Το άγχος της επιβίωσης

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι όσιοι εικονίζονται με την παλάμη του χεριού τους υψωμένη εις ένδειξιν μη επιθυμίας. Αναρωτιόμουν, μπορεί να ζεί κανείς χωρίς να επιθυμεί; Και βέβαια μπορεί. Σκεφθείτε πόσα πράγματα επιθυμήσαμε, αν και μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά. Απόδειξη, πόσο γρήγορα επιστρέφουμε από τις επιθυμίες στην κατάσταση της μη επιθυμίας. Τα παιδιά μόλις αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν, δεν το θέλουν πια.

Τα παιδιά χαίρονται με το παραμικρό. Παίζουν, γελάνε, χορεύουν, τραγουδούν. Οι μεγάλοι καταβάλλονται από την μέριμνα και την φροντίδα. Τίποτε δεν είναι πιο φθοροποιό από την μέριμνα και την φροντίδα, από αυτό που στη κοινή διάλεκτο ονομάζουμε «στενοχώρια».

Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τη στενοχώρια. Αν δεν στενοχωρούμαστε και μάλιστα με το παραμικρό, δε σημαίνει ότι δεν προσέχουμε και δεν μας ενδιαφέρει τίποτε. Δεν είναι η στενοχώρια ένδειξη «μυαλού». Δεν είμαστε «άμυαλοι», αν δεν στενοχωρούμαστε. Όταν είναι π.χ. να διασχίσουμε έναν δρόμο, προσέχουμε να το κάνουμε χωρίς κίνδυνο. Δε σημαίνει ότι στενοχωρούμαστε. Άλλο είναι η προσοχή και το ενδιαφέρον και άλλο είναι η στενοχώρια.

Ο Κύριος λέει να μην μεριμνάμε, όπως δεν μεριμνούν τα πουλιά για το τι θα φάνε και πώς θα ντυθούν. Κι όμως όλη τη μέρα τα πουλιά αναζητούν την τροφή τους, αλλά χωρίς μέριμνα και φροντίδα. Ο Κύριος λέει να αφήσουμε την μέριμνα στο Θεό. Ο Θεός φροντίζει για τα πουλιά. Πόσο μάλλον φροντίζει για μας.

Αυτό κάνουν τα παιδιά. Ξέρουν ότι φροντιζει ο πατέρας τους και γι΄αυτό παίζουν και γελούν αμέριμνα. Βέβαια με τον σημερινό τρόπο ζωής, ακόμα και από τα παιδιά αφαιρείται η εμπιστοσύνη στους γονείς τους , για να υποδουλωθούν από την παιδική τους ηλικία ακόμα στο άγχος της επιβίωσης.