Στην Αφρική οι αποικιοκράτες κάθονταν επάνω σε αναμμένα κάρβουνα

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Στην Αφρική οι αποικιοκράτες κάθονταν επάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Υπολόγιζαν τα κλεψιμαία τους σπουδαιότερα από τη ζωή τους και από την εσωτερική τους ειρήνη. Έκαναν δούλους τους φτωχούς λαούς και τους καταλήστεψαν τον εθνικό τους πλούτο. Κι οι φτωχοί λαοί όσους μπόρεσαν τους σκότωσαν και τους υπόλοιπους τους έδιωξαν με τις κλωτσιές από τις χώρες τους. Κι ούτε θέλουν να τους δουν ούτε να τους ακούσουν.

Η Ελλάδα τώρα μοιάζει με πόλη μετά το σεισμό. Ο κόσμος βρέθηκε ξαφνικά στη θέση του Ιησού που δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι. Στο σεισμό της Θεσσαλονίκης από τη μια στιγμή στην άλλη ο κόσμος άφησε το σπίτι του και βρέθηκε στο δρόμο. Αλλά δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Η αποξένωση από τις ιδιοκτησίες τους κατέδειξαν αυτό που στην πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι, αδέλφια. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον, στο να στηθούν οι σκηνές και στο να βρεθούν νερό και τρόφιμα. Συγγενείς ήρθαν από άλλες πόλεις, παιδιά, αδέρφια, εξαδέρφια. Άλλοι έφεραν σκηνές, άλλοι έφεραν τρόφιμα. Ο ένας ήξερε τις ανάγκες του άλλου. Περιέθαλψαν τους ανήμπορους. Βρήκαν φάρμακα, γιατρούς.

Τη συναδέλφωση δεν μπορεί να την καταλάβει μόνο ο Ιούδας. Μόνο αυτός στην απελπισία του βάζει ο ίδιος τη θηλιά στο λαιμό του και αυτοκτονεί. Αυτοί που είναι ταπεινοί δεν χάνονται. Από που να πέσει ο ταπεινός, αυτός που είναι χαμηλά, πιο χαμηλά από όλους;
Με την ταπείνωση και την πραότητά του έχει μέσα του την ειρήνη του Χριστού. Βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν αδέρφια. Ό,τι είναι για όλους είναι και για μας. Ακόμα και μέσα στην ανέχειά του δοξάζει το Θεό.

Την αρχαία εποχή, οι Έλληνες πλένονταν και στολίζονταν πρίν από τη μάχη. Ακόμα κι όταν ήξεραν ότι η μάχη είναι χαμένη από πριν. Όταν οι απεσταλμένοι του Δαρείου είδαν την παραμονή της μάχης τους λιγοστούς Έλληνες να πλένονται και να στολίζονται σαν για να πάνε σε γιορτή, γύρισαν στο Δαρείο και του είπαν: " Δαρείε, τι μας έφερες εδώ; Πώς να νικήσουμε τέτοιους ανθρώπους;"

Πράγματι, την επομένη οι Έλληνες δεν περίμεναν να τους επιτεθούν οι Πέρσες. Έτρεξαν προς αυτούς αποφασισμένοι να πεθάνουν και τους ανέτρεψαν σε μια στιγμή τη βεβαιότητα ότι με το πλήθος τους θα νικούσαν τους Έλληνες. Οι Πέρσες έχασαν το ηθικό τους και ετράπησαν σε άτακτη φυγή.

Όσο οι νέοι στην Ελλάδα μάθαιναν την ιστορία τους ,διδάσκονταν ότι αυτό που προέχει δεν είναι ούτε ο πλούτος ούτε η αριθμητική υπεροχή, αλλά το πνεύμα. Η Ελλάδα όσο υπήρχε ζήλος για την ιστορία της πατρίδας, δεν είχε ποτέ τη σημερινή παθητικότητα που επιδεικνύει η γενιά που κυβερνάει σήμερα, η γενιά του πολυτεχνείου, όπως αυτοαποκαλείται.

Παραθέτω το ποίημα του Εμπέρτο Παντίλια,"Από καιρό σε καιρό ο πόλεμος", που δείχνει την παθητικότητα και που οδηγεί:

ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΚΑΙΡΟ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ/ Από καιρό σε καιρό/ ο πόλεμος έρχεται να μας αποκαλύψει την παθητικότητά μας,/ να μας συνηθίσει στην ήττα./Και με το μάτι στεγνό/ βλέπουμε το δρόμο από όπου πρόβαλε/ το αίμα.

Από καιρό σε καιρό,/όταν ο πόλεμος δίνει το χτύπημά του,/ όλες οι πόρτες το δέχονται,/ και συ άκουγες την κλήση/ και την έκρυβες/ με ζώα πληγωμένα/ ξαφνικά τυφλά.

Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήχησε το ρόπτρο/ με τέτοιο επικείμενο κίνδυνο,/ δεν υπήρξαν ποτέ ξύλα, που άντεξαν/ τόσο σφοδρά χτυπήματα.

Από καιρό σε καιρό,/ έρχεται να ρίξει ανάμεσα στους ανθρώπους/ το συνηθισμένο λύκο, που μας μοιάζει." (Εμπέρτο Παντίλια,Από καιρό σε καιρό ο πόλεμος, μετάφραση Μόσχου Λαγκουβάρδου,Ευθύνη τόμος 28ος, 1999).