Το αντίδοτο στις προκλήσεις της ζωής

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η μη θεμελιακή πραγματικότητα μας προκαλεί για να ξεχνάμε τον εαυτό μας και την ειδητική περιοχή, όπου κατοικούν οι καθαρές μορφές και δεν υπάρχει το άγχος της επιβίωσης.

Το αντίδοτο σ' αυτές τις προκλήσεις είναι η αυτογνωσία που είναι δυνατή αν αφαιρούμε κάθε φορά τα επιπρόσθετα (παροδικά) στοιχεία και η εποπτεία των καθαρών μορφών.

Η "ειδητική περιοχή", δεν προκαλεί ποτέ. Δε θέλει τη λήθη του εαυτού και της μη θεμελιακής πραγματικότητας αλλά την διαρκή εγρήγορση. "Έχε το νου σου στην κόλαση και μην απελπίζεσαι" λέει ο Άγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης.

Η παρουσία του Ιησού


"Ο Χριστός είναι πραγματικά παρών στο σώμα του κάθε πιστού", γράφει ο Ιωάννης Ρωμανίδης στο βιβλίο του "Το προπατορικό αμάρτημα,(σελ. 7, υποσ.) .
Ο Χριστός είναι παρών , βαστάει τας νόσους μας , σταυρώνεται από τις αμαρτίες μας.

Με τη συναίσθηση αυτή κάθε φορά που πέφτουμε σε αμαρτήματα, νιώθουμε τον πόνο της διάψευσης του πόθου μας να είμαστε δίχως αμαρτίες για χάρη του Χριστού. Η διάψευση οπωσδήποτε πονάει. Αν δεν πονάει, αυτό σημαίνει ότι δεν μετανιώνουμε και ακόμα χειρότερα, δεν νιώθουμε τον πόθο, να είμαστε χωρίς αμαρτίες για χάρη του Χριστού.

Χωρίς αμαρτίες ίσως δεν θα είμαστε ποτέ. Αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι να μην πονάμε για τις αμαρτίες μας, δηλαδή να μην μετανιώνουμε.

Η αναισθησία μας αυτή μοιάζει με ολοκληρωτική απώλεια. Ο Ιησούς μιλάει για κάποιους που χάθηκαν. Νομίζετε, λέει, πως αυτοί ήταν οι πιο αμαρτωλοί από όλους; Όχι, δεν ήταν οι πιο αμαρτωλοί, αλλά αν δεν μετανοείτε ωσαύτως απολείσθε.