Οι Τούρκοι πολεμούν, δεν προκαλούν απλώς την Ελλάδα

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου      

                  Στον πόλεμο η χώρα που τον δέχεται μετράει κάθε μέρα τις πολεμικές ζημίες που της προκαλεί ο εχθρός. Η κυβέρνηση ενημερώνει τους πολίτες της και τη διεθνή κοινότητα για την συμπεριφορά του επιτιθεμένου, ο οποίος είναι υπόλογος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, όταν η συμπεριφορά του δεν συνάδει προς το διεθνές δίκαιο του πολέμου. 

                 Στον ακήρυχτο πόλεμο, όπως αυτός που διεξάγει επί σειρά ετών η Τουρκία κατά της Ελλάδος, ο επιτιθέμενος κρυφοπολεμάει για να μη γίνονται αντιληπτές οι ζημίες που προκαλεί στη χώρα που δέχεται τις επιθέσεις του. Με τον τρόπο αυτό δεν γίνεται αντιληπτός από τη διεθνή κοινή γνώμη και δεν ελέγχεται από τη διεθνή κοινότητα. Με τον κρυφό πόλεμο ο επιτιθέμενος διατηρεί το πλεονέκτημα να θεωρείται έστω και υποκριτικά ως φιλειρηνικό μέλος της διεθνούς κοινότητας.

               Η κυβέρνηση της χώρας που δέχεται τα ύπουλα πολεμικά χτυπήματα υποκρίνεται ότι ο εχθρός δεν κάνει πόλεμο εναντίον της χώρας της και μόνο την προκαλεί. Ονομάζει τον πόλεμο προκλήσεις και εφησυχάζει η ίδια και οι πολίτες της που επωμίζονται τις ζημιές που κανείς δεν ξέρει ποιες είναι ακριβώς, αφού κανείς δεν τις υπολογίζει ως πολεμικές ζημιές.

              Ποιες είναι λοιπόν οι ζημίες που έπαθε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Τουρκίας εναντίον της; Κανείς δεν ξέρει ή είναι γνωστό στους υπευθύνους οι οποίοι το κρατούν μυστικό; 

             Στο βιβλίο «Ο δρόμος του Σαμουράϊ» του Μιγιαμότο Μουσάσι (1584-1645), στο κεφάλαιο «Ο δρόμος της φωτιάς» ο συγγραφέας περιγράφει την τεχνική του μάχεσθαι. Διαβάζοντας το κεφάλαιο αυτό νομίζει κανείς ότι ο συγγραφέας περιγράφει λεπτομερώς την πολεμική τακτική που εφαρμόζει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδος τα τελευταία χρόνια.

                   Ο Σαμουράϊ εξηγώντας την στρατηγική του, δίνει τις παρακάτω οδηγίες ως προς την τεχνική του μάχεσθαι: «Να εξωθείτε τον εχθρό, εκεί όπου μπορεί να στραβοπατήσει. Να του προκαλείτε την αίσθηση, ότι κινδυνεύει, με το να τον ταλαιπωρείτε και να τον ξαφνιάζετε. Επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι να διατηρείτε συνεχώς το πνεύμα του εχθρού αναποφάσιστο. Η πρωτοβουλία θα ανήκει έτσι πάντοτε σε σας.»

                  « Να δημιουργείτε τρόμο με το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Να δημιουργείτε σύγχυση. Πρέπει να κάνετε τον εχθρό, να χάσει την αποφασιστικότητά του. Προσποιηθείτε και κάνετε να νομίζει ο εχθρός, ότι θα εμπλακείτε στενά μαζί του, μόνο και μόνο για να του προκαλείτε σύγχυση. Αυτή είναι η ουσία της τέχνης του μάχεσθαι».

                    Αυτή είναι η ουσία της τέχνης του μάχεσθαι. Εννοείται ότι όταν μια χώρα δέχεται αυτόν τον πόλεμο από μια άλλη, εκτός του ότι πρέπει να αντιμετωπίζει τις πολεμικές ενέργειες του εχθρού, σαν  πολεμικές ενέργειες, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, ταυτοχρόνως πρέπει να είναι έτοιμη είτε ως προς την υλική προπαρασκευή είτε ως προς το ηθικό των ανθρώπων. Αντί του εφησυχασμού και της παράδοσης στον ψευδοευδαιμονισμό, να τονίζεται η αγάπη για την ελευθερία και ο σεβασμός των ηθικών αξιών, γιατί η αληθινή δύναμη είναι πνευματική.

                   Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να μετριάζεται ο τόνος των οποιωνδήποτε αντιπαραθέσεων. Να δίδεται έμφαση στην ενότητα, στα στοιχεία που μας ενώνουν. Ο καθένας ας υπερασπίζεται, στο δικό του χώρο τις ανώτερες αξίες, αυτές για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει ή και να πεθάνει. Η αγάπη για την υλική δύναμη, την απογυμνωμένη από τις αξίες της ζωής, έφερε την αταξία και το χάος.

                  Ύστερα από όλα αυτά, έχοντας υπόψη τη στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, γεννάται το ερώτημα,  έχουν αντιληφθεί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις και οι Έλληνες ότι οι Τούρκοι πολεμούν, δεν προκαλούν απλώς την Ελλάδα;

                    Δεν ωφελεί να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πρέπει να πάψουμε να τρεφόμαστε με αυταπάτες θεωρώντας  τον πόλεμο  των Τούρκων προκλήσεις. Η τακτική αυτή ευνοεί τον εχθρό. Οι Τούρκοι είναι επιτήδειοι στο να εμφανίζονται ουδέτεροι.

(«Η ζωή είναι πνευματική», Εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1998)