Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος , Πολίτες και πολιτικοί

«Γη του πλούτου, γη της ομορφιάς, /που βυθίζεται αργά – και ποιος να τη σώσει.;/ Τα δικά μου δάκρια! Η δική μου έγνοια!/ Ω, μα πως κατάντησε η χώρα μου;/ Αυτή η καρδιά, αυτή η δύναμη/ ποτέ δεν θα υποχωρήσει, ποτέ δεν θα παραδοθεί» (Ποίημα του Κινέζου Χουάνκ Ζουνξιάν-Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Για τη Φύση).

Ενόψει των εκλογών, ευγενικέ αναγνώστη, θα αναγκαστούμε πάλι τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί να σκεφτούμε τη στάση που θα κρατήσουμε μεταξύ μας. Θα αλλάξουμε στάση; Θα κρατήσουμε την ίδια στάση;
Η χρονική αυτή περίοδος είναι καιρός για περισυλλογή. Αναγκαστικά θα σκεφτούμε οι πολίτες τι περιμένουμε απ΄ τους πολιτικούς κι οι πολιτικοί θα σκεφτούν τι περιμένουν από μας τους πολίτες. Κανείς δεν θα σκεφτεί τι περιμένει απ΄ τον εαυτό του.
Είναι βέβαιο ότι σχεδόν κανείς δεν θα σκεφτεί τι περιμένει ο ίδιος απ΄ τον εαυτό του, είτε πολίτης είναι , είτε πολιτικός,. Ο λόγος για τον οποίο δεν θα σκεφτούμε κανείς έτσι είναι ότι η σύγχρονη ζωή καταδιώκει την αυτοεξέταση. Αντιθέτως έχει αναγάγει σε επιστήμη, το να στρέφει τον κόσμο στα υλικά πράγματα, λες και να μην απασχολεί κανέναν τίποτε άλλο, παρά πώς θα πληρώσει την Εφορία, τη ΔΕΗ και τους άλλους οργανισμούς. Σαν να μην έχει κανείς προσωπική ζωή και απαίτηση για την ποιότητα της ζωής του.
Η εποχή μας θυμίζει το μύθο του Ρόμπερτ Λαξ, που ένας χοίρος λέει στον άλλον «δεν βλέπεις που μας ταΐζουν για το χασάπη; Κι ο άλλος χοίρος απαντάει: τί να κάνουμε; Να μην τρώμε;» Σ΄ αυτό το επίπεδο έχουν φέρει τα πράγματα οι πολιτικοί με τον υλισμό τους.
Και βέβαια, όταν έτσι έχουν τα πράγματα οι πιο άξιοι αποσύρονται και εκφράζουν την αγανάκτησή τους με την αποχή. Η αποχή των πολιτών ολοένα θα αυξάνει για να εκφράσει την αποδοκιμασία των πολιτών προς τους πολιτικούς και προς το χαμηλό πνευματικό επίπεδο της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, για το οποίο είναι οι κύριοι υπεύθυνοι.
Το παράδοξο είναι ότι ο τόπος μας διαθέτει πληθώρα επιδόξων ηγετών που η τύχη τους εξαρτάται από τα ΜΜΕ, τα οποία έχουν τόση μεγάλη ισχύ, ώστε να «ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις» και να επιβάλλουν τους ηγέτες της προτίμησής του στην κοινή γνώμη. Οι πολίτες σαν υπνωτισμένοι ακολουθούν ό,τι τους διατάξουν αυτοί που ελέγχουν τον Τύπο.
Στη σημερινή κατάσταση του Τύπου ισχύει η αρχή «όποιος δεν είναι αρεστός, δεν υπάρχει». Την αρχή αυτή δέχονται χωρίς αντίρρηση οι πολίτες, γιατί συνήθισαν να είναι ηττοπαθείς, ότι κανείς δεν μπορεί μόνος του να κάνει τίποτε. Ότι μόνο η μαζικότητα έχει δύναμη και αξία.
Τί να κάνω εγώ ένας άνθρωπος; Έτσι σκέφτεται ο πολίτης σήμερα, μετά την μακρόχρονη και επίμονη προπαγάνδα που εξουδετέρωσε την ανδρεία του και την αρετή του. Η ηττοπάθεια έχει κατακτήσει τόσο πολύ τους σημερινούς Έλληνες, ώστε η αρετή της ανδρείας σβήστηκε κι απ΄ τα λεξικά. «Το πρόβατο έξω απ΄ το κοπάδι, το τρώει ο λύκος».
Πρόβατο μετέτρεψαν οι πολιτικοί τον πολίτη γι΄ αυτό και η δημοκρατία δεν λειτουργεί. Ο Σωκράτης είχε πει από τα αρχαία χρόνια ακόμα, πως η δημοκρατία δεν λειτουργεί, αν ο πολίτης δεν αυτοπεριορίζεται, δηλαδή δεν είναι ανδρείος, αφού ανδρεία σημαίνει, να μπορεί κανείς να επιβάλλεται στα πάθη του και πρώτα από όλα στο πάθος της φιλαρχίας.
Ένας άνθρωπος με γενναία ψυχή είναι ο Νόρμαν Γουίντερ, ένας ελαφοκυνηγός, για τον οποίο γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ «Ο τελευταίος κυνηγός» (The last trapper) του Νικολά Βανέ. Ο Νόρμαν Γουίντερ ζει μόνος επάνω στα βουνά. Μέρες μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή. Δεν διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους για το θάρρος του να ζει μόνος. Ο Νόρμαν διαφέρει γιατί δεν είναι από τους ανθρώπους που λένε «Τι να κάνω; Είμαι μόνος. Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα.» Ο Νόρμαν λέει εντελώς το αντίθετο: «Είμαι μόνο ένας, όμως είμαι ένας. Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, όμως μπορώ να κάνω κάτι. Κι επειδή δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, δεν θ’ αρνηθώ να κάνω το κάτι που μπορώ να κάνω». (Μ.Λαγκουβάρδου, Ο Θεός του Θερισμού).

Ρεθεμιώτικα Νέα"










ωή.