Μόσχος Λαγκουβαρδος, Όταν τυφλός οδηγεί τυφλόν

Όταν τυφλός οδηγεί τυφλόν


Λένε ότι είμαστε λαός βασανισμένος, ότι αγαπούμε το σκούρο και τη λύπη και το πένθος στα τραγούδια μας. Ένα απ΄ τα πιο χαρούμενα και πεταχτά τραγούδια, έχει αυτούς τους στίχους σαν επωδό του: «Τούτη η γη που την πατούμε,/ όλοι μέσα θε να μπούμε».
Με τη δύσκολη ζωή στις πόλεις προστέθηκε ένα ακόμη βάσανο, η απογοήτευση κι η απελπισία. Δεν είναι ανάγκη να γίνουν ταραχές όπως τώρα, για να αναρωτηθούμε «πού πάμε» ή «πού μας πηγαίνουν»; Κάθε μέρα είναι μπροστά μας το αναπάντητο αυτό ερώτημα. Από αυτό ξεκινάει και η φιλοσοφία του «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναζητήσει κανείς μια απάντηση σε παρόμοια ερωτήματα, ανάλογα με τον προβληματισμό του. Υπάρχει ο αναλυτικός τρόπος και η στατιστική τον οποίο χρησιμοποιεί η κοινωνιολογία και η επιστήμη γενικά και υπάρχει και ο υπαρξιακός τρόπος, για τον οποίο δεν απαιτείται να σπουδάσεις στο πανεπιστήμιο ή να είσαι ειδικός για να αναζητήσεις μια απάντηση. Το δεύτερο τρόπο χρησιμοποιεί η φιλοσοφία, για όσους αγαπούν τη φιλοσοφία και η βιοσοφία των απλών ανθρώπων, όταν φτάνουν στην ωριμότητά τους.
Τον παλιό καιρό, τουλάχιστον, καθένας μετά τα πενήντα του ήταν και ένας φιλόσοφος. Πορευόταν αργά, άκουγε και αισθανόταν. Καταλάβαινε ότι η ζωή μας περιβάλλεται από αγάπη και στοργή.
Όχι ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν και σήμερα στην ηλικία των 60 των 70 και των 80 ανώριμοι, που διατηρούν το επαναστατικό τους πνεύμα που ταιριάζει στη νεαρή ηλικία. Υπήρχαν και υπάρχουν και μάλιστα οδηγούν και τους άλλους, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Αυτούς τους ανθρώπους εννοεί η παροιμία, που λέει, ότι «τα χρόνια δίνουν γεράματα, όχι σοφία». Τα χρόνια δίνουν σοφία, σ΄ αυτούς που φτάνουν στην ωριμότητα. Σε πολλές γλώσσες έχουν την ίδια λέξη για το σοφό και για το γέρο. Οι Κινέζοι μάλιστα έχουν και την παροιμία «αν δεν έχεις γέρο, να αγοράσεις έναν».
Όταν τυφλός οδηγεί τυφλόν ξέρουμε όλοι τί θα συμβεί. Αυτό είναι εύκολο να το δούμε. Με την εσωτερική τυφλότητα δεν είναι εύκολο, να τη δούμε πάντοτε, γιατί είναι καλά κρυμμένη. Πότε είμαστε εσωτερικά τυφλοί; Σύμφωνα με την παράδοσή μας η ψυχή οδηγεί την επιθυμία και όχι η επιθυμία την ψυχή. Άλίμονο στον πατέρα που κάνει όλα τα χατίρια του παιδιού του. Αργά η γρήγορα θα το καταστρέψει. Έτσι είναι και με την ψυχή, όταν αντί να οδηγεί εκείνη την επιθυμία, την οδηγεί η επιθυμία. Η επιθυμία είναι η ίδια σκοτάδι, γιατί ποτέ δεν μπορεί να δει τον εαυτό της.
Τί είναι αυτό που καλλιεργεί η κοινωνία μας σήμερα ιδίως στους νέους; Δεν είναι η επιθυμία και μάλιστα η επιθυμία για δύναμη κάθε μορφής, δύναμη οικονομική, κοινωνική κλπ; Αν η επιθυμία είναι σκοτάδι, αναλογιζόμαστε αν οι οδηγοί μας έχουν την ικανότητα να νικούν τις επιθυμίες τους και να βλέπουν καθαρά ή μήπως είναι άνθρωποι αδύνατοι, μοιραίοι, που τους σέρνουν οι επιθυμίες και που υπηρετούν τα πάθη τους, όπως οι δούλοι τα αφεντικά τους;
Αν τέτοιου είδους άνθρωποι είναι οι οδηγοί μας, γιατί καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα χωρίς κανείς να ξέρει το φως ή το σκοτάδι που έχουν μέσα τους, φαντάζεσαι τι μπορεί να συμβεί; «Ο οφθαλμός» λέει το Ευαγγέλιο «είναι το φως του σώματος. Αν ο οφθαλμός είναι σκοτεινός, όλο το σώμα είναι σκοτεινό». Βλέπουμε δυστυχώς πολλούς, που επιχειρούν να προσπορίσουν στον εαυτό τους ωφελήματα από τη μαζική βία που ξέσπασε τις μέρες αυτές, με το να ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Ότι η αναρχία είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία δεν υπάρχει αμφιβολία. Μάταια όμως αναζητούν να βρουν λύσεις χωρίς να έχουν κανένα σημείο αναφοράς και συγκεκριμένα το Λόγο του Θεού. « Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» ( χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε), λέει ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, ο Ιησούς Χριστός.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"