Ζούμε την επανάσταση της μετριότητας; Οι άξιοι έχουν μπει στο περιθώριο κι αυτοί που δίνουν το ρυθμό της ζωής, είναι οι πνευματικά μέτριοι και οι πονηροί, που είναι το ίδιο; Γιατί άραγε; Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο ανώτερος, ο πνευματικός άνθρωπος, δεν κάνει κατάχρηση του κόσμου.
Ότι σήμερα ζούμε την επανάσταση της μετριότητας δεν σημαίνει ότι έλειψαν ή ότι θα λείπουν για πάντα , οι άξιοι άνθρωποι και οι έντιμοι και υπεύθυνοι πολίτες. Απλώς οι άξιοι έχουν τεθεί στο περιθώριο από τα ανεύθυνα άτομα, που κατέλαβαν τα δημόσια αξιώματα.
Υπάρχουν γιατροί , έλεγε κάποιος γιατρός, οι οποίοι προκαλούν οι ίδιοι τις αρρώστιες, αντί να τις θεραπεύσουν. ( Καθόλου παράξενο, αν σκεφτείς ότι η επιστήμη συνεργάζεται φανερά με το εμπόριο και την τεχνολογία ,όχι πάντοτε για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά για το κέρδος). Το ίδιο ισχύει και στα άλλα επαγγέλματα και στο επάγγελμα της πολιτικής.
‘Όταν ρώτησαν τον Λόρκα: «Τελικά εσύ με ποιο κόμμα είσαι; » (φαίνεται δεν ήταν με κανένα κόμμα), ο Λόρκα απάντησε : « είμαι με τους φτωχούς ανθρώπους». Τι σημαίνει άραγε αυτό; Ότι οι φτωχοί , μακροχρονίως , έχουν την ίδια μεταχείριση από όλα τα κόμματα και από όλες τις παρατάξεις; Ότι η φτώχεια συμβαδίζει με την απλότητα; Πράγματι η φτώχεια κι η απλότητα πάνε μαζί. Η μητέρα του Στάλιν. παρέμεινε απλή και συνέχιζε να ζει στο φτωχό της σπίτι, ακόμα κι όταν ο Στάλιν έγινε παντοκράτορας απ΄ την ανάποδη, τη δαιμονική πλευρά. Κάθε φορά που ο Στάλιν πήγαινε να τη δει, η απλή αυτή γυναίκα του έλεγε πάντα το ίδιο παράπονο: «Αχ. Ιωσήφ, κι εγώ που ονειρευόμουν να γίνεις ιερέας». Στον ανταρτοπόλεμο, επίσης, η μητέρα ενός αντάρτη είχε το ίδιο παράπονο απ΄ το γιο της: « Αχ, παιδί μου, αυτοί δεν μπορούν να αγαπήσουν τον Ιησού Χριστό, θ’ αγαπήσουν εμάς;»
Τα κόμματα τώρα ομονοούν σε κάτι, στην ανάπτυξη του βιομηχανισμού και βλάπτουν το ίδιο την Ελλάδα. Τί σημαίνει η απεριόριστη ανάπτυξη του βιομηχανισμού; Ο Μαξ Σέλλερ στο βιβλίο του «Ο μνησίκακος άνθρωπο», γράφει πως η μέγιστη αποφόρτιση της μνησικακίας, που έγινε στη Γαλλική Επανάσταση, συνδέθηκε με μια μηχανιστική φιλοσοφία. Το ίδιο συμβαίνει άραγε και σήμερα, που η μηχανιστικός τρόπος ζωής επικράτησε παντού; Ο σημερινός κόσμος δεινοπαθεί
απ΄ τον μνησίκακο άνθρωπο;
«Το πλήγμα που καταφέρνει στη ζωή ο βιομηχανισμός» γράφει ο Σέλλερ, «εμφανίζεται σαν ένα προσωρινό κακό, που θα αφανιστεί με τη νέα ώθηση. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται , για να δικαιολογήσει την εργασία των γυναικών και των παιδιών, την αποσάθρωση της οικογένειας, την αστυφιλία, τις επικίνδυνες βιομηχανίες, την υπερ-εξειδίκευση της ανθρώπινης δραστηριότητας στην υπηρεσία της μηχανής, την προοδευτική εξάρτηση του γάμου και μάλιστα της τεκνογονίας από την ιδιοκτησία και το χρήμα, πέρα από τις αξίες της ζωής, την αποσύνθεση της εθνικής ενότητας, κ.λ.π.". Τον βιομηχανισμό, ο Σέλλερ θεωρεί ως θεμελιώδες σφάλμα.
"Τα πράγματα αλλάζουν", γράφει, " αν υπερακοντίσουμε αυτό το θεμελιώδες σφάλμα. Τότε η βιομηχανική πρόοδος αξίζει στο μέτρο που δεν πλήττει εξακολουθητικά τις αξίες της ζωής. (…)Η αγροκαλλιέργεια αξίζει περισσότερο από την βιομηχανία και το εμπόριο, και πρέπει να ενισχυθεί και να αναπτυχθεί μόνο και μόνο επειδή ενέχει έναν τρόπο ζωής υγιέστερο και πιο ισορροπημένο, και καθόσον επιτρέπει στην εθνική ενότητα να είναι πιο ανεξάρτητη από το εξωτερικό, αξίζει ευνοϊκή αντιμετώπιση ακόμα κι αν, από αμιγώς οικονομική σκοπιά, ο βιομηχανισμός θα απέδιδε περισσότερα.» (Μαξ Σέλερ, Ο μνησίκακος άνθρωπος, εκδόσεις Ίνδικτος).
Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το εξακολουθητικό πλήγμα στις αξίες της ζωής καθιερώνει το θρίαμβο της μετριότητας. Οι ζωτικές δυνάμεις του ανθρώπου συμβιβάζονται με την αναρχία των μηχανιστικών ενστίκτων, με την απάρνηση των σκοπών και την ειδωλολατρία των μέσων, που είναι ισάριθμα συμπτώματα παρακμής.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου