Ο αγώνας με τους λογισμούς

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


<Πρόσεχε μη βάζεις καρδιά σε μάταια πράγματα>
(Δευτ.15,9)

Το πρωί με σταμάτησε κάποιος άγνωστός μου στο δρόμο. Έστησε στην άκρη το ποδήλατό του και με πλησίασε. <Είσαι συγγραφέας;> με ρώτησε. <Ε, ναι, >, είπα με κάποιο δισταγμό, γιατί δεν ήξερα τι εννοεί. Ότι ζω με το γράψιμο; Ότι είμαι ένας ερασιτέχνης; Ή είμαι αυτός που τον λένε κοροϊδευτικά <ποέτα>; Το τελευταίο αποκλειόταν γιατί μου είπε ότι του αρέσει να γράφει ποιήματα. Μου είπε ότι τον λένε Δημήτρη και ότι ο λόγος που με ήθελε δεν ήταν η λογοτεχνία, αλλά η κοινωνική και πολιτική αδικία. Ένιωθε απογοητευμένος γιατί στη ζωή ευημερούν οι άδικοι ενώ οι δίκαιοι καταδιώκονται και δυστυχούν.
Παρόλο που ένιωθε ότι με κουράζει μου διηγήθηκε διάφορες περιπτώσεις που έδειχναν την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. Και έτσι που η μία περίπτωση συνδεόταν με την άλλη η διήγησή του έπαιρνε σε μάκρος και δεν έλεγε να σταματήσει. Του είπα ότι δεν με κουράζει. Πράγματι δεν ένιωθα κουρασμένος. Σύμφωνα με κάποιο ρητό < όταν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει μ’ έκλεψαν, με συκοφάντησαν, με αδίκησαν, βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο>.
Ο Δημήτρης είχε εμπιστοσύνη στο λόγο, για την ανανέωση της κοινωνίας. Θεωρούσε ότι είναι καθήκον αυτού που γράφει και δημοσιεύει να γράφει απλά και χρήσιμα πράγματα για το λαό. Η πίστη αυτή στην αποστολή του λόγου είναι καλή και πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι που σαν λαός έχουμε έμφυτη εμπιστοσύνη στο Λόγο.
Ο απλός αυτός άνθρωπος πίστευε ότι μόνο με το λόγο θα μπορέσει να βάλει κάποια τάξη στις σκέψεις του και θα βρει ένα τρόπο να ησυχάσει τους λογισμούς του. <Σ’ ακούω τόση ώρα >, του είπα κάποια στιγμή αγγίζοντάς τον φιλικά στον ώμο. <Θέλω να μ΄ ακούσεις κι εσύ τώρα. Θέλω να σου πω ότι δεν ωφελεί να χανόμαστε στην περιπτωσιολογία. Θέλω να μου πεις με ένα λόγο, τί συμπέρασμα έβγαλες από όλα αυτά. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα: Τον ξέρεις τον Νέλσον Μαντέλα, που πέρασε όλη του τη ζωή στη φυλακή. Πόσες αδικίες θα είδαν τα μάτια του, όταν ο λαός του ζούσε κάτω απ΄ το φυλετικό καθεστώς των λευκών! Λοιπόν, ο Νέλσον Μαντέλα, στην αυτοβιογραφία του αποφεύγει να περιγράψει τα βάσανα του λαού του και τα δικά του.
Ποιος είχε περισσότερα να πει για κοινωνικές αδικίες που μπήκε στη φυλακή νέος και βγήκε γέρος; Ο Μαντέλα λοιπόν, αντί να διηγηθεί τί τράβηξε, έγραψε για την ελευθερία, ότι είναι ενιαία, τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών. Δεν είναι ελεύθεροι οι διωκόμενοι από την καταπίεση όσο δεν είναι ελεύθεροι και οι διώκτες απ΄ την κακία τους και τα πάθη τους>.
Δεν ξέρω αν κατάλαβε τα λόγια του Μαντέλα. <Θέλεις ν’ ακούσεις τι πιστεύω; Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Ότι τα πιο σπουδαία προβλήματα είναι άλυτα. Αυτό πιστεύω και στηρίζω τις ελπίδες μου στο Θεό>. <Ναι, ο Θεός...>, είπε. Ύστερα με ρώτησε ξανά πως με λένε και ανέβηκε στο ποδήλατό του και έφυγε.
Συνέχισα το δρόμο μου σκεφτόμενος τον Δημήτρη. Ήταν ένας άνθρωπος απογοητευμένος. Είχε πιστέψει αυτούς που υπόσχονταν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν καλύτερο ενώ στην πράξη επιβράβευαν τους άδικους και κατεδίωκαν τους καλύτερους πολίτες.
Ο Δημήτρης εκτός από την ανεργία και τη φτώχεια είχε προβλήματα με την υγεία του. Ήταν απελπισμένος. Ένιωθε ότι η ζωή του πήγε χαμένη. Ό,τι και να του έλεγα δεν θα ησύχαζε με τίποτε ούτε στιγμή. Στο μυαλό του και στην ψυχή του είχε μια διαρκή τρικυμία. Δεν ησύχαζε ούτε στον ύπνο του.
Είμαστε ανίσχυροι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σε τέτοιες καταστάσεις. Τα λόγια όμως που λέγονται με αγάπη θα ακουστούν. Η ιστορία του Ευαγγελίου για τη θαλασσοταραχή είναι σαν μια παραβολή που θα έκανε καλό να την ακούσει ο Δημήτρης. Θα τη διαβάσω τώρα γι’ αυτόν και θα την ακούσει με τα αυτιά της ψυχής του.
Διάβασέ την, ευγενικέ αναγνώστη, στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, κεφ.4, στ.39,κάθε φορά που νιώθεις θαλασσοταραχή μέσα σου.