Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύει σε δυο μύθους που τους θεωρεί της εποχής του , ενώ είναι παλιοί όσο και ο κόσμος. Ένας είναι ο μύθος της επιστήμης. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να τα καταλαβαίνει όλα γι΄ αυτό δεν πιστεύει σε τίποτε. Ό δεύτερος μύθος, το ίδιο παλιός όπως κι ο πρώτος, είναι ο μύθος του πλούτου, ο οποίος ανταποκρίνεται στην επιθυμία του ανθρώπου να τα αποκτήσει όλα. Το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο μύθων είναι η κτητικότητα ή η ιδιοτέλεια.
Ως προς τον μύθο της γνώσης η Αγία Γραφή λέει πως η γνώση είναι θλίψη και βάρος πνεύματος. Ο Σωκράτης έλεγε πως ένα μόνο ξέρει ότι δεν ξέρει τίποτε, μπροστά σ΄ αυτά που του είναι άγνωστα. Ο Αϊνστάϊν επίσης αναγνώριζε ότι ο νους του ανθρώπου έχει όρια και κανείς δεν μπορεί να τα καταλάβει όλα. Ο Αϊνστάϊν ομολογούσε πως τυχαίνουν περιπτώσεις που νιώθει ηλίθιος, ίσως μπροστά στο μέγεθος της αγνοίας ακόμα και ενός μεγάλου επιστήμονος όπως ήταν ο ίδιος.
Ο ελληνικός λαός μέσα απ΄ τους μύθους και τις παραδόσεις του εκφράζει τη δική του πείρα όσον αφορά την κτητικότητα, την οποία θεωρεί μάταιη, διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και να τα αποκτήσει όλα.
Μια σκηνή απ΄ τον Καραγκιόζη δείχνει την ιδέα που έχει ο λαϊκός άνθρωπος ως προς τα αποκτήματα: Μια μέρα ο Καραγκιόζης περνάει από ένα φούρνο και βλέπει στον πάγκο τα ψωμιά αραδιασμένα. Τίνος είναι όλα αυτά τα ψωμιά, ρωτάει. Δικά μου είναι. απαντάει ο φούρναρης. Και δεν τα τρως, ρωτάει ο Καραγκιόζης.
Αν και η παρατήρηση του Καραγκιόζη είναι απολύτως ορθή, διότι δείχνει ότι τα αποκτήματα είναι άχρηστα, χωρίς τους άλλους, εντούτοις η αθωότητά του προκαλεί το γέλιο του θεατή. Ο πλούτος αν και είναι άχρηστος χωρίς τους άλλους εντούτοις χρησιμοποιείται από αυτούς που τον κατέχουν σαν να είναι αυταξία. Το ίδιο αυτονομείται και η γνώση.
Το μάταιο της αυτονόμησης είναι απόδειξη ότι τα αγαθά της γνώσης και του πλούτου είναι κοινωνικά και ανήκουν σε όλους, διότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους άλλους.
Το ίδιο μάταιη είναι η επιθυμία να τα καταλάβουμε όλα, πράγμα που δείχνει επίσης πως και η επιστήμη είναι κοινωνικό αγαθό και δεν είναι αυτόνομη για τον ίδιο λόγο ότι έχουμε όλοι οι άνθρωποι ανάγκη από τους άλλους και κανείς δεν ζει μόνος του, ούτε ο πιο μεγάλος επιστήμων.
Και ο πλούτος και η επιστήμη έχουν όρια και εκείνοι που κατέχουν τον πλούτο και τη γνώση πρέπει να μην κάνουν κατάχρηση, αλλά να χρησιμοποιούν τα αποκτήματά τους ως χαρίσματα απ΄ το Θεό, με ταπείνωση και με δικαιοσύνη.
Κανείς δεν ξέρει τί θα του συμβεί δέκα λεπτά αργότερα. Αυτό λέει το εξής περιστατικό απ΄ τη ζωή του Αισώπου. Μια μέρα ο Αίσωπος ήταν στην αγορά των Αθηνών κι οι ραβδούχοι τον ρώτησαν που πηγαίνει. Ο Αίσωπος απάντησε ότι δεν γνωρίζει πού πηγαίνει κι οι ραβδούχοι τον οδήγησαν στη φυλακή επαληθεύοντας με την ενέργειά τους, ότι ο Αίσωπος λέγοντας ότι δεν γνωρίζει που πηγαίνει, λέει την αλήθεια.
Για τους πιστούς στο Χριστό η αυτονόμηση και η λατρεία των αποκτημάτων είναι αμαρτία διότι είναι περιφρόνηση προς τους φτωχούς. Για τους πιστούς αξία αυτή καθ΄ εαυτήν έχει η αγάπη του Θεού και του πλησίον. Όλα τα πράγματα έχουν όρια, εκτός απ΄ την αγάπη, στην οποία καλούμαστε να είμαστε τέλειοι. "Υπάγετε,. Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως άρνας εν μέσω λύκων" ,είπε ο Ιησούς στους εβδομήντα μαθητές Του, τους οποίους απέστειλε σε κάθε πόλη και τόπο για να κηρύξουν τη διδασκαλία Του. Ο δε Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Κολοσαείς γράφει: "στήτε τέλειοι και πεπληρωμένοι εν παντί θελήματι του Θεού."
Ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύει σε δυο μύθους που τους θεωρεί της εποχής του , ενώ είναι παλιοί όσο και ο κόσμος. Ένας είναι ο μύθος της επιστήμης. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να τα καταλαβαίνει όλα γι΄ αυτό δεν πιστεύει σε τίποτε. Ό δεύτερος μύθος, το ίδιο παλιός όπως κι ο πρώτος, είναι ο μύθος του πλούτου, ο οποίος ανταποκρίνεται στην επιθυμία του ανθρώπου να τα αποκτήσει όλα. Το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο μύθων είναι η κτητικότητα ή η ιδιοτέλεια.
Ως προς τον μύθο της γνώσης η Αγία Γραφή λέει πως η γνώση είναι θλίψη και βάρος πνεύματος. Ο Σωκράτης έλεγε πως ένα μόνο ξέρει ότι δεν ξέρει τίποτε, μπροστά σ΄ αυτά που του είναι άγνωστα. Ο Αϊνστάϊν επίσης αναγνώριζε ότι ο νους του ανθρώπου έχει όρια και κανείς δεν μπορεί να τα καταλάβει όλα. Ο Αϊνστάϊν ομολογούσε πως τυχαίνουν περιπτώσεις που νιώθει ηλίθιος, ίσως μπροστά στο μέγεθος της αγνοίας ακόμα και ενός μεγάλου επιστήμονος όπως ήταν ο ίδιος.
Ο ελληνικός λαός μέσα απ΄ τους μύθους και τις παραδόσεις του εκφράζει τη δική του πείρα όσον αφορά την κτητικότητα, την οποία θεωρεί μάταιη, διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και να τα αποκτήσει όλα.
Μια σκηνή απ΄ τον Καραγκιόζη δείχνει την ιδέα που έχει ο λαϊκός άνθρωπος ως προς τα αποκτήματα: Μια μέρα ο Καραγκιόζης περνάει από ένα φούρνο και βλέπει στον πάγκο τα ψωμιά αραδιασμένα. Τίνος είναι όλα αυτά τα ψωμιά, ρωτάει. Δικά μου είναι. απαντάει ο φούρναρης. Και δεν τα τρως, ρωτάει ο Καραγκιόζης.
Αν και η παρατήρηση του Καραγκιόζη είναι απολύτως ορθή, διότι δείχνει ότι τα αποκτήματα είναι άχρηστα, χωρίς τους άλλους, εντούτοις η αθωότητά του προκαλεί το γέλιο του θεατή. Ο πλούτος αν και είναι άχρηστος χωρίς τους άλλους εντούτοις χρησιμοποιείται από αυτούς που τον κατέχουν σαν να είναι αυταξία. Το ίδιο αυτονομείται και η γνώση.
Το μάταιο της αυτονόμησης είναι απόδειξη ότι τα αγαθά της γνώσης και του πλούτου είναι κοινωνικά και ανήκουν σε όλους, διότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους άλλους.
Το ίδιο μάταιη είναι η επιθυμία να τα καταλάβουμε όλα, πράγμα που δείχνει επίσης πως και η επιστήμη είναι κοινωνικό αγαθό και δεν είναι αυτόνομη για τον ίδιο λόγο ότι έχουμε όλοι οι άνθρωποι ανάγκη από τους άλλους και κανείς δεν ζει μόνος του, ούτε ο πιο μεγάλος επιστήμων.
Και ο πλούτος και η επιστήμη έχουν όρια και εκείνοι που κατέχουν τον πλούτο και τη γνώση πρέπει να μην κάνουν κατάχρηση, αλλά να χρησιμοποιούν τα αποκτήματά τους ως χαρίσματα απ΄ το Θεό, με ταπείνωση και με δικαιοσύνη.
Κανείς δεν ξέρει τί θα του συμβεί δέκα λεπτά αργότερα. Αυτό λέει το εξής περιστατικό απ΄ τη ζωή του Αισώπου. Μια μέρα ο Αίσωπος ήταν στην αγορά των Αθηνών κι οι ραβδούχοι τον ρώτησαν που πηγαίνει. Ο Αίσωπος απάντησε ότι δεν γνωρίζει πού πηγαίνει κι οι ραβδούχοι τον οδήγησαν στη φυλακή επαληθεύοντας με την ενέργειά τους, ότι ο Αίσωπος λέγοντας ότι δεν γνωρίζει που πηγαίνει, λέει την αλήθεια.
Για τους πιστούς στο Χριστό η αυτονόμηση και η λατρεία των αποκτημάτων είναι αμαρτία διότι είναι περιφρόνηση προς τους φτωχούς. Για τους πιστούς αξία αυτή καθ΄ εαυτήν έχει η αγάπη του Θεού και του πλησίον. Όλα τα πράγματα έχουν όρια, εκτός απ΄ την αγάπη, στην οποία καλούμαστε να είμαστε τέλειοι. "Υπάγετε,. Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως άρνας εν μέσω λύκων" ,είπε ο Ιησούς στους εβδομήντα μαθητές Του, τους οποίους απέστειλε σε κάθε πόλη και τόπο για να κηρύξουν τη διδασκαλία Του. Ο δε Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Κολοσαείς γράφει: "στήτε τέλειοι και πεπληρωμένοι εν παντί θελήματι του Θεού."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου