Η καρδιά μας είναι με τους μικρούς και τους αδύνατους!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

           Από μικρό παιδί, πριν ακόμα μάθω να ξεχωρίζω τις διάφορες κατηγορίες των ανθρώπων, ξεχώρισα τους αδύνατους ανθρώπους, που τους αγαπούσα όπως τους  δικούς μου, ενώ τους άλλους, τους δυνατούς, τους πλούσιους, τους φοβόμουν.
         Μετά από  έναν περίπου αιώνα ζωής -έχω προ πολλού υπερβεί το όριο του μισού αιώνος - ,  η ίδια διάκριση ισχύει. Τώρα που έμαθα ποιοι είναι οι δυνατοί, χαίρομαι γιατί ποτέ δεν ανήκαμε στην κατηγορία των δυνατών, ούτε εγώ  ούτε κανένας από τους δικούς μου.
       Η διάκριση σε δυνατούς και σε αδυνάτους ήταν η πιο σπουδαία για μένα. Οι άλλες διακρίσεις που έγιναν αργότερα δεν είχαν τόσο μεγάλη σημασία. Όπως η διάκριση  σε μεγάλους και σε παιδιά, σε άντρες και σε γυναίκες, σε νέους και γέρους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε καλούς και σε κακούς (καλοί ήταν εκείνοι που είχαν φωτεινά, χαμογελαστά πρόσωπα, που έλεγαν αστεία, που ήταν γενναιόδωροι, που αγαπούσαν τα παιδιά, ενώ κακοί ήταν οι αγέλαστοι, αυτοί που αδικούσαν τους άλλους), Από την αρχή άκουγα τη φωνή της καρδιάς μου που συγκινούνταν στη θέα κάποιου αδύνατου ανθρώπου,