Εμένα μ' έμαθαν να ζω με τις γκουστέρες

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


Εμένα με έμαθαν να ζω με τις γκουστέρες. Θυμάμαι αυτά τα λόγια που άκουσα κάποτε από το στόμα μιας νέας, γιατί μου προξένησαν μεγάλη εντύπωση. Δεν περίμενα ποτέ ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έλαβαν τέτοια αγωγή, σε μια εποχή στην οποία η αποφυγή των δυσκολιών είναι επιστήμη!

Θυμάμαι επίσης αυτή τη στιχομυθία ενός φοιτητή με τη μητέρα του στο τηλέφωνο. Τη μεταφέρω εδώ όχι ως κάτι καινούριο, αλλά σαν κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο, που δεν κάνει πια σε κανέναν εντύπωση:
Φοιτητής:- Μαμά,οι παντόφλες μου βράχηκαν.
Μητέρα:- Πάρε τις άλλες που σου έχω στη μεταλλική ντουλάπα στη βεράντα.(Κλείνει
το τηλέφωνο. Σε λίγα δευτερόλεπτα ξαναχτυπάει.)
Φοιτητής:-Πώς θα πάω στη ντουλάπα, ξυπόλυτος;
Μητέρα:-Φόρεσε τα παπούτσια σου.

Αυτό το παράδειγμα είναι ενδεικτικό ότι η άσκηση δεν είναι ο τρόπος ζωής του σημερινού ανθρώπου. Η δημιουργική ενασχόληση, επειδή απαιτεί προσπάθεια, κόπο, μοναξιά δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά του. Η άσκηση δεν έχει νόημα για τον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει συνδέσει την καλή ζωή με την αποφυγή του κόπου και με την ευχαρίστηση και τη διασκέδαση.

Δεν είναι το ίδιο στη μοναστική ζωή. Το πρώτο μάθημα που μαθαίνεις στο μοναστήρι, όπου πηγαίνεις να μάθεις να προσεύχεσαι δεν είναι η προσευχή. Το πρώτο μάθημα είναι οι απλές και ταπεινές χειρωνακτικές εργασίες. Μαθαίνεις να διπλώνεις τις κουβέρτες σου, να καθαρίζεις το "μέρος", να πλένεις τα πιάτα κ.α. Ο κόπος αυτός δε συγκρίνεται με τον κόπο της προσευχής. Η σωματική κακοπάθεια προετοιμάζει το μοναχό για το δυσκολότερο έργο, που είναι η προσευχή και η πρόοδος στις αρετές της ταπείνωσης, της κοπής του θελήματος κ.α. Γι' αυτό στο μοναστήρι πηγαίνουν νέοι, γιατί ο γέρος δεν μπορεί να αντέξει. Ο λαός μας λέει, είναι βαριά η καλογερική. Ή μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου.

Κανείς άνθρωπος στον κόσμο δεν κακοπάθησε περισσότερο από τον Ιησού όσο βρισκόταν με το σώμα του στη γη. Τώρα ακόμα και στο πιο τρομερό πεπρωμένο να βρεθούμε ο Ιησούς βρίσκεται εκεί πριν από μας. Όταν σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχει πουθενά τόπος, όπου δεν βρίσκεται εκεί ο Ιησούς για μας, νιώθουμε μεγάλη παρηγοριά και ενθάρρυνση στις δυσκολίες μας. Δεν θα απελπιζόταν κανείς ό,τι κι αν του συνέβαινε αν ένιωθε ότι ο Ιησούς βρίσκεται κοντά του.

Τώρα εμείς σε μια εποχή που οι περισσότεροι απομακρύνθηκαν απ΄ το Θεό πασχίζουμε να γλιτώσουμε τα παιδιά τους απ΄ τις κακουχίες. Με αυτό το πνεύμα τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς σκληραγωγία, χωρίς αντοχή στις δυσκολίες. Δεν μαθαίνουν να κάνουν υπομονή, να ελπίζουν και να πιστεύουν σε τίποτε πέρα από τις υλικές ανέσεις. Με αυτές προσπαθούμε να καλύψουμε τη σωματική και την ψυχική τους πλαδαρότητα.

Φαίνεται αστείο, αλλά δεν είναι, να μαθαίνεις να διπλώνεις τις κουβέρτες σου ή να βάζεις τάξη στο τραπέζι σου. Ο κόσμος δίνει μεγαλύτερη αξία στην πνευματική εργασία.
Η διάκριση αυτή ταιριάζει στην φεουδαρχική παράδοση της Δύσης. Οι άρχοντες και τα αρχοντόπουλα θεωρούσαν ταπεινωτικό να ντυθούν από μόνοι τους και τους έντυναν οι υπηρέτες τους.

Στην Ορθοδοξία η σωματική εργασία δεν είναι κατώτερη απ΄ την πνευματική. Το σώμα του ανθρώπου είναι ο ναός του Θεού και τιμάται όπως τιμάται και το πνεύμα. Το σώμα δεν είναι εμπόδιο στο πνεύμα, ούτε φυλακή. Εμπόδιο είναι το σαρκικό φρόνημα και τα σωματικά πάθη, όχι το σώμα.

Σε μάς ντύνουν επίσης το γαμπρό και τη νύφη, όπως και στην Ισπανία ντύνουν τον ταυρομάχο πριν την ταυρομαχία. Αλλά και στις δυο αυτές περιπτώσεις το νόημα είναι διαφορετικό.Τους ντύνουν γιατί το γεγονός του γάμου, όπως και η πάλη του ανθρώπου με τις άλογες δυνάμεις της ψυχής, που συμβολίζει η ταυρομαχία, δεν είναι ιδιωτική υπόθεση. Ο γάμος είναι η θυσία του Εγώ χάριν της κοινωνίας.

Η σημερινή κοινωνία, κάτω απ΄ την επιρροή της φεουδαρχικής Δύσης θεωρεί το γάμο ιδιωτική υπόθεση και αναγνωρίζει τις ιδιορρυθμίες του καθενός. Με τη νοοτροπία γίνεται δεκτός ο γάμος με άτομα του ίδιου φύλου η και ο γάμος με ζώα ή με οτιδήποτε.
Τόσο μεγάλη είναι η αμάθεια και η άγνοια για την οποία ευθύνεται η Εξουσία των τελευταίων ετών στην Ελλάδα, η οποία αγνοεί το νόημα και την αποστολή του γάμου.

Αυτοί που διευθύνουν την Εκπαίδευση αντί να ενθαρρύνουν αποτρέπουν τους νέους από το να εμβαθύνουν στη σοφία του παρελθόντος.Γι' αυτό μου προξένησαν μεγάλη εντύπωση τα λόγια, εμένα με έμαθαν θα ζώ με τις γκουστέρες.Ο τρόπος αυτός πηγάζει μέσα απ΄ το Ευαγγέλιο. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κουράστηκε, περπάτησε, δίψασε, μάτωσε και υπέστη τον ταπεινωτικό θάνατο του Σταυρού.

Οι παλιοί όταν ήθελαν να εκφράσουν τον πόνο και την ταλαιπωρία που υπέφεραν στη ζωή τους έλεγαν "τράβηξα τα ελέη του Χριστού".