Ο πόλεμος κατά της ωριμότητας

ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου



Ο πόλεμος κατά της ωριμότητας

<> (Lorca)
(Κουβαλάνε τη μάταιη αστρονομία της βίας μέσα στο κρανίο τους)

Ο πόλεμος κατά της ωριμότητας ξεκινάει απ΄ την Εκπαίδευση. Παραγκωνίζεται η μόρφωση των νέων για να πληγεί η ωριμότητα, η υπευθυνότητα και η ελευθερία της σκέψης. Ο ώριμος, ο ενήλικος, αυτός που έχει το πνεύμα του ελεύθερο δεν χειραγωγείται και δε γίνεται υπάκουος καταναλωτής. Δίχως την αληθινή μόρφωση ο άνθρωπος γεράζει και δε γίνεται ώριμος και ενήλικος, αλλά παραμένει "μεγάλο παιδί". Τα χρόνια δε δίνουν σοφία αλλά γεράματα. Παραμελώντας τη μόρφωση καταδιώκουμε την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του ανθρώπου. Πρ΄γματι η ωριμότητα σπανίζει στις μέρες μας! Γέροι μαλώνουν για το ποδόσφαιρο και την πολιτική και παίζουν γροθιές και μπαστουνιές!
Είδαμε μια τέτοια γεροντομαχία μεγάλων παιδιών μια φθινοπωρινή μέρα με λιακάδα.στην Πλατεία Ταχυδρομείου, στη Λάρισα. Δυο γέροι με τρεμάμενα πόδια μάλωναν για την πολιτική ή για το ποδόσφαιρο! Με το ένα χέρι έδιναν χτυπήματα ο ένας στον άλλον (τα περισσότερα στον αέρα) και με το άλλο συγκρατιόνταν από αυτούς που τους βοηθούσαν να στέκονται στα πόδια τους!
Όποιος θέλει να αγωνιστεί για την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του πολίτη, πρέπει να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των νέων στη μόρφωση. Πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άρχοντες ωμά και απροκάλυπτα δηλώνουν ότι η Εκπαίδευση δεν έχει στόχο να μορφώσει τους νέους όπως ορίζει το Σύνταγμα για να γίνουν ώριμοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες.
Η Εκπαίδευση παρέχει στους νέους μόνο γνώσεις απαραίτητες για την επαγγελματική τους κατάρτιση, αν και ξεχνάει να αναλάβει και την ευθύνη να τους αποκαταστήσει επαγγελματικώς. Άρα η τόση φροντίδα της για το επάγγελμα χωρίς τη μόρφωση και την υπευθυνότητα ,στην πραγματικότητα είναι πρόφαση για να πληγεί και εξαφανιστεί ο ώριμος πολίτης, πράγμα που συμβαίνει ήδη στις μέρες μας με τους ανώριμους πολίτες με άσπρα μαλλιά.
Ο αγώνας του σκεπτόμενου πολίτη για την ωριμότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον με στόχο να εισέλθη κάποτε στην πολιτική η σύνεση, η πείρα και η σοφία, ώστε να αναλάβουν την πολιτική εξουσία ώριμοι πολίτες, που θα σταματήσουν την αυτοκτονία της Γης!
Θα μου ζητούσες ίσως, ευγενικέ αναγνώστη, να σου δείξω έναν ώριμο και έναν ανώριμο πολίτη για να φανεί με ποιο κριτήριο αποτιμούμε την ωριμότητα και με ποιο την ανωριμότητα. Πράγματι υπάρχει ασφαλές κριτήριο για τη διάκριση του ωρίμου απ΄ τον ανώριμο πολίτη. Πρόκειται για το ίδιο κριτήριο, που ισχύει απ’ τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα για τη διάκριση του ενηλίκου και του ανηλίκου. Φυσικά δεν είναι ασφαλές κριτήριο η ηλικία, γιατί καθένας γνωρίζει ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας «μεγάλα παιδιά», ανώριμοι πολίτες, απ΄ τους οποίους κινδυνεύει όχι μόνο ο πολιτισμός αλλά και η ζωή στη Γη!
Ένα απλό ουσιαστικό κριτήριο ενηλικότητας είναι η συγχώρηση με την έννοια ότι δεν προβάλλουμε τα λάθη μας στους άλλους και αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι για τις πράξεις μας. Τα πιο πολλά <<μεγάλα παιδιά>> αν και έφτασαν στην ηλικία του ώριμου ανθρώπου δεν απέκτησαν την ωριμότητα να κατανοήσουν και να συγχωρήσουν τους γονείς τους, ιδίως τον πατέρα, το σύμβολο της ωριμότητας

Μόσχου Λαγκουβάρδου, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μόσχου Λαγκουβάρδου, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

--------------------------------------------------------------------------------

Η ιδέα που έχουμε για το λόγο δείχνει τη στάση μας απέναντι στο Λόγο του Θεού. Αν ο λόγος δεν είναι για μας παρά ένας κώδικας μεταφοράς πληροφοριών, όπως τον θεωρούν πολλοί , αυτό σημαίνει πρώτον ότι δεν διακρίνουμε την ανθρώπινη φύση απ΄ τη φύση των ζώων και δεύτερον είναι ακατανόητα για μας τα λόγια ότι ο Λόγος του Θεού είναι Θεός. Ο λόγος πράγματι μεταφέρει πληροφορίες καθώς και αισθήματα και επιθυμίες, το ίδιο όπως με κάποιους ανάλογους τρόπους γίνεται και στα ζώα., αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ο λόγος είναι η αληθινή μας φύση, αυτό που μας ξεχωρίζει απ΄ τα ζώα. Με το λόγο δεχόμαστε το πνεύμα του Θεού, που όπως λέει η Γραφή ερευνά τα βάθη του ανθρώπου και του Θεού.

Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το λόγο και για να μιλάει με τον εαυτό του. Αν ο λόγος μεταφέρει μόνο πληροφορίες, σε ποιον μεταφέρει πληροφορίες, όταν μιλάει στον εαυτό του; Είναι φανερό ότι ο λόγος στην περίπτωση αυτή δεν μεταφέρει απλώς πληροφορίες ή σκέψεις ,αισθήματα και επιθυμίες, αλλά ΕΙΝΑΙ σκέψεις και αισθήματα και επιθυμίες, είναι η ίδια η ουσία του ανθρώπου, που σκέφτεται, νιώθει ή επιθυμεί. Ο λόγος του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος, το ίδιο όπως ο Λόγος του Θεού είναι Θεός. (Ευαγγέλιο του Ιωάννη).

Ο λόγος στα μαθηματικά έχει την έννοια της σχέσης. Πράγματι αρχίζουμε να νιώθουμε ότι είμαστε πρόσωπα όταν συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε σχέση με τον κόσμο, με τους άλλους, ακόμα και με τον εαυτό μας και με το Θεό, ως τον εαυτό του εαυτού μας.! Αν δεν καταλαβαίνουμε τη σχέση μας με τον κόσμο ή αν η σχέση μας είναι από φόβο ή από ιδιοτέλεια νιώθουμε την απώλεια του λόγου. Βρισκόμαστε μπροστά στο κενό και η ζωή μας δεν έχει κανένα νόημα. Αναζητούμε τον λόγο, που είναι η Αγάπη.

Η αγάπη για τα πάντα, ακόμα και γι΄ αυτούς που μας στενοχωρούν είναι η Γνώση του αληθινού Θεού που είναι ο Λόγος του Θεού. Δίχως την αγάπη αυτή ούτε εμείς ξέρουμε το Λόγο του Θεού, ούτε Εκείνος μας ξέρει. <<Ουκ οίδα υμάς >> (δε σας ξέρω), είπε.

Ο λόγος δεν είναι απλώς ένας κώδικας μετάδοσης πληροφοριών. Αν ο λόγος είναι απλώς ένας κώδικας επικοινωνίας , (παρόμοιους κώδικες έχουν και τα ζώα), αν ο λόγος δεν είναι η αληθινή μας φύση, δεν έχουμε καμιά ελπίδα, δεν βρίσκουμε κανένα νόημα στη ζωή μας. Περπατούμε στο σκοτάδι ώσπου να συνειδητοποιήσουμε ότι ο λόγος είναι το φως της ζωής. Έχουμε την αίσθηση του κενού που μας οδηγεί στην απελπισία.

Μόσχου Λαγκουβάρδου,ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΓΑΛΑΖΙΟΣ,ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΑΣΙΝΟ

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΓΑΛΑΖΙΟΣ, ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΑΣΙΝΟ!
( Με λύπη κι ευσπλαχνία για τη ζωή και την υγεία των παιδιών μας)
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Οι Έλληνες είμαστε λαός με αισθητική καλλιέργεια. Αγαπάμε την ομορφιά παντού ιδίως στα χρώματα. Μας κατάλαβαν οι πολιτικοί γι΄ αυτό δίνουν έμφαση στα χρώματα, στο πράσινο, στο γαλάζιο, στο κόκκινο, στο πορτοκαλί.. Εγώ π.χ. ώσπου να χάσω τα μισά και περισσότερα δόντια μου διάλεγα τις οδοντογιατρούς μου απ΄ την ομορφιά τους. Και το δήμαρχο έτσι τον ψήφισα, γιατί είχε ωραίο χαμόγελο! Όλοι έτσι κάνουμε. Ποιος ξέρει την ψυχή του άλλου; Θα μου πείτε το δέντρο απ΄ τους καρπούς του φαίνεται τι δέντρο είναι, αν είναι καλό ή αν είναι σαπρό.
Συμβαίνει κάτι εκπληκτικό στη Θεσσαλία.. Ο ξένος το βλέπει αμέσως ενώ οι Θεσσαλοί το συνήθισαν. Το εκπληκτικό είναι ότι σε ολόκληρο το Θεσσαλικό κάμπο δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο. Μίσησαν τα δέντρα τους οι Θεσσαλοί; Δεν θέλουν τους καρπούς τους; Ούτε τη σκιά τους; Αν το ‘βλεπε κανείς στον ύπνο του θα ξυπνούσε, γιατί είναι ένας πραγματικός εφιάλτης. Μα οι Λαρισαίοι είναι ικανοί να κάψουν τη Λάρισα για το ποδόσφαιρο. Για το ποτάμι τους που πρασίνισε απ΄ τις ακαθαρσίες των βατράχων δεν ενοχλείται κανείς.
Στο χωριό μου αποτελούσε ποινικό αδίκημα το να αφήνει κανείς εκτεθειμένα απόνερα στην αυλή του. Στη Λάρισα του πολιτισμού ολόκληρο είναι μια απέραντη εστία μολύνσεως και κανείς δε μιλάει. «Περιμένουν να πεθάνει η μισή Λάρισα για να ενδιαφερθούν και να ενεργήσουν», λέει ο Γιάννης στην ταβέρνα. «Γιάννη, είναι ένα αποκλίνον πρόβλημα η μόλυνση του Πηνειού και γενικά η μόλυνση του περιβάλλοντος». Ο Γιάννης δεν καταλαβαίνει και με το δίκιο του, τι είναι «αποκλίνον πρόβλημα».
Ήμουν έτοιμος να του εξηγήσω τον όρο και να του συστήσω να διαβάσει το βιβλίο του Γερμανού Σουμάχερ «Οδηγός για το Περίπλοκο». Προτίμησα ν’ αποφύγω τη θεωρητικολογία. «Γιάννη, αποκλίνον, δηλαδή άλυτο πρόβλημα είναι όταν προσπαθείς να ξύσεις τη μύτη σου με το γάντι της πυγμαχίας!» Κάπως έτσι προσπαθούν να λύσουν τα άλυτα προβλήματα στη Νέα Εποχή. «Θα πεθάνουμε από χολέρα !» «Θα φταίει ο Δήμαρχος;» « Εμ , ποιος θα φταίει;» «Θα φταίει το πνευματικό χλωροφόρμιο. Η Λάρισα βρωμάει πνευματικό χλωροφόρμιο» Ο Γιάννης στην ταβέρνα κόκκινος απ΄’ το τσίπουρο δεν πρέπει να συγχιστεί άλλο. Είναι φανερό ότι δεν με καταλαβαίνει. «Εγώ ήπια, ετούτος μέθυσε» σκέφτεται.
Τι εννοώ «πνευματικό χλωροφόρμιο»; Εννοώ την παθητικότητα, την συνήθεια του Λαρισαίου πολίτη στην ήττα! Την παγίδευσή του στο ποδόσφαιρο, το μπλέξιμό του με τον κομματισμό και την μικροπολιτική! «Τι να κάνουμε;» Γράφω αυτό το άρθρο για το πράσινο ποτάμι και το γαλάζιο Δήμαρχο. Και πρέπει να γράφω ώσπου να κουραστούν να με βλέπουν. Η σιωπή τους θα σπάσει κάποτε!
Tί να κάνουμε, ευγενικέ αναγνώστη; Αν σ’ ενοχλεί το πνευματικό χλωροφόρμιο μπορείς να κάνεις κάτι για την αφύπνιση των αρχών. Όσο για μένα σκέφτομαι αντί να πληρώσω τρεις χιλιάδες ευρώ για ένα βιβλίο μη εμπορικό που κανείς δεν το διαβάζει να τυπώσω μερικές χιλιάδες έντυπα με αυτές μόνο τις φράσεις. «Το να βλέπεις το άδικο και να σωπαίνεις είναι δειλία. Διαμαρτύρομαι για τη μόλυνση. Υπογραφή………………..» και να τα μοιράσω στους Λαρισαίους για να τα στείλουν στις Αρχές με την υπογραφή τους.
Αλλά να μην περιμένουν ότι θα τους ξαναχαμογελάσει ο Δήμαρχος ή ότι θα τους συμπαρασταθεί ο βουλευτής σε κάποιο πρόβλημά τους!
Οι Έλληνες είμαστε αισθητικός λαός κι αγαπούμε τα χρώματα και τα χαμόγελα. Η μακαρίτισσα γιαγιά μου, η Βασιλική, ευχόταν για μένα το ομηρικό «Αλάβρισον», που θα πει «είθε αφθονία αγαθών για σένα» (Όλβω βρίθον), <<μα εσύ γελιέσαι μ’ ένα λουλούδι.>> συμπλήρωνε θλιμένα. Πώς όχι όταν λαός ολόκληρος γελιέται με ένα χρώμα όπως π.χ. με το γαλάζιο οι Λαρισαίοι, αυτή την εποχή!
Κάποιος γιατρός μου είπε και πρέπει να είναι αλήθεια, πως το οξυγόνο αποθηκεύεται. Άρα μια ανάβαση κάθε βδομάδα ή κάθε δεκαπέντε μέρες σ΄ ένα βουνό φτάνει για να αποθηκεύσουμε το απαραίτητο οξυγόνο για την υγεία μας. Το μόνο εύκολο, να ανεβείς σε κάποιο βουνό ή έστω σε κάποιο λόφο, τώρα που φαίνεται ότι δεν κινδυνεύεις από λαθρομετανάστες γιατί όποιος μείνει λίγο στην Ελλάδα γίνεται ανθρωπινότερος!


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό είναι το τελευταίο άρθρο στη Λαρισαϊκή εφημερίδα «ΚΟΣΜΟΣ». Αντί να σπάσει η «σιωπή των Αρχών», ευγενικέ αναγνώστη, έσπασε ο λόγος του αρθρογράφου!

Μόσχου Λαγκουβάρδου, ΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

ΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Αν το παιδί σας έχει κλίση στις Τέχνες, όπως είχα εγώ, να ψάξετε να δείτε μήπως δεν αγαπάει κανένα επάγγελμα.. Εγώ π.χ. δεν αγάπησα ποτέ κανένα επάγγελμα. Μου άρεσε να κάθομαι και να αγναντεύω τα σύννεφα στον ουρανό, αλλά κανένας δεν σε πληρώνει να κάθεσαι και να απολαμβάνεις την ομορφιά που έχει αυτός ο κόσμος, το πράσινο, τα δέντρα, τις λίμνες, τα ποτάμια, τα βουνά και τις θάλασσες…
Τι να κάνει λοιπόν κανείς που δεν θέλει να κάνει τίποτα και έχει ανάγκη να πληρώνεται γιατί δεν είναι πλούσιος, ώστε να κάθεται και να μην του λείπουν τα χρήματα; Αυτό είναι μεγάλο άλυτο πρόβλημα που ίσως δεν είναι άσχετο με το πρόβλημα της ανεργίας. Την ανεργία δεν την αντιμετωπίζουν μόνον αυτοί που δεν έχουν δουλειά, αλλά κι αυτοί που δεν θέλουν ή και δεν μπορούν να δουλέψουν σε οποιαδήποτε δουλειά. Ξέρω κάποιον που δεν θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει σε δουλειά με αίματα, γιατί μόλις δει αίμα λιποθυμάει!
Άλλος πάλι δεν μπορεί να δουλέψει σε δουλειά υποτιμητική. Ο Κικέρων ο αρχαίος αυτός Ρωμαίος φιλόσοφος είχε διακρίνει τα επαγγέλματα σε ανώτερα και σε κατώτερα. Ανώτερα θεωρούσε τα πνευματικά στα οποία καταναλώνεις φαιά ουσία και κατώτερα θεωρούσε τα χειρωνακτικά, στα οποία χρειάζεται μόνο η σωματική ενέργεια.!
Η διάκριση αυτή κατά τη γνώμη μου είναι εντελώς αυθαίρετη και ανυπόστατη. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Μεταφερθείτε με τη φαντασία σας στη Νάπολη, στο λιμάνι, όπου ένας βαρκάρης με φωνή όμορφη σαν του Καρούζο τραγουδάει κάποιο ναπολιτάνικο σκοπό την ώρα που ξανοίγεται με τη βάρκα του στο πέλαγος. Το να ψαρεύεις και να τραγουδάς δεν είναι πνευματικό και είναι πνευματικό να σχεδιάζεις με το μυαλό σου πώς θα διευρύνεις τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος των φτωχών; Στην Ορθόδοξη Παράδοση δεν διακρίνεται η πνευματικότητα με αυτόν τον τρόπο, αλλά ανάλογα με το ήθος.
Έχοντας στο νου μου κάποιο επάγγελμα, που μετά χαράς θα το ασκούσα κι εγώ, αν το ήξερα από νωρίς κι αν είχα όλες τις προϋποθέσεις που χρειάζονται , θα πρότεινα σε κάποια δυνατή και εμπνευσμένη Κυβέρνηση , αν υπήρχε, τον τρόπο να λύσει αυτομάτως το πρόβλημα της ανεργίας. Εννοώ το επάγγελμα του «εισοδηματία»!
Μια ισχυρή και φωτισμένη Κυβέρνηση θα μπορούσε να ονομάσει όλους τους ανέργους «εισοδηματίες» και να επιβάλει σ΄ αυτούς «φόρο εισοδήματος» που αναλογεί στο χρόνο που ξοδεύουν στις καφετέριες! Με αυτόν τον τρόπο εξαφανίζεται η ανεργία αφού κανείς δεν θα μιλάει γι΄ αυτήν κι ούτε τα λεξικά θα την γράφουν. Άλλωστε η αναγνώριση «πλασματικού» χρόνου εργασίας είναι κεκτημένο δικαίωμα (!) των δημοσίων υπαλλήλων και δεν υπάρχει λόγος να μην αναγνωριστεί ο «πλασματικός» χρόνος και στον ιδιωτικό τομέα.
Όσον αφορά στο επάγγελμα του «εισοδηματία» στο οποίο αναγνωρίζεται η επαγγελματική ιδιότητα του να εισπράττει κανείς χρήματα ,(το ανώτερο για μένα επάγγελμα!) έχει κι αυτό τις δυσκολίες του. Είχα ένα φίλο εισοδηματία στη Βέροια
Που ξεχνούσε που βρίσκονται τα διαμερίσματά του στη Θεσσαλονίκη, όταν ήταν να πάει να εισπράξει τα ενοίκια απ΄ τους κακοπληρωτές τους.
Το επάγγελμα του εισοδηματία αναγνωρίζεται σιωπηρά γι΄ αυτούς που κάθονται και τους πληρώνει το κράτος, ενώ δεν αναγνωρίζεται γι΄ αυτούς που κάθονται και τους πληρώνει ο πατέρας τους ή η μητέρα τους! Δίκαιο είναι να αναγνωριστεί και γι΄ αυτούς .Είναι πράγματι ωραίο επάγγελμα, ξεκούραστο και ανέξοδο, ιδίως τώρα που δεν χρειάζεσαι παρά ένα κινητό τηλέφωνο, ούτε γραφείο, ούτε υπαλλήλους, εκτός αν
το θέλεις για ερημητήριο η για καταφύγιο μακριά απ΄ την καθημερινή φθορά.

Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου, ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Τον πατέρα μου Μανώλη, Κρητικό απ’ το Άνω Τριπόδο Μυλοποτάμου Ρεθύμνου, δεν τον θυμάμαι καθόλου. Ήμουν δύο ετών όταν σκοτώθηκε στο Αρμενοχώρι της Φλώρινας, το 1944. Ευτυχώς η εκ μητρός γιαγιά μου Βασιλική είχε τη σοφία και την αγάπη να μου μιλάει συχνά από μικρό παιδί για τον πατέρα μου με τέτοιο θαυμασμό, ώστε κατάφερε να βάλει μέσα στην καρδιά μου την εικόνα ενός ηρωικού και εξιδανικευμένου πατέρα!

Χάρις στη γιαγιά μου, απέκτησα δυο πατέρες, έναν πραγματικό, το Χρήστο απ΄ τη Σπερχειάδα Λαμίας ( η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε μετά από λίγα χρόνια από το θάνατο του πατέρα μου) κι έναν ιδανικό το Μανώλη, από το Μυλοπόταμο. Πιστεύω ότι η ύπαρξη δύο πατέρων κι η αγάπη μου γι΄ αυτούς, με βοήθησε να δεχθώ με όλη μου την καρδιά τον Πατέρα-Θεό και τους Πατέρες της Εκκλησίας , της οποίας έγινα με τη δύναμη και με τη χάρη του Θεού πιστό τέκνο της.

Η ύπαρξη του ιδανικού πατέρα με έκανε να επιθυμώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου να τον γνωρίσω πως ήταν για να γνωρίσω κι εγώ καλύτερα τον εαυτό μου. Χάρηκα όταν ύστερα από σαράντα χρόνια έμαθα από μια γριά γυναίκα ότι ο πατέρας μου έγραφε και με λαχτάρα πήγα στο σπίτι της να πάρω ένα ημερολόγιό του. Ήταν ένα χοντρό τετράδιο σαν αυτά που τηρούσαν οι μπακάληδες για τις λογιστικές τους καταγραφές. Απογοητεύθηκα όταν είδα ότι ο πατέρας μου δεν είχε γράψει τίποτα για τον εαυτό του, ούτε μια σειρά να λέει πως σκέφτεται και τι νιώθει.

Έτσι ξαναγύρισα στην παλιά μέθοδο να προσπαθώ να ανακαλύψω ποια ήταν τα αγαπημένα του πράγματα από εκείνα που ήθελε να έχει μαζί του, κυρίως από εκείνα που ήθελε να φωτογραφίζεται μαζί τους. Ευτυχώς αγαπούσε πολύ τις φωτογραφίες. Μου άφησε ένα μεγάλο άλμπουμ με πάμπολλες φωτογραφίες του, ώστε είχα πλούσιο υλικό να μελετώ την ψυχική ιδιοσυγκρασία του και μέσω αυτής και τη δική μου.

Με γνώμονα την ανακάλυψη της ψυχής κατέγραψα τα αγαπημένα πράγματα του πατέρα μου ανάλογα με τη συχνότητα που εμφανίζονται στις φωτογραφίες του. Αναφέρω εδώ μερικά κατά σειράν σπουδαιότητας. Ο πατέρας μου αγαπούσε να φωτογραφίζεται με έναν ή περισσότερους φίλους του κι έγραφε και τα ονόματά τους πίσω απ΄ τις φωτογραφίες. Είναι οπωσδήποτε χαρακτηριστικό το ότι δεν του άρεσε ποτέ να φωτογραφίζεται μόνος του, χωρίς κάποιο αγαπημένο πράγμα κοντά του. Μετά τους φίλους τη σειρά είχαν τα παιδιά, οι σκύλοι, τα δέντρα, το όπλο του, η κάπα του κ.α.

Αν ψάξει κανείς θα ανακαλύψει πολλά ψυχικά γνωρίσματα κληρονομημένα απ’ τους γεννήτορές του. Όσο για μένα, έμοιασα τον πατέρα μου στα αγαπημένα πράγματα που δεν ήθελε να τα αποχωρίζεται με την αγάπη μου στα βιβλία.Πάντα κουβαλάω αγαπημένα βιβλία μαζί μου. Ο πρωτότοκος γιος μου που έχει και το όνομα του πατέρα μου, ο Μανώλης, πήρε από αυτόν την αγάπη για το γράψιμο στο στυλ του παππού του. Πιο πολύ του αρέσει να αντιγράφει τις σκέψεις των άλλων και ποτέ δεν μιλάει για τον εαυτό του, μέχρι τώρα τουλάχιστον. Το αντίθετο με εμένα που μετέτρεψα τα άρθρα μου στον τύπο σε προσωπικό μου ημερολόγιο! Ευτυχώς ο κόσμος ,όχι μόνο δε δυσανασχετεί με το είδος αυτό της αυτοβιογραφικής γραφής, αλλά όπως φαίνεται του αρέσει κιόλας!