Η Ουσία του Διαλόγου με τους Παπιστές

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ποια είναι η Ουσία του Διαλόγου με τους Παπιστές; Είναι η πίστη ή είναι το "άρχειν", δηλαδή το σύστημα διοικήσεως; Είναι οι διαφορές περί την πίστιν ή είναι η εξεύρεση ενός κοινού αποδεκτού τρόπου αναβάθμισης της εξουσίας και των δύο πλευρών; Μάλλον το δεύτερον συμβαίνει πράγμα που εξηγεί το ότι ο διάλογος είναι ελκυστικός για αμφότερες τις πλευρές.

Οι ορθόδοξοι, με άλλα λόγια, προσερχόμαστε στον πολυχρόνιο (και πολυέξοδο) διάλογο γιατί περιμένουμε να δεχθεί ο Πάπας, o απόλυτος τώρα και αλάνθαστος παγκόσμιος μονάρχης , να υποβαθμιστεί σε επίσκοπο Ρώμης , έστω και πρώτο μεταξύ ίσων, όπως ορίζει το συνοδικό σύστημα της Ορθοδοξίας, οι δε ορθόδοξοι πατριάρχες να αναβαθμιστούν σε πάπες αφού εγκαταλείψουν το συνοδικό σύστημα και εφαρμόσουν εν τοις πράγμασιν το σύστημα της ενός ανδρός αρχής του πάπα!

Για τους παπιστές αυτή η επί τα χείρω αλλαγή της εξουσίας είναι αδύνατη εκ των πραγμάτων. Ακόμα και αν ήθελε αυτήν την ντεμινούτσιο κάπιτις ο Πάπας, πώς θα μπορούσε να γίνει χωρίς να αλλάξει εκ βάθρων η θρησκευτική, εκκλησιαστική,οικονομική, πολιτική και κοινωνική δομή των παπιστών, χωρίς να καταργηθεί το κράτος του Βατικανού, χωρίς να βάλουν λουκέτο οι Τράπεζες ντελ εσπίριτου σάντο και να κλείσουν οι επιχειρήσεις, οι βιομηχανίες και γενικά οι δραστηριότητες του κράτους αυτού; Έναντι ποίου ανταλλάγματος θα γινόταν αυτή η κοσμογονική αλλαγή του καθεστώτος των παπιστών;

Για τους ορθοδόξους είναι εφικτό, αν η Διοικούσα Εκκλησία παραθεωρήσει την πίστη του λαού του Θεού.

Ρώτησαν ένα επιφανή παπιστή , ποια είναι η διαφορά Ορθοδοξίας και παπιστών και απάντησε: Η διαφορά, κατά την άποψη των παπιστών, είναι ποιος "άρχει".

;" Δεν θα είχες καμία εξουσία, αν δεν ήταν δοσμένη άνωθεν-" Με αυτά τα λόγια ο Κύριος οριοθετεί την θεάρεστη άσκηση της εξουσίας. Δεν είναι προσωποπαγής η εξουσία. Θα παραδοθεί στους επερχομένους. Η νοοτροπία του μετά από μένα γαία πυρί μιχθήτω δείχνει κούραση και απελπισία και φθορά.

Η εποχή μας, εποχή του διαλόγου με τους παπιστές, απαιτεί επισκόπους με καθαρότητα, με πίστη , με τόλμη και με φωνή. Η σημερινή αφωνία των επισκόπων εμβάλει σε ανησυχία ως προς την ουσιαστική ισχύ του Συνοδικού συστήματος της διοικήσεως της Εκκλησίας μας. Μήπως ήδη υπάρχουν δείγματα διοικήσεως της Εκκλησίας κατά το σύστημα της ενός ανδρός αρχή των παπιστών;

Εκτός από τη διαφορά της Ορθοδοξίας με τον Παπισμό ως προς το σύστημα διοίκησης υπάρχει η ουσιαστική διαφορά ως προς την αποστολή της Εκκλησίας. Για την Ορθοδοξία η αποστολή της είναι η θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων του ανθρώπου. Για τον Παπισμό η αποστολή τους είναι η επιβολή της εκκλησιαστικής εξουσίας, προς ικανοποίησιν της τρωθείσας θείας δικαιοσύνης! Τί έννοια έχει ο διάλογος με τον παπισμό, εκτός από τη φιλοδοξία των επισκόπων οι οποίοι θεωρούν και την εκκλησία μια μορφή εξουσίας και αγνοούν παντελώς την Ορθοδοξία ως θεραπεία της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου.

Το ουσιώδες ερώτημα για τους Ορθοδόξους είναι αν θέλουμε την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, για να κατοικήσει μέσα μας ο Χριστός. Άρα η αδιάλειπτη προσευχή και προσοχή μας είναι στο Χριστό και σε ό,τι αρέσει στο Χριστό. Αρέσει στο Χριστό να ξεχάσει η Ορθοδοξία τη θεραπευτική της αποστολή για να αυξήσει την εκκλησιαστική της ισχύ στον κόσμο, δηλαδή να απεμπολήσει την πίστη, χάριν της εξουσίας; Ας συνεχίσουμε τότε τον πολύχρονο και πολυδάπανο διάλογο με τους παπιστές. Αυτό έκαναν οι παπιστές και οι προτεστάντες και οι ναοί τους είναι άδειοι από κόσμο, με εξαίρεση αυτούς που έχουν συναισθηματική σχέση με την εκκλησία.