Το πνεύμα των εορτών και η θεραπευτική τους αξία

Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


Μιλώντας σε εκπαιδευτικούς θα αρχίσω την ομιλία μου με μια εμπειρία από τα μαθητικά μου χρόνια στο σχολείο. Ήμουν μαθητής γυμνασίου όταν ένιωσα για πρώτη φορά τη μεγάλη σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισμών : του Ελληνικού και της Ελληνο-ορθόδοξης παιδείας του,την οποία είχα δεχτεί απ΄ την οικογένεια, το Σχολείο και την Εκκλησία με τον Δυτικό Κόσμο και την ξενόφερτη (Ευρωπαϊκή) Παιδεία , που μου μετέδιδαν οι καθηγητές μου στο Γυμνάσιο. Η σύγκρουση αυτή μου προκάλεσε μια ρωγμή στην ψυχή που δεν έκλεισε ποτέ. Η σύγκρουση των δύο αυτών πολιτισμών οφείλεται , όπως πολύ αργότερα κατάλαβα, στη διαφορετική αντίληψη για το ΠΝΕΥΜΑ.

Ο Ελληνο-ορθόδοξος πολιτισμός διδάσκει ότι το πνεύμα είναι <<βιώματα>> με θεμέλιο την αρετή . Ενώ ο Δυτικός Πολιτισμός (που είναι επίσης Ελληνικός) διδάσκει ότι το πνεύμα είναι <<γνώσεις>>χωρίς απαραίτητο θεμέλιο την αρετή (ηθικότητα).
Είναι το ίδιο χάσμα που έγινε επί Σωκράτη ανάμεσα στη Φιλοσοφία και στη Σοφιστεία, συνεχίστηκε στο Βυζάντιο με την Εικονομαχία και που συνεχίζεται στις μέρες μας ανάμεσα στην τεχνοκρατία και στον αθεϊσμό της ( ο Θεός απέθανε) και στην Πίστη.
Μεγάλα φωτισμένα πνεύματα στη Δύση , όπως ο Έλιοτ, ο Ουναμούνο, ο Καμύ κ.α. επισήμαναν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς. Ο Έλιοτ είπε, ότι ο Δυτικός Κόσμος απέκτησε γνώσεις, αλλά έχασε τη Γνώση. Σήμερα στη Δύση αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα.

(Απόσπασμα από ομιλία)