Τί καυχιέται στην κακία του ο δυνατός;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Τί καυχιέται στην κακία του ο δυνατός; Πόσο θα διαρκέσει η δύναμή του; Θα αποδοθεί δικαιοσύνη και θα δεί ο λαός τη δίκαιη τιμωρία του και θα γελάσει μαζί του. Ιδού ο άνθρωπος αυτός ο οποίος δε θέλησε τον Θεόν ως συμπαραστάτη και βοηθό του, αλλά ήλπισε εις τον πολύν πλούτον του. Εστήριξε και μεγάλωσε τη δύναμη του σε μάταια και εφήμερα πράγματα.

Οι ασθένειες και οι δυσκολίες είναι ο καιρός να αντιληφθούμε ότι είναι μάταιο να καυχιέμαστε στην κακία μας. Να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε. Να δοξάζουμε το Θεό. Σε κάθε δυσκολία της ζωής μας να περιμένουμε την επέμβαση του Θεού, διότι είναι πάντοτε ευεργετική σ’ αυτούς που έχουν την ελπίδα τους στο Θεό.

Μικρά δοκίμια του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Τί καυχιέται στην κακία του ο δυνατός;

Τί καυχιέται στην κακία του ο δυνατός; Πόσο θα διαρκέσει η δύναμή του; Θα αποδοθεί δικαιοσύνη και θα δεί ο λαός  τη δίκαιη τιμωρία του και θα γελάσει μαζί του. Ιδού ο άνθρωπος αυτός ο οποίος δε θέλησε τον Θεόν ως συμπαραστάτη και βοηθό του, αλλά ήλπισε εις τον πολύν πλούτον του. Εστήριξε και μεγάλωσε τη δύναμη του σε μάταια και εφήμερα πράγματα.

Οι ασθένειες και οι δυσκολίες είναι ο καιρός να αντιληφθούμε ότι είναι μάταιο να καυχιέμαστε στην κακία μας. Να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε. Να δοξάζουμε το Θεό. Σε κάθε δυσκολία της ζωής μας να περιμένουμε την επέμβαση του Θεού, διότι είναι πάντοτε ευεργετικοί σ’ αυτούς που έχουν την ελπίδα τους στο φιλάνθρωπο Θεό. 

 Οι Έλληνες που αγαπούν τις συζητήσεις δε συζητούν πια;  

Ο φίλος και  συμμαθητής μου Βασίλης με πήρε απόψε στο τηλέφωνο. Απορώ, λέει, οι Έλληνες που αγαπούμε όσο κανένας άλλος, τις συζητήσεις, την κουβέντα, το λόγο,  δεν μιλάμε πια; Τόσοι μορφωμένοι, τόσοι καθηγητάδες υπάρχουν, κανείς δεν μιλάει. Δε θέλουμε άλλες πληροφορίες. Οι πληροφορίες μας κούρασαν;  Θέλουμε να μιλάμε και να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε ως άνθρωποι, αυτό που πιστεύουμε  γι΄αυτά που συμβαίνουν. 

 Γιατί δεν μιλάμε; Χάθηκε πια η εμπιστοσύνη μεταξύ μας; Φοβούμαστε; Λυπάμε, μου γράφει μια φίλη αναγνώστρια, με αυτά που συμβαίνουν και φοβάμαι τα χειρότερα. Ο φόβος πράγματι μας ακινητοποιεί. Η σιωπή είναι ένα προσφιλές θέμα στη λογοτεχνία και στο κινηματογράφο. Ο ποιητής Κωνσταντίνος  Καβάφης  γράφει πως φοβούμαστε γιατί κουβαλάμε εντός μας  τέρατα, τους μυθικούς Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, το θυμωμένο Ποσειδώνα, θεός της θάλασσας και του υγρού στοιχείου, που συμβολίζει το Ασυνείδητο. Ο ομηρικός Οδυσσέας, στη σπηλιά του Κύκλωπα, δεν μιλούσε για τον εαυτό του. Όταν τον ρωτάει ο Κύκλωπας ποιος είναι , απαντάει «είμαι ο κανένας». Όταν όμως ελευθερώνεται από το φόβο του, λέει στον Κύκλωπα, πως είναι ο Οδυσσέας  , ο γιος του Λαέρτη.

Κανένας δε μπορεί να ζει πια για τον εαυτό του.

Πρόσεξα πως όταν κάνω κάτι αποκλειστικά για τον εαυτό μου, με κουράζει, ενώ όταν κάνω κάτι για χάρη του άλλου, δε νιώθω κούραση. Η διαφορά είναι στην ψυχή. Στην πρώτη περίπτωση προσπαθώ με την ψυχή. ενώ στη δεύτερη χωρίς την ψυχή.
ΟΙ δυο αυτές περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές της χάρης και της έλλειψης της χάρης.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει για τη χάρη: "Χριστός υπέρ πάντων απέθανεν," κι αυτό σημαίνει ότι όσοι ζουν δεν μπορούν να ζουν πια για τον εαυτό τους, αλλά για κείνον που πέθανε και αναστήθηκε γι΄αυτούς. Έτσι ώστε κι εμείς να μην κρίνουμε κανέναν με ανθρώπινα κριτήρια (ως σάρκα αλλά ως πνευματική ύπαρξη).

Η ομπρέλα του Αβραάμ Λίνκολν

Υπάρχουν συστήματα που δίνουν αυτήν την μόρφωση της βίας, δηλαδή  τη μόρφωση της χλεύης, της ψυχολογικής βίας και της απόλυτης βίας.

Ο Αβραάμ Λίνκολν, όπως ο ίδιος λέει, έχει υποστεί όλες αυτές τις δοκιμασίες της "μόρφωσης" της βίας. Για την δοκιμασία της χλεύης, λέει, πως γράφει αυτό που πιστεύει και αγωνίζεται γι΄ αυτό και κατόπιν ανοίγει την "ομπρέλα" του για να δεχθεί τους χλευασμούς , τις ύβρεις , τις απειλές...