Ένα υπόδειγμα εξομολόγησης

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Στην κινηματογραφική ταινία του Γουίλιαμ Γουάϊλερ «Ιστορία ενός ντέτεκτιβ» με τον Κέρκ Ντάγκλας και την Έληνορ Πάρκερ υπάρχει να υπόδειγμα εξομολόγησης.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας που βασίζεται στο έργο του Σίδνευ Κίνγκσλευ είναι ότι αν δεν συγχωρήσουμε τον πατέρα μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε μακρά και ευτυχισμένη ζωή, γιατί θα είμαστε πάντοτε δέσμιοι των παθών μας.
Η ωριμότητα του ανθρώπου αρχίζει από τη στιγμή που κατανοούμε τον πατέρα μας και αναγνωρίζουμε ότι και αυτός όπως όλοι έδωσε τον αγώνα του και ότι κανένας δεν νικάται χωρίς να δώσει τον αγώνα του. Ίσως κι εμείς αν είμαστε στη θέση του πατέρα μας μπορεί να κάναμε τα ίδια. Την εικόνα αυτή του πατέρα μας την προβάλλουμε και στους άλλους , με αποτέλεσμα να μην έχουμε τη δύναμη να συγχωρήσουμε κανέναν, ούτε αυτούς που αγαπάμε περισσότερο κι απ΄τον εαυτό μας.
Ουσιαστικά πρόκειται για την παράβαση της Εντολής «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να ζήσεις μακρά και ευτυχισμένη ζωή».
Ο ήρωας με το μίσος για τον πατέρα του ήταν σκληρός τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό του και δεν μπορούσε να συγχωρήσει κανέναν, ούτε αυτούς που αγαπούσε και συγκεκριμένα το πιο αγαπημένο του πρόσωπο, την γυναίκα του που παρόλο που τον αγαπούσε την εξανάγκασε να τον εγκαταλείψει.
Μόνο στο τέλος του έργου θανάσιμα τραυματισμένος μέσα στο αστυνομικό τμήμα ανάμεσα στους φίλους και συναδέλφους του, όταν νιώθει την ανάγκη να εξομολογηθεί και ζητεί να καλέσουν έναν ιερέα δείχνει κατανόηση για τον πατέρα του και τον συγχωρεί. Δεν του μένει καιρός και εξομολογείται μπροστά στους συναδέλφους του. Την τελευταία στιγμή της ζωής του συμφιλιώνεται με την εικόνα του πατέρα μέσα του και ζητεί συγχώρεση απ΄ την αγαπημένη του κι απ΄το Θεό.
Αυτά είναι τα τελευταία λόγια του λίγο πριν ξεψυχήσει ανάμεσα στους φίλους και τους συναδέλφους του στο αστυνομικό τμήμα πληγωμένος από τις σφαίρες ενός κακοποιού: «Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Ποιος ξέρει; Έχτισα όλη τη ζωή μου πάνω στο μίσος του πατέρα μου. Κι αυτός ήταν πάντοτε μαζί μου και γελούσε. Ίσως νά ’κλαιγε. Ο φουκαράς ίσως κι αυτός να μην μπορούσε να συγκρατηθεί.
(Κάνει το σταυρό του). «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Θεέ μου, λυπάμαι εκ βάθους καρδίας που σε προσέβαλα. Αποποιούμαι όλες τις αμαρτίες μου, γιατί φοβάμαι την απώλεια του Παραδείσου και τα μαρτύρια της Κόλασης».
Έτσι ο ήρωας αφήνει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά του καλύτερου φίλου του που έχει ζήσει μαζί του την τραγωδία της ζωής του. Αυτός τώρα συνεχίζει και ολοκληρώνει την εξομολόγησή του ήρωα με αυτά τα λόγια , που είναι ένα υπόδειγμα εξομολόγησης : « Αλλά περισσότερο, επειδή Σε προσέβαλα, Κύριέ μου, Εσένα που είσαι Πανάγαθος και αξίζεις όλη μου την αγάπη. Δεσμεύομαι με τη Χάρη Σου, να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου, να μετανοήσω και να αλλάξω τη ζωή μου. Αμήν.»