Μόσχου Λαγκουβάρδου, ΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

ΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Αν το παιδί σας έχει κλίση στις Τέχνες, όπως είχα εγώ, να ψάξετε να δείτε μήπως δεν αγαπάει κανένα επάγγελμα.. Εγώ π.χ. δεν αγάπησα ποτέ κανένα επάγγελμα. Μου άρεσε να κάθομαι και να αγναντεύω τα σύννεφα στον ουρανό, αλλά κανένας δεν σε πληρώνει να κάθεσαι και να απολαμβάνεις την ομορφιά που έχει αυτός ο κόσμος, το πράσινο, τα δέντρα, τις λίμνες, τα ποτάμια, τα βουνά και τις θάλασσες…
Τι να κάνει λοιπόν κανείς που δεν θέλει να κάνει τίποτα και έχει ανάγκη να πληρώνεται γιατί δεν είναι πλούσιος, ώστε να κάθεται και να μην του λείπουν τα χρήματα; Αυτό είναι μεγάλο άλυτο πρόβλημα που ίσως δεν είναι άσχετο με το πρόβλημα της ανεργίας. Την ανεργία δεν την αντιμετωπίζουν μόνον αυτοί που δεν έχουν δουλειά, αλλά κι αυτοί που δεν θέλουν ή και δεν μπορούν να δουλέψουν σε οποιαδήποτε δουλειά. Ξέρω κάποιον που δεν θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει σε δουλειά με αίματα, γιατί μόλις δει αίμα λιποθυμάει!
Άλλος πάλι δεν μπορεί να δουλέψει σε δουλειά υποτιμητική. Ο Κικέρων ο αρχαίος αυτός Ρωμαίος φιλόσοφος είχε διακρίνει τα επαγγέλματα σε ανώτερα και σε κατώτερα. Ανώτερα θεωρούσε τα πνευματικά στα οποία καταναλώνεις φαιά ουσία και κατώτερα θεωρούσε τα χειρωνακτικά, στα οποία χρειάζεται μόνο η σωματική ενέργεια.!
Η διάκριση αυτή κατά τη γνώμη μου είναι εντελώς αυθαίρετη και ανυπόστατη. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Μεταφερθείτε με τη φαντασία σας στη Νάπολη, στο λιμάνι, όπου ένας βαρκάρης με φωνή όμορφη σαν του Καρούζο τραγουδάει κάποιο ναπολιτάνικο σκοπό την ώρα που ξανοίγεται με τη βάρκα του στο πέλαγος. Το να ψαρεύεις και να τραγουδάς δεν είναι πνευματικό και είναι πνευματικό να σχεδιάζεις με το μυαλό σου πώς θα διευρύνεις τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος των φτωχών; Στην Ορθόδοξη Παράδοση δεν διακρίνεται η πνευματικότητα με αυτόν τον τρόπο, αλλά ανάλογα με το ήθος.
Έχοντας στο νου μου κάποιο επάγγελμα, που μετά χαράς θα το ασκούσα κι εγώ, αν το ήξερα από νωρίς κι αν είχα όλες τις προϋποθέσεις που χρειάζονται , θα πρότεινα σε κάποια δυνατή και εμπνευσμένη Κυβέρνηση , αν υπήρχε, τον τρόπο να λύσει αυτομάτως το πρόβλημα της ανεργίας. Εννοώ το επάγγελμα του «εισοδηματία»!
Μια ισχυρή και φωτισμένη Κυβέρνηση θα μπορούσε να ονομάσει όλους τους ανέργους «εισοδηματίες» και να επιβάλει σ΄ αυτούς «φόρο εισοδήματος» που αναλογεί στο χρόνο που ξοδεύουν στις καφετέριες! Με αυτόν τον τρόπο εξαφανίζεται η ανεργία αφού κανείς δεν θα μιλάει γι΄ αυτήν κι ούτε τα λεξικά θα την γράφουν. Άλλωστε η αναγνώριση «πλασματικού» χρόνου εργασίας είναι κεκτημένο δικαίωμα (!) των δημοσίων υπαλλήλων και δεν υπάρχει λόγος να μην αναγνωριστεί ο «πλασματικός» χρόνος και στον ιδιωτικό τομέα.
Όσον αφορά στο επάγγελμα του «εισοδηματία» στο οποίο αναγνωρίζεται η επαγγελματική ιδιότητα του να εισπράττει κανείς χρήματα ,(το ανώτερο για μένα επάγγελμα!) έχει κι αυτό τις δυσκολίες του. Είχα ένα φίλο εισοδηματία στη Βέροια
Που ξεχνούσε που βρίσκονται τα διαμερίσματά του στη Θεσσαλονίκη, όταν ήταν να πάει να εισπράξει τα ενοίκια απ΄ τους κακοπληρωτές τους.
Το επάγγελμα του εισοδηματία αναγνωρίζεται σιωπηρά γι΄ αυτούς που κάθονται και τους πληρώνει το κράτος, ενώ δεν αναγνωρίζεται γι΄ αυτούς που κάθονται και τους πληρώνει ο πατέρας τους ή η μητέρα τους! Δίκαιο είναι να αναγνωριστεί και γι΄ αυτούς .Είναι πράγματι ωραίο επάγγελμα, ξεκούραστο και ανέξοδο, ιδίως τώρα που δεν χρειάζεσαι παρά ένα κινητό τηλέφωνο, ούτε γραφείο, ούτε υπαλλήλους, εκτός αν
το θέλεις για ερημητήριο η για καταφύγιο μακριά απ΄ την καθημερινή φθορά.