Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Πολιτική και συμπάθεια (Η χαμένη ψήφος είναι μύθος)

«Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον , εις μάτην εκοπίασαν οι οικομούντες.
Εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων»
(Ψαλμ. 126).

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ονόμαζε το κράτος «ψευδορωμαίϊκο». Αυτοί που κυβερνούσαν ήταν σαν τους ξένους (ή ήταν ξένοι). Δεν ένιωθαν τους βαθύτερους πόθους και τους καημούς των Ελλήνων.
Μήπως το ίδιο δε συμβαίνει και τώρα; Εκφράζουν τα πολιτικά κόμματα τους Έλληνες; Ενδεικτικώς αναφέρουμε το παράδειγμα της Παιδείας. Οι Έλληνες αποδίδουμε όλες τις δυσκολίες της κοινωνίας μας στην έλλειψη της παιδείας, στην έλλειψη ήθους. Διαπλάθει κανείς από αυτούς που κυβερνούν ήθος;
Ποιους λοιπόν να ψηφίσουμε και σ΄ αυτές τις εκλογές; Να ψηφίσουμε αυτούς που ψηφίζαμε πάντα από παράδοση ή από συνήθεια ; Να μην ψηφίσουμε κανένα; Να ψηφίσουμε αυτούς που έχουν ελπίδα να εκλεγούν, γιατί τους ψηφίζουν οι περισσότεροι από μας;

Πολλοί λένε ότι η ψήφος σ΄ ένα μικρό κόμμα ή σ΄ έναν πολιτικό που δεν έχει ελπίδες να εκλεγεί πάει χαμένη. Η θεωρία αυτή της χαμένης ψήφου είναι μύθος. Για τον πολίτη που ψηφίζει με περίσκεψη και με υπευθυνότητα δεν έχει σημασία το κόμμα που έχει ελπίδες να βγει Σημασία έχει το κόμμα που πλησιάζει περισσότερο στον τρόπο που σκέφτεται και που νιώθει.

Όταν ρώτησαν τον Ισπανό ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα με ποιο κόμμα είναι , είπε ότι είναι με το μέρος των φτωχών ανθρώπων. Οι σκέψεις του και τα αισθήματά του ήταν πιο κοντά στις σκέψεις και τα αισθήματα των φτωχών ανθρώπων.

Οι πολιτικοί που μας ενδιαφέρουν είναι αυτοί που πλησιάζουν περισσότερο στο τρόπο που νιώθουμε και που σκεφτόμαστε και όχι αυτοί που έχουν περισσότερες ελπίδες να εκλεγούν. Η θεωρία της χαμένης ψήφου στα μικρά κόμματα είναι μύθος. Χαμένη πηγαίνει η ψήφος που δεν είναι προσωπική επιλογή, με περίσκεψη και ευθύνη, όπως π.χ. όταν ψηφίζει κανείς κάποιο κόμμα ή πολιτικό από συνήθεια ή από ιδιοτέλεια, χωρίς αγάπη για τον τόπο του.

Τα προβλήματα του τόπου είναι κυρίως ηθικά και δεν λύνονται μόνο με τεχνικές και συνταγές αλλά με την αγάπη για τον τόπο. Η σημερινή πολιτική είναι επάγγελμα και μάλιστα από τα πιο προσοδοφόρα. Οι πολιτικοί προσφέρουν τις γνώσεις τους, αλλά όχι τον εαυτό τους, αν και η ευτυχία των πολιτών εξαρτάται από την αγάπη των αρχόντων. Όταν οι πολιτικοί άρχοντες δεν πονούν τον τόπο τους, οι πολίτες δυστυχούν απ΄ τον επαγγελματισμό των πολιτικών.


Στο βίο του αγίου Κυρίλου του Φιλεώτου (!2ος αιών) διαβάζουμε τα εξής για τους άρχοντες. «Δεν πρέπει κανείς να εξουσιάζει, εφ’ όσον δεν είναι καλύτερος από τους αρχομένους. Ο πολίτης εκ φύσεως ως επί το πλείστον διαπλάθει την συμπεριφορά του σύμφωνα με το ήθος του άρχοντος, έτσι που κατ΄ ανάγκην όποιοι είναι οι άρχοντες να είναι και οι αρχόμενοι. Ο καλός άρχοντας πρέπει συνεχώς να θυμάται τρία πράγματα: πρώτον ότι κυβερνά ανθρώπους, δεύτερον ότι κυβερνά σύμφωνα με νόμους και τρίτον ότι δεν κυβερνά παντοτινά.»
Στο κεφάλαιο «πώς πρέπει να κυβερνά ο άρχων» διαβάζουμε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Το κύρος και η ηθική δύναμις της εξουσίας είναι αγαπητά εις τον Θεόν. (…) Αν θέλεις λοιπόν να είσαι φίλος του Θεού, να κυβερνάς ηθικά και τίμια, χωρίς να δέχεσαι δώρα, χωρίς να επηρεάζεσαι από φιλίαν ανθρώπων, αλλά να αποδίδεις, κατ’ αξίαν, το δίκαιον. Κανένας δεν ταιριάζει να κυβερνά, εάν δεν είναι ανώτερος από αυτούς που εξουσιάζει.» ( Βίος και Διδαχαί Οσίου Κυρίλλου του Φιλεώτου,Έκδοση Επισκόπου Οινόης Ματθαίου Λάγγη).

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"