Γνώρισα κάποτε στην Αθήνα κάποιον σοβαρά ασθενή, που χειρουργήθηκε πολλές φορές. Κάθε φορά, πριν μπει στο χειρουργείο έλεγε στον Ιησού, "Κύριε προπορεύου". Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και το χειρουργείο γινόταν οικείο και ένιωθε καλύτερα.
Άραγε τί συνέβαινε και ένιωθε καλύτερα. Νομίζω συνέβαινε το εξής: Με την αίσθηση της παρουσίας του Κυριου στο χειρουργείο, ο άνθρωπος φύλαγε τον εαυτό του, να μην τον διαμορφώσει το περιβάλλον του χειρουργείου.
Το περιβάλλον μας διαμορφώνει και μας καταβάλει όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας και ταυτιζόμαστε με αυτό. Αυτό το νόημα έχουν τα λόγια: "Είναι ωραίο να παρατηρείς το περιβάλλον. Αλλά είναι τρομερό να είσαι το περιβάλλον."
Ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα, γιατί δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον, ενώ τα ζώα είναι πάντα προσκολλημένα σ' αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου