ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Στο χωριό μου είχαμε μια καλή συνήθεια. Όταν συναντούσαμε κάποιον επισκέπτη, τον ρωτούσαμε την ίδια πάντα ερώτηση: «Πότε ήρθες; Πότε θα φύγεις;»

Η ερώτηση αυτή είναι ουσιαστική, γιατί ταιριάζει στην ιδιότητα του επισκέπτη. ΟΙ επισκέπτες δεν έρχονται να μείνουν για πάντα. Οι επισκέπτες έρχονται για να φύγουν. Κανένας επισκέπτης δεν μένει αιωνίως στο χωριό. Αυτό σημαίνει ότι όλοι γνωρίζουν ότι η παραμονή του επισκέπτη είναι προσωρινή. Κι όλοι γνωρίζουν επίσης ,τον σωστό χρόνο παραμονής. 

Αν κάποιος ξεχνάει τον σωστό χρόνο παραμονής, οι άλλοι, είτε ευθέως είτε πλαγίως , του τον θυμίζουν. Σε κάποιο χωριό, για να διώχνουν τον βαρετό επισκέπτη, δεν του βάζουν προσόψι στον νιπτήρα, για να σκουπιστεί.

Θα μπορούσε η συνήθεια αυτή να είναι μια παραβολή γι’ αυτή τη ζωή. Όπως οι επισκέπτες σε κάποιο τόπο είναι προσωρινοί, το ίδιο κι οι άνθρωποι είναι προσωρινοί στη γη κι η αιώνια πατρίδα τους δεν είναι η γη. Η αιώνια πατρίδα τους βρίσκεται αλλού. Έρχονται στη γη σαν επισκέπτες, για να φύγουν. 

Την ίδια ιδέα πρεσβεύει κι ο υπαρξισμός όσον αφορά την ύπαρξη. Θεωρεί την ύπαρξη ως την παραμονή ενός επισκέπτη, που όταν φεύγει εξαφανίζεται. Ο άνθρωπος πιστεύει ο υπαρξιστής ότι έρχεται στη γη για να πεθάνει. Ο άνθρωπος είναι ένα ον προς θάνατον.

«Πότε ήρθες; Πότε θα φύγεις;». Το «καλωσόρισμα» στο χωριό μου μοιάζει με την «μνήμη θανάτου», στον Ορθόδοξο Μοναχισμό. Ο ορθόδοξος μοναχός δε θεωρεί την γη αιώνια πατρίδα. Η αιώνια πατρίδα του είναι κοντά στο Θεό. Γι΄ αυτό και δε λησμονεί ποτέ ότι ο Κύριος είναι εγγύς κι ότι ξαφνικά εμφανίζεται και όλες οι πράξεις του φανερώνονται.

«Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται.» λέει ο στίχος της προοιμιακής προσευχής. Με τη γνώση ότι ερχόμαστε για να φύγουμε στην αιώνια πατρίδα , αρχίζουμε τη μέρα μας, με λιγότερο άγχος. 

Φροντίζουμε να περάσουμε καλά το χρόνο της επισκέψεως και να φύγουμε σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, όπως θα ‘λεγε ο ποιητής. Αν δεν μπορείς, λέει ο ίδιος, να κάνεις τη ζωή σου, όπως τη θέλεις, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις, όπως κάνει αυτός που αν και επισκέπτης σ’ αυτή τη ζωή, ξεχνάει ότι ήρθε για να φύγει.

.