ΤΟ ΕΥΑΓΓΈΛΙΟ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Όταν διαβάζω ένα κομμάτι του Ευαγγελίου, λέω, αυτό το κομμάτι πρέπει να το διαβάζω κάθε πρωί. Με αυτό να αρχίζω τη μέρα μου. Κι όταν διαβάζω ένα άλλο κομμάτι, λέω πάλι το ίδιο. Κι αυτό γίνεται μέχρι το τέλος. Που σημαίνει ότι θέλω να το διαβάζω ολόκληρο κάθε μέρα. Τώρα καταλαβαίνω πώς μερικοί το ξέρουν όλο απ’ έξω. Λένε πως κι αν χαθεί το Ευαγγέλιο, ένας μοναχός μπορεί να το ξαναγράψει.

Σήμερα το πρωί, ενώ ακόμα βρισκόμουν στη μέθη του ύπνου, ήρθαν στο νου μου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην Δευτέρα επιστολή, κεφάλαιο Γ΄, στίχος 3, «εστέ επιστολή Χριστού (,,,) εγγεγραμμένη ου μέλανι, αλλά Πνεύματι Θεού ζώντος, ουκ εν πλαξί λιθίναις, αλλά εν πλαξί καρδίαις σαρκίναις».

Και δεν ξέρω πώς συνδυάστηκαν τα λόγια αυτά με τις σκέψεις ότι το Πνεύμα του Θεού του ζώντος είναι θαυμασμός και χαρά για το Ωραίο και για το Υπέροχο και για το Χαριτωμένο και πως μπορούμε χωρίς θαυμασμό και χαρά να ελπίζουμε και να πιστεύουμε και να αγαπάμε;

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, ήταν ακόμα πολύ νωρίς, 5 η ώρα το πρωί και άνοιξα την Καινή Διαθήκη στο κεφάλαιο Γ΄της δευτέρας επιστολής του Αποστόλου προς τους Κορινθίους! Θεέ μου τι θαυμαστά πράγματα γράφει; Το κεφάλαιο κλείνει με αυτά τα λόγια: «Ο δε Κύριος το Πνεύμα εστιν. Ου δε το Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία. Ημείς δε πάντες ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι την αυτήν εικόνα, μεταμορφούμεθα από δόξης εις δόξαν, καθάπερ από Κυρίου Πνεύματος.»

(Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα. όπου δε είναι το Πνεύμα του Κυρίου εκεί ελευθερία. Όλοι εμείς λοιπόν, χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπο, δηλαδή ελεύθερα κοιτάζουμε, σαν σε καθρέφτη τη λαμπρότητα του Κυρίου και μεταμορφωνόμαστε σε αυτήν τη λαμπρή εικόνα του. Με την ενέργεια του Κυρίου, που είναι το Πνεύμα, βαδίζουμε από δόξα στ δόξα.)

Μια από τις σημασίες της λέξης «δόξα» μπορεί να είναι η επίγνωση. Τη λέξη αυτή την πρόσεξα, όταν ο ιερέας που κοινώνησε για τελευταία φορά, τη μακαρίτισσα γιαγιά μου Βασιλική, είπε ότι η γιαγιά μου κοινώνησε με επίγνωση