Πνευματικές και υλικές χαρές

 

Πνευματικές και υλικές χαρές  

Δεν πιστεύω πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο να αγαπάει  τις υλικές χαρές  πιο πολύ από τις πνευματικές. Έπλασε άραγε  τον άνθρωπο να αγαπάει πιο πολύ την αισθησιακή χαρά ενός γλυκίσματος ,από την αισθητική χαρά της ακροάσεως μιας μουσικής ή της θέας ενός ωραίου τοπίου; Αισθησιακή χαρά είναι αυτή που νιώθουμε με τις αισθήσεις του σώματος και αισθητική χαρά είναι αυτή που απολαμβάνουμε με την αίσθηση του νου.

Αισθησιακή χαρά είναι ο έρωτας π.χ. και αισθητική χαρά είναι η χαρά από τη θέα του παιδιού μας ή ενός φίλου μας ή οποιουδήποτε αγαπημένου προσώπου. Στην ιαπωνική παράδοση ζεν, το να δεις ξαφνικά τον πατέρα σου στο δρόμο, ονομάζεται «σατόρι» και είναι η μεγαλύτερη πνευματική χαρά της φώτισης.  

 Ανάμεσα στις δύο αυτές χαρές, νομίζω ότι  πιο δυνατή είναι η πνευματική, αν και εκ πρώτης όψεως ,φαίνεται ότι είναι η υλική χαρά η πιο δυνατή.

ΚΙ αυτό συμβαίνει επειδή δεν τις  ζυγίζουμε δίκαια, αλλά κλέβουμε πάντοτε στο ζύγι την πνευματική χαρά. Δεν είναι ποτέ η πλάστιγγά μας ισοσταθμισμένη. Πάντοτε γέρνει προς το μέρος της υλικής χαράς.   

Αυτό γίνεται χωρίς να το αντιληφθούμε, επειδή δεν σκεφτόμαστε ότι η πνευματική κατάσταση είναι προϋπόθεση της υλικής χαράς. Χωρίς την πνευματική κατάσταση είναι αδύνατη η απόλαυση της υλικής χαράς . Κανένας δεν μπορεί να απολαύσει τίποτε, όταν δεν είναι νηφάλιος. Η αλλοτρίωση, το άγχος, η ανησυχία κ.ά. είναι ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις, που  μας εμποδίζουν  να χαρούμε τις υλικές χαρές της ζωής, όταν μας αποξενώνουν από τον ίδιο τον εαυτό μας.