Σκεφθείτε όμορφα, οι σκέψεις μας επηρεάζουν
Οι Έλληνες , αν ξεχωρίζουμε σε κάτι καλό από τους άλλους λαούς, είναι ότι μας αρέσει η συζήτηση και κουβεντιάζουμε μεταξύ μας. Δεν είναι παντού το ίδιο. Θα μου πείτε είναι καλό να μας αρέσει η συζήτηση; Είναι καλό, γιατί εκείνοι που δεν μπορούν να μιλήσουν μιλάνε …με τις πέτρες!
Να διδάξουμε στους νέους πώς να χρησιμοποιούν σωστά και με άνεση το λόγο , για να μην «μιλάνε» με πέτρες . Βέβαια έτσι δεν θα τρέφει ψευτο-ελπίδες η μικρο-πολιτική, που εφαρμόζει την ελληνική λαϊκή παροιμία: «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Αν και αυτό είναι το λιγότερο. Εκείνο που πρέπει να μας ανησυχεί και να μην έχουμε την επιπολαιότητα να επιχαίρουμε και να συνευδοκούμε με τους λιθοβολισμούς , είναι ότι η παιδική αυτή συνήθεια του πετροπόλεμου δεν περιορίζεται στις πέτρες, αλλά τη συνεχίζουν και οι μεγάλοι με πιο φοβερά μέσα.
Δεν έχουμε περιθώριο πια να καλλιεργούμε τέτοιες παιδικές συνήθειες, όταν ξέρουμε ότι κάτω απ΄ τα πόδια μας υπάρχει ολόκληρο πυρηνικό οπλοστάσιο. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το λόγο και να μάθουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται ελεύθερα και να μιλούν με άνεση, ώστε να εκφράζουν αυτό που νιώθουν κι αυτό που σκέφτονται. Οι Έλληνες με την αγάπη τους στο λόγο και στη συζήτηση πρέπει να είμαστε το παράδειγμα σε όλους τους λαούς, αντί να δίνουμε την εντύπωση, ότι δεν μπορούμε να μιλάμε πια και πετροβολάμε ο ένας τον άλλον. Δεν βλέπει άραγε την ευθύνη της η Εκπαίδευση και οι πολιτικοί με την «πολιτική τους βούληση».
Ποιοι όμως θα διδάξουν στους νέους την ελεύθερη σκέψη και την σωστή και την ορθή έκφραση; Η πολιτική ευνοεί και ενθαρρύνει στην Εκπαίδευση αντί τα εκπαιδευτικά κριτήρια , τα κομματικά και τα συνδικαλιστικά . Πόσοι παροπλισμένοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν, γιατί δεν είναι αρεστοί στους συνδικαλιστές και στους κομματικούς;
Εμείς στην Αμερική, μου έλεγε ο φίλος μου Αμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Ρόμπερτ Λαξ, ακόμα κι όταν γίνουμε εβδομηντάρηδες, λύνουμε τις διαφορές μας με τις γροθιές. Η εγκληματικότητα αυξάνει όσο περισσότερο απουσιάζει ο λόγος. Στα νησιά π.χ. που οι νησιώτες μιλάνε και εκφράζονται με μεγαλύτερη ευκολία απ΄ τους άλλους, υπάρχει μικρότερη εγκληματικότητα. Τα αδικήματα που διαπράττουν εκεί είναι συνήθως αδικήματα του λόγου, δηλαδή ύβρεις, δυσφημήσεις και συκοφαντίες. Όσο προχωρούμε όμως προς τα πάνω, όπου οι άνθρωποι είναι πιο κλειστοί και πιο δύσκολοι στο λόγο, τόσο περισσότερο αυξάνει η βία.
Σκεφθείτε όμορφα, οι σκέψεις μας επηρεάζουν. Αυτά τα λόγια είναι ενός Ρουμάνου τυφλού μοναχού απ΄ το βιβλίο «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν», Εκδόσεις «Άθως». Τι σημαίνει να σκεφτούμε όμορφα; Να πάψουμε να βλέπουμε την τραγικότητα της ζωής και να κλειστούμε στο γυάλινο πύργο μας ; Οπωσδήποτε δεν σημαίνει αυτό. Η Ορθοδοξία δεν είναι θεωρητική, αλλά εμπειρική. Ένα πρότυπο για το πώς σκεφτόμαστε όμορφα είναι η ανώτερη Τέχνη. Η ανώτερη Τέχνη ξέρει να κάνει ωραίες μορφές.
Δεν είναι η πραγματικότητα αυτή που φαίνεται μέσα απ’ την τηλεόραση κι όπως παρουσιάζεται ως «εικονική πραγματικότητα». Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη την εικονική πραγματικότητα , δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά η απελπισία και η απόγνωση. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Πρέπει να περιμένουμε απ΄ την πολιτική για να τα βγάλουμε πέρα με τις δυσκολίες της ζωής;
Το νόημα αυτό δεν ικανοποιεί πια κανένα και περισσότερο τους νέους. Δεν έχουν αξία οι όποιες ικανότητες της πολιτικής, χωρίς αυτογνωσία. Οι πολίτες εμβαθύνουν τώρα περισσότερο από άλλες εποχές. Αυτό δείχνει η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου. Οι πολιτικοί όμως δεν φαίνεται να το έχουν πάρει είδηση και δεν είναι σε θέση να νιώσουν την αγωνία των πολιτών. Το μόνο που αιωνίως τους απασχολεί είναι η εξουσία, δηλαδή η επιθυμία για δύναμη. Ούτε ακούν, ούτε αισθάνονται.
«Μπορούμε να μάθουμε πολλά για την ανθρώπινη φύση, την προσφορά και την θεραπεία, αν πορευόμαστε πιο αργά, ακούμε και αισθανόμαστε. Τότε θα καταλάβουμε ότι η ζωή μας περιβάλλεται από αγάπη και στοργή»( Dr. John Finnegan).
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Στέλω e-mail αλλά μου έρχονται πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαυτό θα επικολλήσω εδώ κάποιο σχόλιο. Μπορείτε να το συνδέσετε και με το θέμα αν θέλετε. ΊΣως τελικά οι όμορφες σκέψεις προετοιμάζουν την ψυχή να αντιμετωπίζει διαφορετικ΄λα την πραγματικότητα.
Αφέλεια εναντίον ελπίδας.
Όταν ένα ξένο, ή αντιπαθητικό πρόσωπο σου κάνει κακό, τότε ξέρεις πώς να φερθείς (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα φερθείς σωστά). Μπορείς να απαιτήσεις την δικαίωσή σου με τον τρόπο που πιστεύεις πως σου αξίζει να το πράξεις. Το αίσθημα της αδικίας που σε πνίγει, ζητά ικανοποίηση, που μπορεί να φτάσει έως και την εκδίκηση.
Τί γίνεται όμως, όταν το πρόσωπο, δε σε γνωρίζει και δεν γνωρίζει ότι σου κάνει κακό; Και αυτό το κακό που σου προκαλεί δεν είναι χειροπιαστό, δεν είναι ορατό. Πώς φέρεσαι τότε;
Κάνοντας μια μικρή περιήγηση σε μερικά fora με εμπειρίες από έγκυες γυναίκες, όπου περιγράφονται πολλά περιστατικά, διάβασα πάρα πολλά πράγματα, πολλές απόψεις, πολλές διαφορετικές αντιλήψεις. Υπήρχαν αρκετές, αν όχι οι περισσότερες, γνώμες με τις οποίες βρέθηκα διαμετρικά αντίθετος, σε σημείο που άρχισα να απορώ αν μπορεί ένας άνθρωπος να ξεστομίζει τέτοιες απάνθρωπες σκέψεις, αν μπορεί καν ένας υγειής νους, μια ανθρώπινη καρδιά να επιτρέπει τόσο παραλογισμό. Ωστόσο καμία τέτοια άποψη, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε σκληρότητα την απόλυτη άποψη που περιγράφει την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που απεύχεσαι, που πιθανόν θα κληθείς σύντομα να αντιμετωπίσεις, αλλά βρίσκεται ακόμη μόνο στο στάδιο πιθανοτήτων και σε κάνει να βρίσκεσαι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Σαν καρφί έρχεται η άποψη αυτή και σχίζει την ψυχή σου. Είναι η άποψη του πραγματιστή ενημερωμένου, διαβασμένου, πληροφορημένου σχολαστικού, που έρχεται να σε μηδενίσει, να σου πάρει την ελπίδα, να σου την στερήσει όταν την έχεις τόση μεγάλη ανάγκη, να σε συντρίψει, να ξεριζώσει την καρδιά σου, να μη σου αφήσει περιθώρια αγωνίας, να σου τσακίσει τα νεύρα με την τελεσίδικη σουβλιστή πραγματικότητα, σκληρή, ανελέητη, απαθέστατη, απόλυτη, επιβλητική, μα παρόλαυτα τελείως αληθινή.
Κι όμως αυτός ο άνθρωπος ίσως δεν γνωρίζει εκείνη τη στιγμή τί κάνει. Έρχεται να προβληθεί, να υπερηφανευτεί για τις γνώσεις του, να απαιτήσει τον θαυμασμό σου, να γίνει αρεστός, να του έχει γίνει εμμονή η επιβεβαίωση της χρησιμότητάς του. Και πραγματικά νιώθει πως είναι χρήσιμος. Πάντοτε παρών, να σου εξηγήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια, σχολαστικός, δεν σου δίνει την δυνατότητα για αντίλογο, επειδή έχει για κάθε σου παρατήρηση και μια απάντηση με μερικά παραδείγματα που στηρίζονται σε πειραματικά δεδομένα αλλά και εμπειρίες από την πράξη. Πέρα για πέρα αληθινά παραδείγματα.
Πώς οπλίζεις την ψυχή σου, ώστε να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση; Ποιά είναι η στάση σου τότε, απέναντι στην αλήθεια; Ποιά φιλοσοφία μπορεί να ανακουφίσει την καρδιά σου και πόσοι σοφοί και επιστήμονες μπορούν να απαλύνουν τον πόνο σου; Κανείς δεν μπορεί. Επειδή καμιά φιλοσοφιστική αράδα δεν είναι αρκετά δυνατή και επειδή ο επιστημονικός λόγος ήδη σε έχει φέρει στα όριά σου είτε με τις πιθανότητές του είτε με τις τελεσίδικα και απρόσωπα συμπεράσματά του.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να μην καταρρεύσει, για να μην μελαγχολήσει, είναι μια σπίθα ελπίδας, ένας προσωπικός και καλός λόγος, που θα του δώσει κουραγιο. Δεν θα αντικατασταθεί η αλήθεια, ίσα ίσα θα είναι πολύ αληθινά τα λόγια της παρηγοριάς. Απλά λόγια, χωρίς μακρυγορίες, χωρίς εντυπωσιασμούς. Λιτές προτάσεις που θα τρυπήσουν την πονεμένη καρδιά και θα χύσουν μέσα της τον παρηγορητικό λόγο. Παρηγορητικός αλλά και ειλικρινής, αληθινός, αυθεντικός λόγος. Θεϊκός! Τέτοια λόγια, είναι τα λόγια των αγίων μας και των ασκητών. Όχι θεωρητικά, μα πρακτικά. Λόγια χωρίς εμπάθεια, μα που κουβαλούν τόση ενέργεια μέσα τους, εμπεριέχουν πολλή συναισθηματική ένταση και παρόλο τον αυθορμητισμό τους και ενίοτε τον ενθουσιασμό τους, είναι τόσο ώριμα και τόσο λειτουργικά. Ακριβώς επειδή είναι λόγια αληθινά, εμπειρικά, λόγια ζωής, λόγια προσωπικά, που πηγάζουν κατευθείαν από την καρδιά γιαυτό και έχουν ως αποδέκτη την καρδιά του πονεμένου ακροατή ή αναγνώστη, λές και είναι προορισμένα αποκλειστικά γιαυτόν.
Με τα μάτια μου κλειστά προσπαθώ να ανακαλέσω στο θυμητικό μου τα συναισθήματα που μου αφήνουν οι πράξεις μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου είναι αδύνατο με κλειστά τα μάτια να πορευθώ.
Να περπατήσω.
Επειδή όμως όλα γίνονται γρήγορα και δεν έχω χρόνο για πολλά, αναγκάζομαι όλο και περισσότερο να κρατώ τα μάτια μου ολάνοιχτα.
Και ξεχνώ να θυμάμαι.
Απλά πηγαίνω.
Καμία λέξη δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο για το αγέννητο παιδί.
Μόνο οι σκέψεις.
Η ουσία δηλαδή.
Η αγάπη.
“Σε σκέφτομαι και σε αγαπώ και θέλω πολύ ότι καλύτερο για σένα.
Αυτό που όρισε ο καλός μας ο Θεούλης για σένα.”
Και εμείς γράφουμε στα φόρα πικρά λόγια, που δεν τα σκεφτόμαστε με τη λογική της ψυχής μας.
Αλλά με το νου μας που έχει εκπαιδευτεί να παίρνει γρήγορες αποφάσεις.
Συγχωρήστε μας!
Είμαστε προς το παρόν έρμαια του σκληρού εαυτού μας.