Καθημερινή ανάγνωση της Γραφής

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Καθημερινή ανάγνωση για όσους αγαπούν την ανάγνωση και τη Γραφή.Το Εκκλησιαστικό Έτος διαιρείται σε εβδομάδες και σε ημέρες με τις αντίστοιχες περικοπές από το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο , που ακούμε στην Εκκλησία κατά τη θεία λειτουργία. Στην  Εκκλησία τελείται Θεία Λειτουργία όλες τις ημέρες του Εκκλησιαστικού Έτους.
Π.χ. ,σήμερα άνοιξα στην τύχη το Ευαγγέλιο στην ημέρα Σάββατο της γ' Εβδομάδος. Τη μέρα αυτή διαβάζεται η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφάλαιο ζ' στ.24-29 και κεφ.η', στ.1-4 και υπογράμμισα τις γραμμές που με ενδιέφεραν, τις οποίες αντέγραψα στο σημειωματάριο, που έχω για τις ευαγγελικές και αποστολικές περικοπές, αποκλειστικώς, για να το έχω διαρκώς στην τσέπη μου και να το διαβάζω ανά πάσα στιγμή.

Σήμερα υπογράμμισα αυτές τις γραμμές.Προηγουμένως έκανα αυτήν την προσευχή: "Γνώρισόν μοι , Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι., ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου."

"Τω Σαββάτω της γ' Εβδομάδος. Εκ του κατά Ματθαίον, ζ', 24-29. η', 1-4:
 Είπεν ο Κύριος. Πας ος τις ακούει μου τους λόγους τούτους, και ποιεί αυτούς, ομοιώσω αυτόν ανδρί φρονίμω, ος τις ωκοδόμησε την οοικίαν αυτού επί την πέτραν. και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέπεσον τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε. τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν.

Τίς γραμμές αυτές κατέγραψα στο σημειωματάριό μου. Εν συνεχεία βρήκα στον Απόστολο την ημέρα Σάββατο και την γ' Εβδομάδα και υπογράμμισα τις γραμμές που με ενδιέφεραν από την Προς Ρωμαίους Επιστολή Παύλου, κεφ.Γ' 28-31 και Δ' 1-3 και υπογράμμισα αυτές τις γραμμές που με ενδιέφεραν:
"Αδελφοί, λογιζόμεθα πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου."

;Οι χριστιανικές γιορτές

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

«Η συνεχής μνήμη του Θεού. Εκεί βρίσκεται το περιεχόμενο και ο σκοπός του κάθε πράγματος. Εκεί είναι η ζωή. Ο κόσμος, δηλαδή το εξωτερικό περιβάλλον, μας έχει δοθεί για να κάνει δυνατή αυτή τη μνήμη, για να μεταμορφώνει τα πάντα σε κοινωνία με το Θεό»

Φαντάσου, όλα τα πράγματα μας έχουν δοθεί για να είμαστε μέσω αυτών σε συνεχή κοινωνία με το Θεό. Αν δεν είμαστε σε συνεχή κοινωνία με το Θεό, γιατί απομακρυνθήκαμε από Αυτόν, δε σημαίνει μόνον ότι κάνουμε κατάχρηση του κόσμου. Σημαίνει επίσης ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα. Και ζωή δίχως νόημα είναι ανυπόφορη.
Η λέξη «άδειος» πιθανόν είναι σύνθετη απ’ το στερητικό «α» και το όνομα «δέος», που σημαίνει φόβο (ή θαυμασμό) του Θεού. Μακριά απ΄ το Θεό είμαστε άδειοι από το δέος και το θαυμασμό. Η αίσθηση του εσωτερικού κενού μας βασανίζει. Η ίδια η ετυμολογία της λέξης «άδειος» μαρτυρεί ότι το εσωτερικό κενό είναι η έλλειψη κοινωνίας με το Θεό.
Η συνεχής κοινωνία με τον Θεό. Τίποτε δεν μας δίνει αληθινή χαρά όπως η μέσω των πραγμάτων συνεχής κοινωνία με το Θεό και τίποτε δεν μας δίνει τόση πίκρα απ΄ το κενό της απουσίας του Θεού. « Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, μας δίνει ό, τι χρειαζόμαστε». Και το σπουδαιότερο μας δίνει την ποθητή πληρότητα και ολοκλήρωση.
Οι χριστιανικές γιορτές είναι γιορτές κοινωνίας με το Θεό, είναι γιορτές ζωής. Συνδέουν τις μέρες της χαράς με τη λατρεία του Θεού και με την αρετή. Η πεμπτουσία της χριστιανικής γιορτής είναι η αρετή. Το ρήμα «αρετάω» σημαίνει γιορτάζω. «Άφησε το δώρο σου. Συμφιλιώσω πρώτα με το φίλο σου και κατόπιν έλα να προσφέρεις το δώρο σου στην εκκλησία».
Οι γιορτές είναι μέρες χαράς αλλά και μέρες που οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να εξαγνίσουν τη ζωή τους. Αρκετή είναι η κακία της καθημερινής τους ζωής. Δεν πρέπει να την κουβαλούν μέσα τους και τις μέρες των γιορτών. Πρέπει να είναι καθαροί από τα πάθη , να ξεχάσουν τους οφειλέτες τους, ( η λήθη είναι η αρχή της συγχώρησης), για να είναι η χαρά τους αληθινή. Όταν η αίγλη, το φως του θεού πέφτει επάνω στους ανθρώπους, τα πρόσωπά τους λάμπουν , οι καρδιές τους είναι ειρηνικές.
«Στη ρίζα κάθε πολέμου βρίσκεται ο φόβος: όχι τόσο πολύ ο φόβος που οι άνθρωποι έχουν ο ένας για τον άλλον, όσο ο φόβος που έχουν για το καθετί. Δεν είναι απλώς ότι δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον : δεν εμπιστεύονται ακόμα και τους εαυτούς τους. Αν νιώθουν αβεβαιότητα, επειδή οποιαδήποτε στιγμή κάποιος μπορεί να γυρίσει και να τους σκοτώσει, νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη αβεβαιότητα, όταν μπορούν να σκοτώσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Δεν μπορούν να εμπιστευθούν τίποτα γιατί έχουν πάψει να πιστεύουν στο Θεό».
Οι μέρες των γιορτών είναι μέρες εσωτερικής πληρότητας. Δεν αισθανόμαστε άδειοι όταν μετέχουμε στη χαρά των γιορτών. Εκτός αν οι γιορτές οι ίδιες είναι άδειες, απ΄ το πνευματικό τους περιεχόμενο και μόνο το όνομα έχουν της γιορτής, όπως είναι οι «γιορτές» της παγκοσμιοποίησης, που δεν έχουν κανένα δεσμό με το θεϊκό στοιχείο του ανθρώπου. Οι γιορτές όταν αυτονομούνται από την πίστη και την αναφορά στο Θεό, χάνουν το περιεχόμενό τους. Καταχρηστικώς φέρουν το όνομα της γιορτής. Δεν έχουν καμιά θεραπευτική δύναμη για την ψυχή. Απλώς εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς. Η χριστιανική γιορτή μας διδάσκει να έχουμε συνεχή μνήμη του Θεού, που σημαίνει να είμαστε σε κοινωνία με το Θεό

Η αγωνία του ανθρώπου

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

 Δεν ξέρω αν όταν ήμουν νέος έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο πνεύμα , όσο τώρα που είναι εμφανής η φθορά στο σώμα μου. Δεν ξέρω αν θα ένιωθα την ίδια χαρά και ανακούφιση με τα λόγια του Ευαγγελίου για τον Ιησού "Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν."

Στο χωριό μου κουραζόσουν νά 'χεις το πρόσωπό σου καθαρό για να βλέπεις τον κόσμο και να σε βλέπει ο κόσμος. Σε πονούσε η φθορά του. Η φθορά του προσώπου σου υλική ή ηθική σου προκαλούσε βαθιά οδύνη. Με τί πρόσωπο να αντικρύσω τον κόσμο; σκεφτόσουν.Το άχος της επιβίωσης δεν περιλαμβάνει μόνο τις υλικές ανάγκες της αυτοσυντήρησης. Είναι μαζί κι η αγωνία για το πνεύμα μας.
Δεν συνειδητοποιούμε πάντα ότι ο άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι, ένας υλικός (σώμα) κι ένας ηθικός (πνεύμα ).
Μόνο όταν αρχίζει να φθείρεται το σώμα μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητο είναι να έχουμε το πνεύμα μας δυνατό, για να στηρίξουμε την αυτοεκτίμηση και για να μην πέσουμε στην αυτολύπη και στην κατάθλιψη.
Μπορούμε να περιορίσουμε τις ανάγκες μας σε τροφή και σε ένδυση μέχρι ένα βαθμό. Αλλά δεν μπορούμε να χάσουμε την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό. Αυτό δεν το υποφέρουμε και θα προτιμούσαμε να μη ζούμε, παρά να υποστούμε εξευτελισμό και να χάσουμε την εκτίμηση των συνανθρώπων μας.
. Και στην πραγματικότητα αυτό κάνουμε:
αυτοκαταστρεφόμαστε. Λέμε στο πνεύμα (στον ανοσοποιητικό μας σύστημα) πως θέλουμε να πεθάνουμε και το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν μας φυλάει πια από τις θανατηφόρες ασθένειες. Ένα παράδειγμα αυτοκαταστροφικού δρόμου είναι το κάπνισμα και οι άλλες χαμηλές "συγκινήσεις" που χρησιμεύουν για να "σκοτώνουμε" την ώρα μας.

moschoblog.blogspsot.com

Ποιοί δέχονται με χαρά το λόγο του Θεού;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Σε μια αμερικάνικη κωμωδία νομίζω στο "'Ενας τρελός, τρελός, τρελός κόσμος", κάποιος απ΄τους ήρωες της ταινίας, μέθυσε και κοιμήθηκε στο μπαρ. Το πρωί ξύπνησε κι όπως ήταν όλα σκοτεινά ,νόμισε ότι τυφλώθηκε κι άρχισε να φωνάζει "δεν μπορώ να δω, δεν μπορώ να δω".

Αυτή η σκηνή μ' έκανε να θυμηθώ κάποιον ακαδημαϊκό που ήρθε κάποτε στη Λάρισα , κι η εφημερίδα δημοσίευσε ένα ολοσέλιδο άρθρο του, στο οποίο βεβαίωνε τους αναγνώστες του, ότι μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτε, εκτός από σκοτάδι. Δεν αναρωτήθηκε μήπως αυτός δεν μπορούσε να δει γιατί δεν δεχόταν το λόγο του Θεού και κρατούσε τα μάτια του κλειστά για να μη δουν. Δεν αναρωτήθηκε μήπως δεν είδε τίποτε παρά μόνο σκοτάδι, γιατί δε ζητούσε να δει;

Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, στο 13ο κεφάλαιο διαβάζουμε ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας είπαν στους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ ότι επειδή απωθούν τον λόγον του Θεού και δεν κρίνουν τους εαυτούς τους άξιους της αιωνίου ζωής, στρέφονται προς τα έθνη τα οποία άκουσαν με χαρά το λόγο του Θεού , τον δέχθηκαν και πίστεψαν "όσοι ήσαν τεταγμένοι εις ζωήν αιώνιον".

moschoblog.blogspot.com