Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος,Τα παραμύθια για μεγάλους

«Πάρε με στη μαγεία της στιγμής,
σε μια λαμπερή βραδιά,
όπου τα παιδιά του αύριο ονειρεύονται
με τον αέρα της αλλαγής»
( Σκόρπιονς)

Η ελπίδα του ανθρώπου της εποχής μας είναι αυτή, που ήταν πάντοτε, η ελπίδα να τελειώσουν τα ψέματα. Να πάψουμε να πιστεύουμε στους μύθους , στη μαγεία της στιγμής, που διαλύεται μόλις ο άνθρωπος ξυπνήσει και καταλάβει πόσο επικίνδυνο είναι να πιστεύει στα παραμύθια, σαν να είναι η αλήθεια. Να στηρίζεται, αντί στα ίδια τα γεγονότα στην ερμηνεία των γεγονότων, δηλαδή σε μυθεύματα.
Πότε θα τελειώσουν τα ψέματα ,πότε θα δούμε τα πράγματα όχι υπό το φως των μύθων, όχι μέσα σε καθρέφτη, όχι μέσα στην αχλύ της μαγείας της στιγμής, αλλά πρόσωπο προς πρόσωπο; Αυτό σημαίνει ότι θα δούμε ότι η αλήθεια είναι ζωντανή πραγματικότητα και δεν είναι όλα μια διαρκής αλλαγή, έστω και υπό τον μύθο της αέναης προόδου.
«Το να πιστεύει κανείς, όπως πίστευε ο Ρενάν, ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μια «ουτοπία», μπορούσε να συγχωρεθεί ακόμη σε έναν κόσμο που όλος έπαρση και υπερηφάνεια, πίστευε ότι είναι άτρωτος. Το να ισχυρίζεται όμως κανείς, όπως γίνεται σήμερα, ότι η ευαγγελική αρχή της παραιτήσεως από τα αντίποινα δεν είναι «παρά μαζοχισμός», σημαίνει πως δεν λαμβάνει υπ΄ όψιν του τις ασφυκτικές δουλείες που μας βαρύνουν ως εκ του υπερμέτρου χαρακτήρα της καταστροφικής μας δυνάμεως (Ρενέ Ζιράρ, Τα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου, εκδ.Γ.Α. Κουρής Α.Ε.).
Τα παραμύθια τα λέγανε οι παππούδες για να αποκοιμίσουν τα εγγόνια τους. Άραγε υπάρχουν παραμύθια που αποκοιμίζουν τους μεγάλους ή οι μεγάλοι έχουν την ευθύνη που κρατάει πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους; Τρέφονται και οι μεγάλοι με παραμύθια; Πώς αποκοιμούνται οι μεγάλοι με τα παραμύθια;
Τα παραμύθια δεν είναι τα γεγονότα, αλλά ερμηνείες των γεγονότων, είναι μυθεύματα που κρύβουν την αλήθεια μέσα στην αχλύ του μύθου, σαν μέσα σε καθρέφτη, αντί να δούμε την αλήθεια πρόσωπο προς πρόσωπο.
Κάποιος έκανε μια συλλογή μύθων με θέμα το καλό. Όλοι οι μύθοι μιλούσαν για το καλό που βρίσκει ή δε βρίσκει ανταπόκριση. Κανένας μύθος δεν μιλάει για το καλό σ’ αυτούς που σε μισούν και σε αδικούν. Ο λόγος είναι ότι η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι μύθος, αλλά η αλήθεια και δεν παραδίδεται με μυθεύματα και φανταστικές ιστορίες, αλλά με την ίδια τη ζωή: «Εγώ είμαι η οδός κι η αλήθεια και η ζωή».
Σε έναν κόσμο όπου η οδός δεν τηρείται, αν είσαι θύμα οποιασδήποτε κατάστασης, θα τους βρεις όλους αντιμέτωπους, ακόμα και τους φυσικούς σου συμμάχους. Αν π.χ. ένα θύμα του αυτοκινήτου ζητούσε να καταργηθεί το αυτοκίνητο, γιατί τα θύματά του είναι περισσότερα από τα θύματα των πολέμων, δεν θα εύρισκε κανέναν σύμφωνο, ούτε τους δικούς του, που υποφέρουν μαζί του, εξαιτίας του μύθου του αυτοκινήτου. Γιατί κωφεύουν όλοι στους μύθους;. Έχουν μάτια για να βλέπουν και δεν βλέπουν και αυτιά για να ακούν και δεν ακούν.
«Τα έθνη» , γράφει ο Ζιράρ, στο προαναφερόμενο βιβλίο του, «δεν είναι τόσο σώφρονα ώστε να παραιτηθούν από το να τρομοκρατούν το ένα το άλλο, ούτε όμως και τόσο άφρονα ώστε να εκλύσουν το ανεπανόρθωτο. Βρισκόμαστε συνεπώς σε μια κατάσταση περίπλοκη, που κείται ανάμεσα στη μη-φρόνηση στο ένα άκρο, και την αποτελεσματική μέχρι τώρα μη-αφροσύνη στο άλλο, και στην οποία μπορεί κανείς να διακρίνει ίχνη από περασμένες μορφές συμπεριφοράς της ανθρωπότητας , αλλά και από τις μελλοντικές επίσης. Πράγματι, ή θα προσανατολισθούμε ολοένα και περισσότερο προς τη μη-βία, ή θα αφανιστούμε ολοσχερώς. Αλλά ακριβώς επειδή η σημερινή κατάσταση έχει χαρακτήρα ενδιάμεσο, οι άνθρωποι έχουν ακόμη το περιθώριο να αποφύγουν τα πελώρια προβλήματα τα οποία αυτή θέτει ενώπιόν τους».
«Ρεθεμνιώτικα Νέα»