Ποιοί είμαστε;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

        Κάποτε ονόμαζαν τους ανθρώπους «ψυχές». Δεν ξεχώριζαν το πνεύμα από το σώμα. Έλεγαν π.χ. σ’ αυτό το χωριό κατοικούμε 10 ψυχές. Δεν έλεγαν κατοικούμε 10 άνθρωποι. Εννοούσαν «ψυχή» το πνεύμα και το σώμα ως ενιαίο. Δεν ξεχώριζαν το σώμα από το πνεύμα. Και το σώμα και το πνεύμα είναι ένα, η ψυχή. 

      Οι Πατέρες της Εκκλησίας παρομοιάζουν την ψυχή και το σώμα σαν το αναμμένο σίδερο, στο οποίο δεν χωρίζεται η φωτιά από την ύλη. Αυτό σημαίνει ότι απέδιδαν μεγάλο σεβασμό στο σώμα, όπως και στο πνεύμα. Δεν θεωρούσαν το σώμα κατώτερο από το πνεύμα, αφού δεν το ξεχώριζαν από το πνεύμα ούτε την σωματική εργασία την θεωρούσαν κατώτερη από την «πνευματική» εργασία. Ούτε θεωρούσαν τα επαγγέλματα τα χειρωνακτικά κατώτερα από τα επαγγέλματα τα «πνευματικά».

       Η αντίληψη αυτή πηγάζει από την Διδασκαλία του Χριστού: «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (εγώ και ο πατέρας είμαστε ένα). Πηγάζει επίσης από την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού. Πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού σημαίνει ότι πιστεύω ότι ο Ιησούς ανελήφθη με το σώμα Του στον ουρανό, ότι στο Χριστό δεν ξεχώρισε με το θάνατό Του το «αναμμένο σίδερο», σε φωτιά και ύλη, διότι ο Χριστός έλαβε το ανθρώπινο σώμα και το εξαγίασε. Το ίδιο παραλαμβάνουν οι πιστοί τα εξαγιασμένα σώματά τους και αφήνουν στη γη τα γήινα σώματά τους. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ιησού: «εν τω οίκω του πατρός μου πολλαί μοναί εισίν». «Μοναί» είναι τα εξαγιασμένα σώματα των Αγίων. Η ψυχή με τον θάνατο δεν μένει γυμνή, γιατί δεν υπάρχει ψυχή χωρίς το σώμα. Ψυχή και σώμα είναι ένα.

       Το ενιαίο της ψυχής και του σώματος συνάγεται επίσης από τους λόγους του Κυρίου: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ , καν αποθάνη ζήσεται. Και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν. ια΄, 25,26)