Τί σημαίνει βλέπω απευθείας πρόσωπο με πρόσωπο;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Κάποτε είχα αυτήν την απορία, γιατί χαμογελώ σε ανθρώπους που δεν μου χαμογελούν! Όταν έβλεπα ότι το χαμόγελό μου δεν εύρισκε ανταπόκριση κι έμοιαζε σαν να χαμογελούσα στον αέρα, αναρωτιόμουνα με κάποια δυσαρέσκεια, τί στην ευχή χαμογελώ σε όλους. Στην αρχή βρήκα μια απάντηση, αλλά όχι ικανοποιητική, γιατί ήταν απάντηση εκ του αποτελέσματος, ενώ εγώ αναζητούσα την αιτία.

Η απάντηση, πως όταν με βλέπουν να χαμογελάω στον αέρα, δεν θα πουν ότι χάζεψα, γιατί θα νιώσουν χαρά, στη σκέψη ότι τουλάχιστον δεν κηρύχθηκε ακόμα ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος! Δεν ήταν η καλύτερη απάντηση, γιατί δεν εξηγούσε πώς χαμογελάμε σε όλους, ακόμα και στους σκυθρωπούς και στους αγέλαστους.

Η απάντηση στην απορία μου ήρθε μέσα απ΄ την ψυχή μου, σαν μια εσωτερική πληροφορία, μια αποκάλυψη, όπως λέγεται η βεβαιότητα που νιώθουμε για κάτι που μας έρχεται απ΄ την ψυχή μας και όχι από κάποια εξωτερική πηγή. Η απάντηση ήταν αυτή: δεν χαμογελώ σ’ αυτόν που δεν χαμογελάει. Χαμογελώ στην καλή μου διάθεση.

Όταν λύθηκε η απορία μου ξεχάστηκε κι η εσωτερική πληροφορία, ώσπου να χρειαστεί πάλι, στην περίπτωση που με απασχολεί αυτόν τον καιρό, την περίπτωση της ομορφιάς και της αγάπης.

Η εσωτερική πληροφορία μου ξεχάστηκε ώσπου να χρειαστεί πάλι, στην περίπτωση της ομορφιάς γιατί η απάντηση για το χαμόγελο ταιριάζει και στην ομορφιά, αν θεωρήσουμε ότι η ομορφιά δεν είναι στο αντικείμενο, αλλά στο υποκείμενο που την βλέπει (θεάται) ή τουλάχιστον δεν είναι εξολοκλήρου στο αντικείμενο αλλά είναι και στα δύο αντικείμενο και υποκείμενο. Γιατί αν δεν υπάρχει ο θεατής ούτε το θέαμα υπάρχει.

Παράδειγμα τα καινούρια αστέρια που αποκάλυψαν τα υπερτηλεσκόπια και έγιναν «θέαμα» που πριν δεν υπήρχε ή αν μια όμορφη κοπέλα ζει στην έρημο και κανείς δεν την είδε ποτέ, ούτε η ίδια βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη, η ομορφιά της δεν έγινε θέαμα ή βίωμα. Η ομορφιά της είναι στη σκέψη του Θεού, όπως ήταν και πριν να γεννηθεί.

Και στην αγάπη ισχύει το ίδιο. Ο αγαπημένος ή η αγαπημένη έχουν την ιδιότητά τους αυτή, γιατί κάποιος τους αγαπάει. Αν δεν τους αγαπάει κανείς, εκτός απ΄ το Θεό, δεν είναι αγαπημένοι για κανέναν ούτε για τον εαυτό τους. Το ίδιο και με τη χαρά. Έχουμε όλοι την δύναμη να χαιρόμαστε, αλλά αν δεν χαιρόμαστε η δύναμη υπάρχει και δεν υπάρχει. Είναι αυτό που λέμε για κάτι ότι «υπάρχει εν δυνάμει», αλλά πρέπει για να υπάρχει πλήρως, πρέπει να υπάρχει εν ενεργεία.

Ποιο είναι το συμπέρασμα όλων αυτών; Το συμπέρασμα είναι ότι αληθεύει πως δεν αγαπάμε το όμορφο αντικείμενο αλλά αγαπάμε την επιθυμία μας για την ομορφιά. Απόδειξη ότι οι ανέραστοι δεν βλέπουν κανέναν άνθρωπο όμορφο, γιατί δεν έχουν την επιθυμία για την ομορφιά. Αφού δεν επιθυμούν την ομορφιά τους είναι αδιάφοροι και οι όμορφοι άνθρωποι. Όπως δεν ενδιαφέρουν τα φαγητά σε κάποιον που δεν έχει όρεξη για φαγητό. Το συμπέρασμα είναι ότι το υποκείμενο, καθένας από εμάς δηλαδή, που ενεργοποιεί την ομορφιά, την αγάπη, τη χαρά και κάθε άλλο αγαθό του Θεού, βλέπει την ομορφιά και όλα τα αγαθά που μας χάρισε ο Θεός πρόσωπο με πρόσωπο δηλαδή απευθείας και όχι δια μέσου αυτών που τα αντικαθρεφτίζουν. Και τα βλέπει χάρις στην όρεξή του για τα αγαθά αυτά. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, ότι δεν αγαπάμε τα όμορφα πράγματα αλλά αγαπάμε την επιθυμία μας για την ομορφιά τους. Αν δεν μετέχουμε στα αγαθά που μας χάρισε ο Θεός, αν δεν έχουμε όρεξη γι΄ αυτά, αν δεν τα ορεγόμαστε, τα αγαθά παραμένουν εν δυνάμει, σαν σπόρος σε ένα χωράφι, που δεν φύτρωσε ποτέ γιατί το χωράφι αφέθηκε χέρσο.