Αναμνήσεις από τον Αλέκο

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Από το μακαρίτη τον Αλέκο έμαθα πολλά. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που θαυμάζω. Λέω "είναι", και όχι "ήταν" , γιατί πιστεύω ότι οι νεκροί ζουν και έχουν πλήρη διαύγεια. Δεν κοιμούνται ούτε βρίσκονται σε λήθαργο κι ας τους λέμε "κεκοιμημένους".
Η αληθινή ζωή αρχίζει με το θάνατο. Τώρα βλέπουμε μέσα από τον καθρέφτη του σώματος. Μετά το θάνατο, βλέπουμε τα ίδια τα πράγματα καθώς είναι και όχι τα είδωλά τους στον καθρέφτη. Λέμε τους νεκρούς κεκοιμημένους, γιατί δεν έχουμε άλλη καλύτερη λέξη. Έξάλλου ο θάνατος μοιάζει με ύπνο.
Τον Αλέκο τον θαύμαζα .Σε μένα η μάθηση είναι θαυμασμός. Θαυμάζω κάτι, το μιμούμαι και έτσι το μαθαίνω. Αν δεν θαυμάζουμε δε μαθαίνουμε. Το ότι είμαστε λαός που αγαπάει το ωραίο, ,που το θαυμάζει και το μιμείται εξηγεί γιατί μαθαίνουμε εύκολα.
Μ' άρεσε ότι μιλούσε με μεταφορές. Θα γινόταν καλός ποιητής, αν έγραφε ποίηση. Ήξερε τη μεταφορική χρήση της γλώσσας. Αυτό είναι χάρισμα. Ή το έχει κανείς από τη μάνα του ή δεν το έχει. Δεν αποχτιέται, όπως και η αίσθηση του χιούμορ.
Ο Αλέκος είχε χιούμορ. Έλεγε σε μένα για το γράψιμο:΄Ελα βάλε εσύ τις λέξεις σου στη σειρά. Γράφω λογοτεχνία, για τον Αλέκο, σήμαινε "βάζω τις λέξεις στη σειρά". Ένα άλλο που έλεγε πάντα, ήταν το πώς να πορεύεται κανείς στη ζωή του. Πώς να βλέπει τα πράγματα από ψηλά: "Κοίταζε ψηλά" , μού 'λεγε, για να δείξει ότι του άρεσε να γράφω για το Χριστό.