Το νόημα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Κατά την πορεία των Εβραίων στην Έρημο, πολλοί πέθαιναν από δαγκώματα φιδιών. Είχε ξεσπάσει, όπως λέει η Αγία Γραφή, «δεινός των θηρίων θυμός». Ο Μωυσής ύψωσε τότε ψηλά , σε περίβλεπτη θέση, ένα χάλκινο φίδι, που όσοι το κοίταζαν θεραπεύονταν. Η ιστορία αυτή μοιάζει με παραβολή που μας εισάγει στο νόημα του Σταυρού του Χριστού και της υψώσεως αυτού.
Αν δεν υψώσουμε πάνω από όλα τον Σταυρό μέσα μας, αν δεν βλέπουμε τα πάντα στη ζωή μας ,με το πνεύμα της θεληματικής θυσίας του μόνου αναμάρτητου Ιησού, δεν μπορούμε να σωθούμε απ΄ τα δαγκώματα των φιδιών της υπερηφάνειας, του φθόνου, της μνησικακίας, της φιληδονίας, της φιλοχρηματίας και γενικά της κακίας.
Ύψωση του τιμίου Σταυρού, σημαίνει ότι μέσα μας τοποθετούμε ψηλά το πνεύμα της θυσίας του μόνου αναμάρτητου Ιησού Χριστού, το πνεύμα της θυσίας του αθώου. Ότι βλέπουμε και το δικό μας σταυρό , τον οποίο δίκαια ή άδικα φέρουμε στη ζωή μας, σαν συμμετοχή στο Σταυρό του Ιησού Χριστού.
Όταν τα φίδια της κακίας μας δαγκώνουν και μας οδηγούν στην απελπισία και στο χωρισμό της ψυχής μας απ΄ το Θεό, υψώνουμε το βλέμμα μας και κοιτάζουμε το Σταυρό του Ιησού. Έτσι δεν απελπιζόμαστε, γιατί ο Χριστός σταυρώθηκε για τις δικές μας αμαρτίες. Με αυτήν την έννοια ύψωση του Σταυρού σημαίνει υπέρτατη κατανόηση μέσω της αγάπης του Σταυρού. Όπως η λάμπα που βάζουμε ψηλά φέγγει όλα τα πράγματα και όλους τους ανθρώπους στην οικία, έτσι και το νόημα του Σταυρού του Ιησού Χριστού υψώνεται ως η υπέρτατη αξία για μας και φωτίζει τα πάντα τη ζωή μας.
Κάθε άνθρωπος αναρωτιέται στον πόνο του γιατί υποφέρει είτε νιώθει ότι υποφέρει ως υπαίτιος είτε ως αθώος, όπως ο Ιώβ. Πολλές εξηγήσεις υπάρχουν όσον αφορά τον πόνο, από δικό μας φταίξιμο. Για τον πόνο του αθώου η εξήγηση που διαβάζουμε στον Ιώβ είναι η μοναδική.
Την εποχή των πρώτων χριστιανών δημιουργήθηκαν έριδες ανάμεσα στους εξ Εβραίων χριστιανούς, που υποστήριζαν την περιτομή και στους εξ Εθνικών χριστιανούς που δεν ήθελαν να περιτέμνονται. Οι χριστιανοί είναι νέα κτίση, τους είπε ο Απόστολος Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του. Στη νέα κτίση δεν έχει σημασία ούτε η περιτομή, ούτε η μη περιτομή. «Δεν καυχιέμαι για τίποτα, παρά μόνο στον Ιησού Χριστό κι ΄ αυτόν εσταυρωμένο».
Και τώρα, στην εποχή μας, πεθαίνουμε από τα δαγκώματα των φιδιών των παθών που σκοτώνουν την ψυχή μας. Η ύψωση του τιμίου Σταυρού σημαίνει ότι αποδίδουμε κάθε καλό στη δύναμη του Σταυρού και όχι στις δικές μας δυνάμεις.
Δεν ελπίζουμε στις δικές μας δυνάμεις, αλλά στη δύναμη του Σταυρού. Κάθε δική μας θυσία είναι για τη δική μας εξιλέωση απ΄ τις δικές μας αμαρτίες και κάθε ξεπληρωμή είναι για τα δικά μας χρέη, γιατί κανένας από μας δεν είναι αναμάρτητος. Μόνο η Σταύρωση του αθώου, του μόνου αναμάρτητου Ιησού λυτρώνει όλο τον κόσμο, γιατί έγινε για να σώσει τον κόσμο.
Σύμφωνα με τον Γεωργιανό μύθο του Φρουρίου του Σουράμ, το Φρούριο του Σουράμ, που το έχτιζαν για να προστατέψουν τα παιδιά της Γεωργίας απ΄ τους εχθρούς, το έχτιζαν και γκρεμιζόταν. Το Φρούριο του Σουράμ στερεώθηκε μόνον όταν θυσιάστηκε θεληματικά ένας αθώος νέος.
Η μητέρα του αθώου ζητούσε να θυμούνται τη θεληματική θυσία του γιού της. Δεν ζητούσε την απλή θύμηση, αλλά τη συμμετοχή στο πνεύμα της θεληματικής (με απόλυτη ηρεμία) θυσίας του αθώου. «Να θυμάστε την απόλυτη ηρεμία του γιου μου».
Η μητέρα ζητούσε την ύψωση της θυσίας του γιου της τόσο ψηλά, ώστε να φωτίζει με το φως της τη ζωή των Γεωργιανών που αγωνίζονταν να φυλάξουν την ψυχή των παιδιών τους απ΄ τη διαφθορά.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
m_lagouvardos@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου