"Να ενημερωθή πάραυτα ο Εισαγγελεύς για τις περιπτώσεις θανάτου ασθενούς και εκθέσεως σε άμεσο κίνδυνο ζωής ασθενών στο Δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό

Πηγή:ΚΛΑΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Η πραγματική αλήθεια για το κλείσιμο του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ παιδοκαρδιοχειρουργικού κέντρου‏
klasikoper​iptosi klasiko
Προς Mosxos Lagouvardos
Να ενημερωθεί πάραυτα ο Εισαγγελεύς για τις ανωτέρω περιπτώσεις αποβιώσεως της ασθενούς Ιμάμογλου Ρανα Χαφσα, ως και της εκθέσεως σε άμεσο κίνδυνο ζωής των ασθενών Ντούκα Αγγέλου, Μανωλιτσάκη Νεκταρίου-Ιωάννου και Χαρίτου, άρρενος, οι οποίοι περιεφέροντο στους διαδρόμους και τους ανελκυστήρες του Νοσοκομείου και διεκομίσθησαν σε γενικές εντατικές που βρίθουν μικροβίων, στοιχειοθετουμένου του εγκλήματος της εκθέσεως κατ' εξακολούθησιν.

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/
Η πραγματική αλήθεια για το κλείσιμο του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ παιδοκαρδιοχειρουργικού κέντρου

Εισαγωγικό σχόλιο "Κλασσικοπερίπτωσης"
Οι γονείς των καρδιοπαθών παιδιών, αποκαλύπτουν την αλήθεια για το κλείσιμο του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ παιδοκαρδιοχειρουργικού κέντρου, την οποία έθαψαν κάτω από τόνους "λάσπης", ο Υπουργός Υγείας κ.Λοβέρδος,ο ανηψιός του κ. Κρεμαστινού και Διοικητής του Ν.Π "Αγία Σοφία" κ. Παπασάββας και το "περιβάλλον" του, καθώς επίσης και ο περιφερειάρχης υγείας κ. Μουσιώνης.

Εκτός απο τα δελτία τύπου τα οποία συνυπογράφουν σχεδόν όλοι οι γονείς των χειρουργημένων παιδιών σε αυτό το κέντρο αλλά και οι γονείς των καρδιοπαθών παιδιών που πρέπει να χειρουργηθούν -τα οποία τόσο το υπουργείο όσο και η διοίκηση του Ν.Π "Αγία Σοφία" μεταχειρίζονται ως "κλωτσοσκούφια" (βλ. δηλώσεις περί μεταφοράς των χειρουργείων στο ιδιωτικό Ωνάσειο )- δύο γονείς υπέβαλλαν μια αποκαλυπτική αναφορά στον "Συνήγορο του Πολίτη" την οποία και παραθέτουμε.

Αξίζει τον κόπο να ενημερωθείτε γύρω απο αυτό το μείζον ζήτημα, διότι εκτός των άλλων διακυβεύονται ΣΗΜΕΡΑ ζωές παιδιών ,τις οποίες εξ άλλου έχουμε όλοι μας χρέος να προστατεύσουμε.

Όσοι λοιπόν δεν θέλετε να βρεθείτε αύριο στην δυσάρεστη κατάσταση να προσδοκάτε στο έλεος μιας ανάλγητης κοσμικής εξουσίας και θεωρείτε ότι η δημόσια υγεία δεν είναι "κουρεμένο ομόλογο", αλλά ένα αγαθό που η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να προσφέρει στους πολίτες , διαβάστε , ενημερωθείτε και δημιουργείστε μαζί με τους γονείς των καρδιοπαθών παιδιών εκείνα τα αναχώματα που θα εμποδίσουν την κατεδάφιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΡΧΗΣ

ΤΟΥ ΣΥΝΗΓΟΡΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ΑΝΑΦΟΡΑ

π. Βασιλείου Κοκολάκη και Χρυσάνθης Μιχαλοπούλου

Β... 10, Χ....

Τηλ. 6939392314

Με την παρούσα θα θέλαμε να καταγγείλουμε τη Διοίκηση του Περιφερειακού Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Αθηνών «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», καθώς και όποιον, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, συνέβαλε και συμβάλλει στη διάλυση του «Ειδικού Κέντρου Αντιμετώπισης Συγγενών Καρδιοπαθειών στα Παιδιά» (Ε.Κ.Α.Σ.ΚΑ.Π.), που αποτελεί το μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο της Ελλάδας.

Είμαστε υπερπολύτεκνοι γονείς παιδιού με συγγενή καρδιοπάθεια, που εγχειρίσθηκε δύο φορές επιτυχώς στο Α΄ Καρδιοχειρουργικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ».

Καταθέτουμε υπεύθυνα ότι το επιστημονικό επίπεδο ιατρών και νοσηλευτών είναι πολύ υψηλό, τόσο ώστε δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κέντρα του εξωτερικού. Η μόνη έλλειψη είναι αυτή σε προσωπικό, έλλειψη που εδώ και ενάμιση χρόνο καλύπτουν με υπεράνθρωπες προσπάθειες, κάνοντας αλλεπάλληλες εφημερίες, το ήδη υπάρχον προσωπικό. Και τούτο, διότι πραγματικά αγαπούν το λειτούργημά τους.

Η πρώτη, λοιπόν, καταγγελία αφορά στην πλημμελή φροντίδα εκ μέρους της Διοίκησης του Νοσοκομείου για την άρτια στελέχωση του Κέντρου, ώστε να μπορούν οι γιατροί να τελούν απρόσκοπτα τα τόσο απαιτητικά και υπεύθυνα καθήκοντά τους.

Ερωτούμε: ποιες ενέργειες έχουν γίνει πάνω σ΄αυτό το θέμα, εδώ και τόσους μήνες;

Η δεύτερη καταγγελία αφορά στην απόφαση που πήρε η Διοίκηση του Νοσοκομείου στις 29 Σεπτεμβρίου 2011 και αμέσως υλοποίησε, να κλείσει παντελώς και οριστικώς την Καρδιοχειρουργική Εντατική Μονάδα, που ως σήμερα αποτελούσε αναπόσπαστο και απαραίτητο κομμάτι του Παιδοκαρδιοχειρουργικού Κέντρου.

Σε διαμαρτυρία γιατρών, νοσηλευτών, συλλόγων και ημών στις 7 Οκτωβρίου 2011 στο Υπουργείο Υγείας, τόσο ο Διευθυντής του Υφυπουργού, κ. Καλανδράνης, όσο και ο κ. Πολύζος, Γενικός Γραμματέας υπεύθυνος για τα νοσοκομεία, δήλωσαν πλήρη άγνοια του θέματος!
Μας ενημέρωσαν δε για κάτι που μας εξέπληξε:
την πρόταση για το κλείσιμο της Καρδιοχειρουργικής Εντατικής Μονάδας την έκανε ο ίδιος ο Συντονιστής του Κέντρου κ. Κουρτέσης.

Ο κ. Πολύζος πήρε ενώπιόν μας τηλέφωνο τον Διοικητή του «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» κ. Παπασάββα και του είπε να συγκαλέσει εκ νέου συμβούλιο τη Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου 2011, ζητώντας συγχρόνως να παρίστανται και οι άλλοι Καρδιοχειρουργοί του Κέντρου. Καρδιοχειρουργοί δεν εκλήθησαν ποτέ, με αποτέλεσμα οι ίδιοι άνθρωποι να πάρουν εκ νέου την ίδια τραγική απόφαση.

Το κλείσιμο της Καρδιοχειρουργικής Εντατικής Μονάδας και η παραπομπή των χειρουργημένων παιδιών σε διάφορες άλλες γενικές μονάδες του νοσοκομείου, αποτελεί «παγκόσμια πρώτη».

Είναι δε τόσο εξόφθαλμα αντιεπιστημονικό, που δε χρειάζεται να το αναλύσουμε, παρά τις διαβεβαιώσεις κάποιων που το ενέκριναν, ότι κινούνται πάντα με γνώμονα την υγεία των παιδιών μας!
Ως αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες, όμως, θα θέλαμε να καταθέσουμε μερικές από τις συνέπειες αυτής της απόφασης που πάρθηκε «για την ασφάλεια των παιδιών μας»:

Είδαμε προσωπικό από τις Εντατικές Μονάδες υποδοχής να αγωνιά και να ρωτά το εξειδικευμένο προσωπικό της Καρδιοχειρουργικής Μονάδας, πώς θα μπορέσει να χειριστεί το περιστατικό που θα έρθει, αφού δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις.

Μάθαμε πως ακόμα και οι γιατροί της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του 4ου ορόφου θεωρούν πρόχειρη λύση το να αναλάβουν αυτοί τέτοια ευθύνη, ενώ δεν αναλαμβάνουν τη φροντίδα νεογνών.

Είδαμε μηχανήματα να ανεβοκατεβαίνουν από την Καρδιοχειρουργική μονάδα (η οποία, σημειωτέον, είναι πλήρως εξοπλισμένη) στις άλλες μονάδες, ώσπου στο τέλος έψαχναν να βρουν ποιος τα έχει!

Μετά από καταγγελίες πολλών για το πώς είναι δυνατόν να μεταφέρονται παιδιά σε κοινόχρηστο ασανσέρ όπου μεταφέρονται ακόμα και σκουπίδια, είδαμε τεχνικούς να σταματούν το ασανσέρ έξω από την Καρδιοχειρουργική Μονάδα (προκαλώντας συμφόρηση στην απρόσκοπτη κυκλοφορία γονέων με καροτσάκια ή ασθενών) και να ζητούν από προσωπικό να το καθαρίσει για να βάλουν μέσα το χειρουργημένο παιδί!
Αν όμως αυτό το ασανσέρ πάθει κάποια βλάβη (όπως έχει συμβεί) ποιος θα εγγυηθεί για τη ζωή του παιδιού;
Μήπως η Διοίκηση του «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ»;
Ποιος σώφρων Καρδιοχειρουργός μπορεί να αναλάβει χειρουργείο καρδιάς, γνωρίζοντας ότι όσο σημαντική είναι η επιτυχία της εγχείρησης, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, σημαντικά και καθοριστικά είναι τα πρώτα 24ωρα της μετεγχειρητικής φροντίδας του ασθενούς;
Και πόσο ασφαλής μπορεί να είναι μια μετεγχειρητική πορεία που ξεκινά από την περιφορά τού, συχνά με ανοιχτό θώρακα, χειρουργημένου παιδιού, δια μέσω διαδρόμων και ασανσέρ;

Νοσηλεύτρια (το όνομά της διαθέσιμο) που βοηθούσε στη μεταφορά παιδιού σε άλλη Μονάδα, κατέθεσε ενώπιον του κ. Καλανδράνη στο Υπουργείο Υγείας, ότι παραλίγο να τοποθετηθεί το καρδιοχειρουργημένο παιδί δίπλα σε παιδί με μη διεγνωσμένη, ακόμα, μηνιγγίτιδα.
Να ρωτήσουμε κι εδώ τη Διοίκηση, ποια επιστημονική βιβλιογραφία αναγράφει ότι είναι λογικό παιδιά μετά από χειρουργείο καρδιάς να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, μαζί με όλες τις άλλες περιπτώσεις ασθενειών;

Μητέρα (επίσης το όνομά της διαθέσιμο) μας εμπιστεύθηκε πως κατέβασαν πρόωρα το χειρουργημένο παιδί της από τη γενική Εντατική Μονάδα, λόγω ελλείψεως χώρου. Σημειωτέον ότι στην Καρδιοχειρουργική Μονάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 5 κλίνες που μένουν αχρησιμοποίητες, ενώ στις Μονάδες άλλων ορόφων υπάρχει ήδη πρόβλημα συμφόρησης των κλινών.

Προς τι όλα αυτά;

Προς το συμφέρον των παιδιών μας και ημών των γονέων;
Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να το κρίνει.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011 το βράδυ (!), η Διοίκηση του «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», συνεπικουρούμενη αυτή τη φορά από τη Διοίκηση της 1ης Υγειονομικής Περιφέρειας, αποφάσισαν, για να εξαλείψουν φαίνεται όλα τα παραπάνω προβλήματα, που άρχισαν να γίνονται γνωστά και να προκαλούν την οργή του κόσμου, να αναστείλουν κάθε καρδιοχειρουργική επέμβαση στο «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» και να παραπέμψουν όλα τα νοσηλευόμενα στο νοσοκομείο παιδιά που περιμένουν χειρουργείο καρδιάς, στο Ωνάσειο.

Καταγγέλλουμε, λοιπόν, και γιʼ αυτό τη Διοίκηση, διότι σε συνάντηση που είχαμε στις 3 Οκτωβρίου 2011 και σε ερώτησή μας «πού θα πηγαίνουμε τα παιδιά μας αφού κλείνουν την Καρδιοχειρουργική Μονάδα και, κατά συνέπεια, το Κέντρο», ο Διοικητής κ. Παπασάββας μας διαβεβαίωσε: «Εδώ θα τα φέρετε!», καθώς και ότι τα χειρουργεία δε θα σταματήσουν, αλλά αντιθέτως θα αυξηθούν! Λίγες μέρες αργότερα αυτοδιαψεύδεται, καθιστώντας τον εαυτό του αφερέγγυο.

Επισημαίνουμε ότι εμείς προσωπικώς δεν δυνάμεθα να αντιμετωπίσουμε το βάρος των αναγκαίων οικονομικών επιβαρύνσεων της παρακολουθήσεως του υιού μας στο ιδιωτικό 'ΩΝΑΣΕΙΟ' καρδιοχειρουργικό κέντρο.

ΕΠΕΙΔΗ εκ της διατάξεως του Ν.3754/2009, άρθρο 4,παράγραφος Β (ΦΕΚ 43/11-03-2009) ρητώς ορίζεται ότι: "Β) Κάθε θέση που κενώνεται, προκηρύσσεται από το Νοσοκομείο εντός μηνός υποχρεωτικά".

ΕΠΕΙΔΗ

Στις 5-10-2009 υπέβαλε παραίτηση ο ιατρός κ. Η. Κουερίνης, ειδικότητος Καρδιοχειρουργικής. Η θέση του κρίθηκε το Φεβρουάριο του 2011 αλλά έκτοτε δεν έχει γίνει διορισμός,

Στις 30-06-2009 απεχώρησε λόγω συνταξιοδοτήσεως ο ιατρός κ. Χρ. Παφίτης, ειδικότητος Καρδιοχειρουργικής,

Στις 24-07-2010 υπέβαλε παραίτηση ο ιατρός κ. Μ. Τάνος, ειδικότητος Καρδιοχειρουργικής,

Στις 30-4-2010 απεχώρησε λόγω συνταξιοδοτήσεως η ιατρός κ. Ε. Δραγώγια, ειδικότητος Καρδιοαναισθησιολογίας,

Στις 28-9-2010 απεχώρησε λόγω συνταξιοδοτήσεως η ιατρός κ. Μ. Χριστοδούλου, ειδικότητος Καρδιοαναισθησιολογίας

Στις 31.10.2008 αποχώρησε η κ. Σταυροπούλου, στη θέση της ήρθε τον Απρίλιο 2011 ο κ. Χρήστος Μπουτζατζάς, ο οποίος αποχώρησε στις 20.04.2011,

και έκτοτε δεν εκαλύφθησαν οι εν λόγω κενές θέσεις με την άμεση προκήρυξη σχετικού διαγωνισμού για την κάλυψή τους με την πρόσληψη ιατρών των ειρημένων ειδικοτήτων και εντός του ως άνω προβλεπομένου υπό του Νόμου χρονικού διαστήματος, γεγονός που οφείλεται σε παράνομη και υπαίτια παράλειψη του Διοικητού του Νοσοκομείου που θέτει σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωση και υγεία των νοσηλευομένων παιδιών.

Επί τη βάσει των ανωτέρω και με την ρητήν επιφύλαξιν παντός νομίμου δικαιώματος

ΑΙΤΟΥΜΕΘΑ

α) Να ελεγχθούν από την Υμετέρα Αρχή οι ακριβείς λόγοι, στους οποίους οφείλεται η συγκεκριμένη παράλειψη αναπληρώσεως των κενών θέσεων του προσωπικού εντός του προβλεπομένου από τον Νόμο χρονικού διαστήματος,

β) Να ερωτηθεί η Διοίκηση του Νοσοκομείου για τους λόγους, ένεκα των οποίων, αντί να φροντίσει για την αναπλήρωση των ως άνω κενών, απεφάσισε στις 14-10-2011 την παραπομπή των ασθενών-παιδιών στο ειρημένο ιδιωτικό καρδιοχειρουργικό κέντρο και ενώ μας είχε διαβεβαιώσει ρητώς περί του αντιθέτου στις 3-10-2011,

γ) Να ενημερωθεί πάραυτα ο Εισαγγελεύς για τις ανωτέρω περιπτώσεις αποβιώσεως της ασθενούς Ιμάμογλου Ρανα Χαφσα, ως και της εκθέσεως σε άμεσο κίνδυνο ζωής των ασθενών Ντούκα Αγγέλου, Μανωλιτσάκη Νεκταρίου-Ιωάννου και Χαρίτου, άρρενος, οι οποίοι περιεφέροντο στους διαδρόμους και τους ανελκυστήρες του Νοσοκομείου και διεκομίσθησαν σε γενικές εντατικές που βρίθουν μικροβίων, στοιχειοθετουμένου του εγκλήματος της εκθέσεως κατ' εξακολούθησιν.

Επιφυλλασσόμεθα δε να προσκομίσουμε έγγραφες και εμμάρτυρες αποδείξεις, βάσει των οποίων προκύπτει ότι η ζωή συγκεκριμένων παιδιών ετέθη σε άμεσο κίνδυνο, και επιφυλασσόμεθα για την υποβολή μηνυτηρίου αναφοράς στον αρμόδιο Εισαγγελέα, καθώς ένα παιδί απεβίωσε και η επιβίωση και η υγεία άλλων εξετέθη σε άμεσο κίνδυνο.

Αθήνα, 25-10-2011

Οι Αναφέροντες

Σχετικές με αυτό το θέμα αναρτήσεις μας:
ΠΑΙΔΟΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΙΔΩΝ "Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ" - ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ Η ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΑ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΨΕΥΔΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ

ΟΕΝΓΕ: ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΙΔΟΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΠΑΙΔΟΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΙΔΩΝ "Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ" - Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΡΥΨΑΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ - ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ - ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΜΕ

Εξαγριωμένοι οι γονείς των καρδιοπαθών παιδιών με τα ασύστολα ψεύδη του διοικητή του Νοσοκομείου παίδων "Η Αγία Σοφία"

Μόνο η λέξη "ντροπή" ταιριάζει στην διορισμένη διοίκηση του Νοσοκομείου Παίδων "Η Αγία Σοφία"

Κάνουμε έκκληση σε εισαγγελείς να έρθουν να δουν επί τόπου τις τραγικές σκηνές που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες στο «Αγία Σοφία»

Άντε να χαθείτε παλιάνθρωποι της "εικαζόμενης συναίνεσης" και της εθνικής κατεδάφισης

Αναρτήθηκε από ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Απώλεια εθνικής κυριαρχίας τότε και σήμερα - Έγκλημα και τιμωρία

Πηγή: ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ

Απώλεια εθνικής κυριαρχίας τότε και σήμερα - Έγκλημα και τιμωρία

Τους τελευταίους δώδεκα μήνες στην χώρα συνέβησαν απίθανα πράγματα τα οποία κανείς πραγματικός Έλληνας, Έλληνας στην ψυχή και όχι στο διαβατήριο μόνο, θα μπορούσε να πιστέψει. Με κορυφαία τραγική στιγμή ολων αυτών των δραματικών γεγονότων την φράση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ότι η Ελλάδα απώλεσε την εθνική κυριαρχία της και συνεπώς ότι τελούμε υπό ξένη κατοχή. Πιθανόν και ο ίδιος να μην καταλάβαινε τι σημαίνει αυτό που ξεστόμισε στη προσπάθειά του να δικαιολογήσει το επαίσχυντο "Μνημόνιο".
Ίσως γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί οτι η εθνική κυριαρχία χάνεται μόνο όταν η χώρα χάνει πόλεμο, όχι όταν κάποιοι τραπεζίτες ζητάνε τα λεφτά που δάνεισαν πίσω. Πριν από 70 χρόνια κάποιοι και μόνο στην ιδέα της πραγματικής απώλειας εθνικής κυριαρχίας αντεδρασαν αρκετά διαφορετικά απ'ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί μας. Ίσως οι πράξεις και οι ενέργειες εκείνων να πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για τους νυν πολιτικούς όλων των παρατάξεων που έχουν πραγματική ευθύνη για το που έχει οδηγηθεί η χώρα σήμερα:
Στις 6 Απριλίου 1941, στις 5.15 πμ ο Χίτλερ εξαπέλυσε εναντίον της Πατρίδας μας 24 επίλεκτες μεραρχίες υπό τον Στρατάρχη Φον Λιστ σε εφαρμογή του σχεδίου «Μαρίτα». Το λιμάνι του Πειραιά βομβαρδίζεται με σφοδρότητα από τα Στούκας. Στο Βερολίνο, πληροφορούσαν τον Έλληνα πρέσβη ότι ο γερμανικός στρατός εισέρχεται στην Ελλάδα για να εκδιώξει τους Βρετανούς. Ο πρωθυπουργός Κορυζής απάντησε το δεύτερο μεγάλο ΟΧΙ.
Στα οχυρά της «Γραμμής Μεταξά» στην Μακεδονία και τη Θράκη (Νυμφαία, Εχίνος, Ρούπελ, Ιστίμπεη) οι Έλληνες μαχητές αμύνονται ηρωικά, κερδίζουν κάποιες μάχες και, όταν λήγει ο άνισος αγώνας τους, δέχονται στρατιωτικές τιμές από τον ίδιο τον αντίπαλο τους. Στις 9 Απριλίου, καταλαμβάνεται η Θεσσαλονίκη. Υπογράφεται συνθηκολόγηση. Η Ταξιαρχία του Έβρου, αφοπλίζεται. Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, αυτοκτονεί.
Στις 18 Απριλίου, ο πρωθυπουργός Κορυζής συμμετείχε σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Ακολούθησε κατ’ ιδίαν συνομιλία του με τον βασιλιά Γεώργιο. Ο Κορυζής επιστρέφοντας σπίτι του μη μπορώντας να αποδεχθεί ότι η χώρα του θα βρίσκεται σε λίγο υπό ξένη κυριαρχεία, αυτοκτονεί.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι του Κορυζή, αυτοκτονεί επίσης και η Πηνελόπη Δέλτα την ώρα που οι Γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα.
Στις 23 Απριλίου, στην Ήπειρο, ο Ταγματάρχης πυροβολικού Νικόλαος Βερσής, διοικητής μοίρας πυροβολικού, όταν αναγκάζεται να παραδώσει τα πυροβόλα του στους Γερμανούς, σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής, αυτοκτονεί, ενώ οι άνδρες του ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.
Αυτοί δικαιούνται εις τους αιώνας να φέρουν τον τίτλο "ΕΛΛΗΝΑΣ". Οι σημερινοί πολιτικοί;
Τμήμα ιστορικών αφιερωμάτων defencenet.gr

Για ποιον λόγο γράφουμε;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Νόμιζα ότι είναι σωστό να γράφεις για να αναμεταδίδεις στους άλλους αυτά που μαθαίνεις με οποιοδήποτε τρόπο είτε από το διάβασμα είτε από τις ιστορίες των άλλων. Είμαστε λαός που μας αρέσει η συζήτηση. Αλλά μάλλον δεν είναι σωστό. Το Ευαγγέλιο π.χ. απευθύνεται προσωπικά στον καθένα. Είναι σαν την ιατρική συνταγή που σου γράφει ο γιατρός. Δεν μπορείς να τη δώσεις στους άλλους, διότι είναι για σένα.
Είδα αυτήν την κωμική σκηνή στην ταινία του Τζιμ Τζάρμους "Καφέδες και τσιγάρα": Ένας νέος ονόματι Στηβ συναντά σε κάποιο άδειο καφενείο τον Μπελίνι. Είναι η πρώτη τους συνάντηση. Δεν έχει ξαναδεί ο ένας τον άλλον. Συστήνονται και κάθονται να πιουν τον καφέ τους. Ο Στήβ είναι στενοχωρημένος. Έχει ραντεβού με τον οδοντογιατρό του αλλά δεν θέλει να πάει. Ο Μπελίνι προθυμοποιείται να πάει αυτός αντί για τον Στηβ. Η ιδέα φαίνεται καλή κι ο Στηβ δίνει τη διεύθυνση του οδοντογιατρού στον Μπελίνι. "Ο κέϋ" λέει ο Στήβ. "Ο κέϋ", λέει κι Μπελίνι και φεύγει για να πάει στον οδοντογιατρό. Ο Στηβ μένει μόνος και συλλογισμένος!
Πριν λίγες μέρες έλαβα το καινούριο βιβλίο μου. Είναι μια συλλογή από μικρά δοκίμια. Ο τίτλος του,"Ο εσωτερικός άνθρωπος". Τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα, για λογαριασμό μου. Δεν ξέρω πόσο θα διαβαστεί. Μέχρι στιγμής έχει διαβαστεί κάμποσες φορές από μένα. Ώσπου άρχισα να αμφιβάλω, αν τα κείμενα αυτά που ονομάζω δοκίμια μιλούν για τον εσωτερικό άνθρωπο. Η πιο κοπιαστική δουλειά για μένα είναι η επιλογή των δοκιμίων επάνω σ΄ ένα θέμα, για να έχει κάποια θεματική ενότητα το βιβλίο και να μην είναι σκόρπια κείμενα.
Γιατί ονομάζω "δοκίμια" τα κείμενα αυτά; Τα δοκίμια έχουν πειθώ, την οποία στηρίζουν κυρίως σε λογικά επιχειρήματα και σε αποδείξεις. Τα δικά μου δοκίμια δεν έχουν επιχειρήματα και αποδείξεις. Ένας φίλος μου για να με παρηγορήσει μου είπε, ότι η πειθώ δεν είναι στα κείμενα. Είναι του Κυρίου αφού γράφεις προς δόξαν Του.
Μακάρι να είναι έτσι! Ως προς το άλλο ερώτημα, ποιος θα τα διαβάσει δεν ανησυχώ, γιατί τα διαβάζω ο ίδιος για να θυμάμαι τις ευεργεσίες του Κυρίου και να τον ευγνωμονώ.
Στην αρχή του τρίτου τόμου της Φιλοκαλίας ο όσιος Πέτρος Δαμασκηνός ο Ιερομάρτυς γράφει:
" Πολλών και μεγάλων κατά χάριν αξιωθείς δωρεών ο άθλιος εγώ παρά Θεού και μηδέποτε τι αγαθόν ποιήσας, εφοβήθην μήπως δια της αργίας και νωχελίας εις λήθην έλθω των τοσούτων (δωρεών) και τηλικούτων ευεργεσιών του Θεού και των εμών πταισμάτων και ουδέ καν ευγνώμων γίνομαι και ευχάριστος περί τον ευεργέτην,, διά τούτο έγραψα προς έλεγχον της αθλίας μου ψυχής την υπόμνησιν ταύτην, και όσας γραφάς Αγίων Πατέρων, βίους τε και λόγους ενέτυχον, κατ΄όνομα τέθεικα, ίνα ταύτας έχω προς το μιμνήσκεσθαι τους λόγους αυτών και εκ μέρους."
Ο Άγιος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους γράφει, ότι γράφει για να μην ξεχάσει τις αμέτρητες δωρεές και ευεργεσίες του Θεού για να μην είναι αγνώμων προς τον ευεργέτη του, ότι γράφοντας ελέγχει την ψυχή του και ότι παραθέτει μέρη από τις γραφές τον Αγίων Πατέρων, από τους βίους και από τους λόγους τους που έτυχε να διαβάσει, χωρίς να παραλείπει να αναφέρει κατ΄όνομα τις πηγές. Όλα αυτά με σκοπό να τα θυμάται.

"Μόνο η πνευματική δύναμη μπορεί να ενώσει τον κόσμο"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου






Οι Έλληνες ενωμένοι πολέμησαν στην Αλβανία έναν υπέρτερο εχθρό. Η πνευματική δύναμη τους ένωνε. Αυτός που έχει δυνατό πνεύμα δε φοβάται τίποτε.
Οι άνθρωποι σήμερα δεν φοβούνται τους άλλους. Φοβούνται τους εαυτούς τους γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό.
Οι Έλληνες έχουμε τη δύναμη της Ορθοδοξίας που μας ενώνει. Ο εχθρός μπορεί να μας τα πάρει όλα. Την πίστη δεν μπορεί να μας την πάρει. Η πίστη όσο διώκεται τόσο δυναμώνει.
Στην περίοδο που το Έθνος μας απειλείται με διάλυση δεν πρέπει να εκλέγουμε αυθαίρετους δρόμους. Πρέπει να στραφούμε στις ενωτικές μας δυνάμεις, στην Ορθοδοξία και την Ελληνική Γλώσσα.

"Αυτός που κυβερνάει δίκαια"!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Λιοντάρια, με αρχηγό ένα ελάφι ή ένα λαγό, είναι αδύνατα και δειλά σαν τα ελάφια και τους λαγούς. Μπροστά στον κίνδυνο τρέχουν να σωθούν.

Δεν είναι έτσι η δύναμη και το θάρρος των Ελλήνων! Δεν είναι έτσι! Σαν ποταμός από λιοντάρια είναι η δύναμη και η ορμή τους όταν πολεμούν εναντίον αυτών που επιβουλεύονται την ελευθερία της πατρίδας τους, τα ιερά και τα όσιά της!

Μάρτυρας, η μακραίωνη ιστορία τους. Οι Έλληνες στους αγώνες τους υπέρ πίστεως και πατρίδος, κέρδισαν το θαυμασμό όλου του κόσμου, ακόμα και των εχθρών τους!

Τώρα οι Έλληνες προδομένοι από δειλούς και ενδοτικούς ηγέτες, από μικρούς ανθρώπους, που δεν έχουν ιερό και όσιο, γίναμε ο περίγελως του κόσμου!

Άνθρωποι χωρίς αληθινή πίστη, δεν έχουν το θάρρος και την αρετή να αγωνιστούν για να υπερασπιστούν την ελευθερία της πατρίδος. Ούτε την πατρίδα,ούτε την ελευθερία γνωρίζουν, γιατί έχουν μέσα τους πνεύμα δειλίας και φοβούνται ακόμα και εκεί όπου δεν είναι φόβος.

Αυτά είναι τα τελευταία λόγια του Δαβίδ, του βασιλιά και προφήτη του αρχαίου Ισραήλ,τα λόγια του Θεού προς αυτόν:

" Αυτός που κυβερνάει τους ανθρώπους δίκαια,
αυτός που κυβερνάει με φόβο Θεού,
είναι καθώς ο ήλιος λαμπερός
σ΄έναν ανέφελο πρωϊνό ουρανό
κι ύστερα κάνουν οι αχτίδες του
να βγάζει η γη χορτάρι.(...)

Μα οι κακοί (ηγέτες)
είναι σαν τα αγκάθια που τα παραπετούν,
που στο χέρι του κανένας δεν τα πιάνει.
Όποιος τ΄ αγγίζει πρέπει να είναι οπλισμένος
με σιδερένιο άγγιστρο ή ξύλινο κοντάρι
κι εκεί που τα πετάνε καίγονται εντελώς."

(Βασιλειών Β΄, κεφ.22)

Η περιφρόνηση των πολιτικών

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Υπάρχουν αμέτρητες αιτίες που προκαλούν την περιφρόνηση των πολιτικών. Ποιες είναι οι σπουδαιότερες αιτίες που προκαλούν το απαξιωτικό αυτό συναίσθημα στην ψυχή του πολίτη για τους πολιτικούς; Είναι η αναξιότητα, η δολιότητα, ή αναξιοπιστία, η αλαζονεία, η προκλητικότητα οι σπουδαιότεροι λόγοι; Ή μήπως είναι κάτι ακόμα πιο ουσιώδες από όλες αυτές τις αιτίες;

Οπωσδήποτε όλες αυτές οι αιτίες προκαλούν την περιφρόνηση των πολιτικών. Η μεγαλύτερη όμως και η πιο ουσιώδης αιτία δεν βρίσκεται σ΄αυτές που προαναφέραμε, αλλά στο ότι οι πολιτικοί έχουν κουρελιάσει τη λογική , και χρησιμοποιούν κάθε μέσον που έχουν στη διάθεσή τους να επιβάλλουν στον κόσμο την παραφροσύνη.

Οι πολιτικοί πρέπει να πεισθούν ότι είναι άρρωστοι, αλλά η υπερηφάνειά τους και ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να αναζητήσουν την κατάλληλη θεραπεία. Αυτό σημαίνει ότι η βία δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος να ελευθερωθεί ο τόπος από τους αρρώστους πολιτικούς. Ποιος θα τους πείσει λοιπόν να αποτραβηχτούν ήσυχα και να πάνε στο γιατρό;

Στο δωδέκατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ματθαίου διαβάζουμε για τους όχλους που ακολουθούσαν τον Ιησού για να τους γιατρέψει κι ο Ιησούς τους θεράπευε όλους. Και τώρα με τους άρρωστους πολιτικούς ο λαός κινδυνεύει να χάσει τους συνεκτικούς δεσμούς του και να γίνει όχλος, που όμως αντί να ακολουθήσει τον Ιησού να τον θεραπεύσει, απομακρύνεται από τις εκκλησίες.

Για τον ορθόδοξο λαό όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, η οικονομική φρίκη και ο κίνδυνος για τα εθνικά μας θέματα κ.α. είναι οι συνέπειες από την απομάκρυνσή μας από το Θεό και η εγκατάλειψη του πνευματικού πολέμου με τα πάθη. Είμαστε τόσο απόλεμοι που αν ζούσαμε στην αρχαία εποχή δεν θα είχαμε πρόσωπο να δούμε τον κόσμο. Θα μας περιφρονούσαν οι πάντες για την παθητικότητά μας.

Η στρατιωτική θητεία στους Σπαρτιάτες διαρκούσε μέχρι τα εξηνταπέντε τους χρόνια! Το όπλο τους ήταν πολυτιμότερο απ΄ τη ζωή τους. Εξόρισαν τον ποιητή Αρχίλοχο, γιατί έγραψε σε ένα του ποίημα ότι είναι προτιμότερο να χάσεις το όπλο σου παρά τη ζωή σου: "Κρείττον στερηθήναι του όπλου, ή της ζωής."

Φαντάζεστε τί θα έκαναν τους σημερινούς πολιτικούς, που εκποιούν την εθνική κυριαρχία με τις διεστραμμένες συμφωνίες τις οποίες δια βίας και εξαναγκασμού έχουν συνάψει;

Αλλά η ήττα αρχίζει από την Εκπαίδευση. Δε διδάσκονται πια οι ελληνόπαιδες να αγαπούν την πατρίδα τους για χάριν ενός ψευδοδιεθνισμού κι οι λαοί μένουν στην άγνοια, για να χειραγωγούνται από τους δημαγωγούς πολιτικούς.

Στο βιβλίο του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου "Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον" ο άγιος γράφει: Με τη διδασκαλία των Πατέρων οι λαοί γνωρίζουν και τα σπουδαία και τις αρετές καθώς και τα ασύμφορα και τα απόβλητα , και μεταρρυθμίζουν τον βίο τους προς το βέλτιον.

Όταν η δημοκρατία δε λειτουργεί

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στη δημοκρατία οι κατέχοντες δημόσια αξιώματα δεν τα κατέχουν μάταια, αλλά αποδίδουν πολύ περισσότερα από αυτά που παρέλαβαν επ΄ ωφελεία του λαού. Αν χρησιμοποιούν μάταια τα αξιώματα λογοδοτούν όταν έρθει ο καιρός και υποχρεούνται να αποζημιώσουν αυτούς που έβλαψαν.
Δείτε στο Ευαγγέλιο την παραβολή του Ιησού για τον άπιστο δούλο και πείτε αν δεν είναι απιστία αυτό που κάνουν οι πολιτικοί σήμερα στην Ελλάδα.
Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Κορινθίους απαριθμεί τί τράβηξε δουλεύοντας για τους άλλους. Μη, αδελφοί, τους παρακαλεί, μην λαμβάνετε τη χάρη του Θεού μάταια.
Το προκείμενο του Αποστόλου είναι ο στίχος του Δαβίδ που λέει πως ο Θεός θα δώσει ισχύ στο λαό του, πράγμα που σημαίνει ότι έρχεται ο καιρός που οι λαοί καλούν τους κατέχοντες τα αξιώματα να λογοδοτήσουν για τη χρήση που έκαναν.
Ο Κύριος μιλώντας για την απιστία αυτών που έλαβαν μάταια τα χαρίσματα του Θεού, είπε την παραβολή του άπιστου δούλου, που όταν ήρθε ο καιρός να δώσει λόγο που δε χρησιμοποίησε το χάρισμα για να ωφελήσει και τους άλλους, όχι μόνο δε μετανόησε για την απιστία του, αλλά κατηγόρησε από πάνω και τον κύριό του που του έδωσε το χάρισμα.
Στο δημοκρατικό πολίτευμα όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ΄ το λαό. Όλες οι νομοθετικές, δικαστικές και διοικητικές πράξεις λαμβάνονται, εκδίδονται και εκτελούνται από τα αντίστοιχα όργανα της πολιτείας, εις το όνομα του λαού, ο οποίος αποτελεί το συντεταγμένο σύνολο όλων των πολιτών, πλην εκείνων που απώλεσαν την ιδιότητα του πολίτη, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος. Στις περιπτώσεις που η δημοκρατία δεν λειτουργεί, η απώλεια της ιδιότητος του πολίτη είναι καθολική.
Όταν η δημοκρατία δεν λειτουργεί δεν είναι ο λαός πηγή όλων των εξουσιών. Τα νομοθετικά, δικαστικά και διοικητικά όργανα και οι πράξεις τους δεν έχουν νομική υπόσταση, ούτε οι πολίτες είναι αληθινοί πολίτες με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη.
Με ένα λόγο όταν η δημοκρατία δεν λειτουργεί δεν υπάρχει νομιμότητα, αλλά γενική αυθαιρεσία. Τα όργανα του κράτους είναι ιδιώτες που ενεργούν μόνον για τον εαυτό τους .
Όταν η δημοκρατία δεν λειτουργεί,
Πρώτον, το κράτος δεν είναι νόμιμο και ασκεί την εξουσία με το ληστρικό δίκαιο.
Δεύτερον, τα άμεσα και έμμεσα όργανα του κράτους καθώς και οι πράξεις τους είναι ανυπόστατες και δεν δεσμεύουν κανέναν.
Τρίτον, η άσκηση της εξουσίας με το ληστρικό δίκαιο διαταράσσει ή και καταργεί παντελώς την ιδιότητα του πολίτη.
Τέταρτον, οι πολίτες μπορούν να ζητήσουν δικαστική προστασία για να παύσει η διατάραξη της ιδιότητας του πολίτη και η υποβάθμιση της προσωπικότητός τους.
Πέμπτον, τα δικαστήρια, ακόμα και όταν δεν λειτουργεί η δημοκρατία προστατεύουν τους πολίτες από τις αυθαίρετες πράξεις της εξουσίας.
Έκτον, ο δικαστής, όταν η δημοκρατία δε λειτουργεί, ερμηνεύει το νόμο σύμφωνα με τις αρχές του πολιτισμού του ελληνικού λαού.
Έβδομον, δεδομένου ότι η μη λειτουργία της δημοκρατίας είναι γνωστή σε όλους, ο πολίτης που καταφεύγει στα δικαστήρια , για να τον προστατεύσουν από τις αυθαίρετες και παράνομες πράξεις του κράτους, δεν έχει χρεία αποδείξεων . Ο ισχυρισμός του ότι προσβάλλεται η ιδιότητα του πολίτη και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν είναι γνωστός σε όλους και δε χρειάζεται άλλη απόδειξη.
Συμπέρασμα: Όταν η δημοκρατία δε λειτουργεί οι πολίτες μπορούν να καταφύγουν στη δικαιοσύνη και να ζητήσουν
1)να αναγνωριστεί η διατάραξη ή η ολοσχερής κατάργηση της ιδιότητος του πολίτη εκ μέρους του κράτους,
2)να υποχρεωθεί το κράτος και τα όργανά του να παύσουν κάθε μελλοντική διατάραξη της ιδιότητος του πολίτη
και 3)να υποχρεωθούν οι υπαίτιοι της διατάραξης της ιδιότητος του πολίτη και της υποβάθμισης της προσωπικότητος σε ανάλογη αποζημίωση.
Ο δικαστής μπορεί με βάση τις αρχές του πολιτισμού να κάμψει την εξουσία που παρακωλύει τη λειτουργία της δημοκρατίας.

(Το Ευαγγέλιο όπως το νιώθω)

Ένας τουρκοκύπριος σούφι

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Οι γραμμές που ακολουθούν είναι σχόλιο στην παρουσίαση του Ναζίμ Κυμπρισί, ενός τουρκοκύπριου σούφι, στο ιστολόγιο "Νόστος".

Το ιστολόγιο "Νόστος" γράφει μεταξύ άλλων για τον εν λόγο τουρκοκύπριο σούφι: "Hundreds of people (from varying faith traditions) visit Nazim each month at his home and derga (prayer room) in Lefka, Cyprus where followers from every country come to share in the blessings of this living Sufi Master."

(Εκατοντάδες λαού ( από διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις) επισκέπτονται τον Ναζίμ κάθε μήνα στον σπίτι του και στην αίθουσα προσευχής στη Λεύκα, στην Κύπρο, όπου οπαδοί του από κάθε χώρα δέχονται τις ευλογίες του ζώντος Σούφι Διδασκάλου.)

"Οι Ελληνοκύπριοι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή του."

Διάφορες παραδόσεις όλες μαζί στη λατρεία του Θεού. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο του οικουμενισμού; Δεν καταλαβαίνω το σκοπό της ανάρτησης αυτής στο ιστολόγιο Νόστος; Ποιο είναι το ενδιαφέρον για τον ορθόδοξο χριστιανό; Η ανάρτηση του Σούφι με τις φωτογραφίες και το κείμενο που τις συνοδεύουν γίνεται για να πλουτίσουμε τις γνώσεις περί σουφισμού ή απλώς πρόκειται για μετάδοση πληροφοριών τουριστικού ενδιαφέροντος; Είναι με άλλα λόγια ένα είδος έμμεσης διαφήμισης, για ενίσχυση της τουριστικής κίνησης; Έχει σκοπό να αυξήσει τους οπαδούς του τουρκοκύπριου σούφι; Θέλει να παρακινήσει τον αναγνώστη να επισκεφθεί τον σούφι στην οικία του και να συμμετάσχει με τους οπαδούς του στην αίθουσα προσευχής για κοινή προσευχή και για να δεχθεί τις ευλογίες του;

Μήπως ο σκοπός της παρουσίασης είναι η ενημέρωση του αναγνώστη για τους σούφι, ότι έχουν οπαδούς από όλες τις θρησκείες, οι οποίοι έρχονται από όλα τα μέρη της γης,για να λάβουν την ευλογία του σεϊχη; Αλλά δεν λέει τίποτε για τους σούφι και για το σουφισμό, για να μάθει ο αναγνώστης τί πιστεύουν;

Και η τελευταία φωτογραφία του σούφι με τον ορθόδοξο επίσκοπο, τί σημαίνει άραγε; Μήπως τίθεται στο τέλος, ως ένα παράδειγμα προς μίμησιν για τους ορθοδόξους χριστιανούς; Αφού ο σούφι αυτός είναι τόσο σπουδαίος ,που η φήμη του έχει διαδοθεί παντού σε όλο τον κόσμο , μήπως πρέπει κι εμείς να τους μιμηθούμε; Η φωτογραφία δείχνει τον επίσκοπο να ακούει με χαρά και αγαλλίαση τον σούφι. Είναι ομιλία δασκάλου προς μαθητή; Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε!

Μόνο η άγνοια του τί είναι οικουμενισμός θα πρόβαλε την παναίρεση αυτή μέσω των γκουρού, των σούφι, των γιόγκι κ.α.

Το ψευδοδίλημμα του κ. Καρατζαφέρη

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο κ. Καρατζαφέρης δήλωσε τα εξής: "Το δραματικό δίλημμα που τίθεται μπροστά μας είναι: ευρωπαϊκή κηδεμονία με δάνεια και δουλεία ή μόνοι μας με φτώχεια;"

Το δίλημμα δεν είναι αληθινό γιατί υποβάλλει στη σκέψη του αναγνώστη αυτό ακριβώς που αποκρύπτει, δηλαδή ότι αν δεν είμαστε μόνοι μας δεν θα έχουμε φτώχεια. Αν ήταν ειλικρινές το δίλημμα θα έπρεπε να ειπωθεί ευθέως ως εξής:

"Ή ευρωπαϊκή κηδεμονία με δάνεια και όχι φτώχεια ή μόνοι μας και με φτώχεια."

Αποκρύπτοντας τον ουσιώδη αυτόν όρο από το πρώτο σκέλος του ψευδοδιλήμματος ο κ. Καρατζαφέρης πετυχαίνει μ΄ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: ικανοποιεί και τους Έλληνες που δεν θέλουν την ευρωπαϊκή κηδημονία με τα δάνειά της και τη δουλεία της, αλλά και τους επίδοξους κηδεμόνες τους, αφού τους δίνει την αβάντα της θεραπείας της φτώχειας, πράγμα που δεν το λέει μεν καθαρά, το υπονοεί όμως σαφέστατα.

Ή ευρωπαϊκή κηδεμονία ή μόνοι μας και φτώχεια. Αυτό είναι το ψευδοδίλημμα του κ. Καρατζαφέρη. Θα ήταν πράγματι αληθινό το δίλημμα, αν είχαν οι Έλληνες να διαλέξουν ανάμεσα στον πλούτο με την ευρωπαϊκή κηδεμονία και στη φτώχεια μόνοι μας.

Αυτό που κρύβεται κάτω από το ψευδοδίλημμα είναι ότι με την κηδεμονία μας περιμένει φτώχεια καταραμένη χωρίς ελπίδα να ξεφύγουμε ποτέ από αυτήν, ενώ μόνοι μας μπορεί να είμαστε φτωχοί, αλλά θα είμαστε ελεύθεροι να αγωνιστούμε και να ξεφύγουμε από τη φτώχεια. Με την ευρωπαϊκή κηδεμονία δεν έχουμε καμιά ελπίδα!

Τρομακτικό δίλημμα δεν έχουν οι Έλληνες, αλλά οι πολιτικοί, που είναι υπέρ της ευρωπαϊκής κηδεμονίας και προσπαθούν να τό ΄χουν κρυφό για τους Έλληνες και φανερό για την ευρωπαϊκή κηδεμονία!

Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ,H Λόλα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

A

Η «Λόλα» είναι μια απ΄ τις κινηματογραφικές ταινίες που μ’ άρεσαν και που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον να γράψω γι΄ αυτήν. Γράφεις όχι επάνω σε μια ιδέα αλλά επάνω στην ίδια τη ζωή. Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο σκηνοθέτης της ταινίας πετυχαίνει να δώσει μια πειστική όσο και πολυσήμαντη εικόνα της ζωής της μεταπολεμικής Γερμανίας ώστε να προκαλέσει τον ανάλογο προβληματισμό στη σκέψη του θεατή.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι η αγνότητα και η αθωότητα μέσα σ΄ ένα διεφθαρμένο κόσμο. Μπορεί η αγάπη να επιβιώσει σ΄ αυτόν τον κόσμο ;. Ο Φασμπίντερ πιστεύει ότι χωρίς αγάπη δεν επιβιώνει κανείς με την έννοια της πληρότητας της ζωής. Ο ανέραστος άνθρωπος δε ζει. Απλά φυτοζωεί.
Η έλλειψη της αγάπης δεν διαφθείρει μόνο αυτόν που δεν αγαπάει, αλλά διαφθείρει και τους άλλους . Μη φοβάσαι το θηρίο, αλλά τον ανέραστο. Σαν τους Φαρισαίους του Ευαγγελίου, που όχι μόνον οι ίδιοι εξαιτίας της υποκρισίας τους δεν έχουν τη βασιλεία του Θεού μέσα τους ( δηλαδή την ανιδιοτελή αγάπη), αλλά δεν αφήνουν και τους άλλους να την αποκτήσουν. . Αυτό πιστεύει ο ιδιοφυής σκηνοθέτης της αξιόλογης αυτής ταινίας και αυτή την κατάσταση περιγράφει μέσα απ΄ την ύπαρξη και τη δράση των προσώπων της ιστορίας του. Δεν επιβιώνει κανείς χωρίς αγάπη. «Ο θόρυβος που προκαλεί με τη δραστηριότητά του δεν είναι παρά ο πάταγος από την πτώση του στην ανυπαρξία».(1)
Όλα τα πρόσωπα του έργου , εκτός από τον Επιθεωρητή είναι ανέραστοι άνθρωποι κι όλη η ιστορία εκτυλίσσεται σ’ ένα πορνείο, σ΄ ένα χώρο εξαγορασμένου έρωτα. Η ιστορία αρχίζει με τον ερχομό ενός Επιθεωρητή Πολεοδομίας σε μια πόλη της μεταπολεμικής Γερμανίας. Θα μπορούσε να αρχίσει από οπουδήποτε υπάρχει εξαγορά συνείδησης , δηλαδή από παντού. Καθένα από τα κύρια και τα δευτερεύοντα πρόσωπα έχουν πουλήσει, με το δικό του τρόπο το καθένα, την ψυχή του στο διάβολο, η Λόλα , ο εργολάβος , ο δήμαρχος, ο διοικητής της Αστυνομίας … όλοι τους πελάτες του πορνείου της Λόλας και αντιπροσωπευτικοί τύποι ανέραστων ανθρώπων.
Ο πλούσιος εργολάβος είναι ο κλασικός τύπος του ανέραστου . Με τα χρήματα που απέκτησε με τις απάτες του ,διαφθείρει όλο τον κόσμο γύρω του. Μετατρέπει τους πάντες σε όργανά του , τον δήμαρχο, τον διοικητή της αστυνομίας, τα μέλη της επιτροπής της πολεοδομίας, τον επιθεωρητή πολεοδομίας . Τραγικό θύμα του είναι μια νέα και απροστάτευτη κοπέλα : Η Λόλα. Ο πατέρας της σκοτώθηκε στη μάχη του Στάλιγκραντ…Η μητέρα της εργάζεται σαν οικιακή βοηθός για να μπορέσει να τη σπουδάσει. Η Λόλα είναι το τραγικό θύμα του εργολάβου . Με το δέλεαρ της εύκολης ζωής εγκαταλείπει το όνειρό της να γίνει τραγουδίστρια όπερας και καταλήγει να γίνει τραγουδίστρια σε οίκο ανοχής !
Ο επιθεωρητής, ο μόνος αγνός ακόμα , μέσα στον κύκλο των ανθρώπων που σχετίζονται με τις δραστηριότητες του εργολάβου Σούχτερ βρίσκεται μπροστά στο οδυνηρό δίλημμα να συγκρουστεί με τον εργολάβο και με τη Λόλα που αγαπάει ή να συμβιβαστεί μαζί τους. Με τους όρους της κοινωνιολογίας θα λέγαμε ότι στην προκειμένη περίπτωση ο αδιάφθορος ακόμα Επιθεωρητής συγκρούεται με το σύστημα του ακραίου καπιταλισμού, που σαν τον Κρόνο, τον μυθικό πατέρα των θεών της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, τρώει τα παιδιά του. Που σημαίνει ότι ο μοναδικός τρόπος να μην τον διαφθείρει ο ακραίος καπιταλισμός είναι να μην ζει όπως υπαγορεύει το σύστημα. Ο Επιθεωρητής βέβαια προτιμάει να μοιράζεται με τον εργολάβο τη Λόλα, την οποία παντρεύεται , παρά να φέρει εις πέρας την αποστολή του να εξυγιάνει την υπηρεσία της πολεοδομίας .
Ποιο είναι το συμπέρασμα που βγαίνει απ΄ την ταινία; Είμαστε ελεύθεροι να διατηρήσουμε την αγνότητα και την αθωότητα σ’ ένα διεφθαρμένο κόσμο ή δεν είμαστε ελεύθεροι ; Νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι θετικό: Ο επιθεωρητής διάλεξε και πήρε αυτό που ήθελε , τη Λόλα και το συμβιβασμό του με τη διαφθορά που πριν να μπλέξει μαζί της την κατέκρινε.





B

Το κείμενο που έγραψα για τη «Λόλα» , την κινηματογραφική ταινία του Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κόσμος») προκάλεσε τα σχόλια ενός φίλου μου , ειδικού σε φιλολογικά θέματα. «Ήταν σαν να περιέγραψες μια τραγωδία» είπε « και παρέλειψες την κάθαρση!»
Δεν ήμουν ούτε εγώ εντελώς ικανοποιημένος όσον αφορά το τέλος του έργου, επειδή δεν συμφωνούσε καθόλου με την άποψη του Φασμπίντερ για τη ζωή και τον άνθρωπο, όπως αυτή προβάλλεται π.χ. στα έργα του « Ο Γάμος της Εύας φον Μπράουν» και « Τα Πικρά δάκρια της Πέτρας φον Καντ» καθώς και σε άλλα του έργα πιστεύω, που δεν τα έχω δει.
Στην ταινία του «Λόλα» ο Φασμπίντερ παρουσιάζει τον ήρωά του ως ένα αγνό και τίμιο άνθρωπο, ικανό να αγωνιστεί γι’ αυτό που πιστεύει και που η άποψή του για τη ζωή και τον άνθρωπο δεν είναι συνηθισμένη. Ο ήρωάς του είναι η απόδοση του Ιησού στη σύγχρονη εποχή.
Ο Φασμπίντερ δημιουργεί με τον ήρωά του έναν τύπο του Ιησού με τα σύγχρονα δεδομένα, όπως έκανε ο Ντοστογιέφσκι με τον πρίγκιπα Μύσκιν στον «Ηλίθιο» και ο Ακίρα Κουροσάβα στην μεταφορά του «Ηλίθιου» στον κινηματογράφο.
Το τέλος της «Λόλας» του Φασμπίντερ , με το «συμβιβασμό» του ήρωα, αν δεν εμβαθύνει κανείς στο νόημά του, και το δει ως μια υποχώρηση και ως άτακτη φυγή ,όχι μόνο δεν συμφωνεί με τη φιλοσοφία του δημιουργού της, αλλά δεν ταιριάζει και στο ίδιο το έργο, που δεν είναι ένα συνηθισμένο μελόδραμα, αλλά μια αληθινή τραγωδία.
Στην τραγωδία η σύγκρουση του ήρωα είναι αναπόφευκτη. Αυτό ακριβώς είναι το τραγικό, ότι είναι αναπόφευκτο. Ο θεατής του τραγικού έργου αναμένει τη δραματική σύγκρουση του ήρωα , σαν προσωπική λύτρωση από τα παθήματα που φορτώθηκε με τη συμπάθειά του γι΄ αυτόν . Ο θεατής περιμένει είτε τη συντριβή του ήρωα (την προσωπική του σταύρωση) απ΄ τις δυνάμεις του σκότους ,είτε τη νίκη του Καλού .
Ο Φασμπίντερ πιστεύει ότι το Κακό έχει νικηθεί στον πνευματικό τομέα και αυτό υποστηρίζει και στο συγκεκριμένο έργο όπως και στα άλλα. Θέλει όμως η κεντρική αυτή ιδέα του έργου να είναι κρυμμένη και να γίνεται φανερή μόνο σ΄ αυτούς που εμβαθύνουν στο έργο του.
Αυτός είναι ο λόγος που το τέλος της ταινίας έχει δυο νοήματα: ένα φανερό και ένα άδηλο. Το φανερό είναι ο συμβιβασμός του ήρωα. Το άδηλο είναι κρυμμένο κάτω από ένα σύμβολο. Το σύμβολο της μικρής κόρης της Λόλας και του γάμου του ήρωα με τη μητέρας της που τελείται προς χάριν της. Ο ήρωας με το γάμο του αναλαμβάνει ως πατέρας πλέον της δεκάχρονης κόρης την προστασία της και την σώζει από τη βέβαιη καταστροφή της , στο περιβάλλον που ζούσε.
Ο Φασμπίντερ υποστηρίζει με την ταινία του «Λόλα» ότι είναι σπουδαιότερο να αγαπάς τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα σου απ΄ το να αγαπάς την ανθρωπότητα. Ο ήρωας του έργου του διαλέγει με την προσωπική του θυσία ,να σώσει απ΄ τη βέβαιη καταστροφή το κοριτσάκι που είναι δίπλα του , απ΄ την αβέβαιη «κάθαρση» μιας δημόσιας υπηρεσίας .

(Ο Θεός του Θερισμού, Βιβλιοπωλεία "ΠΑΙΔΕΙΑ" Λάρισας)

Η γεύση του θανάτου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Λένε ότι ο θάνατος είναι όπως η ζωή. Όπως ζει κανείς έτσι και πεθαίνει. Ή με αυτό που ζει κανείς με αυτό και πεθαίνει. "Μάχαιραν έδωσες , μάχαιρα θα λάβεις." Οι σφαίρες μπορεί να κάνουν και ολόκληρη ζωή ψάχνοντας να βρουν το δολοφόνο. Τον Εφιάλτη, τον περίμεναν οι Σπαρτιάτες δέκα χρόνια στο βουνό, για να τον τιμωρήσουν για την προδοσία του.
Όλα αυτά όμως δεν είναι καθόλου παρήγορα. Παρήγορο είναι αυτό που είπε ο Κύριος. «Υπάρχουν μερικοί από αυτούς που βρίσκονται εδώ, που δεν θα γευθούν το θάνατο». Το ερώτημα είναι , υπάρχουν τώρα άνθρωποι ,που δεν θα γευθούν την πίκρα του θανάτου; Που ο θάνατος είναι γι’ αυτούς, όπως ανοίγεις μια πόρτα και βγαίνεις απ΄ την ψεύτικη ζωή , στην αληθινή;
Ο Σωκράτης βεβαίωσε τους δικαστές που τον καταδίκασαν σε θάνατο, ότι βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από αυτούς, γιατί αυτοί πηγαίνουν στα σπίτια τους , ενώ αυτός πηγαίνει στο Θεό. Ο Σωκράτης είναι ένας χριστιανός προ Χριστού. Μετά το Χριστό και ο απλός πιστός , αν έχει τη χάρη του Θεού μέσα του, δεν θα νιώσει την πίκρα του θανάτου.
Πολύ χάρηκα όταν ο Αλέκος μου περιέγραψε με πόση ηρεμία πέθανε ο πατέρας του. Ο Αλέκος είναι γιατρός το επάγγελμα και παρακολουθούσε την κατάσταση της υγείας του πατέρα του, τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Μια μέρα ο Αλέκος ήταν στενοχωρημένος, γιατί ο πατέρας του δεν ήταν καλά. Ο πατέρας του το πρόσεξε και του είπε: «Μη φοβάσαι, δεν θα πεθάνω. Μόνο οι χαζοί πεθαίνουν Δυο φορές πήγα στρατιώτης , στην Μικρά Ασία. Δέκα χρόνια έκανα εκεί και έζησα .»
Χαίρομαι, επίσης ,όταν διαβάζω τη βιογραφία του Φράνκο Τζεφιρέλι,(το όνομά του βγαίνει από την Ελληνική λέξη «ζέφυρος»), που αρχίζει με αυτά τα λόγια: « Τρεις φορές έχω βρεθεί κοντά στο θάνατο – δυο φορές από εκτελεστικό απόσπασμα και μια φορά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα- γι’ αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο το ότι έχω μια ακράδαντη πίστη στο Θεό και μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ιδέα του πεπρωμένου. Παρ’ όλες τις αντίθετες αποδείξεις δεν καταφέρνω να πιστέψω ότι μια μέρα θα πεθάνω: σαν τον περισσότερο κόσμο επιμένω στην πιθανότητα μιας ακαθόριστης αθανασίας. Γι’ αυτό και η ιδέα να γράψω τη ζωή μου, σαν να ήταν κάτι τελειωμένο και ολοκληρωμένο εξακολουθεί να μου φαίνεται κάπως γελοία.» ( Η Αυτοβιογραφία του Φράνκο Τζεφιρέλι, Εκδόσεις Αστάρτη).
Το Ευαγγέλιο είναι αυτά τα καλά νέα, ότι όσοι πιστεύουν στο Χριστό , δεν θα γευθούν το θάνατο. Ο μεγάλος συνθέτης Γκαμπριέλ Φωρέ, που συνέθεσε το ωραιότερο ίσως ρέκβιεμ , που έχει γραφτεί ποτέ, λέει, πως δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένη εμπειρία από αυτήν του θανάτου. Εννοείται, πως δεν είναι δυστυχώς για όλους ευτυχισμένη εμπειρία, αλλά μόνο γι’ αυτούς που απέκτησαν , με τη χάρη του Θεού, την εσωτερική τους ειρήνη, ύστερα από ριζική μετάνοια , ειλικρινή εξομολόγηση και συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Η καπηλεία του Λόγου.

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Τρώτε και πίνετε άρχοντες κι εγώ θα σας διηγούμαι". Αναφέρομαι στους στίχους αυτού του ριζίτικου τραγουδιού και προσπαθώ να μπω στη σκέψη του τραγουδιστή. Ξέρω την ψυχοσύνθεση των Κρητικών, κατάγομαι από αυτούς και καθόλου δεν περνάει από το νου μου ότι οι Κρητικοί θα ξεχάσουν ποτέ τα ιδανικά τους. Των Κρητικών είναι η παροιμία ζήσε με θάρρος, πέθανε με δόξα!

Σκέφτομαι πως αν οι άρχοντες μιλούσαν με ειλικρίνεια θα ένιωθαν για ποιους και για τί μιλάει το ριζίτικο αυτό τραγούδι της Κρήτης. Αξιοθρήνητοι άρχοντες, στην αλαζονεία τους δεν σκέφτονται ότι αυτό που προέχει είναι ο Λόγος και το Πνεύμα.


Οι Κρητικοί τραγουδούσαν στους άρχοντες με επίγνωση ότι ο Λόγος είναι ανώτερος από το φαγοπότι. Ο Κρητικός τραγουδιστής γνωρίζει ότι ο Λόγος έχει ακατάβλητη δύναμη και κανείς δεν μπορεί να τον ποδηγετήσει, γιατί δόθηκε απ΄ το Θεό ελεύθερος.

"Τρώτε και πίνετε άρχοντες". Εσείς τρώτε και πίνετε, αλλά εγώ τραγουδώ και λέω τον πόνο μου για την πατρίδα μου που υποφέρει. Αξιοθρήνητοι άρχοντες! Δεν θα εμβαθύνετε ποτέ στο νόημα του Λόγου γιατί οι ίδιοι δεν μιλάτε ποτέ με ειλικρίνεια.

Ο Ιησούς καταδικάζει την υποκρισία των αρχόντων. Αλίμονο, τους λέει, μέσα σας είστε γεμάτοι από υποκρισία και ανομία. Οι Φαρισαίοι πλήρωναν το δέκατον των ελάχιστων κηπουρικών προϊόντων, του ηδύοσμου, του άνηθου και του κύμινου και παραμελούσαν τα ουσιώδη, δηλαδή το δίκαιο υπέρ των αδικουμένων, την ανακούφιση των φτωχών και την προς τον Θεόν αληθινή πίστη, η οποία φανερώνεται με τα καλά έργα και με κάθε αρετή.

Ο Απόστολος Παύλος στη δεύτερη επιστολή του στους Κορινθίους γράφει: "Ου γαρ εσμέν ως οι λοιποί καπηλεύοντες τον λόγον του Θεού, αλλ΄ ως εξ ειλικρινείας, αλλ΄ ως εκ Θεού κατενώπιον του Θεού εν Χριστώ λαλούμεν."

(Εμείς δεν καπηλευόμαστε το λόγο του Θεού, αλλά μιλάμε με ειλικρίνεια μπροστά στο Θεό, ως υπηρέτες του Χριστού σταλμένοι απ΄το Θεό.)

(Το Ευαγγέλιο, όπως το νιώθω)

Η παθητικότητα συνηθίζει τον κόσμο στην ήττα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πολλοί ενώ εξεγείρονται με την παρούσα πολιτική κατάσταση εντούτοις σωπαίνουν. Την ίδια παθητική στάση τηρεί ακόμα και η αντιπολίτευση, αν και θέλει να φαίνεται ότι αντιτίθεται στην πολιτική αυτών που κατέχουν την εξουσία. Η διαφορά της σε επί μέρους θέματα όχι μόνο δεν κάμπτει τους κυβερνώντες, αλλά τους ενισχύει επειδή από γενική άποψη δείχνει ότι συμφωνεί και συμπορεύεται με την κυβέρνηση.

Αν η αντιπολίτευση ήθελε να τη λάβουν σοβαρά υπόψη θα δήλωνε κατηγορηματικά, ότι θα καταργήσει όλες τις διεστραμμένες συμφωνίες και θα σκίσει τα συμβόλαια της άδικης συναλλαγής, όπως λέει ο Προφήτης Ησαϊας.

Η παθητική αυτή στάση της αντιπολίτευσης δεν είναι τίποτε άλλο παρά συναίνεση.

Αγνοεί η αντιπολίτευση ότι η παθητικότητά της είναι χειρότερη κι από την ενεργητικότητα της κυβέρνησης για την αποθάρρυνση του κόσμου;

Η παθητικότητα συνηθίζει τον κόσμο στην ήττα!

Ο φεουδαλισμός "θα τα βρει μπαστούνια" στην Ελλάδα!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Αν ζούμε τη ζωή μας στο Φόβο
θα περιμένω χίλια χρόνια
απλά να σε δω να χαμογελάς ξανά"

Ο φεουδαλισμός "θα τα βρει μπαστούνια" στην Ελλάδα! Οι φεουδαλιστές είναι μαθημένοι να φυλάγονται απ΄ τους λαούς που καταδυναστεύουν. Έχουν μακρά πείρα στην καταπίεση των λαών τους και έχουν στις χώρες τους τις κατάλληλες υποδομές. Κατασκεύασαν πύργους όχι για να φυλάττουν τους λαούς από τις επιδρομές αλλοφύλων, αλλά για να φυλάγονται οι ίδιοι απ΄ τους λαούς που εξεγείρονται εναντίον τους.

Τέτοιοι πύργοι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Οι Έλληνες έχουν μεγάλη υπομονή. Είναι ήπιος λαός και απεχθάνεται τη βία. Περιμένουν εκατοντάδες χρόνια να εμφανιστεί ένας αληθινός Έλληνας πολιτικός να κυβερνήσει την Ελλάδα. Όταν όμως οι πολιτικοί μεταφέρουν τον φεουδαλισμό και στη χώρα μας, θα περιμένουν ακόμα οι Έλληνες αλλά μέχρις ένα όριο.

Οι φεουδάρχες στήνουν τις παγίδες τους με τις προκλήσεις, με τη διατεταγμένη βία, για να έχουν το πρόσχημα να λάβουν ολοένα πιο αυστηρά αστυνομικά μέτρα, αλλά ο κόσμος έχει πείρα από παγίδες και δεν παγιδεύεται.

Ο δρόμος είναι ανοιχτός , όταν η φεουδαρχία ξεπεράσει τα όρια. Η απόλυτη και η ψυχολογική βία που ασκεί σε βάρος του λαού, αυτή η ίδια θα ωθήσει τον κόσμο στο δρόμο , στον οποίο πρωτοπόρος υπήρξε η νεολαία, το δρόμο της ειρηνικής γενικής κατάληψης.

Ο κόσμος των εσχάτων;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου



Είναι ο κόσμος των εσχάτων πραγμάτων ο κόσμος του Λόγου; Είναι τα έσχατα πράγματα οι λέξεις; Ο Κύριος είπε ότι η Διδασκαλία Του είναι αιώνια!

Κατά την Αποκάλυψη η εποχή του Λόγου είναι η εποχή του Έκτου Αγγέλου που είναι ο Άγγελος του Λόγου.Την εποχή του Αγγέλου του Λόγου το ένα τρίτο της ανθρωπότητας γράφει η Αποκάλυψη θα σκοτωθεί.

Αυτό σημαίνει άραγε ότι από την άποψη του Λόγου το ένα τρίτο της ανθρωπότητας την εποχή του Αγγέλου του Λόγου θα είναι νεκρό; Ότι ζώντες με το Λόγο του Θεού θα είναι τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας;

Οι ζώντες έχουν στην κατοχή τους το δυνατότερο από όλα τα όπλα, το Λόγο και τη Σκέψη. Ποιος θα μπορέσει να εκνικήσει τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας, όταν κατέχουν το ακαταμάχητο όπλο του Λόγου και όταν στο πλευρό τους μάχονται οι ουράνιες δυνάμεις του Θεού;

Τα σκουπίδια και ο τρόπος που σκεφτόμαστε ή που δεν σκεφτόμαστε

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τα σκουπίδια δείχνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή που δεν σκεφτόμαστε. Πώς σκεφτόμαστε κατά τον τρόπο των σκουπιδιών; Τα σκουπίδια επαληθεύουν τις παροιμίες μας. Δική μας δεν είναι η παροιμία, φύγε κακό απ΄ τα μάτια μου; Αυτό σημαίνει στην περίπτωση των σκουπιδιών να φύγουν τα σκουπίδια από μας και να πάνε στους άλλους. Το ίδιο σκέφτονται και οι άλλοι, να φύγουν τα σκουπίδια από εκείνους και να ρθούνε σε μας! Στην ψυχολογία η συμπεριφορά αυτή λέγεται "προβολή". Ό,τι είναι δυσάρεστο σε μας το φορτώνουμε στους άλλους.

Τα σκουπίδια που συσσωρεύουμε στους δρόμους είναι η σκιά μας, το κακό που δεν βλέπουμε παρά μόνο στους άλλους, η άγνωστη πλευρά του εαυτού μας την οποία προβάλλουμε στους άλλους.

Η κατάκριση και η απώθηση σχηματίζουν βουνά στον τόπο μας σαν τα βουνά των σκουπιδιών στις ελληνικές νεκρουπόλεις. "Ζουν οι γάτες, ζουν οι σκύλοι, ζουν κι οι ποντικοί στις τρύπες." Είναι μια παροιμία που λέει, πως δεν είναι πόλεις όταν οι άνθρωποι που κατοικούν σ΄ αυτές δεν συγκεντρώνονται για το κοινό καλό.

Αξίζει να θυμηθούμε πάλι τους στίχους του ποιήματος "Δώδεκα τρόποι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο" του αμερικανού ποιητή μαύρης ποίησης Μπλόγκ (μου διαφεύγει το μικρό του όνομα). "Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο./Ο πιο σίγουρος, ο πιο αποτελεσματικός από όλους είναι να τον αφήσεις να ζει σε μια σύγχρονη πόλη!"

"Μην πτοηθήτε". Γενικό σχόλιο στο Ψήφισμα του ΠΑΜ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Το ψήφισμα του ΠΑΜ περιγράφει την τραγική κατάσταση της χώρας μας, αναζητεί τις αιτίες που οδήγησαν σ΄ αυτήν και κατονομάζει τους υπαιτίους, καλεί δε τους Έλληνες να ανατρέψουν αυτούς που ασκούν καταχρηστικά την εξουσία.

Όλα αυτά γίνονται κατανοητά από την μεγίστη πλειονότητα των Ελλήνων. Εκείνο όμως που δεν ξέρει κανείς και που ούτε στο ψήφισμα αναφέρεται συγκεκριμένα είναι ο τρόπος που θα ανατραπεί η παρούσα κατάσταση.

Καθένας από εμάς περιμένει να δει τα συγκεκριμένα μέτρα ή μάλλον τα αντίμετρα στα όσα επιβάλλουν με τη δύναμη της εξουσίας εκείνοι που κατέχουν ακόμα την εξουσία. Ποιο είναι το αντίδοτο σ΄ αυτούς που εμφανίζονται ως οι "μόνοι δυνατοί", που κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει και να ακυρώσει τα σχέδιά τους.

Η δύναμή τους, όπως κάθε δύναμη του κακού, είναι καταλυτική σε αντίθεση με τη δύναμη του Καλού και του Αληθινού που ενώνει τον κόσμο. Η μόνη ενωτική δύναμη των Ελλήνων σήμερα, όπως και σε κάθε εποχή, είναι η Ορθοδοξία. Η Εκκλησία συνειδητοποιεί αργά αλλά σταθερά, ότι οι Έλληνες ζούμε εξόριστοι στην πατρίδα μας.

Σιγά αλλά σταθερά θα δει αυτό που κάνουν οι Έλληνες της Διασποράς, που βλέπουν ως κόρην οφθαλμού την Ενορία και συσπειρώνονται σ΄ αυτήν γιατί νιώθουν ότι αυτή είναι η μόνη αληθινή τους δύναμη. Η δύναμη του μικρού είναι η Ενότητα.

Η Εκκλησία μπορεί να λάβει συγκεκριμένα μέτρα, ως αντίδοτο στην παρούσα αλαζονική εξουσία και πριν από όλα πρέπει να εργαστεί για τη διατήρηση του ηθικού σύμφωνα με την Εντολή του Κυρίου, "Μην πτοηθήτε"!



Παραθέτουμε το ψήφισμα του Πατριωτικού Μετώπου:

Το παρόν ψήφισμα ταυτόχρονα αποτελεί και μια ανοικτή πρόσκληση για δράση και απευθύνεται σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία.

Η κρίση που «σκεπάζει» την Ελληνική κοινωνία με το μαύρο πέπλο του θανάτου, της απόγνωσης και της γενικευμένης δυστυχίας,ούτε «Ελληνική» είναι - όπως επιχειρήθηκε να εμφανιστεί - ούτε στην κακοδαιμονία αυτού του λαού οφείλεται η εκδήλωση και η δραματική μετεξέλιξή της.

Είναι κρίση του συστήματος, του πολιτικού και οικονομικού οικοδομήματος που βαλτώνει και λειτουργεί αυτοκαταστροφικά μέσα στα ίδια τα αδιέξοδά του, ενώ ταυτόχρονα, αναζητεί εναγωνίως τη «φυγή προς τα μπρος», επιχειρώντας να μετατρέψει την «κρίση του σε ευκαιρία» με στόχο τη δραστική πολιτική και θεσμική του ανασύνταξη, μέσα από πολιτικές εφιαλτικές για τις κοινωνίες και καταστροφικές για τους λαούς, αλλά και μέσα από επικίνδυνες γεωπολιτικές ανακατατάξεις και μεθοδεύσεις.

Η κατ όνομα μόνον «ελληνική κυβέρνηση», όχι μόνο δεν αντιστάθηκε - ως όφειλε - στους επικίνδυνους για τον τόπο σχεδιασμούς των ξένων κέντρων και των πολιτικών εκπροσώπων της δικτατορίας των τραπεζιτών, αλλά αντίθετα ταυτίστηκε με τις ολέθριες επιδιώξεις τους, παραδόθηκε στους εφιαλτικούς σχεδιασμούς τους, άνοιξε την κερκόπορτα της χώρας παραδίδοντας απροκάλυπτα την εθνική της κυριαρχία, λειτούργησε ως προδοτικός εφιάλτης που χτύπησε πισώπλατα την Ελληνική κοινωνία, και εν τέλει αναγορεύεται σε αδίστακτο δήμιο αυτού του λαού, των αξιών του, της αξιοπρέπειάς του, των στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων του.

Πρόκειται για μια κατ ουσία ήδη έκπτωτη κυβέρνηση, που στήριξε την πολιτική της διαδρομή στο ψεύδος και τη συνειδητή πολιτική εξαπάτηση, που δε δίστασε να παραδώσει την ίδια της τη χώρα, στα εφιαλτικά σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης, προκειμένου να την καταστήσουν θέατρο πειραματικών εφαρμογών για «νέες πολιτικές», πριν επιχειρήσουν την πλανητική γενίκευσή τους.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση αδίστακτων αχυρανθρώπων που συνεχίζει να νομοθετεί καταλύοντας το Σύνταγμα, αποδομώντας τον αξιακό μας πολιτισμό, ξηλώνοντας την ίδια τη φυσιογνωμία της Ελληνικής κοινωνίας, κατακρημνίζοντας το σύνολο των μεταπολεμικών και όχι μόνο κοινωνικών κατακτήσεων αυτού του λαού, παροπλίζοντας τον τόπο μας εθνικά και πολιτισμικά, παραδίδοντας το λαό μας στη γενικευμένη δυστυχία και την απόγνωση, και την Ελλάδα ως λάφυρο στις συμμορίες των δήθεν επενδυτών, και στις ορέξεις εκείνων που χορογραφούν το διαμελισμό της.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση εθνικά επικίνδυνη που δε διστάζει να παραδώσει μαζικά - ως φυλακισμένους αιχμαλώτους - τα εξαθλιωμένα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, στα κάτεργα της σύγχρονης Γκεστάπο που τα βάφτισαν ειδικές οικονομικές ζώνες, και τα οποία σε ορισμένες περιοχές, όπως στην ακριτική Θράκη μας, δρομολογούν ευθέως και την εδαφική αποδόμηση της χώρας. Και όλα αυτά, ενώ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, ραγδαίες και σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του - πέρα και ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις και διακηρύξεις των επιμέρους του συνιστωσών, αποδείχτηκε ανίκανο και άτολμο να ανακόψει αυτή την επικίνδυνη πορεία που οδηγεί στην απόλυτη εθνική καταστροφή.

Παρέμεινε εγκλωβισμένο στα διαχρονικά του ιδεολογήματα, αρνούμενο να διακρίνει τα εθνοκτόνα και πατριδοεκφυλιστικά χαρακτηριστικά της εφαρμοζόμενης πολιτικής που οδηγεί τον τόπο στη δόλια υποδούλωση και με μαθηματική ακρίβεια στο βέβαιο αφανισμό.

Η τακτική της κομματικής περιχαράκωσης της εκλογικής πελατείας, που επιμένει να μην αναδεικνύει πως, πίσω από τις πολιτικές της γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής αφαίμαξης, στο πραγματικό στόχαστρο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, δε βρίσκεται μονάχα η ήδη αποδυναμωμένη εθνική κυριαρχία, δε βρίσκεται μονάχα η προσωπική και η εθνική μας αξιοπρέπεια που κουρελιάζεται, αλλά βρίσκεται και η ίδια η εδαφική ακεραιότητα του τόπου μας που απειλείται πλέον ευθύτατα, συνιστά και αυτή μια εξ ίσου ολέθρια και επικίνδυνη πολιτική πρακτική.

Συμπέρασμα:

Το Ελληνικό Σύνταγμα έχει ήδη καταλυθεί. Κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας, τόσο στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων όσο και στην εφαρμογή τους στην καθημερινότητα του πολίτη, έχει καταστρατηγηθεί. Ένα αδίστακτο καθεστώς βίας και εκφασισμού στήνεται απ άκρου σ άκρο σε όλη τη χώρα.

Η χώρα διαμελίζεται, καντονοποιείται, ξεπουλιέται μαζί με το λαό της σε επενδυτικές εργολαβίες ευκαιρίας, για να στηθούν τα κολαστήρια της σύγχρονης κατοχικής Γκεστάπο σε ολόκληρη την επικράτεια.

Οι πολιτειακοί θεσμοί εκφυλίζονται. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραμένει θεατής μιας πατρίδας που οδηγείται στον αφανισμό, αρνούμενος να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες με στόχο την ανακοπή αυτής της επικίνδυνης εξέλιξης.

Τα πολιτικά κόμματα, αντί να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, και να δρομολογήσουν την άμεση ανατροπή αυτής της επικίνδυνης πολιτικής ομάδας που κυβερνά, νομιμοποιούν με την «αντιπολίτευσή» τους το δικαίωμα μιας έκπτωτης κυβέρνησης μειοψηφίας να νομοθετεί και να καταστρέφει τη ζωή και τον τόπο μας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, αντί να συναισθανθεί τις ιστορικές του ευθύνες απέναντι στο λαό και τον τρόπο και να ρίξει το σύνθημα της καθολικής εξέγερσης με στόχο την άμεση ανατροπή των πολιτικών αχυρανθρώπων και την παραδειγματική τιμωρία τους, ανακόπτοντας έτσι το καταστροφικό τους έργο και καθιστώντας αυτοδίκαια άκυρες το σύνολο των συμφωνιών υποτέλειας που έχουν προσυπογράψει, επιμένει σε ανώδυνες πορείες διαμαρτυρίας, επαναλαμβάνοντας χιλιοειπωμένα αιτήματα, την ώρα που το σύνολο των κατακτήσεων αυτού του λαού, έχει πρακτικά ακυρωθεί. Η συνέπεια αυτής της πρακτικής, είναι να εδραιώνεται στην κοινωνία το συναίσθημα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, και να οδηγείται σταδιακά σε παραίτηση από στοχευμένες αντιδράσεις που θα της εξασφαλίσουν την πολιτική της χειραφέτηση, που με ζητούμενο την πολιτική ανατροπή, θα την καταστήσει πρωταγωνιστή και καταλύτη των εξελίξεων.

Η πνευματική ηγεσία του τόπου, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και η εκκλησιαστική ηγεσία, στο σύνολό τους σιωπούν, και μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις τολμούν και ορθώνουν φωνή αντίστασης και περηφάνιας, καταδεικνύοντας το δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσουν οι πνευματικοί ταγοί του τόπου μας, συμπαρατασσόμενοι ανοικτά με το λαό για την ανακοπή αυτής της επικίνδυνης πορείας.

Καλούμε. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τα πολιτικά κόμματα να αναλάβουν αμέσως πολιτικές πρωτοβουλίες για την άμεση ανατροπή μιας κυβέρνησης ουσιαστικά έκπτωτης, που χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση συνεχίζει αδίστακτα το καταστροφικό της έργο σε βάρος του τόπου.

Καλούμε τα πολιτικά κόμματα να συνειδητοποιήσουν έστω και την ύστατη στιγμή, ότι αυτό που κρίνεται αύριο, δεν είναι το περιεχόμενο της εφαρμοζόμενης πολιτικής με βάση τις όποιες θεωρητικές τους προσεγγίσεις, αλλά το ίδιο το μέλλον. Η υπόσταση της πατρίδας μας. Η εθνική συνοχή. Το αύριο του λαού μας

Καλούμε. Τους εργαζόμενους και ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, μέσα και από τα συνδικάτα αλλά και από όλους τους κοινωνικούς φορείς, να αμφισβητήσουν δραστικά τις βολικές συνήθειες που τους καταδικάζουν σε μια αναποτελεσματική γραφικότητα.

Τους καλούμε να υπερβούν τις συνήθεις πρακτικές και τις εμμονές των ηγεσιών τους, και να οργανώσουν ένα πραγματικό και ουσιαστικά στοχευμένο κίνημα αντίστασης, ξεσηκωμού και πολιτικής εξέγερσης σε κάθε γειτονιά και απ άκρου σ άκρον σε ολόκληρη τη χώρα.

Δεν τους καλούμε να εγκαταλείψουν την κομματική τους ταυτότητα. Δεν τους καλούμε να απεμπολήσουν τις πολιτικές και κοινωνιολογικές τους προσεγγίσεις. Δεν τους καλούμε να παραιτηθούν από τις ταξικές και τις πολιτικές επιδιώξεις τους. Τους καλούμε να συνειδητοποιήσουν, ότι σήμερα που η πατρίδα αποσυντίθεται στη βάση ενός επικίνδυνου και καλά οργανωμένου σχεδίου, ο πρώτος στόχος είναι η πραγματική σωτηρία της. Η απαλλαγή της από τον εφιάλτη του αντεθνικού δοσιλογισμού. Η ακύρωση όλων των υποθηκών στα συμβόλαια ντροπής και υποτέλειας που προσυπέγραψε μια έκπτωτη κυβέρνηση. Η πραγματική χειραφέτηση της κοινωνίας μας και η πλήρης ανάκτηση της τσαλακωμένης αξιοπρέπειάς της.

Καλούμε. τους Έλληνες δικαστικούς, να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης, στην πιο αποφασιστική μάχη που δίνει η Ελληνική κοινωνία, και να τσαλακώσουν τις πολιτικές αποφάσεις που καταλύουν το Σύνταγμα και καταστρατηγούν τις αρχές της δημοκρατικής νομιμότητας, στην άσκηση μιας επικίνδυνης και απροκάλυπτα κατοχικής πολιτικής.

Τους καλούμε να αποσύρουν και το τελευταίο ίχνος επίφασης νομιμότητας που επικαλείται η έκπτωτη κυβέρνηση, για να καταδυναστεύει το λαό και να υποθηκεύει επικίνδυνα το μέλλον του τόπου.

Καλούμε. την πνευματική ηγεσία του τόπου, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, καλούμε την εκκλησιαστική ηγεσία, να κηρύξουν πραγματικό ανένδοτο απέναντι στη λαίλαπα που καταστρέφει τον τόπο, και να εμπνεύσουν με το παράδειγμα και τον πνευματικό τους λόγο, τον ξεσηκωμό του λαού, προκειμένου να αποτινάξει την κατοχή και την ξένη εξάρτηση και να καταστεί πραγματικός νοικοκύρης στον τόπο του.

Καλούμε. τη φυσική ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, τα τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στο Σύνταγμα και στην πατρίδα.

Τους καλούμε να αμφισβητήσουν, ωα γνήσια τέκνα αυτού του λαού, τις όποιες εντολές θανάτου που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τη μαχόμενη Ελληνική κοινωνία.

Τους καλούμε να συμπαραταχθούν ανοιχτά με το λαό, στον υψηλών ιδανικών αγώνα του, στον αγνό και ωραίο αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας, για την ανάκτηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, για την αποτροπή τετελεσμένων που θα οδηγήσουν τον τόπο μας στον κατακερματισμό και σε ολέθριες εθνικές περιπέτειες.

Καλούμε τέλος. Την έκπτωτη κυβέρνηση να παραιτηθεί άμεσα και να οδηγηθεί ο τόπος σε πραγματικά ελεύθερες εκλογές με το πραγματικό ερώτημα της ανάκτησης της κυριαρχίας του και της αξιοπρέπειάς του.

Την καλούμε για τελευταία φορά να παραιτηθεί και να δικαστεί για τα εγκλήματά της σε βάρος του τόπου και ταυτόχρονα την προειδοποιούμε να μην τολμήσει να χρησιμοποιήσει και πάλι δολοφονικές δυνάμεις καταστολής και αίματος σε βάρος της μαχόμενης Ελληνικής κοινωνίας.

Προειδοποιούμε αυτή την επικίνδυνη κυβέρνηση ότι οι μέρες της είναι μετρημένες. Οφείλει να το συναισθανθεί.

Τα εγκλήματά της είναι πολλά και ατιμωτικά. Όποια μέσα και αν χρησιμοποιήσει, σύντομα η κοινωνία την οποία πρόδωσε θα την καθίσει στο σκαμνί, θα την κρίνει και θα την τιμωρήσει όπως αξίζει να τιμωρείται κάθε εφιάλτης σε βάρος της ίδιας του της πατρίδας.

Αυτή την ευθύνη την καλούμε να συναισθανθεί - έστω και αυτή την ύστατη ώρα - και να παραδώσει την εξουσία άμεσα, πριν οδηγήσει τον τόπο σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Πριν βάψει κι άλλο τα χέρια της με το αίμα αθώων συμπολιτών μας.

Νέοι και νέες, πολίτες της Ελλάδας.

Σας καλούμε να πλαισιώσετε τις γραμμές του «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ» με θάρρος και αυταπάρνηση. Σε αυτή την κρίσιμη φάση που περνά ο τόπος μας, οφείλετε να αφήσετε πίσω σας τα ιδεολογήματα και τον αδιέξοδο κομματικό φανατισμό. Τίποτε απ όλα αυτά δεν έχει θέση όταν επιχειρούν να αφανίσουν την πατρίδα μας και να υποτάξουν το λαό της.

Νέοι και νέες, πολίτες της Ελλάδας.

Αδίστακτοι δοσίλογοι γκρεμίζουν την πατρίδα μας. Τσαλακώνουν την αξιοπρέπειά μας. Μετατρέπουν το όνειρο σε εφιάλτη για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, πριν προλάβουν καν να το γεμίσουν με τα χρώματα της σκέψης τους, και το χαμόγελό τους.

Προσπεράστε τις σειρήνες που σας καλούν να στρατευθείτε για να ζωντανέψετε δήθεν την ομορφιά του δικού σας κομματικού οράματος και τα όνειρα του δικού σας πολιτικού ρομαντισμού, ενώ την ίδια στιγμή, σας κρύβουν πως αύριο δε θα υπάρχει πατρίδα για να δείτε να ζωντανεύει επάνω της και να μεγαλουργεί, ούτε το όνειρο ούτε το όραμά σας.

Τους παραδώσαμε πατρίδα να κυβερνήσουν, και θα αφήσουν πίσω τους ερείπια, καντόνια διαμελισμού, τσαλακωμένη αξιοπρέπεια και κολαστήρια της σύγχρονης Γκεστάπο στην οποία λογοδοτούν.

Αυτός είναι ο δρόμος των προσκυνημένων.

Και αυτό το δρόμο οφείλουμε να ανατρέψουμε άμεσα, διαλέγοντας τη δική μας περήφανη διαδρομή. Τη διαδρομή της αξιοπρέπειας και της οργανωμένης αντίστασης για να ανατρέψουμε οριστικά τα επικίνδυνα σχέδιά τους.

Και αυτό οφείλουμε να το πράξουμε σήμερα, γιατί αύριο θα είναι πλέον αργά. Και για την πατρίδα μας, και για τον πολύπαθο λαό της.

Το παραπάνω ψήφισμα εγκρίθηκε ομόφωνα στην Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ που έγινε στην Αθήνα στις 15 Οκτωβρίου στο ξενοδοχείο PRESIDENT.

Ο Ιησούς κατευθύνει τη ζωή μου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου



Ο Ιησούς κατευθύνει τη ζωή μου. Έχω αμέτρητους λόγους να πιστεύω ότι ο Ιησούς κατευθύνει τα γεγονότα και τα πράγματα της ζωής μου, ενώ δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω το αντίθετο. Κατ΄ αρχήν σε μένα δε μου φαίνεται παράξενο το ότι ο Κύριος με σοφία, με ευγένεια, με καλοσύνη, με συμπόνια , με σεβασμό στην ελευθερία μου, κατευθύνει τη ζωή μου.
Μήπως δεν είμαι κι εγώ ένα μέρος της δημιουργίας, μήπως δεν είμαι όπως όλα τα άλλα πλάσματα του Θεού; Κι αφού στον ορατό κόσμο είναι φανερή η Πρόνοια του Θεού για τα πλάσματά Του, γιατί η ίδια Πρόνοια δεν θα υπάρχει και για τον εσωτερικό άνθρωπο και γενικά για τον αόρατο κόσμο, τον πνευματικό , χάριν του οποίου ο φυσικός κόσμος υπάρχει;
Ποιος θα έκτιζε μια οικοδομή και θα αδιαφορούσε για το εσωτερικό της; Ποιος θα τοποθετούσε με τάξη μόνο τα εξωτερικά στοιχεία, ενώ τα εσωτερικά, χάριν των οποίων έχτισε την οικοδομή και τα οποία θα είχαν άμεση επαφή μαζί του, θα τα άφηνε στην τύχη; Ο κατασκευαστής δείχνει μεγαλύτερη επιμέλεια για το εσωτερικό της οικοδομής και διαλέγει πιο εκλεπτυσμένα και πιο ακριβά υλικά, γιατί το εσωτερικό βρίσκεται σε πιο στενή επαφή μαζί του.
Ένας γέρος αγρότης που με φιλοξένησε κάποτε στο σπίτι του στο χωριό, μου έδειξε με καμάρι τον όμορφο κήπο του λέγοντας πως η φύση υπάρχει χάριν του ανθρώπου. Αν δεν είμαστε εμείς εδώ, είπε, το μέρος αυτό θα ήταν ζούγκλα. Ο σοφός αυτός άνθρωπος εννοούσε ότι ο άνθρωπος είναι το πνευματικό μέρος της δημιουργίας. Χωρίς τον άνθρωπο η φύση δεν γνωρίζει τον εαυτό της. Μόνο ο άνθρωπος γνωρίζει ότι υπάρχει και γιατί.
Τίποτε δεν είναι εγκαταλειμμένο και ιδίως ο άνθρωπος ο οποίος είναι η κορυφή της δημιουργίας. Μια παροιμία του λαού λέει, "Ο Θεός ορφανά κάνει, εγκαταλειμμένα όχι"."Ουκ οίδατε ότι ναός του Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;" (Δεν ξέρετε ότι ναός του Θεού είστε και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας;)
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με κακή διάθεση. Το αριστερό μου μάτι είναι ερεθισμένο, κατακόκκινο. Άνοιξα το Ευαγγέλιο και διάβασα μόνο αυτά τα λόγια: "Και εν τω κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο."
Το θεϊκό μεγαλείο της στάσης του Κυρίου που βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους που βιάζονταν να τον θανατώσουν άλλαξε τη διάθεσή μου. Ο άνθρωπος δεν είναι το ζώο που η οικονομική φρίκη με την προπαγάνδα της στοχεύει να κάμψει το ηθικό του και να το πτοήσει.
Η Εκκλησία μας παρακινεί να εμβαθύνουμε στα άγια Πάθη του Χριστού για να παίρνουμε δύναμη και θάρρος. Να βλέπουμε τα δικά μας πάθη σαν συμμετοχή στα άγια Πάθη του Χριστού . Να συμπάσχουμε με τον Ιησού για να συνδοξαστούμε.
Με αυτήν την έννοια ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του στους Γαλάτες: " Εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι, ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.... Εν γαρ Χριστώ Ιησού ...καινή κτίσις. Και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ΄ αυτούς και έλεος."
(Όσο για μένα, μη γένοιτο να καυχηθώ για τίποτε άλλο, ει μη για το σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που επάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο... Όσοι ανήκουν στον Χριστό Ιησού είναι καινούρια δημιουργία. Κι όσοι ακολουθούν αυτόν τον δρόμο θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους.)
(Το Ευαγγέλιο όπως το νιώθω)

Μη φοβάσαι τη διάλυση!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου




Μη φοβάσαι τη διάλυση. Η διάλυση είναι σαν την εποχή του φθινοπώρου. Το φθινόπωρο οι άνεμοι κι οι βροχές ετοιμάζουν τη γη να γίνει δεκτική των σπόρων που θα βλαστήσουν την άνοιξη. Οι δυνάμεις της διασκόρπισης και της φθοράς παρέρχονται. Η ελεύθερη ψυχή δεν βασανίζεται από φροντίδες.
Την δεκάτη τετάρτη εβδομάδα από την Κυριακή του Πάσχα, που συμπίπτει με το τέλος του θέρους και την αρχή του φθινοπώρου, οι Πατέρες όρισαν να διαβάζεται το Ευαγγέλιο που αναφέρεται στην παραβολή της σποράς.
Λέει το Ευαγγέλιο αυτό: "Προσήλθον οι μαθηταί τω Ιησού κατά μόνας και ηρώτησαν αυτόν συν τοις δώδεκα, την παραβολήν του σπόρου." (Προσήλθαν οι μαθητές στον Ιησού όταν ήταν μόνος και μαζί με τους δώδεκα τον ρώτησαν για το νόημα της παραβολής του σπόρου).
Ο Ιησούς τους μίλησε για την παραβολή αυτή και τους είπε ότι ο σπόρος σημαίνει το λόγο. "Ο σπείρων τον λόγον σπείρει", είπε. Τους είπε ότι ο λόγος για να καρποφορήσει πρέπει να βρει γη δεκτική. Έκανε δε ιδιαίτερο λόγο για την απάτη του πλούτου και για τις επιθυμίες που συνδέονται με αυτόν και είπε συγκεκριμένα ότι η απάτη του πλούτου συμπνίγει το λόγο και δεν τον αφήνει να καρποφορήσει.
Η παραβολή του σπόρου τελειώνει με μια άλλη παραβολή την παραβολή του λύχνου. Ο Ιησούς λέει στους μαθητές Του ότι τα εμπόδια στην καρποφορία του λόγου δεν είναι παντοτινά, ότι αυτοί που βάζουν τα εμπόδια ενεργούν παρά φύσει και ότι στο τέλος αποκαλύπτονται οι πονηρές επιδιώξεις τους και δίνουν λόγο των πράξεών τους.
"Και έλεγεν αυτοίς. Μήτι έρχεται ο λύχνος ίνα τεθή υπό τον μόδιον ή υπό την κλίνη; ουκ ίνα επί την λυχνίαν επιτεθή; Ου γαρ έστι κρυπτόν, ο εάν μη φανερωθή, ουδέ εγένετο απόκρυφον, αλλ΄ ίνα έλθη εις φανερόν. Εί τις έχει ώτα ακούειν, ακουέτω."
(Τους έλεγε ο Ιησούς. Μήπως φέρνουν το λυχνάρι για να το τοποθετήσουν κάτω από το μόδιο ή κάτω από το κρεβάτι; Το φέρνουν για να το τοποθετήσουν στο λυχνοστάτη. Έτσι δεν υπάρχει τίποτε κρυφό που δε θα γίνει φανερό ούτε μυστικό που δε θα φανερωθεί. Ας τ΄ ακούει αυτά, όποιος έχει αυτιά για να ακούει."
Η Εκκλησία μας συνδέει τις γιορτές με τις εποχές και τις ασχολίες των ανθρώπων. Στις 21 Νοεμβρίου π.χ. γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου κι ο λαός ονομάζει την Παναγία "Μεσοσπορίτισσα" επειδή η εορτή της συμπίπτει με το μέσον της σποράς.
Τώρα ο τόπος μας βιώνει την εποχή της διάλυσης, το φθινόπωρο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής του. Άνεμοι διαλυτικοί φυσούν στην ατομική και συλλογική ζωή μας και διαλύουν τα πάντα, το άτομο, την οικογένεια, την κοινωνία και τους δεσμούς μεταξύ τους. Ο τόπος μας θα μπορούσε σαν τη γη την καλή να είναι δεκτική στο λόγο του Θεού. Σ΄ αυτό προσβλέπουμε για να πάρουμε θάρρος. Η Εκκλησία έχει παρθένο έδαφος.
Οι πατέρες όρισαν την αρχή του φθινοπώρου, ως αρχή της σποράς, να διαβάζεται το Ευαγγέλιο που μιλάει για την παραβολή του σπόρου. Καλή γη είναι ο άνθρωπος που ακούει το λόγο του Θεού, που τον βάζει μέσα στην καρδιά του και που καρποφορεί.
Μαζί με τον Απόστολο της ίδιας Κυριακής διαβάζεται ο 44ος ψαλμός του Δαβίδ που ενθαρρύνει τον άνθρωπο να εντείνει όλες του τις δυνάμεις και να αγωνιστεί για να μην ψευτίσει και για να διατηρήσει τη γαλήνη του και τη δικαιοσύνη. Να αγαπήσει τη δικαιοσύνη και να μισήση την ανομία και τις άδικες πράξεις που τον απομακρύνουν απ΄ το Θεό.
Ο Απόστολος που διαβάζεται την δεκάτη τετάρτη εβδομάδα μετά το πάσχα αναφέρεται στην ίδια ψυχική και πνευματική κατάσταση. Μιλάει για την ειρηνική στάση του υπέρ του Ιησού, στις ασθένειες,τις ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς, στις στενοχώριες. Όταν ασθενώ, λέει, τότε είμαι δυνατός.
Ο Απόστολος αυτός είναι ένα παράδειγμα προς μίμησιν, για το πώς να υπομένουμε χάριν του Ιησού όλες αυτές τις στενόχωρες καταστάσεις που βιώνουμε για να μην φτάνουμε στην απόγνωση, αλλά να έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό.
"Μην πτοηθήτε". Με αυτά τα λόγια ο Κύριος μας ενθαρρύνει για πολλοστή φορά. Αν αγνοήσουμε το φόβο και δεν τον αφήσουμε να μας καθυποτάξει θα διατηρήσουμε το πνεύμα μας δυνατό και ελεύθερο, καθαρότητα του νου, ηρεμία, γαλήνη και ειρηνική εμπιστοσύνη στο Θεό.
"Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου βλέπουμε παντού την εικόνα της διασκόρπισης και κατά το χειμώνα το νερό μετατρέπεται σε πάγο. Αλλά όταν έρθουν οι θερμές αύρες της άνοιξης, οι πάγοι διαλύονται και τα στοιχεία που ήταν διασκορπισμένα στις μάζες του πάγου ενώνονται και πάλι."
Τα εμπόδια θα ξεπεραστούν χάρις στις ενωτικές δυνάμεις του ελληνικού λαού, την Ορθοδοξία και την Ελληνική γλώσσα.

Μη μιλάς άλλο για τρόμο

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πριν πολλά χρόνια, όταν άρχισα να γράφω, εκμυστηρεύτηκα το σχέδιό μου σ΄ ένα δόκιμο συγγραφέα και καθηγητή της λογοτεχνίας. Του είπα, ότι σκέφτομαι να διηγηθώ τις εμπειρίες μου από τα τρομερά γεγονότα του πολέμου που έζησα, αν και ήμουν παιδί. Ήταν μετά τον πόλεμο και οι μνήμες μου ήταν ακόμα νωπές.
Ο συγγραφέας αυτός που κατόπιν έγινε φίλος μου και επηρέασε όχι μόνο το γράψιμό μου, αλλά και τη ζωή μου, με συμβούλεψε να μην κάνω, όπως είπε , συλλογή από δυστυχίες, αλλά να γράψω με ευγνωμοσύνη ,για τις ευεργεσίες του Θεού.
Σαν να ήξερε τί είχα τραβήξει , εννοώ τις ασθένειες, που έπαθα τη μια μετά την άλλη, που οπωσδήποτε δεν ήταν άσχετες με τον τρόμο που ένιωσα εξαιτίας του πολέμου, στον οποίο σκοτώθηκε ο πατέρας μου και έμεινα ορφανός στα τρία μου χρόνια.
Οι ασθένειες προκάλεσαν την υπερευαισθησία μου, η υπερευαισθησία μου προκάλεσε τις ασθένειες, ποιος ξέρει; Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι ότι ο τρόμος του πολέμου στην παιδική ηλικία δεν βγήκε σε καλό στη γενιά μας που γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο. Ίσως σ΄ αυτόν τον τρόμο να οφείλεται το γεγονός ότι η δική μας γενιά είχε τα περισσότερα διαζύγια.Για πρώτη φορά στην πατρίδα μας είχαμε τόσα πολλά διαζύγια, δυσκολίες στο γάμο, αυτοκτονίες και άλλα τέτοια δεινά. Η γενιά μου δεν ησύχασε ποτέ.
Και σαν να μην έφτανε που το πρώτο πράγμα που γνωρίσαμε ήταν ο τρόμος, γιατί γεννηθήκαμε στον πόλεμο, φαίνεται ότι ο τρόμος θα είναι και το τελευταίο. Μάταια προσπαθείς να φυλαχτείς από την σημερινή τρομοκρατία, που δεν διαφέρει από εκείνη του πολέμου, αφού και τώρα, όπως και τότε, φοβούμαστε για τη ζωή μας.
Με τα δεδομένα αυτά, μπορούμε να έχουμε ένα λόγο περισσότερο να πούμε στους νεώτερους, φτάνει, μη μιλάτε άλλο για τρομερά πράγματα, γιατί θα αρρωστήσουμε. Ο τρόμος μας αρρωσταίνει. Καταστρέφει τον αμυντικό μηχανισμό και μας παραδίδει ανυπεράσπιστους στις αρρώστιες.
Ο Σουηδός συγγραφέας και γιατρός Άξελ Μούντε που έγραψε το αυτοβιογραφικό του βιβλίο , Το Χρονικό του Σαν Μικέλε, είχε πάει στην Ιταλία, την εποχή της πανούκλας, για να βοηθήσει εθελοντικά. Στο ωραίο βιβλίο του το Χρονικό του Σαν Μικέλε γράφει κάπου, για το γέλιο, πως ούτε ο διάβολος μπορεί να κάνει τίποτε στον άνθρωπο που γελάει. Η τρομοκρατία ευνοεί το διάβολο κι αυτούς που χρησιμοποιούν τις μεθόδους του. Το αντίδοτο λοιπόν στην τρομοκρατία δεν είναι να γινόμαστε αναμεταδότες του τρόμου. Ούτε εμείς σωζόμαστε μεταδίδοντας ο ένας στον άλλο τους φόβους του, ούτε τους άλλους αφήνουμε να σωθούν.
Η Αγία Γραφή επαναλαμβάνει 808 φορές να χαιρόμαστε. Το Ευαγγέλιο είναι το βιβλίο των καλών αγγελιών, το βιβλίο της ζωής. Για να αποφύγω τον τρόμο σχεδόν έχω κλείσει όλες τις διαύλους από όπου περνάει στην ψυχή μου. Δε βλέπω τηλεόραση, δε διαβάζω εφημερίδες, δεν μετέχω σε παρέες που μιλούν για την οικονομική φρίκη... Θα μου πείτε , ότι είμαι γέρος πια και δεν με ενδιαφέρει η ζωή. Επειδή με ενδιαφέρει η ζωή λαβαίνω τα μέτρα μου.

Γι αυτό θα κλείσω αυτό το σημείωμα με τα λόγια του Κυρίου: "Μη πτοηθήτε".

Άγνοια της ετυμολογίας και κοινωνική αποτελμάτωση (Η άμυνα του λόγου)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

1.Ο Πώλ Όστερ στο βιβλίο του,Στη χώρα των Εσχάτων Πραγμάτων, γράφει πως τα "Έσχατα πράγματα" είναι οι λέξεις(o Λόγος).Και μόνο να ονομάσεις ένα πράγμα αυτό είναι νίκη.

2.Ο Κύριος είπε, ότι αυτό που θα μείνει για πάντα είναι η διδασκαλία Του!"Ο ουρανός κ και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι."
"Ος δ΄ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών."

3.Κάποιος άγιος της Εκκλησίας μας ονομάζει την εμβάθυνση στο νόημα των ονομάτων "ονομάτων επίσκεψις".

4.Δεν ανανεώνεται μια κοινωνία αν ο λαός έχει ξεχάσει την ετυμολογία της γλώσσας του.

5.Αυτός είναι ο λόγος που χτυπάνε την Παιδεία, η αποτελμάτωση της κοινωνίας μας.

6. Η παρακμή της χώρας μας συνδέεται με την υποβάθμιση του φιλολόγου και του θεολόγου.

7.Δεν διδάσκουν πια την ετυμολογία, γιατί δεν διδάσκεται, χωρίς τις προθέσεις και τους τόνους τους οποίους "ευφυώς" κατήργησαν οι ανθέλληνες!

Πρβλ."Η Ευχή του Ιησού ως άμυνα του Λόγου)

Επανάσταση είναι η αναζήτηση του Θεού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες
τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού."


Οι γενεές των ανθρώπων βρίσκονται πάντα μπροστά στο δίλημμα να αναζητήσουν το Θεό ή να χάσουν την ελευθερία τους και την ψυχική τους γαλήνη, μέσα σε ένα απέραντο τρελοκομείο ή σε μια αόρατη φυλακή . Στην εποχή μας, με τα μέσα που υπάρχουν για να αποτρέπουν τον κόσμο από την Πίστη, το δίλημμα αυτό είναι ακόμα πιο τραγικό, επειδή για πρώτη φορά η γη κινδυνεύει με ολοσχερή καταστροφή.
Οι σημερινοί άνθρωποι με τη δύναμη των μηχανών δεν ζουν πλέον με τη γη, αλλά εναντίον της γης. Ο φόβος μήπως η γη δεν θα είναι ικανή να τους διαθρέψει στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου.
Η παραβολή του Κυρίου για τον άπιστο οικονόμο αποτελεί μια εικόνα του σημερινού ανθρώπου και της αγωνίας του για την επιβίωση. Το Ευαγγέλιο του Λουκά, στο κεφάλαιο 16 γράφει για τον άδικο διαχειριστή: "Tί ποιήσω ότι ο κύριός μου αφαιρείται την οικονομίαν απ΄εμού; σκάπτειν ουκ ισχύω, επαιτείν αισχύνομαι. έγνων τί ποιήσω, ίνα , όταν μετασταθώ της οικονομίας, δέξωνταί μοι εις τους οίκους αυτών."
(Τί θα κάνω τώρα που ο κύριος θα μου πάρει τη διαχείριση; νά σκάβω δεν μπορώ. να ζητιανεύω ντρέπομαι. Βρήκα τί θα κάνω για να με δεχθούν στις οικίες τους οι χρεωφειλέτες του κυρίου τώρα που θα πάψω να είμαι διαχειριστής.)
Κάλεσε έναν έναν τους χρεοφειλέτες και τους χάρισε ένα μεγάλο μέρος του χρέους τους. "Πόσα χρεωστάς εσύ στον κύριό μου;" "Εκατό βαρέλια λάδι". "Πάρε το γραμμάτιο και γράψε γρήγορα πενήντα". Έτσι έκανε σε όλους τους χρεωφειλέτες του κυρίου του. Όταν το έμαθε αυτό ο κύριός του εξέφρασε το θαυμασμό του, επειδή ενήργησε έξυπνα.
Ο Ιησούς είπε την παραβολή αυτή στους μαθητές Του για να τους διδάξει ότι ο πλούτος και τα πλεονεκτήματα, τα οποία έχει κάθε άνθρωπος, ανήκουν στο Θεό, ο οποίος εμπιστεύθηκε τη διαχείρισή τους στον άνθρωπο. Και όποιος τα διαχειριστεί για το καλό του εαυτού του και των άλλων, θα δικαιωθεί απ΄ το Θεό. όποιος όμως είναι ψυχρός και ανάλγητος για τα παθήματα των άλλων και κοιτάζει μόνο τον εαυτό του θα δώσει λόγο για τις πράξεις του στον Κριτή.
Ο Ιησούς τους προτρέπει να μιμηθούν τον άδικο διαχειριστή όχι ως προς το μέσον που χρησιμοποίησε, αλλά ως προς τον φρόνιμο σκοπό της ενεργείας του.
Στην ξένη επιβουλία ο λαός μας νιώθει αβοήθητος. Στρέφει προς τους πολιτικούς τα μάτια του , αλλά δεν υπάρχει ο ικανός πολιτικός να αντιτάξει τη δύναμη του λαού στους τοκογλύφους που λυμαίνονται τη χώρα του.
Στο βιβλίο "Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται" του Σέρβου αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,’Εκδοση "Εν πλω", περιλαμβάνεται η απάντηση του Αγίου Νικολάου στην επιστολή που του έστειλε κάποιος άγγλος αριστοκρατικής καταγωγής. Ο επιστολογράφος ρωτάει τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, τί θέλει η Πρόνοια του Θεού να μας πει με τον Γκάντι; Ο άγιος απαντώντας στο ερώτημα του άγγλου αριστοκράτη, γράφει στην επιστολή του, ότι η προειδοποίηση του Θεού είναι η σημασία προσωπικότητας του ηγέτη του Ινδικού λαού.Η Θεία Πρόνοια προειδοποιεί τους πολιτικούς και τους ηγέτες των κρατών όλου του κόσμου ότι υπάρχουν και άλλοι μέθοδοι στην πολιτική εκτός της επίπλαστης συμπεριφοράς,της πονηρίας και της βίας.
Ο Γκάντι απέναντι στα όπλα, τις σφαίρες και τον στρατό, τοποθετεί τη νηστεία, και απέναντι στις πολιτικές φιλονικίες τη σιωπή. Η πολιτική μέθοδος του Γκάντι είναι εντελώς απλή και οφθαλμοφανής: αυτή δε χρειάζεται τίποτα άλλο παρά τον άνθρωπο ο οποίος κραυγάζει και τον Θεό ο Οποίος ακούει.(...) Η νηστεία είναι θυσία, η σιωπή είναι εμβάθυνση στον εαυτό, ενώ η προσευχή είναι κραυγή προς το Θεό. (...) Ποιος άνθρωπος δεν μπορεί να οπλίσει τον εαυτό του μ΄ αυτό το όπλο; Και ποια σκληρή δύναμη στον κόσμο μπορεί να καταστρέψει αυτό το όπλο;" (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται.... Ιεραποστολικές Επιστολές Α΄, Δ΄Έκδοση, Εν πλω, μετάφραση
από τα Σερβικά:Σβέτλανα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα-Πέτσιν,σελ.222).

( το Ευαγγέλιο, όπως ΤΟ νιώθω )

Το νόημα της αρρώστιας

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Προς τί η αρρώστια; Δεν ρωτώ από την καθαρά σωματική άποψη. Σκέφτομαι, αν η αρρώστια έχει κάποιο νόημα εν σχέσει με την όλη πορεία της ζωής μου. Αν έχει κάποιο πνευματικό νόημα. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές μου έδωσαν τα λόγια ενός καθηγητή της ιατρικής που διάβασα στο βιβλίο, "Οι σοφοί μιλούν για την ψυχή", Έκδοση Αδελφότητος Θεολόγων H "Ζωή".
Ο καθηγητής αυτός και πρύτανης στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου, ο Άρθουρ Γιόρες, μιλώντας προς τους φοιτητές, είπε τα εξής: H αρρώστια εις πλείστας περιστάσεις επέρχεται οσάκις ο άνθρωπος εκπίπτει της τάξεως και ευρίσκεται εις σύγκρουσι με την συνείδησή του, επομένως εν αμαρτία.
Σε άλλες περιπτώσεις η αρρώστια αποτελεί σαφή ένδειξη ότι ο πάσχων δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς τα προβλήματα της ζωής, ότι ευρίσκεται εις κίνδυνον να αποτύχει στη ζωή. Η αρρώστια αποτελεί προειδοποίηση του κινδύνου.
Άλλοτε η αρρώστια αποτελεί μήνυμα θανάτου.
Δεν δυνάμεθα, είπε ο καθηγητής, να διαχωρίσωμε πάντοτε ευκρινώς την μία από την άλλη υπόδειξη, αλλά αναγνωρίζομε ότι η αρρώστια έχει πάντοτε ιδιαίτερο νόημα.Τούτο αποτελεί νέα και ουσιώδη αντίληψη για την ιατρική."
Το πρώτο ερώτημα που έρχεται στο νου όταν διαβάζει κανείς τα παραπάνω λόγια του καθηγητή είναι το ερώτημα αν βρίσκεται σε σύγκρουση με τη συνείδησή του. Αν κινδυνεύει κανείς να αρρωστήσει αν βρίσκεται σε σύγκρουση με τη συνείδησή του, τότε πρέπει χωρίς αναβολή, να συμφιλιωθεί μαζί της , για να πάψει να τον κατηγορεί. Καλύτερα να είναι εντάξει με τη συνείδησή του παρά να κινδυνεύει να αρρωστήσει από κάποια από τις σοβαρές αρρώστιες που τα αίτιά τους είναι στην ψυχή.
Πολλοί αγνοούν δυο βασικά πράγματα όσον αφορά το νόημα της αρρώστιας: αγνοούν τη σύγκρουση με τη συνείδησή τους (επίγνωση της αμαρτωλότητας), και την αμαρτία που σε πολλές περιπτώσεις φέρνει την αρρώστια.
Το Ευαγγέλιο του Λουκά αναφέρεται στην θεραπεία ενός υδρωπικού, την ημέρα του Σαββάτου. Ο Κύριος μίλησε στους Φαρισαίους κι αφού καταδίκασε την υποκρισία τους, τους δίδαξε την ταπείνωση. Ο Κύριος συνδέει τη θεραπεία της αρρώστιας με την ταπείνωση, η οποία αποτελεί την αρχή του πνευματικού δρόμου. Το μήνυμα της περικοπής αυτής για μας είναι ότι η υποκρισία και η αμαρτία, γενικά, γεννά την αρρώστια, ενώ η ταπείνωση οδηγεί στη θεραπεία.
Ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του γράφει τα εξής: "Αδελφοί, σοφίαν λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων. αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν. ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν. αλλά καθώς γέγραπται, "Α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν."

(Το Ευαγγέλιο, όπως το νιώθω)

Η Εκκλησία προ των ευθυνών της

Άρθρο από το νέο βιβλίο του π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη "Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΜΑΝΤΙΚΗ"‏

Πολλά Συνέδρια Ποιμαντικής έγιναν και γίνονται συνεχώς σε κατά τόπους Αρχιεπισκοπικές ή Μητροπολιτικές Επαρχίες και αναζητούνται τρόποι και προτείνονται σύγχρονες μέθοδοι, ώστε να γίνεται στους ιδιαίτερα δύσκολους καιρούς μας πιο αποτελεσματική ή επίδραση του λόγου και του θελήματος του Θεού στους πιστούς.
Όλα αυτά, βεΒαίως, είναι καλά και άγια. Πρέπει, όμως, επειγόντως να καταλάβουμε ότι κανένα συμπέρασμα και καμμιά ευφυής ποιμαντική ιδέα δεν πρόκειται να βοηθήση τον Λαό του Θεού αν δεν συγκρίνουμε το πώς ένοιωθαν την Ποιμαντική τους ευθύνη οι άγιοι Πατέρες μας και πώς την Βιώνουμε εμείς σήμερα.

Οι Πατέρες μας ήσαν Ποιμένες όλου του λαού. Αρχόντων και αρχομένων. Εμείς συρρικνώσαμε την Ποιμαντική μας στους αρχόμενους και αφήσαμε τους Κυβερνήτες να γίνουν αφεντικά της Εκκλησίας και τύραννοι του λαού. Γι' αυτό δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των αποτελεσμάτων της Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής εργασίας μέχρι το 1831 και εκείνης των μετέπειτα χρόνων μέχρι σήμερα.

Είναι λυπηρό αλλά και ενδεικτικό το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν έχουμε κάνει αυτοκριτική ή σοβαρή κριτική για την Ποιμαντική μας από το 1831 μέχρι σήμερα, αλλά και καλλιεργούμε συστηματικά το κλίμα ώστε να πιστεύουμε πώς εμείς πάμε καλά, απλώς ο κόσμος χάλασε!...
Αυτή την έλλειψη αυτοκριτικής και κριτικής έχουμε επισημάνει τα τελευταία δύο χρόνια με δημοσιεύματα μας, αλλά και με εισηγήσεις και συζητήσεις του θέματος, πού πραγματοποιήθηκαν στο Πολεμικό Μουσείο, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αμφίσσης. Οι επισημάνσεις μας αυτές επικεντρώθηκαν στο μεγάλο λάθος της Ποιμενούσης Εκκλησίας της Ελλάδος να απεμπόληση την Ποιμαντική Της ευθύνη και τη δικαιοδοσία Της επί των πολιτικών αρχόντων της Πατρίδος μας — σαν να μην ήσαν και αυτοί πνευματικά Της παιδιά, ως Ορθόδοξοι χριστιανοί — αντιμετωπίζοντας τους με δέος σαν να ασκούσαν αυτοί μια παράλληλη εξουσία, ισοδύναμη με την Εκκλησία!

Έτσι, ανέχθηκε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, πολιτικές διακυβερνήσεις της πατρίδος μας από ανθρώπους πού είχαν λίγη έως καθόλου σχέση με την ζωή και την Πίστη της Εκκλησίας μας, ωσάν να ήσαν οι Κυβερνήτες μας αλλόθρησκοι και δεν είχε επάνω τους καμμιά εξουσία ή Εκκλησία ή ωσάν να εκλήθησαν να κυβερνήσουν έναν λαό άθρησκο και αντίθεο.

Η Ποιμαντική αμηχανία του ιερατείου έναντι των πολιτικών και η συνενοχή αυτή της Διοικούσης Εκκλησίας, χωρίς καμμιά διαμαρτυρία ή πνευματική ενημέρωση του ευσεβούς ορθοδόξου λαού μας, περί του κινδύνου πού αυτός διατρέχει να διαβρωθή ηθικά και πνευματικά από άρχοντες πού δεν συμμορφώνουν τη ζωή τους και τις επιδιώξεις τους με τις Οδηγίες του Θεού, όχι απλώς συνεχίσθηκε μέχρι σήμερα, αλλά και εξελίχθηκε πολλές φορές σε συμπαιγνία και διαπλοκή εκκλησιαστικών και πολιτικών παραγόντων με ανυπολόγιστα ζημιογόνα αποτελέσματα και ως προς την οικονομική διαβίωση των ανθρώπων αλλά κυρίως ως προς την πνευματική κατάσταση τους.

Το τραγικό είναι ότι αυτή η ανεξήγητη ανοχή και αδιαφορία των κατά καιρούς Εκκλησιαστικών διοικήσεων, αλλοίωσε τελικά και το δόγμα της Ορθοδόξου Πίστεως, αφού για πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική ιστορία υιοθετήθηκε στην πράξη η παραδοχή δύο εξουσιών — Εκκλησιαστική και πολιτική — σαν να αντλούν, η κάθε μια χωριστά, απευθείας την εξουσία από τον Θεό!

Έτσι, de facto μεν, αλλά πολύ κακώς, η πολιτική εξουσία αναγνωρίσθηκε από το Ιερατείο σαν παράλληλη εξουσία με την Εκκλησία, σαν να ίδρυσε ο Θεός επί της γης δύο Θεία καθιδρύματα: Την Εκκλησία και την Πολιτεία!

Η συλλογιστική μου δεν είναι αυθαίρετη. Αντιθέτως, επιχειρεί να κάνη έκκληση στην λογική μας, θέτοντας στην κρίση μας τα ενδεχόμενα πού προκύπτουν αν συγκρίνη κανείς τη Δογματική της Εκκλησίας μας με την πρακτική πού ακολουθούν οι Λειτουργοί Της.

Δηλαδή: Αν δεχθούμε ότι η πολιτική εξουσία είναι εκτός του Θεού, οπότε θα της ήταν επιτρεπτό να λειτουργή ερήμην του Θεού, προσκρούουμε στην Αγία Γραφή, η Οποία ρητώς ορίζει ότι «ου γαρ εστίν εξουσία ει μη υπό Θεού, αϊ δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμένοι εισίν». Αν, πάλι, δεχθούμε ότι η πολιτική εξουσία είναι μια παράλληλη και αυθύπαρκτη εξουσία, πού αντλεί απ' ευθείας από τον Θεό το δικαίωμα και την Θεία Χάρι για να ασκή την δικαιοδοσία της, τότε προσκρούουμε στην Ορθόδοξη Δογματική, η οποία δεν δέχεται δύο πηγές εξουσίας, αλλά διδάσκει σαφώς ότι όλες οι εξουσίες και τα επί γης διακονήματα δίδονται από τον Θεό μόνο δια της Εκκλησίας Του. Είναι δε περιττόν να τονίσουμε ότι η Εκκλησία καθοδηγείται από τον Θεό, εκφράζεται δε και διοικείται επί της γης με την πρωταρχική και καθοριστική ευθύνη του Ιερατείου Της, άνευ του οποίου και της συγκαταθέσεώς του η Θεία Χάρις δεν μεταδίδεται στους ανθρώπους. Και πολιτική εξουσία χωρίς τη Θεία Χάρι έχει το ελεεινό αποτέλεσμα πού όλοι βιώνουμε σήμερα.

Το αποκαρδιωτικό είναι, ότι, ενώ η παράθεση των συλλογισμών μας για την εκτροπή της πολιτικής από πνευματικό τέκνο της Εκκλησίας σε αντίπαλο και αφεντικό Της αποσκοπεί στο να ψηλαφήσει την αιτία της κακοδαιμονίας της Ιερατικής μας Ποιμαντικής — πού ουσιαστικά ασκείται στο περιθώριο της ζωής του τόπου μας — πολλοί Ποιμένες αρνούνται πεισματικά μια τέτοια ψηλάφηση, αρκούμενοι στην Ποιμαντική των τεσσάρων τοίχων του Ναού, πού και αυτοί πολύ σύντομα θα πέσουν, αφού ολοένα και λιγοστεύουν, υπαιτιότητί μας, οι θερμοί χριστιανοί που ανακαινίζουν τους Ναούς μας!..

Η παρηγοριά μας, όμως, έρχεται από άλλου, αφού ο προβληματισμός, πού δημιουργήσαμε, και συνεχώς αναθερμένουμε, βρίσκει συνεχώς αποδέκτες στις τάξεις των πιστών και ακεραίων χριστιανών, αλλά και στις τάξεις των σοβαρών και σκεπτόμενων ανθρώπων.

Αυτοί ολοένα και περισσότερο καταλαβαίνουν ότι οι πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου σημαδεύουν, σηματοδοτούν και εκφράζουν την όλη βιοτή του και, ως εκ τούτου, η αποδοχή εκ μέρους της Ποιμενούσης Εκκλησίας δυο αλληλοπολεμουμένων πραγματικοτήτων —Πνευματικής και Πολιτικής ζωής — ως φυσιολογικών και ακίνδυνων για την ψυχοπνευματική κατάσταση των ανθρώπων, είναι πράξη εσχάτης προδοσίας του Σαρκωθέντος Θεού και της Σωτηρίας των ανθρώπων «δι' ους Χριστός απέθανεν».

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις μέχρι σήμερα γραπτές και τις προφορικές διατυπώσεις μου για το θέμα, κατανοούν περισσότερο από τον καθένα την επιτακτική ανάγκη του να φωτισθή αυτό από όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές, έως ότου αποτοξινωθή ο λαός μας από την εν προκειμένω παραχάραξη της Δογματικής μας, παραχάραξη πού αλλοιώνει σε καθοριστικό βαθμό το ήθος και την πνευματική ακεραιότητα των χριστιανών και μετατρέπει το ευσεβές Έθνος μας σε δορυφόρο και υποτελή των αθεϊστικών και παγκοσμιοποιημένων σκοτεινών Κέντρων.

Σήμερα θέλω να επικεντρωθούμε στις επιπτώσεις πού εισπράττει η Εκκλησία από την αμέλεια των Λειτουργών Της να επιβλέπουν, να καθοδηγούν, να ελέγχουν και να καταγγέλουν εγκαίρως στον Λαό του Θεού τις Παρατάξεις και τους πολιτικούς εκείνους, πού νομοθετούν και διαβιώνουν με τρόπο αντίθετο από τις Οδηγίες του Θεού και της Εκκλησίας Του.

Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η αναποτελεσματικότητα της Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής δεν οφείλεται στο ανεπίκαιρο του Ευαγγελίου, αφού «ο Λόγος του Θεού μένει εις τον αιώνα», αλλά στο ότι εμείς οι κληρικοί αφήσαμε να εκτροφή ή, μάλλον, εκθρέψαμε έναν «λύκον βαρύν», την πολιτική εξουσία, εις τρόπον ώστε αυτή πλέον να «μην φείδεται του ποιμνίου», να καταδυναστεύη και να καταληστεύη τον λαό, να αποχυμώνη την ψυχή του από κάθε πνευματική ικμάδα, να του αφαιρή κάθε πνευματικό έρεισμα και να πολεμάη με λύσσα τον Χριστό και την Εκκλησία Του, πού, υποτίθεται, είναι Μητέρα και των πολιτικών, τουλάχιστον των Κυβερνητικών Παρατάξεων!
Λεν πρέπει να λησμονούμε, ότι, για να είναι επιτυχημένη η οποιαδήποτε Ποιμαντική διακονία των Κληρικών, είναι απαραίτητο να λαμβάνουμε σοβαρά ύπ' όψιν μας την αβυσσαλέα διαφορά πού υπάρχει μεταξύ της αμαρτίας πού διαπράττει ο άνθρωπος από αδυναμία και της αμαρτίας πού είναι αποτέλεσμα της αισχρής διαπαιδαγωγήσεως του λαού από τους «βαρείς Λύκους» της πολιτικής, με τις αθεϊστικές πολιτικές των κυβερνώντων και τον αμοραλιστικό τρόπο ζωής πού απορρέει από αυτές.

Η αυτοκριτική, λοιπόν, ημών των κληρικών πρέπει να εστιασθή στο μεγάλο μας έγκλημα να υποτιμήσουμε τη φθορά και διαφθορά πού προκαλεί στον λαό του Θεού η καθημερινή μόλυνση του εγκεφάλου των ανθρώπων με τις κάθε είδους προτροπές και πρακτικές των πολιτικών της πατρίδος μας, πού έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Άγιο Ευαγγέλιο και την εν Χριστώ πνευματική ζωή.

Το ποιμαντικό έγκλημα μας δεν μπορεί με κανένα τρόπο να εξιλεωθή αν δεν αποκτήσουμε την στοιχειώδη διορατικότητα να αντιληφθούμε ότι οποιεσδήποτε ποιμαντικές και εάν εφαρμόσουμε, δεν θα κατορθώσουμε τίποτα παραπάνω από «μια τρύπα στο νερό», αν δεν εξεγερθούμε όλοι μαζί οι κληρικοί εναντίον μιας κατεστημένης πολιτικής πραγματικότητας, πού καταδυναστεύει για διακόσια χρόνια τον Ορθόδοξο λαό μας και τον αποχριστιανίζει σταθερά και μεθοδικά, μέρα με την ημέρα, ροκανίζοντας σαν αρουραίος τα πνευματικά ώτα των ανθρώπων, αλείφοντας τα — για να μην συνειδητοποιούν το ροκάνισμα — με το αναισθητικό των κάλπικων διαβεβαιώσεων των πολιτικών κομμάτων εξουσίας περί του τάχα σεβασμού τους προς την Εκκλησία!

Χάσαμε ήδη διακόσια περίπου χρόνια ουσιαστικής Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής, με αποτέλεσμα να φθάση στο απροχώρητο ο αποχριστιανισμός του Έθνους μας, αφού δεν είχαμε την εγρήγορση να αντιληφθούμε ότι, από την μια εμείς ως πνευματικοί Πατέρες χτίζαμε (και με τα πολλά δικά μας λάθη), και από την άλλη οι Πολιτικοί γκρέμιζαν, με τα γνωστά εξελιγμένα "Μέσα" πού διαθέτουν, ό,τι καλό πήγαινε να ρίζωση και να καρποφορήση στις καλοπροαίρετες ψυχές.

Πιστέψαμε με απαράδεκτη αφέλεια, πού δεν ταιριάζει ούτε σε ώριμους εφήβους, πολύ περισσότερο σε Ποιμένες της Εκκλησίας, ότι θα μπορούσαμε να αντισταθμίσουμε τον βούρκο του πολιτικού αμοραλισμού και τη σαρωτική εκδίωξη κάθε πνευματικής αξίας από όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, κραδαίνοντας μάταια την εξουσία των Επισκόπων, οι όποιοι, όμως, στην πράξη είναι παροπλισμένοι, αφού έχουν πέσει θύματα της προπαγάνδας των πολιτικών περί των τάχα ξεχωριστών δικαιοδοσιών και εξουσιών, Εκκλησίας και Πολιτείας!

Αλήθεια, πώς δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε όλη αυτήν την πλεκτάνη πού στήθηκε στον τόπο μας από τους Βαυαρούς για να εγκαταστήσουν έναν εχθρό της Εκκλησίας μας εντός των τειχών της πατρίδος μας, ώστε να μην υπάρχη ανάγκη άλλου εχθρού, αφού αποτελεσματικός εχθρός των χριστιανών Ελλήνων κατεστάθη πια η Πολιτεία! Και μόνο η διατύπωση Εκκλησία και Πολιτεία φανερώνει περίτρανα πώς έχουμε στην πράξη αποδεχθεί ότι η Πολιτεία είναι εκτός της Εκκλησίας!

Βρισκόμαστε τώρα όλοι μπροστά σε μια παγιωμένη πραγματικότητα, πού θα ταίριαζε μόνο σε ένα συνειδητά αθεϊστικό κράτος. Η πατρίδα μας πορεύεται κατευθυνόμενη πια σχεδόν αποκλειστικά από τους πολιτικούς. Αυτοί εκπαιδεύουν τα παιδιά μας, αυτοί εκμαυλίζουν τα παιδιά μας, αυτοί εξαχρειώνουν τα παιδιά μας, αυτοί εξαγριώνουν τα παιδιά μας, αυτοί αφήνουν αγράμματα τα παιδιά μας, αυτοί αφήνουν χωρίς δουλειά τα παιδιά μας. Αυτοί μαθαίνουν στον λαό όλα τα κόλπα για να γίνουν "κομπιναδόροι", να γίνουν ανώμαλοι, να γίνουν αναρχικοί και καταληψίες. Αυτοί ατιμάζουν τον μόχθο των εργατών και των αγροτών. Αυτοί υποβιβάζουν οικονομικά τους Δημοσίους υπαλλήλους και σαν ανταμειβή τους φορολογούν επαχθέστατα, αντιμετωπίζοντας τους σαν να μην ξόδεψαν ούτε λεπτό για τις βιωτικές τους ανάγκες αλλά έχουν όλους τους μισθούς τους περίσσευμα!

Οι πολιτικοί μας είναι αυτοί που αδιαφορούν για την Υγεία του λάου και πληρώνουν αδρά μόνο για αθλητικές εγκαταστάσεις, για την κατασκευή των οποίων το μαύρο χρήμα οργιάζει στις τσέπες των ιθυνόντων, ενώ οι ασθενείς στενάζουν και οδυνώνται στα ράντζα των διαδρόμων των θεραπευτηρίων, τα όποια πια δεν πρέπει να ονομάζονται Νοσοκομεία αλλά «τόπος της βασάνου»!

Όλες αυτές οι συμπεριφορές των πολιτικών δεν είναι άραγε αποτέλεσμα της παραβάσεως του πνευματικού καθήκοντος εκ μέρους των Ποιμένων, δηλαδή του καθήκοντος να επιβλέπουν, να συμβουλεύουν, να καθοδηγούν και να ελέγχουν τους πολιτικούς;

Θα ρωτήσουμε ξανά: Ποιος, τελικά, ευθύνεται για όλες τις παραβάσεις των πολιτικών, πού αναφέραμε και για τις άλλες πού παραλείψαμε; Δεν ευθύνεται η Ποιμένουσα Εκκλησία; Πότε άρθρωσε με παρρησία τον λόγο της για να υπερασπισθή με αποτελεσματικότητα τα πνευματικά αλλά και τα βιωτικά δικαιώματα του λαού; Ποιόν, λοιπόν, θα περιμένη ο λαός να μιλήση και να τον ύπερασπισθή; Την Δικαιοσύνη και τα Σώματα Ασφαλείας πού διορίζει και διαφεντεύει ή Πολιτική; Όχι βέβαια! Περιμένει την Εκκλησία ο λαός μας, τους Πνευματικούς του Πατέρες να μιλήσουν και να διαλαλήσουν το «ουκ έξεστι» στους πολιτικούς, όπως το διαλάλησαν ανά τους αιώνες όλοι οι Άγιοι Ποιμένες της Εκκλησίας μας. Τα εγκλήματα των πολιτικών δεν είναι μόνο ποινικώς κολάσιμα αλλά είναι πρωτίστως πνευματικά αμαρτήματα, που ζημιώνουν όχι μόνο αυτούς που τα διαπράττουν αλλά και ολόκληρο τον λαό και γι' αυτό έχει σ' αυτά αποκλειστική αρμοδιότητα η Εκκλησία!

Ολόκληρο το Ιερατείο έχουμε ακέραια την ευθύνη πού αφήσαμε τους πολιτικούς να μετατρέψουν την Χριστιανική Ελλάδα σε χώρα άθεη και ανίερη, σύμφωνα με τις προσωπικές τους πεποιθήσεις και τις υπαγορεύσεις των ξένων και εντοπίων χρηματοδοτών τους.

Εμείς οι Κληρικοί αφήσαμε την Ελλάδα να γίνη ξέφραγο αμπέλι και να οδηγηθή εκεί πού ήθελε η μειοψηφία. Τώρα η αθεϊστική μειοψηφία τείνει να γίνη πλειοψηφία, αφού δεν συναντάει καμμιά αντίσταση.
Ούτε, όμως, και τώρα, την ύστατη ώρα, δεν φαίνεται να αφυπνιζόμαστε. Όχι μόνο δεν επισημαίνουμε τις παρεκκλίσεις των πολιτικών από την πνευματική ζωή και δεν τους ελέγχουμε, αλλά και συνεργαζόμαστε με τους πολιτικούς και τους αναθέτουμε καίριες θέσεις στους Εκκλησιαστικούς μας Οργανισμούς, αφήνοντας, κατά κανόνα, έξω από οποιαδήποτε έμμισθη Εκκλησιαστική Υπηρεσία τα πραγματικά πνευματικά παιδιά της Εκκλησίας, πού ζουν με ευλάβεια, ακρίβεια στην πίστη και έχουν ζωντανή σχέση με τον Θεό.
Με την πάροδο του χρόνου, αντί να μεταγγίσουμε ως Εκκλησία το Πνεύμα του Θεού σε όλους τους τομείς της Δημόσιας ζωής, υιοθετήσαμε τρόπους και μεθόδους των πολιτικών και κινδυνεύουμε πλέον να γίνουμε σαν το Ιερατείο της εποχής του Χριστού, οπού οι κληρικοί ήσαν οί μεγαλύτεροι εχθροί του Θεού και του λαού Του!

Είναι καιρός να τα λάβουμε όλα αυτά σοβαρά υπ' όψη μας και να ανασχεδιάσουμε την Ποιμαντική μας, όχι με τις σύγχρονες και εκκοσμικευμένες πρακτικές των ψεύτικων θρησκειών και των πολιτικοκρατουμένων θρησκευτικών Δογμάτων της Δύσεως, αλλά με τον πνευματικό σχεδιασμό της Ορθοδόξου Πίστεως μας, η Οποία επιτάσσει την αχώριστη συνεργασία κλήρου και λαού, όχι μόνο στον χώρο της λατρείας και των πνευματικών διακονημάτων αλλά και στον χώρο της πολιτικής, πού καλύπτει όλους τους τομείς της καθημερινής ανθρώπινης δραστηριότητος.

Ακουέτω ταύτα Κλήρος και Λαός του Θεού!

Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος