Μόσχος Λαγκουβάρδος, Το φαγητό δεν είναι εχθρός

Το φαγητό δεν είναι εχθρός


Μια φορά ένας χοίρος είπε σε κάποιον άλλον: «Δε βλέπεις ότι μας ταϊζουν για να παχύνουμε:» «Και τι να κάνουμε;» απάντησε εκείνος, «να μην τρώμε;». Το φαγητό δεν είναι εχθρός, παρά τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα και τα άλλα δηλητήρια, που υπάρχουν στις τροφές που τρώμε. Άλλωστε όπως φαίνεται κι απ΄ τον μύθο με τους χοίρους δεν μπορεί κανείς να τα βάλει με το φαγητό. Ούτε πλούσιος, ούτε πένης, ούτε βασιλεύς, ούτε στρατιώτης. Κάθε φορά που αρχίζω τη δίαιτα (την έχω αρχίσει αμέτρητες φορές) θυμάμαι τον βασιλέα Ιμπ Σαούντ, που το βάρος του κυμαινόταν μεταξύ ενενήντα και εκατόν τριάντα πέντε κιλών.
Θυμάμαι τον Ίμπ Σαούντ, γιατί κάθε φορά που ανακαλύπτω ή και επινοώ από μόνος μου κάποια μέθοδο αδυνατίσματος οι οικιακοί μου επιμένουν ότι ο μόνος σωστός τρόπος είναι να τρώω λιγότερο. Ολόκληρος Ιμπ Σαούντ, που με την πολιτική στο πετρέλαιο γονάτισε την Αμερική, όταν ο Νίξον του «την έδωσε» αθετώντας τη συμφωνία που είχαν κάνει , δεν κατόρθωσε να τρώει λιγότερο. Δεν μπόρεσε ο Ιμπ Σαουντ με ολόκληρη ομάδα γιατρών γύρω του και θα μπορέσω εγώ , μόνος κι αβοήθητος , να τα καταφέρω; Δεν τον συμβούλευαν οι γιατροί να τρώει λιγότερο; Οπωσδήποτε θα τον συμβούλευαν. Αλλά ο Ιμπ Σαούντ έχασε τη μάχη με το βάρος του.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να κοπιάσω περισσότερο για να πείσω τον ευγενικό αναγνώστη, ότι το φαγητό δεν είναι εχθρός. Εν πάση περιπτώσει εγώ είμαι πεπεισμένος γι΄ αυτό. Δεν μου αρέσουν οι βάναυσοι τρόποι περιορισμού της τροφής. Ούτε και στους χοίρους αρέσουν, όπως φάνηκε απ΄ την στιχομυθία τους στην αρχή του δοκιμίου αυτού. Κανένας δεν θα δεχόταν να του κομποδέσουν το στομάχι ή να του χώσουν μέσα ολόκληρο φουσκωμένο μπαλόνι, για να περιορίσουν τη χωρητικότητά του. Αυτά είναι αφύσικα πράγματα και παραβιάζουν την κανονική λειτουργία του οργανισμού.
Προτιμώ να αφήνω τη φύση να με διδάσκει. ‘Ένα ωφέλιμο μάθημα που παίρνει αυτός που παρατηρεί και μελετά τη φύση είναι ότι το σώμα μας χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για διαφορετικά πράγματα. Π.χ. Πίνουμε την υγρή τροφή και μασάμε τη στερεή. Αν και κάποιος συγγραφέας συμβούλευε εντελώς το αντίθετο: να μασάμε την υγρή τροφή και να πίνουμε την στερεά . Ήθελε να πει ότι δεν πρέπει να πίνουμε γρήγορα την υγρή τροφή , ούτε πρέπει να καταπίνουμε σαν γλάροι αμάσητη τη στερεά τροφή . Κλασικό παράδειγμα είναι ο τρόπος που πίνουμε το καλό παλιό κρασί, αργά- αργά, για να απολαμβάνουμε τη γεύση του και το άρωμά του. Πίνοντας και τρώγοντας αργά οι τροφές αναμιγνύονται με τη σίελο και γίνονται πιο εύπεπτες και πιο ωφέλιμες για τον οργανισμό.
Τα λόγια αυτού του συγγραφέα με έκαναν να σκεφτώ ότι πράγματι σε μερικές τροφές εφαρμόζουμε τη συμβουλή του π.χ. όταν γευόμαστε κάποια τροφή που είναι πιο νόστιμο το ζουμί της παρά η ίδια. «Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του» λέει η γνωστή λαϊκή παροιμία. Με ποια καρδιά λοιπόν να αφήσεις να σου κομποδέσουν το στομάχι ή να χρησιμοποιήσεις άλλες βάναυσες μεθόδους για να λιγοστέψεις την ποσότητα της τροφής σου; Μήπως δεν θα μπορούσες να πίνεις μόνο το ζουμί από μερικές τροφές, με τη λογική ότι την ίδια αξία, -καμιά φορά και περισσότερη, όπως στον κάβουρα- έχει το ζουμί της τροφής, παρά η ίδια;
Το φαγητό δεν είναι εχθρός . Εχθρός είναι ο τρόπος που τρώμε και η ποσότητα της τροφής, ιδίως μετά το μεσημεριανό γεύμα. Αν δεν μπορούμε παρά να μασουλάμε κάτι το βράδυ, τουλάχιστον ας ξεγελάμε την ψεύτικη πείνα μας με το χυμό της τροφής, παρά με το «κρέας» της, το ίδιο όπως κάνουμε με μια τσίχλα που όταν τη βαρεθούμε, την αφήνουμε διακριτικά σε κάποιο δοχείο με κάλυμμα, όπως με τα αποτσίγαρα ή με οτιδήποτε άλλο δεν είναι ευχάριστο να το βλέπει κανείς.