Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος ,Φόβος πιο δυνατός απ΄ την αγάπη;

«Η αγάπη διώχνει το φόβο»


Ο φόβος είναι πιο δυνατός απ ‘ την ανιδιοτελή αγάπη; Κάθε φορά που ενεργούμε είναι από φόβο όχι από αγάπη;. Μόνο με τα χείλη ευχόμαστε , να γίνει το θέλημά του Θεού, «ως εν ουρανώ και επί της γης» και όχι με όλη μας την καρδιά; . Το κίνητρό μας είναι ο φόβος κι ο υπολογισμός όχι η αγάπη;
Ποιος έβαλε το φόβο μέσα μας πιο δυνατό απ΄ την αγάπη; Ο Θεός εις τούτον τον κόσμον, λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, έκαμε πατέρα και υιόν και όχι δούλον και μισθωτόν. Από ό,τι θυμάμαι απ΄ τη δική μου ζωή τα δυο αυτά αισθήματα η αγάπη και ο φόβος είναι τα πρώτα αισθήματα που ένιωσα, όταν άρχισα να διακρίνω τον εαυτό μου και τους γύρω μου, αυτούς που αγαπούσα κι αυτούς που φοβόμουν.
Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα στη ζωή μου¸ η αγάπη ή ο φόβος. Νομίζω ήταν η αγάπη γι΄ αυτούς που ικανοποίησαν τις απόλυτες ανάγκες μου και που από τότε είναι μέσα στην καρδιά μου και καμιά δύναμη δεν μπορεί να τους βγάλει από εκεί, χωρίς να σκοτώσει την ψυχή μου. Μαζί με την αγάπη μου στα πρόσωπα αυτά ήταν και η αγάπη για την ομορφιά του κήπου, των δέντρων, των λουλουδιών, η αγάπη για τα τριαντάφυλλα, τις πασχαλιές, τους βασιλικούς που καλλιεργούσε ο παππούς και η γιαγιά μου στην αυλή τους και στους κήπους τους, τον δενδρόκηπο και το λαχανόκηπό τους. Αγάπη ήταν κι ο θαυμασμός μου για τα βουνά, για τα ποτάμια, για τον έναστρο ουρανό και για όλα τα φυσικά πράγματα, που ο παππούς μου Αγγελάκης μου μάθαινε να σέβομαι ως δημιουργήματα του πάνσοφου και πανάγαθου Θεού.
Άρα η αγάπη είναι έμφυτη και καλλιεργείται αν βρει κατάλληλο έδαφος, ενώ ο φόβος εισέρχεται στην ψυχή μας με τη βία των ανθρώπων. Σε μένα συνέβη να νιώσω μαζί με την αγάπη και το φόβο γιατί γεννήθηκα σε μια ταραγμένη εποχή, που ο κόσμος κατέφευγε στα βουνά για να γλιτώσει (όπως με τους Γερμανούς) ή κρυβόταν στα υπόγεια, όταν ο πόλεμος ερχόταν στα χωριά τους, όπως με τους αντάρτες, όταν οι μάχες γίνονταν στους δρόμους κι ακούγαμε τις νύχτες τους πυροβολισμούς και τα τηλεβόα.
Παραθέτω ένα απόσπασμα απ΄ τον εικοστό τέταρτο λόγο του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, για το «ότι ο Θεός δεν έκαμε κανένα δούλον τινός ανθρώπου, πόσο μάλλον των δαιμόνων. Ο πάνσοφος και πανάγαθος Θεός εις τούτον τον κόσμον, έκαμε πατέρα, και υιόν και όχι δούλον και μισθωτόν. Ότι ούτε ο Πρώτος ημών πατήρ έγινε δούλος ή μισθωτός, ούτε ο πρώτος του υιός. Διατί εις ποίον ήθελε γένουν δούλοι ή μισθωτοί; Ύστερον ευρέθη η δουλεία, ήγουν η σκλαβεία και η μίσθωσις. Η δουλεία έγινεν από την κακίαν των ανθρώπων, οπού εμάχοντο ένας κατά του άλλου, και εσκλαβώνοντο. Η δε μίσθωσις από την πτωχείαν, και ένδειαν οπού ηκολούθησεν εις τους ανθρώπους από την πλεονεξίαν των ομογενών ανθρώπων. Ιδού λοιπόν και ο δούλος και ο μισθωτός οπού έγιναν από την κακίαν οπού ηκολούθησεν εις τους ανθρώπους. Διατί χωρίς βίαν και πτωχείαν ούτε δούλος γίνεται τινάς, ούτε μισθωτός.» ( Συμεών του Νέου Θεολόγου τα ευρισκόμενα, Εκδόσεις Β. Ρηγοπούλου, σελ.130).
«Αυτός ο παραμορφωμένος από το μίσος των ανθρώπων κόσμος κρύβει από την όραση το Υπέροχο Πρόσωπο του Θεού. (…) Η απουσία της αγάπης του Χριστού από τις ψυχές εκείνων που με τη βία στους πιο αδύνατους άρπαξαν την εξουσία, οδήγησε στις φοβερές παραμορφώσεις όλης της ζωής της ανθρωπότητος και εξαιτίας αυτού έγινε αδύνατη σε όλους η σαφής αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Στην τύφλωση από το μίσος οι άνθρωποι χάνουν τελείως την αίσθηση αυτή και τότε γι΄ αυτούς «πεθαίνει ο Θεός»
"Αρχ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ) Γράμματα στη Ρωσία, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας).
Ο ίδιος παραμορφωμένος κόσμος υπάρχει και μέσα στον κάθε άνθρωπο, με τη βία των παθών, που του στερούν την ελευθερία του και τον κάνουν δούλο τους. Ο άνθρωπος που έγινε δούλος στα πάθη , υπηρετεί τα πάθη του όπως οι δούλοι τα αφεντικά τους.
Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να εφησυχάζουμε και να επιδιώκουμε μόνο τη διασκέδαση; Το Ευαγγέλιο λέει «αγρυπνείτε και προσεύχεσθε.». Ο Δαβίδ ήταν βασιλιάς, αλλά δεν παρέλειπε την προσευχή. Εφτά φορές την ημέρα προσευχόταν. «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τους εγκάτοις μου». Είναι μακάριοι αυτοί που έχουν την καρδιά τους καθαρή, γιατί θα δουν το Θεό. Να είμαστε ειλικρινείς και να μην κατακρίνουμε κανέναν, αλλά να ζητούμε απ΄ το Θεό, να μας δώσει τη χάρη Του όχι γιατί την αξίζουμε, αλλά γιατί είμαστε τραυματισμένοι και χρειαζόμαστε θεραπεία.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"