Η έννοια της αποχής (μια ακόμα απάντηση )

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


Αναγνώστης:

Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τον συλλογισμό σας...
Δεν θέλω να δώσω σε κανένα ψήφο εμπιστοσύνης από τους 300 γιατί τους θεωρώ υπεύθυνους για τη κατοχή της πατρίδας μου από το ΔΝΤ και από κυβερνήτες που θέλουν να εξαφανίσουν τον ελληνικό έθνος, την ελληνική οικογένεια και την Ορθοδοξία, γνήσιοι υπηρέτες της Νέας Τάξης, του Οικουμενισμού και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης των Σιωνιστών. Όμως με την αποχή, απομακρύνομαι και τους αφήνω αυτούς να επιλέγουν για μένα δίχως εμένα!

Απάντηση:

Είναι ένας άλλος εντελώς διαφορετικός τρόπος σκέψης.
Προσπαθώ να σκεφτώ όχι ως επιστήμων, αλλά ως απλός άνθρωπος.
Πίσω από τους 300 τους οποίους δεν εμπιστεύεστε υπάρχουν εκείνοι που τους νομιμοποιούν. Εσείς, εγώ, ο κάθε ψηφοφόρος καθώς και οι άλλοι υποστηριχτές
οι οποίοι ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες.


Ο εχθρός δεν είναι αυτός που πολεμάει τη δικαιοσύνη.
Ο εχθρός είναι αυτός που υποκαθιστά τη δικαιοσύνη.
Όσο βρίσκει ανταπόκριση η ψευδο-δικαιοσύνη του,δεν θα υπάρξει αληθινή δικαιοσύνη. Το ίδιο με τη δημοκρατία. Όσο υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπουμε ότι δεν λειτουργεί η δημοκρατία και αρκούμαστε στο υποκατάστατο αυτής, τόσο το υποκατάστατο μένει στη θέση του. Το να μη βλέπεις αυτό που είναι ολοφάνερο, σημαίνει ότι γίνεσαι συμπαίχτης με αυτόν που υποκρίνεται ότι αυτή η ψευδο-δημοκρατία είναι η μόνη δυνατή.


Στην πράξη η υπόθεση είναι μια παραλλαγή του Καραγκιόζη. Είναι μια σύμβαση. Δεχόμαστε συμβατικά ότι οι χάρτινες φιγούρες είναι πραγματικοί άνθρωποι. Αν δεν κάνουμε αυτήν την σύμβαση δεν υπάρχει θέατρο. Δεν αναρωτιέσαι μήπως και η ζωή μας κατάντησε θέατρο;

Θέλεις να είναι η ζωή σου θέατρο;Δέξου τη σύμβαση προσχωρήσεως χωρίς όρους.
Θα μετείχες στην ψηφοφορία αν ανακάλυπτες ότι η ψήφος σου είναι χωρίς αξία, αφού οι όροι είναι δεδομένοι και αφού το μόνο που θέλουν από σένα είναι έναν αριθμό που θα προστεθεί στους άλλους, για να αποδειχθεί ότι ο κόσμος αποδέχεται χωρίς όρους τα πράγματα όπως είναι;

Ερώτηση:

Και τι θά γίνει αν απέχουμε; Δεν θα συνεχίσουν να αποφασίζουν για μένα δίχως εμένα.

Απάντηση:

Αυτό θα κάνουν. Εκτός αν πάψουμε να υποκρινόμαστε. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.Κανείς δεν θέλει να είναι σε όλη του τη ζωή ένας καραγκιόζης. Υποκρισία είναι να κάνουμε πως πιστεύουμε ότι η δημοκρατία λειτουργεί, ενώ ξέρουμε ότι δεν λειτουργεί.

Ας κάνουμε μια υπόθεση. Ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν συνεργαζόταν με την τηλεόραση. Δεν θα κατέπεφτε από μόνη της μέσα στην ίδια της τη βλακεία; Θα την έβλεπαν μερικές γριές μόνο που βλέπουν μόνο τις εικόνες , γιατί είναι θεόκουφες.

Να μην αντισταθείς στο πονηρό σημαίνει να μη συνεργαστείς μαζί του. Κανένας δεν μπορεί να μας βλάψει αν δεν συνεργαστούμε μαζί του. Έτσι αφήνουμε το πονηρό, να καταπέσει από μόνο του. Το κακό δεν είναι πραγματικό. Είναι απλώς έλλειψη του καλού. Εκτός αν με την στάση μας το θεωρήσουμε πραγματικό. Ποιος φταίει αν εθελοτυφλούμε;



Αν γυρίζαμε την πλάτη στα πολιτικά κόμματα, για να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν θέλουμε να συνεργαστούμε μαζί τους, τί φαντάζεσαι ότι θα γινόταν; Θα έμεναν στη θέση τους να εισπράττουν μόνο τους μισθούς τους; Οπωσδήποτε όχι. Αυτός είναι ο λόγος που τα κόμματα δεν θέλουν την αποχή και αντιπροτείνουν την οικουμενική κυβέρνηση. Για να είναι τουλάχιστον πολλοί, αν τους εγκαταλείψουν οι ψηφοφόροι.