Κατά γυναικών

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

"Οἴμοι! ὁ Ἀδάμ " (Αλίμονο ο Αδάμ)

Το "πυρ , γυνή και θάλασσα", ένα Έλληνας το είπε, αλίμονο!
Ένας Έλληνας ξενιτεύτηκε , πήγε στην Αμερική, στο αμπάρι κάποιου καραβιού, που βούλιαξε κι ήταν ο μόνος που σώθηκε. Όλοι οι άλλοι χάθηκαν. Εκείνη την εποχή ταξίδευαν στα αμπάρια εμπορικών πλοίων, που έκαναν μήνες να φτάσουν στον προορισμό τους.

Ο Έλληνας αυτός ύστερα από πολλούς κόπους άνοιξε επιχείρηση στη Νέα Υόρκη, στο Μανχατταν και η τύχη του τον χαμογελούσε, ώστου μια νύχτα πήρε φωτιά η επιχείρησή του που καταστράφηκε εντελώς, μα αυτός σώθηκε.

Ο άνθρωπος επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου πήρε μια γυναίκα για να ζήσει μαζί της με ειρήνη και ησυχία τη ζωή του. Μα η γυναίκα αυτή τον γκρινιαζε διαρκώς και δεν τον άφηνε να χαρεί μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Αυτός είπε το "Πυρ, γυνή και θάλασσα,¨εννοοώντας ότι το πιο μεγάλο κακό από τα τρία αυτά είναι η γυναίκα.

Γλίτωσα απ΄ το νερό, είπε, γλίτωσα κι απ΄ τη φωτιά αλλά από την πονήρή, γυναίκα δεν γλίτωσα ποτέ.

Ο Θεός προίκισε τη γυναίκα με την δυνατότητα επιλογής του πολυτιμότερου από το ευτελέστερο. Δηλαδή από το πολύτιμο να έρθει ένας καινουριος άνθρωπος στον κόσμο, και το ευτυελέστερο την ηδονή για την ηδονή, η Εύα μπορούσε να διαλέξει το πολυτιμότερο, να έρθει καινούριος άνθρωπος στον κόσμο.

ΌΜως η Εύα εξαπάτησε τον εαυτό της πρώτα και μετά και τον Αδάμ, να διαλέξουν την ηδονή για την ηδονή. .Με την Εύα συνέβη η πρώτη ήττα του πολιτισμού και επικράτησε ο πρωτογονισμός, να ακολουθήσουν οι πρωτόπλαστοι με την συμβουλί τη Εύας, το ευτελέστερο από το πολυτιμότερο.

Αντί περαιτέρω ανάλυσης , παραθέτουμε το σχετικό τροπάριο από την Υμνολογία της Εκκλησίας μας:

Οἴμοι! ὁ Ἀδάμ, ἐν θρήνῳ κέκραγεν, ὅτι ὄφις καὶ γυνή, θεϊκῆς παρρησίας με ἔξωσαν, καὶ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ξύλου βρῶσις ἠλλοτρίωσεν. Οἴμοι! οὐ φέρω λοιπόν τὸ ὄνειδος, ὁ ποτὲ βασιλεὺς τῶν ἐπιγείων πάντων κτισμάτων Θεοῦ, νῦν αἰχμάλωτος ὤφθην, ὑπὸ μιᾶς ἀθέσμου συμβουλῆς, καὶ ὁ ποτὲ δόξαν ἀθανασίας ἠμφιεσμένος, τῆς νεκρώσεως τὴν δοράν, ὡς θνητὸς ἐλεεινῶς περιφέρω. Οἴμοι! τίνα τῶν θρήνων συνεργάτην ποιήσομαι;Ἀλλὰ σὺ Φιλάνθρωπε, ὁ ἐκ γῆς δημιουργήσας με, εὐσπλαγχνίαν φορέσας, τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, ἀνακάλεσαι καὶ σῷσόν με.

moschoblog.blogspot.com