Οι νεκροί ζουν στην αιωνιότητα

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Το απόγευμα επισκέφθηκα την εξαδέρφη μου Ευαγγελία για τη γιορτή της. Κουβεντιάζοντας για διάφορα πράγματα, τη ρώτησα, αν πιστεύει ότι θα συναντήσουμε ξανά τους δικούς μας που πέθαναν.
Μου περιέγραψε ότι παρευρέθηκε στην εκταφή του αδερφού της και είδε τα οστά του.

-Πώς θα ξαναδούμε τη μορφή των νεκρών, αφού διαλύθηκαν τα σώματά τους; είπε.
-Θα τα ξαναδούμε με τα σώματά τους με άλλη υφή.

Όταν ζούσε ο αδερφός σου δεν έβλεπες μόνο το σώμα του, την υλική μορφή του. Έβλεπες και το πνεύμα του, την πνευματική του μορφή, Αυτήν δεν την έβλεπες με τα μάτια, αλλά με το νου. Και τώρα μπορείς να τη δεις με το νου, την έκτη αίσθηση της ψυχής, αν και έχει πεθάνει. Αν ξεχνάμε μια μορφή, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Η επιστήμη λέει πως τίποτε δε χάνεται στο σύμπαν. Για να χαθεί κάτι, πρέπει να βγει έξω από το σύμπαν, πράγμα αδύνατο, γιατί ό,τι είναι έξω από το σύμπαν είναι το σύμπαν διευρυμένο.

Όταν βλέπουμε σε μια φωτογραφία ένα πρόσωπο, το βλέπουμε στις δύο διαστάσεις του, στο μήκος και στο πλάτος. Την τρίτη διάσταση του προσώπου, το ύψος, δεν την βλέπουμε με την όρασή μας, αλλά με το νου. Στην πραγματικότητα, το πρόσωπο της φωτογραφίας, το βλέπουμε στις τρεις διαστάσεις του, ενώ είναι στις δύο. Την τρίτη, τη βλέπουμε με το νου.

Η καλοσύνη ενός ανθρώπου γίνεται αντιληπτή, αν και δεν είναι ορατή με τα μάτια μας. Είναι έξω και από τον κόσμο των τριών διαστάσεων, αλλά υπάρχει στον κόσμο μας και τη βλέπουμε με το νου. Λέμε ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Οι αρετές είναι στην αιωνιότητα. Ο Αριστοτέλης ονομάζει την αιωνιότητα "ειδητική περιοχή", δηλαδή περιοχή των "ειδών" και ο Πλάτων την ονομάζει κόσμο των ιδεών.