Μόσχος Λαγκουβάρδος, Δυο διαφορετικές ιστορίες για την κραυγή

“Αν ο άνθρωπος μέμφεται τον εαυτό του
είναι δυνατός παντού»
Αββάς Ποιμήν (Αιγύπτιος μοναχός)

Αυτές είναι δυο διαφορετικές ιστορίες για την κραυγή, μία απ΄ τον Ιταλικό κινηματογράφο και μία απ΄ το Ευαγγέλιο. Η ταινία «Η κραυγή» του Αντονιόνι έχει θέμα την ιστορία ενός ανθρώπου που οδηγείται στην απελπισία και στην απόγνωση, όταν η γυναίκα που αγαπάει τον εγκαταλείπει.
Η αξιόλογη αυτή ταινία του διάσημου σκηνοθέτη είναι ένα κλασικό παράδειγμα του ανθρώπου, που πληγώθηκε η υπερηφάνειά του και ο ανδρισμός του, και δεν μπορεί να δει τίποτε άλλο πέραν απ τον πληγωμένο του εγωισμό. Τυφλός απ΄ το πάθος του δεν γνωρίζει τον εαυτό του, και γι΄ αυτό δεν μετανοεί για τα λάθη του, ούτε έχει τη δύναμη να αναθεωρήσει τη ζωή του και να αρχίσει μια καινούρια ζωή.
Η μετάνοια σε κάνει ήρεμο και ταπεινό. Σου δίνει όχι μόνο τη δύναμη να δεις καθαρά τα πράγματα αλλά και τη διάθεση να αρχίσεις μια νέα ζωή. Έτσι κάθε φορά που μετανοούμε αρχίζουμε απ΄ την αρχή. Αντίθετα η απουσία της μετάνοιας οδηγεί τον άνθρωπο στο θάνατο. Ο Χριστός διδάσκει: «Εάν μη μετανοήσετε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» ( Λουκ. 13,3.5.)
Ο Άλντο, ο ήρωας της ταινίας, τον οποίο υποδύεται ο Στηβ Κόχραν, συζεί με την Ίρμα, τη γυναίκα ενός μετανάστη στην Αυστραλία. Όταν η Ιρμα μαθαίνει το θάνατο του συζύγου της εγκαταλείπει τον Άλντο, με τον οποίο συζεί εφτά χρόνια και ακολουθεί κάποιον άλλον.
Ο Αντονιόνι ονομάζει την ταινία του αυτή «Κραυγή», γιατί περιγράφει το δράμα ενός ανθρώπου , που μέσα στον πόνο του βουβαίνεται και η συμπεριφορά του μοιάζει με κραυγή απελπισίας.
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ο Ευαγγελιστής περιγράφει με λεπτομέρειες το περιστατικό μιας γυναίκας από τη Χαναάν, που κραυγάζει στο Χριστό να θεραπεύσει την κόρη της: «Κύριε βοήθησέ με, η κόρη μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Ο Ιησούς είπε: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες» . Η γυναίκα όμως ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με». Αυτός της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά». «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της απάντησε: « Μεγάλη είναι η πίστη σου , γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις. Και από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της».
Το παράδειγμά της γυναίκας από τη Χαναάν γίνεται ένα μάθημα για όλους τους ανθρώπους. Η πίστη της δίνει την ελπίδα, ότι η κόρη της θα θεραπευτεί. Με αυτήν την ελπίδα ο εγωισμός και η υπερηφάνεια δεν έχουν θέση στην καρδιά της.
Ο ήρωας της ταινίας του Αντονιόνι δεν πιστεύει και δεν ελπίζει σε τίποτα πέρα απ΄ το εγώ του. Η αιτία του δράματος που ζει φαίνεται να είναι η εγκατάλειψή του απ΄ τη γυναίκα που αγαπάει, αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο η αφορμή. Ο εχθρός του Άλντο είναι η υπερηφάνειά του και ο εγωισμός του, είναι ο ίδιος ο εαυτός του . Αν ο Άλντο αναγνώριζε το λάθος του, θα είχε τη δύναμη να αναθεωρήσει τη ζωή του και να αρχίσει μια καινούρια ζωή, αντί να αφήσει την απελπισία του ,να τον καταστρέψει.
Ο Άλντο αντίθετα με την Χαναναία δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που προέχει, και που μπροστά σ΄ αυτό ο εγωισμός και η υπερηφάνεια δεν έχουν αξία. Ο Άλντο μάχεται για τον πληγωμένο εγωισμό του και οδηγείται στην απόγνωση γιατί δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα δυο αυτά μεγάλα πάθη του. Η Χαναναία νικάει τον εγωισμό της και την υπερηφάνειά της με την πίστη . Η ταπεινή θέση στην οποία βρίσκεται δεν μπορεί να τη χωρίσει απ΄ την αγάπη του Θεού. «Τι θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού ;» Εντούτοις υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις στις οποίες οι κραυγές των ανθρώπων προς το Θεό μένουν χωρίς απάντηση.
Η κραυγή της Χαναναίας είναι κραυγή ελπίδας, αντίθετα με την κραυγή του ήρωα της ταινίας του Αντονιόνι, που είναι κραυγή απελπισίας. Το Ευαγγέλιο μας δίνει ένα παράδειγμα, ότι αυτό που προέχει δεν είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια, που μας χωρίζει από τους άλλους κι από το Θεό, αλλά η πίστη. Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει απ΄ την αγάπη του Θεού, αν πιστεύουμε σ΄ Αυτόν.