Ένα θαύμα που έγινε σε μένα

Μόσχου Λαγκουβάρδου Θυμάμαι μια φορά που ο Θεός ενήργησε μέσα από μένα με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε να γνωρίζω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το έκανε Εκείνος. Ήμουν τότε τριάντα χρονών και τηρούσα σαν νεοφώτιστος την νοερά προσευχή του Ιησού, όπως μου τη δίδαξε ένας ευλογημένος άνθρωπος στην Κάλυμνο που την τηρούσε και αυτός. Το περιστατικό που σας διηγούμαι συνέβη σε μια ανάβασή μου στον Όλυμπο. Βρίσκομαι στην κορυφή του Ολύμπου και ετοιμάζομαι να σκαρφαλώσω στον Μύτικα, χωρίς καμιά γνώση της αναρρίχησης και χωρίς κάποιο εφόδιο π.χ σχοινιά, καρφιά, ειδικό κράνος κ.ά. Αρχίζω να αναριχώμαι κολλημένος στο λείο μάρμαρο, στον Μύτικα. Βσκίσω ψηλαφώντας τις τρύπες και χώνα τα δάχτυλά μου σ' αυτές. Κατόπιν αναζητώ ψηλαφώντας τις τρύπες για τα πόδια και σέρνομαι προς τα πάνω. Σκαρφαλώνω μερικά μέτρα κολλημένος σαν στρείδι στον κάθετο το βράχο. Ξαφνικά φαντάζομαι την κατάβαση και παγνώνω απ΄το φόβο μου. Κάτω από μένα το έδαφος είναι τόσο επικλινές, κπου δεν μπορεί κανείς να σταθεί όρθιος.Τά γόνατά μου λύνονται απ΄το φόβο μου. Ούτε να προχωρήσω μπορώ ούτε να κατεβώ. Έτσι χάνω την αίσθηση του εαυτού μου.Δεν νιώθω τίποτε. Μόνο μια γλυκιά αίσθηση καθώς μουδιάζει το σώμα μου. Ίσως προετοοιμάζεται για τον επερχόμενο τραυματισμό μου. Μεσολαβεί ένα κενό στη συνείδησή μου. ΔΕν ξέρω πόσο διήρκεσε αυτό και πώς βρέθηκα καθισμένος στο έδαφος,γεμάτος αγάπη και ευγνωμοσύνη. Ποιος με κατέβασε και με έβαλε εκεί να κάθομαι ασφαλής και πλημμυρισμένος από το άσιθημα της ευγωμοσύνης και της αγάπης για τα πάντα; . Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είναι ενέργεια του Θεού! Ήμουν τότε τριάντα χρονών και έμενα στη Βέροια.