Θεός με βλέπει

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στη δική μου γενιά που αρχίζει μετά τον πόλεμο, αν έλεγες κάποιον ότι δεν αξίζει, ότι ειναι σκάρτος, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Δεν υπήρχε τρόπος να το ξεχάσει. Και τώρα δεν θα το ξεχάσει, αλλά δεν το ξέρει.
Άραγε τί πληγώνεται αθεράπευτα μέσα μας, όταν μας πουν αυτά τα λόγια, "δεν αξίζεις" "είσαι σκάρτος"; Πληγώνεται η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας και που χωρίς αυτήν την εκτίμηση δεν ζούμε.
Πώς το ξέρουμε ότι δεν ζούμε; Δεν ζούμε γιατί η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας είναι η εκτίμηση για τη χάρη, για τον ανοσοποιητικό μηχανισμό του σώματος, που όταν πληγωθει δεν θεραπεύεται με τίποτε.
Ένα άλλο όριο πάλι, που δεν μπορεί να το αφήσει χωρίς να το εξετάσει καθόλου αυτός που δεν έχει καμία ηθική αξία, ο τύπος αμοράλ, είναι η ύπαρξη των παιδιών. Αν έχει παιδιά πρέπει να το εξετάσει σοβαρά, να παραβαίνει τον ηθικό νόμο, τον νόμο της ψυχής, ώστε να προκαλεί δυστυχία σε ανθρώπους που βοούν προς το Θεό,
Ο Δαβίδ έστειλε το στρατηγό του στην πρώτη γραμμή στη μάχη , για να του πάρει τη γυναίκα του. Αργότερα ο Δαβίδ τιμωρήθηκε με το χαμό του Αβεσσαλώμ, του γιου του.
Στο Δικαστήριο, άκουγα συχνά, όταν κάποιος δικηγόρος συμβούλευε τον πελάτη του να μην πει ψέματα, ο πελάτης αυτός απαντούσε, "Θεός με βλέπει. Έχω παιδιά".