χέρια των γιατρών , πρίν αρρωστήσουμε από κάποια σοβαρή αρρώστια. Είναι απόλυτη ανάγκη να νιώθουμε ότι χρειάζονται την αγάπη μας.
Ο Κιν, ένας νέος άντρας, στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, θεράπευσε τον εαυτό του απ΄ τη φοβερή αρρώστια που του προκάλεσε η έλλειψη στοργής, φροντίδας και προσοχής προς την εφτάχρονη κόρη του, δείχνοντας αμέριστη στοργή, φροντίδα και προσοχή στην εφτάχρονη κόρη μιας άγνωστης, διαζευγμένης γυναίκας. Με αυτόν τον τρόπο ζήτησε συγνώμην απ΄ την κόρη του που χάθηκε εξαιτίας του και συγχώρησε κι ο ίδιος τον εαυτό του.
Αντίθετα στην ταινία Οι κοινωνούντες ο Μπέργκμαν περιγράφει με εφιαλτικό τρόπο έναν κόσμο αποστειρωμένο πνευματικά που αναζητά τη λύτρωση στις γνώσεις , στην ηθική φιλοσοφία και στις θεωρίες, παγιδευμένος στη νοησιαρχία του. Ένα κόσμο που δε θέλει να ζή και στην πραγματικότητα καθημερινά αυτοκτονεί. Τη δίψα του για ζωή υποκατέστησε η ανάγκη για γνώση. Οι άνθρωποι περισσότερο σκέφτονται τη ζωή, αντί να τη ζουν.
Στην Ορθοδοξία αναζητούμε το Θεό μέσα απ΄ την ύπαρξη και μέσα απ΄ τη ζωή και όχι με τη διανοητική μας προσπάθεια. Στην εκκλησία πηγαίνουμε όχι για να μάθουμε για το Χριστό, αλλά για να χαρούμε την αίσθηση της παρουσίας Του και να γίνουμε ζωντανά μέλη της ύπαρξής Του και μέτοχοι της ζωής Του. Στο δίλημμα, αν είναι δυνατή η ανιδιοτελής αγάπη, δεν απαντάμε με επιχειρήματα, αλλά με την επίκληση της μαρτυρίας ενός ιστορικού προσώπου: του Ιησού Χριστού!
Την απάντηση στην ερώτηση ποιον να αγαπήσουμε, όταν νιώθουμε ότι δε χρειάζεται κανείς την αγάπη μας, τη δίνει ο Ντοστογιέφσκι στον Ηλίθιο. Στην γιαπωνέζικη μεταφορά του Ηλίθιο, στην οθόνη, ο Καέντα του Ακίρα Κουροσάβα νιώθει απέραντη συμπόνια για την Ταέκο, που τον ερωτεύεται αλλά δεν έχει το θάρρος να κόψει τα δεσμά με την πολυτελή ζωή της και να τον ακολουθήσει.
Η θλίψη που βλέπει μέσα στα μάτια της τον κάνει να κλάψει. Έχοντας την εμπειρία του θανάτου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (έλαβε χάρη την τελευταία στιγμή) βλέπει ότι είναι τα πάντα αξιαγάπητα. Όλος ο κόσμος και όχι μόνο οι άνθρωποι.
Μπορώ να ζω δίχως αυτό ή το άλλο πράγμα ! Δεν μπορώ όμως να ζω δίχως να αγαπώ κανέναν, δίχως να χρειάζεται κανείς την αγάπη μου! Όποιος δοκίμασε αυτήν την φαρμακερή πίκρα του να μην χρειάζεται κανείς την αγάπη του είναι απολύτως βέβαιος ότι δεν μπορεί να ζη δίχως αγάπη.
Άφησε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να επισκεφθεί την ψυχή σου και να τη θεραπεύσει>> μου είπε κάποτε ο πνευματικός μου με δάκρια στα μάτια! ! Είναι απόλυτη ανάγκη να αφήσουμε να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα μας και να μας ζωοποιήσει πριν πέσουμε στα χέρια των γιατρών , πρίν αρρωστήσουμε από κάποια σοβαρή αρρώστια. Είναι απόλυτη ανάγκη να νιώθουμε ότι χρειάζονται την αγάπη μας.
Ο Κιν, ένας νέος άντρας, στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, θεράπευσε τον εαυτό του απ΄ τη φοβερή αρρώστια που του προκάλεσε η έλλειψη στοργής, φροντίδας και προσοχής προς την εφτάχρονη κόρη του, δείχνοντας αμέριστη στοργή, φροντίδα και προσοχή στην εφτάχρονη κόρη μιας άγνωστης, διαζευγμένης γυναίκας. Με αυτόν τον τρόπο ζήτησε συγνώμην απ΄ την κόρη του που χάθηκε εξαιτίας του και συγχώρησε κι ο ίδιος τον εαυτό του.
Αντίθετα στην ταινία Οι κοινωνούντες ο Μπέργκμαν περιγράφει με εφιαλτικό τρόπο έναν κόσμο αποστειρωμένο πνευματικά που αναζητά τη λύτρωση στις γνώσεις , στην ηθική φιλοσοφία και στις θεωρίες, παγιδευμένος στη νοησιαρχία του. Ένα κόσμο που δε θέλει να ζή και στην πραγματικότητα καθημερινά αυτοκτονεί. Τη δίψα του για ζωή υποκατέστησε η ανάγκη για γνώση. Οι άνθρωποι περισσότερο σκέφτονται τη ζωή, αντί να τη ζουν.
Στην Ορθοδοξία αναζητούμε το Θεό μέσα απ΄ την ύπαρξη και μέσα απ΄ τη ζωή και όχι με τη διανοητική μας προσπάθεια. Στην εκκλησία πηγαίνουμε όχι για να μάθουμε για το Χριστό, αλλά για να χαρούμε την αίσθηση της παρουσίας Του και να γίνουμε ζωντανά μέλη της ύπαρξής Του και μέτοχοι της ζωής Του. Στο δίλημμα, αν είναι δυνατή η ανιδιοτελής αγάπη, δεν απαντάμε με επιχειρήματα, αλλά με την επίκληση της μαρτυρίας ενός ιστορικού προσώπου: του Ιησού Χριστού!
Την απάντηση στην ερώτηση ποιον να αγαπήσουμε, όταν νιώθουμε ότι δε χρειάζεται κανείς την αγάπη μας, τη δίνει ο Ντοστογιέφσκι στον Ηλίθιο. Στην γιαπωνέζικη μεταφορά του Ηλίθιο, στην οθόνη, ο Καέντα του Ακίρα Κουροσάβα νιώθει απέραντη συμπόνια για την Ταέκο, που τον ερωτεύεται αλλά δεν έχει το θάρρος να κόψει τα δεσμά με την πολυτελή ζωή της και να τον ακολουθήσει.
Η θλίψη που βλέπει μέσα στα μάτια της τον κάνει να κλάψει. Έχοντας την εμπειρία του θανάτου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (έλαβε χάρη την τελευταία στιγμή) βλέπει ότι είναι τα πάντα αξιαγάπητα. Όλος ο κόσμος και όχι μόνο οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου