Διάκρισις των επιθυμιών και θεϊκή παρρησία (Επ.)

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η Εκκλησία διακρίνει τις επιθυμίες, με κριτήριο την ελευθερία, σε αδιάβλητες επιθυμίες, οι οποίες δεν δεσμεύουν την ελευθερία του ανθρώπου και σε άτοπες επιθυμίες, οι οποίες δεσμεύουν την ελευθερία του ανθρώπου και στερούν από τον άνθρωπο την παρρησία προς το Θεό.
Χωρίς τη θεϊκή παρρησία, νιώθουμε ότι ο Θεός ,μας εγκατέλειψε και δεν ενδιαφέρεται για μας. Όπως πίστευε ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος, ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτόν!
Νιώθουμε ότι ο Θεός είναι μακριά μας, ενώ εμείς είμαστε μακριά απ΄ το Θεό. Ακόμα πιο χειρότερο από αυτό είναι να μην νιώθουμε την απουσία του Θεού, να μην νιώθουμε ότι ο Θεός μας λείπει. Ευτυχώς υπάρχει η προσευχή, που μας πηγαίνει κοντά στο Θεό. Οι καθολικοί στην πλάνη τους νομίζουν ότι με τις αγαθοεργίες τους θα φέρουν το Θεό κοντά τους! Το ίδιο δεν καταλαβαίνει ο άθεος , γιατί προσευχόμαστε, αφού ο Θεός γνωρίζει τι έχουμε ανάγκη. Προσευχόμαστε για να πάμε κοντά στο Θεό. Για να έχουμε την παρρησία προς το Θεό!
Τις άτοπες επιθυμίες εννοεί το στιχηρόν ιδιόμελον του Τριωδίου «Οίμοι, όφις και γυνή θεΪκής παρρησίας με έξωσαν».
Ο Ιησούς διά του μυστηρίου του Σταυρού και της αναστάσεως, μας επανεισάγει εις την θεϊκή παρρησία. Με τη θέλησή μας μιμούμενοι το εκούσιον πάθος του Κυρίου σταυρώνουμε τις άτοπες επιθυμίες μας και απελευθερωνόμαστε, με τη χάρη του Θεού, από αυτές.
Πρέπει να πούμε πως οι άτοπες επιθυμίες πέθαναν για μας και εμείς πεθάναμε γι’ αυτές, διαφορετικά δεν ελευθερωνόμαστε από αυτές. Θα τις υπηρετούμε σε όλη μας τη ζωή, όπως οι δούλοι υπηρετούν τους αφέντες τους.
Είναι σημαντικό το κριτήριο της ελευθερίας για την διάκριση των επιθυμιών διότι οι άτοπες επιθυμίες απαιτούν να τις υπηρετεί ο άνθρωπος με όλο του το είναι. Με άλλα λόγια απαιτούν αυτό που ανήκει μόνο στο Θεό , την υπέρτατη αγάπη.
Τέτοια δέσμευση στην άτοπη επιθυμία φθάνει μέχρι την απώλεια της ψυχής.