Ταπείνωση και υπερηφάνεια

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Στο χωριό μου, όταν τύχαινε ναρθεί κάποιο σημαίνον πρόσωπο, (βουλευτής ή νομάρχης ή κάποιος άλλος κρατικός αξιωματούχος). άκουγες μερικούς χωριανούς να διαφοροποιούνται σε αναφορά με το σημαίνον αυτό πρόσωπο. Ήταν οι ταπεινοί που έλεγαν ότι το σημαίνον πρόσωπο τους γνωρίζει και μπορεί και να τους θυμηθεί και ήταν και οι περήφανοι, που έλεγαν ότι γνωρίζουν το σημαίνον πρόσωπο που επισκέφτηκε το χωριό τους.

¨Ο Θεός με ξέρει και έχει μια θέση για μένα εκεί επάνω.» Τα λόγια αυτά ενός ταπεινού πιστού δείχνουν ότι η πίστη στο Θεό, μας δίνει τη δύναμη να μην ταυτιζόμαστε με ό,τι βρίσκεται μπροστά μας. Αλλά να τηρούμε μια απόσταση από τα πράγματα ως υποκείμενα. Το περιβάλλον είναι το υλικό της ζωής , είναι αντικείμενο προς επεξεργασία πνευματική, από την οποία φαίνεται η πνευματικότητα του κάθε ανθρώπου.

Η ίδια διάκριση σε δύο κατηγορίες γίνεται κα με το Θεό. Οι ταπεινοί λένε «με ξέρει ο Θεός». Οι υπερήφανοι λένε «ξέρω το Θεό». Και οι υπέρμετρα υπερήφανοι λένε «Δεν υπάρχει Θεός». Αυτοί ξέρουν ότι δεν υπάρχει Θεός. Γνωρίζουν το Θεό και είναι σε θέση να ξέρουν ότι δεν υπάρχει πουθενά στο Σύμπαν. Αν υπήρχε θα το ήξεραν.

Από τις τρεις αυτές κατηγορίες μόνον η πρώτη κατηγορία γνωρίζει το Θεό, ενώ η δεύτερη και η Τρίτη δεν γνωρίζουν το Θεό. Ούτε κι ο Θεός τους γνωρίζει. «Ουκ οίδα υμάς», δεν σας γνωρίζω, θα τους πει όταν ζητήσουν, στη μεγάλη ανάγκη, τη βοήθεια του Θεού.

Στην επιστολή του προς τους Γαλάτες ο Απόστολος Παύλος, με οδύνη της καρδιάς του, αναρωτιέται αν μάταια κοπίασε να μεταδώσει σ’ αυτούς την Πίστη. Τώρα, τους γράφει, που γνωρίσαν το Θεό, ή μάλλον που ο Θεός τους γνώρισε, επιστρέφουν πάλι στην υποδούλωσή τους στα ασθενή και φτωχά στοιχεία και παρατηρούν τα άστρα και τους πλανήτες, που καμίαν δύναμιν δεν έχουν να τους χαρίσουν τα αιώνια αγαθά, μηδέ μπορούν να τους ωφελήσουν πνευματικώς εις την ψυχήν